kod:

Liga pojedynków zdawała się być odskocznią stworzoną dla niego. Zmusiła go do działania, do ruszenia się z łóżka, w którym z taką lubością gnił przez ostatnie tygodnie, nawet do ćwiczeń, zarówno fizycznych, jak i magicznych. Zawsze lubił magiczne pojedynki, a czas spędzony w Riverside tylko dodatkowo przekonał go do tej aktywności. Fakt, że liga miała odbyć się w Camelocie – miejscu nie tylko legendarnych, ale i na wskroś przesiąkniętym tajemniczą, pradawną magią – dodawała całemu wydarzeniu dodatkowego smaku. Miał na sobie szykowną, ciemnozieloną pelerynę wyszywaną na dole złotą nicią, dopasowaną kamizelkę i skórzane rękawiczki, w ręku trzymał zaś osikową różdżkę. I tylko ta zmęczona bezsennością twarz psuła cały obrazek.
— Heaven — nawet nie krył zdziwienia, kiedy w końcu stanął naprzeciw swojego pierwszego przeciwnika. Przeciwniczki. Wykrzywił wargi w uśmiechu — Co tu robisz, ktoś ukradł Ci kociołek?  — postanowił zakpić z niej nieco, pewien, że zaraz i tak odpłaci mu się pięknym za nadobne. Skłonił się zgodnie z etykietą i oddalił na wskazane miejsce. Być może podziałał jej na nerwy, bo zaatakowała błyskawicznie. W porę rzucił protego i wypuścił z płuc gwałtownie wstrzymane powietrze; dotarło właśnie do niego, że teraz trzeba się nieco skupić. Rozdrażniony swoją nieuwagą rzucił ku niej niewerbalnego atrapoplectusa, trafiając nim bezbłędnie. Widząc swoje dzieło, zwątpił w słuszność wyboru. Walczył z przyjaciółką i samotną matką, naprawdę nawet on potrafił znaleźć w sobie na tyle przyzwoitości, żeby tak nie postępować. Nie zamierzał jej przepraszać, ale postanowił nieco ostrożniej dobierać zaklęcia. Rozproszył się, pozwolił, żeby górę wzięły nad nim emocje... i chybił. Heaven szybko skorzystała z okazji i poparzyła go relashio, odpłacając mu pięknym za nadobne.
Dość tego. Zostało mu jedno trafienie, aby zakończyć tę farsę.
— Locomotor wibbly — zdecydował się na werbalne zaklęcie, nie potrafiąc odmówić sobie przyjemności z jego brzmienia. Roześmiał się, szczerze ubawiony zarówno inkantacją, jak i efektem. Unosząc różdżkę do góry, ażeby pokazać swoje pokojowe zamiary, podszedł do pokonanej Heav i podał jej rękę, żeby pomóc jej stanąć na nogi.

kod:

Naprawdę starała się zdobyć jakiekolwiek doświadczenie w faktycznej walce. Nie to, żeby zawsze ich unikała - ale nie dało się ukryc, że kiedyś zaklęcia nie były jej mocną stroną. Pracowała nad tym, wiedziała, że nie może zostać aurorem jeśli nie poświęci na to wystarczająco dużo czasu i z pewnością nie wystarczą jej eliksiry i siła fizyczna, żeby cokolwiek zdziałać w tym zawodzie. Uczyła się formułek bawiąc się z Milką, przygotowując jej jedzenie i powtarzała je w trakcie spacerów. To był czas, kiedy faktycznie mogła się na tym skoncentrować. Nie bardzo wiedziała jednak, jak cokolwiek przećwiczyć. Po ukończeniu szkoły takie rzeczy wydawały się niemałym wyzwaniem.
- Masz szczęście, bo w takiej konkurencji nie miałbyś żadnych żadnych szans - zauważyła, bardzo dobrze zdając sobie sprawę, że w pojedynku niestety miał ogromne. Może nie widziała go w walce, ale cóż, niektórzy roztaczali taką aurę, że nie musiałeś się nad tym za długo zastanawiać. Pewnie dlatego działała tak szybko, nie siląc się na kreatywność i bezmyślnie uderzając Drętwotą, którą niestety ekspresowo odbił. Element zaskoczenia to było jedyne, co mogło dać jej jakąś przewagę, więc zmartwiło ją, kiedy tego nie wykorzystała.
Przeszedł ją wyjątkowo bolesny dreszcz i prawdę mówiąc prawie zwalił ją z nóg, ale i tak starała się panować nad sobą tak bardzo, jak to tylko było możliwe. Przez jej twarz przebiegł wyraźny grymas bólu, ale powstrzymała się od krzyku, chcąc przyjąć atak z jak największą godnością. Nie tylko nie spodziewała się, ale też nie chciała łagodnego traktowania. Skoro miała ponieść klęskę to trudno, ale chociaż wiedząc, że była brana na poważnie. Potrafiła wytrzymać ból. Czy on w ogóle wiedział czym w stosunku do tego był poród?
Nie zorientowala się (może dlatego, że tak abstrakcyjne się to wydawało), że kolejne starcie wygrała przez jego nagły przypływ empatii. Zaklęcie nie było specjalnie wymyślne, ale przynajmniej skuteczne. Niestety nie na tyle, żeby nie oberwała zaraz kolejnym, które już przesądziło o wyniku tego krótkiego pojedynku. Zaklęcie na koniec dobrał idealnie - pokazowo upadła na ziemię, przypieczętowując jego wygraną.
- Wciąż uważam że wygrałabym rewanż jakby był w formie warzenia eliksirów - pokręciła głową, korzystając z wyciągniętej do siebie ręki. Nie zamierzala udawać, że w tej formie przegrana była zupełnym przypadkiem i miała szansę to sobie odbić. Jeszcze nie. - Na moje usprawiedliwienie ostatni rok walczyłam tylko z roczniaczką. Jesteś trochę silniejszy