Nie miał zbyt dużych oczekiwań. Ba, nie miał zbyt dużych wymagań wobec czegokolwiek, szczególnie wobec innych ludzi. Słyszał o wymianie, ale chyba nie wziął jakoś sobie bardzo do serca faktu, że może na zajęciach zostać sparowany z kimś, kogo nawet nie będzie kojarzyć z wyglądu. Z kimś, komu może być trudno zrozumieć, że preferuje całkowitą ciszę, a praca nawet w parze wychodzi poza jego strefę komfortu; chociaż przełamywał się na zajęciach i potrafił to robić, z obowiązku, jednak praca z kimś z innej szkoły brzmiała... zupełnie inaczej. Dobrze, że obydwoje nie zamierzali ze sobą rozmawiać, dopóki nie pojawił się problem, który trzeba było ratować.

Po tym, jak obydwoje powiedzieli chyba o kilka słów za dużo, cała ich znajomość mogła się zakończyć. Mogli podać sobie ręce, zakończyć współpracę na zajęciach i opuścić salę z myślą, ze już nigdy więcej nie zamienią ze sobą nawet słowa; co takiego sprawiło, że Koreańczyk zdecydował się nawiązać z nim kontakt, nie miał pojęcia. Tym bardziej co się stało, że się zgodził, a teraz udawał się całkiem zmieszany do ustalonego miejsca spotkania. Prosto na błonia, jeszcze kilka kroków i...

Zaraz, chwila. Znał to miejsce. Zamrugał jeszcze kilka razy i zaczął rozglądać się za towarzyszem; uciekłyby, jeżeli by go tutaj nie było, ale, niestety, stał tam. Czekał. Najwyraźniej Artie został pozbawiony możliwości jakiegokolwiek wyboru.

- Latałeś w Korei? - żadnego "cześć". Żadnego "jestem". Po prostu podszedł, zapytał i oczekiwał odpowiedzi. Wcześniejsze listy, które zdążyli wymienić, zdecydowanie mu wystarczyły jako forma powitania i całego tego mało zobowiązującego small talk, a przynajmniej jego części. Zastanawiało go tylko, czy i teraz będą mieli latać, ale patrząc na dwie miotły, miał trochę złe przeczucia...

Brunet nie wiedział, czy takie miejsce i okoliczności na odbudowanie relacji to aby na pewno dobry pomysł... Aczkolwiek odwrotu i tak już nie było.
Na ich miejsce spotkania przyszedł 10 minut przed czasem dla pewności, że na 100% się nie spóźni.
Szczerze to miał cichą nadzieję, że Artie nie przyjdzie... Ale taką cichutką, prawie nie istniejącą, a jednak. Przyszedł.
- Ba, ze latałem! Czego się spodziewałeś po graczu quidditch'a? - on także nawet nie przywitał się, czy Arthur w ogóle na to zasługiwał w jego oczach? Cóż... No powiedzmy, ale skoro on nie raczył się przywitać, to brunet nawet nie zaczynał.
- A i jeszcze jedno... Jak się okaże, że wzięliśmy te miotły niezgodnie z regulaminem, to będzie na ciebie - uśmiechnął się do niego złośliwie.
Oczywistym było, że wiedział o odpowiedzialności grupowej... Ale to nie było w tamtym momencie ważne.

No tak. Zawodowy gracz. Musiało mu to umknąć, albo po prostu nie chciał tego pamiętać. Może Hyung mu tego po prostu nie wspominał? Ciężko stwierdzić; przynajmniej wiedział tyle, że akurat tego faktu z życia w ogóle nie zarejestrował. Ale to może kwestia tego, że po prostu nie interesowały go miotły. A przynajmniej nieszczególnie. Ups?
- Będzie na mnie - powtórzył chłodno, podnosząc brew w górę. Wzruszył tylko ramionami i spojrzał na obydwie, trochę marszcząc nos. - Wypożyczanie jest legalne, tylko trzeba je odnieść - pan ja-wiem-wszystko, co? Znał zasady. Te odnośnie mioteł i sprzętu średnio go interesowały. Średnio na to zwracał uwagę. Przynajmniej wiedział, że zasady są i co można zrobić, żeby je ewentualnie obejść. Przydawało się, kiedy obok był ktoś taki, jak Harmony i jej chaos...
- I chcesz ze mną... latać, tak? - wolał się upewnić. Jakby miotły nie były dostatecznym znakiem, że owszem, on chciał latać. Tylko Gadd tego nie rozumiał i chyba nie chciał rozumieć. No bo... cholera, nienawidził latać. Trochę nawet bał się latania; nadal nie potrafił przezwyciężyć strachu z pierwszej klasy. Traumy. Ale nie chciał dać tego po sobie poznać, więc po prostu... patrzył. Bez żadnego wyrazu. Nie chciał dać po sobie poznać tego zniesmaczenia, jakie nim teraz targało. Ani stresu, jaki powoli zaczął się naradzać.

Jak gracz quidditch'a, ba! Pałkarz, nie umiałby latać na miotle? To się w ogóle nie sklejało w całość.
Gracz quiddich'a nie umiejący latać, jest jak żołnierz bez karabina, no nie?
I chociaż Jin nie był profesjonalistą, to radził sobie znakomicie podczas gry... No przynajmniej w Mahoutokoro.
Uwielbiał ten sport, świetnie sobie radził w roli pałkarza, choć na takiego nie wyglądał... I to ani trochę.

- Świetnie, że sie na tym znasz. - prychnął z tyłu głowy i tak układając już sobie historyjkę, jak Artie jedynie udaje, że zapoznaje sie z całym regulaminem.
- Cóż, w bardzo dużym skrócie... Poczekaj. Czy ty w ogóle umiesz latać? - spytał się i nawet jeszcze zanim usłyszał odpowiedź z jego strony to roześmiał się, chyba nawet minimalnie za głośno...
Cóż, co prawda nie uważał Artiego za głupiego... Ale śmiech to zdrowie, tak? Brunet nie wyznawał nawet tej zasady, ale przynajmniej miał usprawiedliwienie w razie czego.

Upewniając się, że jego znajomy umie łapać, rzucił jedną miotłę w jego kierunku... Oby się nie rozwaliła.

Teraz przynajmniej wiedział, dlaczego nie czuje się szczególnie komfortowo podczas przebywania z Jinwoo. Dlaczego miał takie specyficzne wrażenie, że jego obecność nie przynosi nic dobrego, a do tego to specyficzne przekonanie, że ten pewnie się tylko z niego śmieje; ba, pewnie jeszcze dziewczyny obraca przeciwko niemu. Nie lubił się tak czuć. Nie chciał się tak czuć. Jak ktoś całkiem nowy w ich gronie mógł mieć tak mocną siłę przebicia? Nie, żeby nie ufał swoim przyjaciółkom i ich decyzjom; zdecydowanie nie ufał Hyungowi.

Szczególnie kiedy ten zaoferował mu miotłę, wcześniej śmiejąc się z niego z pytaniem, czy w ogóle potrafi latać. Gdyby nie panował nad tym; gdyby nie miał w zwyczaju zachowanie idealnie pokerowej twarzy, pewnie teraz marszczyłby brwi. Tak to nawet starał się nie pokazywać zirytowania całą tą sytuacją w swoich oczach. Złapał miotłę, owszem, ale nawet nie ułożył jej między nogami. Po prostu ją trzymał, patrząc wyczekująco na Koreańczyka.

- To pokaż swoje umiejętności, panie graczu, zanim polatamy razem - bo Hyung wyglądał na takiego, co by się do tego rwał. Ta niepozorność go nie kryła. Fakt, że sam zaproponował miotły, już nawet napędzała jego myśli w kierunku: "co jeżeli chce mnie skompromitować?", bo skąd ten niby wiedział o tym, czy lata, a może nie lata? W razie potrzeby doskonale wiedział, gdzie ma różdżkę. Celować też potrafił, więc mógł w niego cisnąć i mieć to gdzieś. Iść stąd.

Mógł się tutaj tak na dobrą sprawę nigdy nie pojawić.

Brunet dalej nie był pewien, czy zapraszanie Artiego na wspólne latanie to była dobra decyzja, a co jeśli tak naprawdę pogorszy całą sytuację między nimi?
Mógł pozwolić na to, aby ich relacja wyglądała tak jak wygląda, ale na pewno nie na to żeby jeszcze dodatkowo zostali wrogami... Choć wszystko szło w tym właśnie kierunku.

W duchu odetchnął z ulgą, gdy Artie złapał tą miotłę, bo gdyby coś się jej stało... No to byłby przypał.

- Panie graczu? - prychnął śmiechem w reakcji na swoją nową pseudo ksywę.
Nawet nie śmiał się z blondyna, a raczej z samej jego wyobraźni.
A dodatkowo, Jin nawet ucieszył się z tego co jego rówieśnik powiedział, najprościej w świecie odnajdywał się jako pałkarz w drużynie.

Zgodnie z prośbą Artiego, to brunet pierwszy wskoczył na miotłę i natychmiastowo znalazł się w powietrzu, a jego włosy wraz z ubraniami delikatnie powiewały na wietrze.
- To jak? Ty nie wskakujesz? - zrobił na miotle kółko wokół nastolatka chcąc zachęcić go do polatania.

No bo w końcu jego kolega nie miał lęku wysokości, prawda?..

Już dawno przestał odczuwać jakikolwiek komfort. Jak zorientował się, że faktycznie miał z nim latać i tak właściwie to był cały cel tego spotkania... naprawdę rozważał odejście. Rzucenie miotłą o ziemię. Zapadnięcie się pod ziemię. Żałował, że jeszcze nie zakończył kursu, który umożliwiłby mu teleportację; zresztą, nie mógł. Czekał go jeszcze niemal rok ciężkiej pracy, zanim będzie mógł w ogóle spróbować swoich sił i umiejętności w tym zakresie. Teraz pozostało mu tylko... stać. Czekać. Milczeć. Liczyć na to, że odpuści.

Ale nie odpuszczał. Unosił się dosłownie przy nim. I śmiał się z jego słów. Czy to było śmianie się z niego, czy faktyczne podłapanie jego poczucia humoru? A może po prostu... chciał go jeszcze bardziej zniesmaczyć? Odrzucić? Sprawić, żeby żałował tego, że w ogóle się zdecydował na przyjście? Albo myślał na ten temat za bardzo i teraz nie potrafił zrobić nic, żeby pozbyć się tego negatywnego obrazu własnej osoby w jego oczach. Jeżeli ten w ogóle istniał. A chyba istniał...

- Wolę popatrzeć, jak robisz jakieś... sztuczki - chciał brzmieć wiarygodnie. Przecież Moony też głównie oglądał, jak ta jeździła na lodzie. - Pochwal się, co potrafisz - i prawie mu się skłonił; nie zrobił tego tylko dlatego, że było to nieprofesjonalne. No cóż. Jeszcze poczeka, zanim się przed nim otworzy.

Brunet naprawdę myślał, że uda mu się uratować sytuację ale... Zdawało się, że chyba jedynie ją pogorszył. Dużo pogorszył.
W duchu wciąż miał nadzieję, że on i Artie wcale nie będą wrogami, może nawet się zaprzyjaźnią?
Jin wciąż błagał o to, żeby tylko nie było gorzej.

Jak on miał w ogóle pokazać co potrafi? No pojęcia nie miał zielonego.
Miał mu pokazać, że nie spada z miotły? Łatwizna!
- Nie do końca wiem co masz na myśli, ale niech będzie - przytaknął i już po chwili wisiał do góry nogami.
Czy to było jakkolwiek wystarczające? Cóż... Tego też nie wiedział.
Wiedział jednak, że latanie do góry nogami wcale nie jest takie proste jakby się mogło wydawać i no cóż... Spadł na ziemie, wraz z miotłą.
- Cholera... - przeklnął sam do siebie.
Masował się po głowie i wciąż leżał na chłodnej trawie. No nie było to najlepsze lądowanie.
- Chyba jednak muszę dopracować nie spadanie. - westchnął ciężko po czym usiadł ociężale, czego wcale nie chciał robić.
Dupa go bolała.

Nie o takie sztuczki mu chodziło. Liczył raczej na pokaz umiejętności szybkiego lotu, może robienia jakichś beczek; liczył właściwie na cokolwiek, co mogłoby mu się wydać imponujące. Coś, co sprawi, że jego jedyną reakcją będzie głośne wow, które może chociaż trochę zachęci go do dania drugiej szansy miotle i lataniu. Lot do góry nogami był niepraktyczny, mało spektakularny, a do tego mógł wywołać mało przyjemny upadek dla tych, którzy niedostatecznie trenowali akurat ten, niecodzienny sposób lotu.

Najwyraźniej Hyung przecenił siły nad zamiary i, celowo czy nie, jedyną rzeczą, jaką zrobił w sposób spektakularny, było zlecenie z niemałej wysokości i uderzenie zadkiem o ziemię. W tej sytuacji blondyn nie był w stanie powstrzymać cichego prychnięcia i uniesienia brwi; jedno było pewnie mało słyszalne, a ta drobna zmiana w jego mimice została szybko skorygowana. Nawet do niego nie podszedł, po prostu obserwował, co ten robił i jak sobie radził.

- Tak latacie w Mahoutokoro? - zapytał tylko, mocniej łapiąc za kij miotły. - Pewnie macie mniej przyjemne lądowania, bo te kończą się w wodzie... prawda? - nie znał się na sportach. Nieszczególnie się nimi interesował. Chciał tylko dogryźć chłopakowi; przyjaciele tak robią, prawda? Chyba niezbyt potrafił w to całe przyjacielowanie, ale przynajmniej się starał. - I co, mam z tobą latać w ten sam sposób?

Nie dość, że tyłek go bolał to jeszcze plecy. Kaszlnął pare razy i odechciało mu się latać. Ale mimo to wstał i otrzepał się.
Nie mógł się tak o poddać, nie przez taką błahostkę.

- Nie. W Mahoutokoro nie spadamy z mioteł. - prychnął. On sam po chwili zaśmiał się pod nosem.
- Cóż... Są zazwyczaj bardziej miękkie niż tutaj - westchnął i aż przypomniała mi się każda sytuacja z prawowitej szkoły, gdzie ten spadał z miotły i lądował w wodzie, czasami we wzburzonym morzu. Aż ciary go przeszły.
- Na pewno nie do góry nogami... To raczej nie wyjdzie - odpowiedział mu zgodnie z prawdą, latanie do góry nie należało ani do najłatwiejszych, ani do najmądrzejszych. - Aczkolwiek rób co uważasz. - Dodał wzruszając ramionami.

Odradził mu latania na miotle tak jak to zrobił przed sekundą brunet, ale nie chciał go powstrzymać na siłę. W końcu jakby Artie chciał zrobić z siebie debila, to mógłby to zrobić... Przynajmniej Jin miałby pretekst do pośmiania się.

Rób, jak uważasz.

Te słowa zadzwoniły mu w uszach. Odbiły się echem po jego czaszce i sprawiły, że wewnętrznie nawet się uśmiechnął, mocniej łapiąc za trzon miotły. Bał się lotu. Cholernie się bał wznoszenia w powietrze za pomocą miotły. Zwyczajnie się do tego nie nadawał, więc nawet nie miał zamiaru próbować. Szczególnie teraz. Z wylatanym, wyszczekanym, pewnym siebie dupkiem, który pojawił się nagle, razem z innymi z wymiany i zdecydował się wbić akurat w ich ekipę. Akurat do niego, Harmony i Valerie. Prychnął tylko w jego kierunku; czuł, jak zaczynają boleć go knykcie, kiedy coraz mocniej ściskał dłoń w pięść. Dłoń, którą obejmował miotłę. Jakby nie patrzył wprost na Koreańczyka, pewnie bardziej zainteresował się tym stanem.

- Chyba cię Merlin opuścił - skwitował cały ten pomysł o lataniu. Podniósł przedmiot i cisnął nim w kierunku chłopaka; w międzyczasie wyjął różdżkę i upewnił się przy pomocy magii, że miotła zatrzyma się idealnie przed jego twarzą. - W dupę sobie wsadź tę miotłę. Nie będę latał.

Odwrócił się i szybkim krokiem zaczął wracać do zamku. Latanie. Na miotłach. Z kimkolwiek. Nie lubił przekraczać własnych barier i nie chciał tego robić.

A już na pewno nie z jakimś bucem z Korei.
+
zt.