Retrospekcje

Osoby: Viola i Jeżyk
Miejsce rozgrywki: Obserwatorium
Rok rozgrywki: Marzec 2020
Okoliczności: Przeniesiona akcja z fabuły.

Prawdę powiedziawszy to Doubravka czasem zastanawiała się, jaka naprawdę jest – tak w głębi siebie. Odnaleźć swoje ja wcale nie było łatwo, prawdę powiedziawszy. Wręcz przeciwnie, czasem wydawało się to cholernie trudne. Zwłaszcza, gdy coś nam w sobie nie pasuje i nie potrafimy tego zaakceptować. Jeżyk miała kilka takich… I zmienić ich nie potrafiła, to chociaż starała się tolerować, co przychodziło… z trudem.
– Z chęcią bym się tych wspomnień pozbyła – przyznała całkiem szczerze. Chciała wierzyć, że jak zajmie się swoim życiem tutaj, pozna więcej ludzi, to Czechy zostaną gdzieś za nią… i kiedyś po prostu ta część jej życia będzie tylko wspomnieniem, które już nie będzie powodowało ukłucia w sercu.
Violetta nie miała złych odczuć w kwestii jej delikatności oraz wrażliwości – Doubravka była zdecydowanie zbyt miękka i łatwo było ją zranić. Jednocześnie nie bardzo miała komu się zwierzyć ze swojej sytuacji od momentu, w którym Lazar musiał wrócić do Rosji. Nie wspominając jednak, że nigdy mu nie mówiła o swojej… sytuacji sercowej, że tak to ujmiemy. To było coś, co przez większość czasu „kisiła” dla siebie, ale chyba coś w niej pękło.
Czy tego się Doubravka spodziewała? Nie. Czy w jakikolwiek sposób zaprotestowała? Odpowiedź również brzmiała nie. Trzeba przyznać, że na początku trochę znieruchomiała. Inaczej sobie wyobrażała swój pierwszy w życiu pocałunek, ale po chwili naturalne instynkty zrobiły swoje. Poczuła przyjemne mrowienie w brzuchu, a usta niemal samowolnie zaczęły ten pocałunek oddawać. Na początku trochę niepewnie, nieśmiało, by z każdą sekundą stać się coraz to pewniejszym. Ręce Jeżyk powędrowały na szyję Strauss, obejmując ją i pozwalając się zupełnie zatracić.

Chyba każdy zadawał sobie w pewnym momencie to pytanie. Zwłaszcza Strauss, ale za każdym razem dochodziła do wniosków, które zdecydowanie jej się nie podobały. Tym bardziej ostatnio. Miała wrażenie, że mimowolnie jednak staje się coraz bardziej podobna do ojca. Mimo że za wszelką cenę starała się tego uniknąć. Chyba jednak na pewne rzeczy nie miało się większego wpływu.
- I potem skończyłabyś w podobnej sytuacji... - westchnęła, bo w końcu czasami bolesne wspomnienia mogły być źródłem pewnej wiedzy. Nierzadko takiej, która mogła uchronić od popełniania podobnych błędów w przyszłości. I to one potrafiły kształtować człowieka oraz wpływać na jego charakter. Dlatego sama była jaka była.
Zapewne nie powinna tego robić i był to po prostu debilny pomysł, ale chyba wszelkie namiastki rozsądku po prostu zniknęły u niej już jakiś czas temu. Teraz po prostu chciała się czymś zająć i przestać myśleć o tym, co miało miejsce w lesie, a także o ewentualnych konsekwencjach. Nie natrafiając na większy opór, a nawet czując, że dziewczyna po chwili zaczęła odwzajemniać pocałunek, przyciągnęła ją jeszcze bliżej siebie, przesuwając delikatnie dłońmi wzdłuż jej talii Przygryzła również delikatnie dolną wargę Czeszki, chcąc się z nią nieco podrażnić nim zdecyduje się na coś więcej.

Prawdą było to, że to co przeżyliśmy wpływało na nas, kształtowało na ludzi, których jesteśmy obecnie. Często chcieliśmy się pozbyć tych wspomnień, jednakże to nie było odpowiednie wyjście… Przez to po prostu mogliśmy popełnić błąd, przez który będziemy cierpieć jeszcze bardziej, a moglibyśmy go uniknąć, mając w pamięci to, co stało się w przeszłości. Słowa Strauss miały jak najbardziej sens i Doubravka jak najbardziej się z nią zgadzała. Po prostu nie do końca jeszcze wszystko sobie ułożyła w głowie to, co się w Czechach wydarzyło.
– To pozwól mi chociaż zapomnieć to na jeden dzień... – szepnęła, spoglądając na Violettę. Oczywiście to był jasny przekaz dla Krukonki i powinna to rozumieć w jeden sposób: pomóż mi w tym. Zwłaszcza, że obydwie miały aktualnie podobne myśli, więc jak najbardziej mogły to zrobić. Po prostu uciec w swoje ramiona zapomnienia, na ten jeden wieczór. Nie skupiać się na tym, co się wydarzyło wcześniej, a na teraźniejszości i właśnie trwających rzeczach.
Doubrę nie obchodziło teraz, co powinny robić, a czego nie. Jak tylko przyjdzie świt, wszystko wróci do normalności, ale nie chciała na razie o tym myśleć. Liczył się słodki smak ust Violi na jej własnych, ręce dziewczyny błądzące po jej plecach i talii. Tak było dobrze, ale zawsze mogło być lepiej…
Uśmiechnęła się, gdy Strauss przygryzła jej wargę. Bawiła się z nią… nie, droczyła to było zdecydowanie lepsze słowo. I choć nie miała zbyt wielkiego doświadczenia w relacjach… jakichkolwiek to zamierzała się kierować swoją intuicją i instynktem. I tak też zrobiła.
Wplotła palce we włosy Krukonki, by następnie ustami zjechać trochę niżej, na jej szyję, którą raz po raz zaczęła muskać. Na początku delikatnie, nieco niepewnie, ledwo wyczuwalnie wręcz. Jednakże po chwili stało się to bardziej zdecydowane i chcąc się odgryźć – dosłownie! – lekko przygryzła skórę na jej szyi, zostawiając na niej niewielki ślad.

Chwilowe zapomnienie było czymś czego zdecydowanie obie teraz potrzebowały. Wszystko po to, by chociaż przez moment poczuć się odrobinę lepiej i skupić się na czymś zupełnie innym. I zdecydowanie o wiele przyjemniejszym. Dlatego postanowiła pomóc młodszej koleżance. W końcu powinna to zrobić, prawda?
Nie obchodziło jej wcale to gdzie się znajdowały ani ile mają czasu. Liczyło się tylko to, że była teraz razem z Doubravką i czuła jej drobne ciało pod dłońmi, a usta mogły zasmakować w jej słodkich wargach. Tyle wystarczyło, by chociaż na chwilę zapomnieć o koszmarach minionych dni. I sprawić, że skupiała się w pełni na dziewczynie, która ochoczo odwzajemniała pocałunki i odpowiadała na jej dotyk.
Strauss zamruczała z przyjemności, gdy tylko poczuła jej usta na swojej skórze. Podciągnęła nieznacznie skraj koszulki Ježekovej, subtelnie przesuwając paznokciami po bokach jej ciała. Musiała przyznać, że nie spodziewała się, że młodsza wykaże się podobną inicjatywą. Jej wargi opuścił cichy jęk pełen zaskoczenia, gdy tylko poczuła jak Czeszka delikatnie przygryza jej szyję. Podobało jej się to. I sprawiało, że coraz bardziej wątpiła w użyteczność ubrań, które wciąż na sobie miały. Chociaż ten stan z pewnością ulegnie szybko zmianie, bo Krukonka już postanowiła pozbyć się górnej części piżamy szatynki.