Pierwszy dzień, a raczej wieczór, Aiden postanowił spędzić w pobliskiej wiosce. Wszystko dookoła zdawało się tu być jakieś... inne. Być może właśnie dlatego warto było tu przyjechać? Bramy wioski strzegły Onyo, co bardzo Krukona zaciekawiło. Słyszał kiedyś o tych stworzonkach na lekcji opieki nad magicznymi stworzeniami. Były swoistymi strażnikami zwierząt, wyczuwały z daleka niechęć do nich i były w stanie stanąć do obrony innych aż do ostatniej kropli krwi, ale żeby miały chronić ludzi? Wydawało mu się to nieco bez sensu. Z całą pewnością o to kogoś spyta! Przeszedł dookoła wioski, obserwując wszystko to, wydało mu się interesujące: jakąś figurkę z piasku, klatkę spełniającą chyba funkcję więzienia, w końcu doszedł do jakiegoś bardzo bogatego i dobrze zbudowanego (nie tylko jak na saharyjskie standardy) domu. Zgodnie z informacją, którą przeczytał obok, należał do szwaczki. I faktycznie, stał przed nim stragan z różnego rodzaju ubraniami i suknami. Na większość z nich niestety nie było go stać, ale oglądać nikt mu przecież nie zabroni... Większość wyglądała bardzo interesująco, tak jakoś... inaczej, niż to co widział na co dzień.

@Madeleine Ford

Mad przez cały ranek prawie nie wychodziła z namiotu dopiero jakoś w porze Lunch chodziła kilka razy w koło wioski,oglądała piękno sachary,obserwowała różne dziwne zwierzęta. Niektóre widziała po raz pierwszy.
Rozglądając się po sacharze pomyślała:
- Dlaczego tu tak mało osób chodzi. No tak nie mało tylko nikt.
Nie mniej jednak każdy może sobie zrobić przerwę, prawda?
Trochę relaksu nikomu jeszcze nie zaszkodziło, chociaż, kiedy dziewczyna o tym myślała, wydawało się to całkowicie absurdalne. W sumie obcowanie z przyrodą i ludzmi też nie było takie złe... czasem nawet warto przejść się, żeby zobaczyć, jak wygląda zwykły dzien na sacharze. Miała na sobie niebieskie kródkie spodeki i do tego top w jakieś kwiatowe wzory oraz sandały.Spacerowała po osamiotnionym zaciszy. Szła i spostrzegła jakiegoś chłopaka. Nie znała go.
Przechodziła obok jakiegoś domu i przystanęła obok niego z uśmiechem.
-Cześć jestem Madeleine - Dodała przyglądającsię nieznajomemu.
Gdy on tylko na nią spojrzał ona nie dawała po sobie poznać, że jest nim zainteresowana. Natychmiastowo odwracała głowę.

Kiedy tak przeglądał stosy sukna, dostając już opieprz od tkaczki, żeby nie dotykał tego, czego nie zamierza kupować, usłyszał głos za sobą. Głos jakiejś dziewczyny. Początkowo nie zwrócił w ogóle na niego uwagi myśląc, że jej słowa nie były w ogóle skierowane do niego. Potem dopiero się odwrócił i ją spostrzegł. Najwidoczniej... były jednak do niego.
- Eee... cześć... - Krukon był nieco zaskoczony takim dziwnym i dość niecodziennym powitaniem. Przyglądał się dziewczynie zastanawiając się w duchu o co może jej chodzić. Być może chciała mu coś przekazać? Ale od kogo w zasadzie? Czyżby była jedną z osób, z którymi miał tutaj spać pod jednym namiotem? Jeśli tak, no to... skąd ona wiedziała, że to on? Ale to było w zasadzie jedyne, co przychodziło mu do głowy w tym momencie. Jeszcze nigdy nie spotkał osoby, która w taki sposób zareagowałaby na jego widok.
- Aiden! - przedstawił się, przywołując jakiś koślawy uśmiech na swoją twarz, który miał ukryć jego zaskoczenie wywołane tym dość nieoczekiwanym powitaniem, po czym wrócił z powrotem do oglądania sukna. Cóż, oglądać to tu nie było czego za specjalnie, najlepszą cechą tego materiału było to, jaki był miły w dotyku. A dotykać go nie mógł...
- Co, podoba ci się? - skoro już go zagadała, to starał się jakoś tę rozmowę pociągnąć, nawet jeśli nie miała ona sensu i nie wiedział w ogóle o co tej dziewczynie chodzi. Czy to może po prostu on jest takim dziwakiem, że nie zaczyna rozmów w ten sposób?

Dziewczynie chłopak wydawał się tak trochę starszy od niej samej.
Nawet w tym samym wieku może,pewnie, miał coś koło tego, chłopak swoje atuty też posiadał.. Madeleine spojrzała jedynie wzrokiem po jego sylwetce,raczej był dość szczupły, ale nie było w tym nic taksującego, nic, co by mogło dać do pomyślenia o braku kultury brunetki.Po prostu, szybko zerknęła, z kim ma do czynienia, po czym skierowała swe oczy na jego twarz. A miał niesamowite oczy.
Nie przypominały oczu człowieka. Ciemnoniebieskie niczym sama otchłań oceanu, pełne głębi, mieszanina chaosu i ładu, przez co niczego nie dało się z nich wyczytać.O nie, takich oczu nie widuje się na co dzień, co do tego nie było wątpliwości.
- A ty coś już zdąrzyłeś zwiedzić jakieś ciekawe zakamarki Sachary?- Miała taką słabość, że lubiła patrzeć komuś w oczy, kiedy z kimś rozmawiała. Kiedyś chyba nawet ktoś zapytał Mad, dlaczego to robi. Bo zdążyła odkryć, że jej wzrok peszył większość osobistości, była pilnym obserwatorem i jeszcze lepszym detektywem. Potrafiła wysuwać odpowiednie wnioski ze z pozoru nic nie znaczących rzeczy.
- Już jest późno czy mi się zdaje?

Ta dziewczyna była... jakaś dziwna. Wydawała się Aidenowi całkiem konkretnie nawiedzona. Patrzyła na niego swoimi brązowymi oczami jak zahipnotyzowana, albo jakby... jakby sama chciała go zahipnotyzować. Do tego najwidoczniej kompletnie ignorowała to, co on do niej mówił. Przez moment nawet zaczął zastanawiać się, czy ta dziewczyna naprawdę istnieje. Być może jest jakimś jego zwidem? Cóż, nie zdążył jeszcze poznać wszystkich tajemnic tego miejsca, zresztą nawet nie próbował, wszak był tu dopiero pierwszy dzień. Ile można zrobić przez kilka godzin, do tego kilka godzin bezwzględnego upału, który doprowadza tę ziemię do tego, że na saharyjskich kamieniach można jajecznicę smażyć... Kto wie, czy magia tego miejsca nie przewidywała przypadkiem zwidów związanych z materializowaniem się nieistniejących w rzeczywistości osób... Patrzył więc na nią nieco zaskoczonym wzrokiem, z twarzą nieco wykrzywioną i jednym okiem bardzo wyraźnie wypiętym w jej kierunku. W pewnym momencie zamierzał nawet wyciągnąć rękę, żeby ją dotknąć i sprawdzić, czy ona istnieje naprawdę, czy tylko w jego głowie, ale powstrzymał się przed tym.
- No, chyba tak... - odpowiedział szybko, chcąc się już stąd wyrwać i pozbyć tego towarzystwa, które napełniało go niemałym zdziwieniem, od czego nieduża była odległość do strachu. - Tak, faktycznie już późno, chyba... chyba powinienem już iść. Noce na pustyni są bardzo zimne, trzeba... no, trzeba wracać do namiotu... - wykrzywił swoją twarz w lekkim uśmiechu, ale w rzeczywistości myślał już tylko o tym, aby stąd jak najszybciej odejść. Wyciągnął lekko drżącą prawą rękę ku górze w geście pożegnania, ale niezbyt wysoko, bo nadal nie wiedział czy ta dziewczyna była czymś istotnie cielesnym, czy tylko jego wyobrażeniem. Jeśli to drugie, wychodził na idiotę już wystarczająco gadając sam do siebie, ale jakby jeszcze za tym poszły gesty... Strach pomyśleć.

*w innym czasie*

Kaia bez zastanowienia poszła wraz z Aidenem do tkaczki. Nie spieszyli się zanadto, można powiedzieć, że był to spacer w średnim tempie. Wyglądało na to, że chłopak całkiem poważnie zainteresował się pomocą dla zwierzaczków. W sumie to chodziło o ich życie i o bezbronną w tym momencie wioskę. Jako że jeszcze nie była w tym miejscu, przepuściła Krukona przodem, a sama zamknęła za nimi drzwi olbrzymiego budynku, do którego właśnie weszli.
Musiała przyznać, że nieco ją przytłoczyły te wszystkie tkaniny, więc schowała ręce do kieszeni i podążyła za Aidenem.
Dyskretnie rozglądała się za tkaczką, ale nigdzie jej nie widziała. Jednak ona nie mogła się zdobyć na to, by ją jakoś przywołać, więc gdy Krukon okręcił się w jej stronę, rzuciła mu porozumiewawcze spojrzenie. Chyba poznał ją na tyle, by wiedzieć, że jest "dość" nieśmiała...

Aiden westchnął, przenosząc wzrok z Kai na wystawę sukna. Potrzebował kandury, szaty która, według tutejszych mieszkańców, zapewnia ochronę przed tego typu zjawiskami atmosferycznymi. No trudno, jego zaklęcia okazały się za słabe, aby pokonać taką burzę, musiał więc szukać bardziej przyziemnych sposobów. A jedynym skutecznym wydawał się ten.
- Masz 45 galeonów? - spytał Kai, kiedy stanął przed ladą i zamierzał wezwać tkaczkę, ale najpierw sięgnął do swojej przewieszonej przez ramię torby i odliczył pieniądze. Na jedną szatę miał, ale na dwie już z całą pewnością by mu nie starczyło.

Kaia przygryzła wargę i spojrzała na Aidena przepraszającym wzrokiem. Speszona zamknęła na chwilę oczy i wreszcie wyszeptała:
- Niestety nie, nie podejmowałam się żadnej pracy, a że z działalności artystycznej nie da się za bardzo utrzymać... Ech, mam przy sobie tylko 21 galeonów.
Jednak na moment wezbrała w niej złość. Co ta za ceny z kosmosu. 45 galeonów za głupią szatę? Rozumiała, że burza piaskowa jest naprawdę nieokiełznanym i silnym warunkiem atmosferycznym, ale... no cóż. 45 galeonów?
- To co robimy? - spytała niepewnie, skubiąc i tak krótkie paznokcie niedbale pomalowane lakierem w kolorze głębokiej czerni. Dla tych, którzy ją znają to żadne zaskoczenie.

Aiden ponownie westchnął ciężko i osunął się na ziemię, opierając się o stragan.
- Co robimy? - zapytał chyba bardziej siebie niż dziewczynę. - Nie mam bladego pojęcia co robimy. Skończyły mi się pomysły... - chwycił swoją różdżkę, którą znów zaczął obracać w palcach. Nie znał już żadnego zaklęcia, które mogłoby im pomóc. Mieli płacić fałszywymi galeonami? Nawet gdyby udało mu się je stworzyć, ten pomysł mógł być chybiony bardzo łatwo. Nie mieli więc zbyt wielkiego wyboru.
- Mogę jeszcze raz spróbować rzucić zaklęcie, jeśli chcesz. Albo po prostu... pójdzie tam tylko jedno z nas... - ponownie zwrócił swoje oczy na Kaię.

Na szczęście tkaczki nie było i nie musiała się przysłuchiwać ich rozmowie. Chociaż może gdyby usłyszała, że chcą ratować małe onyo, sprzedałaby towar po niższej cenie? Nie, na to nie było szans.
- Może spróbuj jeszcze raz, ostatni - powiedziała, rzucając mu przepraszające spojrzenie. Jeśli ktoś miałby już iść pojedynczo, to na pewno nie przyjęłaby od chłopaka przedmiotu za tyle pieniędzy. Więc musiałby iść on. Ale czy Krukon miał aż tyle chęci.
- Chodź, spróbujemy - zachęciła go ponownie i wyszli ze sklepu, uruchamiając mały dzwoneczek zawieszony nad drzwiami. Jakież to miłe, że ekspedientka nawet się nimi nie zainteresowała.
Upał znowu dał się we znaki, szczególnie Kaii, która ubrana na czarno, nie zamierzała się przebierać. W tym skwarze, Aiden ponownie musiał się skupić, a Kaia szczerze mu współczuła.

/kostka: 4+1=5/

Aiden wstał. Dał Kai znak, by ruszyła za nim ku wyjściu z wioski. Bez słowa doszli do bramy, gdzie Krukon dobył swojej różdżki.
- No to... próbujemy raz jeszcze - sam już nie wiedział, czy mu się jeszcze chce. Nie miał zbyt wielkiej ochoty na kolejną kąpiel w odmętach pustynnego piachu. Może trochę zrezygnowany, ale jednak zrobił wszystko, aby maksymalnie skoncentrować się na tym, co ma zrobić. Musiał wytężyć się ze wszystkich swoich sił i skupić na tym, by rzucić jak najpotężniejsze zaklęcie.
- Aexteriorem! - zawołał. Otoczyła go niewidzialna ochronna bańka, na ile skuteczna - okaże się. Prawą rękę z różdżką miał uniesioną wysoko nad sobą, a lewą wyciągnął do Kai, złapał za jej rękę i przyciągnął ją do siebie. - No sorry, ale to zaklęcie aż tak wielkiego zasięgu nie ma, więc musisz jakoś wytrzymać przebywanie w odległości tych kilku centymetrów ode mnie przez jakiś czas - i wyszli. Tym razem zaklęcie wydawało się być skuteczne, bo ani jedno ziarenko piasku nie przebiło się przez magiczną ochronę. Niemniej Aiden, który jako lepiej znający te strony musiał prowadzić ten pochód, widział bardzo mało. Był więc zmuszony, by chodzić nieco na pamięć...

/zt x2