// nowy post po wszystkich poprzednich i pierwszy od powrotu

Dość mocno wycofała się z życia szkolnego od niemal roku: przestała chodzić na treningi oraz też angażować się kółka, czy też spotykać się przyjaciółmi. Można śmiało powiedzieć, że jeśli ktoś chowa się cień tak jak to zrobiła Beatrice to chodzi tutaj o jedno... O problemy... Jeśli ktoś tak założył to w sumie za bardzo się nie pomylił. Jednak też nie miał do końca racji też. Beatrica wycofała się, ponieważ pogubiła się. Sądziła, że życie jest łatwiejsze i lepiej jest je zrozumieć. Coraz bardziej przekonywała się jak wielkiej bańce mydlanej żyła. I chociaż tego nie przyzna głośno to jednak jej brat miał trochę racje. Jeśli ktoś spróbowałby jej to powiedzieć, że tak sądziła całkowicie by się z tego wyparła.
Z ludźmi zwykle rozmawiała pokoju wspólnym lub też na zajęciach. Chciała być sama by poukładać sobie w głowie życie uczuciowe własnej matki. Z jednej strony fajnie, że miała coraz to nowego ,,tatę". Bo każdy kolejny próbował ją przekupywać do siebie. Jednak powoli to robiło się nudne. Zaczęło jej czegoś w tym wszystkim brakować. Dlatego kiedy usłyszała po lekcji DA, że Irvette chciała odnaleźć zaginione artefakty. Od razu podbiła do dziewczyny. Nie pytając czy chce mieć towarzystwo, czy też nie. Tylko rzuciła ,,wchodzę to".... Na szczęście dziewczyna zbytni nie protestowała. Jasne znały się nie raz się spotykały po zajęciach i miały podobne zainteresowania, o których często rozmawiały. Chociaż Beatrice była młodsza od Irvet to ta zgodziła się by poszła z nią. Może miała swoje powody, tak jak Bea swoje, dla których się zgłosiła. Musiała oderwać myśli od kolejnego ojczyma i skupić się w końcu na sobie. Złapać wiatr w miotle i poszybować ku przygodzie.
Właśnie tak dokładnie pana Zakrzewski znalazła się w Leżu trolla przeszukując ściany by spisać z nich mapę i odnaleźć zaginione artefakty wraz z koleżanką. Nie wiedziała co Irvetta zamierza z nimi zrobić. Bo jeśli znajdą zamierzałaby to Iver je wzięła. Z dwóch powodów. Pierwszy to taki, że ona już zyskała swoją nagrodę, a drugi po był Ivertty pomysł z poszukiwaniami.

Legenda o Skandynawskich artefaktach nie umknęła uwadze Irvette. Długo myślała o tym, czy na pewno powinna się porywać na coś takiego, ale ostateczni w końcu niedługo miała zostać przykładną panią domu i matką, więc musiała skorzystać, póki jeszcze mogła. Dorwała więc Beatrice i zaproponowała wspólną przygodę. Zawsze we dwie raźniej, a z krukonem to już tym bardziej bezpiecznie. Ucieszyła się, gdy dziewczyna przystała na propozycję. Obydwie widać potrzebowały ucieczki od otaczającej je rzeczywistości, a okazja nadarzyła się do tego wręcz idealna.
O umówionej porze spotkały się więc w tym dość osobliwym miejscu, by przyjrzeć się mapie, która miała zaprowadzić ich do ukrytego w Norwegii skarbu. Przekopiowały instrukcje, by mieć je zawsze pod ręką i po krótkiej naradzie postanowiły udać się najpierw do białej jaskini, by tam spróbować swojego szczęścia w odnalezieniu magicznej strzały. Miała przy sobie amulet Uroborosa, który mimo, że był zwykłą błyskotką, w pewien sposób dodawał jej odwagi przed tym, co może czekać dziewczyny w tej nieznanej im lokacji.

//zt wraz z Beatrice

Nasłuchała się naprawdę wielu legend w swoim życiu. I musiała przyznać, że ta, która dotyczyła lokalnego trolla i zaginionych artefaktów skutecznie przykuła jej uwagę. Tym bardziej, że mogła samodzielnie stać się częścią tej historii i dopisać jej zakończenie. Choć oczywiście wątpiła w to, aby w pobliżu znajdowały się oryginalne przedmioty magiczne o tak wielkiej mocy i znaczeniu.
Swoją wędrówkę rzecz jasna zaczęła od wizyty w leżu wspomnianego wcześniej trolla.
W kieszeni kurtki zimowej jak zwykle skrywała dwie różdżki, bo jedna to za mało, a zawsze może dojść do wypadku, w którym jedna z nich zostanie poszkodowana. Przez tułów przerzucony też miała pasek torby, w której skrywała przede wszystkim jeden ze swoich notatników, który często jej służył w ciągu ostatnich miesięcy. Dosyć subtelnym Lumosem oświetliła sobie wnętrze leża trolla, by móc ujrzeć, co dokładnie się w nim kryło. Jej wzrok natrafił po jakimś czasie na coś, co przypominało mapę z zaznaczonymi punktami, w których być może znajdowały się artefakty. Nauczona doświadczeniem z poszukiwań domu Laveau, umieściła różdżkę między zębami i sięgnęła po notatnik, by przy pomocy ołówka przerysować to, co znajdowało się na skalnej powierzchni. Miała nadzieję, że stanie się to dla istotną wskazówką. Dopiero po wykonaniu tego zadania opuściła leże, kierując się w jedynie sobie znanym kierunku.

post rozpoczynający event. z|t

Torsvårg kryło w sobie naprawdę wiele tajemnic, które powiązane były głównie ze starą, nordycką kulturą. I, jak żeby inaczej, ta zaczęła Lowella interesować. Nawet jeżeli nie przepadał za zimnem i liczył, że ferie spędzą w całkowicie innym miejscu, to jednak nie mógł zabarykadować się w pełni we własnym igloo, jakoby sądząc, iż to wszystko samo przeminie. Chciał odkrywać - nawet jeżeli chłodny wiatr miał uderzać go w policzki i przyczyniać się do odmarznięcia palców, a ciemność panująca dookoła, wszak jeszcze przez jakiś czas, niewielki, miało to wszystko potrwać, zdawała się go pożerać. Tak naprawdę chciał odszukać część artefaktów, nie czując się bezpośrednio zagrożonym. Podczas jednak pobytu w igloo musiał przygotować samego siebie do tej niewielkiej wyprawy, wszak nie zamierzał bawić się w jakieś późniejsze proszenie o pomoc; czuł się co najmniej dobrze. Nawet jeżeli ciągle odczuwał skutki przeciążenia sygnatury, było już znacznie lepiej - a przynajmniej mógł rzucać zaklęcia, choć te go niestety męczyły. I chociaż potrafił używać ich w prawidłowy sposób, przyczyniały się do nadmiernego uczucia znużenia i tym samym senności.
- ...kapelusz, który, przebity strzałą, spadł do morza. Wtedy nastał świt i promienie słońca zamieniły wszystkie trolle w kamienie... - powiedział, zapoznając się z legendą, która to znajdowała się na jednej z broszur. Norwegia słynęła z naprawdę wielu historii zahaczających o dziedzictwo i dawne korzenie, co nie zmienia faktu, iż nie mieli prawa wiedzieć, czy to jest do końca prawda. Mimo to, jako że każda powieść zawierała w sobie pewnego rodzaju ziarenko prawdy, Lowell nie mógł nie odnieść wrażenia, iż nie inaczej jest w tym przypadku. W każdym bądź razie... był chętny do tego, by zwiedzić częściowo tereny. - Jak myślisz, ile z tego to prawda, a ile to czyste kłamstwo? - mruknął pod nosem do Maximiliana, kiedy to do własnej, bezdennej torby schował tym samym dwie fiolki z eliksirami od Skylera, które to mogły im się przydać, jak również parę innych, przydatnych rzeczy. Trochę jedzenia w postaci kanapek i czekolady, kakao w termosie, jeszcze gorące, oczywiście, a jak żeby było inaczej, pierścień Sidhe, własną, wzmacniającą czarną magię różdżkę, no i krzyż Dilys na piersi.
Wyruszyli tym samym do początkowej lokacji, gdzie, na mapie, znajdowały się poszczególne lokacje, w których potencjalnie mogą odpoczywać i nabierać mocy urzędowej poszukiwane przez jednego z potomków trolla Hestnannena artefakty. Lowell dokładnie analizował każdy kawałek, jakoby chcąc zrozumieć, gdzie to najlepiej byłoby iść. Sam jeszcze zbyt wielu miejsc nie miał okazji zwiedzić, co nie zmienia faktu, iż był chętny do tego, by bardziej zapoznać się z tym, co ma do zaoferowania im Norwegia.
- Hm, jeżeli chcemy łuk, to pozostaje nam Zamszony Las i Przeklęta zorza, natomiast w przypadku strzał... Jezioro "Oko Odyna" i Biała jaskinia. Gdzie chciałbyś pierwsze rozpocząć? - zapytawszy się, palcem przekierował po mapie, kierując potem spojrzenie czekoladowych tęczówek w stronę Solberga. Co jak co, ale sam nie chciał decydować, w związku zdawał się również na jego własną intuicję. Albo doświadczenie, wszak sam zbytnio nie zapuszczał się aż nadto, by coś go nie pożarło. Czasami tak, ale nie za daleko... no i żeby nie wypruło mu flaków. Ogólnie, nie chciał przyczyniać się do żadnego zmartwienia, w związku z czym pilnował się pod względem własnej, nieuchronnej ciekawości.

@Maximilian Felix Solberg

Nie musiał się zbytnio oglądać, kiedy to ruszył wraz z Violettą, ponownie, do leża Wielkiego Trolla. Nie zamierzał jednak ponownie szukać artefaktu, a prędzej dotrzymać towarzystwa dziewczynie. Zresztą, był zainteresowany pewnymi kwestiami i krokami podjętymi pod względem odzyskania przez nią głosu, wszak zbyt wiele nie miał prawa wiedzieć, a już coś podobno się tam szykowało. No ba, nawet nie wiedział, iż ta była w stanie już odzyskać własny głos, dlatego, tym razem początkowo, decydował się przemierzać przez leże w ciszy i należytym spokoju. Odpowiednio wyciszając swój umysł, nie chciał mimo wszystko i wbrew wszystkiemu przyczynić się do wkurzenia czegokolwiek lub kogokolwiek, dlatego kroki stawiał harmonijnie, by przypadkiem, poprzez własną, czasami wręcz wrodzoną niezdarność, nie przyczynić się do upadku na kamienie. Już wcześniej rozdarł sobie spodnie podczas tańców - więcej przypału, a jak żeby inaczej, nie potrzebował, w związku z czym przyglądał się mapie, dokładnie ją analizując. Raz po raz, rozpoznając mniej lub bardziej ścieżki, którymi miał okazję poruszać się po okolicach Torsvårgu.
Zabrał ze sobą jeden eliksir wiggenowy, przystosowany do ogólnego zastosowania, jak również jeden eliksir specjalnie pod jego grupę krwi. Na szyi znajdował się krzyż Dilys, który to zawsze miał ze sobą praktycznie, natomiast w kieszeni dzierżył paczkę fajek. Jeżeli będzie musiał z nich skorzysta, na pewno jednego szluga postanowi odpalić, faszerując się nikotynowym, słodkim kłamstwem. Zabrał również prowiant w postaci słodkości i wysoko kalorycznych rzeczy, wraz z kakao w termosie włącznie; nie zamierzał umierać z głodu, a takie poszukiwania, w szczególności dla Strauss, wszak sam nie zamierzał zbytnio szukać ponownie artefaktów, mógł się bardzo przydać.
Po przerysowaniu przez Krukonkę mapy, ruszył za nią, by tym samym móc oddać się mniejszej lub większej dyskusji. Nie przejmował się tym aż tak - wszak chodzenie w ciszy miało swoje plusy i minusy, chociaż co chwilę słyszał, jak eliksiry w kieszeni zdają się co chwilę o siebie stykać. Nie bez powodu je zatem odpowiednio zabezpieczył zaklęciem, przygotowując się do kolejnej podróży.

[ zt z Violą, idę jako osoba towarzysząca, nie szukam artefaktów ]

Latanie po zimnych, tajemniczych miejscach w poszukiwaniu jakiś przedmiotów, które prawdopodobnie nie są mu do niczego potrzebne? Jakby Solberg mógł sobie odmówić takiej przyjemności? Nie potrzebował namowy, by spakować różdżkę w kieszeń i ruszyć na wyprawę. Nie brał wiele, zaledwie jakąś przekąskę i amulet Uroborosa, a do tego jak zawsze prezent Gwiazdkowy od Beatrice. Miał nadzieję, że tyle mu wystarczy, by jakoś tę przygodę przetrwać zresztą, zbyt wiele więcej nie miał. Wszystkie eliksiry mu się skończyły, więc musiał liczyć tylko i wyłącznie na własną magię.
-Jak w każdym micie coś z prawdy pewnie jest. Nie od dziś wiadomo, że trolle są głupie, więc mogły jakkolwiek się zamienić w kamień, ale raczej nie spowodował tego żaden kapelusz. - Zaśmiał się, samemu wpatrując w broszurkę. Sam nigdy jakoś nie rozmyślał nad znaczeniami dawnych podań. Traktował je jako fajne historyjki, bądź kulturowe ciekawostki, chociaż do tych norweskich miał szczególny sentyment.
Dotarli do mapy, którą magicznie zaczął kopiować na własny kawałek pergaminu.
-ŻADNEJ JASKINI! - Powiedział trochę zbyt szybko i agresywnie. Nie miał pewności, ale ta zaznaczona na mapie wyglądała podejrzanie znajomo, a ślizgon nie miał zamiaru ponownie przeżywać tych wszystkich emocji. Nie teraz. Potrzebował trochę odpoczynku, więc bez zastanowienia wskazał na jezioro. -Woda wydaje się być ciekawym rozwiązaniem. Oddałbyś swoje oko za bycie wszystkowiedzącym? - Zapytał z ciekawości, nawiązując do nazwy akwenu, po czym poprawił pasek od plecaka na swoim ramieniu i jeszcze raz spojrzał na mapę.
-Komu w drogę....? - Wskazał na wyjście z lokacji, by następnie mogli wyruszyć w kierunku wspomnianego wcześniej jeziora.

//zt z Felkiem

Nikogo zapewne nie zdziwiłby fakt, że Gunnar zainteresował się norweską legendą. Co prawda, dalekie one były do tych, jakie poznał w Islandii. Folklor nieco różnił się od tego norweskiego, pomimo, że oba kraje składały się na jeden region. Tym bardziej z ciekawością poznawał nowe mity, których jeszcze nie znał. Pochylił się nad ścianą, oglądając zapiski, a chwilę później ukucnął przed nią, grzebiąc w zastanowieniu w torbie, w poszukiwaniu pergaminu. Zaskakująco przygotowany, jak na kogoś, kto nigdy nie pojawiał się na lekcji z piórem, kałamarzem i rolkami magicznego papieru. Teraz przyłożył ostrą końcówkę pióra do niezgrabnie zaczętych kształtów mapy, wypisując najważniejsze lokacje. Kilka razy zatrzymał się, przytrzymując pióro w zębach, kiedy jedną ręką skalował wymiary z mapy, a drugą pozostaiał wyciagniętą przed sobą ze swoim brzydkim szkicem.
Nikt inny nie doczytałby się sromotnych zapisków, ale na szczęśćie, na tym zależało mu nawet bardziej. Dlatego zadowolony z siebie, końćząć mapę, odczekał jeszcze chwilę aż atrament wyschnie. Siadając na zimnej skale, opierając się o wyrastający z ziemi stalagmit, podparł się nogą w kostce o kolejną skałę przed siebie, z ciekawością przypatrując się wskazówkom na ścianie.
Czekała go interesująca przeprawa po Norwegii...

zt

zapisuję sobie na później:

Nie do końca odnajdywała się w zimnym klimacie jednak radziła sobie tak jak potrafiła to pełnokrwista Brytyjka wyrzucona w samym środku Norwegii. Zadbała o to, aby nie dokuczało jej absolutnie żadne zimno, różdżkę dokładnie wyczyściła, wykupiła mapę miasteczka, łamanym angielskim porozmawiała z tutejszymi czarodziejami, a potem samodzielnie udała się w podróż w poszukiwaniu trolla i kopii artefaktów. Z początku zastanawiała się czy nie powinna poprosić Elijaha o towarzystwo, ale ten zajęty był z Morgan, a więc po raz kolejny odpuściła. Nie zamierzała mu się narzucać, bowiem doskonale zdawała sobie sprawę co to być w kimś zabójczo zakochanym. Nie była dzieckiem, mogła sobie sama poradzić z poszukiwaniem artefaktów... chyba, że uda się jej zebrać w sobie i zapytać Gunnara czy nie chciałby jej towarzyszyć. Już wcześniej go wypatrzyła tylko nie miała czasu go zagadnąć. Teleportowała się tak blisko jak zdołała, a dowiedziała się, że gdzieś tu znajduje się punkt aportacyjny, z czego skwapliwie skorzystała. Po dłuższym czasie brodzenia w śniegu odnalazła jaskinię i wtedy dopadło ją zwątpienie. Cholercia, nie można rozdrażniać trolla. Ten był ogromny! Przez chwilę wybiła się z koncentracji metamorfomagicznej, głównie z szoku. Bardzo szybko przekopiowała mapę ze ściany na swój zwitek pergaminu i byleby nie zostać jedzeniem czmychnęła z jaskini. Kilometr za nią teleportowała się bliżej miasteczka, aby tam zapoznać się z przekopiowaną mapą. Czas rozpocząć poszukiwania i poznawanie tutejszej historii!

| zt

Artefakt Łuk: zamszony las
Artefakt Strzała: biała jaskinia
Zdobyte przedmioty dodatkowe: -
Artefakty: zwracam i dostaję za to 1 punkt oraz Rogi Odyna
Efekty końcowe: tracę 40G w jaskini

Naprawdę myślała, że odnalezienie artefaktów okaże się o wiele trudniejszym zadaniem, ale myliła się. Mimo wszystko poszło jej naprawdę łatwo. Nie licząc oczywiście oparzonej dłoni, którą szybko opatrzył Felinus znajdujący się na miejscu oraz utraty kilkudziesięciu galeonów, które wyrzuciła w jaskini, aby móc wykupić z lodowej komnaty strzałę.
Oprócz tego nie czekały na nią żadne intelektualne wyzwania, brak jakiś stworzeń i pułapek, które miałyby strzec artefaktów i utrudnić w znaczący sposób ciekawskim dobranie się do nich. Zdecydowanie była to dosyć miła odmiana nawet jeśli jednocześnie pozostawała swego rodzaju rozczarowaniem.
Ze strzałą w dłoni, a łukiem przewieszonym przez plecy udała się na miejsce, gdzie to wszystko się zaczęło. Wiedziała, że troll czekał tylko, aż amatorzy przygód w końcu pojawią się w jego leżu, aby oddać mu to, co do niego należało zgodnie z prawem krwi czy coś podobnego. I nie zamierzała nawet próbować go w jakikolwiek sposób okantować. Jej nie potrzebne były galeony, a artefakty zdobyła w zasadzie tylko po to, by to zrobić. Nie było w tym żadnego ukrytego motywu. Po prostu tego chciała.
Złożyła artefakty w trollim leżu, uprzednio prezentując je stworzeniu, aby widział dokładnie, co takiego mu w zasadzie przyniosła. Dopiero wtedy wymieniwszy się z nim podziękowaniami, postanowiła wrócić do ośrodka.

z|t

Artefakt Łuk: Przeklęta zorza
Artefakt Strzała: Jezioro Oko Odyna
Zdobyte przedmioty dodatkowe:-
Artefakty: zwracam i dostaję za to 1 punkt oraz Rogi Odyna
Efekty końcowe: - (oprócz siniaka i zmiażdżonego nadgarstka z lokacji)

Miał już serdecznie dosyć. Całe te poszukiwania artefaktów, a szczególnie obcowanie z przeklętą zorzą, nieciekawie na niego wpłynęły. Miał ochotę po prostu oddać te problematyczne przedmioty i nigdy już nie wracać do nich myślami. Wręcz nie zdziwiłoby go, gdyby zachowanie tych artefaktów przyniosło mu więcej problemów. Zgarnął więc wszystko i wraz z Felkiem udał się ponownie do jaskini trolla.
-Przysięgam, jak będę musiał użerać się jeszcze z tym stworzeniem, to dam mu się pożreć w całości. - Mruknął, bo jakoś by się nie zdziwił, jakby czekała ich jeszcze jakaś próba. Widocznie ta dwójka kalek była jeszcze zbyt sprawna i świat chciał pokazać im, że da się gorzej o czym doskonale kurwa wiedzieli.
-No brzydalu, masz tutaj łuk i strzałę. Dzięki za przygodę życia. - Powiedział do trolla, który podejrzliwie przyglądał się temu, co ślizgon odpierdala, a ten zdecydowanie nie miał zamiaru zachowywać żadnych norm i zwrotów grzecznościowych w kierunku stworzenia.
-Tyle mi wystarczy, nie potrzebuję wiecznej sławy i góry złota. - Mruknął do Felka, mając nadzieję na jak najszybszy powrót do własnego igloo.

//zt

@Felinus Faolán Lowell

Artefakt Łuk: klik
Artefakt Strzała: klik
Zdobyte przedmioty dodatkowe: -
Artefakty: zwracam i dostaję za to 1 punkt oraz Rogi Odyna
Efekty końcowe: siniak, rozwalony nadgarstek (zaleczony)

A kto nie miał tego dosyć.
Łażenie po chuja warte artefakty, tracenie zdrowia i spadanie z drzewa to nie było to, czym chciał się ostatnimi dniami zajmować. Mimo to musiał, skoro zdecydował się wziąć udział w wielkich poszukiwaniach, skoro szanowny troll, potomek jednego z rodów, nie potrafił ruszyć własnych czterech liter, by zdobyć odpowiednie przedmioty. Ciche westchnięcie, kiedy to oznaki przemęczenia przedostawały się poprzez jego ciało, wydobyło się spomiędzy ust. Też miał ochotę już to wszystko zostawić w pizdu i po prostu poświęcić chwilę samemu sobie. Skupić się na długim leżeniu w łóżku, nie zostając wybudzonym przez co najmniej kilkanaście godzin. Jeszcze ten nadgarstek skutecznie go rąbał, a i na udzie znajdował się nieprzyjemny siniak, w związku z czym wcale ta wycieczka nie była taka korzystna, jak mogłoby się w rzeczywistości wydawać.
- Hola, na to ci jednak nie pozwolę. - szturchnął go przyjaźnie, choć poprzez ten gest jakoby chciał zakomunikować, że jednak... nie widział sensu w rezygnowaniu po takiej drodze. I nie podejrzewał, by jakikolwiek test miał tutaj się odbyć, skoro troll jasno wyjaśnił, na czym mu w tym wszystkim zależy. A skoro poobijani zdołali dotrwać do końca, wreszcie mogli zakończyć pewien rozdział na tych feriach i skupić się na czymś bardziej przyziemnym. Pozbawionym takiego ryzyka; dlatego, wchodząc do jaskini, skrzywił się poprzez zapach, by tym samym przekazać artefakty i uzyskać odpowiedni przedmiot w zamian. Prostym gestem, bez jakichkolwiek chęci na prowadzenie dialogu. Proszę, oto twój wykurwisty przedmiot. A to, że skończyliśmy z takimi samymi urazami, no cóż, nie nasza wina.
- Wypierdzielajmy stąd. Wystarczy mi wrażeń na dziś. - wziął cięższy wdech, wypuszczając powietrze z płuc, by tym samym skierować się do wyjścia z jaskini i tym samym do własnego igloo. Co jak co, ale nie wiedział, czy to wszystko było warte zachodu, w związku z czym pod kopułą czaszki znajdowało się wiele pytań. Czasami nawet za wiele, w związku z czym jedynie machnął dłonią na to wszystko, by skorzystać w pełni z uroków odpoczynku w tym dziwnym kraju, jakim jest Norwegia.

[ zt ]

Powyższe zgłoszenia zostały rozliczone.
Event został zakończony.
Dziękuję za wytrwałość i ukończenie.

Eskil

Artefakt Łuk: Zamszony las
Artefakt Strzała: Biała jaskinia
Zdobyte przedmioty dodatkowe: brak
Artefakty: oszukuję trolla oraz przetapiam skarb - zdobywam 250 galeonów za łuk oraz Valkunt +2 pkt do najlepiej rozwiniętej statystyki (wybierz: tatuaż)
Efekty końcowe: artefakty na mnie wpływają, rozegrane w wątku z zorza polarna
Oszustwo trolla: 5pkt za ONMS, 1pkt za amulet uroborosa przy sobie, 1pkt za oddanie trollowi błyskotki (pozytywka w kształcie złotego jaja - można odjąć z kuferka?) , +2 za wiek, -1 za efekt artefaktu

Ledwie wyrobił się z odwiedzeniem leżą trolla ostatniego dnia ferii. Kiedy już to zrobił, zaczął żałować, że nie przyjął jednak oferty Jessici, żeby podpowiedziała mu kilka słów w trollanskim. Wątpił jednak, że podsunęłaby mu przy tym myśl, jak oszukac trolla. W zamian przyniósł ze sobą świecidełko. Złote jajo zdobyte w zeszłoroczne święta wielkanocne... Tyle powinno rozproszyć uwagę trolla, w końcu te nie słynęły że szczególnej inteligencji...
Początkowo rozważał, czy w ogóle powinien się tu zjawic. Ostatecznie jednak potrzebował oceny artefaktu. Czy jest prawdziwy, czy to jedynie kopia. Kto mógł to zrobić lepiej niż ten, który rościł sobie do niego prawa?
Stając przed trollem, nie okazywał strachu, choć spięcie mięśni wyraźnie zdradzało, że Gunnar był w trybie czuwania. Bezpieczniej czułby się z duchem, gdyby oczywiście trolle nie przepadały za obcymi zwierzętami na swoim terenie. Dlatego przyszedł sam. Jako amulet szczęścia zabierając ze sobą amulet uroborosa, który prawie zawsze dźwięczał na jego szyi.
– Charknij raz na kopie, a dwa razy na oryginał.
Zasugerował trollowi łatwy sposób komunikacji, a kiedy charknal... Miał nawet wrażenie, że się zrozumieli... Dalej wszystko potoczyło się zbyt szybko. W jednym momencie Gunnar podrzucił mu jajo, które zablyszczalo w półmroku jaskini, a w drugiej już chwytał łuk i strzałę i spierniczal z leża trolla. Mając nadzieję, że ich ścieżki już nigdy więcej się ze sobą nie skrzyżują.

Zt