Gdyby Nox był trochę mniej psem i trochę bardziej ludzką istotą, mógłby w tym momencie czuć w stosunku do niego coś na kształt pokrętnej wdzięczności. Nie nagłej i wyraźnej, jaką czuje się choćby w momencie kiedy ktoś poczęstuje cię papierosem w chwili największej potrzeby; nie oblewającej serce przyjemnym ciepłem jak wtedy, gdy kot wybierze na swoje legowisko twoje kolana, choć miał do wyboru kilka innych osób; nawet nie takiej, gdy ktoś ugotuje dla ciebie rosół kiedy jesteś chory. Jego wdzięczność była... cóż, byłaby uczuciem odpowiednio przemyślanym i długo dojrzewającym, bowiem w momencie kiedy na kolanach pokonywał las przy Hogsmeade, podążając linią wytyczaną przez brzeg jeziorach, życzył mu wyłącznie śmierci. Tu docieramy do tej pierwszej części – życzył mu jej wciąż, z całego serca, bo śmierdzące wilki nie zasługiwały i nigdy nie zasłużą na wdzięczność któregokolwiek z Bloodworthów.
Odbierając mu tak ważny przedmiot, jakim była dla niego różdżka i zostawiając go w lesie, obudził w nim coś, co było w nim w tamtym czasie zupełnie martwe – emocje. Chęć zemsty, potrzebę zmiany, poczucie głębokiej niesprawiedliwości i zamiar odebrania tego, co od lat należało do niego. Nox otworzył mu oczy na własną słabość, a patrząc na całą sprawę bardziej przyziemnie, skłonił go też do skorzystania w końcu z usług Fairwynów, do czego zabierał się od ładnych paru lat. Można by wręcz powiedzieć, że to, iż stanął w jego progu z bogato rzeźbionym osikowym drewnem w ręku, było wyłącznie jego zasługą. Tak samo jak to, że jednym jego machnięciem otworzył drzwi na oścież.
— Mefisto, do nogi — zawołał, trzymając różdżkę w pogotowiu. Nie przyszedł z zamiarem pokoju, nie zależało mu więc na zachowywaniu pozorów. Nie przy nim, znali się przecież tak dobrze. Sprawdził, czy na dom nie są nałożone jakieś zaklęcia ochronne; nie chciał dziś niespodzianek.

Skończył trening w dobrym humorze, tym razem ograniczając przebieżkę do minimum i większość czasu spędzając w swojej własnej domowej siłowni. Choć ostatnimi czasy nawet trochę wygrywał walkę ze swoimi demonami, to i tak chętnie odcinał się od rzeczywistości przy pomocy wysiłku fizycznego, testując limity swojego ciała w tak przyjemnie znany sposób. Kiedy szedł pod prysznic, samotność podkusiła go do cichego nucenia, więc z łagodną melodią na ustach zmroził się lodowatą wodą, z różdżką nie rozstając się tylko dlatego, że potrzebował jej do zaczarowania służącej do prania bali. Zawinął na biodrach ręcznik, krótkim Chłoszczyść usunął pozostawione na łazienkowej podłodze mokre ślady, i... zamarł na chwilę, niemal stuprocentowo przekonany o tym, że usłyszał otwierane drzwi. Ale przecież nie umawiał się ze Sky'em, nie zapraszał ojca...
Ale głosu nie dałby rady pomylić, więc po prostu wyszedł na korytarz, obracając się w stronę salonu i drzwi wejściowych; jedną ręką podtrzymywał ręcznik, drugą nienachalnie nakierowywał różdżkę na Nathaniela, którego wybitnie nie spodziewał się tutaj zobaczyć. I, prawdę mówiąc, w tej chwili chyba wolałby informację, że do końca wariuje i ma jakieś omamy.
- Nathaniel, do kurwy - zaczął, chociaż ton miał całkiem spokojny. - Ciebie już do reszty pojebało?

Gdyby było to zależne od niego, chętnie darowałby sobie to spotkanie; oglądanie Mefisto nie było jedną z czynności, które zaliczał do przyjemności, zwłaszcza kiedy przychodził do niego owinięty wyłącznie krótkim ręcznikiem. Skrzywił się ledwo zauważalnie kiedy wilkołak wyszedł mu na powitanie, choć wzrok pozostał zimny i niewzruszony. O tak, potrafiłby od ręki wymienić co najmniej kilkanaście rzeczy, które wolałby robić w tym momencie, zamiast przebywać w tym miejscu i tym towarzystwie, ale Nox pośrednio zmusił go do przyjścia w to miejsce, wsparty dodatkowo nathanielową dumą. Czekał na koniec semestru, by nie robić sobie dodatkowych problemów – wystarczająco dużo razy starł się z nim, gdy ten posiadał jeszcze status studenta; teraz chciał zmniejszyć ryzyko do minimum.
Widząc różdżkę, sam również skierował swoją w jego stronę, choć wciąż mało ofensywnie, raczej z czystej roztropności. Dbał, by nic go nie zaskoczyło – chciał jak najszybciej odzyskać swoją własność i zapomnieć o istnieniu Mefistofelesa. Nie, żeby było to trudne.
— Masz coś mojego — powiedział, wchodząc do środka. Nie chciał stać w progu, bo choć chata umiejscowiona była raczej na uboczu i z dala od wścibskich sąsiadów, ktoś mógłby go przypadkiem zauważyć, to zaś byłoby niepożądanym skutkiem ubocznym całej tej wizyty. Jego wzrost zapadał w pamięć, był tego dobrze świadomy. — Możesz oddać mi to po dobroci i po prostu sobie pójdę. Nie szukam problemów.
Mówił prawdę, nie chciał zemsty, chciał tylko odzyskać swoją własność. Tylko tyle i aż tyle.

Uniósł brew z zaskoczeniem, w pierwszej chwili nie mając pojęcia co takiego mógł posiadać, co interesowałoby Nathaniela. Dopiero potem zorientował się, że mowa o różdżce... tej nieszczęsnej skradzionej różdżce, której Mefisto używał w ostatnim czasie wyjątkowo dużo. Spiął się nieco, gdy mężczyzna zmniejszył odległość między nimi, wchodząc do domu jak gdyby został do niego zaproszony; miał milczeć uparcie, a jednak prychnął śmiechem, nie wierząc ani odrobinę w to wspomniane "po dobroci".
- Nie szukasz problemów? - Powtórzył, kręcąc głową. - Dlatego wprosiłeś mi się niezapowiedziany do domu, celując we mnie różdżką? Mam w to uwierzyć? - Kusiło go opieranie się, tak dla samej zasady. Zirytowanie Nathaniela swoją biernością, może nawet zmuszenie go do przeczesania Wilczej Nory od deski do deski... ale wiedział, że prowokowanie go nie jest dobrym pomysłem i nie zyskałby za to żadnej pochwały - ani od Sky'a, ani od Emily. - No ale skoro nie szukasz problemów, to usiądź grzecznie i daj mi chwilę, bo jesteś jedną z ostatnich osób, przed którymi chciałbym paradować prawie nago. - Nie był pewien, czy Bloodworth pozwoli mu zniknąć z pola widzenia, ale na wszelki wypadek opuścił swoją różdżkę w dodatkowym zapewnieniu, że nie planuje niczego nikczemnego, a jedynie chce przejść do swojego pokoju, ubrać się i wyjąć bezpiecznie schowaną nathanielową zgubę.
- Powinienem ci zaoferować coś do picia? Gdzieś tam powinna być miska z wodą, bardzo wygodna, polecam!
Bo nawet jeśli Nathaniel miał zostać w salonie sam, to mógł liczyć na towarzystwo przewracającej się w oczekiwaniu na pieszczoty białej kocicy, do której (bo nie do Mefisto!) należała wspomniana już miska.

Nic go nie obchodziło jego zaproszenie, wszedłby do środka, choćby nawet powiedział mu, że ma spierdalać. Nie liczył się z jego zdaniem, ale nawet pomijając kwestię ich relacji, był zbyt skupiony na swoim celu, by odpuszczać i popełniać głupie błędy.
— Zaskoczony? — mruknął pod nosem i dokonał błyskawicznego rachunku sumienia, czy aby na pewno nie chciałby się choć odrobinę zemścić. Kusił go jego pobłażliwy ton, jak zwykle potrafił sprowokować go zaledwie kilkoma słowami. Poczuł wewnętrzny dyskomfort, potrzebę zrobienia czegokolwiek, ale odsunął ją w głąb siebie, korzystając z wyuczonej umiejętności samokontroli. Jego życie byłoby łatwiejsze gdyby w towarzystwie Noxa używał jej troszkę częściej.
— Wierz, w co Ci się tam podoba, miałem zapukać do drzwi? — odpowiedział ze wzruszeniem ramion. Właściwie kiedy powiedział to na głos, nie zabrzmiało to wcale jak takie najgorsze rozwiązanie. Z drugiej strony wtedy oddałby mu kontrolę nad sytuacją, dałby mu możliwość reakcji; wolał działać z zaskoczenia.
— Jesteś jedną z ostatnich osób, które chciałbym oglądać. Również nago. — Rzucił w odpowiedzi, opierając się barkiem o najbliższą ścianę. W istocie miał zamiar grzecznie poczekać. — Chciałbyś znów zyskać okazję, żeby czegoś mi dolać? — Wolałby w ogóle o tym nie wspominać, ale sytuacja aż prosiła się o przywołanie nieszczęsnej herbaty, a on, tak czy inaczej, nie potrafił w pełni wyprzeć tamtego wydarzenia z pamięci. Traumy takie jak ta odciskają na człowieku trwałe piętno.
Rozejrzał się z pewną dozą ciekawości kiedy Mefisto opuścił pomieszczenie. Choć na każdym kroku odmawiał mu pełni człowieczeństwa, w jakimś stopniu interesowało go jak mieszka wilkołak. Chata na skraju lasu nie była zbyt zaskakująca – być może czuł nawet lekkie rozczarowanie faktem, że Nox okazał się być tak stereotypowym wilkiem. W końcu dostrzegł kotkę i kucnął, by pogłaskać miękkie futerko. Wziąłby ją na ręce, gdyby nie wykluczało to ewentualnego szybkiego wycelowania różdżki w stronę przeciwnika. Nie mógł pozwolić, by zwierzę go rozkojarzyło – choć trzeba przyznać, że było to wybitnie trudne zadanie.

- Cóż, niektórzy tak robią. Nawet dość skuteczna metoda, przetestuj kiedyś... tylko lepiej na kimś innym - polecił, nieszczególnie mając ochotę na kolejne odwiedziny Nathaniela. Te jedne zdecydowanie musiały mu wystarczyć, tak mniej więcej dożywotnio. Może za bardzo dał się rozpuścić temu błogiemu poczuciu, że w Wilczej Norze nie może wydarzyć się nic złego, że to miejsce jest bezpieczne, jest jego. I dopiero zobaczenie w drzwiach tak bardzo niechcianej postaci sprawiło, że Mefisto otrzeźwiał.
- A co, ty nie trzymasz w domu miski z afrodisią, żeby częstować gości? - Dopytał ze sztucznym zaskoczeniem, w zaciszu swojej sypialni kręcąc z niedowierzaniem głową. Nie spodziewał się po Nathanielu wypomnienia tak traumatycznej sytuacji, mając wrażenie, że wzmianki o niej nie powinny nawet przejść mu przez gardło. I mimowolnie spiął się, walcząc z zapięciem spodni, w głowie mając już tylko to dźwięczne brzmienie klątwy Cruciatusa, którą przypłacił niefortunną herbatkę. Zerknął w lustro, chcąc sprawdzić ile poddenerwowania może być widać w jego oczach, gdy odgarniał wilgotne włosy do tyłu. Boso przeszedł do salonu, prezentując się dużo swobodniej - w dresach i T-shircie, bo to pierwsze wpadło mu w ręce, a nieszczególnie uśmiechało mu się strojenie dla takiego gościa. Uniósł obie dłonie, w każdej z nich trzymając różdżkę, jeszcze nie wiedząc, czy oddanie Nathanielowi jego własności to odpowiedni krok, bo... może zyskał cenną kartę przetargową?
- Tak bardzo ci na niej zależy, czy to tylko kwestia dum- och, na litość merlinowską - mruknął z niezadowoleniem, patrząc na wyginającą się pod pieszczotami Bloodwortha kotkę. - Zostaw ją - polecił ostrzej, odruchowo nakierowując różdżki bardziej na mężczyznę, bo nie śmiał oczekiwać po nim jakiejkolwiek delikatności względem zwierząt.