Domek nr 3

Domek jest drewniany, niewielki i jednoizbowy. Mieszczą się w nim łóżka piętrowe, wspólna szafa (powiększona wewnątrz magią), drewniany stolik i dwa krzesełka (dwa dodatkowe należy sobie doczarować). Nie ma tu łazienki ani pryszniców - aby z nich skorzystać należy udać się do części północnej terenu gdzie znajduje się balialnia. Domek oświetlony jest magicznymi kulkami światła bądź świetlikami zagonionymi do lamp oliwnych.

Uwaga. Pokój jest pełen magii, a więc należy rzucić kością, aby dowiedzieć się z czym będziecie mieć "problem". Pierwszy rzut jest obowiązkowy i będzie Wam przeszkadzać przez cały czas pobytu na wakacjach. Dodatkowe efekty możecie sobie dobierać wedle uznania.

Spoiler:

Lokatorzy:

1. Billie J. Swansea
2. Zacharias E. R. Oddey
3. Lara Burke
4. Rasmus Vaher

Duchy

Duchy w Nowym Orleanie są wszechobecne. Stanowią niemal osobną grupę społeczną, w każdym barze, w każdym miejscu znajdziesz ducha, który jest do niego przywiązany. Jest jedno sporo duchów, które błądzą po mieście i szukają turystów, traktując ich jak rozrywkę i pomagając im poznać Nowy Orlean lepiej. To wasi przewodnicy, którzy w każdej chwili mogą pojawić się obok.
1. Duch nie jest przy tobie przez całą dobę, ale może pojawić się w każdej chwili.
2. Rozmowy z duchem możesz prowadzić sam, śmiało rozbudowuj charakter swojego ducha. Pamiętaj, że mistrz gry w każdej chwili może wcielić się w twojego ducha.
3. Każdy ma ducha o innym imieniu i innym charakterze. Jest jednak kilka grup, które mają wspólne działanie, zalety, wady i przede wszystkim zadania, za które możecie zdobyć punkt do kuferka.

Ethan

@Billie J. Swansea
Zmarł młodo, upił się i wypadł za burtę, niestety z fatalnym skutkiem. Wiecznie podśpiewuje szanty i zachęca cię do ciągłej imprezy. Twierdzi, że po śmierci najbardziej brakuje mu alkoholu. Nazywa cię "złotkiem" i potrafi być naprawdę męczący, ale trzeba przyznać, że jego żarty bywają śmieszne. Jak przebijesz się przez tę irytującą powłokę, okazuje się, że Ethan ma do opowiedzenia naprawdę wiele wyjątkowych historii.
Jak duch na ciebie działa?: Przede wszystkim wyjątkowo mocno ciągnie cię do wody. Masz też naprawdę dobrą orientację w terenie.
Zalety: Dzięki świetnej orientacji w terenie bez problemu trafisz do lokacji trudnodostępnych.
Wady: Nie musisz nawet znaleźć się na wodzie, żeby dopadła cię choroba morska. W co drugim wątku będziesz odczuwać mdłości.
Twój cel: Poznać i doświadczyć żeglarskiej części Nowego Orleanu. Twój duch uwielbia dzielić się morskimi opowieściami, ale sam też musisz otworzyć się na doznania. Nie wystarczy uważnie słuchać, poznaj historię wszystkimi zmysłami. Jeśli wypełnisz zadania, otrzymasz 1 punkt do dowolnej umiejętności.
1. Odwiedź wszystkie lokacje w opuszczonym porcie.
2. W przynajmniej 5 postach musisz nucić jakąś szantę. Możesz to zrobić przy okazji zwykłych wątków (1 ciekawostka=1 wątek), jak i w jednopostówkach.
3. Weź udział w wyścigu tratew.

Benjamin

@Zacharias E. R. Oddey
Okrągła sylwetka tego ducha mówi sama przez siebie; to nie tylko znakomity kucharz, ale i smakosz. Zdawać by się mogło, że próbował wszystkiego, bo o każdej potrawie, którą sobie wymyślisz, jest w stanie opowiedzieć coś interesującego. Chwali się, że każdą też potrafi przyrządzić i gdyby nie nieszczęśliwy wypadek (zadławienie najdrożej przyrządzoną plumpką w historii na jednym z bankietów) teraz byłby znany jako najlepszy kucharz swojego pokolenia. Uważaj, bo w jego obecności jakoś trudniej powstrzymać się nie tylko przed chwyceniem za fartuch, ale i przed łapczywym jedzeniem, nawet bardzo gorących potraw.
Jak duch na ciebie działa?: Przede wszystkim duch wzmaga twój apetyt. Jesteś głodny praktycznie cały czas, w każdym miejscu masz ochotę spróbować czegoś dobrego. Dodatkowo, twoje umiejętności kulinarne w Nowym Orleanie są znacznie lepsze, niż normalnie.
Zalety: Jeśli ugotujesz coś specjalnie dla kogoś, wystarczy jeden kęs, żeby dana osoba patrzyła na ciebie dużo bardziej przychylnie.
Wady: Za każdym razem, kiedy zamawiasz jedzenie w restauracji lub barze, zostawiasz 5 galeonów napiwku.
Twój cel: To często właśnie kuchnia danego regionu sprawia, że czujemy klimat tego miejsca. Twój duch zdecydowanie stara się cię do tego przekonać - chce, żebyś spróbował jak najwięcej. Jeśli uda ci się sprostać tym oczekiwaniom, dostaniesz 1 punkt do dowolnej umiejętności.
1. Spróbuj przynajmniej 3 regionalnych potraw (każdej w innym wątku).
2. Odwiedź wszystkie miejsca, w których serwują jedzenie w nowym Orleanie.
3. Ugotuj przynajmniej jedną regionalną potrawę. Pamiętaj uwzględnić to, że to twój duch podsunął ci przepis!

Philip

@Lara Burke
Mężczyzna, który uwielbia kontrowersję. Prawdę mówiąc, wszystkie życiowe błędy popełnił po to, żeby się popisał. A to jakaś spektakularna kradzież, a to pobicie, a to włamanie się na dach najwyższego budynku. Syn bogatego przedsiębiorcy, rozpieszczony, gotowy spróbować każdego aspektu życia, ale zawsze z kieszenią wypchaną galeonami. Opowiada ci wiecznie o wyjątkowych przygodach, których ponoć nie sposób powtórzyć.
Jak duch na ciebie działa?: Przede wszystkim Twój system wartości zostaje zaburzony; masz ochotę łamać wszelkie ustanowione zasady, niezależnie od tego, jaki masz do nich stosunek zazwyczaj. Dodatkowo wyjątkowo dobrze czujesz się w towarzystwie osób zajmujących się czarną magią.
Zalety: Masz wrażenie, że przysługuje Ci wyjątkowe szczęście, niezależnie od popełnionego czynu, konsekwencje nie są do niego współmierne. Duchy przestępców pilnują, abyś zawsze spadł na cztery łapy, dlatego w lokacjach kostkowych możesz wykonać jeden przerzut, jeżeli wylosujesz negatywny (fizycznie) efekt.
Wady: Za każdym razem, gdy usłyszysz od kogoś słowa “nie wolno”, czujesz wewnętrzny przymus do złamania zakazu. Od Ciebie zależy w jakim stopniu mu się poddasz.
Twój cel: Zejść na złą drogę? No, może niekoniecznie, ale na pewno odkryć urok działania bez wyraźnego przyzwolenia. Twój duch naprawdę cię do tego zachęca, a jeśli ulegniesz pokusie, możesz się nauczyć więcej, niż myślisz. Za wypełnienie zadań przysługuje ci 1 punkt do dowolnej umiejętności.
1. Odwiedź przynajmniej 3 miejsca w biedniejszych dzielnicach Nowego Orleanu.
2. Złam zasady (kradzież, działanie niezgodne z regulaminem lub zasadami wyznaczonymi przez nauczyciela/dyrektora, uderzenie kogoś itp) minimum 3 razy w trakcie wakacji.
3. Musisz stworzyć własną laleczkę voodoo.

Vayne

@Rasmus Vaher
Duch dwudziesto-paro letniej dziewczyny. Nie ma lewej nogi i prawego przedramienia. Wyróżnia się niemal fanatycznym spojrzeniem, tak jakby w każdym widziała nowe odkrycie na skalę światową. Za życia była przewodniczką po mokradłach. Była w tym niezwykle dobra, zawsze potrafiła przeprawić się po bagnach z jak najmniejszą szansą na niebezpieczeństwo. Znała mokradła jak własną kieszeń i doskonale znała mechanizmy tam działające. Istniał jedynie tylko jeden szkopuł, który finalnie położył ją do grobu. Była ona wręcz zafascynowana tymi wszystkimi zjawiskami nadprzyrodzonymi dziejącymi się na bagnach i nie potrafiła przestać o nich myśleć. W przerwach między pracą, sama eksplorowała coraz to ciekawsze miejsca, często ocierając się o śmierć, która ostatecznie ją dopadła, gdy przypadkiem trafiła na grupę aligatorów. Zanim zdołała uciec, straciła rękę i nogę, zaś umarła z powodu utraconej krwi. Nie mogła sobie wybaczyć tylu niezbadanych przez nią miejsc i tajemnic, dlatego też teraz towarzyszy każdemu, kto chciałby zapuścić się na mokradła, by razem z nim eksplorować niezwykłe lokacje.
Jak duch na ciebie działa?: Przede wszystkim masz ogromną ochotę poznać historię wilkołaków i wampirów, niezależnie jaki masz do tego stosunek normalnie. Dobrze się czujesz w towarzystwie wilkołaków.
Zalety: W każdej lokacji na mokradłach, która wymaga od ciebie rzutu kostką (czy to na wejście, czy na efekt) możesz przerzucić kostkę jeden raz.
Wady: Przynajmniej raz musisz pojawić się na terenie wilkołaków. Duch tak cię prowokuje do kręcenia się po mokradłach, że w końcu musisz się tam zgubić.
Twój cel: Były mieszkańca mokradeł zawsze zachęci cię do zwiedzania okolic. Postawi to ponad Nowym Orleanem i każdym innym miejscem w mieście. Może wydaje ci się to mniej interesujące niż zwiedzanie tętniącego życiem miasta, ale jeśli dasz mu szansę to kto wie, może dowiesz się o naprawdę wyjątkowych miejscach. Jeśli wypełnisz zadania, otrzymasz 1 punkt do dowolnej umiejętności.
1. Musisz pojawić się w przynajmniej 5 lokacjach na mokradłach.
2. Przeprowadź przynajmniej jeden wątek (minimum 5 postów na osobę) z wilkołakiem. Możesz to zrobić z miejscowym wilkołakiem (z mg, lub czarodziejową duszą), lub z wilkołakiem-graczem. W wątku musicie poruszyć kwestię likantropii.
3. Opowiedz komuś legendę, bądź historię, którą opowiedział ci twój duch. Musi dotyczyć mokradeł, wampirów, lub wilkołaków.

@Zacharias E. R. Oddey
To nie było tylko zgaszenie światła. Billie miała wrażenie, że Ciemność na nią napiera. Początkowo subtelnie, owijając swoją widmową mackę tylko wokół nadgarstka z delikatnością matki próbującej ukoić dziecko swoją obecnością. Jednak z każdym ruchem, z każdym przewróceniem się z boku na bok Ciemność ważyła się zrobić kolejny krok, niczym diabelskie sidła chcące zmiażdżyć i pochłonąć swoją ofiarę. Zwiewna piżamka od Zacka rzeczywiście była piękna - ale jej urodą Billie zachwycała się w świetle dnia, podczas gdy teraz nie stanowiła dla niej żadnej ochrony.
- Ari - szepnęła w napięciu, rozdzierając na moment miarowe oddechy swoich współlokatorów; nie chciała ich budzić, dlatego nie ważyła się sięgnąć po różdżkę, by zaklęciem lumos odpędzić ten nazbyt realny wytwór własnej wyobraźni. Odnosiła wrażenie, że Luizjana nie była im przyjazna - coś niepokojącego unosiło się w powietrzu, wnikając do ich komórek, gdy nawet nie zdawali sobie z tego sprawy. I choć sen tańczył już kusząco na jej powiekach, z jakiegoś powodu wzbraniała się przed odpłynięciem.
Te, złotko, rzucasz się, jak łajba podczas sztormu.
Tak jak Billie nie lubiła być dla nikogo niemiła, tak towarzysząca jej wszędzie dusza marynarza już zaczynała działać jej na nerwy. Tym bardziej teraz, w tych okolicznościach, Ethan wcale jej nie pomagał swoimi komentarzami.
Wiesz co najlepiej działa przed snem? Butelka mocnego rumu... O tak, kiedy rum zaszumi w głowie, cały świat nabiera treści, wtedy chętniej słucha człowiek, morskich opowieści! - zanucił i zaraz westchnął tęsknie, przysiadając wreszcie na krańcu łóżka Billie i pocierając podbródek z zamyśleniem, jakby rzeczywiście szukał jakiegoś rozwiązania.
- Nie chcę twojego rumu. Ani twoich opowieści - burknęła cicho, kolejny raz przekręcając się na materacu, tym razem jednak odważniej - jej stopy musnęły szczebla drabinki, a podszyte lękami ciało rwało się do opuszczenia bezpiecznej strefy. Być może nie było to racjonalne, ale bardzo potrzebowała obecności żywej osoby - w zamku zawsze mogła zwrócić się do Elaine, tu było jednak inaczej. Nie wiedziała, jak zareaguje Zack, a jednak stanęła nad jego łóżkiem; z lekko rozchylonych warg umykał spokojny i miarowy oddech, a czoła nie zniekształcała żadna bruzda wskazująca na cień jej niepokojów. Zanim zdążyła pomyśleć, że to niewłaściwe, materac ugiął się pod ciężarem jej kolana. Z możliwie największą subtelnością przerzuciła drugą nogę ponad chłopakiem, chcąc wcisnąć się w kąt przy ścianie, tak skupiona na swoim zadaniu, że nawet nie pomyślała o zerknięciu na twarz przyjaciela...

Ethan: A
Kostka dla naszego domku: 3

Co robi mój duch w tym wątku? Przeszedłem dziś przez mojego kompana... to nie było fajne uczucie.

Kiedy kładę się do łóżka, nie czuję jeszcze oznak zmęczenia. W ciemności brakuje rozpraszaczy, które normalnie uderzają prosto w oczy i sprawiają, że myśli szaleją niespokojnie w głowie. Mam czas, mam możliwości, więc po prostu leżę i myślę, coraz łagodniejszym oddechem ogrzewając przyciśniętą do policzka poduszkę. Zastanawiam się nad konstrukcją domków, które przecież muszą być niesamowicie wzmacniane, przez samo postawienie ich na tak nietypowym, półbagiennym (?) gruncie; przesuwam dłonią po szczeblu łóżkowej drabinki, do której muszę się wychylić, jak gdyby sam dotyk miał nadrobić za ograniczony zmysł wzroku, podpowiadając mi jakie drewno posłużyło za materiał do tak wygodnego mebla. W końcu myśli zaczynają się wymykać, a ja wsłuchuję się w nocną melodię Luizjany. Pociesza mnie, że nawet obcość nie zaburza tego spokoju i nie muszę się stresować, a jednak przecież sam przed sobą przyznaję, że wakacje zapowiadają się na dość trudne. Ale pomagają miarowe oddechy i dźwięki owadów, zlewające się w jedną harmonię, która nareszcie przeciąża moje powieki.
Ledwo żegnam się ze świadomością, a ona już powraca; wzdrygam się niespokojnie, reagując z potwornym opóźnieniem, by poderwać się niespokojnie do siadu. Chłód przenika mnie niespodziewanie i przez chwilę nie wiem o co chodzi, zaraz podążając spojrzeniem za półprzezroczystą poświatą pomrukującego ducha kucharza, który chyba próbował spać u mojego boku. Nie poświęcam mu ani sekundy dłużej, zamiast tego obracając się do cielesnej postaci; do ciepła i delikatności.
- BJ? - Dziwię się, może nawet trochę za głośno. - Coś się stało? - Dopytuję, doskonale rozumiejąc potęgę koszmarów, a jednak śpiąc jeszcze trochę za mocno, by dokładniej przeanalizować sytuację. Oglądam się na pokój, nie widząc w nim niczego. Lara i Rasmus muszą spać.

Trudno powiedzieć, które z ich dwójki było bardziej zaskoczone - gwałtowne poderwanie się Zacka było czymś, o czym w swojej naiwności zupełnie nie pomyślała, więc jej serce na chwilę zaczęło bić z ogromną prędkością, choć to przecież Puchon nachodzony był we własnym łóżku.
- Nie, ja tylko... Przepraszam. Nie mogę spać. A bardzo nie lubię ciemności i pomyślałam, że nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli dziś położę się tu obok. Nie masz, prawda? Tylko jedna noc, a ja nie zajmuję dużo miejsca, słowo - zapewniła go prędko, nieświadomie wyłamując przy tym własne palce, ale jednocześnie spoglądając na przyjaciela z ufnością wymalowaną wprost w dużych oczach. Pierwsze noce często bywały trudne, wierzyła natomiast, że prędzej czy później nawyknie lub chociaż zmęczenie eksploracją okolicznych terenów nie odda obawom pełnej kontroli.
- Przepraszam, że cię obudziłam - powtórzyła jeszcze, siadając wreszcie w taki sposób, by oprzeć się o ścianę, a kolana podciągnąć pod brodę. Na pierwszy rzut oka widać było, że jeszcze znużenie nie zdążyło jej całkiem ogarnąć, przynajmniej nie do tego stopnia, by tak po prostu zatonąć w pościeli.
Znałem kiedyś pannę sliczną, maszty stawiać uwielbiała, chłopa z łajbą pomyliła, lecz nie żałowała - huknął nagle Ethan z głupim uśmiechem, dołączając do nich i od razu mrugając porozumiewawczo do Zacka, zupełnie jakby... Zupełnie jakby oczekiwał, że nie tylko Billie, ale i Aria będą w stanie dosłyszeć jego niesmaczną przyśpiewkę.
- Ethan! - oburzyła się nie głośniej niż w tonie ostrego szeptu, chowając w dłoniach swoją łagodnie zarumienioną ze złości twarz. Lista rzeczy, za które winna była przeprosiny sukcesywnie się wobec tego rozwijała...

- Nie mam - potakuję, teraz już cicho i spokojnie, bo przynajmniej wiem, że nic złego się nie stało. I chociaż nie spodziewałem się po sobie podobnej relacji, to teraz cieszę się na widok tej drobnej istotki, ułożonej na moim łóżku, która choć nie ma wiele wspólnego z Kennedy, to i tak przypomina siostrę. Widzę, że jest przestraszona i niepewna, że faktycznie potrzebuje mojej zgody, więc uśmiecham się już świadomiej, kiwając głową. Powoli osuwam się na materacu, żeby leżeć na boku, wsparty o swoją rękę i wpatrzony w Krukonkę. Zastanawiam się ile czasu zwykła tracić na obawy i czy wie, że ja również żyję w strachu, chociaż zupełnie innym. Próbuję wymyślić jakiś sposób, który mógłby jej pomóc zapanować nad lękami i odbiegam myślami już w stronę jakiegoś magicznego sposobu na przyrządzenie herbaty. W moim kufrze czeka całe pudełeczko melisy i innych ziółek, ale kiedy patrzę na Billie, nie widzę by była roztrzęsiona. Mogłoby się wydawać, że wszystko jest w porządku, więc może moja obecność ma się okazać wystarczającą pomocą?
- To nic - zapewniam ją, przeciągając się leniwie na znak, że ta pobudka niewiele zmienia, bo i tak mi dobrze, i tak odpoczywam. Chcę dopytać o ten niemal dziecięcy lęk, ale prawie podskakuję na łóżku, zaskoczony obcym mi głosem, śpiewem i nawet samym w sobie tekstem, który mimo wszystko wzbudza jakieś rozbawienie, pokazując prostolinijność mojego humoru. - Ethan? No proszę. A Benjamin dalej się wstydzi pokazywać innym - narzekam, uśmiechając się niepewnie do tego pirackiego towarzysza mojej przyjaciółki, bo w gruncie rzeczy nie wiem jak powinienem się przy nim zachowywać. - Jesteś pewna, że nie powstrzymywały cię przed snem jego śpiewy?

Strona 1 z 1