No i stało się. Juanita i Felixo wylądowali w meksykańskim studio tatuażu już pierwszego dnia. I to zupełnie na trzeźwo! Widać niespodziewana sakiewka ze złotem działała na nich podobnie jak używki w kwestii spontanicznych i możliwe że niezbyt mądrych decyzji. Nie miał zamiaru jednak tego żałować. Czuł, że trzeba jakoś tę wyprawę upamiętnić i żaden wisiorek nie będzie tu wystarczający.
-No to co Juanita, wiesz jaki piękny obrazek chcesz sobie pierdolnąć? Moją cudowną buźkę na pośladku? Czy mój cudowny pośladek na buźce? - Wyszczerzył się do niej, gdy już znaleźli się w lokalu. Max sam nie miał jeszcze pojęcia, jaką decyzję podejmie. Podszedł więc do kolesia za ladą w celu zaczerpnięcia kilku informacji.
-Hola chico, zarzuć może jakimiś informacjami o waszej kulturze. Chcę coś, co będzie związane z tym miejscem, ale nie będzie kieliszkiem tequili w sombrero. - Poprosił może mało kulturalnie, ale zdecydowanie szczerze. Mężczyzna spojrzał na niego początkowo dziwnie, lecz po chwili zaczął wyjmować szablony i pokazywać Maxowi popularne i tradycyjne wzory, przy tym wyjaśniając legendy i kulturę tutejszych stron. Wiele z tego, co słyszał było oczywiste i oklepane. Zdecydowanie nie to, czego Solberg w tej chwili szukał. Potrzebował czegoś innego, a jednocześnie wyrazistego.

@Julia Brooks

Julki na tatuaż nigdy nie trzeba było namawiać. Miała ich już 6 i żaden z nich nie miał sensu dla nikogo, poza nią. Diament na nadgarstku, bo kocha (choć się do tego w życiu nie przyzna) zespół Marina & The Diamonds. Pistolet na żebrach, bo swój pierwszy raz miała do piosenki „Civil War” Guns N’ Roses. Dziwnie działał niekiedy mózg Krukonki. Zupełni jakby żył własnym życiem, niezależnym od jego właścicielki. Skoro więc Solberg wpadł na tak głupi pomysł, nie mogła zrobić nic innego, jak po prostu się zgodzić i przyozdobić swe blade ciało kolejnym bohomazem.

Gdy Max zapytał, jaki ma pomysł na dziarkę, zachichotała. Po prawdzie pomysłów, głównie dziwnych, miała całe mnóstwo i była przekonana, że wyjdzie stąd więcej niż z jednym tatuażem. – Zobaczysz – powiedziała, szczerząc się jak wariat.

W czasie, kiedy Solberg dowiadywał się szczegółów na temat lokalnej symboliki, Brooks przywołała innego chico, wcisnęła w ucho słuchawkę tłumaczki, drugą zaś podała tatuatorowi.

- Walniesz mi taką mysz na udzie, o tu. – Pokazała palcem. – 10 cm, nie więcej. That's what she said, co? – Gdy już pokazała palcami rozmiar, chwyciła smartfona i pomimo pewnych zakłóceń wywołanych magią, pokazała na ekranie Wujka Pecosa – meksykańskiego barda, wujka myszki Jerry z popularnej kreskówki. – Mężczyzna narysował mysz głowy, spojrzał na nią pytająca, a gdy Julka kiwnęła głową z uznaniem, ruszyła za nim na fotel. Już po chwili czuła znajomy dotyk igły na skórze.

@Maximilian Felix Solberg

Sam miał ciało nieozdobione niczym poza wieloma i to naprawdę wieloma bliznami. Nigdy jednak nie uważał się za przeciwnika tatuaży, a raczej nie widział nic konkretnego, co chciałby na sobie uwiecznić. Dziś jednak nie wyobrażał sobie, by nie uczcić w ten sposób ich wspólnej wyprawy do Meksyku!
-Nie mogę się doczekać! - Powiedział z ogromnym wyszczerzem, zastanawiając się, jak to będzie. Brooks miała już doświadczenie, dla niego będzie to pierwsza styczność z czymś takim. Na spokojnie wysłuchiwał więc tego, co koleś miał mu do powiedzenia, z chwilą przerwy, by spróbować spojrzeć na projekt, jaki Brooks pokazywała tatuatorowi. Niestety nie udało mu się niczego dojrzeć, więc wrócił do rozkminy nad własną dziarą.
-Chyba już wiem, co do mnie przemawia. - Powiedział wskazując na wzór kojota. -W te ślaczki, o tutaj, wkomponuj jakoś ładnie i nieoczywiście literki "J" i "F". No i oczywiście ma być magiczny. - Jak już się rozkręcił to nie było pójścia w półśrodki. Uznał, że raz się żyje i gdy już projekt został zmieniony, a Max uznał, że mu się podoba, został poprowadzony na kozetkę, gdzie miał się zacząć cały proces. Oczywiście zdjął koszulkę, by tatuator miał lepszy dostęp do jego ramienia i odwrócił się do Julki.
-Do czego Ty mnie skłaniasz kobieto... Teraz nie ma mowy, że mnie zostawisz, będę Cię miał na zawsze na cielsku! - Wyciągnął w jej stronę język, gdy szablon lądował na jego skórze. Miał tylko nadzieję, że nie będzie to wyglądało jak spod ręki pięciolatka.

Zawsze musiał być ten pierwszy raz. W tym wypadku padło na Maxa i jego pierwszy tatuaż. Czując znajomą igłę na skórze, zastanawiała się, co też chłopakowi wpadło do głowy. Jak go znała, mogło być to wszystko: od gwiazdy śmierci, po Felka w podwiązkach. W głębi duszy miała nadzieję, że to nie będzie Felek w podwiązkach.

Tatuowanie myszy szło wyjątkowo sprawnie. Najpierw pojawiły się kontury, potem detale, takie jak wąs. Tatuaż był oczywiście klasyczny, nie magiczny z tego prostego powodu, że Julka mieszkała w mugolskiej części Londynu i taka grająca na gitarze meksykańska mysz, mogłaby wzbudzić zdziwienie, całkiem zresztą słuszne.

- Ej, to bym Twój pomysł! – odkrzyknęła do Maxa, starając się nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. Nie bardzo rozumiała, co chłopak miał na myśli, mówiąc, że będzie miał ją na cielsku. Jeżeli wytatuuje sobie Julkę w podwiązkach, to chyba uwali mu łapę i będzie mógł sobie zbijać metaliczną pionę z Bodziem. – Coś ty znowu wymyślił, Felixo. Serio! – dodała z rozbawieniem, na co tatuator wymownie chrząknął. Przeszkadzała mu bowiem w tworzeniu małego dzieła sztuki.

Feli w podwiązkach był na pewno kuszącą opcją, ale to Max wolał mieć na żywo (albo nie wolał). Jeśli chodziło o tatuaż chciał wybrać coś innego, poniekąd wyjątkowego i na pewno coś, co będzie mu przypominać o tym wyjeździe, a Merlin mu świadkiem, że żadnej podwiązki tu jeszcze nie widział.
Proces tatuowania się rozpoczął i Max musiał przyznać, że nie wiedział, czego się spodziewał, ale było to dość osobliwe uczucie. Kojot na jego ramieniu z każdym ruchem igły coraz bardziej nabierał kształtów, a on starał się pozostać w bezruchu, co naprawdę było ciężkie.
-Wiem, wiem, ale czy to Ty nie powinnaś była mnie od głupich rzeczy odciągać? - Zaśmiał się ostrożnie, by przypadkiem nie wpłynąć na sunącą pod jego skórą igłę. Teraz nie było czasu ani miejsca na błędy. -Nic złego! Przysięgam! Nie tatuuję sobie Twoich cycków, a mógłbym! - Próbował się obronić, może nie najlepszą taktyką, ale zawsze. Uznał, że pokaże Brooks już gotowy efekt, nie ma co spojlować niespodzianki.

Czy nie powinna odciągać Maxa od głupich rzeczy? Może i powinna. Robienie tatuażu nie było jednak rzeczą głupią. Było rzeczą cudowną. I choć Julka nie miała jakiejś obsesji na tym punkcie i nie robiła ze swojej skóry ostatniej strony w notesie, to jednak uważała, że każdy powinien mieć możliwość wyrażania siebie w dowolny dla siebie spokój. Tatuaże były do tego najlepsze. Stanowiły swego rodzaju wehikuł czasu, który pozwalał przenieść się do wydarzeń z przeszłości, które wiązały się z każdym malunkiem na skórze. I tak dziewczyna za kilka lat spojrzy sobie na tę mysz nieco dłużej i przypomni sobie ten dziwny i niespodziewany wyjazd do Meksyku, a także ofiarę z krwi na magicznym ołtarzu. Ofiarę, dzięki której mieli pieniądze na wizytę w salonie.

- I have no power here! – odkrzyknęła. – I tak zawsze robisz to, na co masz ochotę. Ja mogę jedynie iść za tobą i pilnować, żebyś się nie zabił.

Na kolejne słowa, Julka prychnęła z rozbawienia, ponownie wywołując niezadowolenie tatuatora. Ten miał dziś niełatwe zadanie, bo Krukonka, pomimo najszczerszych chęci, wciąż się ruszała. – W takim razie będziesz miał najmniejszy tatuaż na świecie – skomentowała rozmiar własnego biustu, któremu daleko było do tych imponujących. W sprawach damsko-męskich nie było to atutem. Jeżeli zaś chodziło o quidditcha – jak najbardziej, bo bez problemu wskakiwała w miotlarski ochraniacz.

Zawsze mogło być gorzej. Przecież nie tatuował sobie imion, czy twarzy, które niedługo mogły wzbudzać u niego czysty wkurw, a on musiałby chodzić z tym do końca życia. Może nie było to zajebiście przemyślane, ale robił w życiu dużo gorsze rzeczy. Nie wątpił też w to, że kojot będzie przypominał mu o tej wyprawie. Nawet jeżeli kiedyś mocniej ozdobi swoje ciało, to szansa na to, że przestanie wiązać malunek z tym krajem i osobą Brooks była mniej niż zerowa.
-Tak tylko mówisz! Dobry Incarcerus i nigdzie bym nie spierdolił już nigdy. - Wyciągnął w jej stronę język, po czym uspokoił się widząc karcące spojrzenie tatuatora. Zdecydowanie był zbyt żywy na tak długie posiedzenie.
-Przynajmniej nie jesteś wklęsła! I masz lepszą aerodynamikę! Wszystkie zawodniczki powinny upierdalać sobie cycki. - Zażartował, bo faktem było, że Julka do najbardziej piersiastych nie należała. Max jednak nigdy nie zwracał na to szczególnej uwagi. Zresztą na każdą sylwetkę znajdowało się grono wyznawców, a fakt, że dziewczyna była zawodową graczką w quidditcha na pewno tylko dodawał jej adoratorów.
-Jak myślisz, ile nas tu będą trzymać? - Zapytał Julki, choć pytanie to powinno pójść do tych, którzy dziergali im na skórze.

Tatuowanie imion i twarzy, zwłaszcza ukochanych osób, było znacznie gorszym pomysłem, niż kojot z wpisanymi wewnątrz inicjałami. Ludzie wokół często się zmieniali, szczególnie na tak wczesnym, nastoletnim etapie życia. W jednej chwili łączyła ludzi miłość. W następnej – pogarda i nienawiść. I o ile zdjęcie można było wyciągnąć z portfela i spalić, a pamiątkowy kubek wywalić do śmieci, to tatuaż zostawał z Tobą do końca.

- Jak cię znam, i tak być znalazł jakiś sposób. Jedyną osobą, która może powstrzymać Solberga, jest sam Solberg – odpowiedziała lekko i ziewnęła lekko, bo bieganie po schodkach w dżungli sprawiło, że poczuła lekkie znużenie. Na szczęście tatuator skończył pierwszy tatuaż i na udzie dziewczyny zalśnił Uncle Pecos, na którego tatuator rzucił zaklęcie schładzające.

- Nieźle – mruknęła z uznaniem pod nosem, przyglądając się nowej pamiątce z wakacji. – To teraz zajmijmy się kolejnym.

Dziewczyna wstała na chwilę z leżanki i podeszła do plecaka, z którego wyjęła wizbooka. Po krótkich poszukiwaniach udało jej się znaleźć to, czego szukała. Złoty pazur Harpii z Holyhead, który to nosiła na piersi przez ostatni sezon.

- Chcę ten pazur, a poniżej napis: 2020/2021 – oznajmiła, a następnie pokazała rozmiar, wynoszący około 5 centymetrów oraz umiejscowienie – wewnętrzną stronę lewego przedramienia. – To zależy od tego, co wybrałeś. Jak ci idzie, Max? – rzuciła w kierunku przyjaciela, zastanawiając się, co takiego zmalował sobie na skórze. Ciągły odgłos magicznej igiełki świadczył, że było to coś bardziej skomplikowanego, niż mysz w sombrero.

Max miał o tyle ogromne szczęście w życiu, że Ci najważniejsi dla niego wciąż przy nim trwali. Przynajmniej w większości. Gdyby nie miał pewności, że Brooks mimo całego jego zjebania go nie zostawi, w życiu nie wkomponowałby jej inicjału w swój tatuaż. Był jednak dziwnie pewien, że tak łatwo się siebie wzajemnie nie pozbędą.
-I to jest najbardziej przykre w tym wszystkim. - Podsumował, bo Solberg nie zawsze Solberga chciał powstrzymywać przed czymkolwiek, a nawet gdy chciał, to zadanie to było wyjątkowo trudne.
Julka była już po pierwszej dziarze, a Max wciąż czekał na gotowego kojota. Nie niecierpliwił się jednak. Wiedział, że projekt ma wiele detali i pewnie zajmie trochę czasu mimo, że nie dodawał do niego żadnych kolorów. Jakoś dużo bardziej odpowiadała mu czarno-biała ozdoba.
-A Ty jak zawsze na pełnej! Ile dziar robisz? - Zapytał z lekkim uśmiechem słysząc, jak krukonka bierze się za następny tatuaż. Ta to nigdy nie robiła niczego połowicznie. Czy to mecz, czy robienie dziar, zawsze dawała z siebie sto pięćdziesiąt procent.
-Logo Harpii? Może najpierw wygrajcie jakiś sezon zanim uwiecznisz to na sobie, co? - Zażartował choć szczerze uważał ten pomysł za całkiem kozacki i pewnie sam na jej miejscu jebnąłby sobie podobną dziarę. Narazie jednak zostawał przy tym, co powstawało na jego ramieniu.
-Zobaczysz. - Odwdzięczył jej się tym samym, co ona palnęła mu wcześniej. -Jesteśmy już chyba bliżej końca niż początku. - Spróbował spojrzeć na to, co tatuażysta teraz robił, ale znów dostał zjebę, więc przestał się ruszać i liczył na to, że nic się nie spierdoli. Część artystyczna faktycznie zmierzała ku końcowi, ale został jeszcze element magiczny, który mógł mieć dość duże znaczenie w kwestii końcowego efektu.

Julka wielokrotnie była świadkiem, jak bliskie jej osoby odchodzą. Może nie na tamten świat, ale po prostu, w swoim własnym kierunku. Fredka, Arla… wymieniać można było długo, ale tak wyglądało życie. Każdy miał własne cele i priorytety, a drogi przyjaciół z czasem potrafiły się rozejść, często na zawsze, Mimo to Krukonka czuła, że jeżeli ktokolwiek miał jej towarzyszyć w życiu przez całą jego długość, to był to właśnie ex-ślizgon.

- Yup – zgodziła się z chłopakiem. Życie Maxa byłoby o wiele prostsze, gdyby choć raz, tak dla odmiany, postarał się nie sabotować własnych poczynań. Gdyby tylko miał nieco więcej samodyscypliny… to być może nie byłby tym, kim jest, czyli osobą, za którą oddałaby życie. Z drugiej strony, może byłby nieco szczęśliwszy, gdyby w jego życiu pojawiłyby się spokój, pewność i jakiś cel, do którego można powolutku dążyć?

- Zatrzymam się na dwóch. Co za dużo, to nie zdrowo – powiedziała, wpatrując się w magiczną maszynkę, wbijającą tusz pod skórę. – Racja. Kto wie. Może kiedyś przyjdzie dzień, że Harpie wygrają mistrzostwo i pokażą całemu światu, że kobiety są lepszymi graczami niż mężczyźni? Mam nadzieję, że tego dożyję – rzuciła, uśmiechając się lekko złośliwie. Gdyby był bliżej, sprzedałaby mu kuksańca za to śmieszkowanie. Ale nie była bliżej i musiała się zadowolić tym, co miała.

Wytatuowanie pazura i daty nie było specjalnie skomplikowane, dlatego też już po kilkunastu minutach, tatuator opatrzył nowe dzieła na jej skórze i dziewczyna mogła podejść do Maxa, wciąż leżącego w fotelu.

- Co to za kundelek? – wyszczerzyła się, wskazując na kojota. – Maksiu. Będziesz mi musiał pożyczyć trochę galeonów, bo gdzieś zapodziałam tę sakiewkę z ołtarza.

Temat Armstrong był zauważalny dla Maxa, ale skoro Brooks go nie poruszała, sam nie chciał inicjować tej rozmowy. Kiedyś dziewczyny były nierozłączne, teraz Julka nawet o współlokatorce nie wspominała. Solberg nawet nie wiedział, czy jeszcze razem mieszkają, czy może Arleigh wyjebała gdzieś z kraju uprawiać rzepak.
Oczywiście, że byłby szczęśliwszy, gdyby w jego życiu zagościł spokój. Osiągnięcie tego jednak wydawało się w tej chwili bardziej niemożliwe niż możliwe, a Maxowi kończyły się pomysły, jak może ten stan rzeczy zmienić bez korzystania z używek, z których pomocy korzystać nie powinien.
-Skromnie, nie powiem. Liczyłem na pełen rękaw, czy coś. - Zaśmiał się doskonale wiedząc, że taka operacja zajęłaby naprawdę dużo czasu i prawdopodobnie kilka sesji, a oni nie zamierzali przecież tu zamieszkać. Za kilka dni mieli wrócić do Arabii, a tam Max nie widział żadnego studia tatuażu. -Brooks na szczycie tabeli. Wyobrażasz to sobie? - Kontynuował śmieszkowanie, bo oczywiście był świadomy tego, jak Harpie wypadały w lidze mimo, że jakoś specjalnie nie śledził krajowych rozgrywek.
-Ten kundel, to mój wewnętrzny pies na baby, a co? - Nie mógł odpowiedzieć jej na poważnie. Historii tego kojota i tak by nie zrozumiała.
W końcu i Solberg był wolny od igły, a tatuator zadziałał magię i kojot był już skończony. Przyszedł więc i ten cudny czas, gdy należało dokonać płatności i jak się okazało, Brooks nie potrafiła podołać temu zadaniu.
-Serio? Jeszcze mam być Twoim alfonsem? - Pokręcił teatralnie głową, ale wyciągnął sakiewkę i opłacił dwie dziary dziewczyny. Bo co innego miał w sumie zrobić?

Teatr Armstrong był tematem niewygodnym. I bardzo przykrym, dlatego też Julka go nie poruszała i doceniała, że Max sam z siebie nie pyta. Szkotka najpierw wyjechała do USA, potem wróciła całkowicie rozbita i pojawiła się w jej życiu tylko na moment, by znów zniknąć. Ponoć potrzebowała dystansu, żeby dojść do siebie i Brooks wiedziała, że jest to prawda. Nie zmieniało to jednak faktu, że bolało ją to wszystko, choć oczywiście, nie dawała tego po sobie poznać. O wiele łatwiejsze było spychanie niewygodnych uczuć do szuflady na dnie umysłu i koncentrowanie się na czymś innym. Może dlatego jej najlepszym przyjacielem była miotła? Ona nie pytała, tylko latała, ułatwiając wywianie przykrych i bolesnych myśli.

- E, nie. Nie lubię dużych tatuaży – stwierdziła, wzruszając ramionami. – Ja za to spodziewałam się czegoś… nie wiem… na pewno nie szakala – zaśmiała się, czochrając go po gęstych włosach.

Brooks na czele tabeli? To się nie śniło najbardziej naćpanym filozofom. Czy śniło się za to samej Brooks? Jak najbardziej! Za każdym razem, gdy wychodziła na boisko to tylko z myślą, żeby wygrać. I ostatecznie udało się jej to, w jej debiutanckim sezonie. Nawet teraz, gdy na skórze dziewczyny widniał złoty pazur, nie docierało do niej, że została mistrzynią Wielkiej Brytanii. O takim czymś się śni, a gdy już dochodzi do realizacji marzeń, człowiek wciąż nie może się pozbyć wrażenia, że to nie jest sen. W odpowiedzi na pytanie chłopaka pokręciła przecząco głową, z uwagą wyszukując w tatuażu ukrytych inicjałów.

- Jakiś wyliniały ten twój pies na baby. Może przez to, że już nie jest psem na baby, a psem na Felka? – puściła mu oczko, biorąc od niego pieniądze na tatuaż. Oczywiście, najlepszym momentem na zgubienie reszty pieniędzy, jest zagraniczny wyjazd.

-Nie lubisz dużych, ale za to dużo? - Podsumował betoniasto, ale ciężko było nie zauważyć tej zależności. Jak krukonka przesadzi to dojdzie do stanu, że sama będzie jednym wielkim tatuażem. Choć Max wątpił, by miało do tego dojść. -Szakal? Czemu ja o tym nie pomyślałem. No trudno zostaje kojot i chuj. - Zaśmiał się, bo naprawdę był zadowolony z efektu końcowego.
Nie wiedział może jak to jest, ale był dumny, że jego Juanita zdołała wspiąć się na krajowy szczyt. Wiedział, jakie miała podejście do rywalizacji i jak cholernie zadowolona z tego wyniku musiała być. Nie zostało jej nic innego jak piąć się po kolejne mistrzostwa.
-Kurwa, chyba stracił coś z uroku. No cóż, popracujemy żeby go odzyskać, choć narazie nie mam zamiaru zmieniać tego, że leci na Lowella. - Ledwo dostał dziarę a już można było dorobić do niej kilka teorii. Zdecydowanie nie żałował swojej decyzji.
-To co, teraz idziemy podbić Meksyk naszymi nowymi tatuażami? - Zaproponował, gdy już zapłacili i ruszyli w kierunku centrum miasteczka.

//zt x2

+