Czy wybrałaś się na spacer, czy może się zgubiłaś, to nie miało żadnego znaczenia - @Ruby Maguire! Po prostu znalazłaś się tutaj, pewnego pięknego dnia, po tym, jak już udało ci się uciec z grobu, jak już miałaś za sobą wszystkie nieprzyjemności z tym związane, kiedy już przetrwałaś jakąś chwilę bez różdżki. To chyba było najtrudniejsze, biorąc pod uwagę, że każdy jej potrzebuje, przynajmniej kiedy jest czarodziejem. Niezależnie od wszystkiego, niezależnie od tego, jak się z tym wszystkim czułaś - a jak było tylko ty możesz powiedzieć - znalazłaś się na rozstaju i równie nieoczekiwanie, co się tu zjawiłaś, potknęłaś się o coś, co wyglądało jak grubsza gałąź. Była jednak dziwnie prosta i gdy już ją poruszyłaś, pękła, ujawniając w środku różdżkę. Twoją różdżkę!

Ruby może i nie miała całkowicie czystej magicznej krwi, ale za to wychowała się w całkowicie magicznej rodzinie. Jej wiedza o niemagicznym świecie ograniczała się tylko do tego, co opowiadał jej Percival i może nieco do lekcji mugoloznawstwa, na które zabłądziła, bo przecież nie pojawiła się na nich intencjonalnie. Dlatego ten czas, odkąd obudziła się i Szeptuchy, aż do teraz niesamowicie jej doskwierał. Powiedzieć, że Rubs kiepsko sobie radziła bez różdżki był wielkim niedomówieniem – ona wcale sobie nie radziła. Musiała przyznać, że podziwiała Mugoli. Doprawdy nie mogła uwierzyć, że ktoś z własnej woli rezygnował z magii i tachał swoje własne torby i siatki.
Wracała właśnie z MagicŻabki, która była jej stałym przystankiem w harmonogramie każdego dnia i niosła tę ciężką siatkę z pięknym żabowatym logiem sklepu i przeklinała ten głupi Gaj na wszystkie znane sobie sposoby. Należy zaznaczyć, że wychowała się w bardzo męskim domu, więc przekleństw pewnie znała więcej niż normalnych słów, dlatego robiła to bardzo kreatywnie. Musiała zacząć chodzić na siłownię, bo skoro nie miała różdżki i nie mogła lewitować swoich zakupów, to naprawdę sobie uświadamiała jakim chuchrem się stała.
Nagle potknęła się o jakiś konar i poleciała jak długa. Nie dość, że wyrżnęła twarzą o piach, to jeszcze rozerwała jej się siatka, rozsypując sprawunki na środku drogi.
— NO JA JEBIE — powiedziała sfrustrowana, wycierając twarz rękawem koszuli, która lepiła już jej się do całego ciała, bo ten nieznośny upał dawał jej jednak też w kość. Zajęła się najpierw zbieraniem swoich rzeczy i ocenianiem stanu siatki, bo przecież jakoś musiała je zanieść do stodoły. Łypnęła na grubą gałąź i kopnęła ją bardzo dojrzale, a ta znienacka się rozpadła. — Co jest — podeszła bliżej, bo ze środka coś wyleciało. Cóż, nie coś, tylko jej różdżka! — O w dupę — podniosła ją, żeby przyjrzeć się jej z bliska i to naprawdę była ona. Ulga jaka na nią spłynęła była nie do opisania. Prędko zreparowała siatkę i przelewitowała sprawunki do jej środka. I zadowolona pomogła sobie czarami, by dostać się do stodoły.

|zt