Jej swoisty treat yourself day trwał dalej. Chociaż może niektórzy by to kwestionowali skoro zamiast wylegiwać się w słońcu i nic nie robić zdecydowała się na to, by spróbować swoich sił w skomponowaniu pewnej melodii, której fragment dręczył ją od pewnego czasu. Problem był jeden: melodia wyraźnie brzmiała jak fragment czegoś, co nie stanowiło całości; zaczynała się nagle i równie nagle kończyła się zupełnie jakby została urwana w połowie. Yuuko zdecydowanie musiała do tego przysiąść. Potrzebowała jednak do tego jakiegoś spokojnego miejsca, gdzie nikt nie mógłby jej przeszkodzić w całym procesie twórczym.
Dlatego też udała się do wielkiego dębu, od którego raczej ludzie stronili. Wszystko po to, by tam w towarzystwie swojej różdżki, skrzypiec oraz przyborów do pisania rozsiąść się pod drzewem na przyniesionym kocu. Wyciągnęła poznaczony pięciolinią kawałek pergaminu, na którym miała zapisane nuty, które dotychczas udało jej się zapisać. Prześledziła je uważnie wzrokiem, starając się dokonać w głowie sonifikacji danego fragmentu. Miała pustkę w głowie. Starała się go po cichu zanucić lub wymruczeć i znaleźć coś, co by jej odpowiadało: jakiś ciąg dalszy lub dźwięki poprzedzające kawałek, który udało jej się utworzyć. Przyjrzała się uważnie temu jak nuty rozkładały się na papierze, starając się dostrzec w tym jakąś metodę i wzór, na którym mogłaby bazować. Nie chciała żeby utwór brzmiał monotonnie. Wiedziała, że na pewno istnieje jakiś sposób, w jaki mogłaby jakoś wzbogacić ten fragment i urozmaicić go. I chyba w końcu wpadła na to jak mogłaby to zrobić. Szybko wprowadziła potrzebne zmiany we wskazanym fragmencie, a następnie dopisała jeszcze kilka nut z przodu. Miała nadzieję, że teraz brzmi to o wiele lepiej. W zasadzie najlepiej byłoby to przetestować.
Z tego względu sięgnęła po leżące obok skrzypce, by po przyłożeniu ich do ramienia wygrać widniejącą na papierze melodię, poruszając miarowo smyczkiem. I choć początek był bardzo dobry to… wciąż coś jej nie pasowało. Skrzywiła się delikatnie i sięgnęła po znajdujące się w pobliżu pióro, by wprowadzić pewne zmiany. Może powinna pójść o ton niżej? Nie. To za dużo i kompletnie zniszczyłoby całą kompozycję. Ale zejść o pół tonu już by mogła.
Wprowadziła konieczne jej zdaniem zmiany do aranżacji i odegrała ją raz jeszcze, starając się wyłapać w niej wszelkie możliwe doskonałości. Dopiero wtedy mogła zabrać się za dopisywanie dalszego ciągu melodii i powtarzać cały proces na nowo. Była to niezwykle mozolna praca i niejednokrotnie czuła jakby osiągnęła punkt, z którego nic więcej już nie osiągnie. Nie chciała jednak zostawiać tego wszystkiego na później. Dlatego uparcie raz po raz czytała pokreślony zapis na skrawku pergaminu, by następnie odegrać je na instrumencie i zobaczyć czy w rzeczywistości brzmi to równie dobrze. I było tak aż do momentu, by w końcu stwierdzić, że chyba osiągnęła coś na kształt pełnoprawnego utworu, który w końcu udało jej się dokończyć po długim czasie spędzonym nad pergaminem. Dopiero wtedy mogła zebrać swoje rzeczy i wrócić do swojego domku na terenie pensjonatu.

z|t