Leżała na kanapie w swoim mieszkanku w Dolinie już drugą godzinę, trzymając w palcach kryształowe lusterko i wpatrując się bezmyślnie w ciemność wymalowaną na jego powierzchni. Nie myślała nawet o niczym konkretnym, miała wieczorem umówiony świstoklik w góry, była u ojca, a teraz? Teraz mogła tylko gnić w domu, w którym nie działało nawet ogrzewanie. Kupiła fikusa, postawiła w kącie, widziała go nawet stąd, kątem oka, jego żółknące powoli liście.
Nawet o zasrany kwiatek doniczkowy nie umiała zadbać, a co dopiero o człowieka.

To było pierwszych kilka godzin, w ciągu minionej doby, kiedy Cassius potrafił zmusić się do zignorowania lusterka ukrytego pod poduszką. Kiedy wrócił do pokoju, przez kilkanaście minut katował się jeszcze wysiłkiem fizycznym, niekoniecznie czując się na siłach, aby mierzyć się z tym pustym łóżkiem w pełni sił. Jego oddech przyspieszył, kiedy niczym maszyna opadał i unosił się rytmicznie na podłodze. Pompując w górę, dostrzegł jakiś dziwny przebłysk światła… spod poduszki. Nie miał smartfona. Naturalnym więc było, że natychmiast skojarzył to dziwne zjawisko z zabawką od Diny. Kompletnie nie szanując swojej godności, dopadł do łóżka tak szybko, że prawie skręcił sobie nadgarstek, kiedy wygiął go nieopatrznym ruchem. Rozmasował go jeszcze zanim podniósł lekko poduszkę.
Po drugiej stronie, w Dolinie Godryka, powierzchnia lustra zbudziła się widokiem pary niebieskich, tak znajomych blondynce oczu. Zmrużył je i milczał. Nie miał jej nic do powiedzenia, a jednak… jednak nie potrafił tak po prostu się go pozbyć.

Dwie godziny to mało. Dwie godziny to dużo. Dwie godziny wpatrywania się w czarne lusterko to czysty idiotyzm.Mimo to nieprzerwanie obracała przedmiot w palcach to frontem do siebie, to do wnętrza domu. Dopiero kiedy ciemność rozstąpiła się, lusterko znieruchomiało w jej dłoniach. Wpatrywała się w obraz, który pojawił się przed jej oczami równie bez słowa, co osoba po drugiej stronie magicznego przedmiotu. Wyglądał na zmęczonego? Miał wypieki na policzkach?
Po idiotycznie długiej chwili bezruchu i wpatrywania się w jego oczy dotknęła kciukiem kryształowej powierzchni, jakby to mogło cokolwiek dać.
Przewróciła się na plecy i nadgarstkiem wolnej ręki przetarła oczy. Przynajmniej tyle, że się widzieli.

Dziwnie było ją zobaczyć po takim czasie. Nie minęło przecież ani wiele dni, ani tym bardziej tygodni. Złość tliła się w nim nieprzerwanie, gdyż odkąd od niego uciekła, tym bardziej roztrząsał w myślach każdą tę sekundę, w której ośmielała się być z daleka od niego. Odtrącać go, kiedy zaoferował jej bliskość w tak intymnym momencie. Czuwanie przy kimś, kto był dla niej ważny. W tych niebieskich oczach pojawiło się przez moment coś delikatnego, a on zrozumiał, że wcale nie jest tak zawzięty jak podejrzewał nieomal w tej samej chwili. Puścił lusterko, jakby go oparzyło. W jego ramie pojawiła się jedna strona jego twarzy. Widać było jak szybko oddycha. Uderzenie serca później ponownie zniknął, ofiarowując jej do pooglądania sufit.
Wrócił pół minuty później. Nie patrzył wprost w szklaną powierzchnię. Pozwolił, aby było widać tylko jego tańczące po tekście oczy i włosy. Kiedy napisał do niej na wizzengerze, spojrzał prosto na nią. Jak wiele razy wykreślał to co napisał, zanim dotarło do niej proste:

Patrzenie się okazywało takie wymowne w tej jednej głupiej chwili, a jednak gdy upuścił lusterko zamknęła oczy. Dopiero powiadomienie wizzengera uświadomiło ją w tym całym zawoalowanym działaniu. Hej. No hej. Patrzyła na stroniczkę notesu i westchnęła zamykając go i ostentacyjnie wypierdalając za oparcie kanapy. Skuliła się lekko biorąc lusterko nieco bliżej twarzy.
- Jeśli nie chcesz ze mną rozmawiać to nie rozmawiaj. - powiedziała bezbarwnie. Nie musiał rozmawiać, wystarczyło jej w tej chwili, że będzie tam po drugiej stronie chociaż przez chwilę- Byłam u taty. Bez zmian. - po co mu to mówiła? Nie była pewna, czy go to obchodzi, mimo to uznała za stosowne podzielić się z nim taką informacją jakby chciała, żeby wiedział. Po co? Trudno powiedzieć.

Nie bawił się w pantomimę, to było ponad jego cierpliwość. Zmarszczył mocniej brwi, kiedy tak otwarcie pogardziła jego próbą kontaktu. Ściągnął też usta, ale tego nie mogła widzieć. Zresztą, nie czuł się zobligowany do pokazywania jej tego. Nawet nie podniósł lusterka. Tak jak ona nie poszanowała jego słowa, tak on nie zamierzał grać na jej zasadach. Widząc jak wyrzuca wizzbooka, upuścił pióro, aby nie narysować i nie wysłać jej środkowego palca.
Skoro tak to nie będzie rozmawiał. Ledwo nawet słuchał. Nie chciał się przed sobą do tego przyznać, ale kiedy wspomniała o ojcu, zagotował się nawet bardziej, niż przed momentem. Strącił lusterko na podłogę. Nie potrafił przestać spoglądać na nią zza szybki, skoro już łaskawie pojawiła się w jej zasięgu, a jednak nie umiał też teraz usiedzieć w miejscu i nie zabijać jej spojrzeniem za to co zrobiła. Ponownie zniknął, aby zaraz się pojawić. Skakał z dołu do góry i z powrotem. Wrócił do pompek, obdarowując ją wyłącznie swoim zdeterminowanym spojrzeniem i przyspieszonym oddechem.

Kiedy strącił lusterko przez chwilę myślała, że zdecydował się jednak nie kontynuować tej kuriozalnej rozmowy. Przełknęła ślinę podnosząc się do siadu i wpatrywała wyczekująco, pragnąc dostrzec jakikolwiek ruch w magicznym przedmiociku. Po chwili zaczął to pojawiać się, to znikać z pola widzenia, co nie powinno, ale wywołało jakiś idiotyczny mały uśmieszek na jej ustach.
Uśmieszek, który jednak szybko zgasł.
- Ja za to nie czuję się najlepiej. - powiedziała wyraźnie, na wypadek gdyby robiąc to cokolwiek robił miał niedosłyszeć- Już od jakiegoś czasu.

Nie przerwał aktualnie wykonywanej czynności, bo gdyby tylko przestał, mogłoby się wydarzyć coś, czego żadne z nich nie chciało. Wciąż nie mówił. Potrzeba milczenia w sytuacji, kiedy powiedzenie czegoś - czegokolwiek - wiązało się z koniecznością przełamania wymuszonego spokoju, była niezwykle ważna. Zatrzymał się na wyprostowanych rękach i starając się przykryć przyspieszający puls oddychaniem wyłącznie przez nos, wymownie oraz pytająco uniósł brew, mieszcząc jednocześnie w lusterku teraz nieomal całą twarz.

Westchnęła, a w tym westchnięciu był jakiś cień ulgi. Więc jednak coś go to wszystko obchodziło. On patrzył na nią, a ona na niego i znów w bezruchu i milczeniu.
- Nic nie powiesz? - zapytała cicho. Chciała tak niewiele, jeśli czegokolwiek, jeśli to między nimi miało stać się rzeczywistością, tylko trochę jego uwagi, szczyptę zainteresowania, łyżkę miodu, jego słodyczy. Nie mogła mieć pojęcia co dzieje się w jego głowie, nie umiała zgadnąć jakie popełnia błędy i dosyć miała biegania za tym. Zacisnęła zęby i uniosła wyżej brodę- Nic?

Miał w sobie coś takiego, co to nie pozwalało mu zginać przed innymi karku. Pewnego rodzaju brak pokory, ciemną opaskę wsuniętą na oczy i przytwierdzoną trwałym przylepcem. Nie był człowiekiem bezinteresownym, ani dobrym. Nie miał wielkiego, otwartego serca i zmysłów wyczulonych na cudzą krzywdę. Widział, że dręczy ją coś jeszcze poza ojcem, ale nie był w stanie zdobyć się na empatię. Sam czuł się zbyt źle przez nią samą. Przez jeden ruch, którym poczuł się tak okrutnie odtrącony w chwili, w której sądził, że ukazuje jej nieznany dotąd fragment siebie samego. Pragnął zrobić jej teraz dokładnie to samo i pozwolić jej kisić się we własnym sosie. Widać było po nim, że waha się czy powinien coś powiedzieć.
- Wyrzuciłaś książkę, więc uważam, że nie chcesz rozmawiać. - Odpowiedział, a wzrok który jej posłał nie był złowrogi, nieustępliwy czy wyzywający. Pojawiło się w nim coś, co nieczęsto w nim gościło. Zraniła go tą bezceremonialnością, znowu. Cassius był bardzo skomplikowanym stworzeniem, ale dla niego samego każde jego działanie nosiło znamię niepodważalnej logiki. Dla niego.
- Powinienem mówić cokolwiek? Może lepiej byłoby mi milczeć. Może wtedy wreszcie przestałabyś znikać. - Wypluł wreszcie z siebie to co bolało go najmocniej. Jej zniknięcie dotknęło go bardziej, niż kiedykolwiek i w całym swoim egoizmie nie dopuszczał do siebie możliwości, że lepiej było jej tam bez niego. Nie potrafił cieszyć się jej szczęściem, jeśli sam czuł się aż tak pusty… Przestał patrzeć. Spojrzał w podłogę, aby nie widziała jego oczu, w których jak zwykle odbiła się całą prawda. Nie zaczął ponownie ćwiczyć. Opadł na kolana, potem usiadł na podłodze.

Musieli się kiedyś nauczyć przestać mścić na sobie wzajemnie za błędy, a podjąć próby edukacji w sferach w których nie mieli żadnej wiedzy, mimo, że oboje twierdzili, że są we wszystkim mistrzami. Skrzywiła się na jego słowa.
- Jakbym chciała z Tobą rozmawiać na wizzengerze to bym Ci nie wysłała tego głupiego lusterka. - żachnęła się spoglądając gdzieś w głąb pokoju.
Tyle to i ona o nim wiedziała, że był skomplikowany. Było tak bardzo łatwiej się kłócić, bo to teren, który oboje dobrze znali. Wiedzieli jak się sprowokować, jak się zaczepiać, jak się ranić. Nikt nigdy nie wymagał od nich, żeby później naprawiać tych, których przyszło im skrzywdzić, więc skąd sami mieli to wymyślić?
- To i ja powinnam milczeć, może wtedy przestanę Cie wkurwiać. - wcale jej tam nie było lepiej, wszędzie jej było źle, ale o ina nie umiała tego ubrać w słowa, ani słów złożyć w tak szczere wyznanie- A może lepiej w ogóle...- urwała nagle i westchnęła ciężko.

Oczywiście, nie odpowiedział. Wystarczyło, że pojawiła się w jej słowach nawet taka odrobinka prawdy, a on już nie potrafił odszukać właściwych wyrazów do zripostowania. Można więc nawet uznać, że się z nią zgodził. Jednak w tym momencie nie dość, że nie przyznałby się do tego to i nie byłoby z tego żadnej korzyści. Była od niego zbyt daleko, aby mogłoby ją to obchodzić. Siedząc przed nią na klęczkach, rozmasowywał niespiesznie nadgarstki, nadwyrężone dźwiganiem ciężaru całego ciała.
- W ogóle co? - Zapytał, bo z nim się tak nie robiło. Nawet najokrutniejsza prawda była lepsza, niż niedopowiedzenie. Miał już pewne doświadczenie w zbieraniu sztyletów wbijanych w pierś. Dlaczego więc miałby tym razem zacząć się od nich uchylać?
Dlatego, że nauczył się krwawić?
Niedorzeczne…

Wpatrywała się w niego, w jego dłonie ledwie mieszczące się w maleńkim kadrze, z tej przedziwnej perspektywy z której lusterko objawiało jego górującą postać. Patrzyła na ledwie dostrzegalną mgiełkę potu pokrywającą jego szyję, jego zawzięte spojrzenie, zaciśnięte wargi.
Westchnęła po raz setny.
- Dziś są walentynki. - powiedziała sucho - Przykro mi, że mnie nie ma tam z Tobą. - po czym wcisnęła lusterko głęboko między poduchy kanapy i jeszcze uciekła z salonu, zasłaniając dłońmi twarz.

Kiedy to zauważyła, uświadomił sobie, że to prawda. Walentynki… w zasadzie, ledwo zauważył te wszystkie randkujące pary, bo zanadto był pogrążony w tym swoim paskudnym nabzdyczeniu. Unosił na nią spojrzenie, kiedy się odezwała. Brew nawet mu nie drgnęła, gdy zniknęła mu z pola widzenia jeszcze zanim się jej dobrze przyjrzał.
- Mnie też… - szepnął półświadomie do mrocznej ciemności, którą teraz było zaczarowane lusterko i zanim zdążyłby zrobić coś jeszcze, co mogłoby jeszcze bardziej skrzywić jego poplątane w tym momencie emocje, wychylił się naprzód, aby opuścić lusterko jego wierzchnią częścią do dołu.