Lot na Wielką Brytanią - przynajmniej dla Darrena - był ZAJEBISTY. Co prawda możliwe, że zgubili się na chwilę nad Grampianami, a te skalne wysepki które widzieli przez chwilę na horyzoncie to na pewno NIE BYŁY Orkady (oby), ale w końcu wylecieli na niziny północnej, wesołej Anglii. I nawet jeśli moduł znikania zawiódł na chwilę nad Manchesterem - nic dziwnego, powietrze tam w końcu lepiej było oglądać niż wdychać. Mimo tego jednak połowę drogi Shaw spędził przy Jess, zachowując się jak dwulatek który nauczył się pytania "co to robi?" i wskazując po kolei na wszystkie guziki, pokrętła i dźwignie jakie tylko znajdowały się w pojeździe. Drugie pół Krukon przesiedział przyklejony do okna i spoglądający w dół. Mimo wszystko nie mógł powiedzieć, że lot Gumochłonem BYŁ lepszy od lotu na miotle - ale wygodne siedzenia, ogrzewanie oraz brak wiatru piździącego w twarz były na pewno sporymi plusami.
  Po wylądowaniu w Exham - Krukon specjalnie poprawił wcześniej wszelkie bariery, tak by przepuściły auto z Jess oraz nim na pokładzie - Shaw pomógł dziewczynie rozpakować jej menażerię, która zadomowiła się w rezydencji widocznie szybciej niż sama ich właścicielka. Skombinował też na szybko jakąś kolację, jego umiejętności kulinarne nie mogły jednak równać się z tymi hogwarckich skrzatów - po długiej podróży jednak chyba zarówno jemu, jak i dziewczynie było wszystko jedno co zjedzą i, po całusie na dobranoc, po prostu rozeszli się do swoich pokoi - choć kłamstwem byłoby powiedzieć, że Darren poszedł tam bez ukłucia zawodu.
  Shaw, zbyt zmęczony by zakładać całą piżamę, po prostu założył jakiś stary, wyciągnięty T-shirt Tajfunów i wskoczył pod pościel, zakrywając zasłony machnięciem także wyczerpanej już dziś różdżki. Mógł się spóźnić na jutrzejsze przedpołudniowe godziny w Ministerstwie - zbytnio go to nie obchodziło, gdy zasypiał snem sprawiedliwych...
  ...przynajmniej do czasu, kiedy usłyszał ciche pukanie drzwi. Ciche - ale po pomieszczeniu z wysokim sufitem niosło się całkiem donośnie. Otworzył powoli sklejone snem oczy i obrócił się na swój lewy bok - zobaczył tam wślizgującą się do środka i kucającą przed kominkiem Smith.
- Żeeesssss...? - spytał Krukon. Przetarł ostatnie, buntujące się jeszcze resztki snu z oczu i uniósł wyżej powieki. Najwyraźniej Jess nie mogła spać - po dniu pełnym wrażeń nie było w tym nic dziwnego. Od eksmisji, do ekspresowej przeprowadzki, pakowania, lotu, rozpakowania, nowego - choć znanego już - miejsca...
Shaw nie był więc zaskoczony - choć sam zapewne zasnąłby jak bobas i tak.
Darren wyślizgnął się spod kołdry i przydreptał do dziewczyny, siadając po turecku obok niej i powstrzymując ziewanie. Choć może nie powinien - w końcu było ono wyjątkowo zaraźliwe, a gdyby Smith zaczęła ziewać, to może łatwiej byłoby jej zasnąć?
Dwieście IQ, Shaw.
...może chociaż ciepłe mleko?
IQ rośnie wykładniczo.
- Już dooobrze - powiedział Darren, obejmując dziewczynę i odganiając ostatnie, senne jeszcze myśli. W sumie nie pomyślał o tym, że Jess może się w Priory po prostu spać źle - może na pierwszą noc powinien po prostu załatwić trochę nasennego eliksiru? Nie miał jednak na to i tak czasu - od wiadomości na wizzengerze do samej przeprowadzki minęło niewiele godzin - Może... może chcesz dziś spać tu? - spytał, wskazując ruchem głowy na opuszczone przed chwilą łóżko - Mogłem rzucić na twój pokój parę Fovere za mało, jak tak o tym pomyślę... - dodał, ściągając usta w cienką linię. Dwa tygodnie treningu w Norwegii - na marne.

  Nigdy wcześniej Krukon nie zauważył jak miękkie były dywaniki, ułożone w kilku miejscach jego sypialni. W końcu wchodził do niej zwykle późnym wieczorem, zasypiał niedługo potem, rano wstawał i opuszczał pomieszczenie na praktyczny dzień, nie zaprzątając sobie nim absolutnie głowy.
- Nic się nie stało - uspokoił Jess, przytulając ją nieco mocniej. Zaspany do tej pory żołądek podskoczył mu lekko w rytm leniwego trzasku ognia na kominku, gdzie na rozżarzonych brzozowych polankach błądziły nikłe płomyki, sprawiające że cienie - a raczej w tej chwili cień - rzucane przez parę Krukonów co chwilę wydłużały się i skracały na drewnianych panelach komnaty.
  Shaw powiercił się chwilę w miejscu, by lepiej ułożyć siebie i opartą o niego Smith. Uśmiechnął się lekko na słowa dziewczyny, jednak z każdym kolejnym rozpracowanym "nie" szczęśliwy grymas nieco się poszerzał, by w końcu objąć też krótkim, pierwszym od czasu nieprzewidzianej pobudki błyskiem oczy Darrena.
- Nigdzie się nie wybieram - oznajmił stanowczo, jednak to mocne postanowienie zbladło nieco, kiedy znów musiał lekko przesunąć stopę, bo dywanik - choć miękki - szybko stawał się po prostu ubitą matą, niewiele bardziej wygodną od po prostu heblowanych kawałków dębu.
Po wyznaniu Jess na temat zastępczego Darrena stworzonego ze zrolowanej kołdry - zapewne całkiem miękkiego, jednak pozbawionego cudnego przecież krukońskiego charakteru - Shaw przyciągnął ją do siebie jeszcze mocniej, wtulając twarz w rozczochrane nieco włosy.
- Mogę ci się pożyczyć na parę nocy, jeśli gałgan zgodzi się na taką wymianę, oczywiście - mruknął w czuprynę Smith Krukon, spoglądając ponad głową dziewczyny w rozpadający się właśnie wyjątkowo powoli fragment brzozowego konara - Jess... wiesz, że nie musisz szukać nowego mieszkania, prawda? - spytał, biorąc potem nieco większy wdech. Próbował opanować szybkie bicie serca, które galopowało prawie tak jak w gabinecie czy na płonących, norweskich ławkach - i choć pomiędzy wcześniejszą z tych okazji a tym wieczorem minął już ponad miesiąc, to Darren i tak miał wrażenie, jakby było to co najwyżej przedwczoraj.
  - Możesz zostać w Priory - oznajmił tonem, jakby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie. Ba, dla niego była - nie widział najmniejszego powodu dla którego Jess miałaby się przeprowadzać gdziekolwiek, gdzie nie będzie Shawa - ...ze mną - dodał szybko, mając wrażenie że głośne bicie jego serca i krew szumiąca mu w uszach powinny być słyszalne nawet zza drzwi, a tym bardziej przez Smith.

  Obijający się o okna Exham świst marcowego wiatru nie docierał nawet do uszu Darrena - a nawet jeśli, to był zupełnie nieobecny w jego świadomości, która była zachowywała się, jakby poddana była idealnemu, anestezjologicznemu zabiegowi na wszystkie bodźce, oprócz Jess oczywiście. Ubity tyłkiem dywanik przestał być niewygodny, ogień na kominku równie dobrze mógłby zgasnąć, a przedwiosenna wichura, ostatnie tchnienia niebyłej już zimy, nie potrafiła się przebić nawet przez szum skrzydeł szczęśliwych motyli, obijających się o sklepienie czaszki Shawa.
  Słysząc wspomnienie jego własnych słów pod wodospadem, przez twarz Krukona przemknął cień rozczulonego uśmiechu. Czy tamte odwiedziny "krańca światu", podążanie za wskazówkami w liściku oraz rozwieszonymi wzdłuż drogi kolorowymi kulami było jednym z najcenniejszych wspomnień Darrena z norweskich ferii? Można by było tak powiedzieć - gdyby nie to, że całe dwa tygodnie spędzone z Jess Krukon uważał za jeden, długi i piękny sen, którego nie były w stanie popsuć ani ciche demony, ani nawet stanięcie twarzą w twarz (albo raczej "twarzami w pyski") z wilkołakiem i ponurakiem.
Gdyby Shaw miał teraz wybierać między ponownym spotkaniem dzikich stworzeń, a straceniem Jess choć na minutę ze swoich objęć - to zapewne szykowałby już Mizerykordię.
  Zanim Smith w ogóle zdążyła dokończyć swoje zdanie, każda cząstka ciała Krukona nakazywała mu jej przerwać i powiedzieć - ba, krzyknąć - że tak, oczywiście, co to za pytanie! Darren powstrzymał się jednak, maskując drżenie wzięciem oddechu, po czym uniósł lekko głowę i z ustami praktycznie stykającymi się z wargami Jess odpowiedział jej zaledwie jednym słowem:
- Chcę - po czym złączył ich usta, na początku delikatnie i nawet ostrożnie, nie mogąc się jednak powstrzymać od stopniowego, choć i tak hamowanego, całowania jej coraz mocniej.

  Mimo starań przed paroma tygodniami by niczego nie skiepścić, Darren musiał przyznać że zaklęcia nałożone na pokój zdecydowanie szwankowały. Po wykryciu dwóch osób podnosiły temperaturę do niemożliwych wartości, jednak w sposób niezauważalny, a zarazem szybki...
Bo jakie było inne wytłumaczenie tego, że gorąco prawie zapierało Krukonowi dech w piersi?
Czekając na odpowiedź Jess, Shaw czuł wręcz przeciwieństwo tego, co działo się w środku Smith. A co, jeśli się nie zgodzi? Miała do tego przecież pełne prawo, mogła wynająć sobie jakieś mieszkanie znowu w Hogsmeade, Dolinie Godryka czy w okolicy Pokątnej i nie przejmować się w ogóle snuciem po jeszcze w większości niewykończonej kupie gruzu - o ile Exham wykończone będzie kiedykolwiek. W końcu gdyby nie nagła sytuacja i zobowiązanie do przejęcia rezydencji, zapewne nawet Shaw wciąż spałby w krukońskim dormitorium, nie gdzieś na nizinach Archenfield...
Na szczęście odpowiedź przyszła szybko.