Aiden dotarł na tę ekskluzywną nieco "wycieczkę" dość późno. Ostatnio wiele spraw nie toczyło się po jego myśli. Jego rodzice znowu ześwirowali, praca nie szła tak jakby tego chciał, ogólnie wiele rzeczy mu nie wychodziło. Nie wiedział, czy on właściwie w ogóle chce jechać tutaj, w sam środek pustyni, właściwie nie wiadomo po co. Co niby mogło go tutaj spotkać, poza upałami i burzami piaskowymi? Ostatecznie jednak uznał, że skoro mają to być jego ostatnie wakacje w Hogwarcie, to z samego sentymentu dla jego szkoły, pierwszego i właściwie nadal jedynego miejsca, które mógł nazwać swoim domem, powinien się tam udać. Tak też zrobił. Dowiedział się w którym miejscu został zakwaterowany oraz z kim. Udał się do więc w pierwszej kolejności do swojego namiotu, żeby się tam rozłożyć licząc na to, że kogoś tam zastanie. I teraz pytanie - czy @Xion Grey, @Cassandra Hawkins i @Cassian Therrathiel byli na miejscu?

Przeklinając swoją głupotę, Kaia poprawiała na ramieniu pasek swojej ciężkiej torby. Pakowała się w biegu i nawet nie pomyślała o żadnym stosownym zaklęciu. Upał przypiekał skórę na jej ramionach, na szczęście oparzeń się nie bała - magiczne specyfiki i te sprawy. Tyle lat żyła w mugolskim domu wraz ze swoim tatą, że teraz, gdy mieszkała sama, czasem zapominała o fakcie bycia czarownicą. Wynurzyła się ze swoich rozmyślań i mrużąc oczy rozejrzała się po polu namiotowym, na które wreszcie dotarła. Dość szybko znalazła swoje nowe lokum i rozchylając poły namiotu, dostała się do środka. Odrzuciła swoje długie kruczoczarne włosy na plecy, by jej nie przeszkadzały, po czym stwierdziła, że za chwilę je zwiąże - pociła się niemiłosiernie. Co jej strzeliło do głowy, by wybrać się na wycieczkę na Saharę i to pod koniec jej trwania? Mogła przecież zostać w domu i zaszyta w czterech ścianach oddać się swojej pasji, którą było rysowanie.
Jej niebieskie oczy szybko rozeznały się w sytuacji, i z lekkim grymasem stwierdziła, że ktoś jednak jest w środku. Mocno ścisnęła pasek torby i wzięła głęboki wdech.

Chyba nie myślałaś, że będziesz miała własny namiot - zakpiła z siebie.

Ku jej zdziwieniu rozpoznała chłopaka. Był to Krukon z Hogwartu, chyba nazywał się Aldi czy jakoś tak.

Ze względu na panujące w tych rejonach upały Aiden dnie spędzał w namiocie, czytając jakieś książki, chłonąc wiedzę, która mogłaby być mu przydatna w Hogwarcie i poza nim... Tutaj się upałem nie przejmował, namioty miały zapewnioną odpowiednią magiczną ochronę przed temperaturami, chyba rzucono na nie to zaklęcie, którego się niedawno nauczył... Mógł więc spokojnie tutaj przesiadywać niczego się nie obawiając. Był właściwie sam, nie wiedział gdzie wywiewa jego lokatorów na całe dnie. A był jeszcze przy okazji w takim nastroju, że kompletnie nic mu się nie chciało. Leżał więc na hamaku i bawił się jakimiś starymi papierami. Ułożył origami w kształcie żaby z kartki wyrwanej z jego starego notatnika, który nie był mu już absolutnie do niczego potrzebny.
- Di siki! - wycelował różdżkę w żabkę, a ta zaczęła podskakiwać zgodnie z ruchami jego ręki, jak kukiełka na sznurku. W tej chwili do namiotu weszła jakaś dziewczyna, której wcześniej tutaj nie widział. Jego papierowa magicznie ożywiona żabka podskoczyła do niej i nagle znalazła się na jej ramieniu.
- Cześć... - powitał ją Aiden trochę niepewnie, przyjmując pozycję siedzącą. - Szukasz kogoś? Jestem tutaj sam... - miał wrażenie, że skądś znał tę dziewczynę. - Czekaj, ty jesteś z Ravenclawu, nie? Kojarzę cię chyba z Hogwartu.

Mechanizmy obronne Kaii szybko się uaktywniły i dziewczyna niemal odskoczyła, gdy coś leciało w jej kierunku, ale szybko zauważyła, że to papierowa żabka. Może i byłoby to słodkie, gdyby nie fakt, że nienawidziła płazów.
Lekko zepchnęła cosia z ramienia i zsunęła torbę na ziemię, po czym przesunęła ją pod ścianę namiotu.
Policzyła do trzech, wzięła głęboki oddech i po wypowiedzeniu w myślach kwestii, po chwili oznajmiła ją na głos:
- Tak, jestem na II roku studenckim w Ravenclawie. Kaia Lindsey. A ty? Również cię kojarzę. - powiedziała dość niepewnie i przysiadła na nieco przestarzałym tapczanie w centrum namiotu. Czasem naprawdę nienawidziła swojego charakteru. Międzyczasie zdjęła czarną gumkę z nadgarstka i związała nią włosy. Te niesforne zostawiła, by żyły swoim życiem. Na szczęście temperatura w dość przestronnym (jak na namiot) namiocie była modyfikowana magicznie, więc nie musiała się martwić o strużki potu cieknące po jej ciele.

- Jestem Aiden - odpowiedział jej, wstając i podchodząc do niej, cały czas celując różdżką w papierową żabkę, choć zapomniał o jej istnieniu widząc pojawienie się nieco niespodziewanego gościa, więc teraz, wiedziona jego różdżką, wykonywała jakieś dziwne ruchy. Stanął koło tapczanu, na którym usiadła i spojrzał na torbę, którą ze sobą przyniosła.
- Dołączasz do nas? - zapytał cicho, wskazując ręką z wciąż trzymaną różdżką na jej bagaże, a sterowana nią żabka obiła się o nie. Wtedy dopiero przypomniał sobie o jej istnieniu. Sięgnął po nią drugą ręką, zmiął ją w palcach i wrzucił do kosza na śmieci. - Fajnie mieć tu jeszcze jedną osobę. Oni... - tu wskazał na pozostałe legowiska - nie mam bladego pojęcia gdzie się podziewają, nawet ich nie widziałem, pewnie przychodzą tu późno i wychodzą wcześnie... O, spójrz! - sięgnął do swojej torby. Wyciągnął stamtąd zdjęcie świergotnika, które zrobił wczoraj. Nie wiedział właściwie po co, ale pokazał je dziewczynie. Pewnie po prostu chciał kontynuować rozmowę... - Zobacz co tu można znaleźć! To naprawdę fajne miejsce! - oczywiście trudno nazwać fajnym jego przygody w opuszczonej chacie kilka dni temu, z których wciąż pozostała mu pamiątka w postaci rozcięcia na nosie, ale poza tym...

Kaia przez chwilę patrzyła na jego starania podtrzymania rozmowy z zaciśniętymi ustami. Przez tyle lat w Hogwarcie uczyła się otwartości na ludzi, starła się utrzymywać z nimi w miarę dobre kontakty, ale zawsze i tak kończyło się to fiaskiem.
- Tak, dołączam do was na te parę dni. W sumie sama nie wiem, po co tu przyjechałam - powiedziała, nieco ściszając głos przy drugiej części zdania. Wzrokiem śledziła, jak żabka uderza o jej torbę. Wiedziała, że wygląda na totalnie niezainteresowaną, poważną i chłodną, ale w głębi duszy nawet cieszyła się, że jest tu ktoś, z kim może porozmawiać. Miała nadzieję, że uda się jej nie spalić w jego oczach przy pierwszej dłuższej rozmowie. Bo to była chyba ich najdłuższa rozmowa, jaką kiedykolwiek prowadzili.
- Może oni faktycznie robią coś, co powinno się robić po przyjeździe tutaj. Nie organizują żadnych akcji ani nic? - spytała, dyskretnie mu się przyglądając. Jego włosy przyciągały uwagę Kaii. - Zdjęcie jest naprawdę bardzo...ciekawe - dodała, patrząc na kolorowego świergotnika.

- Spoko... - odpowiedział jej parskając lekko śmiechem. - Kiedy tu przyjechałem, miałem dokładnie takie samo wrażenie. A teraz nawet polubiłem to miejsce, da się tu wytrzymać, chociaż... może faktycznie, bywają na świecie lepsze.

Pokazał jej zdjęcie świergotnika, po czym sam popatrzył na nie z uśmiechem i rzucił się na swoje legowisko, chwytając leżący tam notatnik.
- Być może... - odpowiedział, wzruszając ramionami i układając sobie poduszkę tak, żeby było mu wygodniej w pozycji półleżącej. - Na rynku w wiosce jest jakiś festiwal, ale mnie to tam za bardzo nie kręci. Gorąco tam, do tego... nie, to nie jest mój tryb spędzania czasu. Chciałem trochę poznać te okolice, zobaczyć jak żyją i funkcjonują tutejsi czarodzieje, jak tu wygląda świat magii, jak się tu żyje... Dlatego często stąd wychodzę i idę w bardziej odległe zakątki wioski, albo nawet na pustynię. Tutaj - podniósł lekko swój notatnik - zapisuję wszystkie swoje obserwacje i plany. Chciałem pójść wgłąb pustyni, ale ostatnio burza piaskowa się tam rozpętała i to trochę niebezpieczne. Więc dzisiaj siedzę tutaj i chciałem coś poczytać, może się pouczyć, ale... nie jestem jakoś w nastroju do tego... - rzucił gdzieś swój notatnik i przeciągnął się na legowisku, po czym włożył sobie ręce pod głowę i zamknął oczy, wzdychając i mrucząc rozkosznie. - Wziąłem ze sobą karty do Krwawego Barona, jeśli nie masz co robić...

Kaia cicho parsknęła śmiechem i przygryzła wargę. Sama wygodniej rozłożyła się na tapczanie i ignorując jego przeraźliwe jęki, powiedziała dość swobodnie jak na siebie:
- Festiwale i dla mnie są beznadziejną formą spędzania czasu. Wolę zająć się rysowaniem niż zagubić w tłumie ludzi...
Szybko ugryzła się w język i przeklęła w duchu. Po trochu rozumiała swój strach przed rozmową z ludźmi: za dużo potem analizowała; co mogła powiedzieć, a czego nie powiedziała.
- Dużo już zapisałeś w tym notatniku? - spytała, kiwając głową w stronę notatnika leżącego na ziemi. Wyjątkowo czystej. Chyba naprawdę nieczęsto przychodzili tu ludzie.
Kaia powoli przeniosła spojrzenie na sufit namiotu. Nie miała ochoty na grę w karty. Już potrzebowała nieco odpoczynku.
Może gdybyś spędziła z nim więcej czasu, a nie chciała uciekać, to przełamałabyś nieśmiałość i zachowywała jak normalny człowiek - pomyślała, ale na samą myśl jej policzki pokryły się różem. Już analizowała każdą głupotę, którą mogła palnąć.
Jej wzrok następnie przeniósł się po płótnie na bok namiotu, gdzie wisiały jakieś afisze. Nie chciało się jej wstawać, więc przymrużając oczy, usilnie próbowała odczytać, co przedstawiają. Jeden chyba zapraszał na festiwal, o którym wspominał Aiden, inne o jakiś ofertach podróży. Przy ostatnim mocniej zmrużyła oczy. Na fotografii poruszały się jakieś zwierzątka... Nigdy nie była dobra z Opieki Nad Magicznymi Stworzeniami, ale to nie zmieniało faktu, że uwielbiała wszelkie stworzonka. Tak więc niespiesznie podniosła się z kanapy i podeszła do ściany.
- Widziałeś? - spytała, a jej oczy zabłyszczały.

- Rysowanie... - powiedział pod nosem, wpatrując się w sufit. - Jakoś nigdy nie miałem głowy do wszelkich form artystycznej działalności... - trudno było stwierdzić, czy mówi to bardziej do siebie, czy do Kai. Chyba odrzuciła jego ofertę partyjki w Krwawego Barona, najwidoczniej nie mając zbyt wielkiej ochoty na grę w karty. Trudno. Wyciągnął ręce przed siebie i zaczął obserwować górę przez swoje palce.
- Możesz przeczytać, jeśli chcesz - odpowiedział, zerkając w jej kierunku. - W sumie to niewiele, jakieś tam swoje obserwacje... Próbowałem jakoś opisać pobliskie tereny, zwłaszcza te poza wioską i obozem, na pustyni. Tak żeby trochę ją pozwiedzać, zobaczyć co w trawie piszczy, albo raczej co w tym piasku świergocze, ale tu nagle pojawiła się ta przeklęta burza piaskowa, na którą moje zaklęcia są zdecydowanie za słabe. Więc czekam...

Spojrzał na wskazany mu przez Krukonkę afisz z dość umiarkowanym zainteresowaniem. Różne rzeczy tam były, ogłoszenia o kolejnych dziwacznych wydarzeniach w tych okolicach z meczem w bludgera na czele. Nadal nie rozumiał co ludzie w tym widzą... Teraz jednak pojawiło się tam nowe zdjęcie, którego on wcześniej nie zauważył, a które tak zainteresowało Kaię.
- Aaaa, to... - wstał z legowiska, ale jedynie usiadł po turecku, nie podszedł do niej. Nowy plakat niespecjalnie go zainteresował. - To onyo. Takie dziwne pieski, które strzegą tej wioski. Czytałem o nich trochę. To znani obrońcy zbiorowisk zwierzęcych, ale po raz pierwszy spotkałem się z sytuacją, żeby broniły ludzi. To dość... niecodzienne. Bo te zwierzątka są w zasadzie niegroźne, jeżeli nie wyczują w tobie niechęci do zwierząt, zachowują się niemal ja pufki pigmejskie... Są przy bramie wioski, jeśli chcesz je pooglądać.

Tak samo jak chłopak nie przepadał za wszelką działalnością artystyczną, tak ona nie mogła się przełamać, by grać w karty. Nigdy nie pociągały ją żadne czarodziejskie gry; nawet Quidditch był dla niej mordęgą. Przed oczami Kaii niczym mgła przesunęło się wspomnienie pierwszego lotu na miotle - pierwszego i na szczęście ostatniego.
- Dzięki za propozycję, ale chyba odmówię - powiedziała, zerkając na rozwalony na podłodze notatnik. Jego obserwacje mogły być napisane tylko w jednym stylu; bo jak można pisać o czymś katastrofalnym w sposób doskonały?
Gdy chłopak usiadł, dziewczyna odebrała to jako umiarkowane zainteresowanie.
- Wyglądają tak słodko... Chyba się wybiorę, by je zobaczyć - powiedziała i wstając niemal potknęła się o swoje nogi. Prędko sprawdziła, czy w poszarpanej kieszeni szaty wciąż posiada różdżkę. Gdy utwierdziła się w przekonaniu, że nigdzie jej nie zgubiła, rzuciła niepewny uśmiech do Aidena i ruszyła w stronę wyjścia.

- Są przy bramie wioski - powiedział, wyrażając raczej obojętność wobec zainteresowań swojej współlokatorki onyo. Cóż, trudno mu się dziwić, widywał je tak często, że trochę mu się już nawet znudziły. Zresztą on sam był jak najbardziej daleki od traktowania wszystkich możliwych zwierząt z ochami i achami.
- Accio notatnik! - przywołał do siebie swoją książeczkę i zaczął ją przeglądać, chociaż w sumie... Co on tu mógł znaleźć ciekawego? Przecież sam te notatki stworzył, czego on mógł tutaj nie znać? Ależ ten dzień się niemiłosiernie dłuży! Przeklęta burza piaskowa!
- Dobra, czekaj! - zawołał za nią. - Pójdę z tobą. Tylko... ej! - wydobyło się z jego ust, kiedy wstał i przeczytał treść tekstu umieszczonego przy zdjęciu, na który wcześniej nie zwrócił uwagi. - Tu jest napisane, że one zostały przysypane w swojej norze podczas jednego z ataków burzy...

Kaia momentalnie okręciła się w jego stronę ze zmartwieniem w oczach. Nie dojrzała tego tekstu, zauważyła tylko zdjęcie. Podeszła do niego i przeczytała informację do końca.
- Potrzebują ochotników - powiedziała, mocno ściskając kartkę. Spojrzała na Aidena; ona sama nie była do końca przekonana, czy chce pomóc. Ale z drugiej strony miała siedzieć całe dnie w namiocie tak jak Krukon? Nie, nie chciała tak skończyć, szczególnie, że zamiast sztalug miała ze sobą tylko mały szkicownik.
- Same się nie wydostaną - myślała na głos i przygryzła wargę. W zamyśleniu potarła ręką czoło i nawinęła na palec kosmyk włosów. Poza namiotem było bardzo gorąco. Żar lał się z nieba i nie dawał chwili wytchnienia. Ale przecież jest czarodziejką, co to dla niej; parę zaklęć i problem z głowy.
-Chyba się wybiorę, a ty? - spytała, spoglądając na Aidena kątem oka.

- No, chyba powinniśmy, ale... - zawahał się. Przecież w okolicy cały czas szalała burza piaskowa. - Zapomniałaś o burzy piaskowej? Jak niby mamy się tam dostać? Ten piasek nas zasypie dokładnie tak samo jak te zwierzęta!

Mina mu nieco zrzedła. Zaczął obracać swoją różdżkę między palcami, zastanawiając się nad rozwiązaniem. Skutkiem tego były niewielkie iskierki wydobywające się z jej końca. W drugim ręku mocno ściskał swój notatnik, o którego istnieniu na chwilę zapomniał. To mu podsunęło pewien pomysł.
- Znam zaklęcie, które mogłoby nas ochronić przed burzą - powiedział dość niepewnie, podnosząc swoją różdżkę do góry. - Ale... no, jeszcze nigdy nie używałem go w takich warunkach. W sensie... przy tak silnej burzy piaskowej. Nie mam pojęcia czy dam radę je rzucić takie silne, czy starczy mi na to mocy...

Kaia spojrzała na niego z żywym zaciekawieniem. Fakt, chyba słyszała o takim zaklęciu, ale nigdy ją to nie zainteresowało na tyle, by dociekała, jego formuły i działania. Niepewnie postukała palcami o udo, w zamyśleniu przygryzając wargę. Czy może mu ufać? A jeśli transmutuje ją w obrzydliwą żabę? Na samą myśl o tym paskudnym zwierzęciu wzdrygnęła się niespokojnie. Rzuciła mu niepewne spojrzenie; dziwnie się czuła, stojąc z nim w namiocie, podczas chwili uciążliwej ciszy.
- Jeśli czujesz się na siłach, to możesz spróbować... - wyjąkała w końcu.
W sumie wcześniej nie pomyślała o burzy piaskowej. Fakt, weszła do lokum cała w drobinkach piasku, ale onyo jakoś na tyle ją poruszyły, że nie pomyślała o warunkach atmosferycznych jako przeszkodzie.
Jednak naprawdę chciała się ruszyć z tego namiotu, bo o wiele lepiej byłoby jej rozmawiać z kimś podczas jakiejś pracy aniżeli w namiocie, gdzie zapewne panowałaby niezręczna cisza.

/kosteczka: 2/

Aiden czuł, że serce bije mu coraz szybciej, a ręce się pocą. I choć w środku robiło mu się coraz bardziej gorąco, to przecież nie można się poddawać! Trzeba się opanować. Zamknął oczy, wziął głęboki oddech, po czuł że po policzku ścieka mu łza. Ale z nią uwolnioną z kanalika przy oku tak jakby upłynął strach. To znaczy... może nie upłynął, ale pojawiła się pewność siebie i zaczął aż czuć podniecenie na samą myśl, czego właśnie może dokonać. Albo raczej "mogą"...
- No to chodźmy! - powiedział. Wyszedł z namiotu trzymając różdżkę w jednym ręku, notatnik w drugim. Pole namiotowe było chronione przed burzą, trzeba było więc się z niego wydostać. Tuż za wyjściem już widział wzbierane przez silny wiatr tabuny piachu, przez które nic nie było widać.
- Aexteriorem! - uniósł swoją różdżkę w powietrze i wypowiedział zaklęcie czując, że magia się z niej wydostaje. Ale czy wystarczająco?
- Idziesz? - krzyknął do pozostającej z tyłu dziewczyny. On sam, czując się dość pewnie i bezpiecznie, przeszedł przez bramę i w mgnieniu oka tabuny piachu przebiły się przez rzucone przez niego zaklęcie. Zdołał ujść ledwie kilka kroków z zamkniętymi oczami, na więcej natura mu nie pozwoliła. Padł na ziemię nie mając już siły iść dalej, skupiając się w całości na tym, żeby nie stracić swojej różdżki. Ani myślał otworzyć ust i spróbować po raz drugi. Jakoś doczołgał się z powrotem za bramę cały oblepiony piaskiem. Leżał na ziemi ledwo łapiąc oddech i ocierając piach ze swojej twarzy, choć bał się otworzyć oczy.
- Zaprowadź... mnie... do... kąpieliska... - wysapał, wyciągając ku niej rękę, a w każdym razie wydawało mu się, że Kaia cały czas tam jest.

Kaia z niepokojem patrzyła, jak skupiony Aiden rzuca zaklęcie. Kiedy spytał, czy będzie za nim podążać, niepewnie zrobiła krok do przodu, ale potem się zatrzymała. Niby nie zmienił ją w żabę, ale chciała, by on pierwszy wyszedł przez bramę i sprawdził skuteczność zaklęcia. Ona sama nie poradziłaby sobie z tak skomplikowanym i silnym urokiem. Czując, że jej oddech nerwowo przyspiesza, zacisnęła zęby i ruszyła parę kroków do przodu. Wtedy właśnie zauważyła, jak tabun piachu przebija tarczę Aidena. Z cichym okrzykiem na ustach podbiegła do chłopaka i chwyciła za wyciągniętą przez niego dłoń.
- Do kąpieliska? - powtórzyła za nim i skrzywiona wciągnęła powietrze przez zęby. - A gdzie ono jest?
Zaczęła rozglądać się po obozowisku i wreszcie sama znalazła to, czego szukała. Szczerze wątpiła, by Krukon był w stanie prawidłowo pokazać jej miejsce. W końcu mając tyle piasku w oczach i ustach...
Chwyciła go mocniej za rękę i podtrzymując, zaprowadziła go do kąpieliska, sapiąc przy tym niemiłosiernie. Międzyczasie otarła mu twarz chusteczką, którą miała w kieszeni, ale mocno wcierane drobinki piasku tylko podrażniły twarz chłopaka, także zaprzestała pomocy. Głównym celem było doprowadzenie go teraz w miejsce wody.

zt