Gdy do resortu przybył Boris, zachwyciło go piękno fasady budynku oraz wystrój jaki był obecny w holu oraz na recepcji. Widział tam czarodziejów w każdym wieku, niektórzy zerkali do swoich waliz, sprawdzając zapewne, czy niczego nie zapomnieli, inni rozmawiali ze sobą o sprawach codziennych. Zagumov nie znał nikogo z nich, więc od razu udał się do swojego pokoju, w którym nie zastał nikogo. Postanowił rozłożyć zawartość swojej walizki w jednej z szaf, by móc zacząć od zwiedzania pokoju, w którym znajdowała się duża łazienka,w której znalazł szlafroki z wygrawerowanym swoim imieniem, co wydało mu się sympatycznym gestem. Oprócz tego zauważył dwa, duże łóżka, rozmiarami przypominające te w jego domu. Gdy skończył obchód swojego tymczasowego lokum i utwierdził się w przekonaniu, że jest na razie jedynym lokatorem, postanowił położyć swój prezent od hotelu na jednym z łóżek, by jego współlokatorzy przez przypadek nie zajęli mu wygodnego miejsca do spania.

Góry. Wespucci zawsze lubił góry. Wielogodzinne wycieczki, podczas których mógł wypatrzeć jakieś ciekawe rośliny. A i te widoki. Po prostu wspaniale. Enrico dotarł do ośrodka lekko spóźniony, ale miał nadzieję, że impreza całkiem się nie rozkręciła bez niego. Chciał zabawić się po raz ostatni, przed swoimi ostatnimi latami...

Gdy wszedł do przestronnego pokoju zobaczył poukładane rzeczy kilku osób. Już wie, że sam tutaj nie będzie. Żeby to nie były marudne dzieciaki... zaraz, przecież tu nie ma tylko uczniów. Właściwie, średnio go to obchodziło. Miał się sam świetnie bawić. Inni mu w tym nie przeszkodzą. Usiadł na brzegu wolnego łóżka i zaczął się rozpakowywać. Nadal cisza. O tej godzinie, pewno wszyscy poszli się bawić... Nagle Enrico zrozumiał, że miał jeszcze w recepcji donieść jakiś dokument, bo coś się nie zgadzało. Taki burdel tu mają...

Wyszedł na dosłownie kilka minut. Całe formalności zajęły ponad pół godziny. Gdy wreszcie uświadomił się, jaki tutaj panuje chaos i bycie zorganizowanym nie jest najlepszym pomysłem, wrócił do pokoju. Myślał, że będzie nadal sam... Gdy jednak otwarł drzwi do pokoju, ujrzał mężczyznę. Młodego, znaczy na pewno młodszego od Wespucciego. Leżał sobie na łóżku. Szybko jednak, zwrócił uwagę na jego lewą nogę. Miał ją nienaturalnie wyprost... Ah.. no tak... ma ją usztywnioną. Pewno zrobił sobie coś na stoku. Szkoda w sumie. Wespucci chcąc zakończyć niezręczną ciszę, jaka nastała i w głowie Wespucciego dłużyła się strasznie odparł...

- Nieźle się Pan urządził... - nieśmiało kontynuował - Taki niezby dobry początek wyjazdu.

Nie czekając, ani tym bardziej nie oczekując odpowiedzi, zasiadł wygodnie na swoim łóżku, gdzie jeszcze znajdowało się kilka książek do poukładania na półkach. Tak, nawet na wyjazd musiał zabrać ze sobą pracę.

Boris wrócił do pokoju poobijany, mokry i bardzo zmęczony swoją niedawną przygodą na zboczu góry. Miał nadzieję, że będzie w stanie dość szybko się wykurować, by ponownie podjąć próbę zdobycia urwiska oraz pozwiedzania innych ciekawych miejsc w okolicach kurortu oraz nawiązać nowe znajomości.
Jedyne, co zmieniło się od jego ostatniego pobytu w tym pomieszczeniu, to ilość walizek, które nie mogły należeć do nikogo innego, niż jego nowi, tymczasowi współlokatorzy. Po pewnej chwili, położył się na swoim łóżku, które było jeszcze bardziej wygodne, niż zapamiętał. Gdy tak wypoczywał i rozmyślał nad swoimi ostatnimi czynami, jego powieki zaczęły mu coraz bardziej ciążyć, aż do momentu, gdy do pokoju wszedł starszy, na oko wyższy mężczyzna, który wyglądał na lekko zmęczonego "Pewnie zadyszał się na schodach"- pomyślał Zagumov.
Gdy usłyszał jego pytanie, lekko się uśmiechnął i cicho roześmiał. Następnie postanowił odpowiedzieć, patrząc jednocześnie, jak starzec zasiada na łózku i zaczyna robić coś z książkami.

-Wie Pan, jak to jest. Nie patrzyłem pod nogi i spokojna górska wycieczka zamieniła się w akcję ratunkową- tu Rosjanin ponownie się zaśmiał, po czym postanowił przyjrzeć się dokładniej swojemu rozmówcy i książkom, którym układa, jednak z tej odległości niczego nie mógł dostrzec.

-Tak z ciekawości się spytam... Kim Pan jest i co to za książki, jeżeli można wiedzieć?

Książki, sporo książek. Po co mu było aż tyle? Nie wiedział tego nawet Wespucci. Pakując się w pośpiechu na wyjazd zgarnął to, co miał pod ręką, bez przebierania w tytułach. Bardzo rozbawiło go tłumaczenie nieznajomego, chociaż zdawał sobie sprawę, że nawet on niejednokrotnie uszedł z życiem podczas swoich szalonych wypraw. Zapytany o to, kim jest, oraz co to za książki, odłożył jedną, którą z nudów zaczął przeglądać.

- Jestem zlepkiem materii, który nieustannie kroczy ku upadkowi. Jestem strukturą tak nietrwałą i delikatną, jak porcelana, jednocześnie będąc pancerny. Jestem starym, zrzędliwym starcem - przez chwilę milczał, by po chwili dodać - Enrico Wespucci, nauczyciel zielarstwa w Hogwarcie. Te książki natomiast to część mojej pracy. Układam nowy plan nauczania bazując na swoich doświadczeniach, oraz tej literaturze - wskazał na regał, uginający się od książek.

Stary nauczyciel z Hogwartu... W sumie to nie sądził, żeby wiedział cokolwiek o losach osób po ostatniej wojnie czarodziejów, a zwłaszcza o jego dziadku, który był chyba nieco starszy od tego człowieka tutaj. Jego nadzieją było to, że zna zakamarki Londynu i wie, gdzie ktoś mógłby ukrywać się przez długi czas. Sama myśl o Hogwarcie nie była niczym specjalna, ot szkoła gorsza od Durmstrangu, w której istnieją sztuczne podziały i nadmuchiwana rywalizacja. Nikt stamtąd nie wychodzi silny, tylko ludzie zbici w nieliczne grupki, którzy zdobywają pozycje dzięki kolesiostwu.
Bardziej zastanowiła go dość długa wypowiedź w niespodziewanej, filozoficznej można by rzecz formie. Wydawało mu się, że dalsze zgłębianie tej znajomości może mu się w pewnym sensie przydać. Przecież zawsze warto mieć blisko siebie osobę, która ma całkowicie inne spojrzenie na świat niż chociażby motłoch z jego biura.

-Ciekawe, naprawdę zafascynowała mnie Pańska wypowiedź. Myśli Pan, że mógłbym się czegoś z nich nauczyć podczas krótkiego leczenia?- zapytał z tonem niepewności w głosie Rosjanin

Wespucci, więc możliwe że z południa kontynentu, jeżeli poprawnie rozumował Zagumov, co zdarzało mu się ostatnio zaskakująco rzadziej niż by tego chciał.

-Boris Zagumov, Zastępca Szefa Biura Bezpieczeństwa Ministerstwa Magii. Jest Pan Włochem, jeżeli dobrze zgadłem, tak?

To zdziwienie na twarzy nieznajomego i jego reakcja na wywód o życiu. Powinien się tego spodziewać, zadając Wespucciemu pytanie z cyklu "egzystencjalnych". Często rozmyślał w samotności, a właściwie w towarzystwie roślinek, jakimi opiekował się ostatnio. Zresztą. Wyglądał na jakiegoś korpo-szczura z ministerstwa, co taki może rozumieć... Właściwie nic.

- Każda wypowiedź jest na swój sposób fascynująca, nawet te najprostsze komunikaty, jakich w naszej mowie pełno. - w końcu, według Wespucciego nawet jedno słowo było fascynujące, przyczyna jego użycia, okoliczności, odbiór komunikatu. Nikt i nic nie odbierze takiego komunikatu jednakowo - Czegoś z nich nauczyć? Z każdej książki, niezależnie o czym by nie była, wyniesiemy nową wiedzę. Pytanie, czy wiedza w ten sposób zdobyta nam się kiedykolwiek przyda. Jeśli tak, to w jaki sposób. Ta na przykład jest o właściwościach roślin z Ameryki Południowej. Inna o roślinach stosowanych w medycynie. Tutaj sam musi Pan sobie odpowiedzieć na to, czy nauczy ona czegoś potrzebnego, co później będzie można wykorzystać - kontynuował wywód, podając młodemu człowiekowi obie książki.

Nie spodziewał się, że którakolwiek go zachęci. Chociaż, na jego miejscu poczytałby tą drugą. Bardziej praktyczna wiedza, niż informacje o jakimś krzaku rosnącym w lasach Amazonii, których na pewno nigdy w życiu nie zobaczy na oczy.

Zagumov. Nie brzmiało to zbyt brytyjsko. Być może dlatego, jego umysł mógł wychwycić jakiś obcy akcent. Polski? Nieee… Chyba jeszcze dalej na wschód. O! I ministerialny krecik mu się trafił. Ci, którzy tam pracują to ludzie? Kurka wodna. Zawsze myślał, że to jakieś skrzaty, oddane wyłącznie pracy. Korposzczur w okazałości. Jak przechodził niedaleko Ministerstwa Magii, zbierało go na wymioty, nie mówiąc już o przebywaniu w jego murach... Wespucci miał chyba ewidentnie jakąś alergię na resortowe korposzczury. Bingo! Enrico jest Włochem, chociaż nie tak dokładnie. Powinien dopisać sobie do CV i poprosić kierownika o awans. Zaraz, kim on jest? A, tak. zastępcą szefa biura bezpieczeństwa. Znał już wielu ludzi takich, jak on. Poza murami Ministerstwem ich życie nie istniało, a tu proszę. Taki okaz się trafił Wyjątek jakiś.

- Bardzo mi miło, Panie Zagumov. Zgadza się. Jestem Włochem. W pewnym stopniu. Ojciec był Włochem, matka zaś Angielką. Ostatecznie w moich żyłach płynie zarówno ciepła, południowoeuropejska krew, jak i ponura angielska. Wypad z Londynu i tego okropnego miasta to coś, na co od dłuższego czasu czekałem.

Boris tak siedział i zastanawiał się, zastanawiał się i siedział, nad tym, którą książkę wziąć. Z jednej strony wiedza o południowo amerykańskich roślinach mogłaby mu się przydać podczas niespodziewanej, przymusowej wycieczki, jeżeli w Ministerstwie zorientują się co się stało, z drugiej strony, jego obecny stan zdrowia nie był najlepszy, więc może jakieś magiczna jagoda z podnóża alpejskiej góry, pomogłaby mu przyspieszyć powrót do dawnej formy. Chociaż w zasadzie, kolejny taki uraz mógłby mu pomóc w opóźnieniu powrotu do biura, co wydawało mu się kuszącą opcją, jeżeli patrzeć, że mógłby kontrolować długość trwania urazu, chociaż w jakimś najmniejszym stopniu.

-Poprosiłbym tę o roślinach stosowanej w medycynie. Myślę, że w obecnej sytuacji może okazać się przydatna. Muszę się z Panem zgodzić, opuszczenie Londynu i tej szajki z Ministerstwa, to najlepsze co mogło mi się przydarzyć w ostatnich dniach

Zagumov miał szczerą nadzieję, że nie spotka podczas ferii nikogo z kim miał styczność w pracy, ponieważ ryzykował tym odpowiadaniem na niewygodne pytania, co niezbyt mu się teraz uśmiechało.

Dosyć rozważny wybór. Wiedza o leczniczych roślinach zawsze się przyda. Książka uniwersalna, można powiedzieć. Sam Zagumov wydawał się natomiast dla Wespucciego trochę tajemniczym człowiekiem. Trudno to sensownie wytłumaczyć, ale wydawało mu się, że Zagumov popadł w jakieś problemy. Nazwał swoich współpracowników szajką. Ewidentnie się z nimi nie dogaduje. Enrico postanowił puki co jednak się tym nie przejmować, traktując go tak, jak innych - nieufnie, zupełnie jednak tego nieokazując.

- To zrozumiałe w Pana sytuacji. Na stronie 52 powinien znajdowac się wykaz roślin pomocnych przy takich urazach. Lekarzem nie jestem, ale myślę, że pomogą. Jakby Pan chciał, to mam nawet przy sobie jedną z nich... -odparł spokojnie Wespucci.

Lekarzem nie był, jednak doświadczenie w prestiżowych laboratoriach wprost mówiło mu, co pomoże na jaką okoliczność. Właściwie, to przypomniału mu się, że miał udać się do SPA, żeby trochę się zrelaksować. W sumie, mógłby się udać tam z nieznajomym...

- Właściwie, to miałem udać się do SPA. Może zechciałby Pan również się tam udać? Chwila relaksu dobrze Panu zrobi. Jeśli będzie Pan chciał, pomogę Panu tam przejść.

Właściwie to nie wiedział, czy nowopoznany skusi się. Zabrzmiało to trochę gejowo, ale cóż. Stary facet też chciał się chwilę zabawić jeszcze...

/ZTx2