Szanowni Państwo,

korzystając z bonu zniżkowego do Państwa sklepu chciałabym złożyć zamówienie na tasak Torleifa Aasveigsona, lirę Boddason, amulet z jemioły oraz rozszerzony słownik runiczny. W kopercie znajduje się odpowiednia ilość galeonów na pokrycie wszelkich kosztów po odliczeniu wartości rabatu.

Z poszanowaniem,
Yuuko Kanoe

Musiała przyznać Darrenowi rację - spędzając czas w Norwegii naprawdę nie szło nie korzystać z zaklęć ogrzewających, zwłaszcza jeśli było się na ogół przyzwyczajonym do znacznie wyższych temperatur. Jednak na wszystko znalazło się odpowiedni sposób - szczególnie magiczny. Biżuteria chroniąca przed chłodem była bardzo praktyczna - i nie wymagała wyciągania co zaspę różdżki.
— Tymczasem jesteś Anglikiem i nie wychodzisz z igloo bez dziesięciu zaklęć ogrzewających — roześmiała się kontrastując z ponurym tonem Shawa. Nie naigrywała się jednak - bez ogrzewających uroków Krukona prawdopodobnie nie byliby w stanie zwiedzić nawet połowy miejsc, w których już byli. Zwłaszcza, że Smith nie należała do najsprawniejszych magicznych farelek.
Zajęta oglądaniem biżuterii - i dumaniem, który z wariantów przeszkadzałby jej najmniej, bo jednak nie była fanką byczych bransolet czy obwieszania się łańcuchami - podniosła wzrok dopiero, kiedy zaczepił ją Darren. Momentalnie porzuciła rozważania nad tym czy pierścień czy broszka będą wygodniejsze - pełną uwagę skupiając na... musztardowym komplecie.
— Um, wiesz... — wyprostowała się, sięgając do szalika, pod pretekstem zbadania jakości materiału. — Do czapki na pewno — przyznała z lekkim uśmiechem, muskając wierzchem dłoni męski policzek. — A ja lubię Cię w niebieskim — zakończyła swoją myśl, wzruszając ramionami - zgodnie z prawdą z resztą, bo błękitne odcienie kojarzyły się Smith (pomijając Ravenclaw) wyłącznie z Darrenem. Jakoś zawsze razem z piwnymi tęczówkami w parze stawały właśnie te kolory.
— Słownik na pewno wezmę... i pocztówki. Hmm... — rozejrzała się jeszcze raz po sklepie - aż szare oczy napotkały coś intrygującego. Wskazała na kolejną gablotkę. — Czy to co widzę to naszyjnik z... jemiołą? — spytała, zerkając znacząco na Darrena. Bynajmniej nie chodziło jej o przeświadczenie o pocałunkach pod tym zielonym pasożytem - bardziej o ich przygodę w Nawiedzonej Fabryce.

Nie było się co sprzeczać - gdyby nie zaklęcia Shawa, oboje zmarzliby w tej Norwegii niemożebnie. Czego też Jess absolutnie nie ukrywała, często choćby prosząc Darrena o odnowienie zaklęć - ale jeszcze częściej nie musiała się o to upominać. Tak jak teraz, gdy jej ramiona znów ogarnęło przyjemne ciepło - i Smith dalej mogła mieć w nosie warunki pogodowe.
— Och — z niejaką fascynacją obserwowała jak pięknie musztardowa czapka Krukona przechodzi kolorystyczną metamorfozę, niczym kameleon dopasowując się odcieniem do płaszcza. Smith uważała transmutację za jedną z przydatniejszych - ale przede wszystkim trudniejszych - dziedzin magii. Nawet jeśli sama była w stanie oddziaływać magią na kolory i wzory ubrań - to uroki transmutacyjne były niezmiennie widowiskowe. — Nie musiałeś jej zmieniać... — mruknęła jeszcze, choć bez przekonania - w końcu kimże była, żeby sugerował się jej zdaniem co do gustu? Co nie zmieniało faktu, że zrobiło jej się zwyczajnie miło.
— Podejrzewam, że ta sadzonka jednak nie rozrośnie się do gigantycznych rozmiarów, nie ogłuszy dzwoneczkami, ani nie zapuści korzeni na ludzkich nadgarstkach — wymieniała wszystkie nieprzyjemności, które spotkały akurat ich ze strony 'najmniej groźnej rośliny na świecie'. Podeszła do amuletów, przyglądając im się uważniej - niezidentyfikowany uśmiech błądził gdzieś w szarych oczach. — Skoro pozbyliśmy się jemioły z rąk, to może rzeczywiście lepsza będzie w formie naszyjnika — rzuciła w eter, podnosząc jeden egzemplarz amuletu - jednocześnie wyplątując się z objęć szalika. — Jak myślisz, powstrzyma kolejnych dusicieli? — zapytała pół-żartem pół-serio, przymierzając naszyjnik do siebie i zerkając na Shawa. I trzymanego przez niego olbrzymiego węża. Prychnęła śmiechem.

Skrzywiła się, wyraźnie niepocieszona na stwierdzenie Shawa o potencjalnym kolejnym dusicielu. Odsunęła od siebie amulet z jemiołą, zerkając na błyskotkę nieco podejrzliwie - mimo wszystko nie mogła jakoś wymazać z pamięci Darrena 'opakowanego' przez pnącza tego roślinnego pasożyta. I grających jej w uszach Jingle Bells. Spojrzała jeszcze na plakietkę na której opisana została ta pamiątka: "Został on zaklęty i pobłogosławiony przez duchy, chroniąc noszącą go osobę przed nieszczęściem.". Cóż, nie żeby nie wierzyła... Ale jakoś nie wierzyła.
— Obawiam się, że możesz mieć rację — mruknęła, odkładając łańcuszek opleciony chwastem i spoglądając na wcześniej oglądane brisingameny. Nie zastanawiając się więcej - wzięła po prostu jeden z delikatniejszych złotych naszyjników z drobniutkim medalikiem, po czym obróciła się w kierunku Shawa i dołączyła do niego przy lirach.
— Hmm... Grałeś kiedyś na jakimś instrumencie? Albo grasz? — podpytała, przyciskając do piersi jeden egzemplarz słownika, który przygarnęła już na samym początku. — Ja grałam. Na trójkącie — parsknęła krótko, wolną dłonią sięgając do liry, by... Nie, nie szarpnąć za struny, tylko zbadać opuszkami palców wyryte na niej runy i wypalony w drewnie motyw Hatiego. Motyw folklorystyczny w Torsvårg przewijał się dosłownie wszędzie - i wcale nie musieli być nad pamiątkami, żeby to dostrzec.

W sumie jakby się nad tym zastanowić - to ciężko było sobie wyobrazić Shawa z jakimkolwiek instrumentem w dłoniach. Smith widziała w nim bardziej praktyka, aniżeli jakąś ukrytą artystyczną duszę - choć też niewykluczone, że mógł gdzieś za szafą chować gitarę, czy inne ukulele, no bo czemu by nie...  Acz, cóż, nie wyglądał - co też z resztą zaraz potwierdził, nie zaburzającym tym samym swojego obrazu w głowie Jess.
— Zawsze można powiesić taką w gabinecie... — mruknęła, bardziej chyba do siebie, niż do Darrena, który zanurkował ponownie między regałami. Wzruszyła więc ramionami - obracając się w kierunku półki z pocztówkami wszelkiej maści. Nie interesowały jej żadne ruchome ilustracje przedstawiające Uruborosa gryzącego własny język czy Fenrira wyjącego do księżyca, spętanego Gleipnirem. Jej siostra wyraźnie mówiła o fotografiach - Smith skupiła się więc na wybieraniu najbardziej urokliwych widoczków znad Torsvårg i okolic. I musiała przyznać, że widok rybackiego miasteczka z lotu ptaka naprawdę robił wrażenie - choć aktualnie zaczęła zachodzić w głowę kto i jak to zdjęcie wykonał. Na miotle? Latającym dywanie? Cały dzień krążył tak po niebie? Norwegowie naprawdę byli mistrzami w zaklęciach ogrzewających...
Z naręczem pocztówek, brisingamenem i opasłym słownikiem podtuptała do Olafa przy ladzie, czekając aż brodaty sprzedawca wszystko podliczy - wymieniając z nim kilka norweskich uprzejmości, zapłaciła za swoje precjoza. Z papierowym pakunkiem, odsunęła się na bok, czekając, aż Shaw zapłaci za swój wybór.
Uniosła brew, ale nie skomentowała tego, że Krukon kupował właśnie całkiem spory zapas alkoholu.
— Wszystko? Na pewno nie chcesz niczego więcej? — podpytała, stając tuż przy jego boku i z uśmiechem odrzucając oliwkowy pompon za ramię studenta.

Słownik runiczny: Wersja rozszerzona (120G) + Brisingamen Mniejszy (60G)

+

Instynktownie znów zakołysał Cynką w odpowiedzi na jej mniej cierpliwe sygnały w potrzebie większej atencji, gdy ta nie tylko zagaworzyłarzyła wesoło, ale i zaczęła majtać kończynami w górę i w dół, domagając się uwagi. I chyba to właśnie był ten moment, gdy Sky zwyczajnie się poddał, decydując się na podążanie za instynktem, gotów bujać Cynkę w dzień i w nocy przez kolejne lata, byle ta nie kazała mu teraz oderwać spojrzenia od jej ojca, który czarował go tą swoją pewnością siebie.
- A działa chociaż? - mruknął, zerkając mimowolnie na maltretowany przez Mefisto kolczyk, unosząc nieco kąciki ust, gdy udało mu się złapać dla siebie zielone spojrzenie. I faktycznie czuł się tak, jakby nie mógł odpowiednio zaspokoić swojej potrzeby bliskości, ciągle tylko podjudzając się drobnymi czułościami, tym silniej zdając sobie sprawę, że brakuje mu chociażby pełnoprawnego przytulenia lub pozbawionego wstydu pocałunku, czego skrupulatnie odmawiały mu przeszklone ściany igloo lub ciągła obecność turystów wokół.
- Mhm, ja płacę za jemiołkowy naszyjnik i lumosowe bransoletki, a Ty kupujesz mi tasak. Jako szef baru dla swojego kucharza albo kochany chłopak dla swojego kocharza. Możesz wybrać - zarządził cicho, bo i wcale nie musiał mówić głośniej, skoro wyraźnie czuł ciepłem zmniejszający się między nimi dystans, niby już rozczulając się tą drobną czułością na swoim policzku i przytakując niemo na słowa ukochanego, a już za chwilę próbując odciągnąć Cynkę w bok, by puściła przechwycony dla siebie rękaw kurtki Mefisto i pozwoliła mu sięgnąć do tych upragnionych ust, nawet jeśli pocałunek musiał opłacić nieco nerwowym zerknięciem w bok, gdy tylko zorientował się, że ten wykracza nieco poza krótkie cmoknięcie.
- Nie chcę - zaprzeczył od razu, zdecydowanie chcąc odpocząć przynajmniej od pracy w barze, ale też dzięki wyjazdowi odłożyć w czasie moment, gdy będzie musiał przedstawić Cynthię dziadkom. - Zwariowałbym tam od nadmiaru wolnego czasu bez Ciebie. Zostawiłbyś mnie w domu z Cynką jak jakąś kurę domową - poskarżył się, a jednak uśmiech zdradzał, że przedstawiona wersja wydarzeń nie do końca była trafna, bo chyba obaj zdawali sobie sprawę, że i tak co chwilę wpadałby do Lumos, a może nawet urządziliby jakiś mały kącik dla dzieci w rogu baru.
- Mefu, to może weź moje galeony... - zaczął, przekładając sobie Cynthię przodem do siebie, by zagarnąć więcej jej uwagi, gdy odwracał się już tyłem do swojego chłopaka, nastawiając mu się do kradzieży pieniędzy z tylnej kieszeni spodni. - I kup od razu wszystko, a ja już poczekam przed wejściem, bo się nam Cynka zaraz zgrzeje - zaproponował, zaraz jeszcze korzystając z pomocy, by naciągnąć znów na drobną główkę ściągniętą z niej czapeczkę, by faktycznie móc wyjść na zewnątrz i spróbować zabawić dziewczynkę śnieżnymi wzorkami, wciąż nie nudzącą się jej zorzą lub ostrożnie rzucanymi Fovere.

- Zawsze działa - przytaknął z drobnym westchnieniem, gotów zatracić się zupełnie w tym przeciąganym pocałunku, ignorując skylerowe zerknięcie w bok i to subtelne spięcie, które zakradło się do wilczego ciała, gdy Cynka pociągnęła lekko za jego kurtkę. Nie chciał się odsuwać, więc nie robił tego wcale, rozbijając ciepły oddech o puchoni policzek, gdy zorientował się już, że może nie powinien domagać się aż takich czułości w środku bardzo turystycznego sklepu z pamiątkami.
- Mmm, mój własny Borsuk domowy - zaśmiał się cicho, łaskocząc lekko dłoń Cynki, by pobawić się z nią jeszcze chwilę, skoro była wcześniej zainteresowana jego rękawem - nawet jeśli wiedział, że złapanie materiału raczej było zupełnie przypadkowym dziecięcym odruchem, a nie jakimś większym przejawem cynkowej ciekawości. Zaraz Mefisto unosił już brew z subtelnym zaskoczeniem w zieleni, gdy córka została mu odebrana, a zamiast niej pod jego ręce trafiła pokusa. Taka bezczelna, prosząca się o to pokusa.
- Sky, słoneczko - zamruczał, rzeczywiście sięgając do jego kieszeni. - Nie mogę narzekać, bo bardzo mi się to aktualnie podoba, ale… nie noś pieniędzy w tylnej kieszeni, bo aż chce się kraść, żeby chociaż pomacać - wyjaśnił, nie ukrywając wcale, że zamierzał tę okazję wykorzystać, zaciskając lekko palce na puchonim pośladku. Powstrzymał się za to od zdecydowanie bardziej widocznego klepnięcia, uciekając już do pobliskiego regału, by pozbierać wszystkie zakupy i z nimi podejść do kasy. Trochę wahał się nad tasakiem, nie wiedząc w jakim kolorze Sky życzy sobie pokrowiec, a później dochodząc do wniosku, że raczej ciemne odcienie brązu nie będą miały dużego znaczenia, skoro w kuchni i tak nie będą przydatne; trochę dał się zagadać sprzedawcy, który zaciekawił się nimi nieco mocniej pewnie przez te bony, które Sky wymyślił zaraz po wejściu do sklepu. I Mefisto kompletnie nie wiedział kiedy do zakupów dorzucił jeszcze pierścionek z magicznie odnawiającym się żelkiem, uśmiechając się tylko pod nosem przy namowach sprzedawcy, by zawinąć go do tego samego pakunku, w którym był amulet z jemioły, żeby Sky za szybko sam się do niego nie dobrał.
- Ja nie wiem z jakiej racji ty mnie tam zostawiłeś samego - poskarżył się, poprawiając sobie szalik, gdy wyszedł już na zewnątrz i zmrużył lekko oczy pod wpływem niezadowolenia z panującej tam ciemności, tym mocniej akcentowanej porozwieszanymi w miasteczku sztucznymi światłami. - Musiałem podjąć tragicznie istotną decyzję o kolorze pokrowca na tasak i, patrz, kupiłem mapę Torsvårg - pochwalił się jeszcze, bo może i wysepka była malutka, ale przynajmniej mieli pozaznaczane wszystkie szlaki i bon zniżkowy do jakiejś kawiarenki, który chyba był przeterminowany, ale Mefisto nieszczególnie się tym przejmował. - Zamierzam być potwornie kiczowaty iii powiesić tę mapę w pokoju Cynki, jak już będzie miała kiedyś swój pokój, żeby służyło za pamiątkę jej pierwszego wyjazdu z Wielkiej Brytanii. A potem pozaklejamy to jakimiś fajnymi rzeczami, jak już będzie trochę starsza i nauczy się wytykać mi moją kiczowatość - zadecydował, nie biorąc pod uwagę, że taki świstek papieru nieszczególnie dobrze może przetrwać w wiecznie zimnych i mokrych warunkach.
W końcu od czego była magia?

Nie zamierzał się przyznawać, że nie do końca wierzy w istnienie tych złych kieszonkowców, ani że zawsze wszystko chowa do tylnej kieszeni z powodów czysto estetycznych, faktycznie próbując nieco zakłamać rzeczywistość, że te jego pośladki są choć trochę bardziej wyrzeźbione i warte uwagi, skoro zawsze obok siebie miał do porównania ten ideał złożony z samych mięśni. I chętnie zostałby myślami przy tej krótkiej chwili bliskości, która z taką łatwością przypomniała mu ich rozmowę w podobnym sklepie w Luizjanie, a jednak jego uwaga została brutalnie ściągnięta do zagryzającej się na jego palcu dziewczynce, która wykorzystała chwilę jego myślowej nieobecności.
- Cynka, nie… Fe, zostaw - zaprotestował, bez większego problemu wyswobadzając palec, a jednak tracąc przy tym rękawiczkę, na której mała zacisnęła nie tylko dziąsła, ale i drobne dłonie, odkrywając jak szybko ze swobodnego zamyślenia można przejść w pełne paniki spięcie, wyrzucając sobie nieodpowiedzialność, skoro na jego warcie mała zdążyła już złamać tak przestrzegane przez niego zasady BHP dotyczące sterylności. I próbował usprawiedliwiać się przed sobą tym, że jej potrzeba gryzienia jest wzmożona przez ciążącą na niej wilkołaczą klątwę, a jednak wciąż to do siebie miał pretensje, gdy balansował równowagą, próbując jednocześnie trzymać tę małą demonicę i zaklęciami oczyścić drewniany gryzak, który już zaraz udało mu się przehandlować za swoją rękawiczkę, dopiero wtedy mogąc odetchnąć spokojniej.
I nie zamierzał wcale mówić swojemu partnerowi z jaką łatwością dał się ugryźć małej Wilkołaczycy, zamiast tego wiernie awwując z wymyślonego przez niego pomysłu, dając rozczulić się jak zawsze kreatywnością swojego Wilka.  
- Jak widać słusznie Ci ufam. Zawsze podejmujesz dobrą decyzję - uspokoił go, a przynajmniej spróbował, bo akurat tego jednego był pewien, nigdy nie wątpiąc w to, że jakikolwiek wybór przed nimi stanie, Mefisto będzie w stanie wybrać odpowiednią opcję. Dlatego też nie wątpił w to, że nawet jeśli teraz miewał jeszcze chwile zawahania, to przygarnięcie do ich świata Cynki okaże się jedną z najlepszych decyzji w ich wspólnym życiu. I wyraźnie czuł tego przedsmak, gdy spoglądał w ich wspólne odbicie w oknie ciemnej witryny sklepu obok, widząc jak Cynthia wesoło wyciąga rączkę w stronę swojej lustrzanej bliźniaczki. - Podobno nie ma się prawie wspomnień z pierwszych trzech lat swojego życia - mruknął, nie chcąc się wykręcać, by nie odbierać małej tak rozczulającej go zabawy, a więc tylko odchylił się nieco w tył, by wesprzeć się na swoim chłopaku. - Nie będzie pamiętała braku pokoju, tego wyjazdu ani… może nawet Oriany - pociągnął dalej z cichą nadzieją, samemu wiedząc, że brak licznych i wyraźnych wspomnień pomaga, ale nie gasi wcale tęsknoty, nawet jeśli człowiek czuje się idiotycznie tęskniąc za czymś, czego nie poznał w pełni świadomie. - Więc mamy dwa lata… - zaczął, naprawdę chcąc, by po tym czasie wszystko już było prostsze i poprawniejsze; by mógł już sprawdzić czy Cynthia go pokocha i czy on pokocha ją; by po prostu sprawili, że wszystko się ułoży i będzie działało bez najmniejszego zgrzytu. A jednak nie powiedział tego wszystkiego, nie chcąc zasiać zbędnej paniki w głowie swojego Wilka, który z pewnością sam i tak miał już swoje własne plony do zebrania. Zamiast tego więc pozwolił, by te słowa wybrzmiały w kontekście czasu, w którym powinni zadbać o własny dom i stworzenie Cynce tego jej pokoju, by miała swoją ścianę, którą mogłaby nazywać kiczowatą, a i tak nie chciałaby jej wcale zmieniać. I uśmiechnął się tylko, wykręcając głowę, by spojrzeć z bliska w najpiękniejszą zieleń, by uspokoić się, że w tym duecie wszystko musi dobrze się ułożyć, tym swobodniej mogąc zapytać w końcu: - Dostanę gorącą czekoladę?

+

Nie chciał wiedzieć jak łatwo Sky uległ jeszcze bezzębnej wilkołaczycy, mając świadomość tego, że zestresuje się tym jeszcze milion razy w życiu, po prostu bojąc się na tyle nieprzewidywalnej małej bestyjki, której zachowanie mogło tak mocno zaważyć jak nie o samej prezencji Puchona, to i jego całym życiu. I uśmiechnął się tylko rozczulony do tej uroczo bawiącej się dziewczynki, zaraz przekładając uwagę na swojego partnera, by przewrócić oczami z subtelnym rozbawieniem nad tym jego słodzeniem.
- Nooo chyba niezbyt, ale wydaje mi się, że jakieś wspomnienia mogą zapaść w pamięć? - Zmarszczył lekko brwi, od razu próbując sobie przypomnieć coś ze swojego dzieciństwa, by odruchowo wzdrygnąć się pod wizją wściekle zielonych oczu i wilczego warkotu, którymi własny ojciec budził go po nocach od… cóż, od kiedy Mefisto miał właśnie te symboliczne trzy lata. Machnął zaraz ręką w ramach porzucenia tego tematu, uśmiechając się tylko do Sky’a przy wzmiance o Orianie i tych magicznych dwóch latach, które mieli na pozornie bezkarne popełnianie błędów nowych rodziców. I nie miał siły się teraz martwić, przestępując z nogi na nogę w skrzypiącym cicho pod jego butami śniegu, ze spojrzeniem ciekawsko przemykającym po zabielonej okolicy.
- Dostaniesz co tylko chcesz, słoneczko - przytaknął swojemu chłopakowi, ujmując go lekko pod ramię, żeby wczepić się w niego przy dość energicznym, bo przecież zmarzniętym, spacerze przez norweskie miasteczko, by znaleźć odpowiednio kuszące miejsce z gorącą czekoladą i może jakąś bardziej lub mniej lokalną przekąską.

/zt x2