Drogi Finu,

Minęło raptem kilka dni, a ja już zaczynam odczuwać taki dziwny brak Twojej osoby. Nie umiem tego nazwać, nigdy przecież nie trzymaliśmy się aż tak blisko, a jednak… jednak teraz, kiedy Cię w ogóle nie ma nie mogę przestać uciekać w Twoją stronę myślami. Zastanawiać się co robisz, jak się miewasz, czy dużo śpisz, czy pijesz soki owocowe i spędzasz czas na robieniu rzeczy, które są dla Ciebie dobre.
Powoli planuję remont Twojego domu. Cassius zgodził się pomóc w odmalowywaniu ścian, mam nawet projekt czegoś, co może Ci się spodobać - mam taką nadzieję. Nie jestem profesjonalnym dekoratorem wnętrz…
Chciałabym umieć zapytać Cię jak się czujesz, czy sypiasz dobrze, czy dużo, co Ci się śni i czy tam gdzie jesteś też pada taki miękki śnieg, który staje się deszczem nim opadnie na ziemię. Jestem zagubiona w swoim przejęciu światem, łatwo mi było się izolować przez wiele lat, a teraz uczę się ponownie poświęcać uwagę ludziom na których mi zależy - nie jestem w tym najlepsza, ale jesteś takim człowiekiem, jednym z tych niewielu w stronę których dryfuję w głowie, którzy kradną krótkie chwile w ciągu moich przepełnionych chaosem dni.
Planujemy wyjazd do Stanów. Na chwilę. Uciec. Odpocząć. Nie wiem czemu, to była spontaniczna i dość głupia decyzja, ale myślę, że dawno nie byłam na wakacjach. Takich wakacjach od wszystkiego, nawet od ludzi których znam. Chciałabym, żebyś kiedyś pojechał ze mną na takie, co Ty na to?
Powiedz jak się miewa Sprytek, wiesz, ćwiczę od tamtego wieczoru magię leczniczą, żeby nigdy więcej nie dać się zaskoczyć. Nie wiem czy są zaklęcia, które mogłyby ugłaskać sztorm w Twojej głowie, ale jeśli są, to mam nadzieję, że je znajde.

Pisz do mnie czasem. Jeśli masz siłę i chęć. Jeśli nie masz wysyłaj puste pergaminy, cokolwiek. Chciałabym wiedzieć, że jesteś. Gdzieś tam. Gdziekolwiek ale jesteś.

Dina

Fin,

Ja w zasadzie w życiu nic nie muszę i wiem o tym, ale to Twój dom i jest dla mnie ważny. Chciałabym, żeby był dla mnie dalej ważny bez noszenia śladów tamtego incydentu. Cassius upiera się, żeby malować tam gołe baby, ale mam nadzieję, że się jedynie droczy. Chyba, że chcesz gołe baby...

To nie tak, że mnie nie boli Twoja nieobecność Fin. Boli. Tylko to ważny ból, to ból tęsknoty, stałeś się moim przyjacielem nawet nie wiem w którym momencie, choć znamy się tyle lat nigdy nie wydawało mi się, że jesteśmy sobie tacy bliscy - być może to przez to, że zawsze byłeś blisko, a dopiero kiedy Cię zabrakło uświadomiłam sobie, że sama Twoja obecność się dla mnie liczy tak bardzo. Wiele się uczę ostatnio o swoich uczuciach, sam mnie wiele nauczyłeś choć pewnie o tym nie wiesz. Myślę, że zaprzątasz też głowy innych osób, choć pewnie nie wiedzą jak do Ciebie dotrzeć. Ja mam ten plus, że wiem.
Syndrom odstawienia, czy jakkolwiek to nazywają medycy, jest trudny. Staram się przykładać bardziej do nauki magii leczniczej, ale to nie jest proste, a ja chyba nie jestem lotna w czymkolwiek poza eliksirami. Mam nadzieję, że będę wystarczająco dobra gdybyś mnie jeszcze kiedyś potrzebował. Ty, albo Sprytek. Albo ktokolwiek inny... uczucie bezsilności jest straszne.

Co do wyjazdu - zdecydowaliśmy już, że tego potrzebujemy. Nawet nie tyle po to,żeby odpocząć, co mieć przestrzeń na zrozumienie tego właśnie trzymania się za ręce. Nie umiem jeszcze powiedzieć, czy go lubię. Nie jestem pewna, czy wiem co znaczy lubić tak do końca - czuje pustkę kiedy nie ma go blisko, jednak... Czasem kiedy jest to bardzo mnie boli. Jedziemy za tydzień, jeszcze tylko po feriach na moment do szkoły. Taki spontaniczny wyjazd...
Pojedziemy kiedyś, później, wkrótce, jak już będziesz miał się lepiej - wybierzemy jakieś miejsce ja i Ty, będziemy leżeć na plaży, pić pina coladę z kokosów i mieć daleko w niepamięci tę parszywą zimę pełną porażek. Zobaczysz Fin, tak będzie. Może nie jutro, może nie za tydzień, ale tak będzie.

Pisz do mnie listy, proszę. Lubie wiedzieć, że masz powód by się na chwilę z tą rzeczywistością połączyć, choćby po to by mi napisać coś głupiego, jak na przykład co dziś jadłeś na śniadanie. Cokolwiek. Napisz mi jak wygląda Twój pokój, czym pachną perfumy Twojej mamy, odnajdź się dla mnie w tej przestrzeni w której jesteś, opisz mi ją. Będzie mi bardzo miło.

Myślę o Tobie.
Dina

Finn,

Postaram się zapanować nad jego inwencją twórczą, obiecuję. Rozmawialiśmy o czymś przyjemnym, może pamiątkowym. Zimowa sceneria, coś spokojnego... ale wiesz, Cassius zdaje się ma w głowie tylko gołe baby. Gdybyś widział jego pracownię...

Tak, Finan, uważam Cię za swojego przyjaciela. Myślę, że zawsze uważałam, nawet jeśli nie jestem najlepsza w okazywanie swojego przywiązania. Uczę się ostatnio bardzo dużo o sobie i o tym jak funkcjonuję między ludźmi. Uczę się uczuć, okazywania ich i tego, że nie zawsze muszę zakładać najgorszy scenariusz. Uczę się, że czasem można się miło zaskoczyć otwierając na innych, a nawet jeśli niemiło, to jest to pewna lekcja, której nie warto tracić. Jesteś moim przyjacielem Fin, nawet jeśli nie czujesz się nim w żaden sposób - przepraszam, jeśli nie umiem Ci tego tak pokazać, jak zapewne powinno się to robić. Kiedy myślę o Tobie, o nas i naszej relacji uświadamiam sobie, że od dawna było takie dobro w moim życiu, potrzebowałam tylko zdjąć łuski z oczu i teraz je dostrzegam.
Na wszystko przychodzi czas, może Ty również potrzebujesz go nieco więcej...
Oczywiście. Bardzo chętnie poćwiczę z Tobą zaklęcia. Pokój treningowy w Twoim domu jest jedynym pomieszczeniem, które właściwie nie ucierpiało podczas tamtego wypadku. Mam też dostęp do paru ciekawych książek, pokażę Ci jak wrócisz.

Nie umiem odpowiedzieć na Twoje pytania Fin, nie rozumiem miłości. Łatwo mi się o tym pisze w liście, kiedy nie muszę tego mówić na głos, jak wiadomo, rzeczy wypowiedziane w eter stają się prawdą, a tak wciąż mogę się łudzić, że nie wiem, że nie czuję, że nie rozumiem. Wiele lat wydawało mi się, że mnie nie można kochać - jestem zasraną pół-wilą, każdy kto próbował mieć ze mną coś wspólnego uwielbiał tylko to jak wyglądam. Puste relacje, nawet ludzie, których chciałam wciąż nosili w sobie cień, który widząc zadawałam sobie pytanie "Czy to wszystko jest naprawdę?". Nienawidziłam go przez wiele lat, tak jak on mnie. Wiem, że cokolwiek daje mi z siebie, cokolwiek ja daję mu jest prawdziwe, bo przez tyle lat nic nie obchodziła go moja gówno warta aura rusałki. Uwielbiam to co czuję kiedy o nim myślę i boję się tego jak nigdy w życiu niczego. Czy to ma sens?

Z Las Vegas przywiozę Ci jakąś niespodziankę i zostawię w domu. Jak wrócisz, to będziesz musiał ją znaleźć i powiedzieć mi, czy Ci się podoba.

Chciałabym umieć Ci pomóc, słyszałam kiedyś o takiej wróżbitce, która potrafiła podróżować snami. Chciałabym umieć być w Twoim śnie i pomóc Ci zmierzyć się z każdym w nim koszmarem, samej nauczyć się takiej siły, by się ze strachami brać za barki i stawiać im czoła. Nie wiem, czy powinieneś iść do szpitala, mam nadzieję, że Twoi rodzice podejmą słuszną decyzję. Obawiam się, że to co Ciebie boli to dusza, a na duszę żaden szpital nie pomoże, tylko czas i spokój. Znalazłam w Twoim domu gitarę, wygląda na całkiem nową. Mam nadzieję, że sowy doniosą Ci ją w całości, bo czasem nie wiem gdzie się te bydlęta szlajają - nic tylko oskubać i upiec na wolnym ogniu.
Nie ma takiej zepsutej rzeczy, której nie da się naprawić tak jak nie ma zamka, którego nie da się otworzyć. Musisz znaleźć klucz do swojego serca i zajrzeć tam, przywitać się z małym Finem, porozmawiać jak swój ze swoim. Może to muzyka? Chciałabym, żebyś spróbował.

Ja utonęłam całkowicie, nie wiem, czy mogę wrócić z tego zatracenia, ale przecież nie wyślę Ci Cassiusa w pudełku - poza tym obawiam się, że może nie pomóc w niczym a nawet pogorszyć sprawę. Wyślij mi kiedyś wspomnienie tego jak grasz, chętnie bym posłuchała. Może tędy droga..?

Dina

P.S. Nigdy nie dam się odrzucić, nawet o tym nie śnij.

Przepraszam, że tak długo zajęła mi odpowiedź. Podróż troche mnie zmęczyła i ta różnica czasowa daje się we znaki. Stany zjednoczone mają znacznie przyjemniejszą atmosferę niż Anglia. Choć może to kwestia Nevady, tu nawet zimną świeci słońce.
Mój Cassius.
To nawet w liście wygląda tak dziwnie, że nie wiem czy się do tego przyzwyczaję. Kiedykolwiek. To nie jest człowiek, którego umiałabym sobie wyobrazić jako czyjegokolwiek... z drugiej strony kiedy myślę, że miałby być czyjś inny niż mój robi mi się niedobrze i bardzo gorąco. Myślę, że ten wyjazd nam dużo daje. Widzę, że traktuję go trochę inaczej. Lepiej. Chyba... tak niewiele rozumiem.
Czy możesz mi powiedzieć o tym, kiedy byłeś tak zakochany? Na maksa? Tak, jak opisujesz - że wiesz, że się o Ciebie zatroszczy, zadba. Że wiesz, że się sam o kogoś zatroszczysz. Po czym poznać, że to wszystko jest naprawdę? Nie wiem kogo pytać, jedyną osobą z którą chciałabym o tym rozmawiać jest Cas, a on wiem, że nie wie.
Nie przepraszaj mnie za swoje emocje, Fin. To duży dar, że się nimi zechciałeś ze mną podzielić. Muszę Ci przyznać, że pomimo horroru całej sytuacji, kiedy wieczorem leżałam w łóżku czułam się wspaniale. Wiesz dlaczego? Bo ktoś mi zaufał. Ktoś poprosił mnie o pomoc. Ktoś będąc na skraju tragedii pomyślał właśnie o mnie jako o osobie godnej zaufania. Ty jesteś tym kimś Fin. Dałeś mi poczucie własnej wartości, proszę, nie przepraszaj za to. To tak, jakbyś przepraszał mnie za to, że zrobiłeś mi coś dobrego...

Sny są niebezpieczne, nie lubię swoich. Od dawna nie śniło mi się nic dobrego, jedyna chwila odpoczynku to ten moment kiedy nie śni mi się nic bo zasypiam zmęczona, otulona pościelą i gorącą skórą Cassiusa. Rozumiem Ciebie i Twoją potrzebę znieczulenia bardziej niż sądzisz, myślałam, że nigdy nie znajdę sposobu na tę ciemność, która zawisła nad moimi barkami kiedy wszystko zaczęło się zimą sypać.
Pomyślałam, że trochę muzyki może sprawić Ci przyjemność, ale niepokoi mnie Twój list Fin. Czy możesz mi powiedzieć co się stało..?

Finan, kto ma Twój okruszek... Komu oddałeś swoje wspomnienie? Twój list... czy myśl o pokazywaniu swoich wspomnień nudzi w Tobie niepokój? Dlaczego? Chciałabym, żebyś był pełny, chciałabym znaleźć to, co zgubiłeś, co oddałeś, czego nie masz. Pozwól mi sobie pomóc. Proszę…

Dina

Finan,

Odpoczęłam. Nie pamiętam kiedy tak bardzo… robiliśmy głupie rzeczy, przegrałam kupę kasy w krwawego barona, ale wygraliśmy dwa razy tyle w astroletkę, potem bawiliśmy się do białego rana i obudziłam się z obrączką na palcu w mugolskim areszcie dla pijaków i drobnych przestępców. Wyobrażasz to sobie? Nie pamiętam ani minuty z tamtej nocy…
Powiedziałam mu, że go kocham. On też… użył tego słowa. To było bardzo niespodziewane, bardzo spontaniczne. Myślę, że mu wierzę.
Finan, mówisz że dobrze mieć osobę na tym świecie, która Cię na nim trzyma ale sam nie chcesz takiej mieć. Dlaczego? Dlaczego sobie odmawiasz czegoś tak dobrego, czego szczerze wiem, że życzysz mi? Wiem, że masz rodzinę, masz przyjaciół, sama się uważam za jednego z nich i gdybyśmy rozmawiali pół roku temu nie umiałabym zrozumieć o czym do mnie mówisz. A jednak teraz jest inaczej, teraz wiem jakie to uczucie nie być samemu i jest piękne, tak piękne, że chciałabym by każda bliska mi osoba czuła się podobnie. Dlaczego nie..?
W zakochaniu jest szczęście i bardzo się boję, że ktoś Ci je zniszczył, ktoś zadeptał tę ścieżkę, zniszczył Twoje rozumienie tego uczucia.
I smutno mi z tego powodu Fin.
Ale też jestem wściekła…

Mama Gunnara mówiła mi, że zazdrość jest zdrowa. Uczyła mnie jak panować nad wściekłością harpii jaką mam przekleństwo nosić w genach. Mówiła mi, że zazdrość pozwala nam wciąż czuć nasze pragnienia, że kiedy zazdrościmy wtedy najszczerzej rozumiemy najskrytsze marzenia naszego serca…
Nie powinieneś się bać ciemności, ale wiedz, że to nie jest przyjaciółka… Samotność i zimno są kojące, wprowadzają umysł w letarg i pozwalają egzystować bez drżenia serca ale to nie jest życie. W ciemności przecież nawet nie kwitną kwiaty - wiem to ach jak bardzo dobrze. Zimno i cień były moim wyborem całe życie, Fin. Niczego nie żałuję bardziej jak zmarnowania tylu lat...
Chciałabym móc Cię kiedyś odwiedzić, mogłabym? Jak już poczujesz się lepiej. Pewnego dnia.

Opowiedz mi o tym, o tych zgubionych wspomnieniach, ja chcę chociaż spróbować pomóc Ci to odzyskać, odnaleźć, zrozumieć. Opowiedz mi o tym, nawet jeśli to jest dawno stracone, może jeśli zrozumiem to będę umiała naprawić wszystko jakoś inaczej? Może czymś innym? Czasami kiedy sypie się zegar naszego życia wystarczy zastąpić stare, wysłużone elementy nowymi, lśniącymi pasją i zaangażowaniem…
Nie pozwalam Ci myśleć o swoim końcu Fin. Ani dziś, ani nigdy, to bardzo daleko czas.

Nie wiem czego Sky w Tobie szukał, ale jeśli nauczyłam się czegokolwiek o budowaniu związku, o uczuciach i o funkcjonowaniu w życiu z drugim człowiekiem to raczej właśnie tego, by go akceptować nawet jeśli jest wybrakowany. Pokochać te braki, zrozumieć, że to z nich właśnie się składamy. Nie jestem idealna, Cassius, och na Boga, on nie jest idealny po stokroć, jest potworem. Ale kocham każdy cal jego potworności, dla mnie jest doskonały z każdym swoim brakiem, każdą nieumiejętnością, każdym demonem myśli. Jeśli Skyler nie umiał zaakceptować tego jaki jesteś nawet jeśli czegoś w Tobie brakuje, jeśli nie walczył o Ciebie takiego jakim jesteś, to może wcale nie był Ciebie wart..?

Widuje go czasem. Wydaje się dawać radę, wydaje się, że teraz prowadza się z jednym ze ślizgonów, trudno mi powiedzieć jaką mają relację. Moi znajomi nie mają o nim najlepszego zdania ale nie znam go, nie wiem, czy to co widzę jest u niego normalne czy nie.

Przesyłam Ci kilka zwojów o muzyce i podręcznik, który znalazłam w szkolnej bibliotece. Może coś Cię w nich zaciekawi?

Tu już ciemno... spokojnej nocy,
Dina