Profesorze Rosa,

 

A. Honeycott, rok IX

Metody radzenia sobie z magicznymi szkodnikami, głównie zależą od tego, jakie są to magiczne szkodniki. Na pospolitego ogrodowego szkodnika takiego jak gnom, najlepszym sposobem będzie złapać go za nogi, pokręcić nim trochę w powietrzu i wyrzucić poza ogród.
Za to już na szkodnika roślinnego takiego jak miodownica ziołolubna myślę, że koniecznie będzie trzeba zastosować specjalny środek owadobójczy w sprayu czarbros, ale zielarze spierają się o to czy środek ten nie wpływa jakoś negatywnie na rośliny uzdrawiające (miodownica żeruje na roślinach wykazujących właściwości lecznice). Zostaje nam jeszcze pozbywanie się ich ręcznie, ale jest to żmudny proces i można nie zdążyć z uratowaniem roślin, które po jakimś czasie mogą przemienić się w bursztyn.
Oprócz szkodników ogrodowych, czy roślinnych możemy się też natknąć na szkodniki domowe. Jednym z nich jest taki korniczak zagnieżdża się w domach, gdzie mieszka pod deskami podłogowymi. Wydzielina tego szkodnika powoduje butwienie fundamentów domu. Jego inwazji można się pozbyć, używając zaklęć oczyszczających, jeśli jednak za bardzo urośnie, należy zgłosić to do Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami (Sekcja Szkodników).

Dzień dobry, Panie Profesorze,

Najbardziej powszechnymi szkodnikami i przez to i najbardziej popularnym sposobem ich zwalczania są oczywiście bahanki i bahanocyd. Bahanocyd to eliksir, którego używa się, by chwilowo sparaliżować (dość przykre, ale przynajmniej ich nie zabija) bahanki, które dzięki temu można wynieść z domu bez obaw o wymagające antidotum ugryzienia, które z pewnością by nam zaserwowały.
Poza bahankami w domach można się natknąć również na korniczaki. Dopóki są małe, można bez większego problemu pozbyć się ich, używając zaklęcia oczyszczającego. Należy uważać, by nie zwlekać zbyt długo z rozwiązaniem problemu, bo gdy korniczaki urosną zbyt duże, konieczna będzie interwencja specjalnie wykwalifikowanych pracowników Ministerstwa Magii.
W ogrodach poza znanym każdemu czarodziejowi od najmłodszych lat odgnamianiem (należy delikwenta złapać za nogi, mocno zakręcić i wyrzucić jak najdalej, tak żeby nie odnalazł drogi powrotnej do naszego ogródka) problemy mogą sprawiać również szpiczaki, które najłatwiej odstraszyć, wystawiając im jedzenie.
Istnieje oczywiście cała masa eliksirów i ziołowych mieszanek, które mają odstraszać inne szkodniki, takie jak mrówkolepki czy wrzecionki. Część można przygotować samodzielnie w domu, a niektóre mieszanki są możliwe do kupienia wyłącznie w sklepach ogrodniczych i producenci bardzo pilnie strzegą swoich receptur.

Z poważaniem
Holly Wood
Gryffindor, I studencki

Prawie każdy magiczny szkodnik, wymaga nieco innego podejścia, przez co metod ich zwalczania jest naprawdę wiele. Od środków przeznaczonych typowo do walki z danym gatunkiem, po nieco bardziej indywidualne sposoby. Te można jednak podzielić na kilka grup. Pierwszą z nich będzie wezwanie odpowiednich służb, zajmujących się ich zwalczaniem na co dzień. W Urzędzie Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami istnieje Sekcja Szkodników. To właśnie jej funkcjonariusze zajmują się usuwaniem nieproszonych gości, szczególnie w przypadkach, gdy sprawy zaczynają wykraczać poza możliwości nieprzygotowanych czarodziei. Jako przykład takiego szkodnika, śmiało można wymienić Chropiankę. Jeśli te istotki napęcznieją od magicznych substancji, którymi cały czas się żywią, stają się bardzo ciężkie do zwalczenia, przez co niezbędna może okazać się pomoc odpowiednich służb. Z reguły jednak, chropianek nie jest trudno się pozbyć. W tym celu wystarczy zastosować drugą grupę sposobów – odpowiednie środki. Do nich można zaliczyć Bahanocyd, specjalnie przystosowany do przeprowadzania debahanizacji. Na rynku istnieje bardzo dużo produktów, skutecznych w walce z konkretnym rodzajem szkodnika, a niekiedy nawet i kilku. Zdecydowanie bardziej interesującą kategorią sposobów są te indywidualne. Tutaj omówię kilka przykładów, ponieważ jest ona zróżnicowana w znacznie większym stopniu, niż wcześniejsza grupa. Te sposoby także różnią się w zależności od rodzaju szkodnika, jednak są znacznie bardziej interesujące. Pierwszym przykładem będą kółkogonki, demony przypominające karłowate prosiaki. Są one bardzo szybkie, a przez to także trudne do złapania. Jeśli jednak zostaną przegonione za tereny gospodarstwa przez całkowicie białego psa, już nigdy nie powrócą. Z tego powodu, wymieniona wcześniej Sekcja Szkodników, trzyma mnóstwo ogarów – albinosów. Kumkumbatia, najpopularniejszy szkodnik Afryki, słynie z pożerania wszystkiego, co tylko znajdzie na swojej drodze – nawet materiał namiotów! Największą słabością tego stworzenia są słodycze. Czarodzieje używają ich do odciągnięcia uwagi tych żarłocznych żabek od bardziej cennych rzeczy, czy wyprowadzenia ich z pól uprawnych. Plumpki, okrągłe, cętkowane rybki, uchodzą za szkodniki w oczach Trytonów. Sposób pozbycia się ich, zdecydowanie nie należy do tych przyjemniejszych, z perspektywy zwierzątka. Polega on na związaniu ich nóżek w supeł, by te popłynęły wraz z prądem. Wracają one dopiero wtedy, kiedy się rozplączą. Gnomy, pospolite szkodniki ogrodowe, nie mają wcale lepszego żywota. Aby pozbyć się tych mało rozgarniętych stworków, należy złapać je za nogi, pokręcić trochę w powietrzu, a następnie wyrzucić poza teren ogrodu. To skołuje je na tyle, że nie będą mogły odnaleźć drogi powrotnej. Co ciekawe, ich dziwne zachowania, potrafią skutecznie odstraszyć inne rodzaje szkodników, co sprawia, że potrafią być przydatne. Przedostatnim typem sposobu radzenia sobie z niechcianymi lokatorami, i zdecydowanie najbrutalniejszym, jest zastosowanie naturalnego drapieżnika. W przypadku gnomów są to Wozaki. Bardzo brzydko mówiące fretki, które mieliśmy okazję poznać na zajęciach. Żukoskoczki natomiast, stanowią przysmak wielu magicznych stworzeń, między innymi niuchaczy, feniksów czy łupduków. Psidwaki i custosy są równie przydatne w pozbywaniu się najróżniejszych szkodników. Trzeba jednak mieć na uwadze to, że taki chropianek może zagnieździć się w futrze psidwaka. Ostatnim sposobem na pozbycie się niechcianych stworzonek, jest sama magia. Za przykład mogą posłużyć różnego rodzaju zaklęcia oczyszczające, które są bardzo skuteczne w walce z korniczakiem.
Podsumowując, istnieje bardzo wiele magicznych szkodników, prawie tak dużo jak samych sposobów walki z nimi. Każdy z nich jest inny, jednak możemy podzielić je na kilka typów.

w nawiązaniu do treści zadania, chciałabym oddać swój referat, który poświęciłam kołkogonkom. Uważam je za dość intrygujące, ale i jednocześnie parszywe. Łudzę się też, że nikt nie osiągnie po ów temat,  wszak niewiele mówi się o tych konkretnych istotach z naszego świata.  
Wszyscy doskonale wiedzą, jak irytujące, złośliwe i przykre w swej obecności stają się te szkodniki. Złe samopoczucie gospodarza w chwili ich długotrwałego przebywania w zagrodzie czy też moment, w którym stają się coraz większe - jest niewyobrażalny, bowiem to ich cechy szczególne, o których możemy nauczyć się z podręczników.
Na szczęście istnieje skuteczna metoda, która pozwala na to, by je całkowicie usunąć, o czym też można dowiedzieć się z samego Ministerstwa Magii. Departament Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami jasno też sugeruje, że najlepszym sposobem na usunięcie kołkogonków jest wpuszczenie na tereny gospodarcze ogarów albinosów. Są one też trzymane na terenie Ministerstwa, dzięki czemu mogę jasno stwierdzić, że na wypadek plagi tegoż pasożyta bylibyśmy zabezpieczeni, a postać na pewno przyszłaby na czas.

istnieje wiele metod radzenia sobie z magicznymi szkodnikami. Jednymi z najbardziej znanych stworzeń, które możemy przypisać do tej kategorii, są gnomy. Aby oczyścić z nich ogród, należy każdego z nich złapać, pokręcić w powietrzu i wyrzucić poza ogrodzenie. Gnom będzie wtedy zbyt zdezorientowany, aby odnaleźć powrotną drogę. Inną, bardziej kontrowersyjną i mniej rozpowszechnioną metodą jest poszczucie ich wozakiem. W przypadku inwazji chropianków problem jest dużo bardziej złożony. Te zwierzęta, podobne do niemagicznych krabów, obdarzone dużymi kłami, potrafią wyczuwać magię i kierują się zawsze w stronę jej źródła. Niewielka ilość chropianków może zostać łatwo opanowana po użyciu jednej z wielu substancji dostępnych w sklepach, jednak w przypadku, gdy ich liczebność okaże się bardzo duża, wskazane jest umówienie wizyty pracowników Sekcji Szkodników Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami. Chropianki, napuchnięte od pochłoniętej energii magicznej mogą okazać się bardzo trudnym do zwalczenia, niechcianym lokatorem. Kolejnym przykładem mogą być bahanki, niewielkie, humanoidalne istoty pokryte czarnym włosem. Są niebezpieczne, ponieważ szybko się rozmnażają, a ugryzienie tych istot wymaga zażycia antidotum. Aby się od nich uwolnić, stosuje się płyn o nazwie "Bahanocyd".

Atlasie, twoje słowa to miód na moją duszę! Latanie to tak cudowne i wyzwalające uczucie, że uważam, iż każdy powinien je wpuścić do swojego życia, choćby i rekreacyjnie. Chętnie nauczę cię tego i owego, więc nie myśl, że to ja robię ci przysługę. To Ty robisz ją mi! Pozwól mi tylko sprawdzić prace dzieciaków (moje pierwsze sprawdzanie prac w Hogwarcie, kto by pomyślał!) i już jestem cały twój.

   

Na wstępnie pragnę zaznaczyć, że kluczowy w ekosystemie jest stan równowagi, a sama obecność tak zwanych szkodników nie zawsze jest niepożądana. Odgrywają one rozmaite funkcje, które trzeba brać pod uwagę, dlatego w zwalczaniu ich trzeba pamiętać o tym kiedy należy to robić i w jakim stopniu.
Całkowita eksterminacja jest istotna w przypadku szkodników domowych, takich jak bahanki. Do tego celu należy używać bahanocytu, spryskując zasiedlone przez populację pomieszczenia. Należy uważnie czytać informacje na opakowaniu w kwestii dawkowania oraz pamiętać o porządnym wywietrzeniu pomieszczenia po oprysku, a także o powtórnej debahanizacji po trzech tygodniach (tyle wynosi czas potrzebny na wyklucie się larw bahanek z jaj). Powyższy opis stanowi przykład likwidacji szkodników za pomocą dedykowanych środków.
Innym sposobem na zwalczanie magicznych szkodników jest wykorzystanie ich naturalnych wrogów. W przypadku chorbotków dobrze sprawdzają się w tym celu łupduki oraz gnomy, jednak te drugie również potrafią stanowić w ogrodzie plagę. Chropianki można wyeliminować również dzięki środkom wytwarzanym z jadu toksyczków, co stanowi skuteczniejszy, ale droższy i bardziej inwazyjny sposób.
Najlepszym, choć nie zawsze skutecznym sposobem, jest likwidowanie przyczyn pojawienia się szkodników. W przypadku korniczaków dobrym środkiem zapobiegawczym jest regularne rzucanie zaklęć oczyszczających, gdyż szkodniki te żywią się nieczystościami. Inną opcją jest zlikwidowanie roślin, na których żeruje dany gatunek i wstrzymanie się od ponownego hodowania go przez okres jednego lub dwóch sezonów.

Na początku chciałabym zwrócić uwagę na to, że pojęcie szkodników jest niesamowicie szerokie, w końcu określa ono każdy organizm żywy, którego działalność życiowa powoduje straty w działalności człowieka. W swojej pracy postanowiłam skupić się na metodach przypisanych do kilku najpopularniejszych szkodników w czarodziejskich domostwach:
- “Debahanacja” to proces dotyczący pozbywania się bahanek, nazywanych również “kąsającymi elfami” - to malutkie stworzonka z dwiema parami nóg i rąk, żukopodobnymi skrzydłami oraz ciałem pokrytym gęstym ciemnym włosiem. Lubią zagnieżdżać się w różnych zakamarkach, potrafią spowodować solidne zniszczenia dzięki swoim dwóm rzędom ostrych zębów. Bahanki to szkodniki jadowite, w razie ugryzienia należy zażyć antidotum i najlepiej skonsultować się z profesjonalistami, ponieważ niewątpliwie mogą również przenosić różne choroby. Debahanacja polega na stosowaniu specjalnego środka (tj. Bahanocydu), który je paraliżuje i tym samym umożliwia bezpieczne wyniesienie bahanek z magicznego domu.
- “Odgnamianie” związane jest z występowaniem gnomów, czyli znanych wszystkim, sięgających ok. stopę stworzeń o niedużej inteligencji, które wkradają się do czarodziejskich ogrodów i niszczących plony swoimi ostrymi zębami. Pozbywanie się ich polega głównie na wytrąceniu ich równowagi i świadomości przestrzennej poprzez kręcenie nimi w powietrzu i wyrzucanie ich jak najdalej od ogrodu.
- Zgłoszenie do Sekcji Szkodników Departamentu Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami jest dobrym rozwiązaniem w przypadku trudniejszych do zwalczenia szkodników, takich jak np. chropianki, czyli maleńkie, krabopodobne pasożyty, które przyciąga obecność magii. Często chowają się w futrze magicznych zwierząt, ale także potrafią dokonać zniszczeń chociażby w spiżarniach czy innych magicznych zapasach. Teoretycznie można się ich próbować pozbyć gotowymi specyfikami dostępnymi w sklepach, jednak ich pociąg do magii potrafi nieść katastrofalne skutki, więc często konieczne są poważniejsze interwencje specjalistów.
Ile szkodników, tyle metod zwalczania ich - w zależności od potrzeb, często konieczne jest używanie specjalnych zaklęć zabezpieczających spiżarnie czy budowanie wytrzymałych ogrodzeń wokół ogrodów. W niektórych domostwach mile widziane są również ghule, które zwykle nie wadzą czarodziejom, a zamiast tego przykładają się do zwalczania problemów z pająkami czy kretami.

W zwalczaniu magicznych szkodników kluczowe jest prawidłowe rozpoznanie problemu, by następnie dobrać odpowiednie środki. Przykładowo przędziorki śnieżne występują głównie w chłodnych rejonach i nie ma sensu stosować specyfików przeciwko nim na takich roślinach, jak chociażby hibiskus ognisty. Dziury w liściach roślin mogą wskazywać na obecność trujących ślimaków, ale też takiego szkodnika jak szarynka grzybiczek - należy wiedzieć, że ślad śluzu wskazuje na ślimaki, a czarne wzorki na szarynkę. Na każdy z tych szkodników można znaleźć wywary odstraszające, a w przypadku mrówkolepek popularne są również magiczne pułapki. Jednym z najbardziej popularnych magicznych szkodników są bahanki, takie przypominające elfy malutkie stworzonka z ostrymi zębami. Wciskają się w ciemne zakamarki i potrafią spowodować solidne zniszczenia, więc wynaleziono skuteczny środek - bahanocyd, dzięki któremu można przeprowadzić tak zwaną “debahanację”. Bahanocyd to środek, który paraliżuje bahanki, co ułatwia zebranie ich i wyniesienie z domu, najlepiej jak najdalej, by zaraz nie wróciły. Oczywiście, można zawsze zwrócić się o pomoc czy odebranie tak złapanych szkodników przez Sekcję Szkodników w Departamencie Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami. W przypadku dużej ilości bahanek jest to bezpieczniejsze rozwiązanie od samodzielnej debahanacji, ponieważ bahanki potrafią dotkliwie ugryźć, a wtedy konieczne jest zażycie antidotum by zwalczyć skutki jadu tych szkodników.

Zwalczanie szkodników może okazać się nie tylko wyczerpującym, lecz także skomplikowanym procesem. Na szczęście, zawsze można skorzystać z pomocy specjalistów z Sekcji Szkodników, działającej w ramach Departamentu Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami. Ministerstwo Magii odpowiada za najbardziej wymagające przypadki, dbając o bezpieczeństwo społeczności czarodziejów. Sekcja Szkodników jest szczególnie znana z profesjonalnej pomocy w radzeniu sobie z takimi stworzeniami jak kołkogonki czy chropianki. Kołkogonki to demoniczne stworzenia przypominające prosiaki o wąskich oczach, które zakradają się na czarodziejskie farmy, przynosząc nieszczęście gospodarzom. Są one niezwykle sprytne i trudne do schwytania, ponieważ ich wyjątkowo długie nogi pozwalają im szybko uciekać. Jedynym skutecznym sposobem na ich pozbycie się jest przegonienie ich przez psa, który musi być całkowicie biały. Oficjalnymi „funkcjonariuszami” w Sekcji Szkodników są ogary albinosy, które towarzyszą pracownikom w terenie, pełniąc tę funkcję. W przypadku chropianków, małych krabopodobnych stworzeń przyciąganych przez magię (np. pozostałości po magicznych potrawach czy eliksirach, futro magicznych zwierząt, składniki zielarskie, a nawet różdżkarskie), procedura wygląda inaczej – pracownicy Departamentu nie potrzebują wsparcia innych istot. Walka z chropiankami polega na dokładnym czyszczeniu oraz naprawianiu szkód przez nie wyrządzonych. Choć na rynku dostępne są specyfiki mające na celu odstraszanie tych szkodników, to napęczniałe od magii chropianki są wyjątkowo trudne do usunięcia.
Osobiście uważam, że w przyszłości badania dotyczące magicznych pasożytów, powinny mniej koncentrować się wokół ich tępienia czy odstraszania, a bardziej wokół pomysłów, w jaki sposób moglibyśmy nauczyć się żyć z tymi istotami w symbiozie. Wierzę, że każda istota posiada w sobie potencjał do bycia potrzebną.

 

Znanymi mi wierzchowcami w świecie czarodziejów są pegazy. To latające konie, wywodzące się z różnych części świata. Można wyróżnić cztery rasy są to testrale, greniany, aetonany i abraksany. Chociaż ich pokrewieństwo gatunkowe to konie i jednorożce, a podobieństwem są skrzydła, na których mogą wzbijać się w powietrze, to mają też wiele różnic, które dodają im wyjątkowości.
Testrale z pewnością występują na całym świecie (inne części świata mają swoje odpowiedniki testrali), ale wywodzą się z Wielkiej Brytanii. Przypominające skórzastego konia z dużymi skrzydłami, jak u nietoperza. Żywią się mięsem. Mogą stać się niewidzialne, dlatego widzą je tylko te osoby, które były przy czyjejś śmierci. Pewnie dlatego krążą o testralach przesądy, które mówią o tym, że kto ujrzy tego latającego konia, doświadczy wielkiego nieszczęścia. Można ich dosiąść, a także służą do ciągnięcia powozów. Podczas drugiej wojny czarodziejów były wykorzystywane w różnych akcjach z pewnością ze względu na to, że były niełatwe do dostrzeżenia.
Greniany ich naturalnie pochodzenie prawdopodobnie wywodzi się ze Skandynawii. Na pewno co ich wyróżnia od swoich przedstawicieli gatunku to, to że były bardzo płochliwe, ale i diabelnie szybkie. W przeciwieństwie chociażby do testrali były ładniejsze, miały jasnoszarą skórę, pierzaste skrzydła. Dzięki swojej szybkości były wykorzystywane na Igrzyskach Olimpijskich, chociaż nie są najlepsze do powożenia powozów, ze względu właśnie na swoją płochliwość. Obecnie wykorzystywane są do nielegalnych wyścigów, ponieważ są najszybszymi przedstawicielami swojego gatunku, obstawiane są dwa razy częściej niż aetonany.
Aetonany wywodzące się z Grecji, naturalnie występują w Wielkiej Brytanii i Irlandii.  Rasa ta jest rozpoznawalna po swojej charakterystycznej kasztanowej maści, są częściej wykorzystywane do ciągnięcia powozów niż Greniany, a także czarodzieje wykorzystują ich do pracy z dziećmi czy w jeździectwie.
Abraksany pochodzące z Francji. Szczególnie wymagające w utrzymaniu, piją tylko niemieszaną whisky. Wyróżniające się nie tylko barwą swojej złotobrązowej skóry, ale także tym, że są ogromne, większe niż przedstawiciele ich gatunków. Potrafią ciągnąć wielkie ciężary, dobre są do przewożenia ciężkich ładunków. Dlatego wykorzystuje się je w transporcie.
Oprócz oczywiście pegazów wierzchowcem, który jest świetnym kompanem jeśli okaże mu się należyty szacunek, jest hipogryf, chociaż można na nim latać, to jednak nie jest to łatwe. Naturalnie występuje w Europie. Stworzenie to jest połączeniem gryfa (pół orła, pół lwa) i konia. Ma wielki zakrzywiony dziób, ostre pazury. Występuje w różnych ubarwieniach. Żywi się głównie małymi ssakami. Żeby zdobyć łaskę hipogryfa, należy popatrzeć mu w oczy, starać się nie mrugać i ukłonić się, a kiedy nas zaakceptuje, możemy podejść. W przeciwnym wypadku należy jak najszybciej się wycofać. Hipogryfy były wykorzystywane do pracy w polu jak i do obrony, zwłaszcza przed wilkami, są też skuteczne w łapaniu łasic, czy też innych pomniejszych drapieżników, chroniąc gospodarstwo rolne przed stratami. Na pewno nie wykorzystywano ich do powożenia powozów, jak pegazy, ponieważ są to stworzenia zbyt dumne do takich zadań i należy je traktować na równi z samym sobą.

najbardziej znanymi latającymi wierzchowcami są pegazy. Rozróżniamy ich cztery rasy, które różnią się wyglądem oraz zakresem występowania. Najbardziej popularne w Wielkiej Brytanii oraz Irlandii są aetonany, skrzydlate konie, których sierść odznacza się kasztanową barwą. Gatunek ten pochodzi z Grecji i jest bardzo łatwy do rozpoznania przez swoje charakterystyczne umaszczenie. Pióra ich skrzydeł mają z kolei czarno-biały kolor. Ten gatunek jest roślinożerny i bardzo rzadko wykazuje agresję w stosunku do człowieka. Aetonany można spotkać w jeździectwie, zaprzęgane są również w magicznych powozach. Ich najbardziej znanym hodowcą był lord Stoddard Withers, magizoolog, który ponadto stworzył nowy rodzaj dyscypliny sportowej podobnej do Quidditcha, wykorzystujący poruszanie się na aetonanach zamiast na miotłach. Innym rodzajem pegazów są testrale. Ich ciało jest bardzo szczupłe, z niewielką ilością tłuszczu, pod ciemną skórą można dostrzec wyłaniające się elementy szkieletu. Skrzydła testrali w przeciwieństwie do aetonanów nie posiadają piór, są skórzaste, przypominające te, posiadane przez nietoperze. Mimo, że pochodzenie testrali nie zostało jednoznacznie ustalone, występują one w Wielkiej Brytanii. Odmiennie niż aetonany żywią się mięsem. Uznawane za znak niepomyślności do teraz zmagają się z niekorzystnymi, krążącymi na ich temat stereotypami. Wiążą się one z tym, że testrale mogą zobaczyć wyłącznie osoby, które przynajmniej raz widziały śmierć, dla innych te stworzenia są w zasadzie niewidzialne. Pomimo tego przytoczone stworzenia nie są szczególnie agresywne w stosunku do człowieka. Znana jest inteligencja testrali oraz ich zdolność do zrozumienia słów jeźdźca proszącego je o przetransportowanie do określonej lokacji. Oprócz tego, podobnie jak aetonany mogą zostać udomowione i wykorzystane do jeździectwa, są także zaprzęgane do wozów konnych.

Profesorze Rosa,

 

A. Honeycott, rok IX

Szanowny Profesorze Rosa,

pierwszymi stworzeniami, jakie przyszły mi na myśl po przeczytaniu Pańskiego polecenia, były hipogryfy. Te potężne zwierzęta latające, wykazujące orle cechy (kształt głowy i dzioba, szpony przy przednich kończynach oraz elementy ich skrzydeł) na przemian z końskimi (tułów oraz tylne nogi konia), charakteryzują się wysoką inteligencją, a także unoszą się honorem, co wymaga szczególnego ich traktowania. Hipogryfa na przestrzeni wieków uznawano za zwierzę szlachetne, wożące herosów i rycerzy. Etymologia ich nazwy wywodzi się z języka włoskiego, co wskazywałoby na pojawienie się hipogryfów właśnie na terenach Italii. Pierwsze wzmianki o tych stworzeniach pochodzą z późnego średniowiecza.

Obcując z osobnikiem tego gatunku, należy patrzeć mu prosto w oczy, by zapewnić ich o szczerości swoich intencji, a nasępnie wykonać głęboki ukłon. Jeżeli hipogryf go odwzajemni, oznacza to, że zostaliśmy przez niego zaakceptowani, co pozwoli nam na zajęcie się nim oraz ewentualny lot na ich grzbiecie. Hipogryf wyczuwa strach człowieka, dlatego należy podejść do niego z dużą dawką odwagi i pewności siebie lub nie robić tego wcale.

Drugim stworzeniem, o którym chcę wspomnieć, jest testral. Wiem, że może nie jest to najbardziej optymistycznie postrzegane ze zwierząt, natomiast ja osobiście uważam, że posiadają swego rodzaju urok. Nie byłam w stanie znaleźć żadnych wzmianek o terenie ich pochodzenia, ale przypuszczam, że ze względu na ich przewodnią, odstraszajacą jednoczenśie ludzi cechę badaczom nie udało się jeszcze do końca określić dokładnego występowania, a dokumentacja w poprzednich latach była raczej uboga. Natomiast po budowie ich ciała i sposobie życia wnioskuję, że są one zdecydowanie rodowite dla północnej półkuli Ziemi, dla chłodniejszego, surowszego klimatu o nierównym podłożu i limitowanym dostępie do jedzenia. Z pewnością dobrze odnajdują się na terenach skandynawskich, a także i tutaj, w Wielkiej Brytanii, szczególnie w górskich terytoriach Szkocji.

Testrale charakteryzują się tym, że są dostrzegalne jedynie przez tych ludzi, którzy uświadczyli czyjejś śmierci, stąd otaczająca ich zła sława. Tacy świadkowie opisują je jako wychudzone, kościste, poczerniałe stworzenia ze smukłymi skrzydłami, przypominającymi te nietoperze. Ich dieta opiera się wyłącznie na surowym, krwistym mięsie. Są bardzo łagodne w styczności z ludźmi oraz odznaczają się ponadprzeciętną inteligencją. W przypadku chęci lotu na wierzchu takiego zwierzęcia, testrale doskonale zrozumieją wypowiadane do nich polecenie, a do celu dotrą z zadziwiającą dokładnością.

Różnice między tymi dwoma stworzeniami latającymi są ogromne. Nie chodzi już nawet o liczne, drastyczne różnice fizyczne, ale i o ich percepcję oraz reputację w świecie czarodziejów. Hipogryfy, mimo swej hardości, są uznawane za bardzo szlachetne, majestatyczne zwierzęta, a przeciętny czarodziej obcujący z nimi jest uznawany za godny szacunku ze względu na zdolność ich okiełznania. Natomiast testrale są notorycznie demonizowane przez czarodziejskie społeczeństwo i tylko przez niektórych uważane za równie znakomite. Ta różnica w podejściu do obu zwierząt jest widoczna na kartach historii, gdzie hipogryfy zajmują znaczną część, a testrale pojawiają się jedynie w sensacyjnych, mało wiarygodnych opowiastkach jako omen śmierci.

Lilian Eldridge, Ravenclaw, rok VII

Choć świat czarodziei pełen jest latających wierzchowców, prym w tej kategorii zdecydowanie wiodą pegazy. Stanowią one najliczniejszą grupę i nierzadko wykorzystywane są przez szkoły do ciągnięcia powozów z uczniami. Za taki przykład może posłużyć chociażby Abraksan, z którego pomocy korzysta Akademia Magii Beauxbatons. Jest to gatunek  olbrzymiego Pegaza, pochodzącego właśnie z Francji. Choć swą wielkością zbliżone są do słonia, potrafią osiągać bardzo duże prędkości w locie. Oprócz samego rozmiaru, cechą charakterystyczną tych koni jest złotobrązowa sierść oraz ognistoczerwone oczy. Abraksasy zaliczają się do bardziej wymagających zwierząt w hodowli, gdyż piją jedynie niemieszaną whisky i potrzeba do nich twardszej ręki. Testrale natomiast, wykorzystywane są przez Szkołę Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Są spotykane znacznie rzadziej niż inne pegazy, a wszystko przez ich zdolność do stawania się niewidzialnymi. Swym wyglądem również odbiegają nieco od swoich krewniaków. Przypominają skórzastego konia o karej maści. Ich skrzydła, zamiast rozpowszechnionej, pierzastej wersji, przypominają skrzydła posiadane przez nietoperze. Kraj pochodzenia tego gatunku nie jest znany, choć zdawać by się mogło, że upodobały sobie Wielką Brytanię. W wielu miejscach uchodziły one za zły omen i źródło wszelkiego nieszczęścia. Wiązało się to z tym, że zobaczyć je mogli tylko ci, którzy widzieli czyjąś śmierć. I choć zwierzęta te pod swoją mroczną aparycją, skrywają życzliwą oraz delikatną naturę, ich hodowlę zdecydowanie utrudnia fakt, iż nie każdy może je zobaczyć. Graniany z kolei są najszybszymi, ale też najbardziej płochliwymi przedstawicielami swojego rodzaju. Te pochodzące ze Skandynawii, szare konie, swoją niesamowitą prędkość, zawdzięczają czterem parą kopyt. Ich naturalna płochliwość i duża szybkość, czynią z nich zwierzęta trudne do złapania. Z Aetonanem, skrzydlatym koniem o maści brunatnej, nie ma już takiego problemu. Jego pochodzenie jest jednak bardzo interesujące, gdyż występuję na terenie Wielkiej Brytanii oraz Irlandii, ale według niektórych źródeł, wywodzi się z samej Grecji. I tak jak pegazy wydają się być popularne w Europie, Japonia preferuje ptaki. Wielki Nawałnik Burzowy jest olbrzymim ptakiem o ciemnym ubarwieniu z białymi piórami od wewnątrz. Szkoła Magii Mahoutokoro używa ich do przewożenia swoich uczniów. Nie są to zwierzęta niebezpieczne czy trudne w obejściu, ponieważ dzieci od lat siedmiu, latają na nawałnikach od i do domu. Hipogryfy stanowią kolejną, bardzo ciekawą grupę latających wierzchowców. Te występujące na terenie Europy stworzenia, przypominające krzyżówkę gryfa z koniem, mogą posiadać różne ubarwienie – od jasnego, aż po ciemne. Hodowla tego zwierzęcia nie należy do najłatwiejszych, są one zaklasyfikowane do kategorii „groźne”, nie bez przyczyny. Hipogryfy mają swój honor i nie trudno jest je obrazić, za to znacznie ciężej podejść. Aby móc to zrobić, należy się im ukłonić, cały czas utrzymując kontakt wzrokowy. Nie można wtedy mrugać, ani wykonywać gwałtownych ruchów. Jeżeli to charakterne zwierzę zaakceptuje czarodzieja, odwzajemni jego ukłon. Dopiero wtedy można do niego podejść. Już po samym wyglądzie można zauważyć, że stworzenia te są drapieżnikami. Żywią się małymi ssakami, rzadziej rybami lub ptakami. Nie pogardzą także padliną. Posiadacze Hipogryfów mają prawny obowiązek regularnie rzucać na zwierzęta, zaklęcie zwodzące, w celu oszukania mugoli.