Kostka: parzysta

Po przeczytaniu w bibliotece, że Wielka Wezyrka lubi kręcić się po tej świątyni, nie mógł się sam do niej nie wybrać. Wybrał oczywiście godziny otwarte dla plebsu i trafił tam już przed śniadaniem. Był ciekaw całego tego magicznego źródełka i czy ma jakąkolwiek moc, czy jest jedną wielką bujdą.
Po przekroczeni progu świątyni od razu uderzyła Maxa niespotykana cisza. Miejsce musiało być potraktowane naprawdę zaklęciem, o jakim pisano w księdze, bo nie dało się tu wychwycić prawie żadnego dźwięku. Ozdobne mozaiki zdobiły ściany, ale to stojące pośrodku źródełko przyciągnęło uwagę młodego turysty. Solberg podszedł do wody, a następnie przejrzał się w jej tafli, jakby chciał znaleźć we własnym odbiciu odpowiedzi na jakieś pytania. Po chwili jednak wyciągnął ręce i zażył wody. Poczuł, jak przyjemny chłód ogarnia go od środka, po części przynosząc też ukojenie. Delektował się tym stanem przez chwilę, po czym kontynuował zwiedzanie świątyni. Nie wiedział jeszcze, że niedługo będzie miał przyjemność doświadczyć dosłownego wyciszenia. Poprawiając swój tradycyjny strój w końcu opuścił świątynię by udać się w zupełnie inne rejony miasta.

//zt