Retrospekcje

Osoby: Bruksia i Maksiofelek
Miejsce rozgrywki: Trzy Miotły w Hogsmeade
Rok rozgrywki: Październik 2020, po meczu Ślizgonów z Gryfami
Okoliczności: Okoliczności są takie, że Julka i Maksio poszli na piwo do trzech mioteł.

Hogsmeade nie było ulubionym miejscem Krukonki. Właściwie to było w szarym końcu jej ulubionych miejsc, nieco wyżej nad przychodnią, w której chcieli jej wyciąć migdałki, gdy była mała. Mimo to, to nudne i jak na jej gust zbyt spokojne miasteczko było blisko Hogwartu, dzięki czemu można było tu podlecieć na miotle lub od biedy przyjść na piechotę, nie musząc się przejmować skutkami ubocznymi aportacji.

Po ostatnim szkolnym meczu w quidditcha Max był jeszcze bardziej struty, niż zwykle. Dopiero co się jakoś ogarnął po perypetiach z siostrą swojego Irlandzkiego nemesis, a znów na jego gładkiej jak tafla jeziora buźce widniała kwaśna mina. I nic dziwnego, zagrali tragicznie. I nawet nie musiała być na meczu, żeby o tym wiedzieć, przewidziała to zawczasu, znając dyspozycję Moe i brak zgrania drużyny Ślizgonów. W każdym razie Krukonka, jak na starszą siostrę z innej matki przystało, postanowiła nieco poprawić humor przyjacielowi i zaprosiła go na kilka mocniejszych w „Trzech Miotłach”. Na jej koszt oczywiście, bo wiadomo, za hajs Harpii baluj.

- No to zdrówko – powiedziała, po czym wrzuciła do stojących przed nimi kremowych piw po kieliszku ognistej, robiąc coś, co mugole nazywali u-bootami.

Stuknęła się z chłopakiem kuflem i zanurzyła usta w „drinku”. Paskudny tak jak zwykle.

- Nie przejmuj się. Następnym razem będzie lepiej… o ile Moe wpadnie pod kopyta testrala i nie będzie mogła zagrać – zażartowała, a widząc niezbyt szczęśliwe spojrzenie przyjaciela, zmierzwiła ciemne kudły w siostrzanym geście.

Powiedzieć, że przegrana ślizgonów była zaskoczeniem byłoby dużym kłamstwem. Nie spodziewał się jednak, że spierdolą sprawę tak bardzo i to jeszcze w tak zawrotnym tempie. Nic więc dziwnego, że Solberg postanowił wyrwać się z Julką do wioski na piwo. Do tego jeszcze coś ugryzło ich szukającego, gdy schodził z boiska i Max już zupełnie nie wiedział, co się dzieje.
Siedział przy barze "Pod Trzema Miotłami" rozmawiając z krukonką i planując już treningi, które miały zmniejszyć jego brak cela i prędkości na boisku. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego podczas ćwiczeń szło mu tak dobrze, a przy spotkaniach nagle zapominał do czego służy pałka. Nie odczuwał przecież już tremy, gdy grał przed całą szkołą.
-Zdrówko! - Przechylił naczynie i wlał sobie jego zawartość do gardła. Jak na prawdziwego sportowca przystało, trzeźwość nie była jego drugim, ani nawet ósmym imieniem.
-Wypadek da się załatwić. - Uśmiechnął się lekko w stronę Brooks. -Nic nie poradzisz, że ruda jest szybsza od Filina. Ale nie mogę uwierzyć, że tak bardzo zjebałem akcję z tłuczkiem. - Powiedział kręcąc głową i dając się potargać dziewczynie po włosach.
-I po co mi te wszystkie bludgery, jak nawet nie potrafię dolecieć do tłuczka? - Na prawdę liczył, że pierwszy mecz pójdzie im w miarę przyzwoicie. Ale w życiu nie spodziewał się, że nie zdążą strzelić nawet jednego gola. Szanował Sophie jako ścigającą, ale Lucas dużo lepiej radził sobie na bramce niż jego siostra, ale wiedział, że to też nie był jedyny powód tej farsy. Nie byli w formie i to zdecydowanie.

Mając w drużynie taką osobę jak Moe, ciężko było o przegraną. Mimo to drużyna składa się z siedmiu zawodników, nie jednego. A drużyna Gryfonów miała w swoich szeregach również Boyda, który był zawodowcem, i to całkiem niezłym. Poziom tegorocznych rozgrywek szkolnych w jej odczuciu miał być na dużo wyższym poziomie, niż rok wcześniej, a to również dlatego, że od pewnego czasu Hogwart stał się prawdziwą wylęgarnią talentów, przejmując powoli palmę pierwszeństwa od Durmstrangu.

- Każdemu zdarzają się gorsze mecze – stwierdziła rzecz oczywistą, nie mając do końca pojęcia, jak pocieszyć ślizgona. – Przede wszystkim macie duże dysproporcje w składzie. U nas nie jest lepiej. Na papierze puszki nas jedzą, trawią i wydalają.

Tak w rzeczywistości było. Na każdej pozycji grał ktoś dobry lub świetny. Do tego mieli w składzie trójkę zawodowców, którzy swoim doświadczeniem mogli przechylić szalę zwycięstwa na żółtą stronę. Czy to jednak oznaczało, że Puchoni wygrają z Krukami? Otóż nie. Nawet najlepszy skład nie znaczy nic, kiedy zawodnicy są bardziej zajęci swoim życiem niż treningami i meczami.

- W każdym razie gdybyś chciał poćwiczyć machanie kijem, to wiesz, gdzie nie znaleźć. Tam gdzie wszystkich Krukonów. W naszej wieży – uśmiechnęła się, upijając piwa. Boże, jakie to było paskudne.

- Jak ci się żyje? Wychodzisz powoli na prostą? – zapytała, a w jej głosie wyczuć można było pierwiastek troski. Bądź co bądź osoba Solberga nie była jej obojętna, a ich scementowana metrem szotów przyjaźń była w chuj dziwna, ale równocześnie wyjątkowo dla niej ważna.

Filin niby też zawodowy szukający, a Max nie pamiętał żeby kiedykolwiek złapał znicza. Może po prostu transmutował osoby decyzyjne w sprawie rekrutacji w fotel i przyjęli go ze strachu? Albo wkupił się Boydem i jego pałką. Tego Max nie wiedział. Był tylko pewien, że albo wyjątkowo nie lubi wygrywać w szkole, ale ciąży na nim jakaś klątwa, przez którą ktoś zawsze mu tego znicza sprzed nosa podpierdoli.
-Czy Ty widziałaś kiedyś zwycięstwo ślizgonów, bo ja myślę, że mamy same gorsze mecze. - Zażartował chociaż nieco ponuro. Naprawdę liczył, że w tym sezonie los odwróci się na ich korzyść. Miał jeszcze nadzieję, że reszta meczy dobrze im pójdzie.
-Puszki w ostatnim meczu zeszłego sezonu pokazały na co je naprawdę stać. - Powiedział szczerze, pamiętając wygraną Nancy i jej drużyny. Był miło zaskoczony takim obrotem wydarzeń, a puchońskiej imprezy jak zwykle nie miał zamiaru zapomnieć. Mimo, że przyszedł już na nią wstawiony.
-Jak myślisz, że będę biegał po wieżach, żeby Cię znaleźć to się grubo mylisz. - Zaśmiał się i zamówił sobie szklankę ognistej, bo po piwie nie było już śladu, a Julka nadal sączyła jeszcze swoje.
Spojrzał na nią lekko zdziwiony, by po chwili dopiero zrozumieć pytanie krukonki.
-Jak widać. Trochę nadal nie dogaduję się ze spankiem, ale to nic takiego. Da się obejść. - Mruknął wiedząc, że worów pod oczami to nigdy nie ukryje. Eliksiry pomagały mu zachowywać przytomność umysłu mimo naprawdę niewielkiej dawki wypoczynku w nocy. Nawet na lekcjach radził sobie względnie dobrze, co świadczyło o tym, że nie ma tragedii.

Nie mogła zareagować inaczej niż śmiechem na słowa o Fillinie.

- To mnie pocieszyłeś. Mam nadzieję, że tak samo dobrze poradzi sobie w klubie, bo gramy niedługo z Pustułkami – Przekręciła kuflem w zamyśleniu, wpatrując się w kieliszek ognistej na jego dnie.

Drużyna z Kenmare zaczęła przyzwoicie, choć nie tak jak Harpie, które były na fotelu lidera, ale na tym etapie sezonu jedna czy dwie przegrane sprawiały, że nagle lądowało się na końcu stawki. A tego chciała uniknąć. Gdyby tak jeszcze Boyd zapomniał, jak się macha pałą…

- W sumie racja. – Kąciki ust wykrzywiły się w lekkim uśmiechu. – Ale co miałam powiedzieć? Że w sumie to możecie skoczyć sobie na piwo i frytki w trakcie meczu a efekt będzie taki sam?

No nie szło wężykom w tego quidditch ewidentnie. Co było dziwne, w końcu mieli rudzielca ze srok na ścigajce i właśnie Fillina szukającego znicza. A i Solberg to największych patałachów nie należał. Coś tam jednak nie grało i właściwie było to jej na rękę, bo zawsze to jeden przeciwnik mniej w walce o puchar.

Kiedy usłyszała o tym, że, pomimo upływu czasu od ich ostatniej takiej rozmowy, chłopak wciąż ma problemy z zasypianiem, coś w niej drgnęła, zupełnie jakby sobie o czymś przypomniała. Sięgnęła do przepastnego plecaka leżącego obok, chwilę w nim pogrzebała i wyjęła ze środka… pluszaka. Ale nie jakiegoś tam zwykłego liska, tylko zaczarowaną pluszową Lunaballe.

- Trzymaj. Ostatnio byłam na treningu Gryfonów i zgarnęłam z pięć takich różnych cudaków, a nieszczególnie bawi mnie zbieranie jakichś śmiesznych miśków. Nie mam dziesięciu lat. W każdym razie ten tu gagatek jest zaczarowany. Oglądanie go działa jak wypalenie skręta nasączonego eliksirem spokoju i sprawia, że śpisz jak dziecko. Wiem, jak to brzmi, ale jak coś jest głupie, ale działa, to nie jest głupie. Zresztą, ja i tak go nie potrzebuje. Ostatnio to usypiam, nim przyłożę głowę do poduszki. – Wyciągnęła w jego kierunku dłoń z lunaballą i sięgnęła po piwo.

Upiła kilka większych łyków, dochodząc do połowy swojego kufla i szczerze mówiąc, nie miała ochoty na więcej. Co ją podkusiło, żeby dodawać whisky do piwa? Opróżniła resztę szklanki zaklęciem, po czym przywołała kelnerkę i zamówiła zwykłe kremowe piwo. Może ono zabije paskudny posmak w jej ustach.

Był pewien, że na ich drużynie ciąży jakaś klątwa. Zastanawiał się, kto zastąpi ich szukającego w przyszłym roku, gdy Filin odejdzie w blasku chwały, by nie łapać znicza innym drużynom. To musiał być jakiś rekord.
-Nie powiem, że mam jakiegoś faworyta, ale trzymam kciuki. - Przyznał szczerze, bo sam zbytnio rozgrywek ligowych nie śledził. Dużo bardziej wolał grać w quidditcha niż go oglądać, chyba że w grę wchodziły mistrzostwa świata.
-Przynajmniej byłabyś szczera. No i miałabyś rację. Ale liczę, że chociaż z wami uda nam się wygrać. - Wyszczerzył się do Julki, bo bardzo dobrze pamiętał mecz z zeszłego sezonu, gdzie Elio był głównym celem wszystkich ślizgońskich tłuczków. Może w tym roku kontuzja jednego z graczy faktycznie przyniesie jakieś korzyści.
Z zaciekawieniem przyglądał się, jak Julka sięga do plecaka, by następnie wyjąć z niego przytulankę. Przechylił lekko głowę, w niemym pytaniu, ale nie musiał zbyt długo czekać na wyjaśnienia.
-Dzięki. Może to nie to co prawdziwe zielsko, ale może pomoże. - Wziął pluszaka od dziewczyny i spojrzał mu w oczy. Od razu poczuł, jak zaczyna ogarniać go spokój, a w głowie robi się lekko, jakby wszystkie myśli gdzieś uciekły.
-Kurde, to działa. Chyba zacznę brać tego cudaka przed każdą imprezą. Znajdź mi tylko jakąś żebym mógł go wypróbować. - Zaśmiał się i odłożył maskotkę na stołek obok siebie. Kolejny klient baru, chociaż ten akurat trzeźwy i niemy. Normalnie gość idealny.
Sam Max spojrzał na swoją ognistą i wziął kolejnego łyka czując przyjemne ciepło spływające po jego krtani. Zawodowi sportowcy z nich byli, nie ma co!

Z dziecięcą radością, skrytą za półzłośliwym uśmieszkiem, obserwowała jak ślizgon wpatruje się w maskotkę. W gruncie rzeczy czuła się podobnie, gdy sama to robiła, a jej umysł spowijała przyjemna mgiełka spokoju wywołana ruchami maskotki. Nie przepadała za pluszakami, dlatego chciała się ich pozbyć jak najszybciej. Tak po prawdzie, to nie chodziło o same pluszaki, po prostu nie lubiła nadmiaru rzeczy w swoim kuferku, czym zapewne różniła się od większości dziewczyn w jej wieku. A jeżeli może przy okazji mogła nie tylko pozbyć się zbędnej rzeczy, ale jeszcze pomóc przyjacielowi cierpiącemu na bezsenność, to tym lepiej. Planowała zatrzymać tylko jedną maskotkę, a mianowicie śmierciotulę, która rozciągała się jak koc i była wygodniejsza niż jakakolwiek pościel, pod którą kiedykolwiek spała.

- Mam nadzieję, że ci pomoże. – Kąciki ust uniosły jej się nieznacznie, ciesząc się, że prezent przypadł mu do gustu. – A co do imprezy, to masz niedługo bal. Możesz wypróbować i dać mi znać, czy pluszak się spisał. Tylko go nie upij za bardzo, bo mu się nogi będą plątały. Czasami z dwoma jest problem, a co dopiero z czterema.

Zanurzyła usta w kremowej piance piwa, które, choć niemal bez alkoholu, było dużo lepsze od zaprawianych ognistą bełtów, które piła przed chwilą. Zresztą, była ostatnio tak zmęczona, że nie potrzebowała dużo, żeby się upić. Po mistrzyni półmetrowych kolejek z Soton nie było śladu. I całe szczęście, bo tamtą krótką chwilę chwały przypłaciła kacem, który tylko dzięki magii, nie wysłał jej do aniołków.

Max nie miał żadnego konkretnego stanowiska w sprawie pluszaków. Sam niedawno zajebał pół Felkowego salonu maskotkami borsuków które wypluwały z siebie konfetti i kazał mu z nimi spać. Za każdym razem jak próbował sobie to wyobrazić, na jego twarzy pojawiał się uśmiech.
-Bal? - Zapytał nie do końca ogarniając dzięki magicznej mocy pluszaka. -No tak! Halloween! Ale ja  głupi... - Pacnął się w czoło, sięgając po resztki Ognistej w swojej szklance.
-Co Ty myślisz, że zabiorę malucha jako partnera? Co prawda znalazłbym mnóstwo korzyści z takiego obrotu sprawy, ale.... - Pokręcił głową, jakby dając znak, że lepiej aby nie kontynuował tej myśli. Widział przelotem ogłoszenie o imprezie ale jeszcze się nad nią nie zastanawiał. Do tego jego życie "uczuciowe" ostatnio mocno poszło w odstawkę, bo było mnóstwo ważniejszych rzeczy niż zaliczanie panienek na boku.
-A może chcesz się tam wybrać ze mną, co? Załatwimy sobie jakieś pasujące kostiumy, nastukamy się i porobimy bekę. Jak w Soton tylko minus metr szotów. - Zaproponował świadomy, że z kim jak z kim, ale z Brooks na pewno nie będzie się nudził na imprezie. Miał już dobry dowód na to, chociaż nie miał zamiaru zbyt szybko powtarzać tak dzikiego wieczoru, jak wtedy, gdy postanowili zaliczyć dwa kluby i o dwa litry alkoholu za dużo.

Julka zaczęła w zamyśleniu przejeżdżać palcem po wyżłobionym drewnie, z którego wykonany był kufel z kremowym piwem. Szczerze mówiąc, nie planowała iść na tegoroczny bal. Lubiła się zabawić, nie było co do tego wątpliwości, a ostatni wypad do Soton był tego najlepszym przykładem. Do tej pory ciężko było jej się jednak bawić wyśmienicie, bo była niepełnoletnia i do tego musiała oglądać się na nauczycieli i uważać, żeby nie zrobić nic głupiego. Ostatni gra terenowa zorganizowana przez Lowella dobitnie jej udowodniła, że chwila nieuwagi może kosztować ją coś więcej, niż utrata punktów dla domu.

- Może to nie jest taki zły pomysł – stwierdziła w końcu, nieco bez przekonania. – Chociaż sądziłam, że będziesz chciał pójść z Callahan. Albo z jakąś inną dziewczyną z twojego Notesika Casanovy – uśmiechnęła się zadziornie.

Czy spodziewała się zaproszenia? Nope? Czy była gotowa pójść na bal i po raz pierwszy od dawna dobrze się na nim bawić? Prawdopodobne. Co jak co, ale Max był osobą, która oznaczała mnóstwo dziwnych przygód niezależnie od kontekstu. Nawet podczas warzenia eliksirów potrafił sprawić, że uśmiech nie schodził jej z ust.

- A masz już jakiś pomysł? Fajnie byłoby być anonimowym, wtedy nie musielibyśmy się przejmować, że ktoś nam dosra, gdy zrobimy coś głupiego. A wiesz doskonale, Solberg, że gdy już coś robimy razem, to zazwyczaj są to rzeczy zajebiste, choć na pewno niezbyt mądre.

Ich kąpiel we wrześniowym morzu może i sprawiła, że nieco przetrzeźwieli i do tego zapewniła mnóstwo dziwnych wrażeń i odczuć w kruczej główce, ale za to przez kolejny tydzień była zmuszona walczyć z przeziębieniem przy pomocy eliksirów pieprzowych i opuściła kilka treningów, co nieszczególnie jej się podobało.

Max bardzo dobrze wiedział, jak trzeba się w tym zamku namęczyć, jeżeli chce się zrobić coś odjebać i dodatkowo nie wylecieć ze szkoły. Chociaż ostatnimi czasy nie szło mu to najlepiej, jakoś przecież przetrwał pozostałe lata w tej pięknej placówce, a święty nie był nigdy.
-Spokojnie, nasze białe małżeństwo na tym nie ucierpi. - Wyszczerzył się do niej, jakby sam szereg białych ząbków miał dziewczynę przekonać. -No i tu Cię zadziwię, bo ostatnio mój notesik robi się coraz bardziej pusty. - Powiedział nie tracąc jednak humoru, który to zdecydowanie mu się poprawiał. Zapomniał już o przegranej. Planowanie imprezy z Brooks było jak światełko w tunelu, którego teraz potrzebował. Miał tylko nadzieję, że nie okaże się ono pociągiem, który spektakularnie zakończy jego żywot.
-Co do kostiumów nie widziałem żadnych wytycznych, więc może być wszystko. Anonimowość można bardzo łatwo uzyskać, chociaż nie wyrobię się już z wielosokowym. Może eliksir młodości? Pójdziemy jako słodkie rodzeństwo. - Myślał na głos, jednocześnie nawet zadowolony z tego, co udało mu się wykminić. Halloween rządziło się swoimi prawami, a eliksir młodości nie widniał na liście trunków zakazanych, więc mogli dać się ponieść kreatywności. Co prawda łatwiej byłoby pozostać nierozpoznanym po wielosokowym, ale ten wymagał całego miesiąca do uwarzenia, a tyle czasu to oni w tej chwili nie mieli.
-Chyba, że chcesz przyjść w kostiumie sexy pałkarki czy coś, to nie będę się kłócił. - Dorzucił jeszcze, bardzo dobrze domyślając się odpowiedzi krukonki.

Zareagowała nieco zbyt głośnym śmiechem na słowa o bezpieczeństwie instytucji ich białego małżeństwa.

- Coraz bardziej pusty, co nie znaczy, że jest pusty. Mój notesik stanowi zwój pergaminu, i to do tego czystego. Chyba go zresztą użyję, żeby napisać pracę dodatkową dla Patola – zażartowała, upijając piwa.

Kiedy ślizgon wspomniał o eliksirze młodości, jej brwi uniosły się w zaciekawieniu. Co więcej, wpadła na dodatkowy pomysł, choć nieco niebezpieczny i głupi. Czym jednak było dla pałkarki robienie rzeczy głupich i niebezpiecznych jak nie chlebem powszednim?

- Zajebisty pomysł – uśmiechnęła się szelmowsko. – I na dodatek moglibyśmy do nieco podrasować. Co powiesz na to, żeby wcielić się dzieci jakiegoś nauczyciela? Myślałam o Patolu albo Antoszce. Oczywiście jak zacznie się dziać coś dziwnego, to po prostu uciekniemy i wrócimy po jakimś czasie już pod własną postacią. – zaproponowała. – A pomysł z kostiumem seksownej pałkarki, choć kuszący, to jednak niemożliwy do realizacji. Widziałeś kiedyś jakąkolwiek seksowną pałkarkę? Wszystkie wyglądają, jakby mogły cię zabić ścierką, jakbyś wrócił pijany nad ranem.

Choć sama całkowicie wyrywała się temu stereotypowi ze względu na niski wzrost i raczej szczupłą budowę ciała, to była tylko wyjątkiem potwierdzającym regułę. Większość kobiet na jej pozycji to postawne i wysokie kobieciska o szerokich barkach, których nie powstydziłby się całkiem wysportowany mężczyzna.

No i wleciał temat szkoły i nauki. Mimo, że Max bardzo nie chciał tego robić, musiał podnieść rękę i wyprowadzić Julkę z błędu.
-Nie napiszesz, bo przez te cholerne szoty muszę to zrobić za Ciebie ja. - Powiedział posyłając jej "oczko". Może i był to okrutny zakład z pozoru, ale chętnie przyjmował takie dodatkowe zlecenia. Przynajmniej nie tylko zajmował sobie czas, ale też poszerzał wiedzę, a ta z dziedziny transmutacji była dla niego teraz szczególnie cenna.
Uniesione brwi krukonki zwiastowały dobre wiadomości, a jej szelmowski uśmiech tylko te przypuszczenia potwierdził.
-Patola na pewno nie będzie na balu, więc byłoby chyba bezpieczniej, ale jakoś bawi mnie wizja biegających wokół berbeci, które z rosyjskim akcentem płaczą za papą niedźwiedziem. - Roześmiał się, a jego słowa potwierdziły, że wchodzi w ten układ całym swoim zielonym serduszkiem. -Proszę Cię, zrobiłbym Ci taki kostium, że nawet jakbyś bardzo nie chciała to byś tam zrobiła furorę. - Powiedział, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie, bo mimo swojej charakterystycznej budowy ciała, znał wiele ponętnych pałkarek. -Mimo to jakoś pomysł z dzieciaczkami podoba mi się bardziej. - Przyznał w końcu, bo była to jedyna taka okazja.
-Zapasów nie mam, więc będzie trzeba zmajstrować eliksir, ale przed balem wyrobimy się bez problemu. Trzeba będzie tylko wymyślić jakieś dobre kostiumy i wszystko powinno śmigać. - W głowie zaczął już planować organizację całego tego przedsięwzięcia.

Co to dużo mówić. Kompletnie wyleciało jej z głowy to, że wygrała ze Ślizgonem zakład. I nic dziwnego, było to kilka sekund przed tragedią wyzerowaniem połowy z metra szotów.

- Zajebiście! – ucieszyła się jak dziecko, które znalazło knuta gdzieś za szafą. – W takim razie mam nadzieję, że dowalą nam coś ciężkiego – uśmiechnęła się szelmowsko.

Pomysł z Antoszką jej się podobał. Był ryzykowny, bo zawsze istniało ryzyko, że Rosjanin kompletnie nie przejmie się ich dziecięcą postacią i przefastryguje ich za pomocą tłuczki. Albo udusi silnymi niedźwiedzimi łapkami.

- Jeżeli ten kostium miałby wyglądać, jak twój strój policjanta, to zrobiłabym w nim furorę, ale chyba w burdelu – odcięła się, puszczając mu oczko.

Kiedy zawartość kufla przeniosła się do kruczego żołądka, otarła usta z piany i poszła zapłacić.

- Dziś stawiam – rzuciła do chłopaka, opłacając również jego rachunek. – Spadam, Maksiu, obowiązki wzywają. Cieszę się, że udało nam się spotkam. I jak już wpadnę na pomysł na kostiumy, to będę się odzywać.

Na odchodne postawiła mu na stoliku jeszcze jedną szklaneczkę z ognistą i wyszła z lokalu w ten chłód i deszcz.

/zt x2