Nie przepadał za przyciąganiem uwagi - taksujące go, zaciekawione (nierzadko negatywnie) spojrzenia nacechowane były sporym, trudnym w znoszeniu ciężarem. Od zawsze preferował dopasowanie - oczywiście pozornie - do tłumu, także tłumu niemagicznego; wszystko dzięki wtopieniu rozgrywało się, pozbawione (rzecz jasna) niepotrzebnych w żadnym wypadku przeszkód. Niestety - zanurzając się bardziej, wszystko stawało się kłopotliwe; dlatego też preferował odkupywanie płyt z muzyką czy książek od wcześniejszych nabywców, miłośników mugolskiego, kulturowego dorobku.
Tym razem było inaczej.
Daniel Bergmann postanowił przejść się pośród mugolskich sklepów; sam, bez przewodnika - a warto przyznać, jego wiedza nie była zbytnio rozległa. Wręcz przeciwnie, należała do wiedz ubogich, jedynie nakreślonych zarysów z pozostawianiem mnogości niedopowiedzień i kołaczących pytań. Mimo tego - chwycił pewnie za klamkę oraz zanurzył się wewnątrz sklepu. Muzyka towarzyszyła jemu od dawna - lubił wsłuchiwać się w dźwięki w czas pracy czy odpoczynku, doceniał równie jak inne odgałęzienia sztuki. Nie rozdzielał specjalnie zespołów na te magiczne bądź niemagiczne - miał swoich faworytów zarówno wśród jednej jak również drugiej gromady. Wędrując wśród półek, wśród nowych egzemplarzy płyt, zerkających nierzadko barwnymi ilustracjami okładek - nagle jego spojrzenie osiadło na jednej klientce. Znał ją. Pamiętał.
Ale czy ona zdołała pamiętać jego? Co za ironia losu, mimo niemiłych wspomnień (szpital nigdy nie zsyłał nań pozytywnych emocji), postanowił zweryfikować wątpliwość.
- Dzień dobry. - Podszedł wystarczająco blisko (acz zachowując stosowną odległość), aby jego obecność okazała się całkowicie jawna - podobnie jak zresztą fakt zwracania się właśnie do niej.
Całe szczęście, tym razem nic jemu nie dolegało.

Gabrielle lubiła mugolską muzykę, ale jej kolekcja należała do ubogich. Nie miała za bardzo, kiedy się wybrać w mugolskie miejsca, pokupować jakiś ciekawych gratów. Wiedziała wiele o mugolach, no ale nie wszystko przecież. Zresztą te ich sklepy były ciekawe, wszystko w nich było ciekawe, ale należało mieć odpowiednie pieniądze, żeby coś kupić. Ogarniała mniej więcej mugolskie pieniądze, więc nawet miała trochę schowanych, jakby chciała sobie coś u nich kupić. Wzięła ze swojej świnki skarbonki kilka banknotów i tak też wylądowała w Replay. Sklep dla miłośników muzyki, a konkretnie mugolskiej muzyki. A jeszcze konkretniej to muzyka zabytkowa. Klasyka jak to mawiają. Niemagiczna klasyka była ciekawa, zwłaszcza że Gabe nie znała jej bliżej i z chęcią by poznała. Zresztą ten sklep wyglądał naprawdę obłędnie!
Zatrzymała się w wejściu, oddychając wonią winylowych płyt, a następnie zanurzając się w świat muzyki i barwnych okładek. Tak jej wzrok i osoba spoczęła obok sławnych, klasycznych The Rolling Stones'ów.
Nie spodziewała się w tym miejscu nikogo znajomego, a szczególnie swych eks pacjentów. Odwróciła się z wyraźną ciekawością, kto tu się z nią wita.
- O, pan... - Pamiętała tego miłego pana, a nie to nie on. - Bergmann. - No, tak pacjent, który zmierzał do wyjścia, za nim Gabe wyjęła różdżkę. Zabawny mężczyzna. Znaczy Downey wspominała to zabawnie.
- Daniel, tak już wiem pan Daniel Bergmann. - Uśmiechnęła się na widok mężczyzny. Najwidoczniej warto było GOD zapamiętać, chociaż jak w ogóle można było zapomnieć Daniela Bergmanna na oddziale w św. Mungu. Niby Gabrielle teraz miała już swoją specjalizację, która dotyczyła zatruć eliksiralnych i roślinnych, ale kiedy jest się asystentem uzdrowiciela, to jest się niemal do wszystkiego. Braki personelu medycznego miały miejsce nie tylko w świecie mugoli.

Daniel Bergmann obecnie był całkowicie zdrowy.
I dobrze.
W przeciwnym razie zapewne szybko musiałby zwinąć żagle, dyskretnie wcielając odwrót własnej sylwetki - z przeniesieniem w kierunku innego sklepu. Fortuna wydawała się jednak sprzyjać - brak złamanej kończyny przez dłuższy czas, w obliczu pasm ostatnio minionych nieszczęść wydawał się być akcentem niemal błogosławieństwa. Dzięki temu był w stanie podejść do osoby uzdrowicielki pewnie - nieco zaintrygowany i zaskoczony, nie spodziewając się w żadnym wypadku ujrzeć znajomej twarzy - nie teraz oraz nie tutaj.
- Przyznam się, że odrobinę sprawdzałem - oznajmił półżartobliwie, choć z satysfakcją przyjmując fakt zapamiętania jego osoby. Zazwyczaj, przy dogłębniejszym poznaniu nie powodował obojętności - przykuwając na dłużej uwagę swoim zestawem wad albo zalet; zalet eksponowanych, wad - skrywanych, choć wychodzących przy odpowiednich chwilach - spontanicznie niszczących plany. Młoda kobieta była sympatyczną osobą, choć Daniel Bergmann do wszystkich parających się tą profesją podchodził nieufnie; zgłosił się do szpitala wyłącznie przez wzgląd na konieczność, przez wzgląd na coraz silniejszy ból promieniujący od nowo powstałej, powiększające się opuchlizny.
- Pojawia się pani w najbardziej niepewnych momentach - zauważył, również balansując na tej granicy pomiędzy lekko zabawnym wytknięciem a krystaliczną prawdą. Wtedy - w szpitalu, zżerała jego niepewność; obecnie również nie znajdował się na swym gruncie, wkraczając wprost w inny świat - o którym miał jeszcze zdecydowanie zbyt małą wiedzę. Kilka kroków zmniejszyło pozornie dystans; chociaż wciąż pozostawał on, nie naprzykrzając się zbytnio Downey - znajdował się obok, przy stanowisku, mogąc swobodnie ogarnąć wzrokiem kolekcję.
- Z reguły omijałem te miejsca - przyznał dyskretnie (dlaczego? to proste; nie chciał wyjść na dziwaka; dopiero niedawno z sukcesem nabył mugolskie pieniądze) - mimo ostatniego zainteresowania kulturą. - Kobieta zaś była bardziej w tym wszystkim swobodna - albo może wyłącznie sprawiała tego rodzaju wrażenie.