wyrzucona kostka na włam do tematu: 1

Ostatnio ciągłość biegania z zajęć na zajęcia go już zmęczyła. Pomimo, że odbywały się lekcje z przedmiotów które lubił... No przeważnie, bowiem numerologi i mugoloznawstwa nie mógł do tych przedmiotów zaliczyć. Chociaż nawet pierwsze zajęcia na jakich uczestniczył na mugolo miały tematykę bójek, walki na pięści, albo te rękawice boxingowe... Czy jakoś tak. Nie mniej jednak spodobała mu się lekcja choć prowadzącemu to przylałby najchętniej kilka razy. Zwłaszcza za podważanie jego korzeni, choć taki mieszaniec jak on nigdy nie będzie w stanie tego pojąć. Jak bardzo daleko sięgały korzenie tego drzewa.
Wiedział, że jest mieszańcem, już pierwszego dnia na uczcie kiedy to dyrektor go przedstawiał. Uczniowie gadali, baardzo dużo gadali, a plotki przy ich stole tworzyły się z nadzwyczajną prędkością. Między innymi to, że jego babka była mugolką, inne mówiły, że jego dziadek szczotkuje buty w centrum Londynu. Inne jeszcze dziwniejsze i zapewne wyssane z palca. Ale każda plotka ma w sobie cząstkę prawdy. A wszystkie te łączyło jedno. Był półkrwi.
Wszedł do kuchni, spotkał tam jakąś pijącą parkę, minął jednak obojętnie @Lotta Hudson i chyba prefekta Krukonów? @William Walker o ile go pamięć nie myli.
Olał nawet to, że ten łamał regulamin i mógł mieć na niego jakiegoś haka. Ale bądźmy szczerzy... On sam nie przyszedł tutaj by coś przekąsić.
Wyglądali jakby dobrze się bawili, więc ostatnie na co dzisiaj miał ochotę to wdawanie się w dyskusje, a już tym bardziej awantury.
Otóż to... Nawet on potrzebował chwili by się wyciszyć. Odpocząć w jakimś sekretnym miejscu. A ów bar znał już od dawna, lochy były jego drugim domem i wszelkie jego zakamarki znał bardzo dobrze.
Przeszedł obok nich i znikając im dość szybko z pola widzenia skręcił za jakieś lady, ściankę i wszedł do baru u Irka. Upewnił się, że zamknął drzwi i rozluźnił.
- Cześć Irek - rzucił w eter, na co odpowiedziała mu cisza. Nie było go? A może gdzieś się zaczaił na uszy nieproszonych gości by za moment skoczyć mu na plecy i wytarmosić mu je. Mimowolnie obejrzał na wysokie pułki, uśmiechnął delikatnie i ruszył pewniej.
- Halooo, jest tutaj ktoś? - zawył trochę głośniej i usłyszał jakieś szmery. Nagle za lady wyłoniła się postać. Lecz nie był to jednak Irek.
- Ziomek! Cześć, cześć. Irka znów nie ma? - powiedział Cortez do pilnującego bar kolegi Irka.
- Tiaa... Znów... Nie ma - odpowiedział mu z pijacką czkawką. Jak zwykle... Alkoholik mały.
- Lalee se znalaz...ł. To nie ma! - Dodał i stoczył się na dół będąc chyba o wiele bardziej pijanym niż... Zwykle? Czy on w ogóle trzeźwiał, czy uznawał zasadę by być ciągle najebanym aby nie mieć kaca? Ślizgon jednak automatycznie doskoczył do lady i złapał chudą rączkę przytrzymując go by całkiem się nie zwalił na podłogę.
- Dzzięks - mruknął i podciągnął się na swoje krzesełko. Usiadł wygodniej i oparł o ladę by nie polecieć po raz kolejny.
Aleksander milczał i tylko uniósł kąciki ust na dwie lub trzy sekundy.
- No to mów... Czego Cortesss szukasz? - Powiedział widocznie rozbawiony swoimi słowami i zarechotał, lecz rechot był przerywany co chwilę czkawką.
- Masz Ivana co nie? - Zapytał się, chociaż w jego głosie bardziej słychać było stwierdzenie niż pytanie.
- Uoooo... Ivana szukasz? - powiedział i ewidentnie się ożywił, albo i wytrzeźwiał, do pewnego stopnia...
- No to? - zapytał zniecierpliwiony Cortez i ściągnął brwi.
- Mam, mam - uspokoił chłopaka widząc, że się denerwuje tym przeciąganiem.
- Zresztą Cortez, wszyscy to tylko ognistą i ognistą... Ivana nikt nie rusza. Więc mamy na składzie - dopowiedział szukając miejsca gdzie leżały Ivany.
- A ile ich masz? - Zapytał się szybko uśmiechając się przy tym tajemniczo.
- A ile chcesz? - odpowiedział widocznie rozbawiony tym pytaniem Ziomek.
- No nie wiem... Z pięć butelek? - Po lekkim zastanowieniu się w końcu odpowiedział skrzatowi który to ponownie się roześmiał i zeskoczył z krzesełka. Aleksander spojrzał na to z jaką gracją to zrobił. Zawsze zadziwiała go prędkość z jaką był w stanie wytrzeźwieć. Irek powinien zmienić kompana w tym biznesie, bo ten sam wypije mu dwie trzecie całego alkoholu.
- Co ty Cortez chcesz upić na balu całą szkołę, że ci AŻ pięć butelek potrzebnych? - Rzucił cały czas roześmiany i zaczął wyciągać butelkę po butelce.
- Niee... Do Dymitra idę - Odpowiedział mu Ślizgon uśmiechając się szeroko.
- Aaaa... No to masz jeszcze dwie... - Po tym po pomieszczeniu rozniósł się perlisty śmiech Corteza i przerywany przez ból brzucha śmiech Ziomka.
Po chwili aż się uspokoili i wymienili kilkoma złośliwościami skrzat położył siedem butelek Ivana na ladzie. Aleksander uśmiechnął się jeszcze raz delikatnie na ich widok.
- No to ile za wszystko? - Zapytał się już poważnie i westchnął ciężko by całkowicie opanować swoje rozbawienie.
- Zapłać za cztery, reszta na koszt firmy i pozdrów Dymitra - odpowiedział zbuntowany skrzat i puścił mu porozumiewawcze oczko.
- Woow, dzięki. I z pewnością pozdrowię - powiedział nieco zaskoczony jego hojnością. Ale wyciągnął garść galeonów i wręczył je skrzatowi. Ten przeliczył i schował resztę oddając Cortezowi. Chłopak zaczął zmniejszać butelki i chować między kieszenie, przy ostatniej się zatrzymał i chwytając odkręcił.
- Myślę, że kuzyn się nie obrazi, że będzie już rozpoczęta. No a my też musimy się przecież napić co nie? - Rzucił do Ziomka na co na jego mordce pojawił się szkaradny uśmieszek. Zdradzający Cortezowi, że cwany skrzat dobrze wiedział co robi dając dwie dodatkowe butelki. No i znali się wystarczająco długo by wiedział, że Cortez od tak stąd nie odejdzie nie wypijając z nim ani jednego kielona... Pfu szklanki. Bo Ziomek nie dał się dwa razy prosić i już postawił na ladzie dwie wysokie szklanki. Aleksander ze zgrozą spojrzał na nie.
- Emmm, ale pamiętasz, że to Ivan? - Upewnił się nalewając mu już przezroczystego trunku, a szkło tylko wydawało kolejne Gul gul gul. Nalał prawie pełną, po czym sobie polał, no tak może z ponad pół szklanki.
- No co ty Cortez... Wstyd rodzinie przynosisz! - Roześmiał się Ziomek i powąchał zawartość szklanki. Aż mu chyba przeczyściło całe drogi oddechowe, bo zaczął kichać i kręcić nosem.
- Na Merlina! Czyś ty oszalał? Będzie dobrze jeśli przy tym się cały nie opluję i nie osmarkam - burknął Aleksander i podniósł szklankę wyżej.
- No to za spotkanie! - Rzucił skrzat i wypił wszystko dwoma duszkami. Chłopak potrząsnął głową z niedowierzaniem i zaczął upijać zawartość kilkoma łykami, przerwa, by w ogóle złapać oddech. Później znów wypił, aż pozbył się alkoholu z szklanki.
Poczuł jak w głowie mu już szumi. A to tylko pół szklanki było i tak w siebie wmusił ten paskudny alkohol. Żart strażnika baru nabierał sensu. Faktycznie tymi pięcioma butelkami mógłby spokojnie upić całą szkołę na jakiejś uroczystości szkolnej.

Edit:

Po pewnym czasie i po wypiciu dwóch kolejnych szklaneczek Cortez czuł się ostro pijany. Ruszył do wyjścia chwiejnym krokiem.
- Czekaj Cortez, w takim stanie cię złapią już za rogiem, trzymaj eliksir. Pomoże ci na kilka minut, akurat zdążysz dojść do Ściany - powiedział Ziomek i podszedł do chłopaka sam nieco się chwiejąc. Nie ważne jakby miał mocną głowę, właśnie wypił trzy wysokie szklanki Ivana. A to nie lada osiągnięcie.
Wolał też nie rzucać tak cennej mikstury Ślizgonowi, choć wiedział, że ten miał dobry refleks, to jednak nie w takim stanie.
Cortez wziął flakonik i odkorkowując wypił całą zawartość.
Zadziałał błyskawicznie, pozostawiając w ustach dziwny metaliczny posmak, za to upojenie zniknęło, jak ręką odjął.
- Dzięki - powiedział już wiedząc jak ten Ziomek może tyle pić.
- Dobra Ziomek, ja lecę, do następnego spotkania - rzekł i odkładając flakonik ruszył do wyjścia.
- Tylko pamiętaj o pozdrowieniu tego pijaka! - Rzucił skrzat i wrócił za swoją ladę. Pewnie by pić dalej... Tym razem coś co nie smakowało jak czysty spirytus z magiczną dawką ognia.
Zastanowił się, czy z Dymkiem faktycznie było już aż tak źle, że ktoś pokroju Ziomka nazywał go pijakiem?
- Pamiętam - odpowiedział w drzwiach i zniknął. Wolał nie sprawdzać jak długo działał eliksir.

z/t

Wychodziło na to, że gotowanie faktycznie było ich bezpieczną czynnością, która ratowała tę relację. Leonardo musiał śmiało przyznać, że przyjemnie spędził czas z @Padme A. Naberrie u boku, poza tym przyrządzili pyszne danie i jeszcze im zostało, tak więc mogli zabrać ze sobą. Nie musiało to jednak oznaczać końcówki wieczoru, będącego formą mocniejszego nawiązania przyjacielskiej nici porozumienia. Gryfon po poplamieniu ubrań, zaprezentowaniu się bez koszulki i rzuceniu idiotycznego żartu nie miał pojęcia czego spodziewać się po towarzyszce, ale coś w jej dziwnym skołowaniu trochę go zaniepokoiło. Cóż, widywała go w ogóle bez ubrań, a tu brak koszulki sprawiał problem? Tak czy inaczej nie był na tyle nietaktowny, aby bezpośrednio zapytać o co chodziło; wmawiał sobie, że aż tak go to nie interesuje. Zamiast tego, radośnie rozprawiając o fenomenalnych naleśnikach, po których faktycznie jego usta opuścił niewielki płomień, postanowił zaprowadzić Pandę w inne miejsce. Teraz to on miał szansę bardziej się wykazać! Poprowadził ciemnowłosą wgłąb kuchni, odnajdując sekretny bar, o którym wiedziało bardzo, bardzo mało osób. Skrzat Irek dobrze znał Leo i pozwalał mu tutaj przychodzić, żeby potrenował robienie drinków za prawdziwym barem, a nie na blacie kuchennym w nowym mieszkaniu. Cóż, biorąc pod uwagę fakt, że znalazł pracę... Chyba się opłacało!
- Jakby ktoś pytał - to miejsce nie istnieje - mrugnął wesoło do Padme, odstawiając torbę i stając za barem. Miał tutaj wszystko, co było mu potrzebne do szczęśliwego robienia drinków. - Moja kolej - uśmiechnął się słodko, przygotowując sobie parę rzeczy na szybko. Irka akurat nie było, chociaż Leo miał wrażenie, że jakiś cień przemknął przy drzwiach, gdy już się usadowili. Skoncentrował się na swoim zajęciu (chociaż oczywiście mógł słuchać i rozmawiać!). Nie zastanawiał się długo co przyrządzić Padme, w pamięci zanotowało mu się, że lubiła rum - klasyczne daiquiri wydawało się idealną opcją. Zmrożony kieliszek odstawił na bok, a od shakera wrzucił kostki lodu i wlał odmierzone ilości białego rumu, świeżutkiego soku z limonki (wycisnął go tu i teraz, dla stuprocentowej pewności) i syropu cukrowego, który również na szybko przygotował. Nie bał się przy tym drobnych zabaw w postaci podrzucenia tej czy innej butelki - ponad wszystko nie pozbywał się uśmiechu, pozwalając aby w oczach jaśniały mu radosne ogniki. Kiedy w końcu wszystko wymieszał, odcedził drinka i podsunął Padme przyzdobiony cząstką limonki kieliszek.

5

- Nie odbieraj tego zbyt personalnie, mało kto wie o istnieniu tego miejsca - pocieszył dziewczynę. Chyba nie musiał tłumaczyć, że jako imprezowicz po prostu trafiał do takich pomieszczeń. Najpierw przypałętała się jakaś zabawa kogoś starszego, potem Leo kilkukrotnie spotkał skrzata Irka w kuchni... I tak jakoś ich współpraca się nawiązała, dzięki czemu Gryfon mógł korzystać z baru kiedy tylko chciał. Bardzo wygodny układ, swoją drogą. Ciepło panujące w barze wcale mu nie doskwiera, przypomina o zamkniętej przestrzeni klubu - jednej z niewielu, w których nie czuł się źle. Vin-Eurico zawsze wolał spędzać czas na świeżym powietrzu, ale potrafił odnaleźć kilka miejsc, które służyły mu za oazy.
- To miejsce założył Irek - skrzat, który rozumie, że uczniowie czasem chcą się napić czegoś mocniejszego. Pozwalał mi tutaj trenować, zanim dostałem pracę w klubie - wyjaśnił. W pierwszym odruchu zabrał się za sprzątanie, a potem dotarło do niego, że mimo wszystko nie pracuje i sam również może się napić. Przygotował sobie identyczne daiquiri, mając nadzieję, że chłodny drink nie będzie mu gryzł się ze smakiem liścia mandragory. Z doświadczenia wiedział, że piwo odpadało, bo posmak był nie do zniesienia. - Nie narzekam - przyznał szczerze, podpierając się łokciami o bar, tym samym pochylając łagodnie w stronę Krukonki. Parsknął śmiechem na to stwierdzenie, że jest "obiecującym uczniem"; spoważniał trochę za to, słysząc swoje drugie imię. Zawsze żałował, że dostał takie ładne, bo i tak było bagatelizowane przy pierwszym. Ach, życiowe problemy!
- Cóż, trafiła mi się praca w zajebistym klubie i szczerze mówiąc w ogóle nie brałem pod uwagę, że zdecydują się na kogoś z takim marnym doświadczeniem. Jak teraz tak o tym myślę, to być może właśnie fizyczność może mieć spore znaczenie. Wiesz, nie ma problemu, żebym coś gdzieś przyniósł czy zaniósł, a poza tym z pijanymi ludźmi drobne osoby mogą sobie nie radzić. Te cechy są z pewnością ważne teraz, jak magia szwankuje. - Cieszył się, że dostał taką szansę. Może chodziło o to, że ładnie wyglądał za barem - wszystko jedno, bo uczył się i zdobywał doświadczenie. Upił łyk drinka, zastanawiając się co jeszcze może dodać. - Sam nie wiem, podoba mi się to po prostu. Mieszanie napojów, dobieranie ich do ludzi. Zresztą, wiesz ile można się przy okazji dowiedzieć? Ludzie faktycznie gadają po alkoholu - zauważył, doskonale wiedząc, że sam nie potrzebuje procentów, aby zagadać rozmówcę na śmierć.

Wiedział, że ich ostatnia rozmowa o jego pracy przepełniona była nieporozumieniami i źle dobranymi słowami, ale i tak nie spodziewał się teraz czegoś tak miłego. Zastygł na chwilę w bezruchu, z drinkiem w połowie drogi do ust; uśmiechnął się szczerze, a daiquiri wróciło na blat. Cieszył się, że dziewczyna zobaczyła jego entuzjazm - wystarczyła chwila za barem, aby na swój sposób odżył.
- No nie wiem - stwierdził jednak, zostając przy opinii, którą wyraził już wcześniej. - Stałość nie jest moją najlepszą cechą. Na chwilę obecną nie wyobrażam sobie lepszej pracy. - W pełni zgadzał się, że na siedzenie za biurkiem po prostu się nie nadaje (a jak uznał Ezra, był na to po prostu za gorący). Oczekiwał od życia trochę więcej i teraz, jako student, wykazywał się sporą kreatywnością i wiele czasu spędzał poszerzając swoją wiedzę w ten mniej banalny sposób. Leonardo chętnie wyjeżdżał i nie potrafił usiedzieć długo na miejscu, a teraz i tak całkiem solidnie zakotwiczył się w Wielkiej Brytanii. Nie miał pojęcia jak to się stało, że postanowił oficjalnie znaleźć dom właśnie na tych wyspach, skoro nigdy się nad tym nawet nie zastanawiał. Cóż, na tej samej zasadzie wplątał się w dobrze prosperujący związek.
- Twierdzisz, że jeszcze nie umiem? - Palnął w formie przechwałki. Padme znał, zatem dostrzegał u niej bardziej subtelne znaki, niż u innych. Ekspertem by siebie nie nazwał, bo mimo wszystko Gryfon miewał problemy z taktem (albo raczej jego brakiem) i wyczuciem. - Ha, na szczęście ja nie jestem śpiochem, w łóżku wolę robić inne rzeczy... Ale muszę przyznać, że właściciel klubu poszedł mi bardzo na rękę w kwestii godzin, żebym nie miał dużych problemów ze studiami. Nie jest tak źle, serio - zapewnił dziewczynę, choć sam nie miał pojęcia jak mu się to wszystko układało. Jakimś cudem radził sobie z nauką lepiej niż w zeszłym roku, pracował trochę intensywniej niż w Miodowym Królestwie, a przy tym znajdował czas dla Ezry i nie przestawał ćwiczyć (chociaż treningi ograniczał do takiego minimum, że zaczynał za nimi tęsknić). Vin-Eurico cmoknął z niezadowoleniem, kiedy Padme wylała trochę swojego drinka - pospiesznie ruszył jej na pomoc z serwetką, w czuło-żartobliwym geście ocierając jej podbródek. - No nie, znowu to? Słońce, zacznę sobie myśleć, że to ja tak na ciebie działam... - Zostawił jej chusteczkę, przygotowując drugiego drinka, takiego samego. Miał nadzieję, że nie przesadza z ilością rumu, ale z drugiej strony Padme go nie powstrzymywała... A skoro sam pił jedynie odrobinkę, mógł zapewnić jej bezpieczny koniec wieczoru. Fakt faktem jeszcze się nad tym nie zastanawiał, nie biorąc pod uwagę, że procenty zbyt mocno uderzą dziewczynie o głowę.
- Teraz ty mi coś opowiedz, Paddie - poprosił, przeczesując palcami włosy i odgarniając niesforne kosmyki do tyłu.

Leo pokiwał głową ze zrozumieniem. Sam nigdy nie planował zostać w Wielkiej Brytanii na dłużej, bo choć się przyzwyczaił to krew miał gorącą. Teraz miał mieszkanie, którego wcale nie chciał porzucać, z osobą, której nie wyobrażał sobie zostawić. Nie myślał zbyt przyszłościowo, martwiąc się, że coś się pochrzani.
- Podróże to jest to - przytaknął. Wyjeżdżał kiedy tylko mógł i Padme doskonale o tym wiedziała - w końcu wyciągnął ją na weekend na Malediwy, nie? - Ale trochę przekonałem się do Wielkiej Brytanii, jakoś tak. Sam nie wiem. - Tęsknił za pogodą, tęsknił za kulturą, tęsknił za kuchnią i rodziną - a i tak nie planował wielkiego powrotu do Meksyku. Najwyraźniej związek z pewnym Anglikiem zapewniał Leosiowi wystarczającą ilość ciepła fizycznego i mentalnego.
- No już, już, żartuję - mruknął z rozbawieniem, widząc jak poważnie Naberrie odebrała jego słowa. Jego pewność siebie była dość zgubna, bo podszyta wieloma wątpliwościami. Leo wcale nie uważał siebie za takiego zajebistego, za jakiego próbował uchodzić. W tym temacie to w ogóle niewiele miał do powiedzenia, bo szalenie spostrzegawczy nie był - jedynie wtedy, gdy bardzo mu zależało. - No widzisz, szef wyraźnie zna się na ludziach.
Vin-Eurico dziurawej paszczy nie posiadał i zawsze go bawiło, gdy ktoś tak spektakularnie się czymś oblewał - sam dopiero co rozlał olej, jednak w zupełnie innej sytuacji.
- To bym się zmartwił, nie wiem co takiego robię - westchnął cierpiętniczo i teatralnie, wycierając blat, na który spadło parę kropel drinka. Słuchając dalej swojej rozmówczyni pokręcił się odrobinę po barze, sprawdzając wyposażenie i kręcąc głową z podziwem na widok tylu różnych alkoholi. Skąd Irek to miał... - O, serio? Na jaką? - Zainteresował się, niespiesznie dopijając swoje daiquiri.

Dopiero co rozmawiali o cukierni, a tu zmiany. Leo wydawało się, że Panda jest zadowolona ze swojego miejsca pracy, ale w gruncie rzeczy on sam nigdy na Miodowe Królestwo nie narzekał, a do Luny poszedł szczęśliwy jak nigdy. Początkowo z szerokim uśmiechem słuchał Krukonki, nie ukrywając pewnego rodzaju dumy - cieszył się jej szczęściem i osiągnięciami.
- Paddie, gratuluję, to zajebiście - wyrzucił z siebie w końcu, z odrobiną tej dobrej, pełnej podziwu zazdrości. Dziewczyna szybko zgasiła jego entuzjazm, nie pokazując ani odrobiny radości. Vin-Eurico zmartwiło nieco to sceptyczne podejście, przekrzywił głowę z zaciekawieniem. - Spróbować nie zaszkodzi, nie? - Rozumiał, że klimat restauracji mógł średnio odpowiadać Padme, ale zacząć miała dopiero od kolejnego miesiąca i teraz nie było co się zastanawiać. Zasady zasadami, wszystko do przeżycia... a jeśli nie, to nikt jej tam siłą nie trzymał.
- Na własny biznes masz jeszcze czas, a zobaczenie jak to wygląda od środka tylko pomoże. Spróbuj, najwyżej zrezygnujesz. Może pozytywnie cię zaskoczą? Jestem pewny, że tego buca też do siebie ostatecznie przekonasz - dodał, a nie było w tym wcale sztucznej uprzejmości. Leo przecież widział zalety Naberrie...

Życzył Pandzie jak najlepiej, więc w momencie w którym miała takie wątpliwości zamierzał ją po prostu wspierać. Wiedział, że zmiany mogą być bardzo nieprzyjemne, zresztą nie chciał aby wpakowała się w coś, co przysporzy jej kłopotów. W jego mniemaniu otrzymanie takiej pracy było czymś niesamowitym i Padme chyba wiedziała, że to jej niezwykłe umiejętności pozwoliły tego dokonać. Włożyła wiele czasu i pracy w to, aby wykształcić takie zdolności, a teraz ktoś to doceniał; nie wszyscy, ale na świecie zawsze brakowało sprawiedliwości.
- Huh, czekaj. - Zamrugał kilkakrotnie, mając wrażenie, że trochę się pogubił. Brak entuzjazmu to jedno, niepewność tak samo - ale taki strach? Szczere wyznanie, że po prostu nie i tyle? Leonardo szybko zamotał kieliszkami, taka by Krukonce ani przez chwilę nie brakowało napoju idealnego do zwilżenia gardła. Potem zostawił w końcu bar, siadając na stołku obok dziewczyny. - Paddie, skoro nie chcesz, to tego nie rób. Próbowanie jest w porządku, ale nie zmuszaj się do niczego.
Nie miał pojęcia jakim cudem ciemnowłosej udało się tak szybko przejść do tematu jego związku z Ezrą, ale tylko uniósł kącik ust, zastanawiając się co odpowiedzieć. Zupełnie nie czuł jeszcze żadnych efektów spożywanego alkoholu, ale fakt faktem pił mniej od Padme - niezbyt miał ochotę, ot co.
- To jest dobre pytanie - przyznał, pocierając lekko kark z odrobiną zakłopotania. Początki mieli raczej trudne. - Hmf, nie wiem, zaprzyjaźniliśmy się i... I pocałowałem go po pijaku. - Och, to brzmiało beznadziejnie. Prawda była taka, że wtedy Leo zupełnie nie zdawał sobie sprawy, że w ogóle mógłby żywić większe uczucia do kogoś tej samej płci - nie brał tego nawet pod uwagę, a tamten pocałunek uważał za pijacki wyskok. - Nie mam pojęcia czemu, nie pytaj, moja podświadomość chyba wtedy zaszalała. W każdym razie jakoś tak się zaczęło, ale chcieliśmy się dalej przyjaźnić... No i na wakacjach dotarło do mnie, że chcę jednak czegoś więcej. - Coś zakuło go w klatce piersiowej, gdy przypomniał sobie rozmowę na moście i przeklęte dwa tygodnie unikania Ezry, który przecież go odrzucił. Po jego minie Padme mogła łatwo wywnioskować, że tamta informacja wcale nie rozwiązała wszystkich problemów, a Gryfon przed osiągnięciem szczęścia musiał trochę pocierpieć. Cóż, spośród wszystkich ludzi powinna wiedzieć niemal najlepiej, że Leo nigdy się w taki sposób nie zakochał, a ulokowanie uczuć w taki sposób było dla niego ogromnym szokiem. - Dał mi szansę - dodał trochę ciszej, na zakończenie. Wiedział, że uczucia Krukona są prawdziwe i ich związek przestał być taki "na próbę", ale szczerze mógł przyznać, że dalej starał się udowodnić, jak bardzo doceniał ofiarowaną mu szansę.

Zaśmiał się krótko na to stwierdzenie panny Naberrie, które było boleśnie prawdziwe. Leonardo związków miał przerażająco dużo i musiał przyznać, że wiele dziewcząt ucierpiało na jego miłosnych poszukiwaniach i niesubtelnych zabawach. Nikogo nigdy nie zamierzał zranić, ale faktycznie jego wybór partnera mógł być niezłym szokiem. W Obserwatorze długo było o tym głośno, jednak żaden z nich nie kusił się na potwierdzanie czy przeczenie plotkom o pocałunkach czy zmianach w relacji. Gryfonowi wydawało się, że rozegrali to wszystko na spokojne, powoli, bez pośpiechu...
- Ironia losu - przyznał, uśmiechając się szerzej na uprzejmie zapewnienie Padme. Nie lubił przejmować się opiniami innych, ale tych ważnych dla siebie ludzi i tak słuchał. W końcu zaraz po pierwszym pocałunku z Ezrą poleciał do Fire, chcąc poukładać sobie myśli; odrzucenie przedyskutował zarówno z przyjaciółką, jak i siostrą. Leo potrzebował akceptacji, chociaż tylko od pewnych szczególnych osób, dla których skoczyłby w ogień, albo zrobiłby więcej jeszcze bardziej głupich rzeczy. Aktualnie śmiało mógł przyznać, że na pierwsze miejsce wysunął się właśnie Clarke...
- Czekaj, w jakim sensie? - Z trudem powstrzymał śmiech, spoglądając na Krukonkę z rozbawieniem i niedowierzaniem. - Pokusy wielkiej nie ma, bo mimo wszystko go kocham i nie szukam sobie nikogo innego, ale... No wiesz, nie da się zapomnieć tylu przygód z kobietami. Jeśli pytasz tak ogólnie, to nie, Padme, nie jestem gejem i chyba śmiało mogę powiedzieć, że Ezra również. - Prawda była taka, że to na mężczyzn zwracał mniejszą uwagę - tak jakby nie zmieniło się nic poza tym, że oprócz wszystkich pań był też Ezra, ten jeden wyjątek, który bezapelacyjnie skradł mu serce.

Problem Leo z ogarnięciem swoich uczuć odbijał się również na tym, jak bardzo nietrwałe stawały się niektóre jego relacje. Obawiał się w pewnym sensie takiego ustatkowania się, wiecznie dążąc do nowości i zmian. Dlatego tak podróżował, zmieniał partnerki i w życiu mu przez głowę nie przeszło branie ślubu czy zakładanie rodziny. Wiedział, że kiedyś to zrobi - chciał dzieci, chciał obrączkę na palcu. Ciężko było mu sobie wyobrazić robienie takich akcji teraz, nawet gdy był w szczęśliwym związku...
- Chciałaś... Paddie. - Skrzywił się leciutko, nie wiedząc co w ogóle na to odpowiedzieć. Tego typu wyznania przypominały mu, jak bardzo Krukonkę skrzywdził swoim szczeniackim zachowaniem. - Nie wydaje mi się, że był ze mnie dobry materiał na ojca, także no... - Odchrząknął cicho. Teraz zresztą to się nie zmieniło, nie wyobrażał sobie mieć dziecka, dopiero kończąc studia. Rodzicielstwo było piekielnie trudne i o ile Leo uwielbiał dzieciaki, o tyle własnych zupełnie nie planował. Poza tym to nie była tylko jego decyzja i nie miał pojęcia skąd w ogóle wzięły im się te tematy.
- Nie rozumiem o co pytasz - westchnął, znacząco poważniejąc. - Nie chcę kogoś innego. Ani kobiety, ani mężczyzny - ale jeśli coś miałoby się wydarzyć, to chyba... Nie wiem, Padme, dalej bardziej podobają mi się kobiety - przyznał w końcu, rozważając czy brzmiało to bardzo źle czy tylko trochę. Cóż, taka była prawda. Nie podobali mi się wszyscy - podobały mu się panie i Ezra, przyćmiewający całe otoczenie. Leo nie pociągał aż tak Lysander, Rasheed czy jakikolwiek inny mężczyzna. Mogło tak być, że to tylko Clarke miał ten urok? I, co warto dodać, zdaniem Gryfona w żadnym stopniu nie umniejszało to jego męskości.

Odetchnął w duchu z ulgą, gdy temat potomka został zakończony. Cieszył się, że Padme nie chowała żadnego żalu i byli w stanie normalnie o tym porozmawiać. Nie chciał jej skrzywdzić, nie chciał jej odrzucić - a mimo wszystko to zrobił, tym samym niszcząc wszelkie jej marzenia dotyczące wspólnej przyszłości. Próbował zaoferować coś nowego, coś bardziej bezpiecznego. Krukonka wiedziała, że przyjaciół zawsze traktował jak najlepiej. Pozostawało mieć nadzieję, że i teraz tak się uda...
Zamyślił się na chwilę, bo w gruncie rzeczy pytanie Naberrie podsunęło mu trochę materiału do przemyślenia. Samo opowiadanie o tym jak zaczął się jego związek z Ezrą był czymś dziwnym, bo w gruncie rzeczy nie miał pojęcia czemu go pocałował wtedy pod wieżą Gryffindoru. Z biegiem czasu faktycznie łatwiej było to zrozumieć i gdyby miał się tłumaczyć, to coś by wymyślił. To była ciekawość, to było potraktowanie takiej bliskości jak coś o wartości nieistniejącej. To był tylko pocałunek, który miał mu przynieść nieco ukojenia - nic więcej. Okazał się jednak swego rodzaju przepustką do przyswajania innych wiadomości, bo do tamtej pory Vin-Eurico stopniowo uczył się jak inaczej postrzegać przyjaciela. I cóż, choć całował się już wcześniej z mężczyzną po pijaku, to Clarke okazał się być tym jedynym.
- Też się cieszę - znowu się uśmiechnął. Chciał dopytać, czy może Padme była w stanie zadeklarować coś podobnego, ale zmieniła temat na bardziej świąteczny. Gryfon lubił Boże Narodzenie, o ile tylko spędzał je w gronie rodziny lub przyjaciół. Niezbyt obchodziły go te kiczowate ozdóbki, gdy nie miał obok kogoś, komu faktycznie życzył wszystkiego co najlepsze. - Oj tam. Będzie też ajerkoniak i dobre żarcie - zaśmiał się, a na pytanie dziewczyny wzruszył ramionami. - W sumie nie wiem, nie rozmawialiśmy o tym jeszcze. Ja tam nie wiem czy mam gdzie wracać, bo znając moją rodzinkę, to wszyscy będą w rozjazdach. - Zarówno Amala, jak i Dimas, poświęcali swojej pracy mnóstwo czasu i nie było dla nich problemem wyjechanie na okres świąteczny, aby zająć się jakimiś chorymi zwierzakami w Afryce, albo dokończyć książkę o tajemniczej odmianie pegazów pojawiającej się w Indiach. Kwestia przyzwyczajenia, Leo nie miał do nich wcale żalu - byli szczęśliwi, a dla niego i tak znajdowali trochę czasu, choćby to miały być inne terminy niż te odgórnie narzucone. Tego roku przemknęło mu nawet, aby zorganizować przyjacielskie święta i może kogoś zaprosić do mieszkania -
nie omawiał tego z Ezrą, także zachował to dla siebie i teraz. - A ty?

Rozmowa z Padme trochę ruszyła Leo do rozmyślań - o ile usilnie odpychał od siebie tematy dzieci (Merlinie, miał dwadzieścia jeden lat i powtarzał klasę, co on się przejmował?), o tyle święta były prostsze. Próbował przypomnieć sobie, czy ktoś z rodzinki ostrzegał go o nieobecności, ale nic konkretnego jeszcze nie wiedział. Obiecał sobie, że czym prędzej popyta Ezrę o jego plany, żeby spróbowali się jakoś zgrać. Przy okazji fajnie byłoby też się dowiedzieć co planują znajomi, bo zorganizowanie świątecznej kolacji nie było tragicznym pomysłem.
- Czemu nie? W sensie, dlaczego tak nie chcesz do domu? - Zapytał ostrożnie, intuicyjnie wyczuwając, że temat może być drażliwy. Nie znał dokładnej sytuacji rodzinnej Padme, mimo wszystko prawie rok utrzymywali trochę większy dystans, dodatkowo dziewczyna wyjechała i miała parę problemów. Leo brał pod uwagę, że coś mogło się nieźle zmienić, a on nie jest w temacie. Pokiwał zaraz głową na jej propozycję, z niejakim uśmiechem kwitując fakt, że mieszkanie w Hogsmeade to był jednak dobry pomysł. Szukając go był przekonany, że to tymczasowy wynajem i po skończeniu Hogwartu również o tym miejscu zapomni; pokochał kamienicę i pokochał kawalerkę, innego mieszkania sobie nie wyobrażając. Wszystko miało być zapewne kwestią czasu, bo ileż można siedzieć w ciasnym mieszkanku blisko starej szkoły?
- No pewnie, zgadamy się jakoś - zgodził się. Padme była idealną osobą, żeby upomnieć się o świąteczne ciasteczka!

Jakim cudem z tak radosnej, normalnej rozmowy, przeszli do czegoś takiego? Leo wiedział, że coś jest nie w porządku już w momencie, w którym Padme zamilkła tajemniczo i zajęła się papierosem. Sam dym tytoniowy zupełnie mu nie przeszkadzał, w szczególności taki z intrygującą wiśniową nutką. Vin-Eurico nie był palaczem, ale okazyjnie się czymś zaciągał - o wiele bardziej zawsze zależało mu na sporcie i zdrowiu. Cóż, do alkoholi miał słabość, także co się oszukiwał...
- Uhm, pamiętam - przytaknął, coraz bardziej zaniepokojony. Denerwował go ten niechętny uśmieszek, ale jednocześnie Gryfon nie dodał nic więcej, aby nie spłoszyć przyjaciółki. Bolało go, jak mało mówili mu ważni dla niego ludzie, ale Krukonka sama właśnie postanowiła to naprawić. Leo lubił wiedzieć, że ludzie mu ufają na tyle, żeby powierzyć trochę więcej informacji. Obracał nerwowo w palcach pusty kieliszek, obserwując towarzyszkę i słuchając jej uważnie. Przebiegł go nieprzyjemny dreszcz, gdy wyobraził sobie jak musiała się czuć - tak zdradzona przez kogoś, kto powinien zawsze o nią dbać. - Ej, Paddie, nie... - odstawił szklankę tak niedbale, że o mały włos nie spadła za bar. Vin-Eurico chwycił dziewczynę za rękę i przyciągnął ją z powrotem, zamykając w szczelnym uścisku. Nie mógł pozwolić jej tak po prostu wyjść, zapłakanej i w dodatku odurzonej procentami. Może faktycznie przesadził z tym rumem...
Zdecydował, że przez chwilę będzie po prostu cicho - bycie dosłownym oparciem było w jego przypadku najprostsze. Chciał dać Naberrie czas na uspokojenie się, na wyrzucenie z siebie wszystkich emocji. Nie szeptał żadnego "już dobrze", czekając aż skończą jej się łzy, a oddech przestanie być tak urywany.

Nie powinna martwić się tym, że Leo nie dochowa tajemnicy - nie mógł jej jednak winić, gdyby sądziła inaczej. Był lojalny, niestety jej zaufanie już raz stracił. Prawdopodobnie to dlatego teraz poczuł dodatkowy upór, aby słowem nie pisnąć. Potrafił być przyjacielem, poważnie. Musiał teraz to udowodnić Krukonce, która w jego ramionach wydawała się tak niesamowicie drobna. Vin-Eurico przez chwilę czuł się dziwnie, znowu mając ją tak blisko siebie.
- Nie powiem - zapewnił ją stanowczym tonem. Nie przejmował się plamą na koszulce. Sięgnął za bar po serwetki, podając kilka ciemnowłosej, aby w razie czego doprowadziła się nieco do porządku. Dobrze, że już przestała płakać - gorzej, że wyglądała na naprawdę załamaną. Gryfon szybko pożałował robienia tak mocnych drinków, które wypiła zdecydowanie za szybko.
- Dziękuję, że mi zaufałaś - dodał jeszcze, łagodnie, cicho i przede wszystkim szczerze. Dobrze było odczuć na własnej skórze, że faktycznie miało się to zaufanie od drugiej osoby. Leo pamiętał jak odetchnął, kiedy dowiedział się najważniejszych faktów z życia Blaithin i dalej miał z tyłu głowy myśl o tym, jak bardzo chwilami drażniła go skrytość Ezry. Chciał pokazywać swoim bliskim, że naprawdę mogą mu wszystko powiedzieć. Chciał być tą podporą, której być może potrzebowali. Chciał być po prostu dla nich ważny...
- Chcesz iść do domu?

Wszystko go bolało.
Względnie dobry humor opuścił Mefistofelesa w momencie, kiedy ten przekroczył próg Menażerii u Nanuka i wylądował na ścieżce do Hogwartu. Okazało się, że mimo wszystko spacerek przez pół Hogsmeade, a potem spory kawałek terenu należącego do zamku, to nie jest aż taki drobiazg. Noxowi po prostu nie chciało się przebierać nogami, męczył go każdy oddech, a poza tym drażniący był ten subtelnie zapadający zmrok. Ogólnie, to wszystko było źle - z wyjątkiem trzymanego terrarium z żółto-czarnym pytonem, który zmierzał na spotkanie ze swoim nowym właścicielem. Sam Ślizgon nie zastanawiał się do końca nad konsekwencjami swoich czynów; dopiero kiedy wylądował przed obrazem chroniącym Pokój Wspólny Hufflepuffu, to zorientował się, że niezbyt to wszystko przemyślał.
Najwyraźniej w grę wchodziło przeznaczenie, bo zaraz na korytarzu pojawił się @Neirin Vaughn w towarzystwie @Jack Moment. Nox mógł zatem odetchnąć w duchu i podać rudzielcowi terrarium, z wyraźną ulgą przyjmując brak dodatkowego obciążenia.
- Chyba nie muszę wyjaśniać? - Palnął, wykazując się przy tym niesamowitymi zdolnościami w kwestii składania życzeń. - Tak mi się data rzuciła w oczy, więc... Myślę, że się dogadacie. Bardzo pilnie potrzebowałem kogoś, kto się nim zajmie - dodał jeszcze, głosem cichym i zachrypniętym, bo na więcej nie było go stać. Miał jeszcze rzucić na odchodne "najlepszego", a potem zniknąć za zakrętem, ale doszedł do bardzo bolesnego wniosku, że nie miał co ze sobą zrobić. Albo po prostu nie chciał nic ze sobą robić? Wizja kolejnej nocy przepełnionej koszmarami wcale nie była kusząca... - Macie jakieś plany? Świętujecie? Bo jeśli nic konkretnego, to znam fajne miejsce... I jestem ci winny piwo - przypomniał Neirinowi, gotów poprowadzić obu panów do sekretnego baru znajdującego się na terenie Hogwartu.