- Sarepskiej? Pfff… - dziewczyna machnęła lekceważąco ręką, jakby usłyszała największą głupotę na świecie. – Murem za Dijon – dodała konspiracyjnym szeptem i poklepała go pretensjonalnie po policzku. Wesołe ogniki w jej oczach lśniły dziś pełnią blasku.

Meksyk stanowił miejsce wyjątkowe. I choć stał się miejscem podróży z powodu zwykłego żartu, wymyślonego rok temu po pijaku, w Soton, to trudno było nie odnieść wrażenia, że pasują tu idealnie. Max, za sprawą swych latynoskich korzeni trochę bardziej, niż Krukonka, ale i ona doceniała tę lekkość ducha, którą mieli w sobie lokalni mieszkańcy. A do tego mieli zajebistą kuchnię i jeszcze lepszą tequilę.
Widząc, jak wiele wysiłku kosztowało Maxa dotarcie na szczyt, zrozumiała, że z chłopakiem zamiast lepiej, jest jeszcze gorzej. Po ich małej scysji na początku roku, kiedy to Ślizgon miał wracać do formy z pomocą jej i Gwizdkowej diety, myślała, że wszystko się jakoś ułoży. Potem jednak przyszło Inverness i teraz było gorzej niż w styczniu. Mogła go sztorcować i motywować, co zresztą robiła, ale to Max musiał sam, z własnej woli chwycić za buty i pójść pobiegać. W pierwszej kolejności powinien jednak odstawić używki, co, jak wiedziała, nie jest w jego wypadku takie proste, a próby walki przypominały swym kształtem sinusoidę. Było lepiej, tylko po to, żeby za chwilę było gorzej. I dlatego przy nim była. By w razie problemów, pomóc mu z demonami.

- Ha! BOGACTWOOOOOOO! – krzyknęła, a jej głos rozległ się echem po okolicy. 50 galeonów nie było jakąś zawrotną kwotą, ale ileż satysfakcji dawało. Julia już widziała siebie oczami wyobraźni – w, pijącą drinka z grzechotnikiem, jedzącą chimichangę i rzucającą galeony na arenę, na której odbywała się nielegalna walka chochlików meksykańskich, które różniły się od kornwalijskich jedynie tym, że nosiły sombrero. W taki sposób mogłaby w sumie spędzić resztę tego wyjazdu.

- Kaktusy odpadają – odpowiedziała z uśmiechem. – W Arabii spadłam z wydmy w kaktusy. Przez trzy dni wyjmowałam kolce z różnych dziwnych miejsc.

Nie mógł nie oburzyć się gdy usłyszał takie rzeczy. Palcem wskazującym puknął dziewczynę w mostek z poważną miną na twarzy.
-Moi wyznawcy Cię dojadą. - Powiedział groźnie, po czym jeszcze przez kilka sekund trwał w tej powadze, by następnie wybuchnąć śmiechem i pokręcić głową. Takiego absurdu się tu nie spodziewał chyba nigdy.
Żarty żartami, ale z tą dwójką można było być pewnym, że pomysł rzucony luźno i po pijaku kiedyś wejdzie w życie, a o pomstę do nieba wołałby fakt, że Juanita i Felixo nigdy nie zawitają w Meksyku. Naturalnie więc musieli, po prostu musieli się tu znaleźć.
Chciał, naprawdę chciał, żeby było lepiej. Okazało się jednak, że droga do poprawy była znacznie bardziej skomplikowana i choć starał się jadać poprawnie, to przeszłe wydarzenia wciąż siedziały mu w głowie podsycane jeszcze stresem związanym z ponownym pociągiem do narkotyków. Skóra Maxa już przybrała nieco ciemniejszą barwę, ale ze względu na wakacje w Arabii, wyglądało to po prostu, jak opalenizna. Nie musiał więc przejmować się tym aspektem. Przynajmniej dopóki z uszu nie sączyła mu się fioletowa maź.
Mimo tego naprawdę był wdzięczny, że Brooks przy nim trwa. Blizny na ich dłoniach stanowiły pewną obietnicę i choć była ona zawarta, gdy byli najebanymi dzieciakami w szkolnym domku na drzewie, miała dla obydwu stron naprawdę duże znaczenie.
-JESTEŚMY KRÓLAMI ŚWIATAAAAAAAAA! - Dojebał do Julki cytatem z kultowego filmu, by następnie podrzucić sakiewką i zręcznie ją złapać wiodącą dłonią. Sam nie wiedział, na co te galeony dokładnie wyda. Chciał przywieźć Felkowi jakąś pamiątkę, ale nie miał pojęcia, co ciekawego można w tym kraju dostać. Musiał zdecydowanie rozejrzeć się po tutejszych sklepach.
-Ty to masz pecha. Ja nie spotkałem ani jednego kaktusa! Tylko oazę, która chciała mnie naćpać. A no i jakieś pojebane miasteczko pełne trupów, gdzie Moses przewidziała mi ćpanie, a potem przez tydzień ledwo trzymałem otwarte oczy. - Podsumował te nieco dziwniejsze przygody, jakich miał okazję zaznać przez ten niespełna miesiąc szkolnego wyjazdu.
-To skoro nie kaktusy, a żarcie można ukraść dzieciakom na ulicy, to może... - Charakterystyczny błysk pojawił się w oku Solberga, gdy nagle w głowie zawitał mu pomysł. Może głupi, może impulsywny, ale według niego iście zajebisty. -Co powiesz, by uwiecznić jakoś tę legendarną wyprawę Juanity i Felixo? Na nas samych? - Miał nadzieję, że Brooks zrozumie aluzję i że w tym pięknym kraju można dorwać gdzieś najebanego tequilą tatuażystę w sombrero.

Na świecie istniały tylko dwa typu ludzi. Ci, którzy smarowali chleb musztardą dijon i ci, którzy zbłądzili. Max należał do tej drugiej grupy i nie było już dla niego ratunku. Mimo to potrafiła wykrzesać w sobie jakieś pokłady empatii i zrozumienia, nawet w stosunku do osoby, która dokonywała tak wątpliwych wyborów. Choć z drugiej strony, gdyby takowych nie dokonywał, na przykład w stosunku do przyjaciół, to nie byłoby ich dzisiaj w tym miejscu.

- Mogą spróbować – odpowiedziała zaczepnie. – Ale raczej nic z tego nie wyjdzie. Unagi, Solberg – dodała, przykładając palce do skroni. – Unagi!

Uśmiech nie schodził jej z gęby przez prawie cały ten czas. Absurd gonił absurd i Krukonka czuła się w dobrze znanym towarzystwie jak ryba w wodzie.

Słysząc, jak chłopak z Maxa przeobraził się w Jacka, gościa, który przez brak asertywności wylądował w zimnym morzu zamiast na drzwiach, przewróciła jedynie oczami. Zastanawiała się nie raz, jak ktoś może płakać na tym filmie, który, z jej perspektywy, był po prostu głupi. Jak już płakać, to tylko na „Warriorze” z Tomem Hardym!

- Też byłam w tym miasteczku! I też miałam to samo. Ugryzł mnie jeden z tych zombiaków. A potem uciekałam stamtąd na miotle, bo dumbadery oczywiście spierdoliły – podzieliła się z chłopakiem swoimi doświadczeniami, niezbyt przyjemnymi zresztą. Adrenalina i poczucie niebezpieczeństwa stanowiły dla niej narkotyk, jednak lubiła, kiedy to ryzyko było wkalkulowane. Wyścigi na miotłach albo bludger? Proszę bardzio. Włamywanie się do działu ksiąg zakazanych? Z miłą chęcią. Takie sytuacje dawały kopa, ale jednocześnie była znajome, wiedziało się, czego można się spodziewać. Ale nawalanie bombardami w nieumarłych? Zupełnie inny kaliber.

- Tatuaż? Ty, Felixo i tatuaż? Na proszę, nie sądziłam, że się kiedyś tego dożyję. Co się stało z tym twoim: "nie nakleja się naklejek na Ferrari?"– pokiwała głową z rozbawieniem. - Jeżeli myślisz, że będę cię trzymała za dłoń przez całą sesję, to się mylisz!

Sam zdecydowanie uważał, że to Julka zbłądziła w tej kwestii. Nie przyjechali jednak na drugi koniec świata po to, by spierać się o JAWNĄ wyższość sarepskiej nad dijon. Groźba została rzucona i tylko od Brooks zależało, jak poważnie ją przyjmie i jakie wynikną z tego konsekwencje.
-A wsadź sobie to unagi w tę swoją dijon! - Zaśmiał się, doskonale kojarząc to nawiązanie. Widać dzień miał zlecieć im pod znakiem cytowania mniej lub bardziej kultowych dzieł Amerykańskiej kinematografii.
Sam nigdy nie uronił łzy na filmu o dużej łódce. Wręcz jego ulubioną częścią była ta, gdzie łajba tonęła, a ludzie odbijali się od jej elementów niczym pojebana gra w pinball. Skłamałby mówiąc, że widok ten go nigdy nie rozbawił. Empatyczny gówniarz był z niego, nie ma co.
-Dumbadery to gówno. Nieposłuszne sierściuchy i tyle. Nie wiem, jak można wybrać je zamiast wygodnego i posłusznego dywanu. - Wspomniał nie tylko wyścig w jakim brał udział ale i to, jak jego dumbader spierdolił w pamiętną pełnię, zostawiając Maxa samego na środku pustyni. Przyjemne zwierzaki...
-Bo się nie nakleja! Ale od kiedy Solberg jest człowiekiem logicznym? Po tylu bliznach jedna dziara mnie raczej nie oszpeci. - Wzruszył ramionami. Nigdy specjalnie nie ciągnęło go do tatuaży, ale dziś nie widział innej opcji. To była jedyna możliwość! -No już, już, jeszcze zobaczymy, kto kogo będzie trzymał za rękę. Bierz galeony i idziemy! - Bez względu na to, czy Brooks stawiała opór, czy była zdziwiona, czy kowadło spadło im na głowy, chwycił ją za rękę i pociągnął w dół po schodach, po czym skierowali się w stronę miasteczka, by zrealizować ten spontaniczny plan.

//zt x2

+