Ekwipunek: pierścień Hannibala, felix felicis który wypijam
Genetyka: -
Krąg: (wewnętrzny/zewnętrzny) zewnętrzny
Rozliczenia wyzwań: Działanie trucizny rocco, tłumaczenie inskrypcji znalezionej na nagrobku Izoldy, wspomnienie konsekwencji wyzwania Lancelot

Zjawiłam się na miejscu zgromadzenia, cały czas rozmyślając o tym, co się wydarzyło na tych wakacjach. Czy możliwość znalezienia się tutaj była tego warta? Ba, czy odnalezienie samego Graala było warte cierpienia, które mnie dotknęło i które jeszcze mnie czekało? Nitinia wciąż jeszcze się nie rozwinęła, a ja żyłam w słodkiej niewiedzy, że ją mam. Z drugiej strony było to dobre, bo oszczędzało mi dodatkowych psychicznych zmartwień i tłumaczeń, skąd ją mam.
Ustawiłam się w zewnętrznym kręgu, słuchając pieśni i obserwując, co się dzieje. Widziałam kilka osób zaproszonych przez nimfy bliżej, w tym poznaną Scarlett i profesora Walsha. Czy im zazdrościłam, trudno powiedzieć, tym bardziej, że nie wiedziałam, czy to dobrze, czy źle. Sięgnęłam do kieszeni bluzy, w której znajdowała się fiolka felix felicis, przeznaczona właśnie na tą chwilę. Odkorkowałam naczynie i wypiłam eliksir, po czym wcisnęłam korek i włożyłam fiolkę z powrotem do kieszeni, by nie śmiecić. Byłoby to totalną głupotą, już pomijając nawet fakt, że stałam w świętym miejscu.

Ekwipunek: Eliksir Wiggenowy, Flet Fauna, Pierścień Tojadowy (zabezpieczony zaklęciem Quatinus i teraz jeszcze przyklejony do palca zlepem)
Genetyka: Wilkołak
Krąg: zewnętrzny
Rozliczenia wyzwań: (leczenie użądleń, zapomnienie o osobie z którą jestem w związku. Melancholia przez zapach(rozegrane na pożarze))

Nie dało się przejść po Avalonie żeby nie usłyszeć o tym co się działo. Świątynia Druidów się ujawniła dla osób którym udało się przejść próby, które pojawiały się na wyspie. Ich konsekwencje często były mało przyjemne, jeśli im się nie podołało, a o najgorszej jaka go spotkała nadal nie miał świadomości. Cóż... Głównie dlatego że nie pamiętał.
Rytuał miał mieć miejsce o zmroku, więc właśnie o tej porze pojawił się na miejscu będąc delikatnie zaopatrzonym na prawdopodobne niespodzianki. Oprócz różdżki zabrał też ze sobą wiggenowy na wypadek nagłych i niezapowiedzianych obrażeń. Pierścień tojadowy na wypadek niezapowiedzianej pełni, a Flet Fauna... Na wypadek gdyby było trzeba coś uśpić.
I tak, przez ten ołtarz miał delikatnie złe przeczucia. Ostatni rytuał na Avalonie w którym brał udział skończył się tym że wyszedł za mąż za humanoidalne monstrum, a pamiątkę tego miał na palcu w postaci znaku. Nie zastanawiał się za bardzo dlaczego niektóre osoby zostały zaproszone do wewnętrznego kręgu, ale nie zastanawiał się dlaczego tak właściwie było. Może lepiej się spisały podczas prób? Możliwe.

Ekwipunek: eliksir wiggenowy x3 (po tym poście x2),  Lusterko dwukierunkowe do Dareczka, Beret Uroków, Omnikulary, Tłumaczki, Termos z kawą
Genetyka: -
Krąg: Zewnętrzny
Rozliczenia wyzwań: -

A więc ponownie udowodniła, że jak na Krukonkę, cechowała się wyjątkowo małą wyobraźnią lub jak kto woli – cechowała się wyjątkową pogardą dla własnego zdrowia, bo konsekwencji niemal zawsze się spodziewała, a mimo to była zdziwiona, gdy po raz kolejny coś sobie złamała. Najwidoczniej miała w życiu zbyt mało problemów, tak więc postanowiła dokończyć to, co rozpoczęła, czyli poszukiwania Graala. Nie wierzyła w to, że uda im się odnaleźć legendarny kielich, była za to przekonana, że znajdą kłopoty. Do plecaka schowała wszystkie niezbędne fanty, na głowę założyła beret uroków i ruszyła gotowa na kolejny łomot w tym pięknym miejscu.

Czuła niepokój, kiedy to zbliżała się wraz z resztą śmiałków do Świątyni Druidów, która dopiero co wynurzyła się z gęstych mgieł. Podniecone szepty mroziły jej włosy na karku, ale poczuła się nieco pewniej, kiedy dostrzegła zwiewne nimfy w równie zwiewnych szatach. Wszystko wskazywało na to, że tym razem obejdzie się bez grzebania w martwych zwierzętach. No i może uda jej się nie przespać trzech dni po tej przygodzie? Poczuła się jeszcze pewniej, kiedy dostrzegła znajomą jej twarz, zmierzającą w kierunku wewnętrznego kręgu. Krukonka przyspieszyła nieco kroku, dogoniła Norwooda i wsunęła mu do kieszeni buteleczkę z eliksirem wiggenowym.

- Na wszelki wypadek. – Uśmiechnęła się z troską, po czym życzyła mu jeszcze powodzenia i oddaliła się nieco od ołtarza, jak gdyby miało to ją uchronić przed najgorszym.

Ekwipunek: wiggenowe korale (obwiązane wokół nadgarstka), uspokajający kantar, fałszoskop, pierścień Sidhe na palcu, pluszowa akromantula, czekoladki z Felix Felicis
Genetyka: -
Krąg: zewnętrzny
Rozliczenia wyzwań: próba tłumaczenia inskrypcji znalezionych przy grobie; złamana kość, od razu wyleczona; 4 rany, wyleczone w poście; tu mam być wrażliwa i łatwa do zranienia; na 3 miesiące zapominam o bracie

Byli tak Fantastyczną Czwórką, że wszystkim im udało się przejść próby związane z poszukiwaniami Świętego Graala i mogli teraz udać się do świątyni druidów, gdzie czekać ich miało... właściwie nie wiedzieli, co ich miało czekać. Oczywiście, że wszystko musiało odbyć się po zmroku, dlatego ustalili wspólnie godzinę spotkania, żeby razem udać się w wyznaczone miejsce. W kupie zawsze raźniej, a jeśli coś miało ich zabić, to przynajmniej zginęliby w gronie swoich.
- Max, ty deklu, nie wiem, nie ufasz mi w kwestii magii leczniczej czy po prostu tak bardzo podoba ci się paradowanie ze złamaną ręką? - spytała, patrząc z wyraźną naganą w oczach na chłopaka. Nie czekając też na jego odpowiedź, wyciągnęła różdżkę i rzuciła odpowiednie zaklęcie, aby poskładać mu rękę, a następnie podparła się rękami pod boki i uniosła brwi.  - Chyba że jednak chcesz, żeby była złamana i się pospieszyłam? Da się jak coś zrobić, ale myślę, że lepiej będzie, jak obie twoje ręce będą w pełni sprawne - powiedziała i jeszcze pokręciła głową, nim ruszyli dalej. - O, jeśli ktoś jeszcze czegoś potrzebuje, to dajcie znać, postaram się pomóc - dodała po chwili, mając oczywiście na myśli wyleczenie jakichś obrażeń. Skoro ich medyk do listopada niedomagał, a ona miała całkiem sporą wiedzę na temat magii leczniczej i mogła się na coś przydać, to nie miała zamiaru siedzieć bezczynnie. Miała jednak nadzieję, że Mulan i Longwei byli w tej kwestii mądrzejsi od Maxa i nie łazili nie wiadomo ile czasu ze złamaniami, skręceniami czy krwotokami.
Kiedy dotarli na miejsce, zatrzymała się na chwilę w miejscu, patrząc na to, co mieli przed sobą. Kamienny krąg, odziane w zwiewne stroje istoty, świece... To wszystko wyglądało jak przygotowane do rytuału i nie wiedziała, czy jej się to podoba. Skoro jednak już tu przyszła, nie zamierzała rezygnować, zanim nie dowie się, o co dokładnie chodzi. Wierzyła, że obędzie się bez rozlewu krwi. Prowadzona przez nimfy zajęła miejsce przy zewnętrznym kręgu razem z pozostałą trójką, z którą tu przyszła.
- Oho, a oni co, specjalnie wyróżnieni? - spytała cicho, ruchem głowy wskazując osoby siedzące w wewnętrznym kręgu.

@Maximilian Brewer  @Longwei Huang  @Mulan Huang

Ekwipunek: błazeńska buława Dagoneta, replika sierpa Merlina
Genetyka: nie
Krąg: wewnętrzny
Rozliczenia wyzwań: Leczenie ręki i wspomnienie o śpiączce; wspomnienie lęków; klątwa bólu tysiąca ostrzy; wyleczenie złamanej kości; leczenie rany po nieznanej roślinie; wspomnienie zapachu z listu

Carly była zdrowa. To znaczy, była prawie zdrowa, ale nie zdawała sobie jeszcze sprawy z tego, że jej ciało toczyła choroba, ta wciąż jeszcze się rozwijała i najwyraźniej nie zamierzała wystawiać swoich rogów, dopóki znajdowali się na wyspie. Może dziewczyna czuła się nieco niekomfortowo, ale ostatecznie udało jej się znaleźć z Miną muchostworki, którymi obłożyła ręce, a Ola wyleczyła jej zgruchotany nadgarstek, zaś durna klątwa, która wywoływała u niej ból, jakby w jej ciało wbijano tysiące ostrzy, poszła w niepamięć. Gdyby nie to, że wciąż trzymał się jej lekki lęk i wspomnienie tego, co wydarzyło się podczas krwawego wesela, zapewne w tej chwili pędziłaby do świątyni na złamanie karku. Ponieważ jednak było inaczej, Carly szła całkiem spokojnie przed siebie, u boku starszego brata, przekręcając w palcach błazeńską buławę Dagoneta. Uznała, że zabranie jej na to zgromadzenie jest właściwym uhonorowaniem ducha, tak samo, jak przypięcie do pasa repliki sierpa Merlina, którą może nie umiała się posługiwać, ale wyglądała odpowiednio jak na taki spęd w Avalonie.
Uśmiechnęła się pod nosem, kiedy do Jamiego podeszła jakaś dziewczyna i aż zacmokała, rozpoznając Brooks, po czym uniosła lekko brwi, spoglądając z zaciekawieniem na starszego brata. Pozornie nie robiła nic wielkiego, ale była pewna, że ten i tak zorientuje się, co chodziło jej po głowie i jak bardzo była rozbawiona zaistniałym stanem rzeczy. Potem jednak rozchyliła wargi ze zdziwienia, gdy zaproszono ich do wewnętrznego kręgu i aż zamrugała, zastanawiając się, czy to z uwagi na jej popisy przed Dagonetem, czy może z uwagi na jej urodę, czy może jeszcze coś innego. Nie zaprotestowała jednak cała rozpromieniona, starając się nie myśleć, że równie dobrze za chwilę ZNOWU mogło wydarzyć się coś, czego wcale by nie chciała.

Ekwipunek:  eliksir Felix Felicis, kadzidło cassandry, talia kart tarota, światło rigel, wzrok Ann
Genetyka: jasnowidz
Krąg: wewnętrzny
Rozliczenia wyzwań: sprawdzanie wskazówki; wspomnienie śpiączki; wspomnienie śpiączki II; leczenie po gromoptaku; leczenie vomili; Ola leczy mi złamanie

Nie mogli nie pójść razem, po prostu musieli trzymać się w czwórkę, wiedząc już doskonale, że tylko w ten sposób byli w stanie przetrwać. Poza tym, jeśli mieli ginąć, to tylko razem, nawet jeśli częściowo wcale się nie pamiętali. Owszem, przypominano mu, że Mulan była jego przyjaciółką, jej z kolei, że Longwei był jej bratem i chociaż wynikały z tego zabawne sytuacje, wciąż trzymali się razem, najwyraźniej wierząc w to, że tak było najlepiej. Poza tym miało to również swoje plusy, jak to, że Ola odkryła zrobiony przez niego opatrunek, którym testował leczenie w sposób mugolski złamań. Skoro nie był w stanie używać odpowiednich zaklęć - co go wkurwiało - to szukał alternatywnych rozwiązań.
- Od razu, że ci nie ufam! Ufam, tylko sprawdzam, co mam zrobić, jak chujnia znowu wyjdzie, a ja dalej będę łamał kości, zamiast je nastawiać. Ale dziękuję, moja Dżago, teraz mogę swobodnie komuś przypierdolić - powiedział, kłaniając się lekko Oli, czując mimo wszystko ulgę, gdy ta po prostu wyleczyła jego rękę, nie marnując na to ani czasu, ani sił, ani nie robiąc niczego szczególnego. Ot, machnęła różdżką i wyglądało na to, że wszystko wracało do normy. Oczywiście, pełno jeszcze było innych problemów, lęków, wspomnień, pierdół i innego gówna, z którym trudno było sobie poradzić, ale skoro przyleźli tutaj już w czwórkę, to Max nie zamierzał się nigdzie ruszać.
- Wybrani na ofiarę, w końcu jesteśmy w świątyni druidzkiej - mruknął, by zaraz mrugnąć do Oli na znak, że żartował, chociaż prawda była taka, że wcale nie był tego taki pewien. Przekręcił w palcach pudełko, w którym miał talię kart tarota, zastanawiając się, czy miał rację podejrzewając, że mimo wszystko jego zdolności na coś się tej nocy przydadzą. Dlatego też zabrał ze sobą rzeczy, które mogły mu pomóc we właściwym działaniu, chociaż nie miał przekonania co do tego, czy faktycznie to coś zmieni.
Ledwie jednak zaczął bredzić coś o ofierze i chuj wie czym, okazało się, że on również ma trafić do wewnętrznego kręgu, co wywołało u niego wyraz bezbrzeżnego niezrozumienia i mimo wszystko nie czuł, żeby miał ochotę tam iść. Nie mógł jednak odmówić i po prostu musiał przejść tam, gdzie go oczekiwano, nie mając najmniejszego pojęcia, co właściwie mogło go tu spotkać. Zero przeczuć. Zero podejrzeń. Nie wiedział, czy to dobre, czy w chuj złe.

Ekwipunek: replika sierpa Merlina, amulet Uroborosa, eliksir Felix Felicis, płaszcz z wełny kulinga, smocza zapalniczka, pierścień Danu
Genetyka: nie
Krąg: wewnętrzny
Rozliczenia wyzwań:  Wspomniana śpiączka; wspomnienie sennych koszmarów II;  Josh wyleczył złamania; leczenie po uścisku roślin; działanie kwiatów z listu

Christopher czuł się nieco dziwnie, gdy ostatecznie kierował się na to zgromadzenie. Spotkanie, rytuał, modły, sam nie wiedział, czym to było, wiedział jedynie, że będzie mu dane wkroczyć do świątyni druidów i z tego powodu mimo wszystko czuł cień ekscytacji. To nie było coś, czego zapewne mogli dostąpić wszyscy, jednocześnie jednak wiedział, że podczas prób wydarzyło się tak wiele, iż powinien się obawiać tego, co jeszcze mogło ich spotkać. Złamania, ból innego rodzaju, rany, które nie chciały się goić, wizje i wspomnienia, które powodowały, że momentami nie wiedział, co się z nim dzieje i dlaczego tak naprawdę nawiedzają go krwawe koszmary. Tutaj również spodziewał się wszystkiego, licząc się z tym, że przyjdzie im zmierzyć się z duchem samego Merlina.
Być może właśnie dlatego zabrał ze sobą replikę jego sierpa, mając wrażenie, że to będzie najwłaściwsze w zaistniałej sytuacji. Miał ze sobą również pierścień Danu, którego nie zdejmował, amulet Uroborosa i smoczą zapalniczkę, którą wsunął do kieszeni, zabierając ze sobą także eliksir Felix Felicis, wierząc w to, że może mu się przyda. Płaszcz z wełny kulinga był mu bardziej potrzebny na podejrzenie dotyczące chłodnej nocy, niż czegoś innego, ale mimo to cieszył się, że go ze sobą miał. Tym bardziej że nieoczekiwanie został zaproszony do wewnętrznego kręgu, do którego wkroczył nieco niepewnie, nie wiedząc, z jakiego powodu został do tego wybrany. Nie zamierzał się jednak kłócić, ani w niczym przeszkadzać, to co się dookoła niego działo wyraźnie wskazywało na wielką podniosłość, na niezwykłą wręcz siłę i magię, jaką emanowało miejsce, w którym się znajdowali. Nie wiedział, co może wydarzyć się tej nocy, ale był przekonany, że przyjdzie mu zmierzyć się z czymś, czego się nie spodziewał.

Ekwipunek: totem protekcyjny, Szarfa 101 Rycerza, bransoletka z ayuahascą, omnikulary
Genetyka: nie
Krąg: zewnętrzny
Rozliczenia wyzwań:  Viola wyleczyła moje rany; leczenie ran po dziwnej roślinie; dostrzegam piękno i próbuję przychylić nieba

Victoria nie miała pojęcia, co wydarzy się tej nocy. Wiedziała, że z wielu względów będzie to coś niezwykłego, coś podniosłego, słyszeli przecież od samego początku szepty i zachwyty nad świętym Graalem. Wiedziała, że to, co się działo, miało w sobie swoisty mistycyzm, coś, czego nie była w stanie uchwycić, coś, co było dla niej zupełnie niepojęte i chociaż opierało się logice, miało w sobie wiele z wyzwania. Z oczekiwania, z nadziei, z czegoś, czego nie umiała nawet opisać, a jednak liczyła na to, że przekona się, z czym właściwie to wszystko się wiązało. Chciała zobaczyć to, o czym jedynie mówiono, chciała tego dotknąć, chciała tego doświadczyć, chciała po prostu stać się częścią historii.
Odetchnęła, zapinając na nadgarstku bransoletkę z ayuahascą, upewniła się, że ma przy sobie omnikulary i totem protekcyjny, i w ostatniej chwili zdecydowała się zabrać ze sobą szarfę, którą otrzymała od króla w baszcie, wierząc, że ta mogła mieć znaczenie w obliczu tego, co się tutaj działo. Brandon mimo wszystko czuła się nieco niepewnie, kierując się na miejsce zgromadzenia, mając w pamięci te wszystkie wyzwania, które zdecydowanie nie mogły być zaliczane do bezpiecznych, starając się nie popadać ze skrajności w skrajność. Nie wierzyła w to, żeby w tej chwili miało spotkać ich coś naprawdę złego, żeby mieli zmierzyć się z czymś, z czym by sobie absolutnie nie poradzili.
Mimo to rozejrzała się nieco niepewnie, gdy znalazła się na miejscu, marszcząc brwi, gdy zdała sobie sprawę z tego, że zostali podzieleni pomiędzy kręgi, ale nie zaprotestowała. Rozejrzała się jedynie uważniej, kierując się ku Julii, unosząc lekko dłoń w powitalnym geście, ale nie uważała, żeby komentowanie tego, co się tutaj działo, miało jakiś sens. Przede wszystkim zaś mogło, jej zdaniem, przynieść więcej problemów, niż pożytku, dlatego też milczała, jedynie czekając na to, co nadejdzie.

Spacerował uliczkami wioski, kiedy do jego uszu dotarły rozemocjonowane szepty zamieszkujących jabłoniową wyspę nimf i faunów, a także niektórych czarodziejów, którzy zdołali już zyskać znacznie więcej informacji we wszechobecnym rozgardiaszu. Paco czuł, że to nie przelewki, dlatego ochoczo włączył się do rozmowy, dowiadując się od nieznajomych mężczyzn, że pierwszy raz od wieków mgła wokoło świątyni druidów opadła. Co to oznaczało? Tego akurat wyjaśnić nie potrafili, ale dlatego też Meksykanin – zamiast wierzyć plotkom – postanowił samodzielnie udać się w kierunku sakralnej budowli, mając nadzieję że wędrówka rozwieje wszystkie, rodzące się w głowie wątpliwości.
Mimo iż było już grubo po zmroku, na miejscu spotkał wielu zainteresowanych śmiałków. Niektórzy siadali w wyznaczonych przy ołtarzu okręgach, inni zaś nie byli w stanie przekroczyć ich granic. Morales nie rozumiał kryteriów, wszak początkowo nie udało mu się połączyć tajemniczego, wiekopomnego wydarzenia z poszukiwaniami świętego Graala. Postanowił spróbować swoich sił w ciemno, szybko przekonując się że przypisane zostało mu miejsce w zewnętrznym kółku. Zajął je ostrożnie, rozglądając się wokoło. Dostrzegł parę znajomych twarzy i osiem świec o różnych kształtach i kolorach, których płomień zdawał się niemalże przezroczysty. Nie wiedział jeszcze co oznaczają ani na czym będzie polegał rytuał, jednak mimo nieprzyjemnych doświadczeń związanych z Avalonem, starał się nie zamartwiać zawczasu, koncentrując się raczej na melodyjnych, mistycznych śpiewach wypełniających otaczającą zebranych przestrzeń.

Ekwipunek: pierścień sidhe, model ogniomiota chińskiego, magiczne soczewki (bo trzeba ładnie patrzeć na Olę)
Genetyka: -
Krąg: zewnętrzny
Rozliczenia wyzwań: zapominam Weia na 3 miechy, tu zarywam trochę do Oli, bo Lancelot tak chciał, w tym poście wspomnę o tych cholernych zwidach z krwią, wenera nieleczona bo yolo

Z pewnością musiały na nich czekać ogromne atrakcje skoro na rytuał musieli przydreptać aż do druidzkiej świątyni. W zasadzie nikt nie wiedział o co dokładnie tam chodziło. Tyle dobrego, że była w towarzystwie przyjaciół. Choć teraz była z nich naprawdę ciekawa zbieranina. Ona kompletnie nie zdawała sobie sprawy z tego kim był gostek, który podawał się za jej starszego brata (a reszta ekipy temu przytakiwała choć Mulan była święcie przekonana, że ci po prostu ją wkręcają), a w dodatku wyglądało na to, że sam Max jej zapomniał To naprawdę bolało. Jedyną osobą, która nie była jej obca i nie łamała jej serduszka była Ola. I to właśnie na nią młoda Huang spoglądała z czystą adoracją. Magiczne soczewki zabarwiły jej tęczówki na odcień delikatnego różu, gdy tylko w polu jej widzenia znajdowała się ta konkretna Puchonka. Mało brakowało, żeby jeszcze w środku znalazły się serduszka. To byłaby już przesada jakby miała mieć prawdziwe heart eyes.
- Jeśli tylko mogłabyś, piękna. Coś mnie ostatnio lekko podrapało - zwróciła się do Krawczyk, gdy tylko ta wspomniała o leczeniu jakiś ran.
Co prawda rany po szponach harpii nie były jakoś szczególnie groźne. Na pewno nie znajdowały się na tym samym poziomie, co złamanie, ale i tak może lepiej było dać na to zerknąć profesjonalistce i pozwolić jej ocenić czy wymagały one rzucenia jakiś tam dodatkowych zaklęć dla lepszego gojenia się. Babcia często mawiała, że na niej goi się jak na psie także wychodziła z założenia, że z czasem samo się to zaleczy.
Po otrzymaniu nieocenionej asysty, ruszyli tłumnie w kierunku odpowiednim dla świątyni. Całość wydarzenia wyglądała dosyć mistycznie i tajemniczo. Mogli jedynie zgadywać dlaczego też zdecydowano się na rozdzielenie ich na dwa kręgi. Czy tutaj tworzyli jakąś elitę czy coś.
- Powiedz, że nie jesteś dziewicą to może nie złożą cię w ofierze - rzuciła jeszcze krótki komentarz w kierunku Oli, podchwytując żarcik Maxa o składaniu w ofierze. W sumie to nawet miałoby jakiś taki pojebany sens.
- Dobra, a my co? Chwytamy się za rączki czy coś? - spytała jeszcze znajdującego się w pobliżu Brewera, wyciągając rękę w jego kierunku.
Niemal momentalnie zbladła, widząc na swojej dłoni rozległe plamy krwi. Wycofała ją szybko i zaczęła trzeć miejsce, w którym widniały krwawe ślady, ale naprawdę nie chciały one za cholerę zejść.

Ekwipunek: eliksir felix felicies, eliksir wiggenowy (dzięki Julce)
Genetyka: potomek wili
Krąg: wewnętrzny
Rozliczenia wyzwań: wspomnienie o atakach lęku , także wspomniane że ma napady, a także tu, tu się skurcze przypomniały

Właściwie nic mu nie dolegało. Trzeba przyznać, że miał niebywałe szczęście s trakcie poszukiwań i poza faktem, że nie raz podskakiwał jak wystraszony kot na najdrobniejszy szelest, że potrafił nagle odczuwać narastającą panikę i znienacka łapały go skurcze - wszystko było w porządku. Szedł więc na miejsce, próbując ignorować błazeńską buławę siostry. Wciąż nie rozumiał, jakim cudem zdołał przejść przez próby Dagoneta, ale nie miał ochoty kolejny raz musieć się wygłupiać. Choć jednocześnie czuł, że buława porpawiała jego humor, bowiem pomimo lekkiej irytacji na siostrę za tworzenie ciasteczek, gdy nie musiała, czuł się dobrze.
Jego nastrój poprawiła także Brooks, gdy nagle podeszła do niego wsuwając coś co jego kieszeni. Zdołał dostrzec, że jest to fiolka eliksiru, co go zaskoczyło, ale słysząc słowa dziewczyny nie mógł nie poczuć się… Miło. Nie spodziewał się czegoś podobnego, więc nawet nie wiedział jak zareagować poza zaczepką, której jednak nie wypowiedział z różnych względów - siostra stała obok i byli wciągani do wewnętrznego kręgu.
- Dzięki - powiedział prosto, spoglądając za Brooks z lekkim uśmiechem i uniesioną brwią, jakby chciał ją zapytać, czy naprawdę w niego nie wierzyła. Nie było mu to jednak dane, gdyż pogoniono ich, aby szybciej stawali do środka kręgu, tuż przy ołtarzu.
- Nie komentuj - rzucił jeszcze do siostry, gromiąc ją spojrzeniem, tak gwałtownie różniąc się w zachowaniu w stosunku do Krukonki, a młodszej Norwood. Nie miał jednak ochoty wysłuchiwać kolejnych ćwierków Carly i nawet buława Dagoneta nie mogła tutaj wiele zmienić. Stanął przy ołtarzu, czekając na kolejne instrukcje, spoglądając przy okazji na eliksir, który otrzymał - wiggenowy. Kto wie, może rzeczywiście się przyda.

Ekwipunek: muzyczna muszla
Genetyka: brak
Krąg: zewnętrzny
Rozliczenia wyzwań: stan lękowy na schodach,
stan lękowy się pojawia, w teorii u uzdrowiciela, a jak nie to mam rany na piersi , po walce z Czarnym Rycerzem , leczenie vomilii, ból przy zwierzątkach , klątwy Dagoneta nie zdążyłam rozegrać

Siostra go nie pamiętała, co było samo w sobie irytujące. Max nie pamiętał Mulan, co sprawiało, że Longwei czuł się chwilami dziwnie w ich towarzystwie. Zawsze jeszcze mógł rozmawiać z Olą, ale widząc, jak jego siostrze dobrze idzie rozmowa, czy może to już był flirt (?), wolał trzymać się Maxa. Szczęśliwie, pomimo tych dziwnych zawirowań, dalej trzymali się w czwórkę, co niezmiernie dziwiło starszego z rodzeństwa Huang. Ostatecznie, kto mógłby przypuszczać, że poznana w sklepie pasjonatka smoków, okaże się przyjaźnić z jego siostrą i do tego mieć prywatnego uzdrowicicela, który jest przyjacielem jego siostry. Nie mówiąc o tym, że jakoś zaskoczy znajomośc i rzeczywiście będą chcieć być w czwórkę w dziwnych miejscach. To było całkiem miłe, dawało Longweiowi poczucie, że naprawdę nie jest sam w swoim zwariowanym świecie.
Dotarli na miejsce, gdzie już zbierali się kolejni ludzie. Niektórych kojarzył ze stołówki, innych nie do końca. Nie miało to jednak znaczenia.
- Wolałbym, żeby nie było podobnych ofiar ani innych dziwnych zadań - mruknął, pocierając dłonią kark, czując, że ma gorącą skórę na szyi z mimowolnego zawstydzenia.
Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale nagle nimfy porwany Maxa do wewnętrznego kręgu i Longwei poczuł się dziwnie. Ola i Mulan były razem, więc o nie się nie martwił, ale co jeśli Max znów będzie mieć jakieś dziwne przeczucia, jak przy krwawym rytuale? Czuł, że wolałby być przy nim, że jeśli mają się rozdzielać, to chociaż żeby ich czwórka dzieliła się na pół. Nie mógł jednak dołączyć do osób w wewnętrznym kręgu i pozostawało mu patrzeć na to, co miało się dziać, odruchowo pocierając krwawy okrąg od wewnętrznej strony dłoni. Spojrzał nawet na dziewczyny, chcąc sprawdzić, czy może któraś z nich także zostaje wciągnięta, co mogłoby go częściowo uspokoić, ale gdy nic takiego się nie działo, westchnął bezgłośnie, czekając na rozwój wydarzeń, bawiąc się muzyczną muszlą w dłoniach.

Ekwipunek: Harmonijka Hypnosa, ciepły kocyk w łabędzie
Genetyka: metamorfomag
Krąg: wewnętrzny
Rozliczenia wyzwań: złamana ręka, od razu wyleczona , wenera, ale że 2tyg do objawów to jeszcze nie wie , melancholia przez list Ginewry,

Nie spodziewał się, żeby rzeczywiście mogli odnaleźć legendarnego Graala, ale nie widział powodu, dla którego miałby nie brnąć w to do końca. Szczególnie, że wciąż nie był pewny, co się stało przy ostatniej próbie, gdy kopie Victorii nie były zadowolone z jego wyboru. Co miał powiedzieć, skoro w każdej wersji ją wolał? Teraz jednak jego spojrzenie odnalazło właściwą Brandon i nie mógł nie uśmiechnąć się do niej.

- Można stanąć obok? – spytał, podchodząc do dziewczyny, trzymając w dłoniach puchaty kocyk w łabędzie, który dostał od kogoś z kuzynostwa. Była dość późna pora, a sierpień miał to do siebie, że szybko robiło się chłodniej, więc wolał coś ze sobą zabrać. – Będziemy mieć na czym siedzieć – zaśmiał się cicho, poruszając kocem i spoglądając na Victorię. Chciał coś więcej jeszcze powiedzieć, ale nagle pojawiły się przy nich nimfy, które zaczęły ciągnąć go w stronę wewnętrznego kręgu, do ołtarza. Protestował, dopytywał, dlaczego nie może tam zostać, ale ostatecznie dotarł do ołtarza, gdzie stali już pozostali.

- Profesor Walsh także poszukiwał Graala? I widzę nie tylko ja pomyślałem, że może być chłodno – zagadał do najstarszego z towarzystwa, uśmiechając się nieznacznie. Nie wiedział, co będzie się dziać, ale czuł się dziwnie. Spojrzeniem uciekał do Brandon, czując mimowolnie niepokój. Nie chodziło nawet o to, że on sam nie znał się na zaklęciach, że był raczej kiepski w walce, ale o to, że jej mogło coś się stać. Biorąc pod uwagę wszystko co przeszli w trakcie tych wakacji, obawiał się, że i ten rytuał może skończyć się obrażeniami.

Ekwipunek: Obrączka Bruhavena (+3pkt OPCM i zapobieganie ciążom), Krzyż Dilys (+2pkt OPCM), brosza oko kruka (+2pkt OPCM), światło Rigiel (+2pkt OPCM), eliksir chroniący przed ogniem, eliksir wiggenowy, spokoju i niewidzialności
Genetyka: -
Krąg: zewnętrzny
Rozliczenia wyzwań: wenery nie leczę, nie skapnęłam się jeszcze; rozjebana łapka wspomniana tutaj po tym jak wyleczono ją tutaj, super odwaga z listu wchodzi tutaj

I w końcu nadszedł finał długich i ciężkich poszukiwań Graala. Łatwo nie było, ale jakoś sobie poradziła z tym wszystkim, a teraz czuła, że w zasadzie mogłaby osiągnąć wszystko. Przed wyruszeniem do świątyni przygotowała się solidnie, pakując wszystko, co wydało jej się potrzebne w czasie rytuału, który podobno miał się odbyć.
Musiała przyznać, że całość wyglądała naprawdę mistycznie. Nie bardzo interesowała się magią druidzką także nie wiedziała czego powinna się spodziewać. Mimo wszystko miała pewność, że cokolwiek to będzie to poradzi sobie z tym bez trudu. Nieważne czy chodziło o złożenie krwawej ofiary, zmierzenie się ze stadem buchorożców czy też upieczenie sernika na czas. Poruszyła jeszcze palcami lewej ręki, mając wrażenie, że ta jej zdrętwiała. Na tę chwilę nie przejmowała się jednak tym, że wciąż nie była w stanie nią operować tak jak kiedyś. Uraz z pewnością kiedyś minie, a teraz z pewnością poradzi sobie doskonale nawet z jedną doskonale sprawną ręką.

Ekwipunek: różdżka
Genetyka: nie mam
Krąg: zewnętrzny
Rozliczenia wyzwań: nie mam, tak śpiewająco mi poszło... efekt z listu (flirty i szczerość) rozegram tutaj


Nie wiedział, czy branie udziału w kolejnym tajemniczym rytuale to na pewno dobry pomysł, bo poprzedni nie skończył się najlepiej i nie stanowił zbyt dobrej zabawy; szybko jednak doszedł do wniosku, że skoro już jakimś cudem udało mu się znaleźć w elitarnym gronie mężnych osób które podołały rycerskim próbom, to głupotą byłoby tak całkowicie zignorować zaproszenie na finał poszukiwań. Kto wie, w końcu tak spektakularnie poszło mu w starciach z dowcipnymi rycerzami i nimfami podszywającymi pod atrakcyjne dziewczyny, że może faktycznie miał szansę zostać wybrańcem i znaleźć tego skurwola, co się chował przed wszystkimi od wieków. Poszedł więc do Świątyni Druidów, zerkając początkowo na całą scenerię zza winkla, żeby się upewnić czy cokolwiek, co się tam odbywa nie wygląda podejrzanie, gotowy w razie czego odważnie się wycofać i wrócić do łóżka. Zauważył jednak tylko jakieś kolorowe świecie i usłyszał niezbyt miłe dla ucha, zawodzące głosy które chyba śpiewały jakieś pieśni; nie wyglądało to wcale źle, postanowił więc dołączyć. Stanął w zewnętrznym okręgu obok @Violetta Strauss i chciał jej tylko kulturalnie kiwnąć głową na powietanie, ale jak na nią spojrzał to poczuł jednak przemożną chęć na... romans. Avalońska magia zamieniła ją w wi(o)lę, czy co?
- Hej Viola, bolało jak spadłaś z nieba? - zagaił flirciarsko i błyskotliwie jak na niego przystało, a na dokładkę bez oporów wyznał, co leżało mu na sercu: - Szczerze ci powiem, strasznie się cykam co tu się odpierdoli. Potrzymasz mnie za rękę w razie czego? - skoro już się przyznał, to równie dobrze może spróbować coś na tym ugrać, od złapania za rękę się zacznie, a potem Viola na pewno z ochotą pójdzie z nim w tango.

Ekwipunek: bransoletka z ayuahuasci, pierścień Sidhe (węże), eliksir migrenowy x1, eliksir wiggenowy x1, WIGGENOWE KORALE, totem protekcyjny, spodnie z haftem tańczącego Derwisza
Genetyka: -
Krąg: zewnętrzny
Rozliczenia wyzwań: śpiączka, halucynacje, koszmary, Stany lękowe , stany lękowe , Emocjonalny Maxio , Wyleczony od razu po harpiach , leczę vomilię

Miał już wracać z Avalonu, bo miał go serdecznie dosyć, ale jednak usłyszał tajemnicze szepty o opadającej wokół świątyni druidów mgle i postanowił do sprawdzić. Skoro już tyle się namęczył żeby podjąć próby Graala, to byłby idiotą, jakby tego nie zakończył. No i też pchała go chęć adrenaliny i czysta, ludzka ciekawość. Ubrał więc spodnie z Derwiszem, które miał jeszcze z zeszłorocznych wakacji i spakował do torby podręczną apteczkę, wraz z kilkoma fantami, które zawsze przy sobie nosił i udał się na miejsce, gdzie zobaczył naprawdę wiele znajomych twarzy. Trzymał się jednak na uboczu, nie do końca chcąc zwracać na siebie teraz uwagę ciekaw, dlaczego akurat nimfy postanowiły zabrać ze sobą te kilka wybranych osób bliżej ołtarza.

Ekwipunek: Dictum,  Druidzki amulet, pochłaniacz magii
Genetyka: Hipnoza
Krąg: wewnętrzny
Rozliczenia wyzwań: Leczenie zatrucia i diagnoza wenery , Pobudka po kopaniu grobów, Odwaga i pewność siebie rozegrane tutaj.

Wszyscy pędzili do świątyni druidów, gdzie zdawało się odbywać coś naprawdę ważnego i Irvette nie była wyjątkiem. Nie była też jednak głupia. Szła tam z ostrożnością i uwagą, gotowa na różne dziwy. Jak dotąd Avalon tylko jej udowodnił, że powinna mieć się na baczności. Rozglądała się wokół ciekawa, czy zauważy gdzieś swojego brata, ale tego nigdzie nie było, co w sumie przyniosło jej jakąś dziwną ulgę tak samo, jak nieobecność Hariela. Wciąż nie rozmawiała z nim jeszcze o diagnozie, jaką postawiła jej znachorka, ale uznała, że znajdzie na to czas nim ponownie wylądują w łóżku. Zresztą, ten rok miał obfitować w niejedną poważną rozmowę z bliskim jej ślizgonem, bo dziewczynę czekały naprawdę poważne decyzje życiowe, z których chyba nie potrafiła zrezygnować.
W świątyni zauważyła wiele znajomych twarzy, ale nim dała radę kogokolwiek zaczepić, Najwyższe Nimfy zaprosiły ją do wewnętrznego kręgu, co choć mocno rudowłosą zdziwiło, napełniło też jej dumne serce pewnym zaszczytem. Skinęła więc uprzejmie głową i dała się poprowadzić w pobliże ołtarza, gdzie na szczęście było też kilka innych osób, w tym jeden z jej ulubionych nauczycieli.
-Panie Walsh. Dobrze Pana widzieć. - Uśmiechnęła się do niego szczerze, po czym w napięciu i z ogromną ostrożnością czekała, aż rozpocznie się tajemny rytuał.

Ekwipunek: bransoletka z ayuahuasci, pierścień Sidhe (węże), eliksir migrenowy x1, eliksir wiggenowy x1, WIGGENOWE KORALE, totem protekcyjny, spodnie z haftem tańczącego Derwisza
Spotkane bóstwa: Aengus, Hellawes, Sucellos, Taranis, Carman, Brigid
Ofiary:
Straty/Zyski/Konsekwencje: do końca września cierpisz na nerwobóle w okolicach serca, +1pkt. do magicznego gotowania, +1pkt. do zielarstwa oraz +1pkt. do ONMS (błogosławieństwo Sucellosa), Do końca września jesteś niesamowicie agresywny i bardzo łatwo wyprowadzić Cię z równowagi. (przekleństwo Carman), Aengus - błogosławieństwo - łabędzie pióro , Przekleństwo Hellawes - cierpicie permanentnie na płaskostopie. Do tego przez najbliższy wątek czujecie ból pękającego serca i gubicie gdzieś swoją empatię, Taranis - błogosławieństwo (Otrzymujesz +2pkt do OPCM oraz przerzut do każdej kostki na zaklęcia Ofensywne, do końca września. Wraz z końcem września, ślady po pazurach znikają z Twojego ramienia, a błogosławieństwo traci moc), Błogosławieństwo Brigid - Otrzymujesz +2pkt. do uzdrawiania, +1pkt. do eliksirów oraz +1pkt. do zielarstwa


W końcu rytuał się zaczął, a Max cierpliwie czekał na to, co ma się wydarzyć. Blask Graala zdawał się wypełniać otoczenie potężną magią i napawać optymizmem, ale po chwili coś zupełnie innego zaczęło przykuwać uwagę. Celtyckie bóstwa pojawiły się w kamiennym kręgu widocznie chcąc porozmawiać z uczestnikami poszukiwań. Solberg nie miał pojęcia, jak powinen się zachować, gdy pierwsza zjawa do niego podeszła. Szybko jednak okazało się, że raczej mają dla niego dobre wieści, a ciało i umysł nastolatka powoli miay wrażenie, jakby rosły w siłę. Niestety w końcu każda bajka musiała dobiec końca. U Solberga pierwszym objawem było spotkanie z wodną nimfą, która sprawiła, że eliksirowal miał poczucie tonięcia pod wodą, choć przecież nie zmienił miejsca pobytu, a żadna ciecz nie zaczęła się wokół pojawiać. Kolejna bogini też nie wydawała się być specjalnie łaskaea, ale na szczęście ostatnie bóstwo, tak jak i pierwsze, postaonwilo uraczyć go pocałunkami, co Max przyjął z lekkim uśmiechem czując, że są to naprawdę pozytywne gesty, pełne błogosławieńst. Nie miał jeszcze pojęcia, że niektóre "dary" bóstw będzie odczuwał dopiero następnego dnia. Pewien był jednego, ten dzień był naprawdę niezapomniany, a sam czuł się, jakby jego moc i wiedza nagle wzrosły. Co prawda nie wszystkie interakcje były przyjemne, a na barku młodzieńca pojawiły się szramy po orlich szponach, ale miał nadzieję, że prędzej czy później uda mu się zatrzeć ten ślad.
Próbował przekupić kilka bóstw, składając im ofiary, ale niestety ci okazali się być nieugięci i mimo poświęcenia, nie odpuścili zesłania przekleństw na młodego eliksirowara. Cóż, może gdyby chłopak się postarał i oddał coś bardziej wartościowego, sprawa miałaby się inaczej, a tak po prostu przejebał dwie fiolki eliksirów, z czego jeden z nich naprawdę mógły mu się teraz przydać. Cóż, nie zostawało mu nic innego, jak wrócić do domu i usiąść nad kociołkiem, na co chęć jeszcze bardziej mu wzrosła, gdy tylko zobaczył przelotne spojrzenie, jakim obdarzył go Salazar.

Nie miał szczęścia do otaczającej jabłoniową wyspę magicznej aury ani lokalnych rytuałów, dlatego po ustawieniu się w wyznaczonym miejscu na zewnętrznym okręgu z zaniepokojeniem przypatrywał się dalszym wydarzeniom. Ledwie utrzymał równowagę na skutek intensywnych zawrotów głowy i mdlącego zapachu ziół docierającego do nozdrzy. Pomyślał, że przynajmniej ten jeden raz miał szczęście, że znalazł się nieco dalej od zaczarowanego kielicha, wszak osoby w wewnętrznym kole prawdopodobnie jeszcze silniej odczuwały skutki tajemniczej mieszanki. Nagle zapadł zmrok, a nieznana energia jakby zaczęła wypełniać całe ciało Meksykanina, który dał się również porwać śpiewom słyszanym chyba jedynie we własnej wyobraźni. Widok świętego Graala robił ogromne wrażenie, jednak mężczyzna nadal pozostawał czujny, najwyraźniej przewidując że spojrzenie na legendarny artefakt będzie trzeba okupić nie tylko boską łaską, ale i cierpieniem.
Knoty świec ponownie zajęły się ogniem, a przed czekoladowymi tęczówkami wyrosło osiem perliście lśniących postaci celtyckich bóstwo… jak się szybko jednak okazało, Paco nie dostąpił zaszczytu spotkania się twarzą w twarz z każdym z nich. Zapraszającym gestem został przywołany wpierw do Hellawes, a raczej do wodnej nimfy Moruadh, która nie wyglądała na zadowoloną z konieczności obcowania z Moralesem. Nie pierwszy raz Salazar miał okazję przekonać się, że nimfy nie darzą go sympatią. Mimo że stał na polanie, czuł jakby cały jego organizm zalewała woda. Tonął, walcząc o każdy oddech… aż do momentu, kiedy na jego ramieniu spoczęła męska dłoń innego uczestnika celtyckich poszukiwań. – Nie wiem co dokładnie zrobiłeś, ale jestem twoim dłużnikiem. – Mruknął jeszcze nadal zmęczony, dyszącym głosem do @Christopher Walsh, gotów spełnić każdego jego życzenie, jak tylko opuszczą tę pieprzoną świątynię.
Na razie jednak musiał zmierzyć się z innymi złośliwymi bożkami, między innymi Brigid, która podobnie do swej poprzedniczki nie wydawała się skora do pogawędki. Zmierzyła jedynie Moralesa nienawistnym wzrokiem, na skutek którego całe ciało Meksykanina przeszył nienaturalny wręcz chłód i osłabienie. Mężczyzna nie zdawał sobie jeszcze sprawy z tego, że efekty tego przekleństwa utrzymają się znacznie dłużej, za to jednego był pewien: wolał czmychnąć dalej, w kierunku kolejnej ze świec. Cóż, chociaż Aegnus, bóg miłości, okazał się dla niego łaskawy, co zważywszy na doznaną przez Paco niedawno amnezją, zdawało się ironią losu. Cztery ptaki fruwały wokoło niego, napełniając jego serce melodyjną, wspaniałą pieśnią, a jeden złożył nawet na jego dłoni delikatny pocałunek. Morales nie wiedział jeszcze co on oznacza. Dopiero na drugi dzień miał ujrzeć w ręku wręczony mu podarunek w postaci łabędziego pióra.
Nastrojowy ćwierk podniósł go na duchu, dlatego pewnym krokiem szedł do następnej celtyckiej mary. Możliwe, że zbyt pewnie i arogancko, bagatelizując fakt, że Carman patronowała rozpaczy i złej magii, a do tego towarzyszyli jej równie wredni synowie królujący ciemności, złu i przemocy. Bogini omiotła go marsowym, gniewnym spojrzeniem, jeszcze bardziej zapadającym w pamięć niżeli to należące do Brigid, a chociaż Paco nie odczuł żadnych fizycznych, namacalnych skutków tej nietypowej schadzki, miał wrażenie że cała jego dusza została przesiąknięta mrokiem. Niby próbował przekonać Carman ofiarami, ale ani eliksiry wiggenowe ani różdżka nie okazały się wystarczająco wartościowe dla wściekłej kobiety. Na razie wolał się jednak nad tym nie zastanawiać, kłaniając się nisko, kurtuazyjnie przed jednym z najważniejszych z celtyckich bóstw, z którym akurat nadawał na tych samych falach. Polowania, alkohol… niewykluczone, że wpadł Succelosowi w oko, skoro świetlista postać nasmarowała jego skórę własnoręcznie uwarzoną miksturą, dzięki której Meksykanin mógł rozpoznać emocje przerażonego rytuałem zająca, przebiegającego w pobliskich krzakach. Nie był pewien czy uda mu się odpowiednio wykorzystać otrzymane błogosławieństwo, natomiast rad był z tego, że wreszcie został doceniony przez któregoś z członków raczej niezbyt przychylnego mu panteonu.
- Spotkajmy się w wiosce. Postawię ci kufel cydru. – Zaczepił jeszcze swojego wybawcę (@Christopher Walsh), opuszczając sakralną budowlę, kiedy w oczy rzuciła mu znajoma sylwetka Maximiliana. Zatrzymał się w półkroku, zastanawiając się czy powinien podejść do chłopaka, ale nawet nie był pewien co takiego miałby mu powiedzieć. Nie wyglądał również na kogoś, kto potrzebuje doraźnej pomocy, toteż Paco raz jeszcze omiótł tylko młodszego kochanka spojrzeniem, decydując się na samotny powrót do osady.

Ekwipunek: totem protekcyjny, Szarfa 101 Rycerza, bransoletka z ayuahascą, omnikulary
Spotkane bóstwa: 87 - Carman (przekleństwo), 60 - Taliesin (przekleństwo) → ofiara, więc błogosławieństwo, 1 - Aengus (przekleństwo), 20 → przerzucone na: 98 Brigid (przekleństwo), 78 - Hellawes (przekleństwo), 45 - Taranis (2, przekleństwo) [Kości: tutaj oraz przerzut i dorzut
Ofiary: omnikulary 93
Straty/Zyski/Konsekwencje: 1. Do końca września jestem niesamowicie agresywna i łatwo mnie rozzłościć → zdjęte przez LJa; 2. Otrzymuję figurki zająca, ryby i ptaka; 3. W następnym wątku towarzyszy mi zjawa bliskiej mi osoby, a mnie ogarnia ból i smutek; 4. Zaczynam chorować; 5. Permanentne płaskostopie, a na kolejny wątek ból pękającego serca → zdjęte przez Irv; 6. Do końca października rzucam dwie kostki i wybieram gorszy wynik.

Victoria nawet nie zdążyła odpowiedzieć Larkinowi, który nieoczekiwanie się przy niej pojawił. Zmarszczyła ledwie widocznie brwi, jakby chciała mu powiedzieć, żeby lepiej uważał na to, co robi, ale w chwilę później spoglądała za nim, nie mając pewności, czy to, co się działo, było aby na pewno właściwe. Bała się tego, co może się wydarzyć, bała się tego, co może ich czekać, ale jednocześnie nie zamierzała stąd uciekać. Nawet jeśli dym, śpiew, to wszystko powodował, że nieznacznie drżała, zastanawiając się nad tym, co jeszcze ją czeka. Zaczęło jej się kręcić w głowie i nim się zorientował, otaczał ją nieprzenikniony mrok, który nieoczekiwanie został rozpromieniony niezwykłym wręcz blaskiem, takim, którego nie znała, zaś dookoła niej zdawała się wręcz wirować magia, jakiej nie rozumiała i nie była w stanie powstrzymać. Przez chwilę była w stanie dostrzec Graala, a później zaczęły dziać się rzeczy, jakich nie była w stanie pojąć. Bóstwa, magia, kary, nagrody, działo się tak wiele rzeczy, że nie potrafiła za nimi właściwie nadążyć.
Zbliżyła się do niej jakaś istota, wraz z innymi, ogarnęła ją ciemność, a potem zalała jakaś szalona fala zła, które zostało na chwilę rozwiane przez kolejną postać, a ona otrzymała figurki trzech zwierząt, zupełnie nie wiedząc, o co w tym chodziło i z czym się to wiązało. Tym bardziej że już po chwili zaatakowały ją ptaki, a ona wydała z siebie cichy jęk, by szukając pomocy, spotkać się wejrzeniem z kolejnym bóstwem, a całe jej ciało zrobiło się dziwnie chłodne, wręcz lodowato zimne. To jednak nie było najgorsze, bo już w kolejnej chwili Victoria niemalże wyła, mając poczucie, że tonie, że dusi się, że nie jest w stanie zaczerpnąć tchu i cała się trzęsła, wiedząc doskonale, że to jest już jej koniec. Okazało się jednak, że nie, bo oto trafił ją grom z jasnego nieba, a ona padła na kolana, nie wiedząc, co się dookoła niej działo.
Nie była również pewna, w którym dokładnie momencie pojawiła się przy niej @Irvette de Guise, a później @Larkin J. Swansea i co właściwie się wydarzyło, jak doszło do tego, że niektóre rzeczy jakby się zmieniły, choć nie była w stanie powiedzieć, skąd wzięło się to przekonanie. Miała jednak wrażenie, że nie było aż tak źle, że mogło być o wiele, wiele gorzej i dość nieprzytomnie spoglądała na trzymane figurki zwierząt, jakby zastanawiała się, co one tutaj robią. W którym momencie poświęciła coś, żeby je dostać? A może to był po prostu dar od losu? Nie wiedziała, nie była w stanie powiedzieć i nie miała pojęcia, co powinna zrobić, wciąż mając wrażenie, że było jej przeraźliwie zimno.

Ekwipunek:  Dictum,  Druidzki amulet, pochłaniacz magii
Spotkane bóstwa:  Aengus -błogosławieństwo, Sucellos - błogosławieństwo, Taranis -błogosławieństwo,  Taliesin - błogosławieństwo, Hellawes - przekleństwo, Carman  - przekleństwo, Brigid - błogosławieństwo, Dagda - przekleństwo
Ofiary: Dictum - Hellawes (przyjęte) , Druidzki amulet - Dagda (odrzucone)
Straty/Zyski/Konsekwencje: Ze względu na brak wyleczonego śródstopia, do końca września utykasz, łabędzie pióro,  +1pkt. do magicznego gotowania, +1pkt. do zielarstwa oraz +1pkt. do ONMS, +2pkt do OPCM oraz przerzut do każdej kostki na zaklęcia Ofensywne, do końca września. Wraz z końcem września, ślady po pazurach znikają z Twojego ramienia, a błogosławieństwo traci moc, trzy figurki: zająca, ryby i ptaka, uzdrawiający talizman, nitinia o miesiąc krócej, Do końca września jest niesamowicie agresywna i bardzo łatwo wyprowadzić ją z równowagi, +2pkt. do uzdrawiania, +1pkt. do eliksirów oraz +1pkt. do zielarstwa, nowe znamię w kształcie wieprza Do końca października i tak samo długo -10 do wszystkich swoich statystyk, niedowidzę do końca września.

Nie zdążyła porozmawiać z nikim, bo rytuał się rozpoczął, a ona poczuła się naprawdę kiepsko od tego całego dusznego zapachu ziół i dziwnych śpiewów, jakie miały wokół miejsce. Blask świętego Graala, który się pojawił praktycznie na wyciągnięcie ręki sprawił, że dziewczyna musiała zasłonić oczy dłońmi, choć i tak poczuła, że jej wzrok zaczyna szwankować. Na szczęście nie oślepła na tyle, by nie widzieć, co naprawdę ma miejsce, a perliste postacie, które zaczęły pojawiać się wokół napawały ją zachwytem. Tym bardziej wstrzymała oddech, gdy została zaszczycona ich bezpośrednią obecnością. Widziała, że bóstwa w mniej lub bardziej przyjazny sposób obcują z każdym uczestnikiem rytuału i była naprawdę ciekawa, jak podejdą do jej osoby. Oczywiście starała się zachować wszelkie normy dobrego wychowania, jakich kiedykolwiek się nauczyła. W końcu stała przed kimś naprawdę ważnym i nie chciałą popełnić żadnego błędu. Nie rozumiała niektórych przedmiotów, czy gestów, jakie zostały złożone, ale o tym chciała pomyśleć później, powiem bardziej interesowały ją rany i znamiona zadane przez wyższe bóstwa. Nie podobały jej się te nowe ślady na jej idealnym ciele i Morgana jej świadkiem, że miała zamiar spróbować się ich pozbyć przy pierwszej lepszej okazji. Teraz jednak posłusznie i grzecznie stała tutaj, czekając na koniec rytuału i uważnie patrząc na to, co działo się wokół. Chyba największym zaszczytem było dla niej to, że sam Dagda zainteresował się jej postacią, choć niestety po tej interakcji dziewczyna poczuła się wykończona bólem, jaki zaczęła czuć. Jakby wszystkie kości w jej ciele nagle postanowiły się złamać. Ból w końcu sprawił, że Irvette zemdlała, ale nie zajęło jej wiele czasu powrócenie do przytomności.
-Victoria? Wszystko w porządku? - Spytała krukonki, o którą wsparła się, by wstać z ziemi. Nimfy oczywiście dalej odprawiały te swoje czary, więc nie do końca mogły cokolwiek zdziałać. Irv nie wiedziała, że tym prostym gestem współczucia, odebrała dziewczynie jedną ze zgryzot.

Ekwipunek: replika sierpa Merlina, amulet Uroborosa, eliksir Felix Felicis, płaszcz z wełny kulinga, smocza zapalniczka, pierścień Danu
Spotkane bóstwa: Aengus - błogosławieństwo; 2. Sucellos - przekleństwo; 3. Taranis -  błogosławieństwo; 4. Taliesin - przekleństwo; składam ofiarę, ale nie zostaje przyjęta; 5. Hellawes - przekleństwo 6; ale składam ofiarę i zostaje przyjęta; 6. Carman  - błogosławieństwo; 7. Brigid - przekleństwo; 8. Dagda - błogosławieństwo 3
Ofiary: smocza zapalniczka dla Hellawes 55; eliksir felix felicis dla Taliesin 44
Straty/Zyski/Konsekwencje: 1. Otrzymuję łabędzie pióro; 2. Do końca września wszystkie rośliny przy mnie więdną, a zwierzęta są agresywne; 3. 2 punkty do OPCM, do końca września przerzut na ofensywę, wtedy znikają rany; 4. Do końca września czuję się prześladowany i wszystko robię źle; 5. uzdrawiający talizman i amnezja skrócona o miesiąc; 6. 2 punkty do Czarnej Magii i bransoletka z łańcucha; 7. Zaczynam chorować; 8. Otrzymuję +1 do każdej statystyki poza czarną magią oraz magiczną harfę

Skinął lekko głową Larkinowi, a później Irvette, udzielając im odpowiedzi i zapewniając, że ich również dobrze było widzieć, ale nie mieli czasu, żeby się na tym wszystkim jakoś bardziej skupić. Dym, światło, ciemność, blask, Christopher czuł lekkie zawroty głowy, nie do końca zdając sobie sprawę z tego, co było prawdziwe w tym, co ich otaczało, a co nie. Odnosił wrażenie, że przynajmniej przez chwilę widział legendarnego Graala, jednakże to mogła być tylko i wyłącznie jego wyobraźnia, podsycana tym, co się dookoła nich działo, tym, jak wszystko po prostu szalało, wirowało i kręciło się, przynajmniej w jego głowie. A później stało się coś, czego nigdy by się nie spodziewał i nieoczekiwanie stanęli twarzą w twarz z bóstwami celtyckimi, co było doświadczeniem oszałamiającym w stopniu znacznym.
Wpierw objawiło się przed nim bóstwo, któremu towarzyszyło ptactwo, a jeden z pierzastych towarzyszy istoty, złożył na jego skroni pocałunek, zaś serce Christophera wypełnił przepiękny śpiew. Został on jednak przerwany przez kolejne bóstwo, które z jakiegoś powodu nie było zachwycone zielarzem i postanowiło obłożyć go klątwą, o której jeszcze w tej dokładnie chwili nie wiedział. Bóstwo to jednak zostało przegnane przez orła, jaki nieoczekiwanie usiadł na ramieniu mężczyzny, dość boleśnie go raniąc, a przynajmniej takie ten odnosił wrażenie. Jednocześnie jednak poczuł, jakby wypełniała go ogromna moc, jakiej nie rozumiał i może utrzymałby ją, gdyby nie to, że kolejne bóstwo wyraźnie nie było nim zachwycone i chociaż w przypływie szaleństwa, czy czegoś podobnego, próbował je przebłagać, na nic się to nie zdało. Kolejna klątwa, jaka na niego spadła, przygniotła go nieco i Christopher już teraz miał poczucie, że coś jest nie w porządku, nie wiedział jednak co i myśl ta ustąpiła, gdy spotkał się z kolejnym bóstwem, ofiarowując mu kolejną rzecz, by w zamian otrzymać talizman, mając jednocześnie wrażenie, że znowu coś się w nim zmieniło, że jakby jego pamięć dziwnie się poruszyła, choć nie umiał tego dobrze opisać, a i nie miał czasu, bo oto podeszła do niego kolejna bogini. Czuł względem niej lęk, ten jednak okazał się nieuzasadniony, gdyż ta wyraźnie go pobłogosławiła, a łańcuch, jaki oplótł się na jego ramieniu, przemienił się ostatecznie w bransoletkę, która okręciła się wokół jego nadgarstka.
Chris sądził, że to już koniec, że będzie mógł uwolnić się z tego miejsca, ale napotkał spojrzenie kolejnej bogini, czując, jak całe jego ciało przesycił chłód, zimno i niepojęte drżenie. Odetchnął głęboko, by zaraz zdać sobie sprawę, że najwyraźniej stanął przed najwyższym celtyckim bogiem. Pokłonił się mimowolnie, by po chwili poczuć, jak otacza go delikatny podmuch wiatru, gdy zaś rozejrzał się uważniej, wszystko nabrało jakby na wyrazistości.
Nie wiedział jednak, w którym ostatecznie momencie opuścił krąg, mając poczucie, że chociaż widział lepiej, widział gorzej, co było absurdem. Chwycił Salazara, który nagle zdał mu się dziwnie zachowywać i nie mając pojęcia, jak tego dokonał, zdjął z niego jedną klątwę, tym samym ratując go od niepotrzebnych nikomu cierpień. Uśmiechnął się lekko, gdy potem usłyszał jego propozycję, wciąż nie mogąc go właściwie do końca rozpoznać, nie mogąc przypisać sobie jego twarzy do kogokolwiek, ledwie widząc na oczy skryte za szkłami okularów.
- Na sok jabłkowy - mruknął jeszcze tylko za nim, zdając sobie sprawę z tego, że powinien wrócić do wioski, że powinien odnaleźć Joshuę i zapewnić go, że nie spotkało go absolutnie nic złego, że wszystko było w należytym porządku. Bo dokładnie tak było, a przynajmniej w tej chwili, choć oczywiście odczuwał jeszcze cień lęku.

Ekwipunek: błazeńska buława Dagoneta, replika sierpa Merlina
Spotkane bóstwa: 1. Aengus - błogosławieństwo, 2. Sucellos - błogosławieństwo
3. Taranis -  przekleństwo 4, 4. Taliesin - błogosławieństwo, 5. Hellawes - błogosławieństwo. 1, 6. Carman  - przekleństwo, 7. Brigid - błogosławieństwo, 8. Dagda  - błogosławieństwo 3
Ofiary: n/d
Straty/Zyski/Konsekwencje: 1. Otrzymuję łabędzie pióro; 2. Otrzymuję +1 do MG, +1 do zielarstwa, +1 do ONMS oraz przez miesiąc wyczuwam emocje zwierząt; 3. Do końca października muszę rzucić dwie kostki i wybrać gorszy wynik; 4. Otrzymuję figurkę zająca, ryby i ptaka; 5. Otrzymuję uzdrawiający talizman i skrócenie choroby o miesiąc; 6. Do końca września jestem bardzo agresywna i łatwo wyprowadzić mnie z równowagi; 7. Otrzymuję +2 punkty do uzdrawiania, +1 punkt do eliksirów oraz +1 punkt do zielarstwa; 8. Otrzymuję magiczną harfę i +1 do każdej statystyki poza Czarną Magią


Śpiewy, dym, szaleństwo, jakaś ciemność, Carly nie miała pojęcia, co się dookoła niej dzieje, ale musiała przyznać, że w znacznej mierze ją to wciągało. Było gorące, dokładnie takie, jak tego oczekiwała i rozglądała się, szukając czegoś, co jej pomoże, czegoś, co ją poprowadzi. Rozdziawiła usta, gdy nagle zapadła ciemność, a później dostrzegła Graala, co spowodowało, że jej oczy niemalże się zaświeciły, jak małe latarki, ale dopiero w chwili, w której objawiły się im bóstwa, Carly straciła poczucie tego, co się dookoła niej dzieje, wręcz nie dowierzając, że znajduje się w tym miejscu.
Nie miała pojęcia, co się dzieje, a kiedy jakiś ptak złożył na jej skroni pocałunek, niemalże pisnęła, nie będąc w stanie pojąć, w co się tak naprawdę wpakowała. Nie miała czasu się nad tym zastanawiać, bo nagle zjawił się przy niej jakiś inny bożek, który wręczył jej miksturę i nim się zorientowała, była nią wysmarowana. Co to miało dać, nie miała najmniejszego nawet pojęcia. Może pokarało ją za takie myślenie, bo już po chwili walnął ją piorun, a ona chociaż wiedziała, że dalej żyła - chyba? - to jednocześnie miała poczucie, że coś po prostu jest z nią nie tak, jak być powinno. Tylko nie wiedziała jeszcze co. Może przez to, że przedstawiała sobą obraz nędzy i rozpaczy, podeszło do niej kolejne bóstwo, które wręczyło jej figurki trzech zwierząt - zająca, ryby i ptaka, a ona podziękowała, nie mając pojęcia, czym to było i po co jej to było. Widać Carly miała o wiele więcej szczęścia, niż rozumu, bo oto przystąpiła do niej przepiękna bogini, która wręczyła jej jakiś talizman, a ona poczuła się nieco lepiej, choć nie wiedziała, z czego to właściwie wynikało. Ot. Było tak, to było.
Najwyraźniej jednak nie mogła mieć aż tak wielkiego szczęścia, bo po chwili przystąpiły do niej kolejne postaci, ją ogarnęła jakaś ciemność, a później poczuła, jak przepełnia ją złość, gniew, jakiego nie umiała opanować. Zostało to jednak przerwane, kiedy podeszła do niej kolejna bogini, zupełnie, jakby jej to odjęła i ucałowała jej dłonie, a wszystkie siły witalne, jakby na nowo wstąpiły w ciało Carly. Gdyby tego było mało, stanęła jeszcze twarzą w twarz z jakimś niesamowitym, wspaniałym bóstwem, otwierając usta ze zdziwienia, gdy nagle otoczył ją podmuch wiatru, a później zorientowała się, że skądś wzięła się jej jakaś harfa. Czuła się jednak cudownie, wręcz idealnie, zupełnie, jakby wszystko, co ją otaczało, było dokładnie takie, jak być powinno.
- Jimmi? - rzuciła niepewnie, zdając sobie sprawę z tego, że nie widziała najlepiej, a co za tym idzie, nie była pewna, gdzie dokładnie znajduje się obecnie jej brat, z którym chciała stąd wrócić, skoro nagle wszystko to, co ich otaczało, ustało, jakby kolejny rytuał właśnie dobiegł końca.