Wątek z MG - @Rasmus Vaher

Pogoda zachęcała do spacerów, słońce mile grzało w kark, wiatr był ciepły i delikatny - aż chciało się wyjść na błonia, a może nawet i pokusić o drobną kąpiel na brzegu jeziora wbrew zasadom? Ptaszki ćwierkały, woda wesoło szumiała i wydawać by się mogło, że ten dzień będzie idealny. Bez problemu wyczuwasz, że grunt pod stopami uległ zmianie - stał się bardziej miękki, a Twoje stopy nieznacznie zapadały się w miękkiej ziemi zmieszanej z trawą. Warto uważać na każdy krok, jeśli nie chcesz wywinąć orła, a lepiej posiadać go jedynie na piersi, prawda?
W pewnym Twoim oczom rzuca się coś drewnianego, w większości zanurzonego w wodzie. Da się rozpoznać w tym jakąś skrzynię, a może kufer? Jeden z jej boków wystaje ponad linię wody, ale owa skrzynia nie porusza się, a to prosta dedukcja, że musiała utknąć w mule i glonach.

Co robisz?

1. Proszę linkować wszystkie rzuty kością, o które zostaniesz poproszony. Brak linku uznawany jest od razu za brak rzutu.
2. Opisz jakie masz przy sobie przedmioty i gdzie są schowane.
3. W razie pytań kontaktuj się z @Elaine J. Swansea - na PW lub GG.
4. Swoje czynności proszę opisywać w trybie przypuszczającym, bowiem nie wiadomo czy dana czynność się powiedzie.

Odpowiedzi na pytania z PW w spojlerze:

Spoiler:

Od jakiegoś czasu Rasmus sam postanowił, że będzie ćwiczył swoją fizyczność. Fizycznosć, znaczy się zdolność do większego manewrowania na miotle. A do tego potrzeba było dynamiki, większej reakcji ręka oko, ale też faktu budowy ciała. Podczas pływania wykorzystuje się zatem wszystkie możliwe mięśnie. Napór wody także dodawał trochę ciężaru dla kończyn, dlatego Eesti uznał to za doskonałe ćwiczenie.
Kiedy tylko rozglądał się wokół całej natury czającej się wokół niego, Rasmus postanowił tak naprawdę przejść do tego dlaczego się tutaj znalazł - popływania. I już miał to zrobić kiedy zauważył na swoim horyzoncie ukrytą skrzynię. Trzymając w swojej dłoni różdżkę, Rasmus postanowił zbliżać się powoli w kierunku skrzyni, oczywiście nie chcąc też ugrzęznąć w błocisku.

@Mistrz Gry

Szedłeś powoli dzięki czemu zneutralizowałeś ryzyko poślizgnięcia się. Im bardziej zbliżałeś się do skrzyni tym głębiej kroczyłeś w wodzie, aż w pewnym momencie jej tafla sięgała Ci łydek. Masz przemoczone obuwie i nogawki spodni, ale stoisz przed skrzynią. Nie rusza się, nie widzisz jej dalszej części. Woda jest spokojna, choć dosyć mętna i brudna. Fale rozbijają się o wystającą część skrzyni, jednak jeśli chcesz dostrzec ją w pełni to musisz utorować sobie do niej drogę albo znaleźć inny sposób.

Co robisz?

Masz przy sobie tylko różdżkę na cały czas trwania tego wątku.

@Rasmus Vaher

Ah tak. Zapomniał rozebrać się, chociaż swoją różdżkę miał tak jak zawsze - przy sobie. Mimo tego, widząc utkwiony przedmiot w podłożu Rasmus postanowił użyć jedno z najprostszych według niego zaklęć, która było tutaj jak najbardziej odpowiednie. Pamiętając o akcencie w Wingardium Leviosa, Estończyk postanowił wycelować swoją różdżką w skrzynię mając nadzieje na to, że uda mu się wyciągnąć ją spod wody i unieść w powietrzu, chcąc umieścić na stabilnym podłożu lądu. Przy okazji myślał co też może to "coś" skrywać.

@Mistrz Gry

Zaklęcie zostało wykonane perfekcyjnie, a nie należało wszak do skomplikowanych. Szybko jednak okazało się, że skrzynia jest bardzo ciężka i unieruchomiona czymś pod wodą. Mimo wszystko nie jesteś chuderlawym studentem, a więc po jakimś czasie udało Ci się z pomocą wspomnianego zaklęcia poruszyć skrzynią. Czujesz jak ta odrywa się od podłoża i bardzo opornie wynurza do połowy, coraz wyżej i wyżej, aż po paru chwilach znajduje się tuż nad taflą. Kufer oklejony jest grubymi glonami i roślinami pełnymi cierni.

Kufer lewituje tuż przed Twoim nosem, utrzymasz go jeszcze przez swój następny post. Sęk w tym, że nie dało się przewidzieć, iż pnącza pokryte cierniami oderwą się od kufra i rzucą się w kierunku Twojej twarzy w próbie zaatakowania Cię. Co robisz z kufrem i w jaki sposób się obronisz przed atakiem?

@Rasmus Vaher

Rasmus postanowił działać szybko, chociaż nie w zupełności tak jak się spodziewał - postanowił zakryć swoją twarz ręką. Nie chciał jakkolwiek, aby jego twarz była poraniona. Rękę jeszcze da się zagoić, ale twarz? Już gorzej. Dlatego w tym czasie machnął też różdżką, aby skrzynia z impetem poleciała na brzeg, mogąc uderzyć swoim ciężarem o ziemie i być może pokazać co skrywała w środku. Ale to wtedy, kiedy upora się z tymi nikczemnymi pnączami, które postanowiły go zaatakować.

@Mistrz Gry

Zasłoniłeś się ręką w efekcie czego cierniste pnącze oplotło się wokół Twojego przedramienia. Czujesz jak przez ubranie i skórę przebijają się cienkie ciernie. Rana boli i piecze, ale mimo wszystko zdążyłeś wyrzucić skrzynię na brzeg. Nie otworzyła się, a jedynie wzbiła w powietrze błotnistą ziemię. Ty pozostałeś jednak w wodzie aż po łydki, a Twoje lewe przedramię oplata dzikie pnącze, którego kolce masz zatopione w skórze. Trudno stwierdzić jak głęboko, jednak istotnym faktem jest to, że pnącze nie traciło "siły" ani nie wiotczało.

Co robisz dalej?

@Rasmus Vaher

Tak jak się spodziewał. Ale dzięki temu Rasmus mógl ze szczerą dumą powiedzieć, że mógł przejść do kolejnej części jego planu jakim było użycie swojej największej domeny jaką jest transmutacja. Dobrze znał te dziedzinę magii, uczył się jej w Stavefjord zresztą. Dlatego chciał czym prędzej pozbyć się pnączy ze swojego ciała. Wyciągnął różdżkę przed siebie, kierując nią w mackę pnączy i wypowiedział zaklęcie Sabuli, którego zadaniem było zmienienie danego przedmiotu w... piasek.

Użyłeś zaklęcia Salium, a następnie edytowałeś posta i zmieniłeś inkantację na poprawną. Rozumiem błąd, nie byłoby z tym najmniejszego problemu jednak nie rozumiem czemu mnie o tym nie poinformowałeś od razu po edycji. Odpisałam zatem na post w pierwszej wersji, bowiem nie byłam świadoma edycji. W wyniku tej sytuacji wypowiedziane przez Ciebie zaklęcie będzie mieć zmienione działanie.

Nakierowałeś różdżkę na swoją rękę i wydawać by się mogło, że pamiętałeś każdy składnik inkantacji. Nie mogło być w tym ani jednego błędu - a więc może to wina różdżki? Zaklęcie było bardzo silne. Pnącze zniknęły, zmieniły swoją strukturę w miliony drobinek, jednak... kość Twojego lewego przedramienia również zamienia się w piasek. Aby odzyskać kość musisz zakupić oraz zażyć eliksir Szkiele-Wzro (1 porcja) oraz napisać post (na minimum 2000 znaków) w dormitorium/domu/Skrzydle Szpitalnym, w którym opiszesz bolesny proces wyrastania nowej kości, a będzie to trwać całą noc.
Pamiętaj, że na gumowatej kończynie masz również bolące i zanieczyszczone ranki po cierniach pnącza. Bz wizyty w Skrzydle Szpitalnym się nie obędzie.

Skrzynia dalej leży w piasku, jest pokryta gęstymi glonami lecz na szczęście nie było na niej niczego z cierniami. Po bliższych oględzinach zauważasz, że skrzynia nie ma dziurki od klucza.

Ręka diabelnie go bolała. Nic dziwnego - stracił kość! Mimo tego miał wielką ambicję dowiedzenia się czy faktycznie to co znajdzie w skrzyni było warte jakiegokolwiek karania swojego ciała tym zranieniem. Dlatego też zaczął powoli wychodzić, cały przemoczony, z wody i iść w kierunku spotkanej skrzynki. Kiedy zbliżył się do skrzyni zauważył, że ta nie miała żadnego zamka, ale potrzebował czegoś do podpory. Dlatego postanowił znaleźć jakiegoś długiego rozmiaru patyk i rzucić na niego zaklęcie Abcivio, które zamienić miało owy kawałek w łom, który mógłby wykorzystać do agresywnego otworzenia skrzyni. Prosił, aby się udało. Postanowił otworzyć.

Znalezieni odpowiedniego patyka zajęło Ci około dwudziestu minut, transmutacja kilka sekund. Dzielnie próbowałeś uchylić wieko jedną ręką. Wiadomo, że było to jeszcze trudniejsze niż gdyby dało się używać przy tym ich obu. Ból również nie ułatwiał sprawy. Zaparłeś się i udało Ci się nieznacznie uchylić wieko z pomocą swojego łomu -  ze szczeliny wylała się fala wody i nim zdołałeś zajrzeć do środka skrzynia zamknęła się z hukiem, zaś Ty zostałeś pchnięty niewidzialną siłą do tyłu - nie straciłeś równowagi, ale zostałeś zmuszony do cofnięcia się na dwa metry.
Nagle coś błysnęło na wieku skrzyni - widzisz pomiędzy ciemnozielonymi glonami jakiś blado błyszczący napis. Nie jesteś w stanie go odczytać po pierwsze z faktu, że skrzynia wciąż była pokryta roślinami wodnymi, a po drugie z tego powodu, że znaki wyryte w drewnie do złudzenia przypominały pismo runiczne. Możesz poświęcić czas i spróbować odszyfrować pismo albo szukać innego sposobu na otwarcie skrzyni. Lewa ręka dalej Cię boli, z ranek spływa krew i nie możesz poruszać palcami lewej dłoni.

Co robisz dalej?

Rasmus musiał najpierw zająć się swoją ręką i tym, aby przestała krwawić. Dlatego też zdecydowanie wolał rzucić ponownie zaklęcie Abcivio i zamienić rośliny wodne na skrzyni w kawałki bandaży, które zamierzał użyć do okrycia i zawiązania wokół swojej ręki w prowizoryczny opatrunek, który miał mu pomóc przetrwać. Dzięki temu przypominał sobie, że lekcje w Stavefjord na temat surwiwalu nie poszły na marne. Trochę czasu mu to zajmie, ale w ostateczności będzie mógł się zająć już skrzynią. Dlatego podszedł do niej i zaczął starać się odkodować runiczne znaczenie.

Transmutowałeś glony w bardzo mokre, cuchnące i bladozielone bandaże. Przez niedługi czas mogły służyć jako tako za opatrunek, ale nie czujesz, aby to zaklęcie miało potrwać długo. Mogłeś wówczas przysiąść przed kufrem i przyjrzeć się napisowi. Przetłumaczenie tego będzie czasochłonne, ale możesz spróbować dowiedzieć się co oznaczają poszczególne napisy - a odróżniasz ich trzy.

Rzuć 1k6 i poznaj scenariusz. Za każde 10 punktów ze starożytnych run masz prawo do pojedynczego przerzutu kości, jednak wówczas liczy się drugi wynik.

1,2 - nie potrafisz się skupić przez bolącą rękę i fakt, że nawet nie masz jak przepisać sobie tych run i tłumaczyć ich na kartce. Tłumaczysz połowę, ale wszystko wydaje się bez sensu, jakby ktoś wygrawerował tam przypadkowo rozrzucone runy. Nie jesteś w stanie tego rozszyfrować, a więc jeśli chcesz dowiedzieć się co jest w środku trzeba znaleźć inny sposób uchylenia wieka i pokonania run.
3,4 - udaje Ci się rozszyfrować dwa słowa i brzmią jak "obrona" oraz "więzienie". Jeśli poświęcisz trochę czasu na zastanowienie to tknie Cię pewna myśl - przecież profesor Forester wspominał coś o łamaniu run... jeśli wylosujesz tę kość to w następnym poście MG dowiesz się w jaki sposób obejść ich działanie. Pozostaje się jedynie w jakiś sposób przygotować się na to, co mogłoby się wydarzyć.
5,6 - rozszyfrowałeś wszystkie trzy słowa - obrona, więzienie, strach. Mało tego, ich zapis przypomina trójkąt. To prosta dedukcja, czytałeś to w podręczniku i to niedawno! Wiesz jak unieszkodliwić runy, to przecież takie łatwe... jeśli wylosujesz tę kostkę to w następnym poście MG dowiesz się co należy zrobić, aby otworzyć kufer.

Kostka: 4,1

Nie poszło po jego myśli. Dużo czasu spędzał nad skrzynią, a nie wiedział też ile czasu jego prowizoryczny opatrunek. Ale jeśli spędził dłuższą ilość czasu nad posiedzeniem nad skrzynią dowiedział się, że być może ma to jakiś związek z runami. Ale Rasmus pomyślał też, że jeśli jest to jakieś zaklęcie kamuflujące prawdziwe znaczenia słów to być może wystarczyło rzucić proste zaklęcie Finite. Dlatego też student w każdym bądź razie wycelował różdżką w skrzynie i wypowiedział zaklęcie "Finite".

Skrzynia zachybotała lecz wieko się nie uchyliło. Dociera do Ciebie myśl, że skoro ktoś wygrawerował runy na tym przedmiocie to z pewnością niezbyt pragnął, aby proste zaklęcia miały moc sprawczą. Ciężko było znaleźć rozwiązanie tej sytuacji, czas mijał i zapadło chłodniejsze popołudnie. Ręka dalej Cię pobolewa, ale nagle do Twoich uszu dociera szept. Cichy... dziecięcy? Najdziwniejszy był w tym fakt, że ten głosik dochodził... ze skrzyni. Najwyraźniej Twoje zaklęcie coś osłabiło, choć nie przyniosło oczekiwanego efektu. Jeśli nachylisz się i wsłuchasz w ten szept, usłyszysz niewyraźny piskliwy głosik czegoś, co najwyraźniej bardzo długo nie używało strun głosowych. Słyszałeś dwa słowa "Psuj. Runy. Psuj. Runy." Z początku ciężko było je oddzielić od siebie i zrozumieć, ale po chwili je pojąłeś. Coś, co było w środku chciało najwyraźniej wydostać się na zewnątrz i Cię wspomóc w tym przedsięwzięciu... Po kilku długich minutach głosik zmienił swój ton na jeszcze cichszy i słabszy, gdy słyszysz - "pić. pić. pić. pić. pić. pić. pić."

Co robisz?

Cholera jasna, słyszał z tego czegoś jakiś jęk i prośby o pomoc. Dodatkowo jeśli się nie pośpieszy to to coś w środku może... może umrze? Rasmus nie chciał sobie pozwolić na takie coś dlatego najszybciej chciał pomyśleć co może użyć. Pierwsze do głowy przyszło mu zaklęcie Diffindo. Niby służy do rozcinania tkanin, lin czy skór, ale może jeszcze mogło zarysować te runy. Zniszczyć ich strukturę. Dlatego postanowił użyć zaklęcia Diffindo. Jednak jeśli oczywiście to nie zadziała, Rasmus chcial czym prędzej spalić runy pod kątem, który nie naruszy struktury skrzyni. Chciał tylko i wyłącznie nakierować płomień mówiąc Relashio.

Jak słusznie zauważyłeś, Diffindo przecina skórę, linę... ale nie metal i drewno. Zaklęcie pozostawiło jedynie drobną rysę na wieku i nic poza tym. Następne zaklęcie było jednak strzałem w dziesiątkę - nie tylko użyłeś przeciwnego żywiołu, ale również w ten sposób wypaliłeś dwa znaki runiczne, a to wystarczyło, aby wystarczająco mocno osłabić ich działanie i w ten sposób stworzyć sobie możliwość otwarcia wieka. Wbrew pozorom nie było ono lekkie, musiałeś odłożyć różdżkę i podnieść to z pomocą jednej ręki albo użyć jakiegoś zaklęcia. Ze środka wyleciała bańka wody wielkości arbuza. W jej środku dostrzegasz zarys jakiejś istoty... a gdy słońce na moment chowa się za chmurami dostrzegasz w bańce nieduże stworzenie, które patrzy prosto na Ciebie. To jego głosik słyszałeś.
. Pić. Pić. Pić. Pić. Pić krew. Dostać coś. Pić krew. Coś za coś. Krople za coś. Coś dostać. Człowiek. Pić. Tym razem ten głos słyszałeś w swojej głowie. Bańka lewitowała przed Tobą, jej cienka wodnista warstwa płynęła nieustannie po owalu, a istota pływająca wewnątrz cały czas bacznie się Tobie przyglądała. Otworzyła swój pysk i odsłoniła kilkanaście malutkich kiełków oraz rozdwojony na końcówce język. Istota nie była duża, dorosły człowiek zmieściłby ją w swojej dłoni. Przez skórę widać pulsujące w jej ciele serduszko. Istota patrzyła na Ciebie nieustannie i prosiła o ugaszenie pragnienia.

Co robisz?

To było... dziwne. W momencie, kiedy użył kolejnego zaklęcia, które pomogło mu otworzyć wieko, zauważył wychodzącą z niego kulkę. Która zaczęła w ciemniejszych chmurach stawać się wyraźniejsza, a on zaczął widzieć nieznaną mu dotąd istotę. Czym było to gadające coś? Coś, czego nigdy nie widział w zupełności w swoim życiu. Zaraz jednak słysząc jej gadanie, Rasmus jedynie na co zdążył się odważyć to po prostu pozwolenie bestii na zlizanie z palców jego dłoni krew. Trochę już skrzepniętą, ale możliwą do "napojenia się".

Wystarczyło, że wysunąłeś w jej kierunku dłoń i bańka pękła, a istota przyczepiła się do Twojej gumowatej ręki. Wbiła w kiełki w Twoje palce i upiła kilka łyków Twojej krwi. Udało Ci się w dowolny sposób ją przepłoszyć i oderwać od siebie, bowiem najwyraźniej nie wyglądało to na "kilka kropel", o które prosiła. Gdy tylko ją od siebie odkleiłeś, ta wskoczyła do wody i odpłynęła do głębin. Nie czujesz bólu w ogóle, ale za to Twoja lewa dłoń wymaga solidnej naprawy w skrzydle szpitalnym, bowiem bez tego do końca dnia zacznie niepokojąco czernieć.

Na dnie kufra możesz znaleźć drobiazg, które sobie wylosuj poprzez rzut kością:

Parzysta- Czujnik tajności (+2 do OPCM)
Nieparzysta - Kilka kamieni szlachetnych, za które dostaniesz 45 galeonów.

Jeśli napiszesz w Skrzydle szpitalnym post na minimum 2000 znaków, w którym spędzisz noc to kość w Twojej ręce zostanie naprawiona, a klątwa ze skóry usunięta przez szkolną pielęgniarkę.

Jeśli będziesz szukać informacji na temat istoty to zdołasz jedynie dowiedzieć się, że zarejestrowano na świecie istnienie kilku zmutowanych istot magicznych, które po dawnej anomalii magicznej zmieniły swoją naturę.

Dziękuję za udział w wątku i możesz w swoim poście opuścić temat.

Kostka: 5

To było bardzo, bardzo dziwne uczucie widzieć jak gadające magiczne stworzenie wysysało z niego krew. Kiedy się w końcu odczepiło od jego skóry, Rasmus zauważył momentalnie jak czubki jego palców zaczęły czernieć, nie pozostawiając na nim jakiegokolwiek odcienia skóry. To było bardzo niepokojące. Postanowił czym prędzej przejrzeć jeszcze skrzynię, aby zauważyć w niej kamienie szlachetne, które postanowił zebrać. Póki co nie miał gdzie pracować, a pieniądze zawsze się przydadzą, jeśli opchnie to w Hogsmeade... Ale najpierw trzeba było zająć się tą ręką.

z.t

Kostka zdarzenia losowego: 3

Nie wiem jak, ani kiedy, ale przechodząc po błoniach, nabawiłem się... kurczaka na ramieniu. Dość zaskakujący widok, mizerna to papużka, ale jaki miękki w dotyku i całkiem urzekający spojrzeniem. Z uśmiechem zaakceptowałem nowego kompana wycieczki, ponieważ zdecydowałem się wybrać na obchód, by upewnić się, że okoliczne pożary nie sprawiły, że dzikie zwierzęta umykające z okolic Hogsmeade nie zawieruszyły się w zakamarki szkolnych błoni, w które lepiej by się nie zawieruszały. Mając nieprzyjemne doświadczenie z nieproszonym gościem we własnym domu wolę mieć pewność, że takich spotkań nie będą mieli studenci.
Nie zastanawiałem się wiele, natchniony chyba tymi pierwszymi wiosennymi zapachami i promieniami dzisiejszego słońca, nieśmiało wyglądającymi spomiędzy chmur wyczarowałem patronusa i posłałem go na spotkanie Williamsa. Zapytany nie umiałbym sprecyzować, dlaczego aż tak ochoczo domagam się jego towarzystwa, ale też nie ukrywam ani przed nim, ani przed nikim zainteresowanym, jak miły i drogi jest mi pan uzdrowiciel.
Kurczaczek popiskiwał wesoło mi do ucha jakąś pieśń swoich ludzi, gdy, zgodnie z patronusową zapowiedzią, zboczyłem z kamiennej ścieżki w stronę jeziora, podążając jakimiś drobnymi tropami zwierząt w takim zamyśleniu, że niemal mnie zaskoczył tym, że się zbliżał.
Posyłam Huxowi uśmiech, widząc z daleka, jak zmierza w moim kierunku i uniósłszy dłoń macham na przywitanie, z pięknym uśmiechem, promienistym jak to słoneczko, cały taki zadowolony, jeszcze przecież wcale nie zdaje sobie sprawy z tego, że zielona kuleczka na moim ramieniu jedynie podbija mój doskonały humor.
- Witaj. - uśmiecham się ciepło, przyglądając mu się uważnym, ale pełnym sympatii spojrzeniem.

Robiłem jakieś bardzo ważne rzeczy w stylu ustalanie kolejnej lekcji, próba wymyślenia szlabanu dla Harmony w gipsie i sprawdzenie kilku prac domowych. Nic mi jednak nie idzie tak jak powinno więc palę sobie Zjednoczone Wile gapiąc się jedynie na to co mam robić. Na dodatek do mojego gabinetu trafił jakiś kurczaczek. Ze zdziwieniem pytam co tutaj robi, ale nie kwapi się by odpowiedzieć, ale za to wskakuje mi na ramię. Nie mam nic przeciwko uroczemu towarzyszowi, ale chyba powinien znaleźć jakąś rodzinkę czy coś.
Jak na zawołanie przychodzi pomoc - a mianowicie patronus Atlasa, który na pewno mi poradzi co mam zrobić z moim nowym kompanem. Zakładam jakąś niesamowitą kurtkę na której namalowany feniks lata sobie po materiale, zostawiam wszystko co miałem robić i idę na spotkanie. Nawet nie wiem dokładnie czego chciał ode mnie nauczyciel ONMS, ale cieszę się, że mogę się na chwilę oderwać od codzienności. A przy nim zawsze jest łatwiej to robić.
Macham wesoło do Atlasa już kiedy go widzę z daleka i idę energicznie w jego stronę. Już z daleka widzę, że on również ma kurczaka na ramieniu, bardzo podobnego do mojego, więc aż przyspieszam kroku do uroczego półwila.
- Jestem! Co tu robisz? - pytam na przywitanie i dość niezręcznie jak na mnie macham mu ręką na przywitanie. Uważa że wyglądasz jak zwykle pięknie. Oznajmia nagle mój kurczak, chociaż przecież wcześniej jak z nim próbowałem rozmawiać słowem się do mnie nie odezwał! Zaszokowany patrzę na swoje ramię przez chwilę zastygając w bezruchu.
- E... wcześniej nic nie mówiłeś... Ale no, masz rację, myślę że nie musisz tego mówić na głos - oznajmiam zdekoncentrowani temu niezbyt pomocnemu ptaszorowi, który nagle postanowił coś się odezwać. - O co chodzi? - pytam wskazując na te urocze kurczaki, chociaż mój postawił mnie w niekomfortowej sytuacji.

Uśmiecham się jeszcze szerzej, promieniście, cały taki wiosenny i uradowany, już sam nie wiem z czego, ze słońca, widoku Huxleya zmierzającego w moją stronę, czy zapachów pączkujących nieśmiało, pierwszych białych kwiatów, ciągnących z zagajnika nieopodal.
Otwieram usta robiąc krok w stronę Williamsa, bo jestem zawsze przecież taki okropnie wylewny, przesadnie dotykalski, już chwytam jego ramię, by przyciągnąć go do siebie w powitalnym uścisku, chcę zaraz wargami muskać jego policzek, gdy staję vis-a-vis kurczaka, deklamującego mi prosto w twarz jakąś - choć sekretną - to wciąż oczywistość. Zerkam na Huxa z chytrym uśmiechem i błyskiem w oku, ale zaraz wybucham ciepłym śmiechem.
- Dziękuję. - odpowiadam z wdzięcznością, bo przecież kocham komplementy, nie będę udawał inaczej. Bladym palcem dotykam kuleczki na ramieniu uzdrowiciela- Wyszedłem sprawdzić, czy nie zapuściły się na szkolne tereny żadne zwierzęta uciekające przed pożarem w Hogsmeade. - wyjaśnił swoją obecność na błoniach- W moim domu zalęgł się trutniowiec krwiopijca, wolałbym uniknąć sytuacji, w której jakiś uczeń zostałby pożądlony. - przyznaję, bo choć ja w jakimś stopniu jestem w stanie zachować ostrożność w obchodzeniu się z takimi niebezpiecznymi owadami, to nie podejrzewam, by którykolwiek z dzieciaków w ogóle był w stanie wystarczająco szybko trutniowca rozpoznać, a co dopiero uniknąć ataku- Wyszedłem rozejrzeć się po zakamarkach, które mogłyby się takim uciekającym stworzeniom spodobać na tymczasowe siedliska, ale pogoda jest taka cudowna, a mój humor z jakiegoś powodu tak wspaniały, że nie mogłem się powstrzymać, by nie sprawić sobie przyjemności zaproszenia Cie i zaproponowania towarzysko wspólnie spędzonego czasu. - mówię uśmiechając się bajecznie jak książę z bajki. Wiem, że w roboczych ciuchach nie jestem największym fashionistą w szkole, ale ani mogę ani w sumie chcę powstrzymać swój doskonały nastrój takimi bezwartościowymi niuansami.
Spoglądam na zielone kurczątko na swoim ramieniu i ze szczerym rozbawieniem kręcę głową, przyznając, że:
- Nie mam pojęcia. Pojawił się po prostu i mi towarzyszy. Jakiś taki jest... żywiołowy i wesolutki. - przyznaję, spoglądając na drugie z kurcząt- Ale w odróżnieniu od Twojego się nie odezwał jeszcze ani słowem. - przenoszę spojrzenie na Huxleyową twarz, jakbym chciał wyczytać z linii jego rzęs, wilgoci oczu, czy był zmęczony, czy odpoczywał wystarczająco, czy nie brał na siebie zbyt wiele pracy, nic z tego jednak nie mówię na głos, jedynie przechylam głowę- Może uciekły skądś w związku z pożarem? Poszukamy czy nie ma ich więcej? - proponuję.

Może już powinienem przyzwyczaić się do tego atlasowego dotykalstwa, ale nadal przychodzi mi to z pewną trudnością. Nie to, że ja nie byłem wylewny i przesadnie ingerujący w przestrzeń innych. Po prostu z nim jest zawsze odrobinę trudniej kiedy jego urok tak wypływa naturalnie z niego. Nigdy nie nauczyłem się być odporny na działanie czaru Perpy, więc nawet nie spodziewam się, że tutaj mi się to jakimś cudem uda. Ale z nią miałem więcej doświadczenia, więc było mi łatwiej - tutaj za każdym razem musiałem przyzwyczajać się na nowo. Nigdy nie wiedziałem czy może Atlas zwyczajnie nie panuje odpowiednio nad swoim darem czy specjalnie tak rozpuszcza go tu i tam. I ledwo to sobie pomyślę, a po moim komplecie od kurczaka pada właśnie takie niezbyt grzeczne pytanie. Specjalnie rozpuszczasz swój urok wili wszędzie gdzie popadnie czy nie panujesz nad tym?.O ile pierwsze słowa kurczaka były miłe i oczywiste teraz już patrzę z niedowierzaniem na mojego kompana, który jeszcze niedawno siedział cicho. Nie wiem co za bardzo zrobić z tym pytaniem kurczaka. Ja na pewno nie ubrałbym to w słowa tak nachalnie.
- Poradziłeś sobie z trutniowcem? - pytam najpierw patrząc się czujnie na kuleczkę na moim ramieniu, ewidentnie z siebie zadowoloną. Nie jestem pewny teraz czy przyznawać się, że to byłą oryginalnie moja myśl czy pozwolić może naiwnie uwierzyć, że to głębsze rozkminy kurczaka. - Tak, pogoda jest super... - mruczę jak ktoś zażenowany, który próbuje uniknąć innego tematu i zorientować się co powinienem mądrego powiedzieć dalej.
- To chodź pójdziemy gdzieś. Może popływamy tą... kompletnie rozpadającą się łódką i zostawimy kruczaki, żeby na nas czekały... Albo poszukajmy trutniowców w miejscu gdzie nie można brać tych rzezimieszków- proponuję chcąc jak najszybciej pozbyć się towarzysza, który chyba po prostu czytał mi w myślach. Skąd te magiczne zwierzaki mają czasem tak niesamowite umiejętności?
- Może otwierają się przy innych. Do mnie też nic nie mówi- dodaję i z lekkim strachem aż zerkam na tego uroczego zwierza, bojąc się co powie.

@Atlas M. O. Rosa

Jest mi szalenie miło w towarzystwie Huxa, jakby ktoś przyłączył do mnie na nowo jakiś pierwiastek, którego mi tak brakowało. Cała ta energia, która mnie rozpiera, kumuluje mi się w uśmiechu do niego, jakbym mógł ją przerzucić magicznie ze swojego ciała w jego ramiona, może to dlatego aż tak promieniuję urokiem? Szybko sprowadza mnie na ziemię pisklę, siedzące na jego ramieniu, na które przenoszę błękitne spojrzenie z uwagą. Wracając wzrokiem do Huxleya jeszcze piękniej się uśmiecham, głowę lekko przechylam, spod rzęs mrugnę.
- Trochę za dużo lat już z tym żyję, by nad tym nie panować. - odpowiadam miękko i mam ochotę strzepnąć tego kurczaka z Huxleyowego ramienia, rozgnieść jak muchę, ale jedynie uśmiecham się pięknie- Musisz mi powiedzieć, jeśli wprawia Cię to w dyskomfort, Hux. - dodaję szczerze, zaglądając mu z powagą w oczy, nim wrócę uwagą do otaczającego nas terenu.
Jedno wspomnienie łódki, a ja już się szerzej uśmiecham. Coś zupełnie innego mam w głowie, niż łódkę, a kurczak prowokuje mnie jakby jeszcze bardziej by rzucić przyjacielowi wyzwanie.
- A może by tak... po prostu się przepłynąć? - rzucam mu z błyskiem w oku, nim roześmieję się wesoło i perliście- Żadne trutniowce nas nie dogonią, żadne pisklaki nie będą nas rozpraszać. -spoglądam w stronę zamku, bo pozostaje jeszcze kwestia uczniów, ale kto by się tam przyglądał czy nauczyciele robią skinny dipping przy jakimś rozpadającym się pomoście.- Kto pierwszy do tamtego patyka i z powrotem..? - rzucam już, jeszcze bardziej zadowolony, gotowy wyskoczyć z ubrań jak sarenka z krzaczków.