lirydy to takie spadające gwiazdy, które widać w kwietniu, ale mało kto o tym wie, bo wszyscy kojarzą je tylko z wakacjami. Co mnie nie dziwi, bo sam kojarzyłem. Powstały one z komety Thatchera, z którą chciałbym mieć coś wspólnego i po cichu liczę, że może miałem w rodzinie jej odkrywcę, ale jeszcze tego nie sprawdziłem. W razie czego dam Panu znać, bo może znajdę gdzieś jakieś notatki z astronomii i się Panu przydadzą bardziej niż mi. Lirydy to tak właściwie rój meteorów, których radiant (czy to ma coś wspólnego z radiem?) znajduje się w okolicy gwiazdozbiorów Herkulesa i Lutni, co przypomina mi o micie, kiedy dziesięcioletni heros walnął lutnią swojego nauczyciela muzyki, bo stwierdził, że to niemęskie zajęcie. Niezbyt miłe moim zdaniem, ale przynajmniej uświadamia nas, że na niebie naprawdę są zapisane historie świata starożytnego. A jak o antyku mowa, to podobno właśnie wtedy po raz pierwszy dostrzeżono część tego roju pszczół kosmicznych kamieni. Najlepiej był widziany w 1803 roku i całkiem nieźle też w tym roku, bo o dziwo nie padało, jak to zwykle ma w zwyczaju robić pogoda, kiedy chcemy coś obserwować.

Profesor Kersey,

przesyłam listownie treść zadania domowego z Astronomii dotyczące roju Lirydów.
Jest to rój meteorów związany z kometą Thatchera, których drogi przecinają się na granicy gwiazdozbiorów Lutni i Herkulesa. Są zjawiskami dość szybkimi (osiągają prędkość około 49 km/h), a ich największa aktywność przypada na noc z 21 na 22 kwietnia. Jednocześnie jest to pierwszy rój meteorów, o którym wspominają starożytne kroniki, pierwsze informacje na ich temat pojawiły się w Azji już około dwóch tysięcy lat p.n.e. Chociaż Lirydy należą do roju bardzo starego, charakteryzują się krótkim okresem aktywności i ostrym maksimum.

Charlotte Weatherbee, Ravenclaw, klasa VII

Profesorze,

Rój Lirydów jest jednym z najpiękniejszych i najstarszych zjawisk występujących na niebie, wiosenną, kwietniową porą. Pierwsze ich ślady pojawiają się już 16 kwietnia, a w nocy z 21 na 22 kwietnia osiągają apogeum. Znane są ludziom od tysięcy lat — stworzyli oni wiele legend i pogańskich świąt związanych z nocą spadających gwiazd, jak bywa to wydarzenie często nazywane. Związane są one z kometą Thatchera. To nic innego jak rój szybkich i starych meteorów o krótkim okresie aktywności (widoczności) i ostrym zakończeniu, zwanym maksimum. Spotykają się one (ich radiant) i przecinają na granicy gwiazdozbiorów Lutni i Herkulesa, których nazwy kojarzyć się mogą ze światem antyku.  

Nessa M. Lanceley, Slytherin, Rok VIII

Szanowny Profesorze,

Przesyłam pracę domową:
Rój Lirydów to rój meteorów (spadających gwiazd), którego źródłem jest długookresowa kometa Thatchera. Występują one co roku, w kwietniu, a ich największa aktywność przypada na 21-23 kwietnia. Ich drogi przecinają się (radiant) na granicy gwiazdozbiorów Lutni i Herkulesa. Jest to zjawisko dosyć szybkie i aktywne, bo przeciętnie są na poziomie ZHR=18, choć w roku 2012 odnotowano aktywność ZHR=38.
Są jednym z najstarszych i najpopularniejszych rojów, bo wzmianki o nim pojawiły się już 4000 lat temu w chińskich kronikach. Można je obserwować bez żadnych lunet lub innego sprzętu, jeśli nie przeszkadzają nam żadne światła lub pochmurne niebo.  

Z poważaniem
Theodore Thìdley
Ravenclaw, IX klasa

Szanowny Panie Profesorze,

w swoim zadaniu domowym chciałabym opowiedzieć o Plutonie. Jest on obiegającą Słońce planetą karłowatą. Jego orbita znajduje się poza trajektorią Neptuna, co czyni go obiektem transneptunowym. Leży w Pasie Kuipera, będąc jednocześnie jego najjaśniejszym ciałem niebieskim. Mugole odebrali mu status planety niewiele ponad dekadę temu. Czas pokaże, na ile rzeczywiście na to zasługiwał. Jego nazwa pochodzi z mitologii rzymskiej, od imienia boga świata podziemnego, umarłych i bogactwa. Porusza się po mocno nachylonej płaszczyźnie względem płaszczyzny ekliptyki. Jego silnie ekscentryczna orbita przebiega częściowo bliżej Słońca, niż orbita Neptuna. Ma pięć księżyców, z czego jeden - Charon - ma tylko o połowę mniejszą średnicę od niego. Sam Pluton ma niecałe 1500 mil średnicy (to mniej, niż odległość w linii prostej między Londynem, a Moskwą!). Jest mniejszy od ziemskiego Księżyca. W jego atmosferze dominuje mgła rozpraszająca światło słoneczne. Temperatura na powierzchni wynosi około -160°C. Pod skorupą znajdują się przede wszystkim woda i metan. Pluton obraca się w kierunku przeciwnym do planet Układu Słonecznego. Dzień na nim trwa 6,5 ziemskiej doby. Jego pełny obieg wokół Słońca trwa niemal 248 lat (prawie tyle, ile lekcja historii magii). Pluton jest przy okazji jednym z plutonków (aww), co oznacza, że na dwa jego obiegi wokół Słońca przypadają trzy obiegi Neptuna.

Z poważaniem,

Jacqueline Annise Berkeley,
Hufflepuff, V klasa

W związku z zadaną przez Profesora pracą domową, chciałabym napisać kilka słów o szczególnie inspirującej mnie planecie, jaką jest Wenus. Być może mój wybór jest zbyt oczywisty i oklepany, ale nic nie poradzę na to, że jest to najpiękniejsza planeta w naszym systemie słonecznym.

Wenus to druga planeta względem odległości od Słońca, dlatego myślę, że może być na niej zdecydowanie cieplej niż na Ziemi, szczególnie o tak niekorzystnej porze roku jak jesień. Jak każda kobieta, jest bardzo wyjątkowa - ma własne zdanie i realizuje je obracając się w kierunku przeciwnym do większości pozostałych planet, czego można spodziewać się po uosobieniu rzymskiej bogini piękna i miłości. Gdyby istniała naprawdę, jako człowiek lub jako bogini z krwi i kości, na pewno byłaby ekscentryczką pragnącą podążać wybraną przez siebie ścieżką, zamiast utartymi schematami. Bardzo ją za to szanuję. W dzisiejszych czasach nie każdy ma odwagę na manifestację swojego ja w tak prominentny sposób.

Z tego co mi wiadomo, Wenus jest też drugim najbardziej błyszczącym ciałem niebieskim na naszym niebie, zaraz po księżycu, i rzadko kiedy zapuszcza się gdzieś dalej od swojego bezpiecznego miejsca przy Słońcu. Dlatego myślę, że legenda, którą kiedyś słyszałam na jej temat mogłaby okazać się prawdziwa, skoro w każdej legendzie tkwi ziarenko prawdy. Co by było, gdyby Wenus była piękną kobietą uzależnioną od swojego ukochanego, Słońca? Choć błyszczy na równi z pięknem księżyca, boi się zapuścić głębiej w galaktykę, zamiast tego lawirując wokół partnera w jednostajnym tempie, przez co w rzeczywistości traci swój potencjał i zabiera kosmosowi możliwość podziwiania jej uroku. To smutna historia, chociaż dość romantyczna.

Uważa się, że Wenus jest pewnego rodzaju odpowiednikiem naszej Ziemi ze względu na jej wielkość, masę i inne czynniki poza klimatycznymi. Być może, kiedy już do reszty zgnijemy w głupocie i dobijemy naszą Matkę, znajdziemy możliwość przeprowadzki na Wenus, dopasowania jej atmosfery do naszej i rozpoczniemy również jej dewastację. Ale nie chciałabym, żeby tak się stało.

Szanowny Panie Profesorze,

pracę o wybranym ciele niebieskim chciałbym zacząć od krótkiego przypomnienia, co to w ogóle jest. Mianem ciała niebieskiego nazywa się każdy obiekt fizyczny (albo ich układ) występujący w przestrzeni kosmicznej. Może być to np. gwiazda - wybrałem taką o nazwie Antares. Jest najjaśniejszym ciałem w gwiazdozbiorze Skorpiona. Był to mój pierwszy pomysł z tego względu, iż mam w rodzinie mnóstwo osób o tym znaku zodiakalnym; wiem, że Skorpion teraz prymuje. Antares, jak doczytałem, znajduje się 550 lat świetlnych od Słońca. Co więcej, często jest mylony z planetą Marsem. Antares ponoć, ze względu na swoją masę, ma szansę w przyszłości zostać supernową. Oznacza to tyle, że swoją egzystencję we wszechświecie zakończy spektakularną eksplozją.

  W swojej pracy domowej zdecydowałam się opisać pochodzenie Jednorożca, głównie ze względu na to, że jest to stosunkowo “nowy” gwiazdozbiór, na dodatek nie nawiązujący swoją nazwą do jakiejkolwiek mitologii. Bo chociaż jednorożec jest obecnie uważany w mugolskim świecie za stworzenie fantastyczne, tak w XVII wieku, kiedy był wrysowywany przez pierwszych astronomów, zwierzę to wciąż uchodziło za faktycznie istniejące w niemagicznym świecie. Dodatkowo gwiazdozbiory takie jak Perseusz, Andromeda, czy Wieloryb łączą się ze sobą za pomocą jednego mitu, tak Jednorożec tkwi na sklepieniu samotnie, nie tworząc większej historii. Właściwie, to nie mówi sobą nic; bo jego geneza jest naprawdę chaotyczna.
  Jednorożec symbolizuję siłę. Gwiazdozbiór nazwany “na cześć” owego stworzenia zajmuje zaś znaczną część nieboskłonu, co może być powodem, dla którego wybrano dla niego tak specyficzne imię. Zwłaszcza, że w jego kształcie nie sposób odnaleźć “rogatego konia”. Żaden z przypisywanych “ojców” konstelacji (bo miał ich wielu tj. Petrus Plancius, Jan Heweliusz, Jakob Bartsch) nigdy nie wyjaśnili (a przynajmniej owe wyjaśnienia nie zachowały się do naszych czasów) dlaczego ich decyzja padła właśnie na owe “fantastyczne” stworzenie.
  Innymi słowy; Jednorożec jest Jednorożcem najpewniej przez czyjś kaprys. Możliwe jest więc, że jeden z dawnych astronomów, umieszczając go w Firmamentum Sobiescianum, nie miał na myśli stworzenia samego w sobie, ale to, co prezentował sobą jak symbol w tamtych czasach - tj. syna chrześcijańskiego boga.

Ciekawym gwiazdozbiorem jest Krzyż Południa i to o nim postanowiłem napisać w swojej pracy. Na pewno interesujące jest to, że cywilizacje znały ten gwiazdozbiór, ale nie został on uznany oficjalnie przez tysiąclecia. Dopiero później Petrus Plancius, umieścił go między nogami gwiazdozbioru Centaura w swoim atlasie nieba. Nadal jednak Krzyż Południa uznawano za część gwiazdozbioru Centaura.
W porównaniu z innymi gwiazdozbiorami Krzyż Południa był wiązany z wieloma najrozmaitszymi mitami i historiami. Przeróżne ludy na półkuli ziemskiej postrzegały go na swój indywidualny sposób. Maorysowie widzieli w nim kotwice. Niektóre plemiona Aborygenów uważały, że to płaszczka. Inkowie uwiecznili go w kamieniu w Machu Picchu. Miał też swoje nazwy, gdzie hindusi nazywali go Trishanku, a w centralnej Australii mówiono o nim "Stopa Orła".
Przy poszukiwaniu gwiazdozbioru Krzyża Południa należy uważać, aby nie pomylić go z tak zwanym Fałszywym Krzyżem.

W każdym z przedstawionych gwiazdozbiorów jest coś interesującego, więc zawężenie wyboru do zaledwie jednego było dla mnie odrobinę trudne, ale ostatecznie zdecydowałem się scharakteryzować pochodzenie gwiazdozbioru Wilka.

Stanowi on jeden z czterdziestu ośmiu gwiazdozbiorów opisanych przez Ptolemeusza. Ciekawym faktem jest to, że żadna ze składających się na niego gwiazd nie posiada ani greckiej, ani też łacińskiej nazwy. Starożytni Grecy i Rzymianie dostrzegali w tej grupie gwiazd obraz dzikiej bestii (z greckiego therion) niesprecyzowanego gatunku towarzyszącej centaurowi, stąd często te dwie konstelacje są ze sobą łączone. Niejaki Eratostenes zauważał w nim bukłak wina trzymany przez centaura, a według innej wersji – zwierzę ciągnięte przez niego w stronę ołtarza. Z kolei starożytni Babilończycy faktycznie widzieli w nim wizerunek wilka i nazwali ten gwiazdozbiór Ur-Idim, czyli dziki pies. Arabowie zaś dostrzegali w tej części nieboskłonu panterę.
Według jednego z nielicznych mitów powiązanych z gwiazdozbiorem Wilka wyobraża on arkadyjskiego króla Likaona zmienionego w wilka po tym, jak ośmielił się wystawić na próbę Zeusa, podając mu na uczcie ludzkie mięso. Konstelacja ta jest również utożsamiana z wilkiem złożonym w ofierze bogom Olimpu przez uczonego centaura Chirona.

Z poważaniem,
Tiernán E. Aguillard,
Ravenclaw, VIII rok

Szanowny Panie Profesorze

Wysyłam Panu do sprawdzenia kronikę, nad którą pracowaliśmy z Maximilianem Brewerem. Kronika zawiera kolejno: wstęp o tym, o czym będzie traktować (bohaterska postawa uczniów i nauczycieli jak i to, co uczniowie kombinowali w czasie wolnym), przedstawienie dwóch Gryfonów, którzy tę kronikę złożyli, z krótką historią czemu się za to wzięli, rozdziały, poświęcone naprawom Hogwartu i pomocy sobie nawzajem, przeplatane anegdotkami w formie reportażu o śmiesznych akcjach uczniów i ich wybrykach, dzięki którym zapominali o troskach codzienności.
Mam nadzieję, że to oryginalne podejście do tematu przypadnie Panu do gustu, życzę miłej lektury!

Z wyrazami szacunku,
Harmony Seaver
VI klasa, Gryffindor

Astronomia a wróżbiarstwo.

Jak gwiazdy i planety mogą wpływać na różne aspekty magii?

Moim tematem było poszukanie wpływu gwiazd i planet w sztuce dywinacji. We wróżbiarstwie ma to nawet swoją nazwę, a mianowicie Astrologia to nauka, która polega na analizowaniu ułożenia gwiazd i innych ciał niebieskich a na ich podstawie wróżenia przyszłości i nie tylko. Podobno położenie planet, kiedy przychodzimy na świat, ma bardzo duże znaczenie dla nas. Astrolog może się dowiedzieć, dzięki takiemu kosmogramowi o naszej przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, a także obciążeniu, jakie niosą określone planety. Powiedzmy taki Saturn, nie jest to miła planeta. Pokazuje nam nasze lęki i ograniczenia, dzięki temu wiemy nad czym, możemy popracować. Określony czas, miejsce mają wpływ na nasze codzienne funkcjonowanie. Nasz los zapisany jest w gwiazdach, jak to mawiają centaury, istoty, które wiedzą więcej niż my.
Historia astrologii sięga starożytności, a sama dziedzina aż do XVII wieku nauczana była nawet na uniwersytetach, stanowiąc dziedzinę nadrzędną względem astronomii. Wyróżnia się kilka rodzajów astrologi między innymi chińska czy też wedyjska. Każda kultura ma swoje pojęcia i dopasowania czy obliczenia względem planet, a także tego, co można zobaczyć w naszej przyszłości za pomocą ciał niebieskich i domów urodzeniowych, w jakim położona jest nasza kariera, związki czy rodzina. To wszystko jest w stanie nam powiedzieć wiele, nawet ile dzieci możemy mieć, czy będziemy popularnymi osobami lub w jakim wieku przyjdzie nam się zmierzyć z trudnościami, jakie zostały nam wpisane w datę urodzenia. Wszystko to jest częścią wielkiego uniwersum, o którym nie za wiele mamy pojęcia, ale za to przychodzi nam odkrywać, to co jeszcze zostało ukryte dla naszego oka i umysłu — życie to wielka podróż, nawet jeśli zapisana jest w gwiazdach czas ją odkryć!

Szanowny Panie Profesorze Kersey,

Do swojej pracy domowej postanowiłam wybrać dziedzinę transmutacji. Początkowo miałam wrażenie, że w przypadku magii przemian, ułożenie ciał niebieskich nie ma żadnego znaczenia. Po chwili dotarło do mnie, że przypadek licantropii jest swoistym aktem transmutacji. Co prawda przemiana człowieka w krwiożerczą bestię nie wpisuje się w oficjalne ramy, jednak moim osobistym zdaniem, można ją tutaj podpiąć. Sama przemiana jest oczywiście w większości wypadków zależna od ustawienia tarczy księżyca, która musi być w pełni. W przypadku innych czynności wykonywanych w dziale transmutacji, nie dostrzegłam zależności pomiędzy działaniem czy skutecznością przemiany, a ułożeniem ciał niebieskich na nieboskłonie.

Z wyrazami szacunku,
Elaine Morieu