Nie mogła uwierzyć, że znowu trzyma w ręku różdżkę.
Minęło tylko parę miesięcy, ale ona czuła, jakby to były lata świetlne. To nie był jej świat, wszystko wydawało się obce, zamglone, jakby nagle trafiła do innego wymiaru z którego nie było drogi ucieczki.
No i nie było. Autobus do mugolskiej dzielnicy prawdopodobnie przekraczał jej budżet, nie mówiąc o tym, że nie bardzo miała do kogo jechać. Nie, żeby tutaj było inaczej. W jej domu prawdopodobnie oficjalnie zabronili wypowiadać jej imienia, Viro jak zwykle wyjechał bóg wie gdzie, bo najwidoczniej nawet wielka miłość nie potrafiła zatrzymać go na tyłku, a Mef miał swoje życie rodzinne i nie była gotowa znowu zasypywać go swoimi dramami. Pewnie dlatego zapisała się na ten wyjazd, który pozbawił ją jej ostatnich oszczędności. Nie było to rozsądne, biorąc pod uwagę że nie miała jak zapłacić za kurs potrzebny jej do pracy, ale widocznie logiczne myślenie nie było ostatnio jej mocną stroną. Po której stronie kurtyny by nie była, zawsze i tak robiła wokół siebie bałagan.
Rzuciła walizkę na łóżku i usiadła na brzegu, zastanawiając się, jakim cudem ma tu się zmieścić ktokolwiek inny i co to za kolejny hogwarcki pomysł, żeby pchać ludzi do jednego łóżka. Prawie tęskniła za tym brakiem ładu i składu. Nawet uśmiechnęła się pod nosem, mimo wszystko ciesząc się na myśl o paru tygodniach na mrozie, nawet jeśli wokół niej miało paść parę zaklęć. Nigdy nie przyznałaby się przed samą sobą, że i za nimi odrobinę tęskniła.

Wszy: J

Nie mógł uwierzyć, że faktycznie postanowił dołączyć do wycieczki na biegunie, zamiast wygrzewać się we własnej rezydencji z onyo na kolanach i cieszyć się absolutnym spokojem i brakiem odpowiedzialności za młodocianych. Już po pierwszym dniu odkrył jednak, że w jakiś sposób to nie było to samo. Nie bez Baby i Olivera, którzy choć formalnie wciąż pozostawali u niego jedynie tymczasowo, to znaczyli dla niego więcej, niż kiedykolwiek się spodziewał. Ale  przede wszystkim nie bez Viro, który wnosił życie i pasję do wszystkiego, czego się dotykał. Ezrze brakowało abstrakcyjnych pomysłów ukochanego, pokrętnych ścieżek myślowych, którymi tak często prowadzony był na oślep. Nawet pomimo tego że rozmawiali, to brakowało mu tej fizycznej wspierającej i kochającej obecności i jeśli próba odepchnięcia od siebie tęsknoty musiała poprowadzić go aż na biegun, to najwyraźniej było to ważne.
Zresztą, wcale nie wykluczał działania przeznaczenia, w które wierzył bardziej lub mniej, w zależności od tego, co było dla niego w danym momencie wygodniejsze. W tym konkretnym łatwo było mu jednak przyznać gwiazdom wyższość nad sobą, bo @Emily Rowle z pewnością nie spodziewał się spotkać w tym miejscu.
- Myślałem, że miałaś być u mugoli a nie wybrać jedyne miejsce na świecie, gdzie na pewno ich nie ma - zauważył z cichym śmiechem, jeszcze nie w pełni analizując wystrój pomieszczenia. Wyciągnął do dziewczyny ramiona, chcąc ją mocno przytulić na powitanie. - O Merlinie, dobrze cię widzieć. Viro wie, że wróciłaś? Mam nadzieję, że nie i go zazdrość zje w tej jego głupiej podróży... - żartobliwie zdradził ex ślizgonce z przywróceniem oczu. Odstawił swój kufer po drugiej stronie sporego - na szczęście - łóżka, by przesiąść zaraz na skraju materaca i wbić w dziewczynę uważane spojrzenie. - No ale to chyba fair. Jeden Rowle wyrusza w podróż, to drugi musi wrócić. Równowaga zostaje zachowana... Więc, jak było? Spełniły się twoje wyobrażenia?

Uśmiechnęła się na wieok Ezry, ciesząc, że nie przypadła jej jakaś nieznajoma osoba w przydziale. W sumie nawet nie wiedziała, z kim mogłaby trafić lepiej, czując że naprawdę niewiele osób w magicznym świecie było jej miło zobaczyć. Pewnie dlatego powrót był aż taki trudny i dlatego pojawiła się tu bardziej z braku laku, niż jakiejkolwiek tęsknoty.
- Byłam, ale szkoda było przegapić ferię w takim miejscu. Zresztą, poniekąd nie miałam wyboru. Okazuje się, że zaczynanie od zera w mugolskim świecie nie jest takie proste - przyznała. Decydując się na to oczywiście miała oszczędności, ale nie były one studnią bez dna i prędzej czy później trudności w znalezieniu mugolskiej pracy dawały o sobie znać dość boleśnie. Oczywiście na wsparcie ze strony rodziny nie miała co liczyć i wiedziała o tym od kiedy postanowiła być z nimi szczera na temat swoich planów.
- Nie wie, muszę mu napisać. Ale że sam znowu zwiał... myślałam, że uda ci się go trochę przyhamować - pokręciła głową, szczerze zawiedziona tym faktem. Wiadomo, podróże były fajne, ale była pewna, że Viro po prostu wiecznie czegoś szuka - pod tym względem go rozumiała, po prostu przez chwilę myślała, że nareszcie coś faktycznie znalazł.
- Tak i nie. Było niesamowicie. Zobaczyłam więcej niż mogłam sobie wyobrazić. Ale myślałam, że będzie trochę łatwiej. Okazuje się, że zaczynanie od zera, bez żadnej przeszłości jest trochę kłopotliwe - przyznała, bo praktycznie bez przerwy musiała kłamać. O tym jak wyglądało jej życie wcześniej, do jakiej szkoły chodziła, gdzie pracowała. Wszystko wymyślała na poczekaniu i czasami jej historie nie sklejały się w całość. Zwłaszcza, że przecież tak dużo nie wiedziała, tak wielu rzeczy nauczyła się dopiero w trakcie, kiedy pewnych historii nie dało się już wycofać. - Nie żałuje, ale prawda jest taka, że musiałam się zwijać. Potrzebuje pracy.

Nie mógł się z nią zgodzić, bo z łatwością wyobrażał sobie nawet kilka scenariuszy, które byłyby wystarczającym impulsem do tego, by ominąć ferie w takim miejscu, choć każdą zabarwioną odrobiną żartobliwości, bo zdawał sobie sprawę, jak bogate kulturowo było to miejsce. Nic jednak nie powiedział, bo wierzył oczywiście w prawo do różnych opinii - nawet gdy czasami było mu trudno uwierzyć, że ktoś aż tak może się mylić.
- Nie zwiał, tylko wyjechał. I wróci niedługo - obiecał jej dobitnie, bo tego jednego  Ezra był pewny - poniekąd musiał być, by samemu nie poddać się echom przeszłości, które czasem lubiły przypominać mu, że już raz został porzucony. - Nie da się całkowicie zahamować takiej duszy, jak Viro. I chyba wcale się nie powinno, przecież za tę zmienność i impulsywność też go kocham - zauważył, bo tak jak ptaka nie więziło się całe życie w klatce, tak Viro był obywatelem całego świata, nie wyłącznie monotonnej Doliny Godryka. Rozumiał go jako artysta i osoba ceniąca niezależność, nawet jeśli jako chłopak egoistycznie wolałby mieć ukochanego przy sobie.
Pokiwał głową, bo choć sam nigdy tego nie doświadczył w istotnym stopniu, to z opowieści matki wiedząc, jak jej bywało trudno, musząc godzić ze sobą dwa światy, gdy w pobliżu nie było nikogo, z kim mogłaby się swoimi prawdziwymi myślami podzielić. Nie wyobrażał sobie zupełnie konieczności zbudowania drugiej wersji siebie na potrzeby cudzej ciekawości - a on w jakiś sposób należał do mugolskiego świata, w przeciwieństwie do Emily, która pojawiła się tam dosłownie znikąd.
- Trudno cokolwiek zbudować na kłamstwie - przyznał więc, uśmiechając się współczująco. - Ale wiesz już przynajmniej, czy w ogóle warto próbować znów w przyszłości. Brakowało ci magii chociaż trochę, czy przycisnęła cię po prostu konieczność? I w ogóle, co cię urzekło najbardziej, a co okazało się zupełną porażką? - dopytał, bo trudno było mu sobie wyobrazić odłożenie różdżki na kilka miesięcy i wynikające z tego komplikacje. Był ciekawy, jak bardzo poglądy Emily zmieniły się w tym krótkim, ale intensywnym doznaniowo czasie. Zapewne w idealnym świecie jej rodziny zaspokojona raz ciekawość wreszcie miała dać jej spokój i pozwolić żyć z wdzięcznością w magicznym świecie. To jednak była Emily. - Myślałaś już coś, o co chciałabyś się zaczepić? Pamiętam, że pasjonowałaś się kiedyś dziennikarstwem.

Miała nadzieje, że Ezra ma rację i nie zamierzała poddawać tego w wątpliwość w jego obecności. Wierzyła, że jej brat tym razem naprawdę potraktował coś poważnie i nie zamierzał migać się od powrotu z obawy przed rutyną, którą zastanie. Może Ezra faktycznie dawał mu coś co zastępowało wieczny dreszcz przygody. Chciała w to wierzyć, więc postanowiła spróbować.
- To by wyjaśniało czemu nigdy nic nie porafię zbudować, dzięki - pokręciła głową, majac wrażenie, że nie wiedziała już za bardzo co to jest prawdziwa szczerość. Wśród mugoli odczuła to jeszcze bardziej, musiała udawać na każdym kroku i trzeba było przyznać, że robiła się w tym coraz lepsza. Chociaż szczerość często była jej obca, to jak na ironie nigdy nie umiała za bardzo kłamać, dopiero po tej przygodzie powoli się w tym wyrabiała.
- Nie, magii nie... ale zrozumienia? Nie wiem, wydawało mi się, że coś wiem o tym świecie. Wiesz, znam zasady działania internetu, ale okazało się, że to jakaś bezużyteczna podstawa, bo nie wiem czym jest instagram, tiktok, no, teraz już wiem, nawet założyłam konto! Chociaż głownie obserwuje innych. Nawet w wizbooku nie byłam nigdy zbyt dobra. Na szczęście media społecznościowe to podobno kłamstwo, więc w to się nieźle wpasowywałam. Generalnie, trudno było znaleźć wspólne tematy, zwłaszcza, że nie mogłam się przyznać, że nie wiem takich oczywistości. Ale moja współlokatorka, cóż, naprawdę mi pomogła - i swoje też skomplikowała, ale to już wolała przemilczeć. Dopiero po chwili się zorientowała, że gadała jak najęta. Widocznie faktycznie trochę jej tego brakowało. Ludzi, którym może powiedzieć o swoim braku zrozumienia.
- Dziennikarstwo to byla taka faza, ale nie coś, do czego faktycznie się nadaje. Za to chce iść na asystenta mugoloznawstwa, skoro udało mi się trochę podszkolić. Mam sporo pomysłów! Tylko niestety, absolutny brak kasy, więc muszę najpierw ogarnąć środki na kurs. Dobrze, że marnuje je tutaj - w zasadzie jeszcze nie musiała mierzyć się z tym światem prawie że całkiem bez rodzinnego wsparcia. Mogła na nich narzekać, ale bywało przydatne.

Uniósł brew w niemym zapytaniu, bo słowa Emily były na tyle gorzkie, że nie wiedział, czy powinien się zmartwić, czy też spróbować obrócić je w żart; najwyraźniej brak wiary w siebie był jakąś cechą, która dobrze rozwijała się u Rowle'ów.
- Nigdy brzmi bardzo kategorycznie - stwierdził więc ostrożnie, mając z tyłu głowy, że była bardzo młoda, że najważniejsze decyzje do podjęcia i najważniejsi ludzie do spotkania wciąż znajdowali się przed nią. Nie powiedział jednak żadnej z tych refleksji, mając wrażenie, że miały w sobie zbyt dużo protekcjonalności.
Słuchał jej uważnie, gdy żywiej opowiadała o doświadczeniach ostatnich miesięcy; nazwy własne, które wymieniała, absolutnie nic dla niego nie znaczyły i było to trochę dziwne uczucie, bo choć urodził się w mugolskiej rodzinie i pierwsze lata życia spędził bez wiedzy o magii, to już dawno przestał się utożsamiać z tą stroną swojego pochodzenia. Nie zaprzeczał jej, ale nie myślał jako czymś istotnym.
- To trochę przytłaczające, gdy rzeczywistość przekracza nasze oczekiwania, a świat okazuje się większy niż wynika to z naszej wiedzy. Ale myślisz, że pomimo tych kłamstw i niedogodności, mogłabyś być tam szczęśliwa, gdybyś znalazła zrozumienie chociaż w jednej osobie? - Nie znał jeszcze osoby, której pisana była zupełna samotność, więc i nie dziwiło go, że było jej trudno sznurować usta wypełnione słowami po brzegi, nawet jeśli nigdy nie odniósł wrażenia, by Emily potrzebowała uwagi tłumu słuchaczy do szczęścia. Być może jeden, choć nie było imponujące, robiłoby potrzebną różnicę.
- Emily. Nic nie dzieje się zupełnie przypadkowo, gdzieś musi być przyczyna i konieczność - sparafrazował znany platoński aforyzm, choć obdarł go z powagi nie tylko uśmiechem skrytym w kąciku ust, ale i myślami go rozwijającymi: - Czasem musisz wydać trochę galeonów, aby wyjechać do najzimniejszego zakątka na świecie i spotkać tam swojego bogatego znajomego, którego oczywiście mogłabyś spotkać wszędzie indziej, ale dopiero te trudne warunki mogą uświadomić ci, że czasem każdy potrzebuje pomocy, więc chętnie przyjmiesz od niego pomoc finansową, aby zdobyć niezbędną edukację. To niemal podręcznikowy przykład, każdy ci to powie - przekonywał ją, nie potrafiąc dłużej powstrzymywać rozbawionego uśmiechu przed rozrostem i objęciem jasnością zieleni spojrzenia. Do tematu pieniędzy podchodził dość lekko; uważał, że i tak nie zainwestuje ich lepiej, niż gdy podaruje komuś szansę.

- Możliwe. Może kiedyś. Nie wiem, chciałabym chociaż utrzymać kontakt z nim równolegle żyjąc tutaj. Nie wiem jeszcze na ile to możliwe, ale na pewno spróbuje - przyznała, bo chociaż nie była w stanie, a może po prostu nie była gotowa w tej chwili zatopić się w mugolskiej rzeczywistości do reszty, to nie wykluczała, że nadejdzie taki dzień i nie zamierzała się odcinać od tego, co udało jej się już tam zbudować. W końcu nie przyszło jej to łatwo.
Zaśmiała się z jego propozycji i pokręciła głową. Desperacko potrzebowała tej pomocy, ale nie mogła jej przyjąć od faceta swojego brata. Prawdę mówiąc, wolałaby nie przyjmować jej od nikogo. Niczego nie pragnęła bardziej niż nareszcie być samodzielną. To zdawało się być na wyciągnięcie ręki, a jednak ciągle jej umykało. Fakt, że ta drobna pożyczka może pomogłaby jej się do tego zbliżyć... ale czuła, że nie powinna. A jeszcze bardziej wiedziała, że nie wypada.
- Nie mogę, ale bardzo ci dziękuję. Miło z twojej strony - uśmiechnęła się i jak to powiedziała, to jeszcze raz się zawahała. Naprawdę chciała zacząć w Hogwarcie zaraz po feriach, a jeżeli nie zrobi tego kursu lada dzień, nie będzie miała na to szansy. - Chyba że... to byłaby bardzo krótkoterminowa pożyczka i oddam z procentem? Po pierwszej wypłacie. Ale z porządnym procentem - zapewniła go, uznając, że może to nie byłaby aż taka zła propozycja. W końcu zwróciłoby mu się to z nawiązką a ona nie musiałaby szukać pracy po okolicznych barach. Nie oszukujmy się, byłaby fatalną kelnerką.

- Wygoda czarodziejskiego świata polega jednak na tym, że w mgnieniu oka możesz być wszędzie, więc wierzę, że jak będziesz mieć chęci, to i czas i sposób się znajdzie. Kto wie, może kiedyś ty komuś będziesz przedstawiać świat magiczny, jak tobie przedstawiono mugolski - zauważył, faktycznie mając poczucie, że do tego pasowała, do zacierania restrykcyjnych i przestarzałych granic pomiędzy oboma światami.
- Emily, zwariowałaś, nie będę kasował cię na żadne procenty. Jesteś siostrą mojego partnera, więc to prawie tak, jakbyś była moją siostrą - upomniał ją, kręcąc głową na jej absurdalny pomysł. Był zdania, że na takiej zasadzie mogła pożyczać pieniądze od banku. Ezra za bank zdecydowanie uważać się nie chciał. - Rozumiem, że nie chcesz jałmużny, więc zwrócisz mi pożyczoną sumę, gdy będziesz miała wystarczająco, by nie obawiać się o kwestie utrzymania. I to tyle - zadecydował dobitnie, nie chcąc nawet słyszeć jakichkolwiek protestów; dopiero po chwili dotarło do niego, że być może była rzecz, której mógł od Emily chcieć i oczekiwać. - Ewentualnie w ramach procentu możesz mi obiecać, że zrobimy razem jakąś lekcję kiedyś i że polecisz mi nowości w sztuce i kulturze mugolskiej, bo w wielu dziedzinach zatrzymałem się na wiedzy sprzed dziesięciu lat - ustąpił, uważając tę propozycję za o wiele bardziej wartościową. Wyciągnął więc rękę przed siebie, pytająco unosząc brwi. - Mamy umowę?