Nie była pewna niczego, a już z pewnością nie teraz, gdy ten wieczór przybrał absurdalny obrót, zaś sama Lilah tkwiła w ramionach Lysandra, który był jej jedyną podporą. Pragnęła spokoju i ciszy, wyplewiając z podświadomości wspomnienie o zaklęciach, które rzucał, jakby czyniąc z mężczyzny jedynie marionetkę. Znał ją? Skąd, dlaczego? Zachodziła w głowę, nim zdążyli się teleportować do mieszkania Zakrzewskich.
Wypuściła powietrze ze świstem, dając sobie moment na dojście do siebie.
- Przepraszam za kłopot – wydukała po chwili, a zaraz potem przysiadła na sofie, czekając na dalsze rozwinięcie całego scenariusza, który utkał przekorny los. Przygryzła nawet dolną wargę, nie żądając od Lysa niczego, wszak nie miał żadnych obowiązków wobec niej, lecz – kto wie? Może był to jedyny moment, w którym mogli ze sobą porozmawiać?
- Ja… Ja… – zaczęła, lecz nie umiała powiedzieć czegokolwiek, ciągle mając w głowie pocałunek w klubie. - Lys, ja… – to było dla niej zbyt trudne, wszak rozdarcie jako kołowało jej sercem było nie do wytrzymania. - Mogę prosić herbatę?

Teleportowaliśmy się do mieszkania, a stres powoli ze mnie schodził, niemniej jednak stan upojenia i bezwzględnej lekkomyślności, który panował między nami w barze gdzieś wyparował. Oczywiście - nadal spoglądałem na Lilah z zachwytem, niemniej jednak moje uczucia zostały zepchnięte na bok przez troskę, ale także swoiste otrzeźwienie, które uświadomiło mi, że to wszystko nie jest tak łatwe jak wydawało się jeszcze kilkanaście minut wcześniej.
- To nie jest kłopot, naprawdę - powiedziałem cicho wskazując jej sofę na której mogła na moment przycupnąć, po czym zgodnie z jej prośbą przywołałem z kuchni imbryk i dwa kubki. Nie chciało mi się szukać różdżki, która zaplątała się gdzieś w spodniach, zrobiłem więc wszystko bez niej. Doprowadziwszy herbatę do wrzenia podałem jej odpowiedni kubek i usiadłem obok. Miałem ochotę ją przytulić, ale obawiałem się, że teraz, w stanie trzeźwym odrzuci tego typu bliskość.
- Mogę coś jeszcze dla ciebie zrobić? - zapytałem ostrożnie, nie chcąc jej przestraszyć - Może chcesz się wykąpać albo położyć? Albo coś zjeść?
Starałem się być delikatny, nie narzucać się. Wiedziałem, że w kontaktach z nią zawsze jestem jak osoba stąpająca po krawędzi przepaści. Tak bardzo bałem się znowu ją skrzywdzić.

Ten moment z Lysandrem był dla Lilah niezwykle istotny, jakby wspomnienia minionych zdarzeń wróciły, zakorzeniły się w jej umyśle i przywołały przyjemny dreszcz, który biegł wzdłuż linii jej kręgosłupa. Jaką jednak mogła mieć pewność, że to jedynie procenty pchały ją w ramiona aurora? Nie byłby taki perfidny i w to chciała wierzyć z całego serca, bo mimo wszystko nadal żywiła do młodego mężczyzny niebywały sentyment.
- Nie masz obowiązku, by się mną zajmować – powiedziała spokojnie, a zaraz potem obdarzyła blondyna subtelnym uśmiechem. Obserwowała go z pewnego rodzaju dystansem, cały czas myśląc o rzuconym przez niego zaklęciu. Skąd znał ten rodzaj magii? Serce zakołowało w jej piersi na samą myśl o tym, lecz nie wiedziała jak zapytać. Czy powinna?
- Chciałabym się wykąpać, a potem… Potem… Pamiętasz te śmieszne, słone paluszki, które jedliśmy w takim dziwnym miejscu? Mówiłeś, że umiesz je robić – nie była dobra w mugolski świat, analogicznie – w żaden świat nie była dobra, jednak miała nadzieję, że były gryffon pamięta o przysmaku, który Lilah tak ceniła. Może nie był wybitny, ale kobietom po trudnych przejściach dawał niebywałą ulgę, prawdopodobnie większą niż wino. - Mogę wziąć jakąś bluzkę od Bianci? – zaproponowała, bo przecież z siostrą Zakrzewską też spór został zażegnany.
Na pewno nie będzie o to zła.

Oczywiście, że tęskniłem i chciałem ją mieć wyłącznie dla siebie, ale teraz gdy siedziała obok dziękowałem losowi, że żyje i jest bezpieczna. Nie miało znaczenia co będzie dalej - liczyło się tylko to, że była bezpieczna.
- W życiu należy kierować się czymś więcej niż obowiązkiem - odparłem enigmatycznie.
Wciąż czułem się głupio, że skorzystałem z Imperiusa. Wprawdzie jako pracownik biura aurorów miałem na to przyzwolenie służbowe, to jednak korzystanie z czarnej magii nieszczególnie odpowiadało mi w aspekcie moralnym i zapewne gdyby nie paniczny strach przed utratą Lilki to myślałbym bardziej racjonalnie i użył czegoś mniej ekspansywnego. Zagłębiałem się w bolączki, gdy Gryfonka wyrwała mnie z letargu kierując moje myśli na znacznie bardziej banalne tory.
- Frytki? - zapytałem nie do końca pewien o co jej chodzi biorąc pod uwagę zatarcie pewnych wspomnień wraz z upływem czasu. Dopiero gdy potwierdziła przytaknąłem - Zrobię ci, jasne.
Dopiłem herbatę, po czym powiedziałem:
- Na pewno nie będzie się gniewać. Czysty ręcznik wisi nad wanną, kosmetyki masz w szafce pod umywalką... - urwałem nie będąc pewien czy powinienem powiedzieć, że ich ustawienie jest takie samo jak kiedyś. W końcu nie do kończyłem myśli jakby nie chcąc wracać do wydarzeń z przyszłości, a zamiast tego wziąłem od niej kubek i udałem się do kuchni by nagrzać olej w mugolskiej frytkownicy.

Czy to w ogóle było możliwe, by jeszcze kiedykolwiek do siebie wrócili? Lilah nie potrafiła o tym myśleć, nie chciała także tego analizować, jakby poddając się przekorności losu. Wolała wierzyć, że wszystko uległo zmianie, że były gryffon zrozumiał swój błąd, przez który ona posiadała niebywały wstręt do czarodziejów obdarzonych jakimkolwiek pierwiastkiem genu. Nieistotnym było, czy to potomkowie wili czy metamorfodzy – ona sama unikała rozmów na temat swoich wizji, które coraz częściej dręczyły jej poharatany umysł.
- Tak, chyba tak… – mruknęła w zamyśleniu, wszak tego pewna być nie mogła. Nie znała mugolskich potraw, podobnie jak nie znała ich nazewnictwa. Musiała bezapelacyjnie zaufać Lysandrowi, co oczywiście uczyniła, mimo że kiedy już brała prysznic – w jej głowie pojawiło się wiele cudacznych scenariuszy. A co jeśli pokręciła wszystko?
- Wiesz, że nawet odkładasz w ten sam sposób szczoteczkę? Wszędzie to chyba poznam… – powiedziała z rozbawieniem, gdy opuściła łazienkę ubrana w koszulkę, która była zbyt duża. - Nie wiedziałam, że Bianca przytyła i nosi takie duże t-shirty – rzuciła, a uśmiech na ustach przyozdobił jej twarz. Nie miała w końcu pojęcia, że to jest jego ubranie.

Choć byłem sam w kuchni chwilę to czułem, że ten czas rozciąga się do jakiejś chorej, nieogarnialnej nieskończoności. Myśli na temat kobiety były bolesne i w dużym stopniu nieokiełznane - kiedy była obok byłem w stanie nad nimi panować z troski o jej samopoczucie i komfort, lecz gdy znikła mi z pola widzenia, po raz kolejny poczułem się zagubiony i rozedrgany. Co miało być dalej?
Zdążyłem wrzucić frytki do rozgrzanego oleju i wyciągnąć z lodówki ketchup i majonez, gdy dziewczyna wróciła do kuchni. Patrząc na drobną istotkę w za dużej koszulce nie mogłem powstrzymać się od uśmiechu. Czułem się jakbym przeżywał deja vu, albo niebezpiecznie realistyczny sen o przeszłości, z którego w każdej chwili mógłbym się zbudzić ze łzami w oczach.
- Skoro pamiętasz mój sposób układania szczoteczki, to aż dziw, że nie zapamiętałaś mojego ulubionego t-shirta - rzuciłem ze śmiechem wskazując workowatą koszulkę, którą założyła na siebie Lilah. Nikt przy zdrowych zmysłach nie uwierzyłby, że to ciuch mojej drobnej siostry, Lilah również niemal w niej zatonęła. Po chwili nie chcąc jej krępować zmieniłem temat - Frytki zaraz będą, chcesz jeszcze coś do picia?