To tutaj na świat przychodzą mali czarodzieje. A przynajmniej to jest najlepsze, najbezpieczniejsze miejsce na pierwszy oddech. Każda kobieta ma własne, wygodne łóżko, fotel, na którym może usiąść osoba, która ją w tym wszystkim wspiera, a w każdej chwili od reszty można oddzielić się zasłonką, która powoduje niewidzialność i wygłusza ten kawałek pomieszczenia. Oczywiście przez cały czas magomedyk kontroluję sytuację z asystą pielęgniarki.
Poza kilkoma łóżka, każda sala zaopatrzona jest w dodatkowe udogodnienia ułatwiające trudne chwile: BASEN: Bania wypełniona ciepłą wodą z odprężającymi, nieszkodliwymi olejkami. Można zdecydować się na poród w wodzie, albo odpocząć w niej pomiędzy skurczami. KAPSUŁA NIEWAŻKOŚCI: Ogromna szafa po zamknięciu której w środku całkowicie zanika grawitacja. Przynosi duże ukojenie i pomaga przetrwać bolesne skurcze. MATA DO AKUPRESURY: Mugolska mata do akupresury, która pomaga się odprężyć, jest dodatkowo nasączona niewielką, nieszkodliwą ilością eliksiru przeciwbólowego.
Na korytarzu pojawiła się Ivette, która odczuwała silne skurcze. Niestety, okazło się, że musi pozostać w szpitalu, gdyż poród może odbyć się lada chwila. Szczerze przerażona udała się do jednej z sal i usiadła na łóżku pod oknem. Położyła dłonie na nabrzmiałym brzuchu, lekko przygryzając dolną wargę. A więc niedługo się zacznie. Poród przebiegł nadzwyczaj spokojnie. Dziecko aż rwało się na świat, więc obyło się bez komplikacji. Jedyne, co tak bolało Iv to to, że została z tym wszystkim sama. Nie czuwał przy niej nikt bliski, ale w głębi duszy czuła, że tak się skończy. Leżała na łóżku i patrzyła oczarowana na swoją przepiękną córeczkę. - Moja Annabeth Narcissa... - szepnęła czule.
Weszła do sali, gdzie zaprowadziła ją pielęgniarka. W ręku miała niewielką maskotkę, białego króliczka. Towarzyszył on Gabrielle od najmlodszych lat. Zdecydowała, że teraz musi dać go tej małej istotce, która właśnie się narodziła. Usłyszała, że Ivette jest w szpitalu. Musiała więc przyjechać, obiecała jej przecież, że pomoże jej w potrzebie. Tak, jak będzie umiała. Od razu zobaczyła tą małą dziewczynkę, która była piękna. Podeszła do małej i położyła obok niej maskotkę. Po czym usiadła na brzegu łóżka młodej mamy. Jej oczy napotkały czuły wzrok Ivette. Gabrielle nie mówiła nic. Z jednej strony nie wiedziała, co powiedzieć. A z drugiej... Czuła, że słowa nie są tu potrzebne.
Ivette delikatnie ułożyła śpiącą córeczkę w łóżeczku po czym spojrzała na Gab. Od razu na jej ustach pojawił się uśmiech. - Dziękuję. - spojrzała na króliczka. Jednak dziękowała nie tylko za to, ale była przekonana, że Gabrielle to zrozumiała.
- Nie ma za co. Cała przyjemność po mojej stronie - powiedziała formalnie, choć niedbale. Wiedziała, że już sama jej obecność w tej sali daje wiele radości. - Jak się czujesz? - zapytała z troską, chwytając Ivette za dłoń.
- PROSZE MNIE TAM NATYCHMIAST WPUSCIC! - darl sie w nieboglosy Kazuo - Ona tam urodzila, chce zobaczyc dziecko! Niech bedzie Pani czlowiekiem, a nie potworem! - szarpal sie w pielegniarka. - Nie! Nie jest pan ojcem nigdzie pan nie wejdzie - odwarknela, probujac wyprowadzic go z oddzialu. Wtedy Kazuo wpadl na pomysl. - a kto powiedzial, ze nie jestem?! Tam jest moja corka, a Pani nie pozwala... - Idz. - warknela wyraznie rozdrazniona, puszczajac go wolno. Zaczal biec, otwierajac drzwi do kazdej sali, szukajac Ivette. - Slonce? - zajrzal do tej prawidlowej sali. - Jak sie czujesz? - spytal od razu w progu, dopiero po chwili ujrzal Gab. - O hej.
Usłyszała hałas, dlatego skierowała wzrok w stronę drzwi. Aż przetarła oczy, by upewnić się, że Kazuo naprawdę właśnie wparował do sali. - Kazuo! - uśmiechnęła się szeroko, a oczy jej zabłysły. - Jak ja Was kocham! - dodała, tym razem do Gab i Kazuo. Szybko spojrzała na Annabeth, która dalej smacznie spała.
- Witam, witam - rzekła, cichocząc lekko. - Niezłe wejście - teraz już roześmiała się. Przytuliła Ivette do siebie. - My ciebie też kochamy - powiedziała pewna swych słów. - Ale cicho, bo mała się obudzi - dodała.
Uśmiechnęła się do nich jeszcze szerzej. - Dziękuję, że jesteście. - powiedziała szeptem. Dla niej było to naprawdę ważne. Nagle Annabeth otworzyła swoje piękne, niebieskie oczka i rozejrzała się po sali. Ivette od razu wzięła ją na ręce i przytuliła. Był to fantastyczny widok.
Wstała z łóżka świeżo upieczonej mamy i stanęła przy ścianie. Nadal patrzyła na Ivette i jej córeczkę. Ten widok był piękny, naprawdę piękny. - Jak ją nazwałaś? - zapytała cicho.
Annabeth uniosła rączkę i dotknęła szyi Ivette. Był to tak wymowny gest, że wzbudził w blondynce wzruszenie. Jednak już po kilku sekundach, całkiem opanowana zwróciła wzrok w stronę Gabrielle. - Annabeth Narcissa. - powiedziała z dumą. - Chciałabym Was o coś spytać... - zaczęła, spoglądając na nich. - Bardzo zależy mi na tym, żebyście zostali rodzicami chrzestnymi Annabeth. - uśmiechnęła się.
Gabrielle zdawała sobie sprawę z tego, że takie pytanie może paść. Ale i tak była zaskoczona. Zastanawiała się. Z jednej strony chciała krzyknąć "tak". Ale... Musiała chwilę pomyśleć. Wiedziała, że to jest zobowiązanie na całe życie. Jednak widok tej małej istotki kochającej swą matkę od pierwszych chwil życia rozczulił ją dogłębnie. Chciała być kimś ważnym w jej życiu. - Pięknie ją nazwałaś - zaczęła - zgadzam się. Zgadzam się być matką chrzestną małej Annie - rzekła, nadając już małej zdrobnienie. Podeszła znowuż do Ivette i jej pociechy. Gdy Gabrielle wyciągnęła rękę w stronę małej, ta swą niewielką piąstką chwyciła paluszka Krukonki. W jej oczach pojawiły sie łzy wzruszenia.
Uśmiechnęła się radośnie. - No to świetnie. - pokiwała głową. Usiadła na łóżku i obserwowała z radością ten subtelny gest Annabeth, który skierowała do swojej matki chrzestnej. - Proszę, potrzymaj ją. W końcu jesteś teraz częścią jej życia. - ostrożnie podała Gab Ann. Wstała z łóżka i poprawiła koszulę nocną. Podeszła do Kazuo i przytuliła go krótko. Następnie skierowała się w stronę umywalki i przemyła twarz chłodną wodą.
Wzięła do ręki małą Annie i zaczęła ją lekko kołysać. Oczy małej śmiały się. Były niebieskie, takie, jakie Gabrielle zawsze chciała mieć. Wciąż do niej jeszcze nie docierało, że została matką chrzestną małej Annabeth. Zaczęła nucić cicho pewną melodię. Po niedługiej chwili mogła zobaczyć, jak mała przymyka oczka i zasypia.
Bardzo delikatnie ułożyła Annabeth w łóżeczku po czym uśmiechnęła się do Gab. Skierowała się do łazienki, a po chwili była już z powrotem w sali z tym, że mokrymi włosami i w zielonej sukience. Usiadła na łóżku i wpatrywała się w śpiącą córeczkę z miłością.
- Dziękuję, moje drogie, zawsze pragnąłem, abyście to zapamiętały - ukłonił się nisko i szelmowsko. Za pleców wyciągnął bukiet storczyków i podał go Ivette. Gdy przytuliła się do niego, objął ją delikatnie jakby była z porcelany - Reszta czega w szkole, wiesz za wiele nie pozwoliliby mi wnieść. W ogóle nie chcieli mnie wpuścić! - dodał oburzony. - Oczywiście, że się zgadzam. - rzekł na zadane pytanie Ivette. - Będziemy świetnymi rodzicami chrzestnymi, Gab. - uśmiechnął się do Krukonki.
- Dziękuję. - uśmiechnęła się do niego pogodnie. - Nie chcieli Cię wpuścić? - zmarszczyła brwi. - Więc jak Ci się udało przemknąć? - spytała z zaciekawieniem. Cały czas mówiła prawie szeptem, by przypadkiem nie obudzić Ann.
- Och, no pewnie, że będziemy - zaśmiała się cicho. Podeszła do łóżeczka Annie i patrzyła na nią, głaszcząc delikatnie jej policzek. - Jakoś ja nie miałam problemu z wejściem tutaj - dodała.
- Wiesz, Gab, niechetnie wpuszczaja faceta na odzial polozniczy zwlaszcza jak biegnie... - zasmial sie cicho i podrapal po glowie - Eeee tam, taki maly przekret, nic wielkiego. - probowal zakryc swoje klamstwo - Kiedy Cie wypuszcza?
Zauważyła, że Kazuo ukrył jakiś fakt, ale postanowiła nie wnikać w szczegóły. - Ja mogę wyjść nawet dzisiaj, ale Annabeth najwcześniej jutro, więc nigdzie się bez niej nie ruszam. - odpowiedziała po czym ucałowała śpiącą córeczkę w czoło i oba policzki.
- Hmm... niech zgadnę, powiedziałeś, że jesteś ojcem małej? - zgadywała. Odwróciła się w stronę Ivette i Kazuo, opierając się lekko o łóżeczko małej. - Daj znać, jak będziecie wychodzić. Przyjdę po was - zaproponowała.
- Fakt. Wtedy pielęgniarki wpuściłyby Cię bez wahania. - zaśmiała się cicho. - Dziękuję Gab, dam znać. - uśmiechnęła się do niej lekko po czym przykryła Ann kocykiem.
Iv stała przy wejściu ze szpitala. W ramionach trzymała szczelnie opatuloną Annabeth. Tuż za nią stała niewielka walizka. Zerknęła kątem oka na Gab i Kazuo i uśmiechnęła się do nich. - No to idziemy. Czas, by Ann poznała świat.
- Idziemy, idziemy - potwierdziła. Podała Kazuo walizkę, do tej pory stojącą za Ivette. Sama natomiast wzięła małą Annie z ramion młodej mamy. - Nie możesz się przemęczać - napomniała, nie dając dojść do słowa Ivette.
Ivette od razu posmutniała. - Nie rób mi tego. Bez niej czuję się pusta. - powiedziała po czym szybko przytuliła do siebie córeczkę. - Nie oddam. - zaśmiała się po czym ruszyła przed siebie.
- Och, no dobrze - udała irytację, zakładając ręce na piersiach. Jednak w duchu była szczęśliwa, bo widziała, jak Ivette kocha swoją córeczkę. Cieszyła się także, że nie wpadła w depresję poporodową. Bo byłoby ciężko. - Idziemy - zakomenderowała stanowczym głosem, po czym pociągnęła ze sobą Kazuo. Po chwili zrównali oni krok z młodą mamą.
:: 
