Zwyczajnie-nadzwyczajny dzień odpoczynku; jedno słowo - kreślona błogość w wielu, oczekujących na skorzystanie barwach. Daniel Bergmann - swoim spojrzeniem chłonął intrygującą książkę, przemierzał z pasją kolumny tekstu, zawarte na mediach stronic. Stłumiony szelest, powstały przy wyjątkowej, literackiej wędrówce - był niczym nieregularny zegar - chociaż czas nie wydawał się działać wcale na jakąkolwiek szkodę. Wręcz przeciwnie - nie miał on żadnej, sprecyzowanej wartości, kiedy mężczyzna oddawał się swoim pasjom, kiedy - obowiązek nauczycielskiej posługi - wyjątkowo nie ciążył na jego barkach.
Z odmętów pogrążenia w lekturze wyrwał go odgłos pukania.
Odłożył książkę; delikatnie - zupełnie, jakby jej nie chciał zrazić do swoich dłoni (zabawne, o ile bardziej szanował nieożywione przedmioty od pulsujących krwią istot). Wstał, naprędce pragnął przewidzieć - kto usiłuje tym razem przybyć bez zapowiedzi. Nie był w gościnnym klimacie - koszulę przepełnioną miał skażeniami wymięcia, dosyć niedbale zapiętą; spodnie - nieco już wysłużone, wyłącznie dla zachowania względnej przyzwoitości (równie często poprzestawał zaledwie na kawalerskich bokserkach).
Bez zawahania jednak otworzył drzwi, prowadzące wprost do schronienia mieszkania; metalowe wnętrzności przestawiły się w nowym skręcie bez najmniejszego buntu. Nimue. Szlag. Brakowało wyłącznie kolejnych listów od matki - już rozważał, już kalkulował, już zastanawiał się nad przyczyną. Czyżby nasłała ją rodzicielka?  
Musiała mieć powód. Każdy posiada powód, skrywany w twierdzy umysłu.
- Lepsze niż listy - ocenił sprawę, odsuwając się - aby wpuścić przyrodnią siostrę do środka. Z dwojga złego; mierzył ją tak przez chwilę, studiował niczym nieodgadnioną księgę lodowatością oczu; niczym drapieżnik ofiarę, niczym ofiara bacznie rejestrująca ruch drapieżnika na szachownicy trawy
był ofiarą czy drapieżnikiem?
Czekał; pozostawało jemu oczekiwanie, skostniałe i niewygodne - nim rozwarciu ulegnie linia jej wargowej czerwieni, nim fałdy krtani zadrgają w tańcu modulowania głosu.

Pomimo gorącego, siarczystego zaprzeczenia życzeniom rodzicielki, kobieta pozostała nieugięta, umiejętnie wmanewrywując swoją jedyną córkę w obowiązek sprawdzenia, czy z pierworodnym synem z pewnością wszystko było w porządku; czy znów nie wdał się w bójkę, nie sprowadzał do domu wątpliwej sławy kobiet. W pewien sposób ochrzciła ją zatem swym prywatnym szpiegiem, a przez to jeszcze bardziej spychała czarownicę ku krawędzi - nieświadomie pozbawiając ją swej uwagi, swej miłości, nawet przy gorzkim smaku dorosłości plączącym się na języku. Nie rozumiała nic. Nie słuchała nigdy, zbyt pogrążona w swoich rozmyślaniach, czy najstarszy z latorośli w końcu wyszedł na ludzi.

- Daruj sobie - westchnęła zatem ze zmęczeniem gdy czarodziej powitał ją w drzwiach; bez słowa poprawnego powitania minęła go wówczas, szybkim, zdecydowanym krokiem wchodząc do pomieszczenia. Przynajmniej nie uderzył jej w twarz swąd rozkładu; czyli nie chował jeszcze trupów swych zużytych kochanek w szafie, zanotowała mentalnie, co na pewno niebywale uradowałoby panią Tilbury. Rzuciwszy spojrzeniem na korytarz mieszkania, Nimue zdjęła swój płaszcz i bezpardonowo podała go Danielowi, pozwalając mu czynić honory gospodarza. - Zielona herbata, mocna. Połtorej łyżeczki cukru. Miejmy to już z głowy.

Nie zdjęła nawet obuwia, po prostu rozgaszczając się w dalszej drodze po niespecjalnie urokliwym mieszkaniu, rozpoczynając proces sprawdzania każdego pokoju. Oceniając. Zapamiętując, by potem, niczym najmniej z delikatnych detektywów, przekazać wszystko pani Tilbury.

Chłód obejmował mężczyznę - jak obsesyjny kochanek, nasiąkły od ociężałych kropel podejrzliwości. Podświadomie odczuwał - bliżej nieokreśloną materię intencji skrywanych za niewzruszoną ekspresją; bez skutków podejmował się starań w uzyskiwaniu spostrzeżeń. Związek z matką? Możliwe. Związek - z czymś całkowicie innym?
Nimue, stęskniłaś się za swym bratem? Pragnęłaś zatrzeć - choć odrobinę - dystans nieuprzedzonym przyjściem? Miał ochotę wybuchnąć - jakże żałosnym śmiechem, śmiechem, który przebijał się przez zakręty półkul, śmiechem, który dźgał niczym sztylet o naostrzonych brzegach.
Zamiast tego - wyłącznie, przybrał wzgardliwe widmo wstępującego uśmiechu, fałszywie miło jaśniejącego na surowości twarzy. Lekkim skinieniem różdżki odwiesił wierzchnie odzienie, podane jemu przez siostrę.
Zabawne, jak wiele oczekiwała.
- Nie mam zielonej herbaty - odpowiedział znanym jej doskonale tonem; wypranym z emocji, wyblakłym, nieprzyjemnie neutralnie nadgryzającym przestrzeń - ani cukru - wyliczał, zmierzał w stronę salonu - ani nie jestem twoim służącym. - Zakończył. Uzewnętrzniał ten przekaz z zaskakującą płynnością, bez najmniejszego zachwiania w artykulacji głosek. Był przede wszystkim u siebie, miał władzę - albo przynajmniej tak sądził.
- Miejmy to już z głowy - oświadczył, wskazując wspaniałomyślnie kanapę - aby zajęła miejsce, względnie się rozgościła - szybciej. - Dokonał prędko poprawki.
Obdarci - z powielających się rytuałów, wdrażanych przez społeczeństwo; z narzucanej grzeczności, gościnności wpisanej w żałosny schemat witania w swych skromnych progach. Kruchych, podawanych ciasteczek i parujących napojów w rozgrzanych sylwetkach naczyń.
Zdanie. Odpowiedź. Dialog; słowa były najszybsze z udostępnionych środków.
On zaś - był obrzydliwie konkretny - jak zawsze. Obrzydliwie bezczelny - kiedy zdejmował maskę. Wygłaszający dyktando


nadgorliwie na zakłócenia