Punkt opieki nie cieszył się zbyt dużym powodzeniem, wystarczyło porównać dwie ścieżki; tę doskonale wydeptaną, prowadzącą do głównego namiotu schroniska, w którym czekały urocze zwierzątka o wielkich, proszących oczach oraz tę węższą, na której trawy i pojedyncze kwiaty miały jeszcze siłę wznosić się ku słońcu, nieprzydeptane mnogością butów. Ezra Clarke nie czuł się lepszy - wybierając się do schroniska w jego głowie również dominował ten niedojrzały i przykrywający odpowiedzialny racjonalizm entuzjazm na myśl o możliwości przygarnięcia pod swój dach kolejnego stworzenia. Jego plany zmieniły się w międzyczasie, trochę pod wpływem impulsu. Trudno było powiedzieć, ile egoizmu mieściło się w chęci pomocy, nawet tej najszczerszej. Ezra darzył zwierzęta miłością większą niż byłby w stanie podarować większości ludzi i zdecydowanie bardziej bezinteresowną. A jednak pewien interes, aby zbliżyć się do zagrody paqui, i tak miał.
Paqui był stworzeniem niezwykle fascynującym, a jednocześnie na tyle groźnym, że Ezra nigdy nie przypuszczał, że będzie miał okazję się do niego zbliżyć. Tym bardziej, że był przeciwny arystokratycznej modzie na trzymanie tych istot w ogródkach i ograniczaniu ich natury dla zwykłego kaprysu. Co nie zmieniało faktu, że podczas studiów na temat hipnozy, zdążył dobrze zapoznać się ze specyfiką tego gatunku. Skłamałby, twierdząc, że nie kusiło go zweryfikowanie książkowych tez. Czy naprawdę nie dało się zachować świadomości w styczności ze stworzeniem? Czuł, że potrzebował tego doświadczyć. Spodziewał się, że namiot jedynie z zewnątrz wyglądał na niewielki, lecz przestrzenna polana nawet jego zaskoczyła. Podszedł do zagrody, z oddali obserwując przepiękny, mieniący się wszystkimi kolorami tęczy ogon magicznego pawia.
- Co mu jest? Czy trzymanie cały czas rozłożonego ogona nie jest dla niego męczące? - zapytał zaciekawiony jednego z medyków, którzy akurat znajdowali się w pobliżu, dyskutując między sobą o jakichś dawkach leków.
- Nie może go złożyć, jest zraniony - wytłumaczył mu mężczyzna, spoglądając na Ezrę w sposób odrobinę oceniający. - Przez te wszystkie kolory ciężko jest nam znaleźć wszystkie uszkodzone miejsca, tym bardziej, że nie można się im przypatrywać zbyt długo. Chyba że komuś się spieszy na oddział psychiatryczny w Mungu. - Uśmiechnął się krzywo, wzruszając ramionami. - Chcesz pomóc? Potrzebujemy kogoś, kto zrobi dla nas notatki. O ile nie obawiasz się podejść bliżej.
I nawet jeśli obawy miał, to nie był typem osoby, która się im poddaje. Potaknął więc ochoczo, szczerze podekscytowany możliwością bliższego zapoznania się z przepięknym ptakiem. Przyjął więc notatnik i przysiadł na trawie; początkowo Hypnos nie przejawiał do niego zbyt wielkiego zaufania, jego zagroda nie dawała mu jednak możliwości większego oddalenia. Starał się nie uczynić żadnego gwałtownego ruchu, który mógłby wystraszyć paqui do tego stopnia, by wykazał agresję. I ptak dosyć szybko zrozumiał, że ze strony nieznajomego nic takiego mu nie grozi, Ezra mógł więc bez obaw zatonąć w przeplatających się barwach piór. I to niemalże dosłownie; skrupulatnie analizował kąty i odcienie, starając się wyłapać szybkość, z jaką kolory zmieniały się w danych miejscach i zupełnie nie czując przy tym upływającego czasu. Skrobał piórem po pergaminie, notując wszystko to, co wydało mu się w jakiś sposób istotne.
- Chyba ci wystarczy. - Medyk, z którym wcześniej rozmawiał, klepnął go przyjacielsko po ramieniu, wybudzając z połowicznego transu. Ezra zamrugał z zaskoczeniem, natychmiast jednak kiwając głową; medyk musiał przecież wiedzieć, co mówił. Podniósł się, a w jego głowie nawet trochę zawirowało. Z odrobiną żalu ostatni raz spojrzał na wspaniałego ptaka i uczucie, które w tym momencie go zdominowało - uczucie przekonania, że mógłby przy tych zwodniczych kolorach spędzić i cały dzień - w pewien sposób było inspirujące. To był moment, w którym uznał, że być może jego własny interes w tej całej wielkodusznej pomocy okazał się być większy niż początkowo sądził...

Kostka: 2

/zt