Kostka: 1

Nie byłby sobą, gdyby nie wybrał się na jakiś szlak podczas pobytu w Norwegii. Tyle czasu marzył o wyprawie tutaj, że chyba nie wybaczyłby sobie zaprzepaszczenia takiej okazji, a że nastrój miał już dużo lepszy, postanowił odezwać się do Darrena i wyciągnąć go na wspólny spacerek na szczyt. Kruk i wąż, kolejna podróż pełna przygód...
Solberg zabrał ze sobą niewielki plecak z prowiantem, zostawiając różdżkę w igloo. Jakoś wśród śniegów Skandynawii nie czuł zbytnio potrzeby targania jej ze sobą, a poza tym miał mieć u boku jednego z najlepszych zaklęciarzy, jakich znał. Musiał więc zdać się na siebie, Darka i ewentualne mugolskie metody ratowania ich tyłków.
-Jak tam Shaw? Gotowy na mały sprawdzian kondycji? - Przywitał krukona z uśmiechem przy wejściu na trasę, którą zamierzali dzisiaj pokonać. -Dwadzieścia trzy kilometry to nie tak mało w górach. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tyle przelazłem. - Przez chwilę przeszło mu przez myśl, że porywa się na zbyt wymagające wyzwanie jak na swój obecny stan zdrowotny, ale ostatecznie szybko pozbył się tej wątpliwości. Trzeba było twardym być nie miętkim i zamierzał wejść na ten szczyt, nawet jakby miał się na niego doczołgać.
-Jak Ci się tu podoba? Też macie te ciche demony w igloo? Paskudna sprawa. - Zagadał pokonując pierwsze kroki ich dzisiejszej wspinaczki. Trasa zaczynała się łagodnie, choć Max wiedział, że to tylko złudzenie i już niedługo będą musieli wykrzesać z siebie dużo więcej.

@Darren Shaw

Latanie zdecydowanie byłoby tutaj wygodniejszą i łatwiejszą opcją. Trasa wydawała się naprawdę długa i Solberg jakoś średnio wierzył, że bezproblemowo sobie z nią poradzi, ale przecież nie byłby sobą, gdyby nie podjął się tego wyzwania. Trzeba było w końcu rozruszać to ciało i zahartować się przed najbliższym meczem z krukami. Liczył jednak, że te przymioty, które w myślach przypisywał mu Darren jakoś urozmaicą tę długą wędrówkę.
-Dwadzieścia trzy. Więc nie ma co marnować czasu! - Walnął go po przyjacielsku w ramię i już zapieprzał przed siebie.
-Szczęściarz! Ja musiałem powiesić łapacz snów, żeby chociaż te cztery godziny przespać bez koszmarów i innych pierdół. Polecam uważać. - Widoki już na starcie zapowiadały się nieziemsko, ale Max domyślał się, że prawdziwe cudo dostrzegą dopiero na samym szczycie. -Z kim? Z Felim oczywiście. - Zaśmiał się, bo miał wrażenie, że każdy spodziewał się już ich nerozłączności, a do tego ten duet zapowiadał problemy już z nazwy, więc ktokolwiek nie rozkładał współlokatorów, na pewno liczył, że ta dwójka coś odpierdoli. Innej opcji nie było.
-A Ty? Prefekci dostają jakieś specjalne apartamenty, czy jednak jak my ciśniecie się bez prywatności, za to z pięknym widokiem na nocne niebo? - Trochę mu to wszechobecne szkło przeszkadzało, ale liczył na to, że i tak ludzie mają lepsze rzeczy do roboty niż zaglądanie im do igloo.
Przedzieranie się przez śnieg nie było zbyt łatwe i choć trasa wydawała się być poniekąd rozdeptana przez innych wędrowców, Max czuł, jak z każdym krokiem siły coraz bardziej go opuszczają. Nie miał zamiaru jednak narazie nic mówić, w końcu byli dopiero na samym początku wędrówki.

| inny czas albo ten sam czas, ale zupełnie gdzie indziej, daleko |

kostka: 6 huehue

Na tę wycieczkę zabrał się z grupą Hogwartczyków pod kontrolą jakiegoś opiekuna. Niepełnoletnim mogli znacznie mniej w przeciwieństwie do studentów jednak Eskil nie byłby sobą gdyby gdzieś w połowie drogi nie zwolnił tempa i nie uznał, że jednak wróci sobie do igloo. Miał mapę, różdżkę, a i wysokość mu nie doskwierała tak jak innym. Można rzec, że czuł się tutaj bardzo dobrze. Towarzyszyła mu zadyszka i chłód jednak nie zwracał na to aż takiej uwagi bowiem okolica była bardzo urokliwa i siłą rzeczy pochłaniał ją wzrokiem. Lubił otoczenie roślinnością, drzewami i skałami. Rześkie powietrze wypełniało solidnie jego płuca, rozjaśniało myśli i pozwalało skoncentrować się na wysiłku a nie na tych wszystkich rzeczach, które go zamartwiały. Niestety przecenił swoje możliwości, w połowie drogi uznał, że zanim wtoczy się na szczyt to jednak wypluje płuca, a zapasowych w podorędziu nie posiadał. Z tego co opiekun mówił to aby wejść na sam szczyt potrzebują jeszcze kilku godzin, a jako, że Eskil należał do osób dosyć leniwych to uznał, że szkoda zachodu. Wybrał się na tę wspinaczkę w przypływie ciekawości i silnej chęci wydostania się poza igloo ale teraz pożałował, że nie udało mu się namówić Robin na współudział bo bez niej było tak jakoś cicho i mniej barwnie. Poprawił więc swój plecak na plecach i zawrócił, doskonale pamiętając drogę powrotną. Nie posiadał może zbyt wielu widocznych zalet charakteru jednak wyróżniał się dosyć dobrą orientacją w terenie, a i jego wilowata połówka aktywowała mu ten szósty zmysł, który pozwalał mu odnajdywać się na dzikich terenach. Posiłkował się jednak mapą, czasami napotykał jakichś ludzi jednak od trzydziestu minut szlak był pusty. Tym samym odkrył, że udało mu się wcześniej wejść naprawdę wysoko. Musiał podpierać się drzewami i skałami bo droga powrotna była wysłana śliskimi i zdradzieckimi polami, więc łatwo było się wywrócić i poturlać na dół. Nie ma to jak w zimę wybrać się na szczyt jakiejś tam drogi trolla czy coś w tym stylu. Radził sobie całkiem nieźle, zgrzał się i być może za półtorej godziny znajdzie się na znacznie niższych poziomach gdzie będzie już łatwiej się przemieszczać.

Siedzenie nieustanne przy igloo było dla mnie krępujące, głównie przez cete zarówno uciszające, jak i pobudzające mój zmysł. Czułam się przez nie... nieustannie inaczej niż zwykle. Dlatego chciałam odpocząć od wszystkiego i wszystkich. Uznałam, że pójdę w góry i tam może chociaż na chwilę odpocznie mi mój niespokojny zmysł. Wiem, że nie jest to zbyt mądre. Ponieważ jestem... cóż, sobą, mogą w każdej chwili stracić świadomośc, upaść i bełkotać coś niezrozumiałego. Dlatego nie idę z nikim, licząc na to, że w ten sposób bezpiecznie odpocznę od zawodzeń dziwnych wielorybów (nie mając pewności, czy na pewno znikną na jakiejś wysokości) i równocześnie nie natknę się na nikogo w takim miejscu, więc nic nie wywoła we mnie żadnej dziwnej wizji.
Jednak kolejnym minusem jest fakt, że mam cholernie kiepską kondycję. Jestem... nie wiem w połowie drogi? Nie mam zielonego pojęcia, ale czuję się jakbym miała dosłownie umierać. Powinnam była wziąć ze sobą jednak Brooks, albo nawet Callahana, bo nie sądzę, że nadmierne zmęczenie mi pomoże w tym wypadku. A może? Będę tak padnięta, że będzie mi brakować sił na przepowiednie? Moje kiepskie samopoczucie odbija się na moich mięśniach. W pewnym momencie łapie mnie paskudny skurcz. Łapię się za nogę z jękiem i źle nią stawiam przez co ta utyka mi między skałami. Na dodatek balansuję na granicy większej stromego miejsca, więc aż krzyczę lekko przestraszona, łapiąc się za drzewo i próbując wyjść z tego po swojemu - czyli siłowo, nie bacząc na swoją kostkę. - Do kurwy - mruczę niegrzecznie, w sumie dość przestraszona.

Niby trzymał się szlaku i powinien napotkać jeszcze jakichś turystów, ale nie spodziewał się, że do jego uszu dobiegnie cudzy krzyk. Aż go zmroziło i rozejrzał się nerwowo. Że niby teraz ma zareagować? Cholera, czemu nie ma tu tego opiekuna ekipy? On powinien zajmować się szukaniem lokalizacji cudzego krzyku. A co jeśli kręci się tu jakiś troll? Eskil miał za sobą już walkę z mimikiem, ale nie uśmiechało mu się użerać z jakimś większym potworem. Wahał się jednak ostatnimi czasy jego empatia postanowiła raczkować więc po chwili namysłu uznał, że Lucas z pewnością zainteresowałby się cudzym krzykiem i nie przeszedłby obok tego obojętnie. Miał też w pamięci słowa Zoe, która skomplementowała jego postawę i ani razu go nie opieprzyła, a z reguły Eskila się o coś opierniczało, a nie chwaliło. Może zainteresowanie kimś obcym sprawi, że hm... będzie lepszy? Tak czy siak zszedł ze szlaku. - Halo? Ktoś krzyczał...? - zawołał głupio, bo gdyby to był faktycznie troll zjadający turystę to właśnie napytałby sobie biedy. Przeszedł kawałek i wychylił się zza jednej z wielkich skał, a jego oczom ukazała się dziewczyna nad przepaścią. - Eeee... nie skacz, dobra? No weź, serio, tutaj? Za zimno na zabijanie się. - pobladł bo już cudzy kłopot związany z potencjalnym zamachem na swoje życie jawiło się jako ogromne kłopoty i trudne rzeczy, a tego wolał uniknąć. W takiej sytuacji miło było pozostać egoistą. Upewniony został jednak, że to nie próba samobójstwa. Dziewczyna nie przylgnęłaby do drzewa w tak rozpaczliwy sposób. Podszedł nieco bliżej, a plecak zsunął z ramienia i położył między kamieniami. - Co jest? Niech mnie sklątka pożre. - wykrzywił się widząc jak blisko jej noga znalazła się przepaści. Wyciągnął różdżkę i usiadł, aby z pozycji siedzącej powoli przysunąć się bliżej dziewczyny. - Dobra, to się nie ruszaj to jakoś to poluzuję. Ale drzewo dalej przytulaj, oke? - aż serce zabiło ostrzegawczo kiedy znalazł się tak blisko przepaści. Przełknął głośno ślinę i zapytał sam siebie czemu on się w ogóle stara. Druga dziewczyna, którą w czymś wspiera, a co ma związek z niebezpieczeństwem. I tak mu nikt nie uwierzy. Podrapał się po policzku kiedy zobaczył jak bardzo ciasno utknęła jej noga. - Au, nawet mnie to boli jak na to patrzę. No dobra, kuzyn ostatnio używał fajnego zaklęcia. Zobaczmy co to jest. - nie powinien zdradzać swojego braku czarodziejskiego doświadczenia, ale hejże, jego empatia dopiero raczkowała, co nie? Przytknął różdżkę do wielkiego głazu i bardzo, ale to bardzo zwielokrotnionym "Separi petris" próbował rozdzielić kamień na mniejsze. Było to trudne zważywszy, że Eskil naprawdę nie był dobry w transmutacji. Przez wiele minut nie udawało mu się nic, ale zawziął się, ponawiał czar i ponawiał aż głaz zaczął drżeć od wpływu zaklęcia.

Max zbyt dobrze wiedział, że bez łapacza snów nie jest w stanie spędzić nocy i choć bardzo długo opierał się przed użyciem tego przedmiotu, jak już raz go powiesił, nie wyobrażał sobie położyć się spać bez niego. Szczególnie, że miał już próbkę tego, co ciche demony i bagaż przeszłości mogą razem zdziałać, gdy udało mu się przypadkiem zdrzemnąć po spotkaniu z Julką.
-Jess? Smith? No to chyba nie narzekasz, co? - Kontakt z krukonką miał średni, ale zawsze darzył ją sympatią i liczył, że kiedyś mimo swoich oporów zobaczy ją latającą na miotle, może nawet na szkolnym, czy innym boisku do quidditcha. -Też dostaliście jedno wyrko? - Był naprawdę ciekaw, czy wszystkie igloo były takie same. Miał szczerą nadzieję, że nie trafili z Felkiem znów pechowo, na jakiś wyjątkowy przybytek, choć osobiście raczej nie narzekał, że muszą dzielić materac. Szczególnie, ze poniekąd był już do tego przyzwyczajony, choć do spania w piżamach już trochę mniej.
Czuł, jak z każdym krokiem jego oddech staje się coraz płytszy, a nogi wołają z bólu, jakby już co najmniej dwukrotnie przebiegł tę trasę. Starał się jednak brnąć dalej i twardym być, jak Avgust przykazał.
Westchnął ciężko na pytanie Darrena, dokładając do tego przewrót oczami. Zrobiła się afera z niczego, która pewnie chwilę będzie się za nim ciągnęła. Pewnie Dear też już o wszystkim wiedziała, choć postanowiła na szczęście nie ingerować w tę sprawę.
-Nie wiem, co słyszałeś, ale nie napuściłem na niego jadowitej kobry. Po prostu, zamiast wyjebać kolesiowi, który mnie wkurwił, wyczarowałem węża, żeby nas odgrodził i liczyłem, że to załatwi sprawę. - Wytłumaczył spokojnie, choć taka ilość słów zwiększyła jego zadyszkę.
-Możemy...? - Zapytał, przystając na chwilę z boku i łapiąc oddech. Wyjął z plecaka termos z herbatą i wyciągnął pytająco w stronę Darrena, gdyby ten chciał nieco się rozgrzać, po czym sam nalał sobie kubek i upił łyk płynu.
- Wbrew krążącym plotkom, nie zrobiłem tego ze względu na las, czy Callahana. Zapomniałem wziąć fajek i byłem nieco bardziej poddenerwowany, a kolo nie dość że wpadł na nas, jakby się srogo najebał i próbował tłumaczyć swoim ptakiem, to jeszcze rozlał na mnie kakao. - Kontynuował opowieść, czując jak tlen nieco pewniej wypełnia jego płuca. Po krótkiej pauzie, był w stanie kontynuować podróż, za co też się zabrali, bo mieli mało czasu, a wiele kilometrów przed sobą.
-O ptakach mówiąc... .Jak tam Twój feniks? - Zapytał szczerze zaintrygowany tym, czy zwierzę już się wykluło i czy krukon przywlókł je ze sobą na ferie.

@Darren Shaw

Niestety z każdym ruchem kostka boli mnie coraz bardziej i za nic nie mogę jej wyjąć. Dlatego też w końcu decydują się na wyjęcie różdżki. Dość spokojne, bo boję się upadku i wtedy już totalnie złamię nogę, czy po prostu umrę gdzieś w norewskich górach patrząc na mniej optymistyczną wersję. Staram się robić wszystko, by nie panikować, bo wiem że jeśli nie wrócę do swojego stałego, lekko pobudzonego stanu i poddam się strachowi - zwyczajnie zacznę gadać swoje wróżbiarskie głupoty, spadając równocześnie w otchłań. Ku swojemu zdumieniu słyszę jakiś głos i nagle blady chłopak wyłania się zza skały; mimo wszystko czuję odrobinę ulgi.
- Ha, ha, uśmiałam się w chuj - mówię zaniepokojona nadal całą sprawą. Nadal też nie mam pojęcia jakie zaklęcie mam na siebie rzucić, ale też przytulona do drzewa nie zdecydowałam się na gwałtowniejsze próby je wyjęcia. Z wielką ulgą przyjmuję pomoc i kiwam prędko głową na propozycje chłopaka. Całkowicie oddaję się w jego ręce, sama będąc przekonana, że nic z tym nie zrobię. - Jasne. Trzymam drzewo. Zrób coś, pliska - dodaję od siebie, starając się w końcu uspokoić oddech. Nie wiem czy nie powiedzieć chłopakowi o mojej przypadłości, ale zwyczajnie liczę na to, że nie będzie trzeba. Faktycznie skały przy mojej nodze zaczynają drżeć, a ja, jak zwykle nierozsądnie, siłą wyciągam nogę spomiędzy skał, czując już jak robię sobie coś złego z nogą. Krzyczę na ten ból, kiedy staram się postawić nogę na ziemię. Łapię za rękę automatycznie chłopaka, bojąc się, że jednak spadnę i wtedy... rozumiem że moje emocje strachu wzięły górę. Nie mogę złapać oddechu.
- Trzymaj mnie mocno, błagam - chrypię jeszcze, zanim nie popadam w ciemność jego emocji, modląc się w duchu by się nie przestraszył i nie uciekł. - Śniegi topnieją, zima przemija. Słońce świeci, powietrze na dworze jest rześkie. Dom jest pusty. Bez starej kobiety. Czuć zapach śmierci. Piękna sierota z genami wili odchodzi, jest sama. Sierota. Sierota
Mój głos jest przerażający, inny niż zwykle. Zamiast moich oczu widać same białka. I jedną ręką łapię się za gardło, by zagłuszyć przemawiający przeze mnie dar. Kończy się równie nagle co zaczyna. Łapię nagle powietrzę ze świstem i bezwładnie osuwam się na nieznajomego Ślizgona, tracąc przytomność z bólu i wycięczenia.

Nie wiedział, jakie dokładnie relacje łączą krukonów, ale po reakcji Darrena mógł się domyślić, że towarzystwo Jess bardzo mu odpowiada. Zresztą nie dziwił się. Współczuł każdemu, komu trafiło się dzielenie igloo z osobą, za którą nie przepadał. Szczególnie, że byli zmuszeni dzielić łóżka, a to mogło wcale nie być takie komfortowe. Nawet Max miał kilka osób, które sprawiały, że wolałby spać w wannie niż obok nich.
Powód całego zajścia faktycznie był dość błahy, ale co Solberg mógł poradzić, że bez jakiejkolwiek używki we krwi denerwował się troszkę zbyt łatwo. Do tego postawa tego Crowa po prostu mu nie pasowała, więc postanowił go o tym poinformować.
-Tak wiem, Huxley mi już zrobił wykład na ten temat, ale serio, jakbym chciał go uszkodzić użyłbym pięści nie zaklęć, tak jak wtedy gdy przyjebałem temu pajacowi od transmu... - Zbyt późno zorientował się, że powiedział coś, czego mówić nie powinien. -Ee... Shaw, ja nic nie mówiłem... - Spojrzał na niego znacząco. Wiedział, że jak wróci do Hoga i tak będzie miał z tego tytułu przejebane, nie potrzebował jeszcze żeby te wieści rozniosły się podczas ferii i trafiły do uszu Beatrice.
Kontynuowali swoją wycieczkę, choć dla ślizgona był to naprawdę wielki wysiłek i co jakiś czas potrzebował przerwy, by móc złapać oddech.
-Naprawdę? Masz go tutaj? Ja Cię pierdzielę, zajebiście! Jak go nazwałeś? Udało Ci się ochronić przed tym całym wybuchem przy wykluciu? - Zaczął pytać, bo kwestia ptaka Darrena naprawdę go interesowała. Nigdy wcześniej nie znał nikogo, kto hodowałby feniksa, a były to doprawdy intrygujące i przede wszystkim potężne stworzenia.

@Darren Shaw

Sytuacja była nietypowa i wymagała cóż, wykazania się jakimikolwiek umiejętnościami magicznymi. Skautem to on nie był, a więc nie pozostało nic innego niż wielokrotne powtarzanie zaklęcia transmutacyjnego, a użył tego tylko i wyłącznie dlatego, że został zmuszony przez Craine'a do napisania na ten temat referatu, aby zdać w ogóle semestr z tej dziedziny. Głupio było teraz przyznać samemu przed sobą jakie to zaklęcie mu się przydało. Za którymś razem - chyba za piętnastym udało się przetransmutować głaz na trzy mniejsze części lecz nim miał w ogóle ucieszyć się z pozytywnego efektu (Lucas powinien to widzieć!) to dziewczyna krzyczy, a on oczywiście się spiął. - No poczekaj no! - zawołał z oburzeniem kiedy ta rwała się już do wychodzenia z pułapki kiedy po pierwsze ma ranną stopę, po drugie są bardzo blisko przepaści i po trzecie... właśnie się zachwiała i instynktownie wyciągnął w jej stronę ręce, aby ją przytrzymać co stało się jednocześnie z jej reakcją chwycenia go za dłoń. - No przecież już stąd idzie... - urwał bo dziewczyna po prostu na niego upadła, a zaskoczony ciężarem aż opadł na łokcie. - Ej, co jest? Nie mdlej, no weź! - gorsze od babskich łez była nieprzytomna dziewczyna w dzikich ostępach kiedy to nie ma w pobliżu nikogo na kogo można zrzucić odpowiedzialność za chwilowo niedysponowaną osobę. Zaczął się podnosić, trzymając ją oczywiście przy sobie, gdy wtem usłyszał ten mrożący krew w żyłach głos. - Ej... - otworzył szeroko oczy, a te dziwne słowa ryły się dłutem w jego mózgu tak samo jak bardzo dokładnie (i wbrew swojej woli) zapamiętał wyraz jej twarzy - a wyglądała upiornie i tak też brzmiała. Po jego ciele przeszedł bardzo zimny dreszcz. Potrząsnął dziewczyną. - EJ! PRZESTAŃ! - jeśli się zgrywała to był to beznadziejny żart. Już chciał gwałtownie wstać i na nią wrzeszczeć kiedy ta po prostu straciła przytomność. W gardle zaczęła dławić go panika. Sierota, sierota, sierota. Skamieniały gapił się na dziewczynę, potrząsał nią jeszcze, ale ta była całkowicie bezwładna. Sierota, sierota, sierota. Coś go tknęło, zimny powiew wiatru kazał działać, bo nie wiedział czy ta tutaj to umiera czy co jej jest. To był jakiś atak. To było chore! Wygramolił się z nią jak najdalej od przepaści i położył ją na śniegu, bo nie wiedział co robić. Złapał się za głowę. - Cholera, cholera, cholera. - rozejrzał się po okolicy ale nikogo nie było, a on nie wiedział co robić. Przecież wiggenowy nic jej nie pomoże, ona nie ma ran. Sprawdził czy oddycha, uff, chociaż tyle. Ale wyglądała źle. Sierota, sierota, sierota. Nerwowymi gestami wyciągnął z plecaka wizzengera i pióro. Nie musiał nawet kartkować, Hunter pojawił się na pierwszej stronie. Bardzo chaotycznym pismem naskrobał tam nieskładną wiadomość, łamiąc przy tym pióro. Zatrzasnął wizzengera nawet nie czekając na odpowiedź, spakował swoje rzeczy, założył plecak na plecy, a różdżkę wcisnął w rękaw. - Kuźwa, czemu mnie to spotyka. Czemu przy mnie tracisz przytomność. Na Merlina... - jęknął, ale musiał coś zrobić. Przez połowę drogi w dół znosił ją na rękach ale szybko zorientował się, że nie da rady być dzielnym i umięśnionym bohaterem. Musiał ją też lewitować, a jakieś sto razy sprawdzał czy już odzyskała przytomność. Po długimi i nerwowym zejściu dotarł do zagrody ferni, gdzie mili państwo deportowali go do pola igloowego. Chciał im zostawić dziewczynę i spadać jak najdalej, ale już powiedział Hunterowi, więc cwałował. Sierota, sierota, sierota.

| zt x2

Prawda, że satysfakcja była inna, ale trzeba było pamiętać, jak "cudnie" z zaklęciami radził sobie Max. Zanim udałoby mu się uzyskać jakikolwiek efekt, pewnie siedziałby już na emeryturze, albo wąchał kwiatki od spodu, a siła fizyczna nie wymagała aż takiego skupienia i umiejętności magicznych.
Widać Darren nie zamierzał jednak odpuścić tematu, co zdyszany Max skwitował naprawdę ciężkim westchnieniem. Naprawdę chciał się dowiedzieć czegoś na temat tego feniksa, ale widocznie nie było mu to dzisiaj dane.
-Detektyw Shaw na tropie. Ale w sumie innej opcji nie było, no nie? - Pokręcił głową, gdy krukon bezbłędnie wydedukował o którego pajaca od transmutacji chodziło. -Sam się prosił. Leżał najebany i pierdzielił mi jakieś farmazony, więc skorzystałem z tego, że mnie nie zna. Poza tym sam mnie prowokował i urządził nie gorzej niż ja jego. - Wzruszył lekko ramionami, choć w duchu uśmiechnął się na wspomnienie zakrwawionej mordy Jaspera. Nie ważne pod jaką akurat był postacią, satysfakcja dla ślizgona zostawała taka sama. Max nie miał pojęcia, czy Darren był świadom zajścia między Rowlem, a Felkiem i Voralbergiem, więc nie chciał wchodzić w szczegóły. Solberg wiedział jednak, że po powrocie z ferii będzie musiał trochę schylić głowę, jeżeli faktycznie chce dotrwać do czerwca jako uczeń Hogwartu.
-Widać kadra naszej szkoły też nie jest bez skazy. Rowle nie był pierwszym, który narażał życie, albo przynajmniej zdrowie uczniów. - Przypomniał sobie Saskio i jej poprawkę z zielarstwa. Nie miał pojęcia jakim cudem tej kobiecie tyle rzeczy uchodziło na sucho, ale Max dałby wiele, gdyby mógł jej też wyjebać tak, jak Jasperowi. I do tego tymczasowo bezkarnie.

Bardzo dobrze rozumiał reakcję Darrena. Całe to zajście brzmiało po prostu absurdalnie, choć akurat zapędów autodestrukcyjnych nie można było Solbergowi odmówić. Ślizgon chyba nigdy wcześniej nie miał szansy tak dobitnie wyrazić, co sądzi o większej części zatrudnionych w Hogwarcie profesorów.
-No dokładnie tak. - Również się zaśmiał, czego dość szybko pożałował ze względu na ogromną zadyszkę, jakiej doświadczał. -Żeby nie było nie podszedłem bez słowa sprzedając mu lepę w ryj. Jakieś tam słowa padły, ale no jak zapytał, czy jestem uczniem i zaczął do mnie skakać, to już nie mogłem i musiałem mu wyjebać. - Sprecyzował całą sytuację, bo jakkolwiek to nie brzmiało, Max czasem jeszcze potrafił prowadzić dialog a nie tylko napierdalać się z każdym, kto mu nie podpasuje.
-Znalazł kogoś w stanie wymagającym nagłej interwencji medycznej i zamiast ruszyć dupsko bawił się w jebanego poetę, czy ki chuj. - Na samą myśl o tamtym wydarzeniu, krew w żyłach Maxa się gotowała. Nie potrafił zrozumieć, jak ten niby poważny, dorosły człowiek, który miał już niedługo być odpowiedzialny za zgraję bachorów szwędających się po zamku, mógł zachować się w taki sposób. Nawet Solberg najpierw udzieliłby pomocy, a potem pierdolił farmazony, a to naprawdę nie była wysoko zawieszona poprzeczka. -No i do tego odpierdala manianę tutaj. Chociażby bijąc się z uczniami. - Dodał jeszcze, wciąż lekko rozbawiony. Nie miał jednak zamiaru mówić, że Rowle jest metamorfomagiem. Nie robił tego dla asystenta, ale chwilowo uważał, że woli zachować to dla siebie.
Z cichym jękiem przyjął wiadomość, że pokonali dopiero połowę drogi. Miał wrażenie, że zaraz jego ciało odmówi jakiegokolwiek posłuszeństwa i zginie na tym szlaku z braku sił i tlenu w płucach. Nie byłby jednak sobą, gdyby tak po prostu zawrócił. Chciał przejść całą trasę, przynajmniej dopóki Darren nie uzna, że ma dosyć i powinni już wracać.

Shaw, tuż obok Lucasa był zdecydowanie ulubionym prefektem Maxa. Konkretny krukon zazwyczaj nie nadużywał swojej funkcji i nie prawił bezsensownych morałów, a do tego jako jeden z nielicznych traktował Solberga jak człowieka po całym zajściu w Zakazanym Lesie. Nic więc dziwnego, że ślizgon lubił przebywać w jego towarzystwie, choć dzisiaj zdecydowanie na pierwsze miejsce wysuwały się zadyszka i kompletny brak kondycji, które nieco uprzykrzały tę wycieczkę.
-Poza tym chyba nie moralizowałbyś nauczyciela. - Zaśmiał się krótko, sprzedając mu resztką sił lekkiego kuksańca. Zdecydowanie wyobraził sobie tę scenę i chciałby kiedyś być świadkiem czegoś podobnego.
-Oficjalnie odwiesili mnie z ostatnim dniem tamtego semestru, co oznacza, że Solberg jest wolnym skrzatem. Jak widać. - Rozłożył ręce, jakby chciał się zaprezentować w pełnej krasie. -Choć nie wiem, czy wrócę tak od razu. Obecnie próbuję się skupić na powrocie do formy i skopaniu wam piórek w najbliższym meczu. - Wywalił szczerze. Nauka coraz bardziej przestawała go obchodzić. Egzaminy semestralne napisał, ale kompletnie nie przejmował się tym, jakie wyniki osiągnie. Chciał po prostu przejść przez to wszystko i choć na chwilę zniknąć w mugolskim świecie, by odpocząć.
-A jak tam chata? Dach załatany? - Zapytał częstując się słodyczą, po czym skrzywił się czując smak musztardy. Nie tego się spodziewał. -Będziesz sam mieszkał w czymś tak wielkim, czy masz wobec niej jakieś konkretniejsze plany? - Był ciekaw, co Shaw ma zamiar zrobić z jebanym ZAMKIEM. Solberg nie wyobrażał sobie samotnie przemierzać tylu korytarzy i przede wszystkim ogarniać całego tego burdelu w pojedynkę. Zdecydowanie zagospodarowałby wtedy miejsce dla innych.

-Co Ty masz z tymi wiewiórkami, co Shaw? Mogę Ci podesłać kilka squirrell furry jak potrzebujesz. - Może i kondycja mu nie dopisywała, ale za to humor się go naprawdę nieźle trzymał. Co jak co, Darren miał jednak rację, w starciu z doświadczonym pedagogiem zazwyczaj mogli tylko liczyć na to, że skończą w jednym kawałku możliwi do odratowania. Choć co do trzeźwego myślenia Hampsona to kłóciłby się srogo, gdyby prefekt postanowił podzielić się z nim tą myślą. W końcu to ten chujek zatrudnił Saskio.
-Trzymam Cię za słowo! Tylko takie ciepłe poproszę, bo w lochach to jednak trochę piździ. - Nawet nie dziwił się, że krukon ma jakiekolwiek obiekcje co do jego statusu uczniowskiego przez następny miesiąc. Może to wizja nadchodzącego końca edukacji, a może po prostu los śmiał mu się w twarz coraz bardziej z roku na rok, ale od września Max naprawdę stąpał po cienkiej granicy, jakby sprawdzając na ile naprawdę może sobie w tych murach pozwolić.
-Czekaj, czekaj. Exham? Jak Exham Priory? - Zapytał, bo ta nazwa jednak nie była mu do końca obca przez wychowanie w świecie mugolskiej popkultury.
- Jakby brakowało Ci pomysłów, co zrobić z niezagospodarowanymi pomieszczeniami, to wal śmiało. Już mam z milion. Ale najpierw chyba lepiej doprowadzić cały ten pierdolnik do stanu używalności. - Zaoferował pomoc, jednocześnie rozumiejąc, że Darren mógł jeszcze do końca nie mieć czasu myśleć, jak zarządzać tak wielką posiadłością. Z drugiej strony miał też powiększający się zwierzyniec, przy czym dodatkowy metraż na pewno był raczej plusem niż problemem. No chyba, że akurat zgubiło się gdzieś demimoza.
-Pytasz jeszcze? - Pokręcił rozbawiony głową, bo odpowiedź zdawałaby się być oczywista. -Jesteś pewien, że to jest jeszcze zdatne do picia w ogóle? - O ile bez względu na odpowiedź i tak pewnie wlałby sobie to do gardła, o tyle wolał być przygotowany na ewentualne konsekwencje.

Zaśmiał się lekko, czego od razu pożałował, bo płuca uznały, że to czas umierać, a tu Darren jeszcze przyspieszył kroku zostawiając go w tyle.
-Jak chcesz mnie zabić to weź rzuć na mnie jakąś klątwę, a nie mi tu takie męczarnie dajesz. - Może i iść nie miał siły, ale dorzucić od siebie jeszcze dwa grosze zawsze. Za to między innymi był przecież kojarzony, że raczej tak łatwo się nie poddawał i musiał jeszcze coś dojebać. Czy to werbalnie, czy przy pomocy czynów, różnie bywało.
Ze zdziwieniem przyjął fakt, że jednak nie pomylił się co do nazwy posiadłości Darrena. Jeżeli faktycznie roiło się tam od gryzoni, to nie było czego zazdrościć, choć oczywiście Solberg widział w tym doskonałą okazją.
-Masz na nie jakiś sposób? Jeśli nie miałbyś gdzie ich zakopywać, możesz kilka wyłapać i mi podesłać. Pracuję nad eliksirem i potrzebuję małych testerów. - Zapytał, jednocześnie wystosowując małą prośbę o przysługę bo o ile w Hogwarcie szczurów też nie brakowało, o tyle mógł się jakoś przy okazji przyczynić do deratyzacji nowego lokum Darrena. I kruk syty i ślizgon cały.
-Tak, tak. Liquidus Revelio najlepiej działa w przełyku. - Uśmiechnął się, po czym chwycił za bok, bo zadyszka była już powoli nie do zniesienia, a tu jeszcze kawał drogi przed nimi.
-Zdecydowanie! - Chętnie przystał na propozycję, opierając się na jakiś najbliższy głaz, by zaczerpnąć trochę oddechu. Dawno nie czuł się aż tak słaby, a to przecież tylko spokojna wędrówka miała być.
+