Było tu zbyt jasno i kolorowo, sam Singapur nie był miejscem, w którym Jeremiah mógłby spędzić więcej czasu, niżeli było to konieczne. Nie mógłby żyć w chaosie i pośpiechu tego miejsca, zbyt wiele naturalności zostało mu odebrane, aby było to zgodne z jego byciem. Dzisiejszy dzień był jednak inny, on był inny. Cała ta transakcja była inna. Nie był w swojej zwyczajowej, podniszczonej skórzanej kurtce, która wraz z nim widziała pół świata. Miał na sobie czarną marynarkę a pod spodem znajdowała się śnieżnobiała koszula, która tylko czekała aż chłopak znajdzie się w pobliżu czegoś, co mogłoby zakłócić czystość bieli. Czuł się nieswojo, jakby wszedł w skórę innego człowieka. Jeszcze w podobnych łachmanach chodził kilka lat temu, coby nie odstępować od grona swoich współpracowników. Co z tego, że i tak od nich odbiegał. I sposobami pracy i samą swoją osobą. Może to skusiło ich do przyjęcia chłopaka pod swoje skrzydła... Kto ich tam wie. On wiedział jedno, nie był już pracownikiem Ministerstwa, sam sobie narzuca wymogi, które powinien spełniać.
Dzisiaj, aby dobić targu, musiał być jednym z tych gości, którzy chociaż udawali, że coś mają. A był człowiekiem, który jak kameleon potrafił wtopić się w otoczenie, tak dzisiaj przybrał nonszalancki wyraz twarzy. Jakiś dziwny wyraz wyższości pojawił się w lekko uniesionych kącikach ust. Jego towarzyszka, a raczej osoba, z którą dobijał targu, była przeciętnie piękna. Nie było w niej niczego, co mogłoby go za nią ponieść. Oprócz kamienia, który wisiał na jej długiej, opalonej szyi. Rodowa pamiątka, z którą chciała się rozstać tylko za odpowiednią ceną.
Dzisiaj nie był do końca pewny, czy tą ceną nie było jego towarzystwo. Bankiet trwał od kilku godzin, a nogi powoli odmawiały posłuszeństwa. Gdzieś w tyle świeciła się lampka, aby iść stąd jak najszybciej, bez względu na to, jak bardzo pragnął tej kolii. Kobieta nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, co nosiła i cena, jaką dane jest mu płacić, jest naprawdę poniżej najniższej. Podał jeden kieliszek szampana swojej towarzyszce, sam ledwo dotykając ustami swojego. Pracował... Nie mógł pozwolić sobie na rozproszenie. Nawet jeżeli pomoże przetrwać mu resztę tego wieczoru.
Kiedy impreza dobiegła końca, odprowadził Celeste i sam udał się... No właśnie, sam nie wiedział gdzie. Już nawet sztywność koszuli mu nie przeszkadzała... Po prostu szedł przed siebie, aż nie trafił przed ogród botaniczny. Ciekawość a może to bardziej nuda zaprowadziła go w to miejsce. Nie mógł pójść spać, nie mógł pójść urżnąć się jak świnia, bo jutro czekała go kolejna żmudna podróż przez zachcianki i wspaniałe propozycje Celeste. Pięknie.

Kolejny intensywny wieczór w Mieście Lwa... Czuła się zmęczona tym wszystkim, co ją otaczało. Coraz bardziej irytowały ją tłumy ludzi wszędzie tam, gdzie postanowiła zajrzeć. Migające neony niemal wwiercały się w czaszkę, a hałas miasta huczał w jej uszach nawet teraz, kiedy samotnie szła w niewiadomym kierunku, szukając odrobiny ukojenia. Zewsząd otaczały ją wieżowce, barwne światła i dudnienie głośnej muzyki. Powoli zbliżająca się noc niosła za sobą imprezowe szaleństwo, widoczne w niemalże każdym zakamarku ulic. Dusiła się. Singapur coraz mocniej ją przytłaczał; miała wrażenie, że całe to otoczenie kurczy się i lada moment doświadczy śmiertelnego uścisku. I pomyśleć, że jeszcze kilka dni temu była w siódmym niebie, gdy razem z chłopakiem zawitali tutaj, odhaczając kolejne miejsce na mapie spontanicznych podróży. Wybór nie był wcale przypadkowy, jak się później okazało; chłopak miał tu jakiś interes do załatwienia, a ona nie zadawała już pytań. Mimo, że z początku bawiła się świetnie, odkrywając kulturę, sztukę i ludzi, teraz miała wszystkiego serdecznie dosyć. Nie pomagał również fakt, że coraz częściej i zażarciej kłócili się ze sobą, co miało miejsce również przed chwilą, w jednym z tutejszych popularnych klubów. Intuicyjnie czuła, że coś jest nie tak. Że dzieje się gorzej i gorzej, nie są już tak blisko, jak wcześniej. Nie mogła pozbyć się natrętnego wrażenia, iż coś bezpowrotnie zmieniło się między nimi…
Może zmiażdżyła ich proza życia, na przekór unikania rutyny i bardzo emocjonującemu trybowi funkcjonowania? W końcu wszystko musi się kiedyś skończyć. A może ją zdradzał? Objęła swoje drobne ramiona, które bezlitośnie omiótł chłodny wiatr. I kiedy tak zagłębiła się w myślach, dopiero po chwili dotarło do niej, że weszła w jakąś dziwną uliczkę. No, jeszcze tylko brakowało tutaj jakiegoś gwałciciela. Rozglądała się w poszukiwaniu wyjścia z zaciemnionej strefy, kiedy jej oczom ukazała się upragniona oaza. Ogród botaniczny w samym sercu tej barwnej, głośnej dziczy. Ratunek.
Oczarowana, weszła w głąb, pełna nadziei, ze znajdzie tutaj ubłagany moment oddechu. Było naprawdę pięknie; wszędzie zieleń, wysokie drzewa i krzewy, a także różnorakie kwiaty. Panująca wokół ciemność nocy koiła jej zszargane nerwy. Jak to możliwe, że było tutaj tak cicho? Przymknęła oczy w czystej przyjemności. Może to dzieło czarodziejów?
Uniosła powieki, decydując się na małą przechadzkę po ogrodzie. I odkryła, że nie tylko ona cieszyła się tym skrawkiem raju; męska sylwetka stała nieopodal, zwrócona do niej plecami. Nie wiedziała, co nią kierowało; jakoś podświadomie czuła, że powinna podejść, podzielić z nim tą przestrzeń. Nie odczuwała strachu, czy niepewności; a jeśli był gwałcicielem, to bardzo eleganckim, zważywszy na ubiór. Podeszła zatem, mając nieodparte wrażenie, że ma do czynienia z kimś równie obcym w tym zakątku świata, co ona. Te odczucia nie miały właściwie sensu, ale zdawały się tak bardzo trafne, że nie umiała się powstrzymać. A kiedy była już dostatecznie blisko, by w mroku dojrzeć twarz mężczyzny, znieruchomiała.
- To… to naprawdę Ty? – szept rozległ się w ogrodzie, zakłócając złote milczenie. Duże oczy Nevy błyskały niedowierzaniem, patrząc na dobrze znaną postać. Jeremiah Lacroix. Nie mogła w to uwierzyć. Czy świat był tak mały, czy też może puszczał do niej ironicznie oko? A może ofiarowywał jej właśnie doskonały prezent? Odgarnęła dość niechlujnie włosy jednym ruchem ręki do tyłu, nie kryjąc zmieszania i maksymalnego zdziwienia. Pamiętała doskonale tą twarz. Niebiesko-zielone oczy, posyłające uważne spojrzenia, urok czający się w kącikach ust, tę znamienitą dla niego, dziwną aurę, która zawsze wywoływała w niej skrajne emocje… Zamrugała, zastanawiając się, czy ktoś nie dosypał jej czegoś do drinka w tamtym klubie. Jej ciało zadrżało, nie wiadomo, czy z emocji, czy z chłodu. Stała i patrzyła na niego, czekając na jakiś ruch, potwierdzenie, że istniał poza jej wyobraźnią i faktycznie stał tutaj teraz koło niej, w ogrodzie botanicznym w Singapurze. Merlinie!

Cały czas szedł do przodu, wzdłuż korytarzy, które zaprowadzały go w jeszcze głębsze zakamarki tego miejsca. Już nie wiedział, gdzie dokładnie był, czego dotyczył dany sektor. Nigdy nie był ignorantem, potrafił docenić piękno, w końcu w dużej mierze na tym polegała jego praca. Musiał ocenić, znać wartość, często nie samymi właściwościami człowiek się kierował, kiedy wybierał produkt. Była to specyfika tego zawodu, mogłeś sprzedać wszystko... Znaleźć najgorszą szmatę i powiedzieć, że jest to rzadka tkanina, której produkcją zajmują się najstarsze ludy Indii. Oczywiście, taki rodzaj transakcji nie dotyczył tych osób, które miały jakieś znaczenie w jego zawodzie. Trzeba wiedzieć, jakiego interesu warto z kim dobić.
Aktualna transakcja nie wydawała mu się już taka interesująca. Nie widział wyzwania, które niby zostało mu już kilka razy rzucone. Gdyby nie wartość kolii i jej magiczna historia, zapewne dawno znalazłby alternatywę. Nie porzucał swoich interesów, po prostu ktoś inny zająłby się bałamuceniem tej kobiety, nie on. Był zmęczony tym miejscem, tym konkretnym miastem. Jeremiah rzadko kiedy miał z tym problem. Praca była najważniejsze, jej wykonanie, musiało przebiec bezbłędnie... Czyli tak, jak to sobie obmyślił... Coś się zmieniło, skoro jego nastawienie nagle opadło. Czy to wina miejsca, osoby, z którą dane jest mu teraz pracować, czy to po prostu z nim jest coś nie tak? Na jego ustach pojawił się uśmiech, jakby skierowany do jego osoby, do tego, co siedziało mu gdzieś tam głęboko.
Ogród botaniczny miał być powiewem świeżego powietrza. Nie słyszał już gwaru miasta, samochodów, które pędziły przez ulice, aby jak najszybciej dotrzeć do celu. Szeptów miliona rozmów, które niczego do życia tych osób nie wnosiły. Przystanął przy jednej z wysokich roślin, której pnącza oplotły ciasno jedno z drzew. Miała jasno różowe kwiaty, które wyglądały trochę jak skurczone kielichy. Na moment zamknął się kompletnie w sobie, pozwalając, aby burza myśli uderzała jedna o drugą, mieszając się, tworząc nowe... Rozruszał mięśnie ramion, czując jak bardzo napięte były. To byłyby odpowiedni moment, aby pójść po motor i udać się na wycieczkę. Daleko.
Odwrócił się, kiedy usłyszał za plecami głos. Raczej nie było wątpliwości, że było to kierowane do jego osoby, w końcu byli tutaj prawdopodobnie jedynymi osobami, które upatrzyły sobie to miejsce na nocne zwiedzanie.
Czy czegoś się spodziewał? Cóż, niekoniecznie, była jednak ostatnią osobą, którą mógłby tutaj spotkać. Ostatnią na liście osób, które znał... Ostatnią, o której powinien w ogóle myśleć. Kiedyś, wydawałoby się, że dawno temu, obiecał sobie coś... Rzadko kiedy składał obietnice, nawet jeżeli dotyczyło to jego osoby. Było to jeszcze trudniejsze do spełnienia, znając go, chociaż w drobnej mierze. Jego spojrzenie nie wyrażało szoku czy niedowierzania, to była obawa, która zniknęła równie szybko, jak się pojawiła. Jego wargi wykrzywiły się w szerokim uśmiechu, nie dając cienia możliwości temu, co przed chwilą miało miejsce. Lekko się ukłonił, był to teatralny gest, ale bardzo pasujący do jego osoby. Podniósł głowę, wciąż będąc o połowę ciała bliżej niej.
-Wydaje mi się, ale chyba już nie potrzebujesz mnie do zdobywania pewnych przydatnych specyfików.-Powiedział, prostując się. Poczuł się idiotycznie w tym stroju, czuł, jakby garnitur robił się za mały, a on był zwykłym głupcem, który dał się wcisnąć w to cudeńko. Nic się nie zmienił. Zawsze będzie tym samym chłopkiem, ukrytym gdzieś za szkolnymi korytarzami, czekając i jakby już z daleka wyczuwając, czego człowiek potrzebuje. Zmieniło się jedynie to, że zakres jego możliwości był niemalże nieograniczony. A ona?
Czemu to sobie robisz, Jeremiah, po prostu przestań.
Coś jednak nie pozwalało mu odwrócić od niej wzroku, mając na uwadze każdy szczegół, który mógłby ulec zmianie. Jakby szukał tylko potwierdzenia, że dana kiedyś sobie obietnica była słuszną decyzją... Najzabawniejsze było jednak to, że kiedyś szukał jej na tych korytarzach. Obserwując, na swój własny i trochę dziwaczny  sposób.

Lustrowała jego twarz, wyczekując jakichkolwiek przejawów emocji. I w istocie wychwyciła niewielką zmianę w jego spojrzeniu, choć nie potrafiła jej do końca sklasyfikować, nazwać. Ułamki sekund przeminęły, a dobrze znane oblicze uśmiechało się teraz do niej tak szeroko, że natychmiast porzuciła myśli o tym niby drobnym szczególe.
Patrzyła, jak kłania się w iście dżentelmeńskim geście. Uśmiech rozbawienia automatycznie wdrapał się na jej usta, sprawiając, że wyglądała teraz lepiej, łagodniej. Chyba każdy potwierdzi, że ubrani w uśmiech stawaliśmy się stokroć piękniejsi.
- Słusznie, akurat tego nie potrzebuję. – odrzekła dość oszczędnie w obawie przed tym, że powie za dużo. Jej potrzeby zdecydowanie zmieniły się na przestrzeni ostatnich lat, chociaż ze specyfików, o których wspomniał, kategorycznie nie zrezygnowała. Nadal pozostawał ten sentyment do korzystania ze środków, które na moment pozwalały zapominać, znieczulać się na wszystko i wszystkich i zwyczajnie odetchnąć. Aczkolwiek sięgała po te rozwiązania stanowczo rzadziej, zdając sobie sprawę, że pod pozorną ulgą kryje się toksyczny wpływ na jej psychikę, na wnętrze. Nie chciała ryzykować postradaniem zdrowych zmysłów. Nie chciała stać się kimś podobnym do matki...
Przechyliła nieco głowę, pozwalając sobie na śmiałe objęcie spojrzeniem całej jego sylwetki. Garnitur, który miał na sobie, leżał doskonale, dodając mu klasy i szyku. Domyślała się jednak, że nie była to zmiana wizerunku, a jedynie kostium potrzebny na rzecz kolejnego przedstawienia. Miała wrażenie, że Jeremiah zawsze stawiał wysoko interesy, istotnie będąc mistrzem w swojej profesji. Potrafiła to docenić; widziała, jaki był oddany swoim zajęciom jeszcze w szkole, kiedy oboje dopiero kształtowali swoje przyszłe drogi. Był konsekwentny i choć podziwiała go w tym profesjonalizmie i sprycie, z drugiej strony czuła nieprzyjemne ukłucie żalu za każdym razem, gdy po dokonanej transakcji po prostu odchodził, nie zostając na dłużej. Nie dając jej nigdy tego, czego tak naprawdę wyczekiwała...
Nie myśl o tym, nie możesz.
- Na długo tutaj zawitałeś? – spytała zatem neutralnie, próbując odwrócić uwagę swoich natrętnych myśli i jednocześnie odzyskać rezon. Minęło sporo czasu, nie mogła pozwolić, by jakieś zamierzchłe odczucia i refleksje powróciły. Było to całkowicie niepotrzebne. I niezdrowe. Ostatnie, czego w tej chwili mogła sobie życzyć, to mętlik w głowie. Chociaż gdzieś w głębi ducha kiełkował w niej strach, że to nieoczekiwane spotkanie może jej wszystko pogmatwać.
Wytrzymywała tę dziwną intensywność jego spojrzenia, nie pozostawiając dłużną. Na przekór tej niewysłowionej walce, na jej delikatnej twarzy malował się drobny, uroczy uśmiech. Odwróciła wzrok na roślinę, przy której stali, a jakiej do tej pory nie zauważyła, zajęta widokiem mężczyzny.
Pnącza wspinały się po drzewie, ściskając je w mocno, lecz jasnoróżowe kwiaty dodawały całości niezwykle subtelnego wyrazu. Drayton wyciągnęła dłoń, sięgając jednego z kwiatów; opuszkiem palca pogładziła delikatną strukturę.
- Piękne.

Lepiej nie interpretować jego osoby, on sam miał z tym wielki problem. A w dniu takim jak dziś, okazuje się, że wszystko było możliwe.
Uśmiech był narzędziem pracy, manipulacji... Rzadko kiedy spotykał na swojej drodze iście szczere emocje. Pochodzące gdzieś tam z głębi, czyste i nietknięte przez tę zarazę, którą sami jesteśmy. Mówisz o sobie, czy to czysta interpretacja obserwacji.
-A czegóż takiego potrzebujesz.-Jeden kącik ust lekko drgnął, wyraz twarzy diametralnie się zmienił. Wystarczyła jedna sekunda, jedna myśl a on kroczył po gruncie, z którego ciężko później będzie mu zejść. Nawet z jego umiejętnościami. Tak naprawdę, nie pamięta tego momentu, w którym pozwolił wyjść temu zdaniu, pytaniu, jeden pies. Jednak ton jego głosu i rzucone, szybkie spojrzenie, mówiło, że chciał poznać odpowiedź.
Nie pamięta, kiedy zaczął, to tak, jakby nigdy nie robił czegoś innego. Czy było to w momencie, w którym poznał znaczenie wartości i potrzeb? Czy wtedy, kiedy brakowało im wszystkiego, a on jako jedyny nie bał się wykraść potrzebnych zapasów... Miała rację co do jego podejścia do pracy. Jednak to była ta niewinna część interesów. Zawsze był sam i tak zawsze miało pozostać, był osobą, która wiedziała, kiedy odejść. Nie robił niczego, czego by żałował a słów "co by było, gdyby" szczerze nienawidził. Dlatego nie mógł zastanawiać się nad tym, co by się stało, gdyby wtedy został. Gdyby ona wiedziała o tym, co robił, kiedy nie patrzyła. Tak samo, jak w momencie, w którym zwróciłby się do niej po imieniu. Pozwoliłby na to, aby powstała między nimi, chociaż cienka nić zażyłości. Wtedy zabronił sobie czegoś pierwszy raz. A raczej, kogoś.
-Jestem tutaj dopiero od trzech dni, zapewne będę zmuszony spędzić tutaj jeszcze kilka. Daje sobie maksymalnie tydzień na dopięcie wszystkiego...-Jego ramiona lekko uniosły się do góry. Wszystko szło zgodnie z planem, tak, jak to sobie wcześniej obmyślił. Był jednak znużony. -Chociaż wolałabym być zupełnie gdzie indziej...-Westchnął, myśląc o uczuciu, jakie towarzyszy mu podczas jazdy. O hałasie, który zagłusza jego myśli, pozwalając w końcu odprężyć się jego mięśniom. O swobodzie, którą czuje, ilekroć delikatnie zboczy z kursu. Po chwili doszło do niego, że mogła odebrać jego słowa w trochę inny sposób, niż starał się do przekazać. Jakby w tym konkretnym momencie chciał znaleźć się w innym miejscu... A to przecież kompletna bzdura.
Czy zauważył tę drobną zmianę na jej twarzy? Uśmiech, który w niczym nie przypominał tego, którym był zwykle obdarzany? Lub tym, którym obdarzała innych. Uwielbiał analizować, obserwować, sprawdzać wszystko, jakby nigdy nie było tylko jednej odpowiedzi. Z Drayton było tak, że lepiej było tego nie robić. Po prostu. Co z tego, że i tak to robił, dawno temu, czy w tym momencie... Często robił na przekór sobie. Tak, jak teraz, powinien ją przeprosić i odejść. Ale nie chciał. Czy bardziej nie potrafił?
-Chodź, na pewno jest jeszcze coś do obejrzenia.- Powiedział, spoglądając gdzieś w przestrzeń ponad jej głową. Zrobił jej miejsce, chcąc, aby poszła pierwsza. Jego szczęki lekko się napięły, a on sam wyprostował. -Co tu robisz, tak swoją drogą? Zaspokój moją niepohamowaną ciekawość...- Był dzisiaj nad wyraz rozmowny... To dziwne, bo jeszcze chwilę temu chciał rzucić wszystko w cholerę i zaszyć się gdzieś, w miejscu bez ludzi.

Czego potrzebowała? Odpowiedź na to pytanie sprawiała jej więcej kłopotu, niżby oczekiwała. Ostatni rok był czystym szaleństwem; popadaniem ze skrajności w skrajność. Żyła intensywnie i balansowała na granicy, próbując dotrzymać kroku komuś, o kim myślała, że jest tego wart. Lecz w całym tym chaosie nie była pewna, czy właśnie tego chciała.
Patrzyła nieprzerwanie na jasnoróżowy kwiat, czując na sobie spojrzenie mężczyzny. Milczała dłuższą chwilę, nadal subtelnie badając strukturę rośliny. Niby co miała mu powiedzieć? Że potrzebowała odkryć, kim tak naprawdę jest? Pewności, że jest dla kogoś ważna i wyjątkowa? Że szukała odskoczni, spokoju? Cofnęła dłoń, powracając spojrzeniem do towarzysza.
Czy chciałbyś usłyszeć, że w tym momencie potrzebuję Ciebie?
- Nie jestem pewna – odparła w końcu nieco zbywająco. Nierozsądnym byłoby otwierać się przed nim i wylewać na zewnątrz wszystkie rozczarowania, żale i problemy ostatnich miesięcy. Nie miała zamiaru pokazać mu się od kruchej strony. Zbyt wielką zagadką było to, co mogłoby się wydarzyć, gdyby to uczyniła.
- Teraz potrzebuję jedynie chwili oddechu. To miasto bywa przytłaczające – dorzuciła ogólnikowo, posyłając delikatny uśmiech w stronę dawnego znajomego. Swoją drogą nie mogła zignorować absurdu całej sytuacji - nie widzieli się od lat, a spotkali w Singapurze! Mało tego - on elegancki, ubrany w garnitur, a ona wręcz przeciwnie - w spodniach z dziurami, ciężkimi butami i w t-shircie odsłaniającym niemały kawałek brzucha. Właściwie to dopiero teraz zorientowała się, że pośpiesznie opuszczając klub w stanie, lekko określając, zdenerwowania, zapomniała swojej ulubionej skórzanej ramoneski. Mniejsza.
- To tak jak ja – przyznała, marszcząc nieco brwi pod wpływem refleksji. W sumie było to nawet pokrzepiające, że nie tylko ona czuła się przytłoczona w Mieście Lwa.
Z niemal błogim spokojem obserwowała twarz mężczyzny, niespeszona faktem, że może wypadałoby coś powiedzieć, przedsięwziąć jakiś krok, zamiast tak patrzeć i patrzeć. Powoli dochodziła do tego punktu w dzisiejszym dniu, w którym należy całkowicie odpuścić i poddać się temu, co ma się wydarzyć...
Bezgłośnie przystała zatem na jego propozycję, ruszając pierwsza głębiej w ciemny ogród. Spacerowali tak niespiesznie, chłonąc chłodne powietrze nocy i rozglądając się to tu, to tam. Neva czuła się nieco otumaniona, ale wbrew pozorom w pozytywnym sensie; delektowała się tym uczuciem. Od czasu do czasu oglądała się nieco do tyłu, by upewnić się, że Jeremiah nadal tam jest. Przystanęła w końcu przy sporej sadzawce, na powierzchni której pływały białe, przypominające łezki kwiaty. Wyglądały trochę tak, jakby chowały coś w środku.
- Z przyjemnością – odparła nieco zaczepnym tonem, zagadkowo uśmiechając się do niego. – Zwiedzam, właściwie. To kolejny przystanek w podróży. Dłuższy, niż się spodziewałam. Ale niebawem też wyjadę. Może w jakieś spokojniejsze miejsce. – Przysiadła przy brzegu wody. Kwiaty poruszyły się dość nienaturalnie, co wzmogło ciekawość Drayton. Przysunęła się, a one również.
- Jeremiah. – Odwróciła się w jego stronę, z błyskiem w oczach, po czym subtelnie sięgnęła dłonią jego dłoni, by podszedł bliżej i zobaczył to, co widziała ona.
- One chyba reagują na magię – podzieliła się podejrzeniem, przenosząc wzrok na roślinność i taktownie cofając rękę, by przerwać ten jakże krótki kontakt. I gdyby nie to, co wydarzyło się za chwilę, pewnie dotarłoby do niej, że ten kilkusekundowy dotyk przyprawił ją o gęsią skórkę; tymczasem uwagę Drayton odwróciły kwiaty, które otworzyły się, zanęcone jakby bliskością czarodziejów. Drobny, srebrzysty pyłek przyozdobił taflę wody.
- Dla takich chwil warto czasami rzucić wszystko i wyjechać w świat – szepnęła, równie zaskoczona, co oczarowana. Jej ciemne oczy iskrzyły się, chłonąc obraz piękna w najczystszej postaci.

Nie rozumiał tego problemu. Jeremiah zawsze wiedział, czego chciał, do czego powinien dążyć. Nie był człowiekiem wybitnie ambitnym, bez przesady, ale pruł do przodu... Bo stanie w miejscu nic by mu nie dało, prędzej by zwariował. Nawet jeżeli nie był pewien wszystkiego wokół, jedna rzecz zawsze pozostawała niezmienna. On.
Czemu chciał to wiedzieć? Tak naprawdę nie musiał zadawać tego pytania, nie musiało go to nawet interesować... Ale nie widział jej tak długo, cudem było to, że w ogóle się spotkali, a on zamierzał wykorzystać ten czas jak najlepiej. Dowiedzieć się jak najwięcej. Potem znowu będzie musiał odejść, tak, jak to zawsze wyglądało w ich przypadku. Jednak nie byli sobą sprzed kilku lat... To nie był Hogwart. Życie przeszłością to nie życie, które prowadził chłopak. Dlatego jego spojrzenie się zmieniło.
Skinął jedynie głową na znak kompletnego zrozumienia. Tak naprawdę, w ogóle się nie znali. Był dla niej obcym człowiekiem... Nie miał prawa jej pytać. A jednak.
Schował dłonie do kieszeni spodni i lekko się uśmiechnął. Przytłaczające? To chyba było mało powiedziane. -Jeżeli zechcesz, dam Ci listę miejsc, które są warte odwiedzenia... I niczym nie przypominają tego miejsca.-Powiedział spokojnie. Zastanawiając się, jakby to było... Obejrzeć je wszystkie z kimś, kto mógłby docenić ich prostotę i historię. Był to pierwszy raz, kiedy przyszło mu to do głowy. Myśl uleciała równie szybko, jak się pojawiła.
Cisza, która między nimi powstała była przyjemna. Nie ciążyła nad ich głowami, nie wprawiała w nieprzyjemny dyskomfort. Rzadko kiedy znajduje się osoby, którym to nie przeszkadzało oraz takie, z którymi można było tego dokonać. Neva, bo tylko w myślach tak mógł o niej mówić, wprawiała go w dobry nastrój, który był mu dzisiaj potrzebny, nie dając nic szczególnego. Spójrzmy, jak facetowi nie potrzeba wiele.
Szedł krok za nią, co jakiś czas zerkając na jej profil. Gapienie się na siebie jak cielaczki to raczej niezbyt ciekawa zabawa. Lepiej mu to wychodziło z ukrycia, choć brzmi podejrzanie i nie powie jak jeszcze.
-Czemu nie wyjechałaś od razu, kiedy stwierdziłaś, że to nie jest to miejsce?-Spytał, a między jego brwiami pojawiła się niewielka zmarszczka. Nic jej tutaj nie trzymało, prawda? Sama mówiła, że było to zwiedzanie... Nie rozumiał. Zrobił krok do przodu, chcąc zbliżyć się do sadzawki.
Nie spodziewał się tego, co nadejdzie, skupiony na tym, co znajdowało się na tafli wody. Dotyk jej dłoni na jego palcach był nowy, przerażający w swojej delikatności. To uczucie było mu obce, a jego pierwszym, naturalnym odruchem byłoby odtrącenie jej ręki. Nie zrobił tego, dokładnie w momencie, w którym zauważył ten dziwny błysk, który przeszedł przez jej twarz.
Nie odpowiedział, wpatrywał się w nią, sparaliżowany... Jakiekolwiek interakcje z ludźmi znajdowały się pod jego kontrolą, musiał wiedzieć, w którym kierunku i gdzie ustawią się dłonie, usta. Miał tak od zawsze, nigdy tego nie zmieni.
Cień przeszedł przez jego twarz, a on usiadł obok niej, opierając się ramieniem o podłoże. Jego dłoń wylądowała w wodzie, centymetr pod jej powierzchnią. Skupił się na kwiatach, które zbliżały się do jego dłoni, a dokładnie nad nią. Tego jeszcze nie widział, podniósł głowę, aby poszukać jakieś tabliczki z nazwą tej roślinności. Może w istocie reagowała na magię. Kiedy się odezwała, spojrzał wprost na nią. Jego dłoń wciąż tkwiła w wodzie. W jednym momencie doszedł do zdania, że to, co widział dotychczas, nie równało się z tym, co przeżywał właśnie w tej chwili. Tak mało wiedział, tak niewiele go spotkało...
A jeszcze kilka sekund temu był przekonany co do tego, co siedziało w jego wnętrzu.
-Pewnie teraz zrozumiesz, dlaczego robię to co robię.-Powiedział cicho, jakby ton jego normalnego głosu miał zburzyć to całe otaczające ich piękno. Zniszczyć akurat tę chwilę .-Nigdy nie widziałem tego wyrazu na Twojej twarzy.-Dodał jeszcze ciszej, choć doskonale wiedział, że go usłyszała. Miała go usłyszeć. Nie mijał się z prawdą. Na jego ustach pojawił się ten charakterystyczny, pomieszany uśmieszek. Czy zachłannością było to, że chciał, aby nikt inny nie widział tego, co on w tej chwili?

Kąciki jej ust uniosły się lekko, formując dość słaby i tak naprawdę pozbawiony wesołości uśmiech. Nie kierowała go w stronę swojego towarzysza, ten lichy gest był raczej odzwierciedleniem jej myśli i uczuć, posłany do samej siebie.
- Daję mu szansę. I sobie samej– odrzekła, zdając sobie sprawę, jak bardzo metaforyczne to było w odniesieniu do jej relacji z ludźmi i osobowości;  przy pierwszym lepszym zgrzycie zazwyczaj odpuszczała i odchodziła, bo tak było dla niej logiczniej i łatwiej. Nie sprawiało jej problemu spalenie za sobą jednego mostu więcej, bo po jakimś czasie długiej praktyki pewne kwestie stają się nadzwyczaj proste. Z wprawą godną mistrza rzucała wszystko i zaczynała coś od nowa, gdzie dla niejednego człowieka byłoby to bardzo trudne doświadczenie, wręcz traumatyczne. Cóż, dla niej trudniejsze okazywało się trwanie w pewnych sytuacjach mimo tego, że coś nie pasowało. Nauczenie się tego stanowiło dla niej zagwozdkę od kiedy tylko pamiętała, głównie dlatego, że nie była zbyt skora, by tę lekcję odrobić; nie widziała sensu. Jednakże jakiś czas temu postanowiła spróbować. Zobaczyć, jak to jest przestać uciekać. I pewnie z tego powodu znajdowała się w ogrodzie botanicznym w Singapurze, a nie na drugim końcu świata, samotnie.
- Zresztą, czasami ciężko jest stwierdzić, że to faktycznie nie jest właściwe miejsce. Może pewne  moje uprzedzenia rzutują na cały pobyt tutaj – dodała, zdradzając tak wiele, a jednocześnie nic. Jeremiah nie miał przecież bladego pojęcia, że była tutaj z kimś, a nie samotnie, bawiąc się w podróżniczkę. A Neva jakoś nie kwapiła się do dzielenia tą informacją. Dlaczego? Cóż, nawet teraz tego wewnętrznie nie roztrząsała. I słusznie, bo mogłaby dojść do wniosku, że nie chciała by wiedział, że kogoś ma; nie chciała wprowadzać do tej przestrzeni, jaka między nimi teraz zaistniała, jakiejkolwiek innej osoby.
Spostrzegła ten cień, który przebiegł przez jego oblicze w ekspresowym tempie zaraz po tym, jak zetknęła swoją dłoń z jego. Coś w niej zadrżało i pożałowała tego nikłego kontaktu, choć w głębi serca bardzo nie chciała żałować. Tę emocję w jego twarzy odczytała jako wyraźny znak, że powinna zachować większy dystans.
Obserwowała, jak zanurza dłoń, a kwiaty niemalże lgną do niej, spragnione bliskości magii, jaką nosił w sobie. Było to jedno z najpiękniejszych zjawisk, jakie przyszło jej oglądać. I nigdy nie spodziewała się, że będzie dzieliła taką chwilę z nim. A kiedy tak rozmyślała nad tym, wciąż będąc pod dużym wrażeniem, łechtającym jej poczucie estetyki, wypowiedział te ciche słowa, które wyrwały ją niejako z zamyślenia i niemalże fizycznie dotknęły.
- Może nieuważnie patrzyłeś? – odszepnęła, lustrując przez dłuższy moment jego tęczówki... Coś ją tknęło i odwróciła wzrok na kwiaty. Nie mogła pozwolić, by Lacroix zburzył jej spokój. Spokój, którego i tak było tyle, co kot napłakał.
Mało kto mnie taką widzi, stwierdziła w myślach. Niewiele osób ją znało. Jeszcze mniej miało okazję dostrzec jej wrażliwość, uczuciowość; jedynym człowiekiem, który wiedział o niej wszystko, był ojciec. I tylko on zdawał sobie sprawę, jak piękna wewnętrznie Drayton potrafi być.
Podciągnęła do siebie nogi, obejmując je dosyć luźno ramionami.
- Wracając do tej listy miejsc godnych odwiedzenia… – zaczęła, subtelnie próbując zmienić temat – chętnie dowiem się, gdzie według Ciebie warto zajrzeć. Zwiedziłam już sporo, ale jestem pewna, że masz jakieś perełki w zanadrzu. Zwłaszcza rzadko odwiedzanie i może nieco zapomniane.
Zamrugała, a gdy była już pewna, że odzyskała rezon – powróciła spojrzeniem do mężczyzny, obdarzając go drobnym uśmiechem.Jej delikatna twarz wciąż niemal promieniała błyskiem minionego zdarzenia.

-Jeżeli coś Ci nie pasuje, nie musisz dawać temu drugiej szansy. Nic nie zmieni tego, jakie pierwsze wrażenie na Tobie wywarło to miejsce.-Wzruszył ramionami. Zasada tyczyła się ta sama, do ludzi i do otoczenia.
Uważał, że nie było potrzeby męczyć się z czymś, co nawet nie sprawia nam większej przyjemności. Jeżeli nie dotyczyło to ważnych rzeczy, kwestii zawodowych, nie było sensu w tym tkwić. I nie było to tchórzostwo, czy zwykła niechęć do poświęceń... Wiedział doskonale, kiedy powinien się postarać, wytrwać do końca zaciskając po prostu zęby. I nigdy nie żałował swoich decyzji, nie oglądał się za siebie, sprawdzając, czy to, co zrobił, było słuszne czy nie. Nie miał na to czasu. Kierował się swoim własnym sumieniem i potrzebami, egoistyczne? Kto nie jest egoistą, chociaż w drobnej mierze. Nigdy też nie ukrywał tego, jaki jest. Choć i tak nikt nie może pochwalić się szerszą wiedzą na jego temat.
Każdy jest inny, niektórzy chcą ostać w jednym miejscu, bo właśnie tego potrzebują, tego pragną. Są też osoby, które nie potrafią wysiedzieć w jednym miejscu dłużej niż trzy miesiące... I nie ma to nic wspólnego z uciekaniem, ale podążaniem swoimi własnymi potrzebami.
Spojrzał na Nevę, starając się zrozumieć to, co chciała mu przekazać .-Nawet jeżeli. Nic nie stoi Ci na przeszkodzie, aby ruszyć dalej, możesz też zostać i spróbować podważyć tę uprzedzenia. Nie ma rzeczy niemożliwych. A jednym ograniczeniem, jakie może nas spotkać, to my.-Powiedział spokojnie.
Czasem też zbyt intensywne myślenie stało nam na przeszkodzie, zakrywało obraz sytuacji, której wyjście było cały czas przed nami. Idiotycznie proste i nieskomplikowane.
Nawet jeżeli była w tym miejscu z kimś. Nigdy nie pozwoliłby, aby druga osoba kroczyła jego marzeniami... Nie dopuściłby do momentu, w którym stałby na przeszkodzie w rozwinięciu się... Dlatego nigdy nikogo nie zatrzymał. Może to kwestia jego przekonań, a może chodziło o to, że nigdy tego nie chciał. Nie wiedział nawet, czy posiada takie odruchy. Dobrą umiejętnością było odchodzenie w odpowiednim momencie.
A co by się stało, gdyby dowiedział się, że była tutaj z kimś?
Ten grymas ludzie odczytują zawsze tak samo. Nikt jednak nie pomyślał, aby spróbować ponownie. Przełamać ten mur, który toczy się wokół jego osoby. I to wcale nie chodziło o to, że na to nie pozwalał. Nikt nie był na tyle odważny, aby zrobić cokolwiek.
A przecież tego chciał. Chciał poczuć coś prawdziwego, choć wiedział doskonale, że czystość tych uczuć nie powinna być mu dana. Nie zasługiwał na nią. Ale jej pragnął. Pragnął czuć. Aby zobaczyć, jak to jest, żyć.
Był to pierwszy moment, który sprawił, że naprawdę cieszył się z tego, co płynie w jego żyłach. Nie był zwolennikiem magii, nieważne jak czysta była jego krew, która i tak nie miała żadnego znaczenia. Po jego ustach błąkał się lekki uśmiech. Nie był on do końca szczęśliwy.
W momencie, kiedy odpowiadała na jego słowa, podniósł głowę i utkwił w niej spojrzenie. Za jego słowami kryło się tyle informacji. Nigdy nie przebywali ze sobą dłużej, niżeli mógł sobie na to pozwolić. Skąd niby mógłby zdobyć wiedzę na temat tego, jak szybko może zmienić się wyraz jej twarzy. Jak jej spojrzenie zmieniało się, kiedy tylko ktoś nie patrzył. Zaciętość i twardość odchodziła, pozostawiając coś nieznanego i delikatnego, czego nigdy nie mógł zrozumieć. A może to tylko jego wyobraźnia, która chciała to widzieć. Z niewiadomych nikomu powodów. -Może.-Odwrócił wzrok i przekręcił się na plecy. O wiele łatwiej było spoglądać na oszklony sufit.
-Chciałbym pokazać Ci, jak bardzo zmienia się niebo w tych miejscach. Niesamowite jest to, że jest ono takie samo. Oddziałuje na nie to, co znajduje się wokół, tu na ziemi.-Podłożył dłoń pod głowę.-Najpiękniej było chyba na pustyni. Choć to jak gra świateł zmieniała się na Alasce...-Na moment wrócił do tych miejsc, do ludzi, których tam poznał. Jednak jego usta się skrzywiły, jakby kryło się za tym również coś niesamowicie nieprzyjemnego.-To co widziałem, nie było pięknymi widokami, raczej to, w jaki sposób na mnie wpływały... Robiło wrażenie.-Westchnął.

- Och, pierwsze wrażenia potrafią być złudne. I bardzo mylące– podzieliła się refleksją w odpowiedzi na jego opinię, opierając lewy policzek delikatnie o własne kolano i z tak odwróconą twarzą mogła wkrótce swobodnie obserwować oblicze towarzysza. Słuchała dalszych słów, jakie wypływały z jego ust. Uśmiechnęła się z niemałym rozbawieniem.
- Mowa motywująca? Zaskakujesz mnie, Lacroix – roześmiała się uroczo, bez  cienia jakiejkolwiek szyderczości; po prostu rozweseliła ją ta wzniosła wypowiedź, choć w istocie była naprawdę bardzo trafna i słuszna. W rzeczy samej - człowiek potrafił obwarować samego siebie zupełnie niepotrzebnymi murami; wyznaczyć tak wąziutkie granice, że nie sposób było wyjść z pewnej sfery, by następnie doświadczyć czegoś nowego, sięgnąć ryzyka i zwyczajnie spróbować sił w czymś, co faktycznie gdzieś nas interesowało i nęciło. Strach przed wyjściem poza te granice potrafił być paraliżujący. Do tego stopnia, że człowiek tkwił w uczuciu niemocy, zupełnie nieszczęśliwy i pragnący zmiany, aczkolwiek nadal niezdolny do podjęcia zdecydowanych kroków. Drayton była święcie przekonana, że w życiu każdego z nas przychodził taki moment. Mógł to być ledwie epizod, jakaś błahostka, ale prędzej czy później musiała zaistnieć. Nawet najbardziej przebojowe i gnające do przodu osoby miewały chwile zawahania i pewne, nazwijmy to, kompleksy. Przynajmniej tak to widziała Neva.
Z upływem kolejnych lat łapała się na tym, że coraz więcej analizuje. Zawsze należała do spostrzegawczych i generalnie wiele rozmyślających, ale tutaj chodziło o coś innego; z roku na rok potrafiła lepiej poskromić tę dziką stronę swojej złożonej osobowości, która wyrywała się do spontanicznych decyzji, zwykle niestety lekkomyślnych. Ten pierwiastek nadal w niej istniał, oczywiście. I było go całkiem sporo, bo temperamentu człowiek od tak się nie pozbywa, ba, nie chciałaby pozbyć się tych cech swojego charakteru! Jednakże w pewnych kwestiach doszła do punktu, w jakim umiała powściągnąć emocje i coś porządnie skalkulować. Przypisywała to starzeniu się. W końcu młodsza już nie będzie, wielkimi krokami zbliżała się pora, gdy należy zadbać o pewniejszy byt, jakąś przyszłość. Ironicznie obecnie jej myśli koncentrowały się na „tu i teraz”.
- Skupmy się na dzisiaj – poprosiła cicho, z łagodnym wyrazem twarzy. Bo najprawdopodobniej mieli właśnie tylko to dzisiaj. Nie chciała zatem zbytnio wywlekać tego, co działo się u niej do tej pory. Roztrząsać, po co, jak, od kiedy i dlaczego… Przygryzła wargę, zamyślona. Czy będzie jej dane jeszcze kiedykolwiek go zobaczyć? Nie miała bladego pojęcia, w związku z tym chciała maksymalnie wykorzystać podarowany im od losu czas. Być może na rozmowy i odkrycia, jakich nigdy nie poczynili w latach szkolnych, z różnych przyczyn.
Idąc w ślad za mężczyzną, również ułożyła się na plecach, spojrzenie dużych ciemnych oczu lokując na przestrzeń ponad nimi. Widok ten jednak nie zaskarbił sobie na dłużej jej uwagi, bo przekręciła się lekko na bok, powtórnie obejmując spojrzeniem postać znajomego. Był dla niej znacznie bardziej intrygujący, niż obraz rozciągnięty wysoko nad szkłem. 
- Chciałabym, żebyś mi to pokazał… – przyznała cichutko, ledwo słyszalnie, a spomiędzy jej ust również wypłynęło ciche westchnienie. Powieki przymknęły się nieco w uczuciu relaksu, jakiego teraz doznawała. Nagle postanowiła spytać: - Jesteś szczęśliwy, Jeremiah?
Ot tak, niby proste pytanie, a jednak niosące w sobie jakąś dużą wartość, moc. Autentycznie ciekawiło ją, czy czuł się szczęśliwym człowiekiem. Czy był usatysfakcjonowany tym, jak wygląda jego życie? Czy nie brakowało mu czegokolwiek? Kogokolwiek...? Otworzyła oczy, koncentrując tęczówki na jego własnych w oczekiwaniu na udzielenie odpowiedzi. Liczyła się z tym, że może otrzymać jakieś zdawkowe słowa, wymijające.

-Niekoniecznie. Nie w przypadku, kiedy ufasz swojemu osądowi. Nie jest to nic skomplikowanego.-Wzruszył lekceważąco ramionami. Spojrzał na swoją towarzyszkę, a jego wargi wygięły się w figlarnym uśmiechu.-Jeżeli coś mi się nie spodoba, to wiem, że tak jest naprawdę. Gorzej, jeżeli coś szczególnie wpadnie mi w oko... Wtedy pragnienie aż mnie rozrywa.-O czym Ty pleciesz, co? Podparł głowę dłonią, nie mogąc dłużej tak na nią patrzeć. Zapewne zrobiłby coś nieodpowiedniego, bo najwyraźniej już coś takiego powiedział. Brakowało rumieńca, czy czegoś w tym stylu.
-Oj, zamknij się.-Mruknął, wywracając teatralnie oczyma. Żadna mowa motywująca! -Po prostu nie lubię biadolenia.-Dodał spokojnie. Choć tak naprawdę nie powinno go to obchodzić. Gdyby tylko nie była kimś ważnym, zapewne szybko odpuściłby temat, nie zaszczycając go swoją uwagą. Powiercił się nieco niespokojnie. Właśnie Jeremiah, już dawno powinieneś się udać w swoją stronę. Nie miałeś najmniejszego prawa tutaj być.
Może dlatego był człowiekiem nieobliczalnym. Bo dla niego granice praktycznie nie istniały, wszelkie ograniczenia, które zostały na niego nałożone, szybko ulegały zniszczeniu. To był jeden z powodów, dla których przestał pracować w Ministerstwie. Nie mógł znieść myśli, że jego życie i praca miały być podporządkowane czemuś, w co nawet szczerze nie wierzył. A bycie panem samego siebie adekwatnie odzwierciedlało jego osobę. Jedyną osobą, przed którą mógłby odpowiadać, był on sam.
Człowiek z upływem lat staje się mądrzejszy, podobno. W takim wypadku chłopak powinien odpuścić sobie interesy, w których siedział. Z czasem nawet powinien się ustatkować, najlepiej osiąść gdzieś, w bezpiecznej przystani. Gówno prawda. Jedyne co przyszło mu z wiekiem, to pewność, że droga, którą sobie podążał, była tą odpowiednią. W przypadku pracy często go ponosiło. W końcu wszystko musiało iść zgodnie z jego planem, a wiedział doskonale, że tylko on wykona wszystko tak, jak powinno być to zrobione... Tak, ta kwestia nigdy nie ulegnie zmianie. A cała reszta? Zapewne też nie. Nie widział siebie w innym wydaniu. Był, jaki był. Nigdy nie myśli o przyszłości.
Nagle, niespodziewanie, podniósł się i spojrzał na Nevę. Racja. Nigdy nie myślał o przyszłości, czemu nagle zachciało mu się myśleć o tym, żeby oglądać z nią niebo? Lepiej by wyszło, gdyby po prostu go znienawidziła... A nie popierała pomysł udanie się z nim gdziekolwiek. Jednak pokusa była zbyt wielka. -Wiesz, że możemy to zrobić nawet teraz. Powiedz tylko słowo.-Szepnął, również jej się przyglądając. Czy przez jego głowę również przeszła myśl, że został im tylko ten jeden wieczór? Zapewne, gdyby tylko dała mu znak, wygenerowałby dla niej więcej czasu.
Odwrócił wzrok. Nie powinna mówić takich rzeczy osobie jego pokroju. Mogło wyniknąć z tego kilka bardzo złych rzeczy, przyjemnych, jednak bardzo złych. Po chwili jednak wszystkie poprzednie myśli rozwiało jej pytanie. Chyba kompletnie go nie zrozumiał. Było kilka rzeczy, których nie umiał pojąć. A może wręcz nimi gardził. Obietnice. Przeprosiny. Podziękowania... I szczęście.
-Jestem człowiekiem spełnionym... Czy to oznaka szczęścia?-Wzruszył ramionami. Poważnie się nad tym zastanawiając, jego wzrok pomimo tego, że był utkwiony w kobiecie, był kompletnie nieobecny. Tak, jakby otworzyła w nim coś, co od dawna myślał, że umarło. Wszystkie jego podróże, transakcje, których dokonywał... Nawet ludzie, których spotkał... To było cholernie trudne, bo chciał jej odpowiedzieć. Tylko nie wiedział jak.-Mam wszystko, czego potrzebuję Nevo. Wszystko, czego pragnę, w większości przypadku dostaje... Jednak na niektóre rzeczy, tacy jak ja, po prostu nie zasługują. I nigdy nie dostaną.-Uśmiechnął się lekko. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że użył jej imienia, przekraczając tę granicę, którą sobie kiedyś wyznaczył. Czuł żar w wnętrzu, ilekroć jego wzrok przesuwał się na jej twarz. Tak, zdecydowanie już dawno powinien sobie odpuścić.

- Nikomu nie ufam. A już zwłaszcza sobie – mruknęła mimochodem, pół żartem, pół serio. Wyciągnęła przed siebie długie nogi, ostrożnie lokując je na suchej przestrzeni, po czym powtórnie przewróciła się na plecy, wgapiając w nocne niebo. Jej jedyną opoką na tym świecie był ojciec. Nikt nigdy nie zagrzał w jej życiu miejsca na dłużej; ludzie przychodzili i odchodzili. Czasami czuła się, jakby jej serce było jakimś miejscem przechodnim, gdzie od czasu do czasu ktoś zagląda, ale tylko po to, by pójść dalej. Cholernie smutna to była refleksja, zwłaszcza na tak piękną noc. Jeremiah skutecznie odwrócił jej uwagę od tego, każąc jej się zamknąć. Roześmiała się perliście, odwracając twarz by na niego spojrzeć i przy okazji ukazać mu autentyczne rozbawienie na swojej twarzy.
Wszystko zastygło w momencie, kiedy podniósł się i spojrzał prosto w jej oczy. W taki intensywny, inny niż zawsze sposób. Coś przekręciło się w jej żołądku i nagle poczuła się jakoś onieśmielona, zawstydzona niemalże. Dobrze, że pozostawali w pewnej odległości, inaczej gotów byłby jeszcze usłyszeć szybsze bicie jej serca. Cholera, zupełnie nie spodziewała się tego uczucia. Nie chciała tego. Czy może chciała?
Powiedz tylko słowo.
Nie wierzyła własnym uszom. Czy to było właśnie tak proste? Wystarczyłoby powiedzieć „tak” i zabrałby ją stąd ze sobą, gdziekolwiek by chciał? To było zaskakujące, podniecające i przerażające zarazem. Nigdy nie spodziewałaby się takich słów z jego strony. Czy możliwym było, że w jakiś sposób on również myślał o niej nieco inaczej, niż ich uprzejme, chłodne relacje na to wskazywały?
Przełknęła ślinę, milcząc jak zaklęta, chociaż w środku wszystko w niej krzyczało. Jedynie skrzące się oczy ukazywały ten wewnętrzny, trawiący ją ogień, zaburzając wizerunek królowej śniegu. Jego szept huczał jej w uszach jeszcze przez kilkadziesiąt niebywale długich, zdecydowanie łamiących wszelkie prawa czasu, sekundach. Odwrócił spojrzenie, a Neva aż zamrugała, niemalże otumaniona tą dziwaczną falą uczuć pełną sprzeczności i niedopowiedzeń. Może wcale nie oczekiwał odpowiedzi… Może to były tylko słowa i nic więcej. Może.
Podniosła się do pozycji siedzącej.
- Nigdy nie dasz mi się poznać, prawda? – wypaliła w zamian, uporczywie lustrując jego twarz, jakby chciała zmusić go do ponownego podjęcia kontaktu wzrokowego. W jej głosie pobrzmiewała jakaś nuta pasji, być może nawet złości. Była doskonała w spostrzeganiu rzeczy. Perfekcyjna w klasyfikowaniu, rozpoznawaniu, chłodnym ocenianiu. Dlaczego on zawsze stwarzał jej problem? Dlaczego nie potrafiła wepchnąć go w jakieś ramy, zrozumieć, poznać motywacje i sposób myślenia? Wyciągnęła papierosa, odpalając go swoją mugolską zapalniczką. Nie wiedziała o nim właściwie nic. Po wielu latach, nazwijmy to, znajomości, na pytanie „kim jest Jeremiah Lacroix?” musiałaby odpowiedzieć wymownym milczeniem. Szalenie ją to irytowało, choć z drugiej strony nieprzerwanie intrygowało. Pojawił się w jej życiu nagle, w absurdalnej scenerii Singapuru i mieszał jej w głowie. Zaciągnęła się, powoli wypuszczając dym w przeciwnym kierunku.
Przymknęła powieki, jak gdyby potrzebowała doprowadzić się do ładu, nabrać dystansu. Jeśli miała go więcej nie zobaczyć, nie chciała kończyć tego spotkania w poczuciu pewnego rodzaju przegranej.
Duże oczy otworzyły się, gdy wypowiedział jej imię. Oczywiście, że zauważyła. Nigdy nie zwracał się do niej po imieniu, więc momentalnie to w nią uderzyło.
- A co jeśli rzeczywistość jest inna? – spytała, obracając ciało w jego stronę – Jeśli tkwisz w pewnym przekonaniu i nie sięgasz po to, czego byś chciał. A czasami naprawdę… wystarczy tylko sięgnąć.
Patrzyła na niego dłuższy moment, a pewne napięcie stało się aż namacalne w przestrzeni między nimi. Oblizała usta, dodając:
- Zaproponowałabym Ci papierosa, ale mam tylko tego.
W ramach demonstracji uniosła lekko drobną dłoń, dzierżącą przedmiot uzależnienia.

Nic skomplikowanego, co? Zawsze znajdzie się jakiś wyjątek. Szczelina, którą można wykorzystać na własną niekorzyść. Pytanie brzmi, czy temu ulegnie?
Prawda naprawdę jest smutna, jeżeli dochodzisz do takich wniosków. Sam nigdy nie oddaje swojej pracy w drugie ręce, woli osobiście dostarczyć przesyłkę czy zrobić wywiad, nawet jeżeli nie ma na to czasu ani ochoty. Wiązało się to zapewne z jego delikatną manią kontroli w kwestii interesów, no cóż, nie można być idealnym.
Nigdy, aż do tej pory, nie zastanawiał się nad tym. W końcu człowiek tak długo mógł liczyć tylko na siebie, że przestał na to zwracać uwagi. A może chodzi o to, że nigdy nie spotkał osoby, na której naprawdę mógłby liczyć. Wtedy nie ma się żadnego porównania. Zna się tylko ten jeden sposób, w którym wszystko zależy wyłącznie od ciebie. Takie życie jest wygodne.
Tak, to było właśnie takie proste. Nie był człowiekiem skomplikowanym. Jak sam powiedział, jeżeli czegoś chciał... Czemu nie miałby po to sięgnąć? Przecież nie odrzucenie najbardziej się obawiał. To zgoda leżała w tym kompletnie nieznanym dla niego miejscu. Coś nowego pojawiło się w jego spojrzeniu, pewien rodzaj zrozumienia... Może niewypowiedziana obietnica, która nigdy nie przeszłaby przez jego gardło. Bo nawet nie umiałby jej ubrać w słowa.
Co się właśnie działo w tej chwili? Jego słowa wciąż huczały z tyłu jego głowy, był przekonany, ze wciąż unoszą się gdzieś w przestrzeni. Ciążąc nad nimi. Czekanie było jak potwierdzenie tego, czego mógłby się spodziewać. W końcu milczenie też było odpowiedzią. I w momencie, w którym miał wstać i po prostu odejść, do świata, który znał najlepiej... Usłyszał jej głos. Przedarł się przez bezpieczną odległość, w której sie znalazł.
Pewien cień opadł na jego twarz. Gdyby teraz, w tym momencie mogła dostrzec go w całości, nie miałaby żadnych wątpliwości. Doskonale wiedziałaby czego chciał. Zakwalifikowałaby go do jednego z tych worków... I co wtedy? Miał dosyć niewypowiedzianych słów i ukrytych spojrzeń. Ryzykowanie i balansowanie na krawędzi było jego ulubioną zabawą.
Zatańczmy więc.
Nie zarejestrował momentu, w którym się do niej przysunął. Teraz nie dzielił ich już metr, tylko kilka centymetrów. Bez problemu mogla dotrzeć zmiany, cień grymasu lub charakterystycznego uśmiechu. Było coś jeszcze, coś specjalnie zarezerwowanego wyłącznie dla niej, choć sam jeszcze o tym nie wiedział. Patrzenie głęboko w oczy nie było jego specjalnością, nie kiedy nie słyszał własnych myśli, które krzyczały jedna przez drugą i sam nie wiedział, która jest prawdziwa.
-Co się stanie, jak dam? Jeżeli poznasz mnie wystarczająco dobrze? W ludzkiej naturze leży osądzanie. Będziesz wiedziała, kim jestem. Będziesz posiadała tę znaczną przewagę... Czy nie będę jak cała reszta? Nie będę fascynował Cię na tyle, abyś zaszczyciła mnie dłużej swoją osobą? I jeżeli zapragnę tego samego. Wiedzy o rzeczach, o których sama nie chciałabyś wiedzieć...- Będzie już zużyty i niepotrzebny. Zwykle, kiedy on dostaje to, czego chciał, nie cieszył się tym zbyt długo. Cała radość i trud gdzieś się ulatniają, zostawiać jedynie pustkę. Spojrzał jej w oczy, a jego wargi wygięły się w pół uśmiechu. Najzabawniejsze jest to, że sam chciałby wiedzieć, kim jest.
Skoro stawiamy wszystko na jedną kartę... Niech i tak będzie! Jeszcze nigdy niczego nie żałował, nie chciał, aby to była ta pierwsza rzecz. Jego wzrok wodził za każdym jej ruchem, od momentu wyciągnięcia papierosa do zakosztowania pierwszego dymu. Uwielbiał ten zapach. To uczucie wypełnienia w środku. I tak, było w tym coś dziwnie kojącego.
-Powiedz mi coś o tej rzeczywistości.- Zmrużył lekko powieki, ton głosu mógłby sugerować wyzwanie, które jej rzucił. Miało to jakiś cel? Kto go tam wie.-Właśnie próbuje sięgnąć po coś, czego pragnę od bardzo dawna. Kogoś, kto powinien być poza moim zasięgiem... Teraz też będziesz taka mądra?-Szepnął, wiedząc, że słyszy każde jego słowo doskonale. Podniósł wysoko podbródek, przyglądając się zmianom, jakie w niej zaszły. COŚ musiało ulec zmianie, prawda?
Jest gotów zaryzykować wszystko... Bez konkretnego planu, nawet znikomomemu procentu wygranej. Czas chyba powiedzieć, że dopiero teraz czuł się w pełni sobą.

Spróbujmy się w tej dziwnej grze.
Zabierał jej oddech. Mącił spokój, choć tak naprawdę nic wielkiego nie czynił. Nie mamił jej przecież górnolotnymi słowami, ani nie trzymał buta na klatce piersiowej, a mimo to czuła znamienity ciężar, jakby faktycznie coś ją uciskało. I wbrew pozorom było to pozytywne uczucie. Dopiero w tym momencie, doświadczając tej całej intensywności, emocjonalności, chemii, zdała sobie sprawę, jak dawno tego nie miała. Prób rozważnego osądu sytuacji nie ułatwiał jej fakt, że nagle był bliżej, na wyciągnięcie ręki. Odległość między nimi stała się bezczelnie błaha; zwiedzała wzrokiem jego twarz, oświetloną nikło w ciemności nocy i widziała dokładnie wszystko. Każde mrugnięcie, zmarszczkę, mały ruch na żuchwie, gdy zaciskał szczękę. Paliła papierosa, patrząc na uśmiech na jego ustach, jakby to w ogóle nie było niczym nietypowym dla nich.
- Możemy sobie gdybać – rzekła , unosząc nieco głowę by wypuścić dym wyżej, bynajmniej nie w twarz rozmówcy. Spojrzała mu w oczy, kontynuując – Nigdy się nie dowiemy, jeśli to się nie wydarzy. Możemy coś zakładać. Obliczać prawdopodobieństwo, przyrównywać wersje zdarzeń, kalkulować… I jakkolwiek nie okazałoby się to później może i prawdziwe w skutkach, w momencie formułowania zawsze pozostanie tylko gdybaniem. Jeśli coś się nie wydarzy, nigdy nie masz pewności, jak się potoczy.
"… o rzeczach, o których sama nie chciałabyś wiedzieć". Jego słowa odbiły się echem w jej głowie, potęgując mocne odczucia. Wiele rzeczy ukrywała przed innymi. Całą masę swoich cech, doświadczeń, myśli. Ale niemniej ukrywała także przed sobą. Trafił w punkt; w jej wnętrzu siedziały sprawy, które dawno przykryła zasłoną milczenia, wmawiając sobie, że nie miały miejsca, nigdy się nie zdarzyły. Zapominała na życzenie, a właściwie karmiła się iluzją zapomnienia, bo przecież wszystko prędzej czy później wracało. Jak dzieciństwo, które rzutuje na całe przyszłe życie człowieka. Wobec tego, czy wszyscy od chwili przyjścia na świat jesteśmy już obarczeni wyrokiem? Podejmujemy decyzje, mające dać nam ścieżki ucieczki, wypchnąć nas z pewnych schematów i póz, a ostatecznie i tak kończymy w dawno obsadzonej roli?
- W relacjach ryzyko jest obopólne. Nie poznasz kogoś w stu procentach, nie odsłaniając choćby kawałka siebie… Przynajmniej kogoś takiego, jak Ty. Jak ja.
Ściągnęła nieco brwi, co najwyraźniej było oznaką intensywnego myślenia, a może trudności kwestii, jakich podjęli się w tę noc. Westchnęła, relaksując swoją twarz, która przybrała nieco nieodgadniony wyraz. Jednocześnie spojrzeniem odnalazła znowu jego tęczówki, chłonąc ich nieprzeniknioną tajemnicę. Bez słowa włożyła mu papierosa w dłoń, chcąc podzielić się z nim chociaż tym. A może i czymś więcej…
Ton jego głosu jeżył jej teraz włoski na karku. Obserwował ją. Badał reakcję, rzucając wyzwanie. Nie wypadałoby odrzucić rękawicy. To nie było w jej stylu.
- W tej rzeczywistości być może zasługujesz na wszystko, co postarasz się zagarnąć – szepnęła również, powoli i z dozą ostrożności, a słysząc jego kolejne słowa, poszła za ciosem:
- Może zamiast próbować po prostu to zrób? – odpowiedziała pytaniem na pytanie, prowokacyjnie wprost odpłacając pięknym za nadobne. Jej spojrzenie paliło, choć twarz pozostała posągowo piękna w swoim chłodzie. 
- Jeśli naprawdę pragniesz...
Ukradliśmy tę noc, która w normalnym świecie nie miała prawa zaistnieć. Wszystko podlega zawieszeniu.
Gdzieś w głębi duszy czuła strach przed tym, co może nastąpić.

Pragnienie życie było w jego przypadku zbyt silne. Wszystko, co dotychczas robił, robił po to, aby w końcu czuć... W zasadzie cokolwiek. Można było przejść z jednej skrajności do drugiej, bo tylko dzięki temu mógł powiedzieć, że naprawdę coś czuje. Iż nie jest to wystudiowana i oczekiwana reakcja. Balansowanie na granicy, przekraczanie swoich barier... To wszystko robił właśnie po to, aby móc żyć. Czując, że ta otchłań pochodzącą gdzieś z wnętrza pochłania go każdego dnia. Tak, jakby kwalifikowało to jego przynależność do tego świata. Jakby nie do końca czuł się człowiekiem, bo nic nie było wystarczająco dobre. Zawsze było mu mało.
Skoro właśnie tego chciała. W tym szczególnym momencie nic nie stało na przeszkodzie, aby zobaczyła to wszystko. Czemu? A czemu nie? Chciał wiedzieć, czy coś tam w ogóle jest. W tej głębi, czeluści własnej duszy.
-Nie obchodzą mnie kalkulacje. Nie oddam swojego życia prawdopodobieństwu. Ryzyko jest bardzo pociągające... Tak bardzo, że łatwo jest się w nim zatracić... Nie wiem, co ujrzysz, jak pójdę tą drogą.- Zmarszczył mocno brwi. Naprawdę nie wiedział. Cholera, gdyby nie to, że tu nie chodziło tylko i wyłącznie o niego... Nie przejąłby się i ruszył za ciosem. Proszę, jak urodzony egoista może nieco nagiąć zasady gry.
Nie wierzył w to, że z góry było im coś przypisane. Wierzył w siebie, w to, co robił. Był panem swojego losu i nic tego nie zmieni. Owszem, przeszłość nas kształtuje, szczególnie ta brutalna. Wybrał tę ścieżkę, bo sam tego chciał, bo jest to coś, w czym jest cholernie dobry. Siedział z nią, nie dlatego, że tak miało być, ale dlatego, że sam podjął decyzje o tym, że poda się jak na srebrnej tacy. Mając zaledwie przeczucie i swoje własne zachcianki.
-Interesuje mnie tylko to, czy chcesz to zrobić. Pokazać mi część siebie w zamian otrzymując coś ode mnie.- To nie mogło być takie proste. Nigdy nie jest. Nie mogła się teraz wycofać. Może to już ten moment, w którym by jej na to nie pozwolił. Nie zamierzał patrzeć, jak spokojnie sobie odchodzi, dostając to, czego chciała.
Przytrzymał jej dłoń, która zaoferowała mu papierosa. Co innego jednak chodziło mu po głowie. Czy nadszedł ten czas, w którym Jeremiah w końcu nie będzie stał obojętnie i przyglądał się otoczeniu? Tętniącemu życiu, które przebiega tuż pod jego nosem.
Czy zdawała sobie sprawę z tego, co właśnie z nim robiła? Jaką część jego osobowości uwalniała? Prowokowała go każdym swoim oddechem, a on jak ślepiec podążał za jej wskazówkami. Dzisiejszej nocy odsłonił tak dużo, choć mogłoby wydawać się to niczym. W żadnym wypadku... Wywoływała cos dzikiego, prawie pierwotnego. Czego jeszcze nie był wstanie zrozumieć.
Może nawet nie chciał.
-Jestem człowiekiem zachłannym. Jeżeli zacznę... - Przez ułamek sekundy walczył ze sobą. Trwało to chwilę i zniknęło, równie szybko jak się pojawiło. Uśmiechnął się lekko, prawie niewinnie. Choć oczywiście efekt był całkowicie odwrotny.
Ujął dwoma palcami jej podbródek, pochylając się nad jej ustami. Jego wzrok skupił się właśnie na tym miejscu, które wypuszczało wszystkie te słowa. Niewielkie obietnice i obawy.- Tylko nie znikaj. - Szepnął.-Będę musiał wtedy za Tobą pójść.- Jego słowa były ledwie słyszalne. Zagłuszył je moment, w którym jego wargi dotknęły jej.
Delikatnie, trochę powściągliwie. Tak, jakby naprawdę zaraz miało się okazać, że jest to jakiś nieśmieszny żart z nim w roli głównej.
Najwidoczniej nie był dobry w dotrzymywaniu obietnic samemu sobie.

Czy chciała?
Ceną za ujrzenie jego prawdziwej twarzy miała być zatem szczerość jej oblicza. Nagle przyszło zwątpienie, bo właściwie nie była pewna, czy chciała, by poznał prawdziwą ją. Bała się. Bała, że uchylając rąbka tajemnicy, straci na atrakcyjności w jego oczach, a wręcz stanie się szpetna wraz ze swoim zupełnie nie uroczym charakterem... Powiedział, że Drayton jest kimś, kogo pragnie od dawna. Nie umiała wyjść z ogromnego wrażenia i szoku. I tym bardziej obawiała się następstw zdjęcia maski! Jeśli okaże się dla niego jednym, wielkim rozczarowaniem, stratą czasu? Swoją drogą fakt, że przejmowało ją to, jak zostanie przez Lacroixa odebrana, dużo o niej zdradzał. W jego towarzystwie czuła się jak ćma, wabiona do światła. A niemoc wyrwania się z tego uczucia jeszcze mocniej podsycała jej fascynację tym człowiekiem, z którym siedziała w ogrodzie botanicznym, mierząc się spojrzeniami i pod welonem słownych gierek i przekomarzań przemycając naprawdę osobiste przemyślenia. Uświadomienie sobie tej dziwnej zależności sprawiło, że zapragnęła uciec stąd jak najdalej. Poderwać się nagle i po prostu pobiec, wrócić do zatłoczonych ulic Singapuru z nadzieją, że zapomni o tej nocy, tym spotkaniu, o nim... Dlaczego zatem nie potrafiła ruszyć się z miejsca? Dlaczego trwała tak w kompletnym bezruchu, niczym sparaliżowana? Zaklinał ją czarem, którego nawet nie rzucił.
Nie wiedziała, co odrzec. Szukała w jego tęczówkach czegoś, czego mogłaby się uchwycić i dodać sobie odwagi.
- Chcę.. chciałabym… - zaczęła niepewnie, wręcz nieśmiało. Powinna teraz rzucić jakimś ironicznym komentarzem. Obśmiać całą tą sytuację i napięcie, jakie między nimi wyrosło. Roześmiać się perliście, zasłaniając wszystkie nieoczekiwane emocje starym, dobrym chłodem, wytrenowanym od najmłodszych lat i jak dotąd niezawodnym. Zamiast tego jednak, zdecydowała się na coś, co było nie lada wyzwaniem; postawiła na prawdę.
- Boję się, co będzie dalej.
Ledwo słyszalny szept wyszedł z jej ust. Przed chwilą sama namawiała go do ryzyka. Przekonywała, że nie ma innej drogi w relacjach międzyludzkich i warto podjąć próbę. A teraz co?
- Jestem hipokrytką – dodała, przygryzając wargę. A potem on przytrzymał jej dłoń.
Prąd przeszedł po kręgosłupie Nevy, alarmując, że oto właśnie dzieje się coś elektryzującego, coś, nad czym nie jest w stanie zapanować i czego nie może się wyprzeć. Jego słowa docierały do niej jakby z daleka, w zwolnionym tempie. Widziała błysk uśmiechu na jego twarzy, a potem już tylko czuła chłodny dotyk palców na swoim podbródku. Był delikatny w ruchach, niemal tak, jak wtedy, gdy sięgał dłonią w stronę kwiatów jakie podziwiali na tafli wody. Patrzył na jej usta, a ona przeżywała wewnętrzną walkę między obawą, a zniecierpliwieniem. Jedno było pewne; w tym momencie nie w głowie jej była ucieczka.Hipnotyzował ją dotykiem.
Nie dał jej szansy odpowiedzi, zamykając usta w subtelnym pocałunku.
Jeśli to było moralnie złe, w obliczu tego, że nie była przecież sama, dlaczego wydawało się tak bardzo właściwe? Ciało podążyło za impulsem, przybliżając się do mężczyzny. Drobne dłonie odnalazły męskie policzki, jedna z nich zeszła na kark, delikatnie, pieszczotliwe. Odwzajemniła pocałunek, zachęcając go do większego ośmielenia, niemo mówiąc, że chciała i chce tego tak samo, jak on.
W pewnym momencie Neva przerwała ten moment, nie odsuwając się jednak ani o centymetr. W jej oczach mógł teraz dostrzec prawdziwą mieszankę emocji.
- Obiecaj, że pójdziesz – szeptała, a w jej głosie pobrzmiewało coś na kształt smutku – ja zawsze znikam.
Pochyliła się nieco, obejmując jego szyję, a swój policzek lokując blisko jego żuchwy. Drżące usta musnęły lekko skórę Jeremiaha, tuż przy jabłku Adama.
- Nie tylko Ty sięgnąłeś po coś, czego pragnąłeś od dawna, Jeremiah.
 Nie mogła teraz myśleć o tym, że to wszystko dzieje się w złym czasie. Nie mogła dopuścić zdroworozsądkowych myśli. Uciszała podszepty moralności i chłonęła zapach Lacroixa, pragnąc się w nim zatracić. Chciała tak trwać i pozwolić tej chwili stać się jedną z tych, których nie sposób zapomnieć; które rozpamiętujesz nocami, tęskniąc do nich.