Rozłożyłam się na kanapie pokoju wspólnego z całą masą książek - czekał mnie naprawdę trudny sprawdzian z opieki nad magicznymi stworzeniami, a szczerze powiedziawszy w tamtym czasie nie byłam wielką amatorką tego przedmiotu - obcowanie ze zwierzętami bywało miłe, nie miałam jednak aż takich predyspozycji jak mój brat, poza tym sama teoria wchodziła mi dość ciężko - przynajmniej jak na moje naukowe standardy, bo pewnie w porównaniu do mniej zdolnych uczniów nie miałam na co narzekać. Zaczęłam wkuwać te wszystkie informacje dotyczące hipogryfów i robić z tego notatki - znajdujący się wokół ludzi byli dla mnie dość mocno rozpraszający, dlatego przypuszczałam, że prawdziwą naukę będę mogła zacząć dopiero w nocy. Wiedziałam, że ojciec by się wściekł, gdyby wiedział, że jego czternastolatka zamiast się wysypiać przesiaduje całe noce nad książkami, miałam jednak ambicje, i świadomość tego jak ważne mogą być moje oceny w przyszłym życiu.

Wracam z treningu Quidditcha naprawdę późno i nie da się ukryć, że jestem cholernie zmęczony - kapitan ciśnie nas jak tylko może, bo zależy mu abyśmy w końcu przełamali złą passę zwyciężając w rozgrywkach. Wchodzimy z chłopakami do Pokoju Wspólnego i kierujemy się ku schodom, żeby ogarnąć kwestię łazienki, lecz wtedy moją uwagę przykuwa drobna brunetka, otoczona stertami papierów, siedząca na kanapie nieopodal naszego kominka. Rzadko widuję Cię w takim roztargnieniu, a już tym bardziej uczącą się po nocach, dlatego żegnam się z chłopakami i podążam w Twoim kierunku.
- Hej mała - rzucam opierając miotłę o brzeg kanapy i badawczo Cię mierząc - Co słychać?

Zatonęłam w nauce do reszty, starając się jakoś odseparować od płynących zewsząd hałasów. Szło mi na tyle dobrze, że skupiona na magicznych stworzeniach absolutnie nie byłam w stanie usłyszeć, ani w ogóle zorientować się, że zaraz obok stoi Cassian i na dodatek jeszcze coś mówi. Dopiero po chwili, gdy do moich uszu dotarł jego śmiech wynikający najwyraźniej z mojego nadmiernego skupienia na nauce, wybudziłam się z letargu i spojrzał na niego półprzytomnym wzrokiem.
- Hej - odparłam cicho, wciąż jednak czując dość mocne zdezorientowanie - Próbuję zdać sprawdzian z ONMS, trochę nie mam czasu na pogaduchy
W tamtym czasie rzadko zdarzało mi się być chłodną dla brata. Wtedy jeszcze mieliśmy świetne relacje i mimo że coraz mniej czasu spędzaliśmy razem to zawsze doskonale się dogadywaliśmy. Jednak irytacja związana z nadmiarem nauki dawała mi się we znaki, więc byłam lekko oschła wobec brata.

Rzadko zdarza się, żebyś Ty, moja mała, najsłodsza na świecie siostrzyczka, była oschła, dlatego niemal natychmiast odczuwam niepokój. Jestem raczej typem rozrabiaki, więc Twoja nadmierna, absolutnie niezaspokojona ambicja momentami naprawdę mnie martwi. Jestem pewien, że osiągniesz wielkie sukcesy, dzięki swojej ciężkiej pracy i zdolnością, ale mimo wszystko wolałbym, żebyś trochę więcej czasu spędzała na zajęciach bardziej beztroskich. Oczywiście, wiem, że jesteś lubiana, wiem, że masz przyjaciół, ale naprawdę, czy czternastoletnia dziewczyna musi aż tyle czasu spędzać na siedzeniu z nosem w książkach?
Zaglądam Ci przez ramię i widzę materiał dotyczące hipogryfów, gryfów i jednorożców - parzystokopytne to stosunkowo łatwy materiał, szczególnie biorąc pod uwagę moje predyspozycje do zwierząt.
- Pomogę Ci - mówię - Daj mi kwadrans, wezmę tylko prysznic
Nie czekając na jej odpowiedź idę w kierunku dormitorium.

Naprawdę nie chciałam jego pomocy - już wtedy byłam do bólu samodzielna i absolutnie nie cierpiałam, gdy ktoś mnie wyręczał, nawet jeśli chodziło o drobiazgi. Wiedziałam jednak, że Cassian jest dokładnie taki ja - uparty jak osioł, dlatego skoro już zaoferował swoją pomoc, to nieszczególnie miałam inne wyjście niż skorzystanie z niej. Może to i lepiej? Dochodziła już dwudziesta druga, przede mną wciąż jeszcze była masa materiału, zaś opieka nad magicznymi stworzeniami raczej nie była moją mocną stroną. Poza tym okazja do spędzenia większej ilości czasu z moim bratem nie nadarzała się zbyt często, chyba, ze podczas ćwiczeń oklumencji albo w domu, dlatego finalnie stwierdziłam, że to niezły pomysł i oczekując powrotu brata uporządkowałam rozłożone książki oraz notatki.

Biorę prysznic jak najszybciej to możliwe, a następnie zakładam na siebie luźniejsze ciuchy. Ojciec zapewne przetrąciłby mnie, że chodzę po mugolsku, ale tak było mi wygodniej już po zajęciach. Zbiegłem po schodach, aby do Ciebie dołączyć - ku mojemu zdziwieniu nie byłaś obrażona, że zamierzam Ci pomóc, sprawiałaś wręcz wrażenie chętnej, co było tak nietypowe, że tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, iż faktycznie tej pomocy potrzebujesz. Siadam po turecku na kanapie obok Ciebie i bez słowa biorę podręcznik dokładniej przeglądając Wasz materiał. W gruncie rzeczy nie ma w nim nic szczególnie trudnego, więc myślę, że damy radę uwinąć się z tym całkiem szybko.
- Może zacznijmy od hipogryfów - mówię i zaczynam Ci opowiadać, bo wiem, że mowa potoczna jest bardzie przystępna niż sztywne, podręcznikowe ramy. Zaczynam od charakterystycznego procesu powitania, a następnie przechodzę do karmienia i pielęgnacji. Jedyne co Ci pozostaje to słuchać.

Mimo całej dumy i niechęci do przyjmowania pomocy, cieszyłam się, że mam Cassiana. Oparłam się o jego ramię i przymknęłam oczy wsłuchując w te wszystkie wiadomości dotyczące hipogryfów. Choć mówił dość szybko to nie miałam problemu z wyłapaniem potrzebnych informacji - w gruncie rzeczy jego opowiadanie nie dawało mi nowej wiedzy, raczej pomagało uporządkować to co już wiedziałam, ale właśnie tego potrzebowałam. Poza słuchaniem korzystałam również z tego, że brat był starszy przy okazji zadając mu dodatkowe, bardziej wgłębione w temat pytania, nawet jeśli nie miały mi się one przydać na sprawdzianie to warto było poszerzyć swoją wiedzę.

Pojmujesz w opór szybko i nie ma w tym nic dziwnego, skoro jesteś moją siostrą, niemniej dziwi mnie to, wcześniej rzekomo miałaś z tym problem. Czyżby to kwestia braku wiary we własne siły? Nie mam zielonego pojęcia, jednak cieszę się, że tak sprawnie nam idzie, bo doskonale wiem, że ani ja, ani Ty nie chcemy spędzić całej nocy wkuwając coś w pokoju wspólnym. Kiedy jestem już pewien, że przekazałem i uporządkowałem całą wiedzę jaką mogłem Ci przekazać o hipogryfach, płynnie przechodzę do kolejnych stworzeń. Opowiadam powoli, starając się jednocześnie przekazać jak najwięcej informacji, i zaciekawić Cię, aby ta wiedza nie była sucha i nudna. Idzie nam naprawdę dobrze, a zaciekawienie powoli rysujące się na Twojej twarzy jest zdecydowanie cenniejszą nagrodą niż dobre oceny.
- To co, mogę Cię przepytać? - pytam trochę przed pierwszą, po kilku godzinach wkuwania.

Zaczęło nam iść naprawdę sprawnie - czasem myślałam, że Cassian mógłby być naprawdę dobrym nauczycielem i choć dzisiaj wiem, że to nie była ścieżka dla niego, to wtedy jego sposób przekazywania wiedzy był dla mnie fascynujący i zdecydowanie przystępniejszy niż to co pakowano w nasze głowy w szkolnym murach. Choć przebrnięcie przez materiał zajęło nam kilka godzin to czułam jakbym wiedziała zdecydowanie więcej niż w przypadku żmudnego, całonocnego kucia.
- Pewnie - odparłam i zabrałam się za odpowiadanie na kolejne pytania, które w gruncie rzeczy nie wydawały mi się już aż tak trudne, choć pewnie jeszcze kilka godzin temu, po usłyszeniu takich zadań, chwyciłabym się za głowę albo popłakała. Bez problemu udzieliłam odpowiedzi na pierwsze, drugie i trzecie czując, że wzrasta we mnie duma. Cassian też nie szczędził mi pochwał, zaś na jego twarzy widniał serdeczny uśmiech, który utwierdzał mnie w przekonaniu, że jednak coś tam wiem.

Zadaję Ci jedno pytanie i bez problemu udzielasz dobrej odpowiedzi - jestem pozytywnie zaskoczony, a dalej jest tylko lepiej. Sam nie mogę uwierzyć, że w tak krótkim czasie płynnie opanowałaś wszystkie informacje, ale kolejne zadane pytania wyłącznie utwierdzają mnie w przekonaniu, że moja mała siostrzyczka jest genialna. Oboje obawialiśmy się długiej nocy spędzonej przy książkach, a tymczasem okazuje się, że wszystko idzie jak z płatka.
- Nie mam więcej pytań - mówię uśmiechając się - Albo skończysz z wybitnym, albo ta szkoła zwyczajnie nie zasługuje na Ciebie.
Nawet tak nieprzyjemne rzeczy jak wkuwanie w Twoim towarzystwie wydają się niemal miłe. Jak dobrze jest mieć Ciebie w swoim życiu.

Zaśmiałam się z jego uwagi - bo choć była całkiem zabawna, to jednak wydawała mi się również bardzo krzepiąca, gdyż wszystko wskazywało, że moje obawy były jedynie efektem nadmiernej paniki.
- Dzięki Cassie - odparłam tylko, delikatnie wtulając się w niego - Za wszystko
Czułam się cudownie z tym, że mogłam liczyć na wsparcie tego człowieka, że miałam bratnią duszę - mimo posiadania licznych znajomych, tylko z nim mogłam być stuprocentowo szczera, bo nie musiałam się obawiać, że nie dotrzyma naszych rodzinnych tajemnic. Mimo wieku dojrzewania nie wstydził się mnie przed kolegami i zawsze mogłam na niego liczyć.
- Jak z Meg? - zapytałam cicho, lecz nie udało mi się uzyskać odpowiedzi. Zmęczenie dało mi się we znaki, co w połączeniu z późną porą sprawiło, że zasnęłam oparta o jego ramię.

Cieszę się z tego, że nie tylko udaje Ci się nauczyć na test, ale również, że spędzamy razem czas. Czuję niewyrażony spokój, błogość, niestety przerywa go Twoje pytanie. Czuję się nieswojo, bo choć jesteś jedyną osobą, która wie o całym incydencie to wolałbym o tym nie rozmawiać. Na pewno nie tutaj. Rozglądam się nerwowo po pomieszczeniu upewniając się, że nie ma tutaj nikogo, a gdy w końcu zdobywam się na odwagę, żeby Ci odpowiedzieć dostrzegam, że zasnęłaś.
Wzdycham krótko, lecz bez cienia wahania chwytam Cię tak, aby móc zanieść Cię do łóżka bez obudzenia - myślę, że po ciężkim wieczorze zasługujesz na spokojny, głęboki sen.

/zt x2