Jak już się powiedziało A to trzeba było powiedzieć też wgolemono. Wciąż nie rozumiała jakim cudem za samą próbę wprowadzenia wielbłąda na teren szkoły miały dostać z Mulan aż tak wysoką karę, no ale. Mówi się trudno i jedzie się dalej. Dosłownie. Rozanowowi to nawet pasowało, bo jej treningi łyżwiarskie wreszcie mogły się odbywać o stałych porach, normalnych godzinach i trwać tyle, ile trwać powinny, czyli pół dnia, które normalnie spędziłaby w szkole.
Zaskakiwało ją samą, jak mało obeszło ją to, że została odsunięta, bo, może pomijając kółka i drużynę Quidditcha, które naprawdę ją zabodły, nie uważała się za szczególnie poszkodowaną. Uczyła się w rodowej bibliotece, miała czas pochylać się nad runami, historią i uzdrawianiem tyle, ile jej dusza zapragnie, nie przejmując się po drodze jakąś transmutacją. No i łyżwiarstwo. Dużo łyżwiarstwa.
Oprócz tego wszystkiego miała też czas na pomoc w zaaklimatyzowaniu się Nico w tym miejscu. Właśnie z tego względu szykowała śniadanie, na które chciała go obudzić do oranżerii.
Nie jadła śniadań, w ogóle mało jadła… Jakby się nad tym zastanowić – praktycznie wcale. Ale chciała zasiąść z kochanym kuzynem do stołu, sprawić, by poczuł się lepiej. A co odprężało bardziej, niż wspólne jedzenie w miłym zakątku rezydencji?
Więc robiła coś, co mogło mu podpasować, a dla niej nie było opcją nie do zjedzenia czy spalenia. Grecką zupę cytrynową awgolemono. Dopiero zaczęła pracę, nastawiła bulion, żeby się ugotował i przygotowała do wyciśnięcia dwie cytryny, przy tym puszczając przyjemną o poranku muzykę.

Nicholas spał mocno. Spał też bardzo źle, bo odkąd przybył do rezydencji śniły mu się same koszmary. Z tego powodu nadrabiał mierną jakość długością, a i tak efekty były mizerne. Noce spędzał na kanapie w salonie, bo kiedy Harmony pokazała mu drzwi do jego pokoju, wykonał taktyczny odwrót i kategorycznie odmówił wchodzenia do środka. Nie wdawał się w szczegóły dlatego. Po prostu nie i już.
Zgodnie z zapowiedzią Seaverowie nie narzucali mu się swoją obecnością. Dawali mu czas na oswojenie się z budynkiem, który powinien nazywać domem, a który z każdym dniem zdawał mu się coraz bardziej obcy. Póki była tutaj Rems, jeszcze jakoś to działało. Ale jak wyjechała do szkoły, Nicholas zaczął się pogrążać coraz bardziej w mroku.
I teraz właśnie leżał w długiej, przewiewnej, ale mocno zakrywającej piżamie, zamotany w koc, a do jego nozdrzy zaczął się przedostawać jakiś apetyczny zapach. Nie rybny, chwała Merlinowi. Nicholas po trytoniej klątwie miał chwilowo przesyt ryb. Nie, to było coś innego. Bulion. Taki zwykły, aromatyczny, domowy bulion, jaki robiła Mamma Giovannini. Czy to możliwe? Otworzył zaspane, bardzo podkrążone oczy i rozejrzał się powoli wokół. Nie. Był w tym domu. Ale z kuchni naprawdę docierały bardzo miłe zapachy. Tylko kto tam mógł być? Znał tę osobę? A może powinien wreszcie zebrać się w sobie i poznać kogoś jeszcze?
Powoli podniósł się z kanapy i ruszył w stronę kuchni, zbierając całą swoją zaspaną odwagę na konfrontację z obcym Seaverem.

Pilnując gotującego się bulionu drobiowo-warzywnego zastanawiała się, czy dobrze zrobiła nie mówiąc Nico o swoim powrocie. Czy na pewno chciałby niespodzianki w postaci hiperaktywnej Seaverówny pod dachem, kiedy dopiero się oswajał? Może powinna go uprzedzić, żeby jakoś się przygotował?
Spojrzała na swoją bransoletkę z różowego złota, która mieniła się w porannym świetle, gdy muzyka powoli jej przygrywała. Ruszała się w jej rytmie, to dodając więcej soli, to dokrawając marchewkę, bo oczywiście, że posiekała jej za mało, a zrobienie tego zaklęciami pewnie prędzej skończyłoby się na rzucie nożami, niż poprawnym wykonaniu zaklęcia. Przez to cytryny leżały jeszcze nie ruszone na blacie, czekając na wyciśnięcie. Może i w tym tempie zupę to by im dała na obiad a nie śniadanie, ale wkładała w nią naprawdę dużo miłości!
- Oh! Makaron! – przypomniała sobie, śmiejąc się sama z siebie, gdy złapała się za głowę. – Gotuje się go osobno, czy… – prześledziła wzrokiem opakowanie, jednak zaraz skrzywiła się, porzucając ten pomysł.
Miała czas babrać się w kuchni. Bulion gotował się na wolnym ogniu, a Nico zasługiwał na lepsze powitanie niż kupne kluski. Sama je zrobi! Tak! Nie mogło to być takie trudne!
Przywołała do siebie jeden z Seaverowych dzienników, spisany wieki temu na podróży do Włoch jednego z członków ich rodu, który badał kuchnie świata. Był tam domowy przepis na, podobno, najlepszy, babciny makaron. Prawdziwej nonny, która jedną ręką mogła zagniatać ciasto, a drugą rzucić kapciem w rozbrykanych wnuczków!
- No dobra… To żółtka i mąka! – wyszczerzyła się sama do siebie i zakasała rękawy, piruetem w rytm muzyki dostając się do szafki, w której mieli mąkę.

Chyba miał zwidy. Przesłyszał się czy coś, bo przecież to niemożliwe, że w kuchni była Rems. Ona siedziała teraz pewnie na śniadaniu w Wielkiej Sali, albo... Cóż, o tej godzinie prawdopodobnie raczej na zajęciach. Ech, wolałby, żeby była tutaj. Z nią to miejsce to rzeczywiście mógł być dom.
- Rems? - stanął jak wryty na progu kuchni, mrugając w osłupieniu. Nie wierzył własnym oczom. Czy Seaverówny mogły być aż tak do siebie podobne? I wtedy zobaczył bransoletę z różowego złota na jej nadgarstku. Jedyną, unikalną, całkowicie niepowtarzalną. - REMS!
Nicholas nie wiedział co nim kierowało. Może to te nieprzespane noce, może tęsknota za szczęściem i normalnością. Może pragnienie zobaczenia znajomej, bliskiej twarzy. A może wszystko naraz. W każdym razie Nico po prostu w jednej chwili przypadł do Harmony i objął ją ciasno ramionami, nie mogąc uwierzyć, że Merlin mu ją zwrócił.
- Rems... Psidwaku... - jakaś gula zebrała mu się w gardle. Zamknął oczy, by nie pozwolić łzom wzruszenia do nich napłynąć. Była tu! Jego mała Harmony, jego narwana kuzynka bliższa mu teraz niż rodzona siostra, krew z krwi, jego punkt zaczepienia w obecnym świecie. Naprawdę tu była. Nie wiedział dlaczego. I w tej konkretnej chwili nie zamierzał pytać.

Złapała mąkę, a coś złapało ją. Albo raczej ktoś.
- Hej?! Co? Jak?! – pisnęła wesoło, a kiedy obróciła głowę, uśmiechnęła się jeszcze szerzej i w ogóle zaczęła chichrać jak jakiś dzieciak. Zresztą wzrostowo też jej to pasowało. Aż zachłysnęła się z zachwytu. – NICO! To ja! Mi też miło cię widzieć! – śmiała się z czystej radości. Radości z tego, że mogła być tu przy nim, kiedy dopiero uczył się mieszkać pod tak obcym mu dachem. Radości z tego, że szykowała im śniadanie. W końcu i co najważniejsze, radości z tego, że tak ciepło ją przywitał. Serce to omal z tego wszystkiego nie skoczyło jej fikołka. Odstawiła mąkę najbezpieczniej jak mogła, będąc w jego uścisku i sama się do niego przytuliła. – Podoba mi się ta reakcja, trzymaj się jej, bo jeszcze dwa tygodnie będziesz mnie musiał poznosić – chichotała, kręcąc głową z niedowierzaniem. Naprawdę, ale to naprawdę w sumie to całe zamieszanie wyszło im na rękę! A na pewno jej relacjom rodzinnym.
Gdy ją puścił, skoczyła na równe nogi i dziarsko oparła ręce o biodra, szczerząc się tak promiennie, jakby sama planowała zamienić słońce na nieboskłonie.
- Miałam ci zrobić śniadanie niespodziankę, ale jak wstałeś, tooo… Chcesz trochę pomóc? – zapytała, kiwając głową na dzienniki z przepisami. Jeden dotyczący autentycznych, włoskich makaronów, drugi tej Greckiej zupy. – Póki co robię bulion i będę ugniatać makaron, więc jeżeli to nie twoje smaki, to mów od razu! Nie obrażę się! – zapewniła wesoło, hipokryzją byłoby obrażanie się, że ktoś nie je z jej perspektywy.

Dwa tygodnie. Dwa tygodnie! Chciał skakać z radości za te darowane dwa tygodnie. Jej aura mu się udzieliła, a jego twarz, choć jak zwykle pozbawiona uśmiechu, rozpogodziła się i jaśniała szczęściem. Chwycił jakiś pierwszy z brzegu fartuch i związał włosy, nauczony przez signorę Giovannini podstawowego zachowania w kuchni. Uwielbiał przebywać w kuchni. Nie sam, absolutnie. Najpierw ze swoją włoską mammą, a teraz z kuzynką. Kobiety miały w sobie coś takiego, co całkowicie zmieniało aurę kuchni. Nadawały jej rodzinny sens.
- No pewnie, że chcę! Mamma uważa, że mam talent do zagniatania ciasta. - i tak, tym razem wyszczerzył się jak szczeniak. Bransoletka działała, ale nie tylko ona. - A bulion uwielbiam! Gotowany z gałązką świeżego lubczyku, z marchewką pokrojoną w talarki, posypany świeżą natką pietruszki.
To był dla niego smak domu. To był pierwszy posiłek, który zjadł poza wyspą. Ciepły, aromatyczny, smakujący troską i czułością. Rozpogodzony spojrzał na przepis i jego entuzjazm troszkę osłabł.
- Ummm... Ale wolę bez cytryn. Ja... Cytrusy... Wiesz, nie kojarzą mi się dobrze.

Tak! Całe dwa tygodnie! Ona też nie mogła się tym nacieszyć, jakby miało ją rozsadzić od środka z tej pozytywnej energii! Mogła tu z nim być, pomóc mu się zaaklimatyzować, służyć to słowem, to ramieniem, kiedy by tego potrzebował. W dodatku całą tę radość, ten zachwyt napędzała jego reakcja! Nico był pogodny! Otwarcie pogodny i w stosunku do niej! Wyrzuciłaby jeszcze i trzy wielbłądy w błoto, żeby móc go takim oglądać. By widzieć, jak ten jego dawny błysk rozjaśnia na nowo. Jak patrzył na nią z nową, a jednak w jakiś sposób jej znajomą dawką miłości.
- Talent do ciasta? – uniosła brwi, patrząc na niego niemalże wyzywająco, a jej uśmieszek stał się dużo bardziej zadziorny. – W takim razie pokaż maestro co potrafisz, może ty wyratujesz ten przepis! – zażartowała, bo sama nie sądziła, by miała w sobie żyłkę włoskiej nonny. Umiejętność sprowadzenia słońca i uśmiechów do kuchni? Owszem! Ale smaku? Tu już trochę gorzej.
Zmarszczyła brwi, widząc tę zmianę nastroju, więc żeby za nią nadrobić zachichotała cicho, różdżką odwracając strony na inny przepis, nad którym też myślała.
- To w takim razie tsouknidosoupa, chyba nie zaszkodzi dać do kuchni trochę wiosny? – wyćwierkała radośnie, nie chcąc dopytywać i wypytywać. Źle mu się kojarzyło, to wystarczyło na zmianę planów. - Ale nie myśl, że tym uciekniesz od makaronu! Już się pochwaliłeś! - mrugnęła do niego łobuzersko.

- Do zagniatania ciasta - poprawił ją Nicholas przejmując dziennik z przepisami i przyglądającym się opisanym tam proporcjom. - Zawsze to ona wrzucała wszystko do miski, ja byłem tylko siłą roboczą.
Zadumał się na chwilę do swoich wspomnień. Ciekawiło go, co robiła teraz jego mugolska rodzina. Wiedział, że to jeszcze nie czas, by wracać, że po to ich opuścił, by odnaleźć swoje miejsce na świecie. Kochał ich, wiedział też, że i oni kochali go jak rodzonego syna. Ale mugolski świat, mimo że nauczył się w nim poruszać, nie był jego światem. Musiał ułożyć sobie życie na nowo. Wśród swoich. Tylko czy tu rzeczywiście był wśród nich? Spojrzał na Rems. Tak. Na pewno jedna osoba spełniała już definicję "swoich".
- Tso... Co? A z czym to jest? - zerknął jej przez ramię w zeszyt. Nie było w tym nic trudnego, patrząc na różnice wzrostu. Zabrał się za odmierzanie mąki i przygotował jajka. Tak się zagapił na Rems, że nawet nie dotarło do niego, że instynktownie wyciąga sztućce i naczynia z właściwych szafek i szuflad. - Nie wiesz czy przyszła już dzisiejsza poczta?
Zwłaszcza sowa z włoskim prorokiem. Nicholas caly czas czujnie wypatrywał czy nie pojawiają się w nim w wzmianki o jego przygodzie w zatoce.

- Jeżeli to sprawi, że efekt będzie lepszy, to ja mogę wszystko wrzucić – uśmiechnęła się do niego jak mądrala, jakby właśnie i tak zapewniła sobie, że to on będzie odpowiadał za powodzenie tej misji. W końcu nie tak trudno było przecież wrzucić właściwe, podane proporcje, prawda?
Może to jednak dobrze, że w pełni oddała pałeczkę Nicholasowi i tego nie dotykała. Zamiast mieszać się w sprawy ciasta, a więc czegoś równie nieprzewidywalnego i trudnego jak czarna magia, zabrała się za czytanie przepisu. Też był na bulionie, więc o bazę nie musiała się martwić. Potrzebowała za to paru roślin, ziół i pokrzyw – wszystko to mogła znaleźć na ogrodzie, więc, nie chcąc się użerać z przechodzeniem przez rezydencję, po prostu otworzyła okno i przez nie wyskoczyła, na boso, prosto na ogródek, cały czas podrygując w rytm muzyki. Było to zachowanie szczeniackie, głupiutkie, tak samo dziecinne jak i nie potrzebne, ale przy Nico się nie krępowała, bo i dla niej był on „swój”.
- Proszę, nie każ mi powtarzać tej nazwy, jestem w szoku, że za pierwszym razem wyszła – krzyknęła do niego przez okno, śmiejąc się w głos. – Prościej mówiąc zupa wiosenna, z pokrzywy i ziół. Zaraz wszystko załatwię!
Zgarnęła wszystko, czego potrzebowała i z powrotem wskoczyła przez okno.
- Jeszcze nie, ale jak na coś czekasz, to mogę zostawić je otwarte!

Nicholas w wielkim skupieniu zabrał się za wyrabianie ciasta, zerkając ciągle na przepis, tak jakby w każdej chwili miał się tam pojawić jakiś nowy, tajemniczy podpunkt, od którego zależeć będzie powodzenie całej misji. W końcu to magiczny dom z magicznym dziennikiem jakiegoś czarodzieja. Nigdy nie wiadomo, prawda?
- Z pokrzyw? Pokrzywy się je? To znaczy, tak na zupę, nie do eliksirów? - zdziwił się Seaver, patrząc jak Rems wyskakuje przez okno. Sam fakt skracania sobie drogi w ten sposób bardzo go ubawił. Dlatego kiedy Remcia wróciła do kuchni, postanowił dołożyć cegiełkę domowego komizmu do całej tej scenerii. Wziął papierową torebkę z resztką mąki i zajrzał do środka. Zmarszczył brwi poważnie i podsunął torebkę kuzynce pod nos.
- Nie wydaje ci się, że ta mąka... - zaczął dla niepoznaki, a kiedy Remcia już zajrzała do środka, ścisnął torebkę, wzbijając w górę obłok mąki, prosto na twarz Harmony. - ...potrzebuje nieco wolności?

Kiedy miała pewność, że ciasto znalazło się w odpowiednich, albo chociaż odpowiedniejszych rękach (a za takie naprawdę można było uznać każde, jeżeli nie były jej), sama skoczyła do ogrodu, przebierając w całym zbiorze ziół zasadzonym pod kuchnią. Ich ogrody w większości prezentowały się wielobarwnymi kwiatami, krzaczkami i drzewami z innych krajów, bardziej ozdobnymi, niż użytkowymi, ale wszystko co było przy kuchni nadawało się do jedzenia i gotowania.
Nawet pokrzywy.
- A no pokrzywy – zaśmiała się, przeszukując ostrożnie, żeby znaleźć właściwe liście. – Jak się je dobrze wyparzy w wodzie, to same nie parzą i są bardzo dobre! I zdrowe! – i niskokaloryczne, ale tego raczej omawiać ani poruszać nie chciała. Wystarczyło, że profesor Walsh podłapał temat. – A ta zupa jest naprawdę dobra, jadłam ją w Grecji, nie obiecuję podobnego smaku, ale za to możesz być pewny, że chęci mam wszystkie! – uśmiechnęła się szeroko, bo z gotowaniem było jak z zielarstwem, miała więcej pytań niż odpowiedzi.
Mąka? Coś nie tak z mąką? Aż zmarszczyła brwi, przecież Nico już zaczął robić makaron! Jeżeli zauważył to dopiero teraz, to mogło nie wyjść? Musieli zaczynać od nowa? A może po prostu powinna użyć gotow…
- Oż ty! – pisnęła wesoło, odkasłując mąkę. – Nie, nie, nie – pokręciła głowa, cały czas się śmiejąc i starła dłońmi część proszku z policzków. – Ona potrzebuje przytulenia! – i skoczyła w jego stronę, wycierając ręce o jego rękawy.


+

Harmony podchwyciła zabawę z mąką, a choć bawienie się jedzeniem nie było najszlachetniejszą możliwą rozrywką, to chłopak w tej chwili miał to w nosie. Bieganie po kuchni i obrzucanie się nawzajem białym pyłem było rodzinne na wskroś i nic nie mogło im tej radosnej chwili odebrać. Tak się tworzyło wspomnienia. Te radosne, ciepłe, dobre, takie które zalepiały tę potworną pustkę, którą zostawiło w jego umyśle Oblivate.
Później jednak trzeba było wrócić do równie radosnego gotowania, bo zaczęło im, a przynajmniej Nicholasowi, bardzo burczeć w brzuchu. Makaron szybko nabrał odpowiedniej formy, a Rems zajęła się zupą. Wszystko miało się ku dobremu, kiedy nagle przez otwarte okno wleciała do kuchni obca sowa, w której Nico od razu rozpoznał codziennego dostawcę włoskiego proroka.
- Ja muszę... Poradzisz sobie, Psidwaku? - Nico doskoczył do sowy, chwytając gazetę i wybiegł do salonu. A sowa za nim. W końcu ktoś tu miał galeony do wybulenia za jej ciężką podróż, prawda?
2 x ZT

+