Kość: 5 - zaszronione szyby

Zakwaterowanie się było istotnym elementem każdej wycieczki i tak też było w tym przypadku. Zwykle to ciekawość zapędzała tych, co pierwsi wchodzili do pokoju i oblegali spojrzeniem każdy jego kąt i łóżko, szybko rezerwując te najwygodniejsze, bądź najlepiej rozlokowane.
Nie spieszyłem się zbytnio, włócząc za sobą walizki, na których siedział Proxima, a mimo to byłem pierwszym w pokoju z całej naszej czwórki. Cieszyłem się w duszy, że miałem takich, a nie innych lokatorów, każdego z nich poznałem i z dwójką nawet miałem głębsze relacje. Tym razem jednak do pokoju nie wszedłem z uśmiechem na twarzy, wręcz przeciwnie. Było to spowodowane tym pieprzonym duchem, który wręcz nalegał, bym wybrał się z nim na podróż po mieście i pochwalił jej grę na instrumencie, która w mojej opinii była koszmarna. Nie chciałem już od razu obrażać dumę zjawy, która wydawała się niemalże snobistyczna, choć samo trzymanie gęby na kłódkę było wystarczającym wyzwaniem, bym się zirytował i chciał uciec od tego pół-żywego stworzenia jak najdalej. Nie było to łatwe, ponieważ gdziekolwiek bym nie poszedł, tam też podążał i duch, którego widziałem chyba tylko ja. Chloé, bo tak miała ona na imię nieustannie chwaliła się swoimi instruktorami, którzy najwidoczniej nie nauczyli jej wystarczająco, zanim zmarła, gdyż każde jej dotknięcie skrzypków kończyło się tragicznie dla moich uszu. Miałem wielką nadzieje, że chociaż w pokoju dałaby mi spokój, choć były to złudne światełko w tunelu. Otworzyłem drzwi i ujrzałem drewniany, potulny pokoik z dwoma piętrowymi łóżkami. Zastanowiwszy się nad wyborem, wybrałem lewe, dolne łóżko, na które padało światło przez okno… tak, okno. Coś z nim było nie tak, gdyż poświata była niemrawa i dziwna. Otarłszy oczy, zauważyłem, że szyba była zaszroniona i jak na wezwanie, nagle zaczęły pojawiać się ślady palców. Prawie podskoczyłem z strachu, zmieszanego z zaskoczeniem i wyciągnąłem różdżkę, by rzucić zaklęcie podgrzewające, by pozbyć się całego tego szronu. Nie miałem pojęcia skąd w tym pokoju taka temperatura, choć spodziewałem się, że był to kolejny „psikus” organizatorów, na wzór tego z duchami. Westchnąłem zrezygnowany i położyłem się na łóżku, dając Proximie poznać pokój. Zastanawiałem się czy w najbliższym czasie ktoś z lokatorów zawita do środka, a może każdy już znalazł dla siebie zajęcie, a tylko ja byłem tym, który był bez żadnych planów. Wyciągnąłem z kieszeni paczkę papierosów i zapaliłem jednego na leżąco, uchyliwszy zaklęciem okno, by nie zaśmierdzieć całego pokoju.

@Gabrielle Levasseur, @Jessica Smith, @Darren Shaw może ktoś z was będzie chciał wbić :3

Duch mnie polubilł

Wakacje były czasem, kiedy nauka odchodziła w zapomnienie, jednak nie w przypadku Gabrielle, która chciała go wykorzystać równie do tego, by podszkolić się z przedmiotów, z którymi miała problem. Jednym z nich była transmutacja. Zaklęcia z tej dziedziny magii rzadko kiedy wychodziły jej za pierwszym, drugim czy nawet trzecim razem i wymagały od blondwłosej czarownicy znacznie więcej wysiłku oraz skupienia. Siedząc na łóżku niepewnie spoglądała na opasłą książkę, która - jak jej się wydawało - łypała na nią groźnie. Puchonka doskonale wiedziała, że przed tym nie ucieknie, chociaż zapierała się już długi czas. Z głośnym westchnięciem, korzystając z chwilowego spokoju oraz ciszy chwyciła książkę otwierając na pierwszej lepszej stronie, po czym z zamkniętym oczami sunąc palcem po kartce papieru na chybił trafił wybrała zaklęcie.
- Exemplar - przeczytała na głos - zaklęcie tworzące na materiale wyobrażone wzory - w odczuciu Gab brzmiało to całkiem prosto, niemniej jednak wiedziała, że mogą to być jedynie pozory. Nie zastanawiając się już dłużej - w końcu nie ucieknie przed tym co nieuniknione - wstała z łóżka, chwytając różdżkę w dłoń. Błądząc zielonymi ślepiami po domku odnalazła swoją ofiarę w postaci wazonu z kwiatami, który podobnie jak wiele rzeczy w Luizjanie ozdobiony był w kolorowe wzory.
Gabrielle zrobiła krok w stronę stolika na którym stał, po czym wycelowała w niego odpowiednim końcem różdżki. Zdenerwowanie malujące się na jej twarzy widoczne było również w tym, jak mocno przygryzła dolną wargę oraz drżeniu dłoni.
- Opanowanie - szepnęła sama do siebie próbując zapanować nad reakcjami własnego ciała. Opuściła na chwilę dłoń, by zaraz unieść ją ponownie do góry.
- Exemplar - wypowiedziała zaklęcie starając się, by jego inkantacja brzmiała jak najpoprawniej. Strumień jasnego światła wystrzelił z jej różdżki dosięgając wazonu, którego kolorowe wzory zmieniły się w piękne, niebieskie niezapominajki.
- Udało się! - krzyknęła uradowana, klaskając w dłonie. Nie mogła uwierzyć, że zaklęcie wyszło jej za pierwszym razem a jednak miała przed sobą tego namacalny dowód..
Niemniej nie mogła opierać swoich umiejętności na jednorazowym szczęściu, dlatego by przekonać się, że na pewno opanowała to zaklęcie zaczęła raz po raz zmieniać wygląd kolejnych przedmiotów:zasłon, poduszek i dywanu, całkowicie zmieniając wystój domku.


Zt

(zaklęcie wyszło za pierwszym razem, gdyż Gab w kuferku ma znacznie więcej niż wymagana ilość punktów, by umieć rzucać to zaklęcie)