W hodowli roślin owady pełnią wiele ważnych ról, takich jak zapylanie kwiatów, kontrola szkodników, pomoc w rozkładzie resztek roślinnych i wzbogacanie gleby w składniki odżywcze. Stanowią również pożywienie dla innych zwierząt. Jak w każdym ekosystemie, mogą występować problemy związane z owadami – może wystąpić nadmiar gatunków szkodliwych, brak owadów zapylających bądź mogą pojawić się choroby, które są przenoszone przez owady.

Do pożytecznych owadów przy hodowli roślin należą:
– Pszczoła, będąca jednym z najważniejszych zapylaczy, szczególnie roślin owocowych i warzywnych. Bez nich w wielu przypadkach nie byłoby owoców i nasion, co zagroziłoby całej produkcji roślinnej.
– Błonkówki, do których należą na przykład osy i trzmiele, ważne są przy naturalnej kontroli szkodników roślin, jak mszyce czy przędziorki. Polują na szkodniki i pomagają w utrzymaniu ich liczebności na odpowiednim poziomie.
– Chrząszcze glebowe, które pomagają w rozkładzie resztek roślinnych oraz wzbogacaniu gleby w składniki odżywcze. Gniazdują w glebie i przyspieszają proces mineralizacji resztek roślinnych, co z kolei zwiększa ilość składników roślinnych dostępnych dla roślin.
– Nie zapominajmy i o mrówkach, pomocnych w zapobieganiu erozji gleby poprzez tworzenie tuneli i kopczyków. Tym działaniem mogą się przyczynić do utrzymania struktury gleby i zmniejszenia szkód płynących z erozji.

Każdy gatunek owada pełni w hodowli ważną rolę, nawet jeżeli ta nie jest widoczna. Należy zachować równowagę w ekosystemie hodowlanym – w ten sposób możemy zapewnić jak najlepsze warunki rozwoju zarówno roślin jak i owadów.

Jeżeli chodzi o owadzich szkodników ogórka, należą do nich:
– Mszyce, które są niewielkimi owadami, żywiącymi się sokami roślin. Atakują one ogórki na wczesnym etapie wzrostu; powodują krępowanie ich wzrostu i, co może za tym iść, zmniejszenie plonów. Mogą również przenosić na rośliny wirusy, co może je dodatkowo osłabić.
– Przędziorki to larwy owadów z rodziny chruścikowatych. Żyją w glebie, zerując na korzenie ogórków i powodując ich uszkodzenia, co doprowadza do niedoboru wody i składników odżywczych, a to z kolei wpływa na słabszy wzrost rośliny i mniejsze plony.
– Przylegacze ogórkowe, właściwie małe i czarne muchówki, składają jaja na liściu ogórków; po wykluciu się, larwy żerują na liściach, powodując ich wybielenie i deformację, co doprowadza do osłabienia rośliny.

Wszystkie z podanych wyżej owadów mogą powodować znaczne szkody w uprawie ogórków. Ważnym jest stosowanie odpowiednich metod ochrony roślin, lub zapewnieniu możliwości rozwoju naturalnym ich wrogom, które na nich żerują.

Owady są bardzo potrzebnymi żyjątkami w ogrodzie, które pełnią wiele ważnych funkcji. Ze względu na nie, dzielimy owady na:
Owady zapylające – By cokolwiek wydało w ogrodzie plon, musi ono zostać zapylone. Tę rolę pełnią przede wszystkim pszczoly i trzmiele. Obydwa te gatunki preferują roślinność miododajną o silnych zapachach i kolorach.
Owady drapieżne – Stanowią one naturalną i ekologiczną metodę ochrony roślin. Taką rolę pełnią biedronki które są małymi chrząszczami żywiącymi się np. mszycami, które to z kolei zagrażają rośliną. Biedronki lubią różnorodność wśród kwiatów i żywopłoty.
Ciekawym przypadkiem jest owad bzyga, który łączy funkcję zapylającą i drapieżną. To owad drapieżny, który wyglądają jak mała osa i nie żądli. Larwy bzygi żywią się mszycami, a dorosłe owady zapylają kwiaty szukając swojego pokarmu, czyli pyłków i nektaru. Ich ulubionymi kwiatami są maki, nasturcje i aksamitki, ogólnie kwiaty z baldachimami.

Do szkodników można zaliczyć:
Mszyce to chyba najczęściej pojawiające się szkodniki kwiatów doniczkowych ale też i ogrodowych. Są to uskrzydlone lub bezskrzydłe owady o ciele długości do 5 mm. Mogą licznie występować na pędach i dolnej stronie liści, z których wysysają soki.
Mączlik szklarniowy to biały, uskrzydlony owad o długości 2 mm. Atakuje rośliny domowe i uprawiane pod osłonami. Larwy mączlika żerują na dolnej części liści, wysysając z nich sok, co w efekcie powoduje żółknięcie i opadanie liści.

Z magicznych szkodników, jakie mogliśmy poznać na ostatniej lekcji warto wyróżnić ślimaka wulkanicznego, który zjada liście szaleju. To one nadają mu jego charakterystyczny kolor.

Pierwszym zwierzęciem lądowym o którym chciałabym napisać jest Znikacz. Jest to zwierzę natywne dla północnej Europy i chronione, ze względu na ich niknącą populację. Moim zdaniem to właśnie historia tego wdzięcznego gatunku udowadnia, dlaczego powinniśmy większą wagę przywiązywać do ochrony magicznych zwierząt. Ten mały, złoty ptak o czerwonych oczach niemal wymarł ze względu na jego nieetyczne wykorzystanie w quidditchu. Dopiero Elfrida Clagg zakazała ich używania w grze, zastępując je złotym zniczem. Dlaczego to właśnie znikacze były używane do gry? Ze względu na swoje w pełni rotacyjne stawy w skrzydłach, dzięki którym nie tylko osiągnąć mogą zawrotne prędkości, ale także posiadają ogromną zwinność. Aktualnie najłatwiej je spotkać w rezerwacie znikaczy.
Kolejnym stworzeniem lądowym, które postanowiłam opisać, jest Lunaballa. Ma ona gładką, bladoszarą skórę i cztery wrzecionowate nogi zakończone dużymi, płaskimi, płetwiastymi stopami. Cechuje ją bardzo długa szyja i wyłupiaste niebieskie oczy osadzone na czubku głowy. Występuje ogólnoświatowo, pokazując się jednak jedynie w świetle pełni księżyca, w którym wykonuje skomplikowane ruchy taneczne – podejrzewa się, że jest to część rytuału godowego. Cokolwiek by to nie było, jego efektem uboczny jest tworzenia geometrycznych wzorów na polach pszenicy, co dezorientowało już wiele razy mugoli. Odchody Lunaballi, zebrane przed wschodem słońca na nawóz, sprawiają, że magiczne rośliny rosły szybko i silnie.
Ostatnim przykładem zwierząt lądowych będzie Akromantula, chociaż zalicza się do bezkręgowców, ze względu na jej wielkość pozwoliłam sobie przypisać ją właśnie tutaj. To gigantyczny magiczny gatunkiem pająka, pochodzący z lasów deszczowych Azji Południowo-Wschodniej, zwłaszcza na Borneo, choć aktualnie można je spotkać i w Europie, jak chociażby w Zakazanym Lesie. Akromantule mają osiem czarnych oczu i są zazwyczaj pokryte gęstymi czarnymi włosami, a rozpiętość ich nóg może sięgać nawet do czterech i pół metra. Średnio są jednak wielkości konia pociągowego. Ich kły zawierają wysoce toksyczny jad przydatny w niektórych eliksirach, mówi się też, że zostały wychodowane przez czarodziejów do pilnowania posiadłości i skarbów.
Przejdźmy więc do zwierząt wodnych, pierwszym z nich będzie Druzgotek, który jest natywny dla Anglii i Irlandii, gdzie żyje w roślinach w jeziorze. Są chorobliwie zielonego koloru, mają zielone zęby i małe spiczaste rogi na głowie. Wyposażone są w długie, mocne (choć kruche) palce, których używają do duszenia ofiary. To dobrzy pływacy przystosowani do życia w wodzie. Mówi się, że trytoni są w stanie nad nimi panować. Choć to nielegalne, w czarodziejskim świecie uznaje się je za bardzo dobry przysmak.
Kolejnym zwierzęciem wodnym będzie Kelpie, natywny, tak samo jak druzgotek, dla Anglii i Irlandii. Jest zdolny do przybrania dowolnej postaci, zwykle wybiera postać konia z gęstą grzywą. Po zwabieniu nieostrożnych podróżników na plecy, wciąga ich pod wodę i zjada, pozwalając wnętrznościom wypłynąć na powierzchnię wody. Włosie kelpie może być użyte jako rdzeń różdżki, chociaż mówi się, że jest gorszą substancją w porównaniu z piórem feniksa czy włóknem smoczego serca.
Ostatnim stworzeniem wodnym będzie Hipokampus, którego gatunek wywodzi się z Grecji, chociaż zawędrował i na nasze wyspy. Mają głowę i przednie kończyny konia, tył z kolei rybi. Mogą zostać użyte jako rdzeń różdżki.
Baoryska hieroglifka to motyl o białych skrzydłach z barwnymi wzorami. Najczęściej można go spotkać na liściach tojadu. Jego pyłek od niedawna stosowany jest w magicznej kosmetologii, ze względu na jego dobry wpływ na skórę.
Bzyczek to magiczny odpowiednik pszczół, który jednak pozbawiony jest żądeł. Swoją barwą dostosowują się do otoczenia, w którym chcą się zakamuflować. Ich skrzydła mają kształt listków, aparat gębowy – ssący. Jako swoje miejsce bytowania wybierają korony drzew. Ich miód ma właściwości lecznicze. Dodatkowo bzyczki chronią roślinność przed pasożytami.
Gumochłon to bezkręgowiec, którego często można zaobserwować w liściach sałaty. Przypominają grube, brązowe glizdy długości 10 cali, a ich śluz używany jest do zagęszczania eliksirów.