Kostka na pappara: 2
W tym wątku kość na zainteresowanie papugi: Klik

Źródła naprawdę poprawiły jego kondycję, więc nie bał się powrócić w mury pałacu. Nie wyglądał już jak siedem nieszczęść, a co za tym szło, gdyby natrafił na znajomą mordkę nie musiałby się ani wstydzić ani tłumaczyć. Choć obrzydzenie do siebie akurat nie opuszczało go na krok. Zawitał na chwilę do swojej sypialni, by nieco się odświeżyć. Na szczęście Felek jeszcze spał, więc nie zauważył późnego powrotu ukochanego. A przynajmniej taką nadzieję miał Max.
Wykąpał się, przebrał w obowiązkowy w murach pałacu strój, dał puchonowi buziaka w czoło, nie mogąc się powstrzymać, gdy ten tak błogo wyglądał w ramionach morfeusza i ponownie wyszedł na spacer.
Wciąż nie wiedział, co zrobić z całą tą pojebaną sytuacją, a nic tak nie pomagało jak rozchodzenie tematu. Zawędrował na mały dziedziniec, ze swoim papparem u boku, który nagle zaczął sprzedawać mu ciekawostki. Głos papugi był szalenie znudzony, ale przynajmniej w końcu ptaszysko na coś miało się przydać. Max pociągnął zwierzę trochę za język, by dowiedzieć się nieco więcej i o dziwo przyniosło to skutek. Obchodził dziedziniec zgodnie ze wskazówkami, oglądając bogate ściany i przyglądając się wyjątkowej roślinności, a gdy wpoił już do łba wszystko, co pappar miał do powiedzenia, ruszył na dalszą wycieczkę.

//zt

Uparła się niesamowicie, żeby odkurzyć swoje zaklęciarskie umiejętności. W końcu jednak miała do tego odpowiednio dużo czas - a także znalazła ku temu odpowiednią motywację. Poza tym, co tu dużo mówić, odczuwała swego rodzaju satysfakcję z samej siebie, gdy odkrywała fakt, że nie była taką znowu słabą czarownicą. Podbudowywała własną pewność siebie - która, bądź co bądź została nieco nadszarpnięta przez czas i jej prywatne perypetie. Zdawała się rozkwitać i rozwijać skrzydła - powolutku, w każdym aspekcie swojego życia. W końcu ono zaczyna się na dobre po czterdziestce, prawda?
Tym razem to ona wybrała się na przechadzkę z Florence - i dzielnie towarzyszącym jej Peckerem, rzecz jasna. Jej pappar-śpioch drzemał oczywiście w najlepsze, kołysząc się miarowo razem z wózkiem, na którego krawędzi sobie przycupnął. Perpetua od czasu do czasu gładziła jego piórka - pochłonięta w żywej dyskusji ze skrzatem. Florka wodziła jasnymi oczkami po okolicy, co chwila zahaczając o obraz swojej mamy ubranej w tradycyjne sari, by wyszczerzyć się do niej rozkosznie - bezzębnym jeszcze uśmiechem niemowlaka.
Malutka ćwierćwila będzie miała co obserwować, oj będzie.
W końcu trafili na mały dziedziniec, gdzie na samym początku wakacji powitał ich heraldyk Wezyrki. Perpetua wybrała akurat taką porę dnia, kiedy nikt nie kręcił się w okolicy - chcąc spokojnie poćwiczyć.
— Mogę na Ciebie liczyć, prawda? — skierowała się z uśmiechem do Peckera, który teatralnie przewrócił wielkimi źrenicami na jej pytanie. Oboje zdążyli się już poznać na tyle, że - na całe szczęście - skrzat odpuścił sobie służalczą postawę; w końcu razem z Huxleyem traktowali go jak domownika, a nie służącego na każde skinienie.
Z pomocą skrzata zrobiła małe przemeblowanie na dziedzińcu, robiąc odpowiednio dużo miejsca do swoich prób. W końcu miała wystarczającą przestrzeń - a Pecker razem z Florence i jej białym papparem ustawili się w rogu dziedzińca, jako cicha (no, prawie) widownia.
Perpetua ustawiła odpowiednią osłonę Accenure w promieniu około 5 metrów od siebie, nie chcąc niczego przy okazji uszkodzić. Zwróciła się zaraz do skrzata i swojej córeczki - machając do dziewczynki, by zwrócić jej uwagę. Malutka pisnęła z ekscytacją, wyciągając pucułowate rączki w górę.
— Rotundus Calidum — zainkantowała melodyjnie, wzniecając wokół siebie pierścień ognia. Nie pozwoliła jednak, by rozwinął się nadto i choćby musnął krawędź ustawionej wcześniej bariery. Sprawnie operowała różdżką, kontrolując wielkość płomieni - czując jak przez jej przedramię spływa wąskim, spokojnym strumieniem wiązka magii. Kontrolowała zaklęcie, okręcając się lekko wokół własnej osi - sprowadzając ogień do jednego, równego poziomu, jakby był odrysowany od linijki. Wymagało to od niej pełnego skupienia - zaklęcia magii ognia, wcale nie były łatwe do opanowania, często równie kapryśne i nieprzewidywalne jak żywioł od którego pochodziły. Finezyjnie kierowała różdżką, uspokajając wzniecające się w górę płomienie; ciągle nie przerywając zaklęcia - zaczęła formować ogień w sobie tylko znane wzory. Sprawdzała jeszcze czy będzie w stanie na tyle zapanować nad żywiołem, by ten był posłuszny jej wizji. Płomienie tańczyły dokładnie tak jak im grała, posłusznie układając się na formę odciśniętą z jej woli. Czując napięcie gromadzące się w jej nadgarstku, przerwała na chwilę, rozganiając zaklęcie u rąbka swojej wzorzystej spódnicy.
— W porządku, chyba dam radę — uśmiechnęła się promiennie, przybliżając się o parę kroków do skrzata i małej Florence, która z dziecięcym zaciekawieniem chłonęła wszystko co tylko kolorowe - niekoniecznie magiczne. Tańczące płomienie zmieniające kształt były jednak ciekawym doświadczeniem sensorycznym.
— Rotundus Calidum — rzuciła znowu, znacznie jednak zmniejszając pierścień ognia, tak by niemal muskał jej tradycyjny strój. Ponownie 'wygładziła' szczyt płomieni, formując je powoli w... góry, przechodzące w lasy. A potem z jednego płomyczka ukształtowała gnającego na hipogryfie czarodzieja - z wielką tiarą na głowie. Tworząc taki ruchomy obraz wokół siebie - zaczęła opowiadać jedną z licznych bajecznych historyjek, które sprzedawał jej dziadek, kiedy ona sama była małą czarownicą. Manipulowała sprawnie zaklęciem, nieodmiennie przykuwając wzrok całej swojej trzyosobowej widowni - choć mała Florence pociechę czerpała głównie z intensywności kolorów i spokojnego głosu mamy. Perpetua zauważyła zaciekawione spojrzenia rzucane przez pałacowe okna - i mimowolnie podniosła nieco głos. Nie miała nic przeciwko dodatkowej widowni.

Pomocy ostatnio starała się nie odmawiać, więc gdy kolejna osoba poprosiła ją o wspólną naukę uznała, że jak najbardziej musi się sprawdzić szczególnie, że sama chętnie powtórzyłaby sobie kilka zaklęć, by nie wypaść z wprawy. Ot podwójna korzyść.
Nie potrzebowali zbyt ustronnego miejsca, by się tym zająć, dlatego też ubrana w swoje tradycyjne dla Arabii szaty, Ruda udała się na niewielki dziedziniec pałacowy, by przygotować przestrzeń do nauki.
-Widzę, że już jesteś. Najpierw poćwiczymy Accio. Zaklęcie jest proste, ale wymaga skupienia, które może przydać Ci się przy kolejnym czarze, by nie wymknął się spod kontroli. Jesteś gotowy? - Zapytała puchona, który pojawił się niedługo potem na umówionym miejscu.
-Zaczniemy więc od ruchu różdżką. Jest to zwykłe szarpnięcie o tak. - Zademontrowała chłopakowi, by następnie obserwować jego poczynania.

@Wiktor Krawczyk

Mózg Wiktora chwilę trawił wiadomości o zaklęciu, którymi obdarowała go dziewczyna.
Teraz dopiero do niego dotarło co kiedyś bracia mi tłumaczyliAccio
W dodatku są dwa sposoby: przez rzucanie czaru i wypowiedzenie nazwy pożądanego przedmiotu przez rzucającego zaklęcie, albo poprzez wskazanie różdżką na pożądany przedmiot podczas, lub natychmiast po wypowiedzeniu zaklęcia.
Te jakby na złość wrzuciło kolejny bieg. Dziwne. Puchon nigdy do zaklęc nie przykładał do tego większej uwagi. Wszakże zawsze myślał, że na wszystko jest odpowiednia pora i czas.
Rudzielec zrobił zaraz to samo po starszej koleżance no ze skupieniem to u mnie słabizna.
-Ruchu różdżką. Szarpnięcie różdżką w przedmiot lub w kierunku przedmiotu. zapytał. Raczej by go nie zdziwiło, gdy odpowiedziała mu twierdząco.

@Irvette de Guise

Prawdą było, że Accio działało na kilka metod. Irv nie chciała jednak zaczynać od wersji bardziej skomplikowanej. Ważne było przecież opanowanie podstaw i wtedy można było ruszać dalej. Dlatego też skupiła się na tym, by początkowo przywołać coś mniej skomplikowanego.
-Jeżeli przedmiot jest w zasięgu wzroku najlepiej celować prosto w niego. - Wytłumaczyła, po czym przeszła do konkretów. -Gest wychodzi Ci nieźle. Widzisz moją bransoletkę? Spróbuj ją przywołać. - Wyciągnęła przed siebie lewą rękę, na której lśniła złota ozdoba. Raczej nie obawiała się kradzieży ze strony puchona. Gdyby przyszło co do czego, bez problemu odzyskałaby swoją własność. Na czymś jednak musieli przećwiczyć zaklęcie, które było przedmiotem ich dzisiejszego spotkania.

Kostki:

@Wiktor Krawczyk

NAUKA ZAKLĘCIA: ACCO INCENDIO
https://www.czarodzieje.org/t20607p312-kostki#653158->9

Wiktor odkąd wyjechał do Arabii na wakacje chodził z zaczerwienioną szyją od kilku dobrych dni.
Zastanawiał się czy nie powinien pójść do uzdrowiciela. Raz, że nie wiedział od czego ma te dwie na szyi. A dwa, że strasznie swędziały. Drapał się więc po szyi codziennie kilka razy na dobę. Koniec końców - miał szyję całą spuchniętą, zaczerwienioną i poszarpaną paznokciami.
Momentami  czasami kręciło Puchonowi też w głowie, ale mimo tego postanowił wyjść z pokoju i trochę się po  uczyć czegoś nowego. Miał nadzieję, że jak się zajmie czymś innym to zapomni o tym i zrobi się lepiej. Jednak był nad wyraz spokojny, zupełnie tak, jakby już teraz wiedział, że to wcale jakoś specjalnie nie dodawało mu pewności siebie.
Otuchy dodawała mu trochę myśl jak rodzeństwo coś mu tumaczyło i uczyło go zaklęc i to że wróci do Domu by pogratulować mu zwycięstwa, bądź wesprzeć po ewentualnej porażce.
-Accio! -lekkie szarpnięcie różdżką  w kierunku bransoletki. Próbójąc  ją przywołać co robię nie tak. Wiedział więc, że niezależnie od tego jak zaklęcie użyje nie może się ot tak poddać. Totalna porażka.

@Irvette de Guise

Zauważyła te czerwone plamy, bo jakby nie było wychodziły poza kołnierz stroju, ale też nie chciała w to ingerować. Nie znała chłopaka aż tak dobrze i zakładała, że ten ma własny rozum, by jeśli cokolwiek go niepokoi, pójść z tym do uzdrowiciela.
Zajęcie się nauką było według Rudej naprawdę dobrą opcją. Zawsze był w końcu czas, by podszlifować swoje umiejętności, a co jak co, ale zaklęcia i uroki były szalenie ważne w życiu każdego czarodzieja.
Patrzyła, jak chłopak radzi sobie podczas pierwszej próby. Niestety, choć inkantacja była dobra, nic się nie podziało.
- Musisz nieco żywiej wyprowadzić ruch różdżką. Wtedy powinno Ci się udać. - Poinstruowała chłopaka, lokalizując błąd i od razu dając mu pole, by podjął się kolejnej próby. Liczyła na to, że bransoletka wyfrunie z jej nadgarstka, by znaleźć się prosto w dłoni puchona.

// Kostki tak jak w poprzednim poście.

NAUKA ZAKLĘCIA: ACCO INCENDIO post 3


Przyszedł czas na kolejne próby zaklęcia,do trzech razy sztuka jak to inni mawiają.
Jednak spróbował kolejny raz a nóż się uda, jeśli nie to będzie do upadłego próbował.
Spojrzał na ślizgonki rękę i uśmiechnął się do niej lekko.
-Accio!-lekko szarpną w kierunku branzoletki co by wylądowała w jego dłoni tak też się stało.
Rudzielec był tak uradowany z tego powodu że rzucił kolejny raz -Accio!- odpowiedni ruch ródżdzką oczywiście tak jak koleżanka pokazała lekko szarpną w kierunku jej nadgarstka.
O tak co ty na to powiesz podwójny sukces.

@Irvette de Guise
https://www.czarodzieje.org/t20607p728-kostki#654174-> 71,80

Czy spodziewała się, że nagle Wiktor z takim sukcesem porwie jej bransoletkę z nadgarstka? Ciężko było to stwierdzić. Nie znała możliwości puchona, a z natury była raczej realistką. Widząc więc pierwszą, dość mocno nieudaną próbę po prostu nie spodziewała się fajerwerków. Na szczęście puchon miło ją zaskoczył. Ozdoba została porwana z nadgarstka dziewczyny, co wywołało lekki uśmiech na jej twarzy. Lubiła pojętnych uczniów.
-Świetnie Ci poszło! Ostatnia próba i może weźmiemy się za coś innego? - Zaproponowała, a gdy trzecia próba rzucenia Accio przez Wiktora się powiodła, dziewczyna nie miała już wątpliwości, że mogą przejść dalej.
-Teraz poćwiczymy zaklęcie podpalające. Inkantacja jest prosta Incendio. Akcentujesz drugą sylabę, podrywając różdżkę ku górze. - Zaczęła tłumaczyć, po czym urwała listek ze znajdującej się nieopodal rośliny i zademonstrowała działanie zaklęcia. Uprzednio oczywiście poprosiła o zwrot należącej do siebie biżuterii.
-Widzisz? Proste i skuteczne, ale też potrafi siać ogromne spustoszenie. - Pokazała na palący się na kafelkach liść. Na szczęście nie było szansy, by cokolwiek w okolicy mogło się od tego skromnego płomienia zapalić. Mimo wszystko była jednak gotowa pożar ugasić, gdyby zaklęcia wydostało się spod kontroli Wiktora.

Kostki:

@Wiktor Krawczyk

NAUKA ZAKLĘCIA: ACCO INCENDIO post 4

https://www.czarodzieje.org/t20655p156-kostki#655272
5 3

Puchon gdy usłyszał o kolejnym zaklęciu które będą ćwiczyć poczuł lekki skurcz żołądka.
Co jak co, ale nie sądził, że pójdzie na drugie zaklęcie ogień ale jak widać wcale to tak nie zadziałało.
Zaklęcie niby jest proste co może pójść nie tak ,a do tego ze ślizgonkom , którą jakoś tam znał, a przynajmniej tak kołatało mu się w głowie, że kiedyś spotkał ją na jakimś kółku.
Wiktor powtórzył tak jak pokazała koleżanka.
-Incendio- Inkantacja jest prosta zaakcentował drugą sylabę, podrywając różdżkę ku górze.
-Hej zobacz jedno i drugie mi się udało chyba. Czy tak?zapytał spoglądając na @Irvette de Guise

Sama nie widziała powodów do obaw. Była na tyle sprawna w czarach, że czuła pewność, iż w razie potrzeby zażegna pojawiający się kryzys. Może się myliła, ale na ten moment nie było jej dane się o tym przekonać, gdy obserwowała, jak Wiktor radzi sobie z kolejnym zaklęciem.
-Wyszło, wyszło! Masz talent do zaklęć. - Pochwaliła go z uśmiechem. Może nie do końca wiedziała czego się po chłopaku spodziewać, ale cieszyła się, że tak szybko pojmował jej nauki. Takich uczniów lubiła najbardziej.
-Teraz powtórz to, skupiając się na tym, by podpalić większą stertę liści równomiernie. - Przy pomocy zaklęcia napełniła wnękę roślinami, by chłopak mógł bez problemu skupić się na poprawnym wyprowadzeniu ognia z różdżki.
-No, śmiało... - Zachęciła go ruchem, po czym obserwowała, jak idzie mu ta próba.

Kości:

NAUKA ZAKLĘCIA: ACCO INCENDIO post 5
https://www.czarodzieje.org/t20655p338-kostki#655999
22

Wiktor patrzył przez cały czas na stosik liści nie, żeby od razu zrobić z nich ognisko chociaż by się przydało, po prostu wyobrażał sobie różne rzeczy związane z tymi zaklęciami.
- Incendio! - podrywając różdżkę ku górze. Proste zaklęcie. Tylko żeby się udało.
Rudzielec wyobrażając sobie.. jak to zrobił poprzednio.
Wypowiedział zaklęcie akcentując odpowiednio ale wyraźnie. Był pewny siebie, a to podstawa udanego zaklęcia. Myślał tylko o tym, że chciałaby wielu osobom skopać tyłki.
Patrz @Irvette de Guise znowu się udało.

Ognisko z liści na pewno było praktyczne jeżeli akurat spędzało się czas w zimnym regionie, gdzie niczego innego do podpalenia nie było. Byli jednak w jamalskim pałacu, gdzie nie brakowało im niczego, w tym również ciepła, więc i podpalenie czegokolwiek w celu ogrzania się nie miało sensu. Irv chciała jednak sprawdzić, jak Wiktor poradzi sobie z nieco bardziej złożonym ogniem, który wcale tak prosty do opanowania nie był, jak podpalenie pojedynczej gałązki, czy liścia.
-Kolejny sukces. Co prawda nie jest perfekcyjnie, ale bliżej sukcesu niż porażki. Spróbuj jeszcze raz. Tym razem wyobraź sobie ten wielki ogień i postaraj się wcielić go w życie. Musisz poczuć, jak magia przepływa przez Ciebie wprost do różdżki. - Poinstruowała, bo choć sterta liście zapłonęła, ogniste języki były raczej słabe i nie rozprzestrzeniały się tak, jak powinny. Ruda szybko zasypała liście piaskiem, odcinając tlen, który wspomaga proces spalania i naniosła nową porcję liści, by puchon mógł ponownie spróbować swoich sił. Biorąc pod uwagę, że odnosił dziś same sukcesy, pokładała w nim naprawdę wiele nadziei.

//zasady takie same jak przy poprzedniej próbie

@Wiktor Krawczyk

NAUKA ZAKLĘCIA: ACCO INCENDIO post 6

https://www.czarodzieje.org/t20655p442-kostki#656552
33

Chłopak kiwną głową do koleżanki, zobaczymy czy i tym razem sie uda.
Wyciągnął różdżkę i zrobi tak samo jak pokazała ślizgonka.
Nie spuszczał wzroku żeby zaraz zobaczyć kolejny efekt zaklęcia.
Wiktor wyobraził sobie ten wielki ogień i zaraz rzucił -Incendio!- był tak skupiony jak na opiece czy innym przedmiocie.
Rudzielcowi jednak udało sie wcielić go w życie.Ej znowu się udało @Irvette de Guise-może mała przerwa co ty na to.

wybacz że kródko ale daj z/t bo wakacje kończ a się

Wiktor może nie był najbardziej rozmownym uczniem, jakiego miała, ale widać było, że podchodził do zadania z ogromnym skupieniem i za to go ceniła. Nie potrzebowała towarzyskiej pogadanki. Liczył się efekt, a jak wiele osób wiedziało, Irvette nie przepadała za poczuciem porażki, więc widząc, jak Wiktor sobie radzi była naprawdę zadowolona.
-Jest poprawnie. Poćwicz trochę nad intensywnością ognia i będzie idealnie. - Pochwaliła go, od razu dając radę, by następnie zgasić ogień i schować własną różdżkę do kieszeni szaty.
-Przerwa się na pewno przyda. Wykonaliśmy kawał roboty. - Przyznała, po czym zaproponowała Wiktorowi herbatę. Nie czuła się specjalnie wykończona, ale nie samą nauką człowiek żył, a by się doskonalić trzeba było zregenerować siły.

//zt x2