Pokoje w Venetii zdecydowanie można było uznać za całkiem luksusowe. W sumie jeszcze nigdy nie miał okazji do tego, aby być w podobnym miejscu. Dlatego starał się korzystać z tego jak mógł. Oczywiście potrzebował też czasami odrobiny relaksu i spokoju, który oferowało mu zacisze przydzielonego pokoju. Zwłaszcza, że w nim było chłodniej niż na zewnątrz w godzinach południowych.
Dlatego też wróciwszy z porannego obchodu okolicy po prostu padł na własne łóżko i westchnął, czując przyjemny chłód pościeli. Wtedy jego wzrok spoczął w okolicach łóżka jednego ze współlokatorów. Dostrzegł swoim wprawnym okiem pewien tajemniczy przedmiot, który jego zdaniem wyglądał całkiem znajomo. Z zaciekawieniem podszedł bliżej, aby mu się przyjrzeć. Z początku miał wątpliwości, ale finalnie stwierdził, że na pewno wzrok go nie myli. Miał przed sobą najprawdziwszego gameboya. Nie widział czegoś takiego od naprawdę dawna. Ojciec kiedyś sprawił mu podobnego jak był maluchem. Zresztą rodzice zawsze dbali o to, aby miał kontakt z mugolską kulturą. W zasadzie zatęsknił nagle za tym i zastanawiał się czy mieszkający z nim chłopak miałby coś przeciwko gdyby pożyczył sobie urządzenie.

Niektórzy czarodzieje daliby się pokroić chociażby za jedną noc spędzoną w tutejszej sypialni, ale wbrew pozorom, wszechobecne luksusy początkowo nie podziałały na Oliviera najlepiej. Chłopak nadal pamiętał przecież burzliwą kłótnię z ojcem, po której doskonale wiedział, że do domu nie wróci, a myśl o tym, że do rozpoczęcia roku akademickiego najprawdopodobniej będzie musiał waletować u brata albo kolegów tylko dodatkowo go dołowały. Niezdane egzaminy, konieczność zapożyczenia się, żeby zapłacić za poprawki… Spadła na niego nagle cała lawina problemów, ale ostatecznie uznał, że nie przyjechał tutaj po to, aby płakać nad rozlanym mlekiem, a odpocząć od trudów codzienności. Poprzysiągł więc sobie, że dopóki jego stopy kroczą uliczkami Wenecji, będzie się wspaniale bawił, a rozwiązań poszuka już po powrocie do deszczowego, ponurego Londynu.
Wparował do pokoju w sumie tylko po to, żeby zmienić ubrudzoną pomidorowym sosem od pizzy koszulkę, kiedy spostrzegł że jeden ze współlokatorów dobrał się do jego tobołów. – Ej! – Wykrzyknął, żeby przegonić złodzieja, ale wystarczyło że podszedł nieco bliżej, by zrozumieć swój zupełnie nietrafiony, mylny osąd. Spojrzenie błękitno-zielonych ślepiów padło dokładnie to samo miejsce, w które przed momentem zerkał drugi chłopak. Gameboy. No tak, zapomniał go schować na dno torby przed wyjściem z apartamentu. – Sorry, myślałem… – Zaczął, ale zaraz machnął ręką, dochodząc do wniosku, że nie ma co się tłumaczyć. – Czekaj… Ty jesteś z Hufflepuffu. Andrew, no nie? - Zamiast tego wyciągnął elektroniczne urządzenie, skoro i tak został nakryty, i położył je na łóżku obok Parka, którego dotychczas nie miał okazji zbyt dobrze poznać.
– Dostałem w prezencie od kolegi. Grałeś kiedyś? – Postanowił więc tę nadarzającą się szansę do zawiązania nowej znajomości wykorzystać, zwłaszcza że temat do rozmowy sam wyskoczył z jego bagaży.

Cóż nie każdy mógł mieć pełne spokoju wakacje, a i nie każdy czuł się dobrze w podobnym przepychu, co mogło być jak najbardziej zrozumiałe. Sam przywykł do bardziej swoiskich klimatów, ale raz na jakiś czas odrobina burżuazji jak dla niego była jak najbardziej do zaakceptowania. W końcu mógł zasmakować czegoś całkowicie nowego i poszerzyć swoje horyzonty. Przynajmniej tak to sobie powtarzał.
Nie spodziewał się tak rychłego powrotu współlokatora, który wparował nagle do pokoju i swoim krzykiem sprawił, że Park odskoczył niemal jak oparzony od podziwianego właśnie cudu techniki. Dopiero później nastąpił dosyć niezręczny moment realizacji.
- Nie, to ty wybacz. Po prostu nie spodziewałem się tutaj zobaczyć czegoś takiego - odpowiedział nieco niezręcznie, drapiąc się przy okazji po karku, bo czuł się nieco zażenowany tym, że jednak został przyłapany w dosyć podejrzanej pozie przy rzeczach Deara.
- Zgadza się, a ty  jesteś... - zaczął, bo nie za bardzo kojarzył jednak Ślizgona, z którym właśnie rozmawiał.
Nie miał wcześniej większej okazji do tego, aby z nim jakoś szczególnie porozmawiać czy się spotkać. W zasadzie cały czas się mijali i można było zaryzykować stwierdzeniem, że najczęściej w jednym pomieszczeniu przebywali jedynie kiedy spali.
- Tak. Tata kupił mi na urodziny jak byłem mały - potwierdził, uśmiechając się do chłopaka. - Często grasz?
Przynajmniej mieli chwilowo jakiś temat, który mogli poruszyć i zawiązać dzięki temu znajomość. Przynajmniej w ten sposób było łatwiej.

Ledwie powstrzymał się od śmiechu, kiedy spostrzegł, jak współlokator odskakuje nerwowo od obserwowanej torby, prawdopodobnie dlatego, że nie spodziewał się, iż ktokolwiek może się go przestraszyć. Nie to, żeby miał siebie za totalnego leszcza, ale powiedzmy sobie uczciwie, zwykle kiedy zakasał rękawy do bitki, to jednak ostatecznie i tak sam obrywał po ryju. Szczupła, niezbyt muskularna postura nie sprzyjała fizycznym starciom, niezależnie od tego, jakiego kozaka nie próbowałby zgrywać.
- A, znaczy… – Nie tylko Andrew czuł się nadal skrępowany zaistniałym nieporozumieniem. Poza tym Olivier łączył jeszcze inne kropki, zdziwiony tym, że którykolwiek z uczniów Szkoły Magii i Czarodziejstwa wie o takim urządzeniu jak gameboy… chociaż, jeżeli już szukał znawcy, to pochodzenie Parka zdawało się sprzyjać takiej wiedzy.
– Olivier… to znaczy Goldwyn Dear... yh, nienawidzę tego imienia. – Burknął niechętnie, odpuszczając sobie zbędne tłumaczenia, skoro mieli o wiele ciekawsze tematy do rozmowy. – Tata ci kupił? Super… – Zareagował szczerze, choć prędko się zmieszał, żałując że jego myśli pomknęły w zupełnie nieodpowiednim kierunku. Pozazdrościł bowiem chłopakowi, że jego ojciec kupował mu cokolwiek poza szkolnymi podręcznikami, i to jeszcze taki bajer! – W sumie to mam na nim tylko pokemony. Pewnie kojarzysz? – Nie chciał zepsuć sobie humoru, dlatego prędko powrócił do gier, mając nadzieję, że odnajdzie z Puchonem wspólny język. Ba, nawet podał mu elektroniczne urządzenie, skinieniem głowy pokazując, że może je odpalić. – Prawie zawsze wybieram charmandera. – Zarzucił przynętę, a potem rozsiadł się na podłodze, plecami opierając się o łóżko. Zerkał jednak Parkowi przez ramię, jakby chciał sprawdzić, którego z pokeballi wybierze, gdyby sam nie raczył się pochwalić.

Czy mógł się dziwić jego nerwowości? W końcu nie spodziewał się aż takiego najścia i przez chwilę nawet sam zwątpił w swoje zamiary i zaczął podejrzewać, że może chłopak całkiem słusznie się na niego wydziera i faktycznie robi coś nie tak.
Zdecydowanie trudno było o ekspertów od mugolskich rozrywek w Hogwarcie, bo zazwyczaj magiczni rodzice woleli mimo wszystko wychowywać swoje dzieci bardziej po czarodziejsku ze względu na to, że i tak musieli później zostać wcieleni do szkoły uczącej magii i tak czy siak zostaliby dużo bardziej wciągnięci w ten świat. Poza rodzicami Parka, który najwyraźniej wraz z Hanną Montaną wyznawali zasadę Best of both worlds.
- W takim razie... Olivier? - upewnił się jeszcze, bo skoro było to pierwsze imię, które podał mu blondyn to chyba z niego zwykle korzystał. W sumie sam również nie posługiwał się imieniem, które wybrali mu rodzice, ale to już wynikało bardziej z przyczyn praktycznych, bo po prostu łatwiej było mu funkcjonować pod angielskim imieniem w czasie wymiany.
- Tak, mój tata uwielbia mugolskie rozrywki - przytaknął, uśmiechając się szeroko, gdy tylko dostrzegł u Ślizgona pełen ekscytacji uśmiech.
Sam po chwili rozdziawił usta w pewnym zaskoczeniu, gdy tylko usłyszał, co dokładnie posiadał na swoim gameboyu blondyn. Może i była to jedna gra, ale za to jaka!
- Jasne, że tak! W Azji to w ogóle klasyk - zapewnił go, bo czy Korea czy Japonia, pokemony były znane i kochane. Konsolę przyjął z pewnego rodzaju namaszczeniem, siadając również na podłodze tuż obok Deara, aby ten jednak mógł mieć wgląd w to, co właściwie robił. - W sumie też go najbardziej lubię. Na drugim miejscu jest chyba Bulbasaur - przyznał, dając już się skusić na tę niezwykłą rozmowę, której nie spodziewał się przeprowadzić z kimkolwiek poznanym w Hogwarcie.

Niestety, czarodziejscy rodzice, a zwłaszcza ci z arystokratycznych rodzin wychowywali dzieci tak, jakby świat niemagiczny w ogóle nie istniał, co oczywiście nie podobało się ciekawskiemu Olivierowi. Próbował, naprawdę próbował wcielić się w rolę narzuconą mu przez starszych przedstawicieli rodu, ale po prostu nie mógł, a ostatnio coraz częściej zdawał sobie z tego sprawę. Niewykluczone, że to właśnie dlatego podszedł do nowego kolegi ze zdecydowanie większą otwartością niż zwykle, nie przejmując się zbytnio tym, co chłopak mógłby o nim opowiedzieć dalej, choćby swoim znajomym.
- Olivier. – Przytaknął wesoło, kiedy wręczał nowemu znajomemu swój elektroniczny sprzęt, któremu przyglądał się uważnie, żeby śledzić rozpoczętą przez niego rozgrywkę. – Zazdroszczę ojca, mój najchętniej wtrąciłby za takie do Azkabanu. – Prychnął pod nosem, dopiero po chwili orientując się, że nie powinien może aż tak bardzo się otwierać, a jednak coś go kłuło i nie umiał już chyba dłużej utrzymywać nadanej mu maski. – Azja jest chyba w ogóle bardziej tolerancyjna, nie? – Zagadnął ni z tego ni z owego, postanawiając zostawić rodzinny bagaż za sobą. – Ja bym chyba wybrał Squirtle’a. W przeciwsłonecznych okularach wygląda kozacko. – Dodał, mając we wspomnieniach kilka wieczorów spędzonych o mugolskich kumpli na oglądaniu słynnego anime, z którymi według ojca nie miał prawa się spotykać.

Czasami nawet nie chodziło o zwyczajną niechęć do mugolskiego świata, ale po prostu magiczni rodzice sami nie mieli o nim większego pojęcia i albo nie czuli potrzeby zapoznania się z kulturą mugoli albo po prostu obawiali się jej, bo była czymś obcym cz ego nie rozumieli i najchętniej po prostu trzymaliby się z daleka, udając że nie istnieje ona w ogóle. Zawsze jednak istniały dwa fronty w wielu kwestiach także nic dziwnego, że byli także tacy, którzy pomimo swojego pochodzenia po prostu interesowali się nieznanym im, niemagicznym światem.
- Moi rodzice są półkrwi. Oboje. Dziadkowie uczyli ich o rzeczach czarodziejskich i mugolskich, a potem robili to samo ze mną - przyznał, gdy tylko Olivier wspomniał mu o swoim ojcu.
Jakby nie patrzeć Andrew miał dzięki temu ułatwione zadanie, a jego rodzice nawet zachęcali go do tego, aby badał obie kultury i w obu posiadał rzeczy, które go niesamowicie interesowały.
- Zależy w jakim sensie.  Pod niektórymi względami u was jest bardziej... - tutaj przerwał na chwilę i wykonał nieokreślony ruch ręką. - Liberalnie.
Z pewnością można było zauważyć różnice kulturowe między tymi dwoma kontynentami czy też krajami, które znane były Parkowi. Punkt widzenia zawsze zależał od punktu siedzenia i to, gdzie było lepiej zależało wyłącznie od te go jaki był aktualny temat rozmowy.
- Fakt. Squirtle też jest super. W sumie najbardziej lubię ewolucje właśnie Charmandera i Squirtle'a z tych podstawowych pokemonów - podjął, starając się przy okazji zorientować w tym, co właściwe mógł i powinien zrobić we właśnie odpalonej grze. Zawsze czuł się skonfundowany, gdy trafiał w sam środek rozgrywki. Poza tym nie chciał też nic namieszać Dearowi w czasie swojej własnej zabawy.
- W sumie... Masz jakiegoś ulubionego poksa poza pakietem startowym? - zapytał, bo w sumie bywało tak, że te bazowe stworki jednak należały do grona ulubieńców graczy, ale istniała tak ogromna mnogość kieszonkowych potworów, że przebywający głównie w magicznym świecie Park zaczął już nawet tracić rozeznanie w tych wszystkich generacjach, nowych ewolucjach czy też po prostu dodawanych nowych pokemonach.
Być może dlatego właśnie jego ulubieńcy należeli do jednych z tych pierwszych, które powstały.

- Brzmi fajnie i uważam, że tak właśnie powinno być. Wiele moglibyśmy się wzajemnie od siebie nauczyć. – Pochwalił podejście rodziny nowego kolegi z Hufflepuffu, starając się nie skupiać zbytnio na przeciwstawnej postawie, prezentowanej przez jego zatwardziałego, tradycjonalistycznego ojca, którego miał już po prostu dosyć. Zdecydowanie dosyć, wszak po raz pierwszy, i to poniekąd całkowicie obcej osobie postanowił na niego ponarzekać, zamiast potulnie podkulać ogon. – Czysta krew niektórym miesza w głowie. Mają się za lepszych, a tak naprawdę przerosłaby ich obsługa pilota do telewizora. – Westchnął ciężko, przypadkowo chwaląc się znajomością również innego elektronicznego sprzętu, który miał okazję zobaczyć u znajomych. Cóż, w domu rodzinnym nieszczególnie miał z kim pogadać na podobne tematy.
- Na przykład? – Zapytał wyraźnie zaciekawiony, na jakich polach Andrew spostrzegał u Anglików więcej tolerancji i liberalności. Musiał przyznać, że sam niewiele wiedział o azjatyckiej kulturze, zresztą… - Skąd tak właściwie dokładnie jesteś? – Nie umiał ocenić po urodzie, a o ile nigdy nie podróżował za ocean, tak zdawał sobie sprawę z tego, że różnice pomiędzy krajami wspomnianego wcześniej kontynentu bywały ogromne. Korea, Chiny, Japonia, nie miał pojęcia o co mógłby zaczepić, dlatego wolał wpierw poszerzyć wiedzę o korzeniach nowego kolegi.
- Dokładnie, ewolucje wyglądają kozacko. – Potwierdził z uśmiechem, nieszczególnie przejmując się ewentualnym zamieszaniem, które chłopak mógł uczynić w jego rozgrywce, chociaż nadal patrzył przez ramię w ekran, aby po ponownym sięgnięciu po konsolę orientować się co powinien zrobić dalej. – Pikachu liczymy jako startera? No bo ten to wiadomo, że jest kochany i uroczy… – Kąciki ust pomknęły jeszcze szerzej, a Olivier poczuł się tak swobodnie, jakby znał się z Puchonem o wiele dłużej niż parę dzielonych w luksusowym pokoju minut. – Jeżeli nie liczymy Pikachu, to hmm… Growlithe był też świetny, pewnie dlatego że lubię psy… to źle że wybieram po wyglądzie? – Zażartował, ale nie oszukujmy się, kto by nie przygarnął takiego ognistego szczeniaka albo jego potężniejszej, grzywiastej wersji pod postacią Arcanine’a.

Uśmiechnął się i mógł jedynie mu przytaknąć na te słowa. Faktycznie jeśli tylko ktoś tego chciał to mógł nauczyć się naprawdę sporo od osób, które wywodziły się z różnych środowisk. Sam Andrew był zafascynowany niektórymi aspektami mugolskiej kultury, którą chętnie zgłębiał. Zwłaszcza, gdy chodziło o ich twórczość i sposoby spędzania wolnego czasu, które były tak różne od czarodziejskich rozrywek.
Parsknął jeszcze śmiechem na komentarz Oliviera, bo było to niezwykle prawdziwe. Zresztą on nigdy nie potrafił zrozumieć tego staroświeckiego i konserwatywnego zafiksowania w jakimkolwiek wydaniu. Być może dlatego, że jego rodzice mieli bardziej otwarte umysły na różne koncepty i jego samego również tego uczyli.
- Cóż... Na pewno widać u was większą bezpośredniość, więcej kontaktu fizycznego i tak dalej. Praktycznie ze wszystkimi jesteście na ty i mówicie do siebie po imieniu. Myślę, że nieco lepiej możecie siebie wyrażać bez wywoływania powszechnego oburzenia lub uchodzenia za dziwnych - odpowiedział po pewnym namyśle, zastanawiając się jakie jeszcze rzeczy mógłby umieścić na swojej liście, która zdawała się rosnąć z każdym momentem coraz bardziej.
- Z Korei Południowej. Mała miejscowość niedaleko Gwangju - nie miał pojęcia czy cokolwiek nazwa miasta powie coś Dearowi, ale zawsze później mógł to sprawdzić gdzieś w jakimś atlasie geograficznym jeśli faktycznie ciekawiła go dokładna lokacja pochodzenia Koreańczyka. - A ty?
Może i Wielka Brytania zdawała się być jednym królestwem, ale w Hogwarcie znajdowało się wiele uczniów z różnych jego zakątków także jak najbardziej podobne pytanie wydawało mu się być na miejscu. Tym bardziej, że sam przez to, że nie był rodzimym użytkownikiem angielskiego to nie potrafił tak dobrze rozpoznać po akcencie pochodzenia innych uczniów.
- Zawsze liczę Pikachu jako startera, bo w końcu Ash zaczynał od niego. Może nie powinienem, ale tak robię - przyznał jeszcze w kwestii lubianych pokemonów. - U mnie to chyba będzie Meowth. Chociaż może to przez to, że zawsze podobał mi się Zespół R. O! I Psyduck jest niesamowicie zabawny chociaż współczuję mu bólu głowy.
Trochę się rozpędził i dopiero po chwili zorientował się w tym, że przecież Ollie zdał mu pytanie. Za bardzo pochłonięty był rozmową na temat ulubieńców i wciskaniem przycisków na konsoli po odpaleniu gry.
- Myślę, że to nic złego. Każdy w pierwszym odruchu patrzy na wygląd. Tym bardziej, że jednak jakoś odzwierciedla umiejętności i charakter pokemona. Zresztą psy są cudowne - miał czasami wrażenie, że mówił zdecydowanie zbyt dużo i zbyt szybko, ale nie bardzo się tym przejmował.
Zwłaszcza, że Dear jakoś szczególnie nie oponował i chętnie ciągnął dalej tę rozmowę.