Jazz

Znalazłeś już odpowiedź, czy to ja jestem światłem, czy światło jest mną?

I jeszcze jedną, która bardziej mnie interesuje - o chuj ci chodziło wtedy?

O nie, nie, nie

Ty dostałeś prezent, ja chcę odpowiedzi

Na moje musisz jeszcze poczekać

Czy już wtedy pomyślałeś o tym, że wcale nie jesteś jego światłem?

Czy poczułeś, że Twoje światło nie jest nim?

Jakie masz emocje, gdy czujesz teraz ciężar kamieni i złota na swoim nadgarstku?

Czy w ogóle jeszcze czujesz?

Nie jestem nikim, za kogo mnie uważasz, tak brzmi moja odpowiedź.

A bransoletka? Nie noszę jej już, wiedząc, że jest od ciebie, tym bardziej nie mam na to ochoty.

Bo jesteś tak cholernym mąciwodą, Jazz.

Bo jeśli moje światło nie jest nim, to prawdopodobnie zawsze będę już w ciemnościach.

I tak, to jest akurat dobre pytanie. Czy w ogóle jeszcze czujesz? Czy myślisz, że bycie, cóż, nazwijmy to poetą, upoważnia cię do rozdrapywania cudzych ran?

I tak, nie kłopocz się, na twoje odpowiedzi muszę jeszcze poczekać.

Czekałem tak długo na odpowiedni moment i wcale nie czuję się nawet w połowie tak zadowolony z wyniku, jak myślisz, że jestem

Nigdy nie zrobiłeś czegoś na pokaz? Na złość? W dzieciństwie nie ruszałeś językiem naderwanego zęba, by sprawdzić czy odpadnie?

Z pewnością chciałem wywołać w Tobie jakieś uczucia. Za każdą moją akcją kryje się ta jedna chęć

Nie wiem, czy zrobiłbym to samo, gdyby Leo już wtedy nie było

Wiem, że zrobiłbym to teraz

Innym wierszem, choć nie wiem jeszcze jakim

Ale zrobiłbym i czekałbym na inne Twoje uczucia czy emocje

Bo zdecydowanie nie chciałem, byś zaczął wierzyć, że czeka Cię już tylko ciemność

Niemal ci współczuję.

Zrobiłem. Pewnie robiłem gorsze rzeczy. Pewnie robię wciąż gorsze rzeczy. Ale nie jestem już dzieckiem i ty także nie, nie szukaj więc tam usprawiedliwienia. Czasami po prostu warto się powstrzymać.

Jakich uczuć ode mnie oczekujesz?

Niczego od Ciebie nie oczekuję

Niezależnie od tego jak zły bym nie był, czy na jak złego by mnie oceniano, nigdy nie będę oczekiwał niczego od osoby, którą naprawdę szanuję

Teraz mógłbyś powiedzieć, że gdybym Cię szanował, to nie zrobiłbym tego, co zrobiłem

Ale widzisz, mój szacunek opiera się na obserwacji, a ta wymaga stawiania eksponatu w różnych warunkach, by móc podziwiać go w różnych kolorach

Generalnie mam problem z powstrzymywaniem się

Trudno też mi żałować tamtej sytuacji, gdy już wiem, że gdybym się powstrzymał, to nie przeprowadzalibyśmy teraz tej rozmowy

Wolałbyś, gdy nie ma już Leo, nie mieć też lwiej bransoletki i rozmowy, w której jakiś były Gryfon przejmuje się tym, jak się czujesz?

Nawet jeśli nieszczególnie wychodzi mu wywołanie jakichkolwiek pozytywnych emocji

Mógłbym to się oburzyć, że nazywasz mnie "eksponatem" zamiast chociaż "obiektem badań", co nie brzmiałoby tak staro. Tym bardziej, że eksponatów nie można dotykać, a ty to w tym momencie robisz, wiesz?

I nie, mimo wszystko wierzę ci, że mnie szanujesz. Czy podziwiasz, jakkolwiek to ujmujesz. Nie uważam, że powinieneś, ale nie znasz mnie chyba jeszcze na tyle, by to rozumieć.

Zresztą, nieważne. Prawda jest taka, że po prostu wolałbym Leonardo. Zamiast bransoletki. Zamiast tej rozmowy. Zamiast wszystkich rozmów, które przeprowadziłem przez ostatnie miesiące. Nieważne, bo nic to nie zmienia.

A jeśli przejmujesz się tym, jak się czuję, to przyjdź i spójrz mi w oczy i zapytaj o to nie przez komunikator. I jeśli przejmujesz się, jak się czuję, to odpowiedz mi na pytanie, dlaczego nie wcześniej w ciągu tych kilku miesięcy? Jeśli się przejmujesz, to dlaczego to ja musiałem się do ciebie odezwać?