Jakikolwiek był powód tego, że się tutaj znalazłeś @Benjamin O. Bazory, to był twój szczęśliwy dzień. Nie było to coś, co mógłbyś odkryć od razu, bo mimo wszystko miałeś przed sobą jedynie drewnianą ścieżkę, jezioro i, cóż, brak różdżki, co na pewno wiele ci utrudniało, ale właśnie wszystko zmierzało we właściwą stronę. Konkretniej zmierzało do obluzowanej deski, jaka zakręciła się gdzieś w twoje ubranie, może w sznurówki, a może przylgnęła do podeszwy i zwyczajnie się potknąłeś. Dzięki temu ujawniłeś jednak coś bardzo cennego, a mianowicie różdżkę. Konkretniej, twoją różdżkę, która leżała ukryta pośród trocin, zupełnie, jakby ktoś bardzo troskliwie odłożył ją w to miejsce, choć trudno było powiedzieć, jak właściwie do tego doszło i co to miało tak naprawdę wspólnego z gajem i tym, co się tam wydarzyło. Jednak, cóż, jednak różdżka się odnalazła i to chyba było najważniejsze?

Benjamin podczas jednego z dni na Podlasiu spacerował samotnie. Był przebodźcowany przez spotkania, a jego humor z wakacyjnego stał się naprawdę podły. Tak już miał, że nie potrafił przewidzieć kiedy ten gorszy czas nadejdzie, ale starał się spędzać go w samotności. Dźwięk jego kroków na drewnianych deskach był niski, rytmiczny i łagodny. Szum wiatru wśród trwać, cykanie i ćwierkanie akompaniowało mu podczas drogi. Nie dawało mu to jednak ulgi w niedoli jaką w takich momentach było dla niego istnienie.
Patrzył ślepo przed siebie, próbując odnaleźć cel. Błądził, choć jeszcze nie tak dawno zdawało mu się, że kroczył w dobrym kierunku. Potknięcie sprowadziło go dopiero na ziemie. Jedna z desek oderwała się od ziemi, a impet sprawił, że uderzyła o jego łydkę. Odrobina bólu szybko sprawiła, że Benjamin skierował swój wzrok w dół. Gdy zobaczył różdżkę nie wiedział co właściwie ma o tym myśleć. Wiedział, że wcześnie wypadła mu ona w miejscu z którego sama by się nie wydostała. W dodatku leżała tutaj starannie odłożona, jakby właśnie na niego czekała.
Podniósł ją ostrożnie, ale nie zamierzał rzucić nią choćby jednego czaru. Szansa, że została przeklęta lub przynajmniej zaczarowana była za duża by tak mocno ryzykował. Schował ją ostrożnie do kieszeni, a następnie obiecał sobie, że po powrocie do Londynu odda ją do Olivandera. Nie wiedział czy musi przyjrzeć się jej specjalista, ale wolał dmuchać na zimne. Lepiej stracić te parę galeonów niż rękę przy próbuje rzucenia prostego zaklęcia.

zt