Doskonale wiedziała o zagrodzie magicznych pomocników Świętego Mikołaja - jeszcze w pracy mignęło jej przed oczami kilka raportów dotyczących zwiększenia ilości trzymanych tutaj w celach głównie turystycznych zwierzaków. To właśnie na nazwisko urzędnika, który pilnował tej sprawy, powołała się po podejściu do zagrody; oczywiście, nie mogła i wcale nie zamierzała liczyć na opcję obniżenia wymaganej przez pracowników zapłaty, ale przynajmniej mogła odrobinę im pomóc, opiekując się zwierzakami po odejściu sporej wycieczki przedszkolaków z Doliny Godryka.
Nie spodziewała się dużych problemów, a jednak w takich miejscach sytuacja potrafiła wyglądać bardzo różnie - jarmark był głośny i tłoczny, więc również ferni raz za razem zaczynały zachowywać się niespokojnie, prawdopodobnie najwięcej odpoczywając podczas samych przelotów, o ile miały rozsądnych jeźdźców. I Nanael wcale nie chciała ich dodatkowo stresować, a jednak kiedy okazało się, że ma problem ponownie nałożyć uprząż na rozbrykanego osobnika, który najchętniej tylko podskubywałby ciemnozielony materiał jej długiej peleryny... cóż, wiedziała, że będzie potrzebna jej pomoc jakiegoś dodakowego rozproszenia.
- Maximilian? - Zdziwiła się, wyłapując przechodzącego niedaleko chłopaka, którego nie widziała chyba całe wieki - prawdopodobnie ostatni raz jeszcze wyklinała cicho pod nosem stracone przez niego punkty Slytherinu... a może zazdrościła mu wyników z Eliksirów? - Pomożesz mi? - Zagadnęła, jak najszybciej starając się odepchnąć jakiekolwiek pozostałości zazdrości, bo ferni teraz zainteresował się jej włosami i nawet szybkie metamorfomagiczne skrócenie ich nie okazało się wystarczająco skuteczne. - Nie wiem jakie masz podejście do zwierzaków, aaaale... o, zobacz, ten pan jest tobą bardzo żywo zainteresowany - zauważyła, rzeczywiście dostrzegając zmianę w nastawieniu swojego łakomego towarzysza, który zaczął wyciągać się ponad płotem do Solberga.

Zapłata: tutaj

Camelot wspominał w dość różnych barwach, a do tego jego ostatnia wizyta tutaj była raczej uboga w przygody ze względu na jego kiepski humor, dlatego też, gdy usłyszał, że ta legendarna lokacja pojawiła się i jest dostępna dla szarych obywateli, a do tego organizuje świąteczny jarmark, nie potrafił odmówić sobie wizyty.
Śnieg spadł już omiatając Anglię białym puchem, a co za tym szło, temperatura otoczenia dość znacząco spadła zmuszając Solberga do porzucenia swojego typowego wyglądu i włożenia zimowych butów, czapki i rękawiczek. Oczywiście wciąż nie uważał, by było aż tak zimno, żeby miał zrezygnować ze swojej skórzanej kurtki, którą dodatkowo ocieplił zaklęciem. Nim udał się między bijące kolorami i zapachami stragany, najpierw zapuścił się w nieco spokojniejsze tereny czego.... od razu pożałował.
Gdy tylko zobaczył przed sobą fenri, zaklął pod nosem i przyspieszył kroku, by jak najszybciej uciec z tego miejsca. Nie przepadał za tymi zwierzętami ze względu na to, że one nie przepadały za nim. Już prawie udało mu się spierdolić, gdy został dostrzeżony. Ponowne przekleństwo wyrwało się z jego ust, gdy odwrócił się by zobaczyć, kto go woła.
-Na...Nanael? - Nie do końca był pewien, czy dobrze pamięta imię starszej ślizgonki, ale widocznie ona idealnie pamiętała jego, czemu chyba nie mógł się dziwić. -Pomóc? W usidleniu tej bestii? - Spojrzał na nią z wielkim niedowierzeniem, czekając aż powie, że był to żart. Niestety nie doczekał się tego więc westchnął tylko i podszedł bliżej zwierzaka. Kątem oka dostrzegł zmianę, jaka zaszła w fryzurze dziewczyny. Trzeci metamorfomag na liście znajomych to już nie mógł być przypadek. -Ja mam świetne podejście do zwierząt. To one wolą nie podchodzić do mnie. - Zaśmiał się, po czym chwycił za magiczną uzdę, by pomóc dziewczynie uporać się z jej sierściuchem. Zadanie było w teorii proste, ale gdy zwierz ciągle machał łbem nagle sprawa się komplikowała. -Jezu stary, uspokój się w końcu.... - Mruknął, po czym zwrócił się w stronę drugiego fenri, który faktycznie był nim zainteresowany. -Wybacz brachu, jestem zajęty, ale doceniam. - Przewrócił oczami postanawiając, że podejdzie do niego, jak wypełni swój obowiązek pomocnej dłoni. Gdyby nie Nanael pewnie by już go tu nie było, ale skoro ślizgonka wciągnęła go w tę interakcję, to chyba nie szkodziło mu skorzystać nieco z bliskości zimowej fauny.

@Nanael O. Whitelight

Skinęła głową, z ulgą przyjmując pomoc chłopaka, z którym nie była pewnie na tyle blisko, by wyłapywać go w tłumie. Z drugiej strony - nie była też osobą, która udawała, że kogoś nie kojarzy. Bardziej kulturalne wydawało jej się pokazywanie innym, że są widziani, zauważalni i godni zapamiętania... a to kwestia kultury wydawała się Nanael bardzo ważna.
- Bestii? - Zaśmiała się lekko z niedowierzaniem, bo raczej ferni nie kojarzyły jej się z niebezpiecznymi zwierzętami - cóż, nie były może potulnymi szczeniaczkami, ale raczej zazwyczaj nie stanowiły większego zagrożenia. Nanael ciężko było do siebie zrazić, jeśli było się latającym stworzeniem, którego jeszcze dodatkowo istniała możliwość dosiadania.
- Mmm, to pewnie przez te wszystkie eliksiry i składniki odzwierzęce. Wyczuwają, że wolisz je w troszkę innym stanie - zarzuciła mu łagodnie, nie mając tak naprawdę niczego złego na myśli, a bardziej pewnie trochę zazdroszcząc bycia tak dobrym w jakiejś dziedzinie. Wydawało jej się, że nie ma niczego takiego, nawet jeśli dbała o Opiekę Nad Magicznymi Stworzeniami i Transmutację. - Chociaż nie wiem, czy róg bądź poroże ferni są wykorzystywane do jakichś eliksirów?... - Dodała jeszcze nieco ciszej, różdżką przywołując do siebie potrzebne jej drobiazgi.
- Widzisz, do ferni masz rękę - pochwaliła go, czym prędzej nakładając siodło i zaraz poprawiając też samą uprząż, by wreszcie móc czulej pogłaskać zwierzaka. - Jak bardzo zajęty jesteś? Na tyle, że nie dasz się przekonać na drobny przelot? - Dopytała, nieco już spokojniejsza, kiedy udało jej się zapanować nad sytuacją. Przeczesała palcami włosy, czując jak wydłużają się do swojego standardowego stanu, a następnie związała je w niskiego koka. - Mogę ci pomóc przygotować drugiego - zaoferowała.

Sam raczej też nie stronił od towarzystwa, a dziewczyny po prostu nie zauważył, choć akurat nie miał w zwyczaju zazwyczaj podchodzić z dupy do ludzi, których kojarzył głównie z widzenia. Oczywiście spotkanie Nanael miało wiele plusów, a jednym z nich był fakt, że przecież niedługo Max miał być gościem na ślubie jej... Brata? Kuzyna? Czy kimkolwiek Cam dla dziewczyny był.
-Nie byłabyś taka zdziwiona, jakby Cię opluły i połamały kości. Przynajmniej kilka razy. - Może i nie brzmiało to jak coś wesołego, ale postawa Maxa wskazywała na to, że dość go to bawi. Cały Solberg i jego często nieadekwatne podejście do wielu rzeczy.
-Może... Chociaż mugolskie zwierzaki jakoś nie mają ze mną takiego problemu. - Zastanowił się chwilę nad tym, czy ślizgonka nie ma trochę racji w tym wszystkim. Czyżby futrzaki naprawdę to wyczuwały? -U nas niestety nie. Ale z tego co się ostatnio dowiedziałem, są kultury w których składniki od fenri są naprawdę cenne i szczerze chciałbym bardzo odkryć tę gałąź eliksirów. - Od powrotu z Kanady jego horyzonty naprawdę mocno się poszerzyły i nie mógł usiedzieć w miejscu. Ponownie rozbudziła się w nim ogromna chęć wiedzy i co chwilę coś w tym temacie działał.
-Może dlatego, że jesteś obok trochę inaczej do mnie podchodzą? - Puścił jej oczko, wyciągając na światło dzienne starego, dobrego Maxia z Hogwartu. Musiał jednak przyznać, że jakoś udało im się załatwić sprawę uprzęży choć resztą zajęła się Nana. -Och no wiesz, za rogiem święta, jestem w trakcie rozkręcania biznesu i pracy nad paroma rzeczami, a do tego szukam idealnego prezentu na mający się niedługo odbyć ślub naszych profesorów. Całkiem zajęty ze mnie człowiek, nie wiem czy mój grafik przez to nie jebnie. - Udał naprawdę, ale to naprawdę przejętego i zastanawiającego się poważnie nad tą propozycję. -No dobrze, jeden lot chyba nie zaszkodzi. W razie co umiesz teleportować nas do Munga? - Wyluzował się w końcu znów wyszczerzając swoje ząbki w stronę dziewczyny po czym podszedł do fenri, który niecierpliwie czekał na jego uwagę.
-Sam tego nie ogarnę. Pomóż dobra kobieto! - Chwycił za przyrządy, które podpatrzył, że Whitelight użyła na swojego magicznego renifera i zaczął od uprzęży. Jazda konna tyle go nauczyła, by nie zamęczać zwierzaka siodłem jeżeli ma się jeszcze wiele innych czynności do zrobienia.

Raban jaki rozbrzmiał w pobliżu mógł zwiastować jedną z dwóch rzeczy. Zbliża się koniec świata, albo zbliża się Dolores. Spomiędzy krzaczków, skromnie skubanych przez ferni wynurzyła cię czarnowłosa dziewczyna, cała w śniegu, z przekrzywionym beretem i nieco rozbieganym, skołowanym spojrzeniem. Parskanie uciekającego renifera mogło sugerować jedynie, że nie trzymała sie za dobrze w siodle i najpewniej spadła prosto w zaspę. W końcu to Dolly...
- Hej. - podniosła rękę w stronę Maxa, widząc jednocześnie, że zgubiła rękawiczkę, więc odwróciła się jeszcze na chwilę i zanurkowała w chaszcze, w poszukiwaniu swojej zguby.
Po chwili wypadła, otrzepując się ze śniegu, poprawiając beret i wkładając rękawiczkę- Uważaj, są niebezpieczne. - wskazała ferniego palcem z oskarżycielskim rozmachem, w oczach jednak miała przestrach jakby miał jej odgryźć rękę. Samo zwierze wyglądało na niespecjalnie zainteresowane całym zajściem, żując kępkę sianka, które skubnęło ze żłoba.

| Atlas

Zarówno koniec świata jak i pojawienie się Dolly były dla Maxa równie pozytywnymi scenariuszami. Nic więc dziwnego, że uśmiechnął się od ucha do ucha, gdy zobaczył dziewczynę, która miała talent do pojawianie się w najmniej spodziewanych momentach.
-Nic Ci nie jest? - Zapytał, przepraszając Nanę i podchodząc do Dolores, by upewnić się, że ta jest cała. Zdziwił się, gdy zanurkowała w śniegu, ale przynajmniej miał dowód, że nie połamała sobie przy okazji upadku wszystkich możliwych kości.
-Nie musisz mi mówić, specjalnie za mną nie przepadają. - Odpowiedział, prychając rozbawiony, choć była to szczera prawda. Co jak co, ale ręki do większości magicznych zwierząt to nie miał i chyba one to wyczuwały.
-Ciężko się ich dosiada? - Zapytał Dolly, bo miał już problem z samym ubraniem fenri w potrzebne przyrządy, a jakoś odnosił wrażenie, że jest to z całego procesu najłatwiejsza rzecz pomimo, że przecież doświadczenie w jeździe na różnych zwierzętach miał.

Spąsowiała jak zwykle, kiedy się Solberg pojawiał w okolicy i mogło się wydawać, że wstydzi się swojej niezdarności, ale do swojej niezdarności była przyzwyczajona, w odróżnieniu od obecności Maxa w swojej najbliższej okolicy. Pociągnęła czerwonym z zimna nosem i uśmiechnęła się niemrawo, bo już jej drętwiały policzki.
- Mi? Nic poza tym co zawsze. - przyznała, wzruszając ramionami- Porwałam gacie? - zapytała sie, odwracając tyłem do niego i patrząc przez ramie - Jeśli tak to sie nie śmiej...
Porwane ubrania, spodnie pękające w kroku, rajstopy w których poszło oczko w momencie występu przed cała klasą, była przyzwyczajona do takich nieszczęść, nie sprawiało to jednak, że było jej jakoś mnie w związku z tym wstyd.
- Myślę, że one za nikim nie przepadają... - westchnęła - ja bardzo lubię zwierzęta, ale zwierzęta nie lubią mnie. - ostrożnie wyciągnęła rękę do renifera, którego próbował oporządzić Solberg, ten jednak po prostu odwrócił się do niej dupą- Widzisz?! - zapytała w pretensją i jęknęła załamana- Nie za ciężko, tylko musisz dobrze zapiąć siodło... - powiedziała nieco ciszej, czerwieniąc się jeszcze bardziej, co mogło zdradzić jedynie tyle, że ona nie zapięła za dobrze i dlatego sie spierdoliła w zaspę śniegu.

| Atlas

Max nie wiedział skąd takie a nie inne zachowanie u Dolly, szczególnie, że widywali się raczej często od kiedy pierwszy raz mieli okazję się poznać podczas jej urodzin. Nie poświęcał jednak temu za bardzo myśli, bo nie był kimś, komu by to przeszkadzało. Cieszył się po prostu z towarzystwa dziewczyny i tyle.
-Przydałby Ci się zapas felixa, co? - Prychnął, lekko rozbawiony, choć pomyślał, że może na kolejne urodziny faktycznie sprawi jej kilka fiolek eliksiru szczęścia. -Gacie całe, nie martw się. - Mimowolnie, czy też na prośbę Dolly, obczaił jej cztery litery, by przekonać się, czy faktycznie jej ubranie pozostało w jednym kawałku.
-Mamy coś wspólnego. Chociaż nie, ja też nie przepadam za wszystkim sierściuchami. - Zreflektował się, choć od jakiegoś czasu trochę przychylniej patrzył na wszelkie zwierzęta. Może dorastał, może nauczył się z nimi obchodzić, a może po prostu coś mu odjebało. Tego już nie wiedział na pewno. -Nim się nie przejmuj, od początku nie jest w humorze. - Klepnął fenri po zadku, a ten tylko na niego prychnął, jakby obrażony. -Tyle chyba jeszcze potrafię. Pomóc Ci z Twoim? Może razem będzie im raźniej i nas nie zjedzą. - Zaproponował, bo nie widział, czemu miałby nie włączyć krukonki w swoje dzisiejsze plany. Ponownie podszedł do swojego fenri od boku i z całej siły zacisnął popręg, by mieć pewność, że siodło na pewno mu się nie zsunie, po czym to samo zrobił ze zwierzakiem dziewczny.

Uniosła brwi w zamyśleniu, po czym zmarszczyła je i pokręciła głową.
- Już to widzę. - wyznała- Nagłówek w proroku o pierwszej czarownicy która zakrztusiła sie i umarła, próbując napić się eliksiru szczęścia. - wykonała dłońmi gest jakby pojawiał się nad jej głową banner z takim właśnie tytułem, robiąc minę umarlaka.
- A nie sierściuchami? - zainteresowała się- Może masz allegre. Co myślisz o wężach? Albo pająkach? - obserwowała z niepokojem jak klepał ferniego po dupie- Chociaż niektóre pająki są włochate, to jak sierść... liczy sie? - wolała się upewnić, zanim będzie go namawiać na zacieśnianie więzów z pajęczakami.
Pokiwała głową, chętna przyjąć pomocy i wlazła w krzaki, by wyprowadzić z nich swojego rumaka. Nie wyglądał ani na szczęśliwego ani na specjalnie przejętego całą sytuacją, a siodło zwisało mu pod brzuchem ujawniając, że owszem, taki był właśnie wypadek.
- A może pojedziemy na jednym? Jak będziemy za ciężcy to nie da rady brykać... - spojrzała podejrzliwie na swojego renifera.

| Atlas

-Jak nie spróbujesz, to się nie dowiesz, a sława to sława. - Wyszczerzył się do niej, bo sam raczej nigdy by o tym nie pomyślał. Uduszenie się płynnym szczęście naprawdę brzmiało jak najgłupszy żart, jaki los mógł komuś zrobić.
-Raczej miałem na myśli wszelkie istoty żywe. - Wyjaśnił, po czym przeszedł do tematu węży i pająków, co było dość ciekawe szczególnie, od kiedy posiadał w swoim ekwipunku pierścień sidhe. -Węże są kozackie. Lubię sobie z nimi czasem posiedzieć i poczuć, co w ich gadzich serduszkach gra. Pająki ujdą, ale fakt, że mają aż tyle oczu jest nieco creepy, nie sądzisz? Nic nie powinno widzieć aż tyle. - Zmrużył podejrzliwie oczy i konspiracyjnie ściszył głos, jakby się bał, że zaraz dojadą go jakieś tajne, pajęcze służby, gotowe zemścić się za odkrycie niewygodnej prawdy o ich nacji, czy coś takiego.
W tym czasie, gdy Dolly wyprowadzała swojego fenri z krzaków, Max upewniał się, że siodło, na którym miał zamiar jechać, jest bezpiecznie ulokowane i odpowiednio zapięte. Spojrzał nieco zaskoczony, na krukonkę, gdy usłyszał jej propozycję.
-A co mi tam. Siadaj z przodu, żebyś cokolwiek widziała. - Wzruszył ramionami, po czym gestem wskazał jej pierwszeństwo, cierpliwie czekając na ziemi, aż Dolly ulokuje się na grzbiecie magicznego renifera, by zaraz po tym, wskoczyć tuż za nią i objąć ją w pasie tak, by dosięgnąć dłońmi lejcy.

Pokiwała głową na boki, bo w zasadzie nie mówił głupot.
- Sława to sława. - powtórzyła po nim z przekonaniem- A lepiej umrzeć sławnym, niż na przykład wykitować na kibelku na zawał. - porównanie dobre jak każde inne, przynajmniej w głowie Dolly.
Słuchając jego konspiracyjnego szeptu o pająkach aż się wzdrygnęła, jakby te tajne pajęcze służby miały go napaść spod jej kombinezonu zimowego i właśnie obłaziły ją gotowe do ataku. Strzepnęła dłońmi, chcąc pozbyć się tego uczucia.
- Ja mam psa. To znaczy w domu mam psa. Wprawdzie jest łysy i nie ma jednego oka, ale jest bardzo kochany. I nigdy by nikogo nie zaatakował. Poza tym ma już tylko dwa zęby. - stary, poczciwy, nieśmiertelny Gilgamesz.
Przyprowadziła swojego ferni, który wyglądał, jakby teraz w ogóle nie interesowało go, że mu się siodło przekrzywiło, w odróżnieniu od tego jak się miotnął, kiedy do tego doszło, zrzucając Dolly w krzaki.
Aż westchnęła z ulgą, kiedy się zgodził, zaraz jeszcze rumieniąc się mocniej, oczywiście z zimna. Niestety, cała procedura nie była taka łatwa, Dolly zaczęła nieporadnie wdrapywać się na zwierze jak koczkodan na drzewo palmowe, aż można było znaleźć w sobie cień zrozumienia dla ferniego z siodłem do góry nogami, że takiego jeźdźca zdecydował się z grzbietu usunąć, ale się udało.
- Za pierwszym razem. - powiedziała, ocierając pot z czoła- Gdzie jedziemy?

| Atlas

No i widać było, że nie trafił na pierwszą lepszą, głupią. Nie, Dolly potrafiła sobie pożartować i za to między innymi ją tak bardzo cenił.
-Dokładnie. Jak mieć standardy to chociaż trochę wyższe niż ostatnie namoczenie. - Zgodził się, bo inaczej nie mógł. Co prawda znalezienie go martwego w kiblu wcale nie było tak bardzo nieprawdopodobne, ale to raczej przez inne uciechy, którym się tam oddawał, a może niekoniecznie powinien, ze względu na to, jak bardzo zdążył już zniszczyć swój organizm, choć nie miał jeszcze nawet dwudziestki na karku.
Błysnął białymi ząbkami widząc, jak otrzepuje się na myśl o pająkach, po czym wsłuchał się w opowieść o biednym, starym psiaku. Tak, szczerze czworonogowi żałował i w życiu chyba nie chciałby znaleźć się w jego kondycji.
-Musicie być z nim bardzo związani. Nie ma opcji jakiegoś poprawienia mu zdrowia? - Zapytał trochę z litości, trochę z ciekawości, po czym opowiedział Dolly o swoim Buddym i Gromie, którego niedawno dostał. Tak, mimo wszystko wcale nie pałał nienawiścią do wszystkich zwierząt.
Widząc, jak słabo jej szło wsiadanie, podparł ją dłońmi poniżej pleców, by pomóc krukonce wdrapać się na grzbiet fenri, co ostatecznie się udało.
-Oby tak dalej! Pierwszy krok jest najgorszy, uwierz mi. - Zapewnił ją, gdy sam wskakiwał na siodło. -Mała rundka wokół i zobaczymy, czy ma to dalej sen. Nie chcemy zamęczyć ani jego, ani siebie. - Zaproponował, po czym powoli nakłonił zwierzaka do marszu, podziwiając śnieg z bezpiecznej, wysokiej odległości.

//zt
+