Wyjątkowo był pozytywnie nastawiony do ferii. Co prawda milion razy sprawdził, czy na pewno mogą sobie na nie pozwolić - od dopilnowania, kto zajmie się sklepem po zastępstwo w pracy oraz dokończenie aktualnych projektów. Tak, by nie myśleć, że coś mu ciąży.
Oczywiście pomijając fakt, że w torbie ma nowy projekt, który zamierza zacząć na wyjeździe, ale... To nie jest istotne. Sam sobie dawał dwa dni, zanim zacznie tęsknić za pracą. A to i tak naiwne przesadzanie. W rzeczywistości pewnie wysiądzie po kilku godzinach i uzna, że wczesny wieczór to idealna pora do posiedzenia nad runami. Widok na góry, zachód słońca, kubek kakao i starożytna klątwa do urozmaicenia. Brzmi idealnie.
Bagaże nie były problemem, lewitując kawałek za brunetem, kiedy szedł przez korytarz. Rozmyślał, czy powinien coś zrobić, skoro rzekomo jest tutaj "opiekunem", acz nie przypomina sobie, by poza rozgoszczeniem się dostał dokładne wytyczne. Zresztą, co to za problem, przypilnować grupkę dzieciaków?
Grupkę dzieciaków, z których każdy ma dostęp do magii i zapewne minimum kilku jest animagami, hipnotyzerami, jasnowidzami czy Merlin jeszcze wie kim. To zadanie może nie być takie proste, jak się z pozoru wydaje. Ale trzeba być optymistą, nie jest tutaj sam.
Nie pamięta już, kiedy sobie ostatni raz pozwolił na wakacje. Nic zatem dziwnego, że nie umiał w pełni się rozluźnić, reagując niemal natychmiast, jak wizbook dał o sobie znać. Otworzył owy jeszcze przed wejściem do pokoju, spodziewając się tragedii albo innej katastrofy. Okazało się, iż to tylko wiadomość od Akaiaha. Odpisał na nią, zanim zamknął książkę, chowając ją chwilę po tym do kieszeni płaszcza.
- Ładnie tutaj - ocenił, otwierając drzwi do ich pokoju oraz wchodząc do środka. I napotykając pierwszy problem.
Jeśli rozeznał się dobrze, są tylko dwa łóżka.

@Hayaiel Sæite, @Liselotte Merricks

Nie podzielał pozytywnego nastawienia swojego brata. Czuł się strasznie spięty. Nie tylko z powodu opuszczenia sklepu i bezpiecznych, znanych mu kątów, co z faktu zostania jednym z opiekunów wycieczki. To nie brzmiało jak wypoczynek, tylko zwykła zmiana obowiązków. Był zażenowany swoim niskim poziomem asertywności w kontakcie z lawiną próśb i zbijania wszelkich negatywnych argumentów przez Jahleela. Tak więc zgodził się dość niechętnie, niemalże odczepnie, starając się z całych sił nie pożałować podjęcia tej decyzji. Uprzedzenia i negatywne nastawienie, mogą jedynie narobić problemów.
W ciszy podążał za bratem, nie zaszczycając ich przewodnika choćby spojrzeniem, na zakończenie spotkania jedynie skinąwszy z grzeczności głową. Półprzymknięte powieki, roztworzyły się szerzej dopiero w momencie gdy wszedł do pokoju. W pierwszej chwili nie zwrócił uwagi na łóżka, całą swoją uwagę kierując natychmiast w stronę okien. Rozpościerający się widok na ogromny masyw górski nieco go zaniepokoił. Czy tu nie będzie zbyt widno? Jednak nie powiedział Jahleelowi o swoich obawach, za moment wyciągając różdżkę z rękawa płaszcza, aby wyczyścić miejsce, na którym za moment spoczęła jego walizka.
Dopiero gdy usłyszał słowa pochwały dla apartamentu, zainteresował się mocniej wyglądem pokoju. Szybkie spojrzenie w stronę łazienek, szaf, łóżek oraz rozmieszczeniem innych przedmiotów pozwoliło mu stwierdzić, że te apartamenty były strasznie źle zaplanowane. Zupełnie jakby ilość gości ani ich preferencje nikogo nie obchodziły. Nie rozumiał dlaczego ktoś uznał, że to w porządku, aby damy dzieliły ten sam pokój z mężczyznami, zaś ogromne szafy zajmowały niespełna jedną trzecią powierzchni apartamentu - nie wspominając o ilości łóżek. Koedukacyjne pokoje nastawione na rozwijanie kontaktów społecznych?
Ostrożnie zajrzał do wnętrza jednej z wnęk, w nadziei iż napotka za drzwiami jakieś dodatkowe pomieszczenie, czy też przejście do innego pomieszczenia. Ku rozczarowaniu, nic podobnego tam nie znalazł. To była zwykła szafa. Odwrócił się w stronę brata w oczekiwaniu.
- ...

 Spośród małej grupki przemierzającej właśnie hotelowy korytarz, Liselotte bez wątpienia wyglądała na najbardziej entuzjastyczną wobec całego wyjazdu. Nie żeby była jakąś wielką entuzjastką pilnowania, by banda naelektryzowanych emocjami nastolatków wróciła do domu w jednym kawałku a podczas pobytu nie narobiła głupot, jednak optymistyczna natura nie pozwalała jej zbytnio martwić się tym, co złego może się wydarzyć podczas tych niedługich przecież ferii. Nie mogła się już doczekać spokojnych wieczorów z książką i dziergania przy kominku; robiła to też na co dzień, tylko bez widoku majestatycznych Alp tuż za oknem — okno jej osobistej sypialni wychodziło na ścianę sąsiedniego budynku, z reguły nie było więc na co popatrzeć.
 Tymczasem po przekroczeniu progu pokoju pierwszym, co przykuło uwagę Merricks była oczywiście panorama ośnieżonych gór. Nie przejęła się nawet eleganckim wystrojem wnętrza, mijając je jak gdyby nic i zatrzymując się tuż przy samej szybie. Można by się wręcz przestraszyć, że gotowa była wyjść oknem, byle tylko być bliżej zapierającego dech w piersiach obrazu. Na szczęście nie postradała zmysłów do reszty, toteż po pierwszej chwili zachwytu obróciła się wreszcie, by zerknąć na resztę pomieszczenia.
 — Ależ tu jest pięknie! —zakomunikowała współtowarzyszom, choć mieli przecież własne oczy i prawie na pewno podzielali jej zdanie. — Mogłabym stąd nawet w ogóle nie wychodzić. — Oczywiście wyjść prędzej czy później będzie by musiała, gdyby jednak przyszło jej spędzić cały wyjazd w pokoju, nikt nie usłyszałby od niej ani słowa skargi. Dla uwieńczenia dobrego otwarcia ferii pozostawało już tylko bez opamiętania rzucić się na łóżko w stylu starych wycieczek szkolnych, gdy biegło się na złamanie karku by tylko zająć sobie najlepsze miejsce.
 Oczy przeskoczyły z jednego posłania na drugie, potem przewędrowały po reszcie pokoju. Dopiero teraz spostrzegła cień konsternacji na twarzach obu panów i wreszcie dotarło do niej, czemu nie przyłączyli się do niej od razu w wyrażaniu zachwytu nad miejscem ich pobytu. Ale nie byłaby sobą, gdyby zaraz nie znalazła rozwiązania.
 — No to nie wiem jak wam, ale mi się podoba — podsumowała, jak gdyby nic przysiadając na krawędzi leżanki i zaraz kładąc się na niej całą górną połową ciała. Mogła mieć te prawie trzydzieści lat, ale takie małe zwyczaje z lat szczenięcych nadal sprawiały jej niewymowioną przyjemność. A że przy okazji uniknęła tyrańskiego zawłaszczenia sobie któregoś z łóżek: win-win situation, jak to mawiają młodzi. Czas, żeby się wszyscy rozchmurzyli.