Meksyk - to dopiero brzmiało interesująco! Kai nie miał takiej niespodzianki, jak reszta uczniów i studentów Hogwartu. Wszyscy teleportowali się świstoklikami, nie wiedząc gdzie wylądują... Malakai z kolei doskonale wiedział, na co się pisze. Miał plany na wakacje i z tego względu nie mógł dołączyć do Hogwartczyków w lipcu; zresztą, wtedy jeszcze wcale nie wiedział, czy w ogóle zamierza to robić. Od września miał podjąć się studiów i chociaż uwielbiał wyzwania, tak trochę obawiał się dołączenia do zgranych, szkolnych ekip, już na wakacjach.
Do odważnych świat należy, nie? Kai nie bez pozorów został przydzielony do Gryffindoru. Spakował się, uparcie twierdząc, że zabiera jedynie najbardziej niezbędne rzeczy, a następnie złapał odpowiedniego świstoklika i już zniknął z Doliny Godryka, gotów na popijanie kolorowych drinków na plaży, smażenie się nad basenem i ogólnie relaksowanie w akompaniamencie hiszpańskiego jazgotu. Nie wziął pod uwagę, że po drodze rozwali mu się kufer, niezbyt elegancko wysypując na podłogę pensjonatu połowę rzeczy... Ktoś pokierował go do Pokoju Siedemnastego, ale pomocnej dłoni już nie zaoferował. Kai zacisnął zęby, powlókł się we wskazanym kierunku i chwilę później już napierał na drzwi, otwierając je chyba tylko i wyłącznie cudem.
Wpadł do środka z dramatycznym brakiem gracji, puszczając już kufer i pozwalając, żeby ciężko uderzył o podłogę. Wieko podskoczyło, wypluwając jakąś pogniecioną koszulkę. Sam Gryfon, z kolei, załamywał się odrobinę pod ciężarem przewieszonego przez jedno ramię plecaka; w rękach trzymał sporawą donicę o prostokątnym spodzie, z której dumnie wyrastały przepiękne, dorodne fruwokwiaty. Charakterystyczna roślinka, przypominająca niebezpieczne diabelskie sidła, oplatała pół jego klatki piersiowej i pieszczotliwie wchodziła na twarz - Kai nie mógł być szczęśliwszy, tuląc ukochanego kwiatka i dbając bardziej o to, żeby nie wysypać mu ziemi, niż żeby nie pogubić swoich rzeczy. W każdym razie, wyglądał mało reprezentatywnie, a w dodatku narobił bałaganu i wysypało mu się trochę ziemi z donicy...
A w pokoju nie był sam.
- Ooooch. Cześć - przywitał się, wlepiając spojrzenie w jasnowłosą dziewczynę, chyba zaczytaną - teraz to już raczej skoncentrowaną na wnoszącym do Siedemnastki chaos intruzie.

@Blair Baldwin

Siedzi na łóżku, czytając jedną z tych mugolskich książek o życiu zbuntowanych, bogatych nastolatek. Nigdy nie czyta takich powieści, ale te wydają się ją wciągać. Podejrzane. Właśnie dochodzi do fragmentu książki, w której rozpieszczeni uczniowie, prywatnej placówki idą na potajemną imprezę. Blair zastanawia się, czy to teraz jedna z głównych bohaterek, w końcu prześpi się z chłopakiem swojej przyjaciółki. Nie. Niestety to nie ten moment, a szkoda. Czyta dalej, pogrążając się razem z bohaterami w lekturę pełną zwrotów akcji, w postaci kto kogo zdradzi i kto o kim się dowie. Ciekawe. Niespodziewanie ktoś przerywa jej te frapującą lekturę, a ona instynktownie spogląda w stronę drzwi. Pojawia się w nich mężczyzna, wyższy od niej, umięśniony i przystojny; tak na pierwszy rzut oka wydaje się nie taki jaki powinien być mężczyzna wchodzący przez te drzwi. Wzrusza ramionami i wraca ponownie do książki, jednak nie może się skupić. Chłopak to rozpakuje bagaż, to się kręci i nagle wita się z nią ot, tak po prostu, jak normalny cywilizowany człowiek. Wysypuje nieco ziemi z donicy, a jakiś dziwny kwiat prawie wchodzi mu na głowę i to dosłownie!
Przez chwilę dłuższą niż ta powinna być, Blair przygląda mu się za książki. W końcu odkłada ją i rzuca się na łóżko na brzuch, a ręce zgina w łokciach i podbiera ciężar głowy.
- Ooooo hej... - Przedrzeźnia przyjaźnie faceta, którego imienia kompletnie nie zna i wpatruje się w niego swoim ciekawskim, może dla innych lekko przerażającym spojrzeniem.
- Pomyliłeś pokoje? - Nie spodziewała się nowego lokatora tak późno, w połowie lipca? Jak zaczynać zabawę to od początku. Najwidoczniej nie każdy zna zasady dobrych wakacji. - Nieważne. - Przewraca oczami, nie pozwalając mu odpowiedzieć. - Skąd ty się urwałeś? - Jej brak zażenowania i szczerość są takie urocze. Nie pasuje do tej idealnej twarzyczki. Może wariaci ukrywają się za takim niewinnym pięknem? Porusza się niespokojnie, siadając po turecku na łóżku, nie może przegapić tego, co ten dziwny facet przywlókł ze sobą.
- Pakowałeś się, czy po prostu wziąłeś to wszystko w dłonie? - Przygląda się bałaganowi, który powstaje wokół przyszłego lokatora. Jeśli tak ma wyglądać ich Siedemnastka to będzie zmuszona użyć zaklęcia Chłoszczyść. Za jakie grzechy? - Życzysz sobie, abym udzieliła ci pomocy? - Wpatruje się w niego, oczekując odpowiedzi. Bezinteresowna pomoc nie zawsze jest wskazana. Chociaż w tym wypadku...

Z pewnością zaburzył spokój panujący w Siedemnastce. Dobrze, że pokój akurat nie był przepełniony; dobrze, że Kaia nie przydzielono do jakichś przerażonych pierwszoroczniaków. Wolałby nie szokować swoim przyjściem zbyt wielkiej grupy osób. Teraz jedyną ofiarą okazała się urocza, jasnowłosa dziewczyna. Nie dostrzegł, że mu się przyglądała; zajęty był rośliną. Tę sadzonkę fruwokwiatu kochał z całego serduszka, była jego małym skarbem... Dopiero kiedy dziewczę mu odpowiedziało, to na nią rzeczywiście spojrzał.
- Niee, to jest Siedemnastka, prawda? - Obejrzał się jeszcze w stronę drzwi, chociaż z tej strony numerku nie było widać. Mimo wszystko Malakai do takich drobiazgów głowę miał i był prawie pewien, że udało mu się nie pomylić. Jasnowłosa i tak już przeszła dalej z rozmową, zatem jego cicha odpowiedź utonęła w szeleście liści poruszającej się roślinki. - Z wielu miejsc... ale ogólnie, to jestem po prostu twoim zaginionym współlokatorem, na to wychodzi. Kai Snowflake - przedstawił się jeszcze, docierając do jakiegoś łóżka, które wyraźnie było wolne. Odstawił na szafkę nocną doniczkę, potem przytargał kufer, zgarniając do niego wszystko, co przypadkiem wypadło. - A to Altheda... nie trzeba, dzięki. Ogólnie jestem całkiem niezły w pakowaniu - serio, wcisnąłem się kiedyś do takiej maleńkiej torby - ale ten wyjazd to tak trochę z doskoku i no... Daruj. Normalnie tak nie bałaganię - obiecał, już szukając po kieszeniach różdżki, by krótkim Chłoszczyść posprzątać wysypaną ziemię.

Obserwowała uważnie kolesia, który śmiał zaburzyć spokój siedemnastki. Naprawdę wygląda na nieokrzesanego, a może to słowo z "doskoku" postanowiło go tak przedstawić w oczach Blair?
- To ja mam zaginionego współlokatora? - Jasnowłosa udaje, że rozmyśla nad tym stwierdzeniem, które przed chwilą padło z jego ust. - Nic mi to nie mówi. - Odpowiada na jego imię, którego kompletnie nie kojarzy. - Najwidoczniej to nie Ty mi zaginąłeś. - Gryffonka gra aktorsko - intensywne rozmyśla nad imieniem Kai. Od czego to jest? Może to pseudonim? Nic konkretnego nie przychodzi jej do głowy. Nazwiskiem w ogóle się nie trudzić i z prędkością światła również postanawia się przedstawić.
- Blair Baldwin, jako zaginiony współlokator wreszcie mnie odnalazłeś, albo ja Ciebie... - Stwierdza i ponownie zbywa to machnięciem dłoni, jakby nie wiedząc, czy dobrze użyła słów.
- Althe... co? - Szepczę, wpatruje się w doniczkę, a jej słowa giną, gdzieś w słowach Kaia. Długo nie zawraca sobie tym głowy, ponieważ koleś chyba szuka różdżki.
- Ej... Ale bez zaklęć. Co, nie masz rąk? Ludzie przecież to nie jest, nie wiadomo, jaki bałagan. - Wstaje i kuca przy rozsypanej ziemi z doniczki, zagarniając ją na dłoń. Zastanawia się, której to już osobie pokazuje, jak działają te dwie kończyny, które służą do pisania, chwytania czy co najważniejsze dotykania. Pisanie, chwytanie - od tego są zaklęcia, ale jeszcze nikt nie stworzył zaklęcia na dotyk, no nie? Ma nadzieje, że nigdy tak się nie stanie, albo już nie stało. Nie wnikała w naukę zaklęć. Uważa, że z teorią i doświadczeniem mugola wiele zdziała niż na robieniu z siebie upośledzonego czarodzieja, gdy w pobliżu brak różdżki. Ludzie trochę wyobraźni.

- Już nie masz - zauważył elokwentnie, uśmiechając się promiennie. Pewnie faktycznie jego nieobecność nie została zbyt mocno wzięta pod uwagę, a dziewczyna też nie miała prawa znać nazwiska Snowflake... Bądź co bądź, nie został do Siedemnastki przypisany wtedy, kiedy wszyscy inni. Przybył znacznie później. A jednak, jedno łóżko było wolne i dopiero on, Malakai, miał je zająć i zataszczyć dla siebie samego. Miejscówka szybko została zagarnięta przez ciekawskie pnącza fruwokwiatu, a także bałagan wytwarzany przez Gryfona.
- Blair - powtórzył, aby nie zapomnieć. Ugryzł się w język, zanim palnął Nafurahi kukuona, wyrażenie w języku suahili... Potrzebował czasu na przystosowanie się do angielskich rozmów, od których zmuszony został odwyknąć. Fakt faktem angielski był jego ojczystym językiem, ale Kai spędził całe lata w Afryce, nawet z rodziną przechodząc na suahili, aby szybciej go opanować. - Miło poznać - dodał tak, aby dziewczyna go zrozumiała. Różdżkę znalazł, ale zamarł i przekręcił lekko głowę w bok, obserwując zbierającą ziemię jasnowłosą. Rozumiał, o co jej chodziło. Nie był uzależniony od zaklęć i radził sobie bez nich; swego czasu kultura mugolska nieźle go wciągnęła, nie był też żadnym czystokrwistym paniczem.
- Ta ziemia jest wilgotna. - Wskazał różdżką na miejsce, z którego Blair zgarnęła drobinki. - I zostanie w wykładzinie. Takie posprzątanie niewiele da. Jeśli nie masz odkurzacza, albo innej zmiotełki, to jednak jesteśmy zdani na magię. - I Chłoszczyść zostało wykorzystane, dzięki czemu po ziemi na podłodze nie pozostał żaden ślad. - Ale, ale! Doceniam, żeby nie było.

Zbiera mokrą ziemię z dywanu. Chłopak ma racje, bez odkurzacza czy zmiotki się nie obejdzie. Jak ją irytują te zaklęcia. Może trochę przesadza z tym "nieczarowaniem". Klapnęła tyłkiem na ziemie i obserwuje, jak zaklęcie Chłoszczyć wszystko sprząta. Naprawdę frustrujące.
- Ehh... - Wzdycha, zrezygnowana i macha dłonią, jakby miała już to w nawyku. - Niech będzie. - Mówi już po fakcie i znowu siada na swoje łóżko. Sięga po chusteczki, które umieściła na szafce. Doskonale wie, że takie rzeczy przydają się zawsze, dlatego ma na wyciągnięcie ręki wiele potrzebnych rzeczy, zwłaszcza tych mugolskich.
- No, odkurzacza to ja raczej nie mam. - Wzrusza bezradnie ramionami. - Jak w następne wakacje znowu będziemy razem w pokoju to pomyśle o zaopatrzeniu się w odkurzacz. - Stwierdza, zdając sobie doskonale sprawę, że chłopak albo jest mugolem, albo kocha mugoloznawstwo. Zakłada to pierwsze. Na pewno ma jakieś mugolskie pokrewieństwo.
- Cieszy mnie to, że będziemy mieli o czym gadać z tego, co słyszę żaden z Ciebie czystokrwisty panicz? - Mruży powieki, przyglądając mu się podejrzanie jeszcze przez kilka chwil. To słowo "czystokriwsty" pasuje bardziej do mięsa niż do panicza, ale czy ludzie to nie mięso? Zdecydowanie i to jeszcze na patykach!