Chciał iść do labiryntu, o którym słyszał, lecz po drodze spotkali paru ludzi, którzy odradzali lokację jako bardzo ciężką do przejścia. Dlatego z radością, tenże chłopiec z kilcie, chwycił @Bridget Hudson za dłoń, jakoś mimochodem, bez namysłu i zaciągnął ją w inne miejsce. Chodził żwawo, energicznie i co chwilę rzucał jakimiś komentarzami, mówiąc szybko, coby się jego kompanka nie nudziła. Był żywym człowieka w towarzystwie, zwłaszcza kiedy się nakręcił. Widział molo z daleka, pytał kogoś o to, jak to wygląda, ale jeszcze nie miał okazji się tu znaleźć, więc z okazji skorzystał chętnie. A wszędobylski i ciekawski był, to przyznać trzeba. Wszedł na molo, tupiąc okutymi butami o drewno i dopiero zwolnił. Lód gruby, ale ponoć jakie brzydale tu czasami mogą wyskoczyć, więc warto uważać. Mimochodem, pociągnął dłoń Bridget i powiedział.
-Generalnie, to ponoć tu potrafią wyskoczyć jakieś tutejszej gruzgotki, więc lepiej być bliżej siebie, coby jedno drugie przytrzymało.
Dopiero teraz spojrzał na swoją towarzyszkę i zorientował się, że trzymał jej dłoń cały czas. Rozdziawił usta, patrząc na dłoń i rozluźniając uścisk. Nie wiedział co zrobić.

Bridget była podekscytowana wycieczką do labiryntu, oczywiście do czasu, gdy spotkali jakąś grupkę ludzi, którzy bardzo im odradzali atrakcję ze względu na duży poziom trudności i czyhające na ciekawskich niebezpieczeństwa. Dziewczyna już miała to do siebie, że jej zapał szybko mijał, gdy ktoś inny zdołał ją nastraszyć. Zgodnie więc stwierdzili, że nieco zmodyfikują plany i pójdą nad przerębel. Puchonka wciąż była jeszcze w lekkim szoku po wyścigu i adrenalina buzowała jej w głowie, także prawdopodobnie dotrzymywała kroku Eanruigowi i mówiła równie dużo. Co prawda miewała problemy ze zrozumieniem chłopaka, bo nie dość, że buzia mu się nie zamykała, to jeszcze mówił ze szkockim akcentem, z którym Bridget zawsze miała problem.
- W zasadzie dlaczego nosisz kilt? Wiem, że jesteś Szkotem, zdążyłeś mi powiedzieć już z 5 razy i słyszę jak mówisz, ale zastanawiam się czy jest Ci w nim ciepło? Nigdy nie nosiłam kiltu, więc nie wiem, ale jak patrzę, to trochę mi się chłodno robi. Sama mam na sobie dwa swetry pod kurtką - powiedziała szybko, bardzo zaintrygowana faktem chłopca w spódnicy.
Nawet się nie obejrzała, a już była na molo. Chłopak pociągnął ją za rękę, a Bridget szła posłusznie za nim, rozglądając się dookoła. Musiała przyznać, Grenlandia, choć cholernie zimna, miała piękne krajobrazy. No, to znaczy lód się ładnie skrzył w słońcu i Bridget tak patrzyła na biały przestwór oceanu czy coś tam.
- Mówisz o qalupalikach? - zapytała, nieco zniżając głos. W żadnym wypadku nie chciała ich zwabić. Czytała o nich dawno temu przy okazji zgłębiania tematu języków magicznych stworzeń wodnych. Nie do końca pamiętała, o co chodziło w przypadku tych zwierząt, ale z obrazków wyglądały jak takie zielone człowieczki. Może uda im się zobaczyć jakiegoś pod taflą lodu?

Więc stał tak i patrzył na nią, myśląc nad jej pytaniami, jak i nad tym, że.. Nie zareagowała na trzymanie się za ręce. Więc znowu wzmocnił uścisk, żeby pewnie ją mieć przy sobie i pociągnął, coby była jak najbliżej i szła z nim krok w krok. Spokojnie, spacerkiem, coby napawać się widokiem i spoglądać pod lód.
-Ano, może jakiegoś zobaczymy na sekundę przed tym, jak zaczniemy uciekać.
Zachichotał cicho, mówiąc szeptem. Lepiej było nie kusić losu.
-Wersja kiltu który noszę jest tak ciepła, że może.. Um, zagotować rzeczy pod spodem, jeśli się nie przemyśli. Ponadto, my Szkoci to dość hardy naród.
Spojrzał na chwilę na jej buzię i uśmiechnął się delikatnie, nie chcąc, aby zabrzmiało to jak przechwałka.
-Nie mamy srogiej zimy, ani śniegu, bo przez nasze ziemie przechodzą huragany cały rok i ciężki, mokry, zimny deszcz. Naszym narodowym kwiatem jest oset, a to już chyba świadczy wystarczająco o przyjazności naszej ziemi.
Zachichotał pod nosem. Może był nacjonalistą, ale z dystansem do siebie.

Bridget faktycznie nie zwróciła większej uwagi na to, że chłopak trzymał ją przez ten cały czas za rękę, ale wydawało jej się to całkiem racjonalne. Począwszy od wspomnianych wcześniej qalupalikach, skończywszy na ewentualnych oblodzeniach na pomoście, które mogłyby skutkować poważnymi wypadkami, w tym wpadnięciu do przerębli, co na pewno byłoby nieprzyjemne i naraziłoby ich na niebezpieczeństwo, trzymanie się siebie nawzajem było dobrym pomysłem. Nie sądziła, że Eanruig mógłby się czuć aż tak zawstydzony z tego powodu, jakoś w ogóle nie przyszło jej to na myśl. Pewnie dlatego, że chłopak tak dużo mówił i wydawał się być bardzo pewny siebie.
- Nie wiem zbyt wiele o Szkocji. Poza tym, że macie potwora z Loch Ness - powiedziała i uśmiechnęła się przepraszająco. Niestety nie mogła się popisać znajomością geografii ani zwyczajów, nie była za bardzo poinformowana, bo w zasadzie całe swoje życie spędziła w Londynie na ul. Pokątnej lub w Hogwarcie. Jedynie z jakichś tam opowieści mogła się czegoś dowiedzieć, sama też nie wykazywała chęci do zgłębiania podobnych tematów. - Jak byłam mała to mama mi opowiadała, że w jeziorze przy Hogwarcie mieszka siostra potwora z Loch Ness. Pamiętam, jak kiedyś podeszłam do jakiejś czarownicy na pokątnej i zapytałam, czy to prawda. Siara co nie? - dodała, śmiejąc się cicho pod nosem.
Na uwagę odnośnie uciekania trochę jej zaschło w gardle. Nie zastanawiała się aż tak poważnie nad tym, czy faktycznie grozi im jakieś niebezpieczeństwo ze strony tych stworzeń, a słowa chłopaka na pewno nie uspokoiły jej wyobraźni. Postanowiła jednak wziąć się w garść i nie myśleć o tym teraz.
I oby nie musiała o tym myśleć w ogóle.

-Hah. Tak, dziecięca naiwność. Ale nie martw się, jeśli gdziekolwiek jest jakikolwiek potwór
Podniósł do góry drugą dłoń z różdżką i spojrzał prosto w oczy Bridżet. Na zaledwie długość jego słów, bowiem nie miał odwagi dłużej spoglądać kobiecie w oczy.
-to trzymaj mnie mocno i najwyżej dam się pożreć żywcem, żebyś miała więcej czasu.
Cienki i denny ten romantyzm, zwłaszcza, że większość autorów takich słów ucieka pierwsza. Dlatego, zaraz po tym jak odwrócił od niej wzrok, znów na nią spojrzał.
-Albo poudajemy, że jesteśmy z Gryffindoru i razem wszystko zabijemy.
I tu wyszczerzył zęby i zaśmiał się jak rasowy przygłup, wyczekując jej reakcji. Tak, to była chyba odpowiednia kombinacja słów. Pokazać, że się nie traktuje ją jako gorszej, bo jest kobietą, tylko jako równą i razem.. Znowu za dużo myśli, stanowczo. Ale dalej, powolnym spacerkiem do przodu.

Bridget uśmiechnęła się serdecznie, słysząc słowa chłopaka.
- Moja mama bardzo lubiła sobie ze mnie robić żarty w dzieciństwie. Kto wie ile jeszcze głupot nagadałam ludziom? Ja sama nie pamiętam zbyt wiele, a mama pewnie nie opowiedziała mi wszystkiego i zachowuje sobie takie smaczki na jakieś rodzinne obiady lub, co gorsza, aż przyprowadzę do domu jakiegoś chłopaka. Siądzie sobie wtedy przy stole i zacznie opowiadać, jakim to byłam głupim dzieckiem - powiedziała i na moment bardzo przeraziła się tej wizji, bo naprawdę nie było wykluczone, że jej rodzicielka właśnie w ten sposób zamierzała powitać jakiegoś jej przyszłego chłopca. Miała nadzieję, że to tylko jej wyobraźnia jest tak bujna. Eanruig najwyraźniej też miał nieco narobione w głowie, bo nagle zaczął mówić o pożarciu żywcem. - Daj spokój, nikt tu nie będzie nikogo pożerał żywcem! Słuchaj, jak przeżyliśmy ten cholerny wyścig to przed qalupalikami też uciekniemy, jeśli zajdzie potrzeba - dodała, bardzo wierząc we własne słowa. Nadal czuła tą adrenalinę, więc niewykluczone, że byłaby w stanie osiągnąć jakiś rekord w bieganiu, gdyby tylko musiała zwiewać. - Nie mogłabym zabić żywej istoty, niezależnie z jakiego domu jestem. A jakby to słyszała moja siostra to chyba by się mnie wyrzekła. Wiesz, ona ma fioła na punkcie ochrony praw magicznych stworzeń i tym podobne sprawy - dodała, aczkolwiek wcześniej skwitowała uwagę o walczeniu razem całkiem ciepłym uśmiechem. Nawet jej do głowy nie przyszło, że Heniek mógł ją traktować z góry. Okej, wyścig wygrał, ale to o niczym nie świadczy!

O cholibka. Kompletnie mu nie szło, oj, kompletnie. Miał dojrzałą kobietę ze sobą, trzymał się z nią za ręce i szli w ładnym, ustronnym miejscu, z nutką niebezpieczeństwa. I nie potrafił tego rozegrać! Ale byli Puchonami. Mogą porozmawiać o miłych rzeczach.
-Hm, rozumiem. Sam fascynuję się magicznymi stworzeniami i przyznam, że mógłbym być jednym z tych ludzi, którzy zajmują się brzydkim obowiązkiem zajmowania mugolskich ziemi dla tych stworzeń. Ale jeżeli coś zagraża najwspanialszemu dziełu natury, jakim jest ludzka kobieta, obowiązkiem mężczyzny jest pozbyć się zagrożenia. Może to brzmieć dziecinnie i nazbyt romantycznie, ale jako szkocki dżentelmen, wierzę w coś takiego.
Nie patrzył na nią, bo się krępował. Patrzył przed siebie i tylko subtelnie ciągnął ją do siebie, żeby ją zachęcić do jakiegoś zbliżenia. Może ulegnie jego słowom i zobaczy, że mimo, że jest młodszy, to zachowuje się dojrzalej od innych. Ale najpewniej dziewczyna albo nie zrozumie, albo da mu tradycyjnie kosza.

Najprzykrzejsze z tego wszystkiego było to, że przez umysł Bridget ani przez chwilę nie przemknęła myśl, że Eanruig miał wobec niej jakiekolwiek zamiary, a tym bardziej, że w jego głowie obecna sytuacja mogłaby uchodzić za równą randce. Dodatkowo nie nazwałabym Hudson dojrzałą kobietą. Owszem, miała trochę więcej lat oraz pewne związki za sobą, ale na pewno nie była dojrzała. I tak samo nie uważała młodszego Puchona za dojrzałego chłopaka. Kopali się w wyścigach zaprzęgów. I nosił spódnicę. No proszę...
Zrobiła nieco zdziwioną minę po usłyszeniu wywodu chłopaka i przystanęła na chwilę. Byli gdzieś w połowie drogi do przerębli, mimo to odcinek, który dzielił ich od stałego lądu był całkiem spory. Odsunęła się o krok i popatrzyła na niego przenikliwie.
- Czy Ty wiesz coś więcej na temat jakichś niebezpieczeństw czyhających w tym jeziorze? Bo jeśli tak to masz mi natychmiast o tym powiedzieć - powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu. Jakoś tak bardzo poważnie zaczął mówić o bronieniu jej przed czymś i Bridget zaczęła sobie wkręcać, że faktycznie coś im grozi i Eanruig prowadzi ją na rychłą śmierć. - Jeśli prowadzisz mnie w niebezpieczne miejsca, żeby się popisać, to od razu mówię, żebyś zaprzestał - dodała, odrobinę łagodniej. Nie chciała dać mu do zrozumienia, że go nie lubi czy coś, bo nie w tym rzecz. Po prostu była bardzo przezorna i nie chciała, by chwila nieuwagi sprawiła, że coś im się stanie. Nie po to pojechała na ferie, żeby potem pływać jako topielica w jeziorze czy też lizać rany w Mungu przez następne trzy miesiące, prawda?

Zdziwiony, spoglądał na Bridget. Do wszelakich diabłów, co ona plotła? Że ciągnąłby ją w niebezpieczeństwo? I w dodatku, że miałby się popisywać? Był zszokowany. Puścił jej dłoń i oparł na biodrze, unosząc brwi.
-Chyba upadłaś dość mocno w trakcie wyścigu, Bridget. Po prostu zaczęliśmy rozmawiać o tym, że nie jest tutaj najbezpieczniej, więc pociągnąłem temat do moich poglądów na sytuacje zagrożenia.. Bogowie, jak w ogóle można było dojść do takiej konkluzji?
Szczerze zdziwiony i rozjuszony, wpatrywał się w Bridget z uniesionymi brwiami. Łapska skrzyżował na piersiach, nie wiedząc za bardzo, co ma z nimi począć. Cholera, liczył na jakiś niewinny flirt i kosza, a tutaj się szykuje bardzo niezręczna sytuacja.

Jakby nie patrzeć, Bridget została przez niego wciągnięta na wyścigi zaprzęgów, które wcale nie były sielską przejażdżką, a prawie walką o przetrwanie. Również w tamtej chwili Eanruig się popisał (chociaż może trochę miał szczęście) i wyścig wygrał. Jej sposób myślenia wcale nie był aż tak pokrętny, ale widać było, że dokonała w swojej wypowiedzi bardzo dużego skrótu myślowego. Wysłuchawszy chłopaka nieco spąsowiała, bo faktycznie pochopnie go oceniła i wysnuła wniosku zupełnie niepasujące do sytuacji.
- Masz rację, przepraszam - przyznała i z zakłopotaniem podrapała się po głowie. - Ja czasem tak mam, że panikuję i wcale nie trzeba mi do tego konkretnego powodu - wyjaśniła nieudolnie, śmiejąc się krótko. Nastała niezręczna cisza, podczas której dziewczyna nie wiedziała za bardzo co powiedzieć, by znów nie wypaść na idiotkę przed chłopakiem. Myślała i myślała, w międzyczasie rozglądając się dookoła, aż nagle wpadła na pomysł. - Hej, Eanruig, a co z Gemmą? Przecież powiedzieliśmy jej, że idziemy do labiryntu. Co jeśli ona tam teraz stoi i czeka na nas? - zapytała. Jej obawy były w pełni uzasadnione, bo oni sami zmienili kierunek w drodze do labiryntu i Puchonka nie otrzymała tych informacji.

Nieco stonował swój gniew, gdy usłyszał, że ma ataki paniki. Tak, kobieca przypadłość, częstsza niż męski rodzaj by chciał. Przypadłość, w której należy wspierać i wykazywać się cierpliwością, oraz odwagą. Patrzył tak teraz na nią, w ciszy, nie wiedząc, co zrobić. Stracił już kontakt fizyczny, na którym sam nie wie co chciał oprzeć. Starsze dziewczyny z reguły dawały mu kosza, mimo, że obserwując zachowanie ich rówieśników, on już mógłby zostać ojcem, kiedy Ci... A, no tak, pewnie słyszały o jego zachowaniu na niektórych lekcjach.
-Emm..
Odpowiedział na pytanie o Gemmę. Jak miał wytłumaczyć, że Gemma pewnie nigdzie nie czeka, bo mu kibicuje? Chyba najprościej, będąc szczerym.
-Generalnie, Gemma raczej na pewno na nas nie czeka. My się tak jakby przyjaźnimy i kiedy widzi, że mam okazję być sam na sam z jakąś dziewczyną, to nas zostawia. Niezręczne to trochę, bo nawet gdybym miał szanse u dziewcząt, tudzież kobiet, na poziomie Twojej urody.. To pewnie i tak lepiej bym wyszedł, gdyby to ona mnie reklamowała, a ja siedział cicho.
Roześmiał się szczerze i pokazując ząbki. I tak był na spalonej pozycji, więc szczerość była najlepsza i najłatwiejsza. A on był leniwy i tchórzliwy, więc nie było żadnego powodu ku zdziwieniu. Jakoś gestykulując do żartu, rozłożył bezradnie ręce i patrzył na kompankę. Sam miał za dużą ochotę na to, żeby pochodzić jeszcze za rękę, bo to miłe, coby zaproponować powrót.

Bridget zazwyczaj starała się znaleźć wyjście z jakiejś trudnej sytuacji i raczej słynęła z tego, że była zaradną dziewczyną, która poradzi sobie ze wszystkimi przeszkodami na drodze. Z tej sytuacji jednak nie wiedziała, jak miała wybrnąć. Nie była ani komfortowa, ani jasna, a Bridget nie miała pojęcia o zamiarach chłopaka wobec niej czy też o zamysłach na to spotkanie, które swoją drogą wypadło bardzo spontanicznie. Do czasu oczywiście, bo ani się obejrzała, a Puchon wyjawił jej wszystko. Początkowo ją zatkało i nie wiedziała, co powiedzieć ani jak nazwać uczucia, które się w niej kłębiły. Następnie miała ochotę się śmiać z tego nieporozumienia, jednak szybko się opamiętała. W żadnym wypadku nie chciała sprawić przykrości Szkotowi, był jeszcze taki młody i niewinny, do tego całkiem uroczy, ale mimo to nie w jej typie. Później zaczęła się intensywnie zastanawiać, co też mogłaby mu powiedzieć, żeby nie czuł się źle, ale żeby miał jasność, że nie mają przyszłości. Prawdopodobnie dlatego cisza po jego słowach trwała tak długo, Bridget rozważała wszystkie możliwe opcje.
- Słuchaj, Eanruig. Gdybym wiedziała od początku, że o to Ci chodzi, postawiłabym sprawę jaśniej. Bardzo mi miło, że zwróciłeś na mnie uwagę... w ten sposób - zaczęła, ale zgubiła pewność siebie w wypowiadanych słowach. Nie chciała, by brzmiały jak coś w stylu "to nie ty, to ja...", ale najwyraźniej na to się zanosiło. - Chodzi mi o to, że ja niestety nie umiem patrzeć na Ciebie... w ten sposób - Jedziesz dalej, Brit, idzie Ci bajecznie! - Jakby to ująć, hm... Ogólnie preferuję starszych od siebie chłopaków... Lub przynajmniej z mojego rocznika - dodała po krótkim namyśle, gdy prześledziła w głowie listę swoich zauroczeń. - Jesteś bardzo fajnym chłopakiem i chętnie się z Tobą spotkam jeszcze kiedyś, ale chciałabym, żebyś miał świadomość, że między nami nie pojawi się uczucie - powiedziała na koniec i uśmiechnęła się ciepło, tak pocieszająco. Zastanawiała się jeszcze, czy nie dodać, że obecnie jest zakochana w kimś innym, ale uznała, że zostawi ten argument na ewentualne później, gdyby młodszy Puchon nie uznał jej wypowiedzi za wystarczającą.

Ręce skrzyżowane, mina nietęga, wręcz sroga i wsłuchiwanie się w jej słowa. Stanowczo ze swą sztywną pozą nie prezentował się jako ktoś, po kim właśnie spływają jej słowa. O nie, wyglądał, jakby dostawał siarczysty policzek i próbował go znieść z dumą. Nawet jakby wokół aurę zaczął roztaczać, gniewu jakiegoś, frustracji. I to wszystko się zgadzało z jego wewnętrznymi odczuciami. Jednakże.. Chodziło o to, że dziewuszka miała nieco za duże mniemanie o nim, jak i potraktowała jak gówniarza. Cholera, przecież wyraził się dostatecznie jasno, by zrozumieć prostą rzecz.
-Bridget.
Zaczął, kiedy ta w końcu skończyła. Osiągnął ten poziom zirytowana, że miał odwagę patrzeć na kogoś i ciskać gromy oczami. Jego głos był stanowczy, akcentujący wyraźnie co mówi.
-Jesteś, owszem, w miarę atrakcyjną kobietą. I gdybym naszła frywolna okazja, to jako mężczyzna, skorzystał. Ale jak powiedziałem, kiedy Gemma widzi, a nie kiedy ja ją proszę. I gdybym miał szansę.. Z szacunku do kobiet nie uważam żadnej za na tyle nieracjonalną, by miała siłę czekać na młodszego od siebie chłopaka i znosić docinki znajomych. Następnym razem zmniejsz troszkę mniemanie o sobie i wsłuchaj się w rozmówcę. Zgoda?
Uśmiechnął się z politowaniem i wyższością, krok ku niej czyniąc i odwrócił się bokiem. Ramię wyciągnął, jak dżentelmen i patrząc już przed siebie, jakoś tak stopniowo, acz nieznacznie łagodnąc, powiedział.
-Chytaj, cobyśmy się nie wywalili i odprowadzę Cię z dala stąd. Spotkamy się jak minie niezręczność.
No i jeżeli się zgodziła, to ją odprowadził, gdziekolwiek chciała, po czym pożegnał się ciepłym przytulem i poszedł w sobie znanym kierunku.

z/t?

Bridget nie kry zażenowania, gdy mówiła to wszystko. Nie chciała zaczynać ich znajomości od tak niekomfortowej rozmowy, ale najwyraźniej musiała mu przekazać, co tak naprawdę czuje i sądzi na ten temat, żeby nie było między nimi nieporozumień. W żadnym wypadku nie chciała dawać Puchonowi nadziei, bo doskonale wiedziała jak to może się skończyć.
A potem zdarzyła się bardzo dziwna rzecz. Bridget słuchała słów chłopaka, a jej usta otwierały się coraz szerzej. Była W MIARĘ ATRAKCYJNĄ KOBIETĄ? A dopiero co mówił o kobietach na poziomie jej urody! A to mała żmija! Co on sobie wyobrażał? O nie, Bridget nie da się w ten sposób zgasić. Zagotowało się w niej, gdy słuchała tego pokazu bezczelności.
- Tobie się naprawdę coś pomyliło - powiedziała na podsumowanie całego tego nieporozumienia i aż zaniemówiła. Miała zmniejszyć mniemanie o sobie? Przecież on dopiero co próbował ją poderwać! Bridget miała dość tej paplaniny, a już na pewno miała dość towarzystwa Eanruiga. - Wiesz co? Szkoci są dziwni - rzekła i pogardliwie spojrzała na wyciągnięte w jej stronę ramię. O, nie ma mowy, sama sobie wróci do igloo. Odwróciła się na pięcie i energicznym krokiem ruszyła w stronę polany, cudem nie zabijając się na oblodzonym molo.
I na pewno nie dała się przytulić.

//zt :)