Przytomność: 5
Użycie przedmiotu: eliksir wiggenowy

Kurwa, kurwa, kurwa, kurwa...
To jedno słowo ciągle wybrzmiewało w jej głowie, gdy poczuła nagłą falę bólu związaną z działaniem wilkołaka, który odgryzł jej ucho. Sama nie wiedziała czy to, co wyrwało się z jej gardła to był krzyk, charkot czy może niemal zwierzęce warczenie. Trudno było to stwierdzić skoro jej struny głosowe wciąż nie znajdowały się w idealnym stanie po niedawnym przeszczepie. Tylko tego brakowało, by je sobie zdarła i zaczęła pluć krwią na prawo i lewo. Już i tak straciła jej wystarczająco.
Śnieżna zaspa nieco złagodziła to uczucie. Jedynie trochę. Jedynie na krótką chwilę. Przynajmniej wilkołak odskoczył od niej. Liczyła na to, że nałożone na niego Nec Consilium będzie działało tak jak powinno i sprawi, że ten straci siły w mgnieniu oka. Drżącą dłonią, sięgnęła ku kieszeni kurtki, by wydobyć z niej eliksir wiggenowy. Naprawdę dobrze zrobiła, że przyniosła ją ze sobą.
Odkorkowała ją szybkim ruchem i przytknęła do ust, łapczywie pijąc zawartość fiolki i nie przejmując się w ogóle smakiem jaki posiadał wywar. Najważniejsze, by działał. Na resztę miała szczerze powiedziawszy wywalone.

@Eskil Clearwater

@Darren Shaw  @Violetta Strauss

Atak: 3A (zamiast obrony przed czarem)
Atak drugi: 3D (nie musisz się bronić bo wilkołak atakuje niewidzialny mur, a nie Ciebie)

Istota rozpędziła się, aby ramieniem natrzeć na niewidzialny mur, ale z tego też powodu przyjęła na siebie czarnomagiczny cios. Stracił oddech, zaspał, bo póki co czuł ból w klatce piersiowej i mocno napierał na niewidzialny czar. Zniszczy go w swojej następnej turze, ale tymczasowo się nie broni, więc Twój następny atak powinien go trafić o ile nie wyrzucisz na kości 1. Istota męczy się, traci siły, warczy, wydaje z siebie dziwne dźwięki ale za wszelką cenę postanowiła dostać się do Ciebie. Widzisz w ślepiach tej osoby, że nie odpuści dopóki nie rozszarpie Cię na strzępy. Twarz ma pokrytą posoką Twojej koleżanki, która wcale się nie podnosi, cały czas leży w śniegu w kałuży swojej krwi. Mimo wszystko przeciwnik nie odpuszcza, jest zawzięty choć coraz bardziej jego twarz blednie. Jeszcze trochę wytrzyma...

Violetta, wypiłaś eliksir, ale potrzebujesz czasu, aby Cię połatał. Ciepło substancji nieco Cię rozgrzewa, ale masz zawroty głowy wywołane dużą ilością utraty krwi. Jeśli nie stracisz przytomności w swoim najbliższym poście, możesz rzucić pojedynczy czar z karą -20% do siły.

Darren: silny ból w ramieniu, -1 eliksir wiggenowy
Violetta: spowolnione poruszanie, brak ucha i gojąca się rana, ubytek w słuchu (dopóki ucho nie zostanie zrekonstruowane), osłabienie wywołane dużą utratą krwi, -1 eliksir wiggenowy

Kostka na przytomność: jeszcze przytomna
Atak: 6H

Było jej słabo. I niestety dobrze znała to uczucie. Nie był to pierwszy raz, gdy znajdowała się w podobnej sytuacji. Zdecydowanie powinna przestać się pchać w podobne sytuacje, ale nie potrafiła sobie odpuścić. Potrzebowała jakiś bodźców, odrobiny adrenaliny, aby poczuć cokolwiek, żeby wiedzieć, że żyje.
Wciąż jednak była przytomna choć momentami ciemniało jej przed oczami, wciąż oddychała i była w stanie coś zrobić. Różdżka cały czas spoczywała w jej ręce i była gotowa do akcji jeśli jedynie wykrzesa z siebie odpowiednią ilość mocy, aby rzucić cokolwiek.
Zdecydowała się na to, by rzucić Lupus Palus. Struga światła z różdżki przemieniła się w wilczą postać, którą wyczarowała w jednym prostym celu: miał przede wszystkim zaatakować wilkołaka. Najlepiej przewrócić go i wgryźć się w niego. I właśnie taką dostał od niej komendę, gdy pokierowała go w kierunku przeciwnika.

Obrona: 3 xD
Atak kontra atak 4E xD

To była zażarta walka. Darren, widzisz jak Twój niewidzialny mur pęka w dokładnie tej samej chwili kiedy rzuciłeś niewerbalne zaklęcie. Twoje czary wsiąkły w resztki niewidzialnego muru, który między Wami pękł i Was odsunął od siebie na dwa metry. Wilkołak upadł na jedno kolano, przeklinał coś charcząco, a wtedy doskoczył do niego wyczarowany wilk. Doszło między nimi do zażartej walki. Widmo wilka wgryzło się w łydkę wilkołaka, który w odwecie próbował chwycić jego paszczę i rozerwać. Nie udawało mu się, opadał z sił, aż w końcu osunął się na ziemię i trzymał za gardło. Umierał w bardzo silnych konwulsjach, a widmowy wilk dalej się wgryzał w jego łydkę i trzymał, nie puszczał. Na Waszych oczach wilkołak- człowiek jest już na prostej drodze do śmierci. Tak, to jest człowiek acz dziki.

Nikt już Was nie atakuje. Wszędzie rozlana jest krew, na śniegu leżą dwa truchła wilków (uwięziony w wodzie opadł z plaskiem na ziemię). Trzeci przeciwnik wije się w agonii.


Co robicie?

@Violetta Strauss, @Darren Shaw

Viola, dalej obowiązują Cię rzuty na przytomność. Utraciłaś bardzo dużo krwi i rana ucha boli nie do zniesienia.

Kostka na przytomność: jeszcze przytomna

Udało im się. Dali radę wspólnymi siłami rozgromić atakujących ich przeciwników choć zdecydowanie nie było to łatwe zadanie. Strauss wciąż czuła się słabo, ale udało jej się zachować przytomność i utrzymać zaklęcie, które pozwoliło im przewrócić wilkołaka, który zaczął konać na śniegu. Nie było jej go żal. Nie w tej chwili, gdy wszystko zdawało się być o wiele potężniejszym wysiłkiem niż zwykle. Wiedząc, że to definitywnie koniec ich walki oddelegowała wyczarowanego wilka do tego, by porzuciwszy umierającego wilkołaka zajął się poszukiwaniami jej odgryzionego ucha, które miał jej przynieść, żeby mogła podjąć próby przyszywania go sobie przy pomocy Adsuno. Miała nadzieję, że ten plan wypali. Wypuściła drżący i głęboki oddech, który wciągnęła i położyła się na zakrwawionym śniegu, czując, że chyba mają już za sobą najgorsze. Czy teraz powinni wracać do ośrodka? Chyba tak... Chociaż z chęcią rozejrzałaby się jeszcze w pobliżu.

Wilkołak umierał. W tym tle słyszeliście jego szamotaninę, zdławione dźwięki nadchodzącej śmierci. Mężczyzna dławił się, łzy ciekły z jego żółtych ślepi, wił się w ziemi, w śniegu, po prostu zdychał.

Widmowy wilk przyniósł ucho, a raczej to, co z niego zostało - ledwie górna część małżowiny i niestety nie da się tego przyszyć. Jest zbyt pogryziona, zanieczyszczona i zmiażdżona. Ucho musi zostać zrekonstruowane.

Dzięki zabiegom Darrena, Violetta przestała krwawić z rany. Możesz chodzić. Potrzebujesz też wsparcia bo Twój błędnik oszalał.

Widmowy wilk zniknął, czar został zakończony. Jesteście wykończeni, zmarznięci, przemoczeni, głodni i w sumie nie macie pojęcia gdzie jesteście. Wilkołak umarł, znieruchomiał. Wokół wszędzie krew, trupy i okropnie głośna cisza.

Co robicie?

Violetta, napisz w retrospekcji wątek w Mungu gdzie uzdrowiciele rekonstruują Ci ucho. Możesz to rozegrać nawet z Czarodziejową Duszą, a jeśli nikogo nie znajdziesz to napisz do mnie. Przez 5 miesięcy będziesz gorzej słyszeć na to ucho, a i otrzymujesz bolesną i brzydką bliznę jako pamiątkę po ugryzieniu i naprawianiu ucha.

Darren, Twoje ramię będzie Cię mocno boleć jedynie przy gwałtownych ruchach ręką i będzie Ci to towarzyszyć przez 2 miesiące.

@Darren Shaw oraz @Violetta Strauss

Zapewne powinna współczuć wilkołakowi, który zaledwie parę metrów dalej konał w ogromnej agonii, ale nie potrafiła tego zrobić. Nie było jej źle z powodu tego, że swoimi działaniami doprowadzili do jego śmierci. W swoim rozumowaniu zrobili to co musieli, aby uniknąć podobnego losu. W zasadzie charczenie, które słyszała jedynie irytowało ją i gdyby mogła to od razu dobiłaby go, aby ten przestał wydawać z siebie jakiekolwiek dźwięki.
- Dzięki - mruknęła jeszcze, gdy Shaw znalazł się tuż obok niej, aby wspomóc ją prostym zaklęciem leczniczym.
Wciąż było jej słabo, ale musiała się jakoś trzymać. Spróbowała wstać, ale skończyło się to po prostu kiepsko. Upadła na nowo w śnieg, czując że jej poczucie równowagi jest zaburzone. Spojrzała w kierunku wilka, który przyniósł jej fragment ucha. Sama z pewnością nic z tym nie zrobi, ale postanowiła je jakoś zakonserwować, by wyspecjalizowani medycy mogli dokonać rekonstrukcji.
- Darren...? - czuła, że jej głos brzmi nieco niepewnie i dosyć słabo, co w połączeniu z jego głęboką barwą nadawało dosyć dziwny efekt jej słowom. - Rozejrzałabym się tu trochę.
Nie zamierzała ot tak zawracać wcześniej nie przeczesawszy choćby pospiesznie tego terenu, a zacząć zamierzała od ciała wilkołaka, które znajdowało się dosyć blisko. Już chwilę wcześniej zwróciła uwagę na to, że ucichł, co oznaczać mogło tylko jedno. Nie podnosząc się ze śniegu, przeczołgała się bliżej niego, aby móc nareszcie przyjrzeć mu się na spokojnie. Uważnie przyglądała się temu jak wyglądał oraz temu, co miał na sobie. Liczyła na to, że dojrzy coś poza łachmanami. Znajdzie coś w kieszeni lub na ciele, co mogłoby przykuć jej uwagę. Cokolwiek.

Czy tego spodziewał się Darren, podążając za Violettą w ciemny, norweski las? Oczywiście że nie. Spodziewał się może wilków albo chwili błądzenia... ale utraty ucha przez Strauss? Najprawdopodobniej, na szczęście, uzdrowicielom z kliniki świętego Munga uda się zrekonstruować małżowinę - wolał nawet jednak nie wyobrażać sobie, jaki ból musiała czuć dziewczyna, biorąc pod uwagę że nieporównywalnie mniej inwazyjne ugryzienie w ramię chłopaka nadal bolało go jak cholera, nawet pomimo użycia eliksiru wiggenowego.
Tym bardziej więc Darren zdziwiony był decyzją Strauss, by jeszcze nieco się po polance rozejrzeć. W mig zrozumiał o co jej chodzi - w końcu z pewnością chciała zdobyć jakąś 'pamiątkę', sam wolałby jednak po prostu jak najszybciej udać się z powrotem do ośrodka. Postanowił jednak spełnić 'marzenie' Strauss, choć przez chwilę.
  Kiedy Violka przeszukiwała ciało, sam Shaw przeszedł się dookoła polany, szukając może leża bestii albo innych szczątków, w których znalazłby coś ciekawszego. Nawet jeśli na nic nie trafił, przykucnął przy wielkim, jelenim porożu i stuknął w nie różdżką, rzucając nań zaklęcie Portus, które sprawiło że imponująca czaszka - jako świstoklik - pojawi się na dziedzińcu jego rezydencji, gotowa do oczyszczenia i zawieszenia gdzieś.
  - Perfossus - mruknął Darren kiedy Strauss skończyła przeszukiwać wilkołaka i odsunęła się na bezpieczną odległość, celując w ziemię pod wilkołakiem. Co jak co, ale nie zasługiwał on na zgnicie pod gołym niebem - a raczej zamarznięcie i pożarcie przez swoją watahę. Krukon zgarnął nogą do wykopanego tak dołu parę grud wyrzuconej w powietrze ziemi, przysypując tym samym ciało likantropa - po czym pochylił się nad Violką i, upewniając się że wytrzyma skok, teleportował ich na względnie niewielką odległość dzielącą polanę w jarze oraz obrzeża lasu przy ośrodku.

Proszę rzucić kością k6. Każdy osobno:

Viola:
parzysta - znajdziesz jeden eliksir niewidzialności w jego kieszeni
nieparzysta - znajdujesz jeden eliksir zapomnienia

Darren:
parzysta - znajdujesz przy wilkołaku pozdzierane zdjęcie fotografii na oko ośmioletniej dziewczynki. Podobieństwo jest uderzające. To chyba jego córka. Z tyłu widnieje napis "Lucy E. 2019"
nieparzysta - znajdujesz w jego kieszeni ogniste kastety. są zardzewiałe, ale po starannym oczyszczeniu powinny dobrze funkcjonować.

W najbliższej okolicy nie widać żadnych śladów leża wilkołaka. Tylko i wyłącznie trupy. Jeśli chcecie przeszukać las to zajmie Wam 1k6 godzin - każdy z Was rzuca kością i sumujecie wynik.
Odesłanie poroża nie sprawiło problemu, wykopanie dołu pod ciałem również. Robi się coraz zimniej.

@Violetta Strauss @Darren Shaw

Kostka: 5, kastety

  Tyle musiało im wystarczyć - niezależnie od tego, czy Violetta miała ochotę szlajać się dalej po lasach, Darren uznał że taki 'Fenrir' jakiego znaleźli był dzisiaj ostatnią istotą, z którą przyjdzie się im zmierzyć, szczególnie biorąc pod uwagę rozbitą watahę wilków, która jednak prędzej niż później zbierze się z powrotem do kupy, oraz osłabienie Strauss po utracie krwi oraz ucha.
  Parę zardzewiałych kastetów Shaw schował do kieszeni - musiały wypaść wilkołakowi podczas walki albo wrzucania go do głębokiego dołu, który - po wspomożeniu się różdżką i Locomotorem - zasypany był teraz śniegiem oraz ziemią. Po chwili pracy Darren odwrócił się jednak do Violki i ze stanowczą miną do niej podszedł, pochylając się nad nią. Znalezisko i zakopanie dziury w ziemi nieco go rozproszyło - teraz jednak zdecydowany był na to, by wracać do ośrodka.
- Nawet nie próbuj - ostrzegł ją, mając jednak nadzieję, że Strauss będzie miała choć tyle instynktu samozachowawczego by nie nalegać na dalsze wojaże po lasach, szczególnie biorąc pod uwagę to, że ledwo trzymała się na nogach. Powinna wytrzymać skok na małą odległość - w końcu szli ledwie parę godzin powolnym, przebijającym się przez śnieg marszem - po upewnieniu się zaś, że wszystko jest w porządku (na tyle, na ile mogło być) złapał ją za ramię, odetchnął i spokojnie, w najdelikatniejszy sposób jaki potrafił, teleportował się na skraj lasu przy ośrodku.

Kość: nieparzysta, eliksir zapomnienia

Przeszukiwanie wilkołaka pozwoliło jej jedynie na wyciągnięcie z jego łachmanów pojedynczej fiolki eliksiru. Nic innego nie udało jej się znaleźć. Nic dziwnego, że była zdecydowanie rozczarowana wynikami swojej wyprawy. Nie dość, że prawie zginęli to jeszcze praktycznie nic z tego nie mieli. Żadnych magicznych artefaktów, a leżący obok trup należał po prostu do starego wilkołaka. Miała szczęście, że nie było jeszcze pełni księżyca.
Przyglądała się jedynie temu jak Darren zakopuje ubitego przez nich przeciwnika. Potrzebowała chwili na to, by jakoś dojść do siebie. Wciąż czuła się dziwnie, ale nadal nie zamierzała tak łatwo rezygnować i wracać do ośrodka. Najchętniej wyrwałaby mu swoje ramię z uścisku, ale wiedziała, że na niewiele by się to zdało. Była na to zbyt słaba i po prostu pozwoliła na to, aby Shaw przeteleportował się razem z nią w pobliże ośrodka.

z|t x2 jeśli MG pozwala
@Eskil Clearwater