kontynuacja ciemnego zaułku
@Felinus Faolán Lowell

Normalnie może bym chociaż odrobinę przejęła się tym, że ktoś kto zamierza mnie teleportować zdał egzamin na teleportację łączną ledwo chwilę temu, jednak kiedy w końcu do niej dochodzi to w moim ciele krąży tyle emocji, nie mówiąc już o bolącej jak nigdy ręce, że zupełnie o tym nie myślę. Dziwne uczucie towarzyszące teleportacji sprawia, że przewraca mi się w żołądku ale jakimś cudem udaje mi się nie zwymiotować - jestem zupełnie do tego nieprzyzwyczajona, na palcach u jednej ręki mogłabym policzyć (całe szczęście, bo druga na razie nie nadaje się do liczenia, heh) ile razy w taki sposób się przemieszczałam.
Znajdujemy się w końcu na terenie pensjonatu i jakoś udaje mi się powiedzieć Felinusowi, który to mój domek. Akurat nikogo tam nie ma, więc padam na łóżku najbliżej wyjścia. Międzyczasie przestaję płakać z bólu, a te nieprzetarte nadgarstkiem łzy zasychają na policzkach. Mijają kolejne minuty podczas których chociaż złamanie magicznie się nie znika, to w pewien sposób się do niego przyzwyczajam. Nadal czuję się dziwne roztrzęsiona, niby to tylko ręka ale czarnomagiczne zaklęcie robi swoje. Czy to możliwe, żeby czarna magia oddziaływała w jakiś sposób w trafioną osobę, nie tylko poprzez bezpośredni efekt, czyli w tym przypadku złamanie? Czy rany zadane takimi zaklęciami da się tak łatwo wyleczyć? Nie mam pojęcia, nie mam również siły sama szukać rozwiązania, zdaję się więc całkowicie na chłopaka. Przypominam sobie, że przecież bez problemu zaleczył skaleczenie innym zaklęciem. Ale pamięć płata figle - na przykład zupełnie nie wiem co się działo po tym, jak zostałam trafiona zaklęciem. Czy udało się unieszkodliwić tego, który w nas celował? Istniała duża szansa, że nawet gdyby rzeczywiście postanowił ich zabić, to nie zdawałabym sobie z tego sprawy.
Łóżko jest przyjemnie miękkie i zdaję się w nim zapadać ale dłoń, która teraz leży bezwładnie (staram się nie ruszać nawet odrobinę ramieniem) nie daje o sobie zapomnieć.
- Dzięki, że mnie stamtąd wyciągnąłeś. - Próbuję się uśmiechnąć do Felinusa ale nie za bardzo mi to wychodzi. - Więc... umiesz coś z tym zrobić? Znieczulić chociażby? - Mówię od razu o tym co w tym momencie najważniejsze, w sumie nie oczekuję, że mnie zaraz poskłada, ale chociaż jakieś czary mary, żeby nie czuć złamań byłyby miłe, a o innej medycznej pomocy mogłabym pomyśleć później.

Skupienie przeszyło jego membrany umysłu, kiedy to wiedział, że musi się postarać, by przypadkiem ich dwójki nie rozszczepić; dziewczyna, na którą natknął się w zaułku, kiedy to oddawał się wieczornemu obchodowi po uliczkach miasta, nie miała dzisiaj zbyt sporo szczęścia. Tak samo Felinus, ale ten przynajmniej zdołał się przywrócić do względnego porządku, kiedy to chwycił ją za rękę i przesunął w eter zgodnie ze zasadą ce-wu-en. Pojawić się jednocześnie w innym miejscu; nie mógł myśleć i nakierowywać własnych myśli gdzie indziej, bo to właśnie doprowadziłoby go do upadku i powrotu na ziemię wraz z rozszczepami. Musiał działać ostrożnie, prawidłowo kierując własne kroki w stronę bezpieczeństwa, lecz czym ono było, skoro Ślizgonka oberwała klątwą, którą kojarzył? Zmarszczenie brwi wystarczyło, by wypuścić z siebie parę emocji i tym samym przejąć się poniekąd poszkodowaną, która nie miała szczęścia tego dnia. Musieli działać, chyba że ona ma jeszcze przy okazji niefortunnie cierpieć. A tego raczej, nawet jeżeli interesowało go tylko własne życie, nie chcieli.
Wsłuchując się w słowa Sophie na temat numeru domu, powoli, aczkolwiek z dość dynamicznymi chęciami, skierowali się w stronę budowli. Wejście poprzez drewniane drzwi zdawało się nie posiadać żadnych zabezpieczeń, a do tego, jak się okazało, nikogo tak naprawdę w środku nie było. Jedynie półmrok, widniejący na niebie księżyc oraz cisza, z którą na razie się zmagali, kiedy dziewczynie cisnęły się łzy do oczu z powodu bólu. Czarnomagicznego, praktycznie nieznośnego bólu, rozsadzającego tkanki w dość nieprzyjemny sposób. Uczył się o tym; praktykowanie czarnej magii nie należało do najłatwiejszych z dziedzin, ale teraz przynajmniej wiedział, z czym ma tak naprawdę do czynienia. Mógł podziękować nieznanym siłom i własnemu dociekaniu niektórych rzeczy, że ktoś postanowił go pobłogosławić, nawet jak nie wierzył w żadną siłę najwyższą.
Pomógł dziewczynie dostać się na łóżko, zapalając okoliczne lampki i tym samym przyglądając się bardziej jej dłoniom, które były obarczone klątwą. Złamania... nie należały do najprzyjemniejszych. Przymrużenie oczu na światło, by następnie odpowiednio wydobyć zaklęcie Durito, przyczyniło się do chwilowego zaniknięcia bólu.
— Bezpieczna wycieczka, nie ma co. — mruknął na jej słowa, przyglądając się bardziej kościom paliczkowym, które to uległy obecnie złamaniu. Prosty uraz, ale niezwykle bolesny; Surrexposition, jakie wystosował w stronę Ślizgonki, pokazało ostatecznie aż siedem złamań, którymi to klątwa postanowiła ją ukarać. — Poskładam cię, daj mi tylko chwilę. — proste zaklęcia poszły w ruch, a każda ich kolej była taka sama. Znieczulające Durito, Surrexposition, pozwalające wykryć złamania, Locus do nastawienia kości, ponowne Surrexposition, no i Episkey. Zaklęć tych było naprawdę sporo, na jedno złamanie przypadało ich aż pięć, w związku z czym aż trzydzieści pięć czarów wydostało się z końca jego drewnianego patyczka, by tym samym uleczyć dziewczynę. Robił to wyjątkowo sprawnie, niewerbalnie, jako że doświadczenie odpowiednie posiadał. Sophie miała ogromne szczęście, trafiając na osobę, która potrafiła coś więcej niż tylko znieczulenie oraz skierowanie do jakiegoś uzdrowiciela, u którego prawdopodobnie płaciłaby jak za woły. Kilka minut wystarczyło, by doprowadzić to do względnego porządku, a kiedy klątwa ucichła na stałe, Felinus powrócił z przykucnięcia do pozycji stojącej. — Raczej powinno być z tym wszystkim w porządku. Mieszkam w domku numer piętnaście, więc jeżeli coś by się działo, to zawsze możesz przyjść. — powiedział, chowając różdżkę do kieszeni i tym samym odchodząc do drzwi, które uchylił. — Do zobaczenia, o ile będzie nam dane. — mruknął, kiedy to zakończył, a dziewczyna mogła odetchnąć z ulgą od ciągłych wrażeń bólowych.
Musiał odpocząć, kiedy to czuł poparzenia od drewnianego patyczka na własnych palcach.
Musi.

[zt x2]

@Sophie Sinclair