Papuga: 48 | G
Strój: 5 | nieparzysta

No i kurwa fajrancik.
Egzaminy zdane, jedne lepiej, drugie gorzej, grunt, że ogarnięte śpiewająco. Mogłem się szczycić zdaną szóstą klasą, całkowicie wolnym czasem iiiiiiii kolejnymi miesiącami niespędzonymi z moim starym. Nie żebym coś do niego miał, jednak absolutnie nie chciało mi się spędzać ten czas z dala od magii, która stałą się dla mnie bardzo ważna, w sumie dopiero od momentu, w którym zacząłem lepiej przykładać się właśnie do ciśnięcia w zaklęcia. Odkąd też trafiłem do drużyny Quidditcha gryfonowskiej i może nie poszczyciliśmy się najlepszymi wynikami w pucharach jakichkolwiek tak jednak dobrze się bawiłem przez cały ten rok.
W całym tym zamieszaniu związanym z wakacjami, miejscem które pozostawało tajemnicą, jak i całą otoczką, ja miałem zupełnie inny problem.
Jak tu skołować szlugasy.
Papieroski, bez których życia sobie wyobrazić nie mogłem, o nie ma opcji panie Merlinie. Mimo wszystko wróciłem na kilka dni do domku, tego mugolskiego, żeby zbić piątaka z ojczulem, wymienić się doświadczeniami i po tym jak usłyszałem niesłychane informacje o tym jak to IT się na świecie zmieniło, wróciłem na magiczne rejony i razem z całą ekipką wyruszyliśmy w nieznane.
Że będzie ciepło to się spodziewałem, ale nie spodziewałem się takich klimatów. Ciekawie to wybrał Hogwart, zważywszy też na różnice kulturowe jakie są między jednymi i drugimi. Arabia. No nieźle. Dobrze, że sobie ten wagon petków w Oasis kupiłem, bo tutaj to takie rzeczy to pewnie karane chłostą są.
Ogarnąwszy wszelkie sprawy organizacyjne mogliśmy wreszcie udać się do pokojów. Ja dostałem info, że moim jest numer siedemnasty. W ręce trzymałem ciuch, który dostałem na starcie, ciekawski jak to będzie na mnie leżało. Mówili mi, że jest to nadzwyczaj ważne, gdyż można dostać po kieszeni za brak odpowiedniego ubioru na mieście. No spoko, zawsze nowa kreacja, a ja to lubię się przebierać. Miejmy nadzieje chociaż, że będzie to jakoś wyglądać na mnie.
Sztuczna broda była już nieco przesadą, ale chuj, niech im będzie. Broda może i nie była zła, ale nie pasowała do mnie, zresztą moja genetyka nie pozwala mi na zbytnio gęstą brodę.
Jako pierwszy wszedłem do pokoju i już na starcie „zaatakowało” mnie coś.
- Witajta! – Ptaszysko zaskrzeczało, ja stanąłem jak wryty, nie spodziewając się akurat tego. Potrzebowałem chwilki, żeby się przyzwyczaić do szarej papugi. Ładna to może nie była, ale chociaż ciekawa. Chwilkę z nią pogadałem, ona zaś szybko dorwała się do mojej torby, w której zaczęła grzebać.
- Zdupcaj ptaku, to moje rzeczy – wypłoszyłem papugę, lecz ona weszła tylko głębiej kracząc tam coś, że syf mam i ona to ogarnie. Wzruszyłem ramiona i korzystając z faktu, że byłem sam w pokoju, przebrałem się w ciuch, który otrzymałem.
- Niebywałe kurwa mać – skomentowałem pewien fakt. Bowiem. Ta szata. Jest. Na mnie. Za duża.
Co?
Na jakiego olbrzyma ona musiała być szyta, że ja, dwumetrowa żyrafa byłem za mały. Rękawy mi zwisały zasłaniając dłonie, spodnie nawet pomimo samego kroju, były po prostu na mnie zbyt szerokie. Podwinąłem rękawy i usiadłem na parapecie przy oknie, które otworzyłem i bezceremonialnie wyciągnąłem jednego szluga i go odpaliłem, patrząc na widok z okna, do którego przyjdzie mi się przyzwyczaić w ciągu najbliższego czasu. Wciągnąłem dym nikotynowy, przyglądając się czasem swoim nowym ubraniom. No, po skróceniu mogły być. Nie mój kolor, parszywy ślizgoński powinienem dodać, ale tragedii nie było, zawsze może być gorzej!

Pappar: ONMS i wiecznie znudzony, chyba, że robię coś nielegalnego
Strój: wszystko gitara

Nikt nie rozumiał w jakiej euforii była Ruby, kiedy ładnie zdała WSZYSTKIE egzaminy i nie miała ŻADNEJ poprawki na koniec szóstej klasy. Czuła się tak jakby mogła góry przenosić i gdyby tylko miała okazję – spróbowałaby bez dwóch zdań. Nie przeszkadzało więc jej wrócenie do domu na kilka dni przed wakacjami (!!!), żeby niemal rzucić w innych domowników świadectwem, przedstawiającym p i ę k n e oceny i z dumą prezentowała wybitny z ONMS, chociaż nikogo specjalnie ten przedmiot tam nie interesował. Wysłuchała nawet kazania na temat nędznego z historii magii, bo jak to tak można, ale kompletnie nic nie mogło jej popsuć humoru. Skończyła kolejny rok, bez żadnej poprawki, a niedługo będzie się opalać – a przynajmniej taką miała nadzieję – w jakimś egzotycznym kraju. Rzecz jasna było jej szkoda, że Krukoni wygrali puchar domów i Torin nie da jej spokoju przez kolejny rok, ale mogła wychodzić na puste pola z Duchem i udawać, że nic nie słyszy. Brakowało jej tego. Bądź co bądź tęskniła za tymi durnymi mordami swoich starszych braci. Te kilka dni po zakończeniu roku szkolnego minęło jej tragicznie szybko, zupełnie tak jakby jedynie zdążyła mrugnąć, choć podejrzewała, że to przez dnie spędzone na praniu ubrań wyjazdowych i próbach doprowadzenia szkolnej szaty do porządku po całym roku. Nie było w tym nic nadzwyczajnego, że Maguire za cholerę nie było stać na nową, a nie zamierzała brać żadnej od starszych braci. CO TO, TO NIE.
Nigdy w życiu nie pomyślałaby, że wyląduje w Arabii. Nie śniło jej w żadnych, nawet najśmielszych snach, że kiedykolwiek odwiedzi ten kraj piaskiem płynący. Nic więc dziwnego, że jej oczy niemal się świeciły, kiedy patrzyła na barwne korytarze pałacu, przemierzając je w swojej najlepszej hawajskiej koszuli, która nijak nie pasowała do otoczenia. Nie mogła jednak w Arabii popierdalać w swetrach, nawet ona nie była tak trzaśnięta. Szybko odszukała swój pokój, lewitując za sobą ciężki kufer i stanęła przed drzwiami numer siedemnaście. Wyszczerzyła się, widząc nazwisko Percivala i wparowała do środka. Jej kufer runął na podłogę z łoskotem, kiedy tylko jej zielone oczy ujrzały Percy’ego w… sukience? Typ zazwyczaj ubierał się dziwnie, ale teraz przesadził totalnie, w dodatku wyglądał odrobinę jak w worku. Chociaż patrząc na to co ona miała na sobie, nie powinna chyba tego jakkolwiek komentować.
— CO TY MASZ NA SOBIE WYGLĄDASZ JAK KRETYN — przywitała się z przyjacielem, zupełnie zapominając o zostawionym w przejściu kufrze, który w dodatku otworzył się, zupełnie wysypując masę, w większości niepotrzebnych, rzeczy.
Ruby była tą osobą, która zawsze miała ze sobą wszystko, dlatego nikogo nie powinno dziwić, że właśnie po pokoju walała się magiczna gofrownica. Jej uwaga szybko została rozproszona przez, lecącego w jej stronę pap para, bardzo kolorowego pappara, który usiadł na jej ramieniu, a jako naczelny zwierzolub – Maguire była z a c h w y c o n a.
— Percy, nie jesteś mi potrzebny, mam nowego przyjaciela! — powiedziała i chciała pogłaskać zwierzątko, ale te ją ostentacyjnie dziabnęło — O jaki wredny z ciebie mały chuj, nadajesz się w sam raz. — powiedziała i podeszła do okna, żeby ponownie zachwycić się arabskimi widokami. — Percymusimywszystkozobaczyćponoćsiętunielegalnieścigająnadywanach. — wyrzuciła z siebie na jednym wdechy, ponownie zwracając się do przyjaciela.