Wakacje w Nowym Orleanie. Ten kierunek podróży zdecydowanie mu odpowiadał. Warunki w których przyszło im mieszkać - mniej. Przez czas spędzony w Mediolanie wiedział jak to jest nie mieszkać w luksusach, co nie znaczy, że to lubił. Zdecydowanie bardziej wolałby obserwować miasto z okna wygodnego hotelu i pewnie mógłby sobie odpuścić szkolny wyjazd, żeby spędzić czas po swojemu, ale wiedział, że klimat nie będzie ten sam. Właśnie dlatego nie bez lekkiej niechęci przekroczył próg drewnianego, lichego domku. Jego duch zdążył już mu się przedstawić, nie był zbyt radosny, ale Xavier obiecał mu dobrą rozrywkę w czasie tych wakacji. Zapewnił, że pomści jego hazardowe porażki i sam podbije kasyno w Nowym Orleanie. Taka rozrywka zdecydowanie mu odpowiadała.
Jego duch póki co gdzieś się ulotnił, a Xavier rozejrzał się po domku, żeby zatrzymać wzrok na Skylerze. Oh, jak dobrze, że nie wybrał hotelu. Tam by było zdecydowanie mniej zabawnie. Oczywiście słyszał o jego związku z Noxem, nie znał gościa za bardzo, ale skoro Skyler na niego leciał... to w zasadzie nie musiało świadczyć o niczym. W końcu jego gust nie był zbyt dobrym wyznacznikiem.
- Wiedziałem, że musi być jakiś plus mieszkania w tej ruinie - podsumował, odrzucając torbę na jedno z łóżek. - Poprosiłeś o mnie, co? Nie możesz być ze swoim facetem, a wszyscy wiedzą, że nie lubisz samotnych nocy - rozsiadł się wygodnie na łóżku, które wybrał Skyler, a przynajmniej na to mu wyglądało.

Co dziś robi mój duch:

W pierwszej chwili naprawdę zachłysnął się miłością od pierwszego wejrzenia, gdy tylko zamienił kilka słów z May, swoim duchem-przewodnikiem, która od razu zdała mu się idealnym materiałem na jedną z jego koleżanek. Dziewczyna ochoczo opowiadała mu o panujących zwyczajach, wymieniała miejsca, które warto byłoby zwiedzić i ciekawsko dopytywała o Mefisto, a sam Puchon odpowiadał jej z naiwnym zachwytem, że naprawdę wyczuwa od niej zainteresowanie tematem jego Wilka, nie znając jeszcze jej historii na tyle, by domyślać się, że kryje się za tym coś więcej.
W połowie przebierania zasłuchał się o legendzie o Wilkołaku, który przemieniał się nie jednej nocy w miesiącu, a właśnie w każdą poza pełnią, wpatrując się przy tym w May jak zaczarowany, bezwiednie składając trzymaną koszulę w dłoniach. Dziewczyna właśnie zrobiła dramatyczną pauzę i otwierała już usta, by zdradzić powód takiego odwrócenia, gdy nagle wykręciła się rozproszona, zawieszając spojrzenie na Ślizgonie, który tak bezceremonialnie pojawił się w domku, który do tej pory wypełniał jedynie - słyszalny tylko dla Sky'a - melodyjny dziewczęcy głos.
- Xav - mruknął odruchowo, jakże błyskotliwie, a jego towarzyszka od razu podłapała "uwieszając" mu się na ramieniu w ciekawskim dopytaniu o Ślizgona, które jednak sam Puchon zignorował, zbyt rozproszony zalążkiem niepokoju wwiercającym mu się w brzuch.
- Nie lubię - przyznał mu racje, próbując w tym nieskrępowaniu szybko znaleźć pewność siebie, której przecież powinien mieć teraz na pęczki, a jednak wyparowała instynktownie, gdy tylko usłyszał znajomy głos. - Ale myślę, że jakoś sobie poradzę. Może przyjdzie mi poczytać na dobranoc - dodał, próbując podtrzymać ten żartobliwy ton, by załagodzić fakt, że... naprawdę nie lubił samotnych nocy i nie sądził, by sypiał dobrze przez wakacje, więc znając możliwości Xaviera, już zdążył złapać go stres, że z jego zaczepkami wizja wakacyjnego (niemal)celibatu może okazać się jeszcze większym wyzwaniem. Narzucił na siebie nową koszulę i płynnym ruchem zapinając guzik po guziku, uniósł spojrzenie na Ślizgona, nie za bardzo czując się na siłach, by przegonić go ze swojego łóżka, a jednak czując, że jest to konieczna do nakreślenia granica.
Oparł dłoń o ramę górnego łóżka i nachylił się, by sięgnąć po leżący koło Xaviera, złożony w kostkę puchoński koc, który dostał na święta od Elaine, po czym spojrzał butnie w ciemne oczy, próbując dać mu do zrozumienia, że ich poprzednie spotkanie było w zdecydowanie słabszym dla niego psychicznie momencie.
- Dzięki za przypomnienie mi, że wolę być na górze - wymruczał, pozwalając kącikom ust na lekkie uniesienie się i zaraz już wyciągał się, żeby przełożyć koc na górne łóżko, w swoim rozwijającym się pedantyzmie musząc dopilnować, by materiał ułożył się dokładnie tam, gdzie to sobie zaplanował.
"No i po co z nim flirtujesz? Nie zdradzaj swojego Wilkołaka"
- ...Nie zdradzam - mruknął cicho w odpowiedzi, unosząc spojrzenie na uroczo okrągłe oczy dziewczyny, która już ułożyła się nad jego nowym łóżkiem, a opadając znów w dół, poniekąd uciekając od białych tęczówek, musiał zastanowić się czy faktycznie przypadkiem nie myli pewności siebie z flirtem.