Wizbook potrafił pozytywnie zaskoczyć. Siedząc w gabinecie, próbując zaplanować kolejne zajęcia dla dzieciaków, które miałyby w sobie coś więcej niż zwykłe latanie, sięgnął po książkę. Przewracał kolejne karty ze znudzeniem, aż nagle zauważył ogłoszenie o możliwości adopcji zwierząt. To nie tak, że zawsze marzył o jakimś niesamowitym pupilu. Zwyczajnie brakowało mu kogoś, z kim mógłby pogadać, a raczej do kogo mógłby mówić, siedząc w gabinecie. W takim schronisku na pewno było jakieś zwierzę, które chciałoby zostać jego pupilem. Czytał uważnie ogłoszenie, aż dotarł do wzmianki, kiedy i gdzie będzie można ich znaleźć. Uśmiech sam pojawił się na jego twarzy i nie schodził następnego dnia, gdy lekkim krokiem, zaraz po śniadaniu ruszył w stronę namiotów adopcyjnych.
Zaskoczeniem była dla niego różnorodność zwierząt. Od zwykłych po magiczne. On, oczywiście, zwracał większą uwagę na wszystkie latające sieroty. Od papug, u których zabawił większą chwilę, aż po lelka wróżebnika. Samiczka podbiła jego serce już w pierwszej chwili. Od razu poprosił o pokarm dla niej, żeby móc trochę czasu z nią spędzić. Wziął garść marynowaych knieżyc i podszedł do stworzenia.
- No cześć mała… Jesteś Fruzja? Bardzo ładnie, chcesz trochę smakołyków? - kusił ptaka, wyciągając ku niej dłoń z paroma knieżycami. Czekał spokojnie, zastanawiając się, czy zgodzi się, aby jej dotknął, pogłaskał po piórach. Lelek wróżebnik… Niegdyś zwiastujący śmierć, budzący strach wśród ludzi, podobno jedno z ulubionych zwierząt wróżbitów. Obecnie mniej się ich bano, z tego, co się orientował. Zauważono, że potrafi przewidzieć burzę. Taka umiejętność przydałby się w czasie lotów albo przy planowaniu zajęć. Babcia nie byłaby sama, gdyby zamieszkał na nowo z nią i sprawił im jakiegoś pupila. Dlaczego nie miałby to być lelek? Raczej było z nią mniej problemów niż z psidwakiem i nie bałby się zostawić ich samych — babcie i Fruzję. Z drugiej strony, może lepiej było wziąć sowę? Lustrował spojrzeniem jej ciemne pióra lelka i piękny ogon. Przypominała mu skrzyżowanie sępa z pawiem, przy zachowaniu elegancji tego drugiego. Tak, zdecydowanie podbiła jego serce.
W schronisku spędził kilka godzin, głównie przy w namiocie z lelkiem, choć wychodził na chwilę przejść się przy pozostałych zwierzętach, aby Fruzja mogła od niego chwilę odpocząć. Ostatecznie jednak wracał, brał parę knieżyc i mówił do ptaka, próbując przekonać ją do siebie. Początkowo w ogóle nie chciała się do niego zbliżyć, czemu nawet się nie dziwił. Póki nikogo, poza nim, nie było w namiocie, nucił spokojne piosenki, jak jego babcia, gdy on był zdenerwowany w dzieciństwie. Cóż albo Fruzja miała dość jego wokalnych występów, albo rzeczywiście pomogło, gdyż w końcu podeszła i jadła z jego wyciągniętej ręki. Nie próbował jeszcze głaskać jej piór ani wykonywać dodatkowych ruchów. Stał spokojnie, wyciągając otwartą dłoń, trzymając w niej knieżyce. Przy okazji dowiadywał się, co lubi jeść, jak dużą powinien mieć klatkę, gdyby zdecydował się ją adoptować, a i Fruzja nie widziałaby w tym problemu. Niestety, wkrótce nadszedł czas, że musiał wracać. Pożegnał się z ptakiem, obiecując wrócić, po czym skierował się w stronę zamku. Miał nadzieję, że przy następnych odwiedzinach Fruzja pozwoli się pogłaskać.

/zt

Trochę czasu mu zajęło zanim znów pojawił się w namiocie z Fruzją. Żałował tego, obawiając się, że ptak może go nie rozpoznać i nie chcieć jego towarzystwa. Właściwie nie zdziwiłby się. Dla pewności, że nie będzie aż tak niechciany, zakupił jej ulubione przysmaki, które trzymał w papierowej torebce, wchodząc do namiotu. Spojrzał w stronę kudłonia, uśmiechając się lekko. Kolejne nieśmiałe stworzonko. Byłoby mu lepiej w czyimś domu, niż w schronisku, ale nie chciał dawać go babci, która zapomniałaby szybko o pupilu. Szybko więc swoje zainteresowanie skierował w stronę lelka, z którym już raz się spotkał. Wtedy częstował ją przysmakami, stopniowo się z nią oswajając. Jak będzie dzisiaj?
Podszedł do jej części namiotu, sięgając powoli po ważkę. Pamiętał, że je lubiła i liczył, że tym sposobem uda mu się ją do siebie zwabić. Może pozwoli się pogłaskać? Wiedział, że nie wszystkim podobała się uroda lelków. Były z rodziny feniksów, ale trudno byłoby nazwać je równie pięknymi. Przypominały sępy, choć miały lepiej upierzoną głowę. Josh jednakże widział w nich piękno, a Fruzja od razu zdobyła jego serce. Pragnął ją adoptować, żeby mogła siedzieć z nim w zamku. Uwielbiał latające stworzenia najbardziej ze wszystkich, każde było niezwykle. Szczególnym zainteresowaniem darzył ich skrzydła. Interesował się budowa, funkcją poszczególnych fragmentów piór i ich łączna zdolnością latania. Nie potrzebowały magii, aby wzbijać się w powietrze, w przeciwieństwie do ludzi. Nie inaczej było teraz.
Kiedy Fruzja znalazła się bliżej niego i z ochotą jadła podawane przez niego ważki, Josh postanowił spróbować szczęścia. Wyciągnął rękę, aby delikatnie, ostrożnie przesunąć opuszkami palców po czarno-zielonych piórach. Były równie przyjemne w dotyku, co piękne. Uśmiechał się lekko, obserwując ptaka. Było w tym coś uspokajającego, wyciszającego, choć sam lelek nie należał do milkliwych. Fruzja z zadowoleniem krzyczała, upominając się o kolejne porcje smakołyków. Najwyraźniej nie przeszkadzał mu jego dotyk, więc już śmielej położył na niej dłoń. Pióra były aksamitne, delikatne. Przesuwając po nich palcami obserwował jak czerń przechodzi w zieleń i jak pięknie błyszczą się w promieniach słońca. Odważył się przenieść dłoń wyżej na jej szyję, na tył głowy, ale musiał cofnąć rękę, gdy Fruzja znieruchomiała, jakby speszona. Mimo wszystko była nieśmiałym ptakiem. Kiedy skończyła się zajadać i zauważyła, że torebka jest pusta, spojrzała na niego, jakby czekając, aż ten wyjmie nowe przysmaki z kieszeni. Zamiast tego Josh podniósł dłoń, aby podrapać ją pod dziobem. Nieomal rozniosło go ze szczęścia, gdy Fruzja nie odleciała, a wystawiła ku niemu głowę. Zamierzał zgłosić chęć adopcji. Może, skoro pozwoliła się głaskać, będzie chętna iść z nim do zamku?
- Pieszczoch z ciebie, co? A nie chciałabyś być tak drapana codziennie? Zastanów się, a ja wrócę za jakiś czas - zagadał do ptaka, mając gdzieś, czy ktoś go widzi. W końcu można rozmawiać ze zwierzętami, prawda? Drapał ją jeszcze jakiś czas, na zmianę z głaszczeniem piór. Wiele dałby, aby zobaczyć ją w locie, móc obserwować jak pracują jej skrzydła. Teraz jednak musiały mu wystarczyć drobne czułości. Z uśmiechem wyszedł z namiotu, aby odszukać właścicieli i omówić zasady adopcji Fruzji.

/zt

Wrócił do namiotu po dłuższej chwili. Zdążył dowiedzieć się, że jeśli tylko Fruzja okaże chęć zostania z nim, będzie mógł ją adoptować za drobną opłatą. Konieczne było jednak kupienie dostatecznie dużej klatki, aby mogła zrobić w nim gniazdo. Z tego powodu musiał wybrać się do Magicznej Menażerii, gdzie na szczęście posiadali klatki pod różnej wielkości ptaki. Dobrał jeszcze zapas warzywnic i tak przygotowany wybrał się do schroniska. Jeśli się nie uda i ptak postanowi zostać, zamierzał po prostu zostawić im swoje zakupy.
Wszedł ponownie do namiotu, uśmiechając się od ucha do ucha i podchodząc do części należącej do lelka. Przyglądał się samiczce, która z całą pewnością była młoda, sądząc po jej aktywności. Niby nieśmiała, ale najwyraźniej go rozpoznawała, bowiem ożywiła się na jego widok. Wyjął parę warzywnic z torebki i wystawił przedramię, zachęcając ją tym samym do zajęcia miejsca na jego ręce. Kiedy tylko Fruzja zajęła miejsce, Josh uśmiechnął się szeroko, od ucha do ucha. Był pewien, że mu się uda, że jednak lelek będzie chciał z nim iść. W końcu czy naprawdę był aż tak zły, żeby nikt nie chciał jego towarzystwa?
Podawał jej przysmaki, obserwując jak z przyjemnością je. Mając wolną rękę, zaczął ponownie głaskać jej cudnie aksamitne pióra, przenosząc dłoń wyżej, na jej głowę. Ku swojemu zdziwieniu zauważył, że Fruzja niejako zaczęła się do niego łasić, wciskając swoją głowę w jego dłoń. Czy ona właśnie zaczęła się do niego przytulać? Zaczął śmiać się cicho, ciepło, przykładając na moment czoło do jej głowy. Było lepiej, niż mógł przypuszczać. Wyjął znów trochę warzywnic, zaczynając iść powoli w stronę wyjścia z namiotu. Cieszył się jak dziecko i nie ukrywał tego.
- No, Ślicznotko, to znaczy, że pójdziesz ze mną do zamku? Mam odpowiednią klatkę, ale jak dla mnie, możesz gniazdo zrobić po prostu w moim gabinecie - zaczął mówić do niej cicho, nie przestając jej głaskać, gdy tylko miał wolną dłoń. Gdy tylko zaczynała wyraźnie domagać się smakołyków, wkładał dłoń do kieszeni, w której trzymał torebkę z warzywnicami i podawał jej znów kilka. W pewnym momencie chciał sprawdzić, czy odfrunie, ale nie chciała zejść z jego przedramienia. Nawet miał wrażenie, jakby spojrzała na niego z wyrzutem, że próbuje się jej pozbyć. Nic takiego jednakże nie miał w planach! - A wiesz, że opiekuję się wróżbitami? Co powiesz na to, żeby zostać pupilkiem grupy? Jeszcze się z nimi nie spotkałem, ale możemy to zrobić na dniach i w ten sposób sprawdzimy, kto z nich jest w porządku, dobra? - spytał, unosząc przedramię nieco wyżej, aby ostrożnie wtulić nos w pióra na skrzydle. W zamian został nieznacznie dziobnięty w ucho. Krew nie leciała, a Fruzja nie wydawała się urażona, więc chyba było dobrze, prawda?
Dotarł z ptakiem do właścicieli schroniska, którym zapłacił odpowiednią sumę galeonów. Spojrzał wtedy na swojego nowego pupila, a widząc niechęć do wejścia do klatki, rzucił niewerbalnie locomotor na klatkę i ciągnąc ją za sobą, jak na smyczy, skierował się w stronę zamku. A więc miał jeszcze jednego podopiecznego!


Próba adopcji: lelek wróżebnik - Fruzja
Kostki adopcyjne: https://www.czarodzieje.org/t18928p260-kostki#544794
Efekt: adopcja udana!
zapłata: grzecznie zapłacone

/zt