Kotek nieznalezion

Przyjeżdżając do Venetii Xanthea nie spodziewała się tego, jak bogate pod względem zielarskim jest to miejsce. Nie dość, że udało jej się zdobyć sadzonki skrzeloziela, jako że gatunek ten rósł w Morzu Śródziemnym, to jeszcze udało jej się dowiedzieć o tak fascynującym gatunku jak pięciotrzcina! Nią jednak zamierzała zająć się później, bo na pierwszy plan wysunęły się jej inne rośliny, którymi dosłownie bombardowano ją w trakcie karnawału. Gdzie się nie obrócić, wszędzie informacje o bzie purpurowym. Był cały dzień poświęcony właśnie na rzecz uczczenia bzu, trudno zatem, by urodzona i zapalona zielarka nie była nim w sposób szczególny zainteresowana.
Kiedy zaczęła się rozglądać za informacjami na jego temat, okazało się, że całkiem sporo ludzi potrafiło się tu wypowiedzieć. Dorwała wreszcie kogoś, kto znał się na rzeczy i mówił po angielsku, a potem wypytała go o wszystko, co tylko się dało na ten temat. Tak się złożyło, że pociągnąć za język udało się lokalną zielarkę, której całkiem przypadła do gustu pokrewna dusza z Wielkiej Brytanii. Spędziły razem przyjemny wieczór i jeszcze przyjemniejszą noc, w trakcie których Xanthea dowiedziała się wszystkiego, co możliwe, na temat purpurowego bzu.
Następnego dnia kobieta ruszyła prosto we wskazane miejsce, czyli do purpurowego sadu, w którym rosło przecież najwięcej okazów tego gatunku. Xanthea rozejrzała się, zachwycona tym jak wszystko tu pięknie rosło. Cały ten sad to było miejsce, dla którego naprawdę warto było przyjechać do Venetii. Kobieta zaczęła długi, przyjemny spacer, w trakcie którego rozglądała się za okazją do sensownych zbiorów.
Początkowo planowała pozyskanie sadzonek, ale po dłuższych rozważaniach zmieniła zdanie. Sadzonki przewoziło sie trudno, a miała przecież jeszcze parę wodnych sadzonek, które sprawiały jej sporo trudności jeśli chodzi o transport. W dodatku to miejsce sprawiało wrażenie swego rodzaju świątyni, a cięcie, nie ważne jak profesjonalnie, roślin w świętym miejscu wydawało się czymś na kształt świętokradztwa. Postanowiła więc ugryźć sprawę inaczej.
Wróciła do pokoju i się przespała z myślą, co robić, a rank wiedziała już, jak się za to zabrać. Hodowanie bzu z nasionka nie było najprostszym zajęciem, ale ona była zielarką, znała się na tym i wiedziała na co zwracać uwagę i w jakich aspektach należało dokładać szczególnych starań.
Czarownica przygotowała sobie płócienny woreczek na nasiona, schowała go do torebki razem z różdżką, a lotem wyruszyła przed siebie, kierując się znów w stronę Purpurowego Sadu. Kiedu dotarła na miejsce, zdecydowała się znów na spacer w celu wybrania najzdrowiej wygladajacej roslinki, a raczej kilku różnych, bo Xanthea wiedziała, że nie należy zbytnio zawierzać pojedynczej roślince. Im większa bioróżnorodność, tym wieksza szansa na sukces i większe prawdopodobieństwo, że któryś z bzów przyjmie się jak należy.
Spędziła w sadzie kilka godzin, zanim wypatrzyła szczególnie okazały krzew o wyjatkowo rozłożystym pokoju. Xanthea przyjrzała mu się uważnie, oceniając, czy wszystko jest z nim w porządku. Nie wyglądało na to, by miał jakieś choroby, nie atakowały go też szkodniki. Wydawało się, że wszystko jest jak trzeba. Do tego wszystkiego bez zdążył już wydać owoce, które choć mało ozdobne, mogły pozwolić na rozwój nowej, pieknej rośliny.
Wiedźma pobrała owoc z nasionkiem, wsadziła go do woreczka i ruszyła dalej. Rozglądała się tak za owocującymi krzewami jeszcze kilkakrotnie, aż wreszcie znalazła tyle nasionek, ile planowała. Wszystkie pochodziły ze zdrowych, silnych roślin, dlatego Xanthea miała nadzieję, że zasadzone w wielkyiej Brytanii urosną tak pięknie, jak w Venetii. Zadowolona ze zbiorów schowała woreczek do torby, a następnie udała się w stronę Koloseum, zamierzając prawidłowo zabezpieczyć nasiona na czas transportu.

Ingerencja Mistrza Gry

Czasami należało uważać, gdzie się wkłada ręce. Czasami należało uważać, po co te ręce się wyciągało. Po święte drzewo Venetian? Po święty bez trytonów, które znajdowały się tuż przy brzegu w lagunie? To zdecydowanie nie było najmądrzejsze i już po chwili mogłaś się o tym przekonać. Najpierw dobiegło cię niezadowolone trzaskanie, skrzeczenie, które jednoznacznie wskazywało na to, że trytony szykowały się do tego, żeby cię zaatakować. Ich złość była doskonale widoczna, wręcz w nich kipiała, a w miarę, jak zbliżałaś się do kolejnych roślin, jedynie rosła. I nagle poczułaś ból w dłoni, który świadczył o tym, że trytony nie zamierzały pozwolić ci wyjść stąd z czymkolwiek. Właśnie dopuściłaś się kradzieży świętego drzewa, a one były tym wyraźnie rozsierdzone, więc lepiej, żebyś zastanowiła się poważnie nad kolejnym ruchem.


@Xanthea Grey

Xanthea zbierała nasiona w najlepsze, zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, że robi coś nie w porządku. Była tu już wcześniej, widziała chodzących po sadzie innych czarodziejow i nikogo trytony jakoś nie zaczepiały. Była tak skupiona na roślinach, że kompletnie przestała zwracać uwagę na otoczenie. Dlatego kiedy poczuła ból w ręce krzyknęła głośno. Trochę z bólu, trochę z zaskoczenia. Nie miała pojęcia jakie jest źródło bólu, dlatego rozejrzała się i zobaczyła wgapione w siebie wściekłe oczy. Zamrugała, kompletnie zszokowana, patrząc po twarzach wodnych stworów.
- Co jest nie w porządku? - spytała powoli i wyraźnie, bez żadnych gwałtownych ruchów. Nie znała trytonskiego, nie wiedziała, czy teraz coś do niej mówią, czy nie. - O co wam chodzi?
Przeanalizowała wszystko i spojrzała na płócienny woreczek, w którym trzymała zebrane przed chwilą nasiona. Podniosła wzrok na najbliższego trytona i wyciągnęła rękę z woreczkiem w jego stronę.
- O to chodzi? Mam oddać? Nie rozumiem waszej mowy.

@Christopher Walsh

Ingerencja Mistrza Gry

Im dłużej zwlekasz, im więcej zadajesz pytań, tym wyraźnie trytony są coraz bardziej zirytowane. Prawdę mówiąc, nie obchodzi ich to, co mówisz, nie obchodzi ich to, że chcesz poznać odpowiedzi na jakieś pytania, bo ze złodziejami nie rozmawiają. Dostałaś od nich przed chwilą ostrzeżenie, czy może raczej, nakaz zwrotu tego, co im zabrałaś. Skoro ich nie rozumiesz, z całą pewnością rozumiesz ból, jaki ci zadają, w końcu ręka potwornie cię piecze i z każdą kolejną chwilą jest coraz gorzej. Kiedy wyciągasz dłoń w stronę trytonów, ale nie oddajesz im torby, zadając jedynie pytania, czujesz kolejne uderzenie w rękę, tylko tym razem o wiele mocniejsze, a palce zaczynają cię mrowić, jakbyś zupełnie straciła w nich czucie. Jeśli to w ogóle możliwe, odnosisz wrażenie, że dookoła ciebie pociemniało i wszystko wskazuje na to, że jeszcze chwila i możesz doświadczyć o wiele mniej przyjemnego spotkania z trytonami. A wszystko przez to, że śmiałaś dotknąć ich świętych drzew. Pora działać szybko.

Kobieta nie rozumiała trytonów kompletnie. Założyła, że jeśli chodzi im o nasionka, to tryton chwyci wyciągnięty woreczek. Nie zrobił tego, więc w czym problem?! Czego oni od niej chcieli? Ból jednak podjął decyzję za nią. Xanthea wydała kolejny okrzyk bólu, tym razem wypuszczając z ręki woreczek z nasionami. Chciała dogadać się z trytonami w cywilizowany sposób, ale najwyraźniej nie bez powodu kwalifikowali się do magicznych zwierząt, nie do ras ludzkich. Nie rozumiała, czego chcą, więc nie pozostawało jej nic więcej, jak tylko uciekać. Cholerna Venetia i cholerny sad. Odwróciła się od agresorów i zaczęła biec, licząc na to, że po lądzie nie będą jej ścigać.

@Christopher Walsh

Ingerencja Mistrza Gry

Cóż, trytony nie były ludźmi, było inteligentnymi stworzeniami i twoje zachowanie zdecydowanie im się nie podobało i wcale nie oznaczało, że cokolwiek sobie od ciebie wezmą. To ty byłaś tutaj złodziejem, to ty dopuściłaś się haniebnego czynu i to ty powinnaś się za niego wstydzić. Może gdybyś zachowała się inaczej, trytony byłyby dla ciebie łaskawsze? Tymczasem nie dość, że nie oddałaś im tego, co ukradłaś, to jeszcze zaczęłaś uciekać. Nic zatem dziwnego, że już po chwili poczułaś, że magia chyba wyrzuca cię z tego miejsca, brama za twoimi plecami zatrzasnęła się z hukiem, przytrzaskując twoją rękę, w której jeszcze chwilę temu trzymałaś woreczek z nasionami. Czujesz dojmujący ból, który sięga aż do czubka twojej głowy.

Mechanicznie
Przez trzy kolejne wątki czujesz mrowienie w ręce, w której trzymałaś woreczek z nasionami, właściwie masz co jakiś czas uczucie, że straciłaś tę rękę i to wcale nie jest przyjemne. Masz, nie masz, masz, nie masz.
Dodatkowo nie masz prawa wstępu do Purpurowego Sadu, Świątyni Trytonów i na Zielną Łąką. Jeśli kiedykolwiek powrócisz do Venetii, te trzy lokacje są dla ciebie niedostępne.
Rozgrywając konsekwencje tego spotkania, oznacz pod każdym postem Christophera Walsh.

z.t dla @Xanthea Grey